Joanna Honorata Brodzik (ur. 11 stycznia 1973 w Krośnie Odrzańskim) – polska aktorka, znana z seriali Graczykowie, Kasia i Tomek, Magda M. oraz Dom nad Rozlewiskiem (i jego kontynuacjach, tj.: Miłość nad rozlewiskiem, Życie nad rozlewiskiem, Nad rozlewiskiem i Cisza nad rozlewiskiem). W 2003 roku otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki komediowej na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście, a w 2004 dostała „nagrodę Wiktora” dla najlepszej aktorki za rolę w serialu Kasia i Tomek.
Była laureatką konkursu „Z Cinema do Cannes”. W 2006 odcisnęła swoją
dłoń na Bursztynowej Promenadzie Gwiazd podczas Festiwalu Gwiazd w Gdańsku. W 2007 została nagrodzona Telekamerą w kategorii Najlepsza aktorka. W tym samym roku otrzymała tytuł „Najpiękniejsza 2006” przyznany przez dwutygodnik „Viva!” i „Kobieta Roku Glamour 2006” w pierwszej polskiej edycji konkursu na „Kobietę Glamour” organizowanym przez miesięcznik „Glamour”. Została uznana za „Najlepszą aktorkę w serialu obyczajowym” (rola Magdy Miłowicz w serialu Magda M.) i Najlepsza aktorkę w filmie fabularnym (rola Sygity w filmie Jasne błękitne okna) na Cieszyńskim Festiwalu Filmowym w 2007 roku. Jej rola w Jasnych błękitnych oknach została doceniona również za granicą. Joanna Brodzik otrzymała za nią nagrodę dla najlepszej aktorki (ex aequo z Beatą Kawką) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Madrycie. Zagrała w teledysku Krzysztofa Kiljańskiego z Kayah do piosenki „Prócz Ciebie nic”. Nominowana do Telekamer 2010 jako najlepsza aktorka.
Jej partnerem życiowym jest aktor Paweł Wilczak.
Paweł Wilczak (ur. 29 lipca 1965 w Poznaniu) – polski aktor. Zasłynął z roli Tomka w serialu komediowym Kasia i Tomek. W 2003 otrzymał Wiktora w kategorii Najpopularniejszy aktor. Na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście w tym samym roku dostał nagrodę w kategorii Najlepszy aktor komediowy. W 2004 otrzymał Telekamerę w kategorii Najlepszy aktor. 4 lipca w Międzyzdrojach zostawił odcisk swojej dłoni w mosiądzu na Promenadzie Gwiazd. Wystąpił w teledyskach Jacka „Perkoza” Perkowskiego (m.in. 6/12).
Obecnie związany jest z aktorką Joanną Brodzik. 2 lipca 2008 został ojcem bliźniaków: Jana i Franciszka. Wybrana filmografia: 1992: 1968. Szczęśliwego Nowego Roku − jako Marek Włodarczyk / 1993: Pajęczarki / 1995: Ekstradycja /
1999: Kiler-ów 2-óch / 2000–2003: Na dobre i na złe − jako Mareczek / 2002–2004: Kasia i Tomek − jako Tomek / 2006–2010: Faceci do wzięcia − jako Roman Jackiewicz / 2010–2011: Usta usta − jako Adam Dawidzki / 2019: Pan T. jako T.
Małgorzata Gadecka - Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W latach
1987-92 występowała w Teatrze Nowym w Zabrzu. Od roku 1993 aktorka
Teatru Rozrywki w Chorzowie. Zagrała m.in. w sztukach tj. Okno na Parlament, Sen nocy letniej, Na szkle malowane, Evita. Gra w musicalach – Skrzypek na dachu, Jesus Christ Superstar, Dyzma-musical, Rent, Oliver!, oraz w bajce Pan Plamka i jego kot. Artystka występuje jako solistką wszystkich koncertów rozrywkowych i
sylwestrowych. Jest członkiem formacji kabaretowej ,,Moherowe Berety”. Widzowie telewizyjni mogli oglądać ją w serialach tj. Licencja na wychowanie, Z odzysku, Angelus, Święta wojna. Została nominowana do Nagrody Artystycznej Złota Maska 2004 (za rolę tytułowej bohaterki w monodramie Shirley Vanentine) oraz do Nagrody Prezydenta Chorzowa w dziedzinie kultury (2004).
Max Raabe (ur. 12 grudnia 1962 w Lünen, Niemcy) – niemiecki wokalista, lider orkiestry Palast Orchester.
Specjalizuje się wraz ze swoim zespołem w odtwarzaniu nastroju utworów
niemieckich z lat 20. i 30. XX wieku oraz z przewrotnych i dwuznacznych
interpretacji piosenek kabaretowych z epoki weimarskiej,
aranżacji w dawnym stylu współczesnych amerykańskich przebojów. Znany
ze swojego ironicznego poczucia humoru i dystansu do muzyki filmowej i
rozrywkowej. Oprócz utworów z tej epoki (np. z repertuaru Comedian Harmonists), zespół słynie z rearanżacji współczesnych przebojów w dawnym stylu, co w połączeniu z groteskową interpretacją wokalną Raabego, stawia te utwory na granicy ich parodii. W dyskografii znajdują się rearanżacje takich przebojów jak: Oops, I did it again (Britney Spears), "Around the world (la la la)" (ATC), "Angel" (Shaggy), "Blue (da ba dee)" (Eiffel 65), "Kiss" (Prince), "Let's talk about sex" (Salt'n'pepa), "Mambo No. 5" (Lou Bega), "Sex Bomb" (Tom Jones), "We Will Rock You" (Queen) i wiele innych. W 1999 zagrał w Operze za trzy grosze Bertholta Brechta, u boku Niny Hagen. Występował także na weselu Marilyna Mansona i Dity Von Teese w irlandzkim zamku Gottfrieda Helnweina, 3 grudnia 2005.
Zonderling, to holenderski duet, który podbija rynek muzyczny swoim
oryginalnym i niepowtarzalnym stylem. Ich przebój “Crazy” (wyprodukowany
wspólnie z Lost Frequencies) bije rekordy odtworzeń, a to nie koniec
sukcesów, bo idą za ciosem, duet rozwija współpracę z Don Diablo. Zonderling stworzyli własną wersję dzisiejszej muzyki tanecznej. Dziwaczne dźwięki upartego duetu pracującego nad impulsami muzycznymi, prowadzące do serii potężnych wydawnictw z własnym charakterem.
Zbigniew Jacek Namysłowski (ur.* 9 września 1939 w Warszawie, zm.† 07.02.2022) – polski saksofonista jazzowy. Współpracował między innymi z Krzysztofem Komedą, Czesławem Niemenem, Michałem Urbaniakiem, Januszem Muniakiem, Krzysztofem Herdzinem i Leszkiem Możdżerem.
Urodził się 9 września 1939 r., wkrótce po wybuchu II wojny światowej, w pociągu ewakuującym jego rodziców z Warszawy do Wilna. Jego rodzice zginęli podczas wojny, wychowywała go później babka, z
którą po wojnie powrócił do Polski – do Warszawy, następnie Krakowa. Rozpoczął tam edukację w szkole muzycznej, a od 1954 roku przeniósł się
do Warszawy, gdzie włączył się w aktywne tam środowisko jazzowe. Gry na fortepianie, a następnie na wiolonczeli uczył się szkołach muzycznych w Krakowie i Warszawie. Swoją przygodę z graniem jazzu rozpoczął w 1957 r. w Klubie Studenckim Hybrydy, potem wystąpił na dugim Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie. Grał między innymi z zespołami All Stars i Modern Combo. Początkowo fascynował go jazz tradycyjny – grał na puzonie w znanych polskich zespołach dixielandowych, był liderem grupy Modern Dixielanders. Potem odkrył jazz nowoczesny i rozpoczął karierę saksofonisty. Z zespołem The Wreckers Andrzeja Trzaskowskiego odbył w 1962 roku trasę po USA. W latach 60. grał we własnych zespołach: Jazz Rockers i Zbigniew Namysłowski Quartet. Brał też udział w nagrywaniu płyt innych artystów, m.in. Astigmatic Krzysztofa Komedy i Enigmatic Czesława Niemena. 5 czerwca 2007 roku został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Björn Rune Borg (ur. 6 czerwca 1956 w Södertälje) – szwedzki tenisista, lider rankingu ATP singlistów, zwycięzca 11 turniejów wielkoszlemowych, zdobywca Pucharu Davisa. Uważany za jednego z najlepszych tenisistów w historii tej dyscypliny. W 1972 roku, jeszcze jako junior, Borg wygrał singlową rywalizację chłopców podczas Wimbledonu. W szczytowych latach swojej kariery imponował spokojem i
skutecznością gry z głębi kortu. Potrafił w krótkim czasie przestawić
się z gry na nawierzchni ziemnej na korty trawiaste, dzięki czemu wygrał
sześć razy French Open i pięć razy z rzędu Wimbledon. Dodatkowo raz był uczestnikiem finału na Wimbledonie i cztery razy dochodził do finału na US Open. Dwa razy był najlepszy w kończącym sezon turnieju Masters Grand Prix i dwa razy osiągał finał. Łącznie zwyciężył w 64 turniejach rangi ATP World Tour i 24 razy awansował do finału. W deblu triumfował w czterech turniejach z cyklu ATP World Tour i trzykrotnie osiągał finał. W 1975 roku przyczynił się do zwycięstwa Szwecji w Pucharze Davisa. Odniósł dwa singlowe zwycięstwa i jedno deblowe (w parze z Ove Bengtsonem) w finale przeciwko Czechosłowacji, dzięki czemu Szwedzi triumfowali w rywalizacji 3:2. Wiele pojedynków Borga z wybitnymi rywalami, szczególnie Amerykanami Johnem McEnroe i Jimmym Connorsem, przeszło do historii tenisa. W rankingu gry pojedynczej Borg najwyżej był na 1. miejscu (23
sierpnia 1977). Łącznie prowadził w tej klasyfikacji przez 109 tygodni. W 1987 roku Borg został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Od września 2017 pełni funkcję kapitana Drużyny Europejskiej w międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Lavera.
Brigitte Anne Marie Bardot (ur. 28 września 1934 w Paryżu) – francuska modelka, piosenkarka i aktorka filmowa, symbol seksapilu w latach 50. i 60. XX wieku, jedna z największych gwiazd francuskiego kina; później także działaczka na rzecz ochrony praw zwierząt.
W 1949 Brigitte Bardot pozowała dla magazynu „Jardin des Modes”, którym zarządzała przyjaciółka jej matki, dziennikarka Hélène Lazareff. W 1950 pracowała dla marcowego wydania francuskiego „Elle”. Podczas sesji została zauważona przez młodego reżysera Rogera Vadima (jej późniejszego męża), który postanowił poznać ją ze scenarzystą Markiem Allégretem. Ten jednak uznał ją za niezbyt atrakcyjną. Zadebiutowała w 1952 w komedii Wioska w Normandii (Le Trou Normand). W latach 1952–1956 pojawiła się w siedemnastu filmach. W 1953 zagrała rolę w sztuce Jeana Anouilha Zaproszenie do zamku (L'Invitation au château). Media zwróciły na nią uwagę, kiedy pojawiła się na Festiwalu Filmowym w Cannes w kwietniu 1953. Filmy, w których grała Brigitte Bardot z początku i połowy lat 50.,
to głównie romantyczne komedie z rolami młodych dziewcząt. Zagrała
epizodyczne role w trzech filmach anglojęzycznych: brytyjskiej komedii Doctor at Sea (1955) i amerykańskich Helena Trojańska (1954) oraz Act of Love (1954) z Kirkiem Douglasem.
Aby wypromować młodą aktorkę, Vadim zrealizował w 1956 film I Bóg stworzył kobietę z Bardot i Jeanem-Louisem Trintignantem. Do postrzegania Brigitte Bardot jako symbolu seksu i zmysłowości w dużym
stopniu przyczyniły się, poza filmami, zdjęcia, które jej robił
fotograf Sam Levin. Wiele zdjęć aktorki z lat 50. i 60. wykonał również brytyjski fotograf Cornel Lucas.
29 października 1956 uczestniczyła (między innymi z Marilyn Monroe) w dorocznej gali z udziałem Elżbiety II
w Empire Theatres w Londynie. W 1974, dla uczczenia swych 40. urodzin,
Bardot zdecydowała się na nagą sesję zdjęciową we włoskiej edycji
magazynu „Playboy”. Po rozwodzie w 1957 Bardot w 1959 wyszła za mąż za Jacques’a Charriera, z którym zagrała w Babette idzie na wojnę (1959). Grała w filmach u boku takich aktorów, jak Alain Delon (Sławne miłości, Trzy kroki w szaleństwo), Jean Gabin (Na wypadek nieszczęścia), Sean Connery (Shalako), Jean Marais (Gdyby Wersal mógł mi odpowiedzieć, Przyszłe gwiazdy), Lino Ventura (Bulwar Rumu), Annie Girardot (Nowicjuszki), Claudia Cardinale (Królowe Dzikiego Zachodu), Jeanne Moreau (Viva Maria!), Jane Birkin (Don Juan). W 1973 oznajmiła, że rezygnuje z aktorstwa. W 1974, na dzień przed swoimi 40. urodzinami (po występach w ponad 40.
filmach i nagraniu kilku płyt), wycofała się z filmu i postanowiła
wykorzystać swoją sławę do promowania praw zwierząt. W 1986 założyła fundację The Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals i została wegetarianką. W świecie mody Bardot spopularyzowała dekolt typu „odkryta szyja oraz
oba ramiona”, nazwany od jej imienia „bardot”. Jest stosowany w krojach
swetrów, bluzek, sukienek i topów. Wprowadziła do mody choucroute
(„kapusta”), fryzurę i bawełniany materiał w kratkę, który zawierał
strój zaprojektowany przez Jacques’a Esterela na jej ślub z Jacques’em
Charrierem. Aktorka była bohaterką niektórych dzieł Andy’ego Warhola.
Coma – polski zespół rockowy założony w czerwcu 1998 roku w Łodzi. Muzyka grupy inspirowana jest dokonaniami takich zespołów jak Illusion, Pearl Jam czy Led Zeppelin. Grupa powstała w 1998 roku w Łodzi z inicjatywy gitarzysty Dominika
Witczaka i perkusisty Tomasza Stasiaka, obaj występujący wcześniej w
grupie Ozoz. Wkrótce do zespołu dołączył basista Rafał Matuszak, a
następnie gitarzysta Wojciech Grenda i wokalista Piotr Rogucki. W 2001 roku w wyniku nieporozumień z zespołu odszedł Wojciech Grenda, którego zastąpił Marcin Kobza.
Pierwszym wydawnictwem grupy był singel Skaczemy/Pasażer. Pod koniec 2003 roku udało się grupie podpisać kontrakt z BMG Poland, co umożliwiło rozpoczęcie nagrań do debiutanckiej płyty – Pierwsze Wyjście z Mroku. Przed wydaniem pierwszego studyjnego albumu zespół zyskał popularność koncertując u boku Kazika, Sweet Noise, Acid Drinkers i T.Love. Zespół w 2001 roku dotarł do ostatniego etapu przesłuchań konkursu debiutów w Opolu, zajął pierwsze miejsce na Festiwalu Rockowym w Węgorzewie w 2004, a 15 marca 2005 roku zdobył statuetkę Fryderyka w kategorii Album Roku – Rock – za płytę Pierwsze wyjście z mroku. W 2007 roku, zespół otrzymał dwa Fryderyki w kategoriach: „Album roku – rock/metal” za Zaprzepaszczone Siły Wielkiej Armii Świętych Znaków oraz „Zespół roku”. W tym samym roku, zespół otrzymał również nagrodę publiczności Przystanku Woodstock „Złotego Bączka”. W 2009 roku zespół otrzymał kolejne 2 Fryderyki w kategoriach: „Zespół roku” oraz „Album roku – rock” za swój ostatni krążek Hipertrofia, a wokalista grupy – Piotr Rogucki został wyróżniony statuetką Fryderyka w kategorii „Wokalista roku”. Jako jedyny łódzki zespół rockowy przez 20 tygodni nie opuszczał pierwszego miejsca na liście przebojów Radia Łódź. Trzykrotnie – 13 czerwca 2004, 4 czerwca 2006 i 25 stycznia 2009 koncertował na antenie Programu III PR. W lipcu 2006 roku wystąpił na XII Przystanku Woodstock w Kostrzynie n. Odrą oraz na Tyskim festiwalu muzycznym im. Ryśka Riedla „Ku przestrodze”. 13 czerwca 2007 zespół Coma zagrał przed Linkin Park i Pearl Jam podczas ich koncertu na Stadionie Śląskim w Chorzowie, a 12 sierpnia 2007 wystąpił przed Toolem, Dir en grey i Fair to Midland na Metal Hammer Festival.
W czerwcu 2008 do zespołu dołączył były perkusista zespołu Normalsi – Adam Marszałkowski, który zastąpił Tomasza Stasiaka. 10 listopada tego samego roku ukazał się trzeci album grupy zatytułowany Hipertrofia. 9 grudnia 2009 zespół Coma w ramach trasy Hipertrofia Tour wystąpił w warszawskiej Arenie Ursynów. Zapis tego koncertu ukazał się pt. Live 24 marca 2010 roku nakładem Mystic Production w formatach DVD, CD i Blu-ray. 17 października 2011 został wydany piąty album studyjny zespołu, potocznie nazywany „Czerwonym albumem”. Jesienią 2012 Coma pojechała w specjalną trasę jubileuszową z okazji
15-lecia zespołu. Trasa ta obejmowała 27 koncertów w 25 miastach i
nosiła nazwę „Ulubiony numerek”. Niezwykłość trasy polegała na losowym
wybieraniu utworów, jakie zespół zagra z dwóch kół losujących podczas
występu. 8 lutego 2013 wydano angielskojęzyczny odpowiednik „Czerwonego albumu” Don't Set Your Dogs On Me – w Polsce ukazał się dzięki Mysticowi, za granicą jest edycją niemieckiej wytwórni EarMusic.
1 września 2019 zespół zapowiedział zawieszenie działalności po 21
latach. Ostatnia trasa koncertowa nosiła będzie nazwę „Game OverI".
Anne-Marie, właściwie Anne-Marie Rose Nicholson (ur. 7 kwietnia 1991 w East Tilbury w hrabstwie Essex) – brytyjska piosenkarka i autorka tekstów. Jako sześciolatka wystąpiła w sztuce Les Misérables na deskach West End Theathre. W wieku 12 lat, razem z Jessie J zagrała w musicalu Whistle Down the Wind. Wykonywane przez nią piosenki kilkukrotnie pojawiały się na brytyjskiej liście przebojów, w tym m.in. piosenka „Rockabye” zespołu Clean Bandit, w której wystąpiła gościnnie wraz z Seanem Paulem, znalazła się na pierwszym miejscu wspomnianej wyżej listy przebojów. W 2015 podpisała kontrakt z wytwórnią Asylum Records, a rok później – z Atlantic Records. Pod koniec 2018 nawiązała współpracę z Warner Bros. Records.
W 2016 zaprezentowała singiel „Alarm”, który osiągnąć sukces komercyjny w
Wielkiej Brytanii (podwójna platynowa płyta za sprzedaż w ponad 600
tys. nakładzie). Do piosenki powstał teledysk, inspirowany historią Romeo i Julii, który po premierze został wyświetlony ponad 50 mln razy. Następnie Anna-Marie nagrała singiel „Rockabye” z zespołem Clean Bandit, który zdobył międzynarodowy sukces.
W 2017 wystąpiła jako support przed koncertami Eda Sheerana w trakcie jego europejskiej trasy koncertowej promującej album pt. Divide.
W trakcie trasy Anne-Marie nagrała akustyczną wersję singla „Ciao
Adios”, w której akompaniował jej Sheeran. Przed jednym z koncertów duet
zaśpiewać wspólnie najnowszy singiel Anne-Marie, „2002”, którego
Sheeran jest współtwórcą. W kwietniu 2018 piosenkarka wydała swój
debiutancki album studyjny, zatytułowany Speak Your Mind, który uzyskał status złotej płyty w Wielkiej Brytanii.
Robin Stjernberg (ur. 22 lutego 1991 w Hässleholmie) – szwedzki piosenkarz, reprezentant Szwecji podczas 58. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2013 roku.
W 2007 roku Stjernberg wziął udział w castingu do nowego szwedzkiego
boysbandu What's Up!. Podczas finału spośród 15 finalistów został
wybrany do składu zespołu, gdzie współpracował m.in. z Erikiem Saade. Razem z boysbandem uczestniczył w promocji produkcji Disney Channel – Camp Rock w Szwecji.
W 2011 roku Stjernberg wziął udział w szwedzkiej edycji Idola, gdzie zajął drugie miejsce. W finale zdobył 48% głosów, przegrywając jedynie z Amandą Fondell. ltóra zdobyła 52%. 2 grudnia 2011 wydał swój pierwszy solowy singiel „All This Way”. 4
stycznia 2012 pod wytwórnią Lionheart Music Group wydał album
zatytułowany My Versions ze swoimi wersjami utworów wykonanych w programie. W 2013 roku wziął udział w krajowych eliminacjach eurowizyjnych Melodifestivalen 2013 z piosenką „You”. Wystąpił podczas czwartego półfinału 23 lutego 2013 w Malmö Arena, gdzie zakwalifikował się do rundy dogrywkowej,
która odbyła się 2 marca 2013. Był jednym z dwóch zwycięzców tejże
rundy, dzięki czemu zakwalifikował się do finału selekcji, które wygrał. Zdobył razem 166 punktów, z czego 75 przyznali widzowie (drugie miejsce) i 91 – jurorzy (pierwsze miejsce). Dzięki zwycięstwu Loreen w 57. Konkursie Piosenki Eurowizji, Stjernberg miał zapewnione miejsce w finale 58. widowiska w Malmö, na którym reprezentował Szwecję. Wystąpił z 16. numerem startowym, zdobył 62 punkty, które przełożyły się na zajęcie 14. miejsca. W czerwcu ukazała się jego druga płyta studyjna zatytułowana Pieces.
Kasia Popowska, właśc. Katarzyna Milena Popowska (ur. 25 listopada 1989 w Łodzi) – polska piosenkarka, kompozytorka i autorka tekstów. Jej twórczość klasyfikowana jest jako pop, rock, folk, world music, country, muzyka akustyczna oraz soft rock. Przez dziesięć lat tańczyła w łódzkich domach kultury. Następnie zaczęła udzielać się w kółkach teatralnych. W wieku 16 lat
zaczęła śpiewać i grać na gitarze. W 2007 założyła kanał muzyczny w
serwisie YouTube
i jako pierwsza Polka rozpoczęła falę „me singing”, publikując znane
przeboje w swoim wykonaniu. Jej nagrania obejrzano ponad 13 milionów
razy. W 2009 wzięła udział w drugiej edycji programu TVN Mam talent! Podczas przesłuchań wykonała utwór Leonarda Cohena „Hallelujah” i choć przeszła do kolejnego etapu, podczas końcowej eliminacji nie zakwalifikowała się do półfinałów. 24 lipca 2010 wystąpiła podczas XXIX Festiwalu Piknik Country w Mrągowie. W 2014 wydała debiutancki singel, „Przyjdzie taki dzień” autorstwa Tomasza Konfederaka. Z piosenką dotarła na szczyt listy 20 najczęściej granych utworów w polskich rozgłośniach radiowych. W 2014 wystąpiła na największych festiwalach muzycznych w Polsce, m.in. Eska Music Awards, Lato Zet i Dwójki, podczas którego otrzymała nagrodę za najlepszy występ oraz Polsat Sopot Festival, gdzie wzięła udział w konkursie o Słowika Publiczności. Wystąpiła również jako support przed koncertem Ellie Goulding w Warszawie. W 2014 na Festiwalu Media i Sztuka w Darłowie otrzymała Bursztynowy Mikrofon. Również w 2014 nawiązała współpracę z Dody, dla której napisała teksty do piosenek „Riotka” (2014) i „Nie pytaj mnie” (2015). 30 maja 2015 otrzymała nagrodę Polsat SuperHit Festiwalu za zajęcie 5. miejsca w konkursie na „Radiowy przebój roku – Super hit FM” z utworem „Przyjdzie taki dzień”. 13 czerwca z utworem „Lecę tam” wystąpiła w konkursie „SuperPremiery” na 52. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 10 lipca 2015 wydała reedycję debiutanckiego albumu (pt. Tlen – kolor i maj), którą promowała teledyskiem do piosenki „Happy Days” (anglojęzycznej wersji „Lecę tam”), a także singlem „Graj”. W styczniu 2017 wydała drugi album studyjny pt. Dryfy, który promowała tytułowym singlem i utworem „Tyle tu mam”, z którym bez powodzenia zgłosiła się do udziału w krajowych eliminacjach do 62. Konkursu Piosenki Eurowizji. 12.02.2020 wydała singiel "Nie ma nas" który zwiastuje nową płytę.
Tamara Arciuch (ur. 24 marca 1975 w Skierniewicach) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.
Zadebiutowała na scenie 7 lutego 1997 rolą Heleny w spektaklu Aleksandra Fredry Pan Jowialski wystawianym w Teatrze Ludowym w Krakowie. W teatrze zatrudniona była w latach 1998–1999, a następnie bez etatu do 2001. W latach 2001–2008 była aktorką etatową na scenie Teatru Wybrzeże, w którym debiutowała 5 grudnia 1998 grą w przedstawieniu Biedermann i podpalacze w reżyserii Krzysztofa Babickiego i w którym zagrała w:
Janie w farsie Nie teraz, kochanie (2000) w reżyserii Grzegorza Chrapkiewicza, Preparaty (2001) w reżyserii Ingmara Villqista i Lillian Holiday w Happy Endzie (2001) Brechta i Weilla. 6 czerwca 2002 zadebiutowała w roli Roxie Hart w musicalu Chicago na scenie Teatru Muzycznego w Gdyni.
Na dużym ekranie debiutowała w 1997 w filmie sensacyjnym Jarosława Żamojdy Młode wilki 1/2 jako Agata, koleżanka Ani. Zagrała postać Kaśki Wojnarówny, panny młodej w filmie Wojciecha Smarzowskiego Wesele (2004). Jej pierwszą ważną rolą serialową było granie Moniki Rozdrażewskiej w serialu Adam i Ewa. Rola spowodowała, że później kojarzono ją najczęściej z negatywną
postacią – nerwową, czasem nieobliczalną kobietą. Ogólnopolską
rozpoznawalność przyniosła jej rola Karoliny Łapińskiej w serialu TVN Niania (2005–2009). W 2008 grała „Piękną Nieznajomą” w serialu Halo Hans! Od 2010 wciela się w Annę Gruszyńską, siostrę Hanki Mostowiak w serialu M jak miłość.
Była uczestniczką siódmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami (2007). Gościnnie wystąpiła w pierwszym odcinku piątej edycji programu Twoja twarz brzmi znajomo (2016), wcielając się w rolę Nicole Kidman w piosence „Somethin’ Stupid”.
Paul Kalkbrenner (ur. w 1977 w Lipsku) – niemiecki muzyk sceny elektronicznej oraz aktor. Paul Kalkbrenner miał dwanaście lat, kiedy upadł mur berliński. Od
ponad 15- stu lat tworzy własną muzykę. Wczesne lata 90. i przypadające
na ten okres pierwsze doświadczenia muzyczne w legendarnych klubach
E-Werk, Planet i Whale ukształtowały muzyczny światopogląd Paula. Od 1999 współpracował z należącą do Ellen Allien
oficyną wydawniczą BPitch Control. W tym samym roku powstała jego
pierwsza EP-ka „Friedrichshain”. Później przyszła kolej na następne
dokonania, w tym dwa albumy: „Superimpose” oraz „Time”. Oba wydane w 2001. Trzy lata później ukazał się kolejny album Kalkbrennera – „Self”, który zapoczątkował nowy etap twórczy. Trzeci „longplay” skonstruowany został niczym soundtrack do filmu, który nigdy nie powstał. W 2005 powstał utwór „Gebrünn Gebrünn”, który stał się hitem. W 2008
Hannes Stöhr, niemiecki reżyser i wielbiciel muzyki Kalkbrennera,
zaproponował mu kooperację przy filmie „Berlin Calling”, który miał być
opowieścią o berlińskiej scenie techno. W trakcie pracy, okazało się, że
Paul nie tylko jest wymarzonym twórcą ścieżki dźwiękowej, ale idealnie
nadaję się do zagrania głównej roli. Kalkbrenner zadebiutował jako aktor
wcielając się w postać DJ Ickarusa. W jednym z numerów, pt. „Sky
and Sand”, który został skomponowany na potrzeby filmu i stał się
przebojem usłyszeć można wokalne możliwości brata Paula, Fritza Kalkbrennera. W 2009 po dekadzie działalności postanowił rozstać się z oficyną BPitch Control i od tego czasu samodzielnie steruje swoją karierą. W 2010 wydał DVD/Blu-ray „2010 – A Live Documentary”. DVD jest podsumowaniem solowej trasy koncertowej. 30 maja 2014 powstał album „x” z remixami od Pan-Pot i Joris Voorn.
Katerine Duska (ur. 6 listopada 1989 w Montrealu) – grecko-kanadyjska piosenkarka.
Urodziła się i wychowywała w Montrealu. W 2015 wydała swój debiutancki album studyjny, zatytułowany Embodiment. W 2017 wydała singiel koncertowy pt. The Embodiment Live Sessions, zawierający zapis piosenek wykonanych na żywo podczas koncertu, który zagrała w Mpankeion w Atenach. W lutym 2019 została ogłoszona reprezentantką Grecji w 64. Konkursie Piosenki Eurowizji w Tel Awiwie. Jej konkursowa piosenka „Better Love”
miała premierę 7 marca.14 maja wystąpiła jako szesnasta w kolejności
startowej w pierwszym półfinale i z piątego miejsca awansowała do
finału, który odbył się 18 maja. Wystąpiła w nim z trzynastym numerem startowym i zajęła 21. miejsce po
zdobyciu 74 punktów w tym 24 punktów od telewidzów (21. miejsce) i 50
pkt od jurorów (14. miejsce).
Emilia Krakowska (ur. 20 lutego 1940 w Poznaniu) – polska aktorka filmowa, estradowa i teatralna. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Drezdenku. Absolwentka PWST w Warszawie (1963). Grała w następujących teatrach: Powszechnym w Warszawie (1964-1968), Narodowym (1968-1978), Współczesnym w Warszawie (1978-1985) i Rozmaitości w Warszawie (1985-1991) oraz z Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu 2008, Wrocławskim Teatrze Komedia, Teatrze Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku i Teatrze Nowym w Słupsku. Obecnie występuje na scenie stołecznego Och-Teatru. Jest aktorką filmową, która ugruntowała swoją pozycję udziałem w
wielu serialach telewizyjnych. W latach 80. XX w. była członkiem
Narodowej Rady Kultury. Należała do grupy aktorów, którzy nie
bojkotowali sceny polskiej po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981. W 2005 roku podczas X Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła swoją dłoń na Promenadzie Gwiazd. W 2013 roku została uhonorowana Nagrodą im. Ireny Solskiej, przyznaną przez polską sekcję Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyki Teatralnej. Wybrana filmografia: 1971: Seksolatki – Wanda, partnerka Marka Kowalika / 1972: Wesele – Marysia, siostra panny młodej / 1972: Chłopi – Jagna / 1973: Chłopi – Jagna Pacześ (Borynowa) / 1976: Brunet wieczorową porą / 1993: Czterdziestolatek. 20 lat później – inżynier Halina Małecka-Klecka / 1999 – 2007, 2009: Na dobre i na złe – Gabriela Kalita / 2004 – 2009: Pierwsza miłość – Natalia Strońska-Radosz / 2007-2008: Hela w opałach – Krystyna Trojańska, była teściowa Heli / 2009: Ojciec Mateusz – Alicja Lendo / 2012–2015: Barwy szczęścia – Antonina / 2017: W rytmie serca – Krystyna Bogucka.
Karin Stanek (ur.* 18 sierpnia 1943 w Bytomiu, zm.† 15 lutego 2011 w Wolfenbüttel) – polska piosenkarka bigbitowa, wokalistka zespołu Czerwono-Czarni, ceniona za energię i wyrazistość sceniczną, określana jako jeden z symboli bigbitu. W latach 60. należała do najpopularniejszych polskich piosenkarek, lansując takie przeboje jak „Malowana lala”, „Chłopiec z gitarą”,
„Jedziemy autostopem”, „Jimmy Joe” czy „Wala twist”. W latach 70.
wyemigrowała z Polski do Niemiec, gdzie wydawała niemiecko- i
anglojęzyczne nagrania. W latach 90. wznowiła występy w Polsce wciąż
ciesząc się dużą popularnością, choć do końca życia mieszkała na stałe w
Niemczech, gdzie zmarła na skutek komplikacji chorobowych w 2011 roku.
Paweł Kołodziej, właśc. Paweł Rybarczyk-Kołodziej; (ur. 24 września 1980 w Krynicy-Zdroju) – polski bokser wagi junior ciężkiej i ciężkiej. 25 września 2004 roku zadebiutował na zawodowym ringu. Po 4-rundowym pojedynku pokonał na punkty jednogłośną decyzją sędziów Słowaka Sylvestra Petrovica.
1 lipca 2006 roku zdobył tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC, nokautując w 6 rundzie Węgra Adriana Rajkaia. 24 lutego 2007 roku po raz pierwszy obronił młodzieżowy pas WBC, wygrywając na punkty jednogłośną decyzją sędziów Gruzina Armena Aziziana. 18 grudnia 2009 roku obronił pas mistrza świata federacji IBC w kategorii junior ciężkiej, pokonując przez TKO w 6 rundzie Amerykanina Roba Callowaya. 12 czerwca 2010 roku po raz pierwszy obronił tytuł mistrza świata federacji WBF, zwyciężając przez techniczny nokaut Kameruńczyka z francuskim paszportem Parfaita Amougui Amougou. Walka odbyła się w rodzinnym mieście boksera - Krynicy-Zdroju. 20 kwietnia 2013 Paweł Kołodziej po ponad 13-miesięcznej przerwie
spowodowanej kontuzją, pokonał jednogłośnie na punkty po 8 rundach
(80:71, 80:71 i 80:68), Richarda Halla. 27 września 2014 w Moskwie Kołodziej walczył po raz pierwszy o pas
mistrza świata federacji WBA i przegrał przez nokaut w drugiej rundzie z
Denisem Lebiediewem z Rosji.
Marie Dionne Warwick (ur. 12 grudnia 1940 w East Orange) – amerykańska piosenkarka, aktorka i prezenterka telewizyjna. Debiutowała jako wykonawczyni gospel, na początku lat 60. Pracowała również jako wokalistka sesyjna. Zaśpiewała wiele przebojów, m.in. I Say a Little Prayer (1967), Do You Know the Way to San Jose (1968), I'll Never Fall in Love Again (1969) i Heartbreaker (1982), autorstwa Bee Gees. Wzięła udział w zbiorowym dziele USA for Africa. Siostrzenica Cissy Houston i kuzynka Whitney Houston. W 1998 wystąpiła gościnnie w operze mydlanej Moda na sukces, gdzie zaśpiewała piosenkę tytułową serialu, High Upon This Love.
