Gianmarco Tamberi

Gianmarco Tamberi (ur. 1 czerwca 1992 w Civitanova Marche) – włoski lekkoatleta specjalizujący się w skoku wzwyż. Na eliminacjach kończył udział w mistrzostwach świata juniorów młodszych (2009) oraz mistrzostwach świata juniorów (2010). W 2011 sięgnął w Tallinnie po brązowy medal mistrzostw Europy juniorów. W 2013 zajął 5. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w Göteborgu. Ósmy zawodnik mistrzostw świata w Pekinie (2015). W 2016 został w Portland halowym mistrzem świata, a kilka miesięcy później triumfował na mistrzostwach Europy w Amsterdamie. Z powodu kontuzji kostki nie mógł wziąć udziału w igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro. Zdobył złoty medal halowych mistrzostw Europy w 2019 w Glasgow. Złoty medalista mistrzostw kraju. Reprezentant Włoch w meczach międzypaństwowych. Rekordy życiowe: stadion – 2,39 (15 lipca 2016, Monako); hala – 2,38 (13 lutego 2016, Hustopeče). Oba wyniki są rekordami Włoch. 

źródło: wikipedia

Jello Biafra

  

Jello Biafra, właśc. Eric Boucher (ur. 17 czerwca 1958 w Boulder) – amerykański muzyk, wokalista, autor tekstów, poeta, najbardziej znany jako lider punkowo-hardcore’owego zespołu Dead Kennedys. Pseudonim Jello Biafra pochodzi od nazwy produktu spożywczego Jell-O i nazwy dotkniętego klęską głodu państwa Biafra. Założyciel niezależnej wytwórni płytowej Alternative Tentacles. Pod koniec lat 70. pod wpływem koncertu Ramones zainteresował się punk rockiem. W 1978 odpowiedział na ogłoszenie zamieszczone przez East Bay Raya, który poszukiwał wokalisty do tworzonego zespołu punkowego. Tak powstał Dead Kennedys, który wywarł ogromny wpływ na muzykę niezależną lat 80. W 1979 Biafra zgłosił swoją kandydaturę na burmistrza San Francisco, przedstawiając prowokacyjny program wyborczy (m.in. zapowiedział przebranie polityków i biznesmenów w stroje klaunów). Zdobył ok. 4% głosów. W 1981 założył własną wytwórnię płytową Alternative Tentacles, zajmującą się wydawaniem i promowaniem szeroko pojętej muzyki alternatywnej. Ożenił się 31 października 1981 z Theresą Soder, wokalistką punkowego zespołu The Situations. Ceremonia odbyła się na cmentarzu komunalnym w San Francisco, a ślubu udzielił wokalista zespołu Flipper, Bruce Loose. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1986. Po słynnym procesie o obrazę moralności i rozwiązaniu Dead Kennedys, Biafra zajął się prowadzeniem Alternative Tentacles oraz wydawaniem płyt ze swoimi przemówieniami na tematy polityczne i społeczne (m.in. na temat swojego procesu). Udziela się też jako wokalista w rozmaitych projektach muzycznych, współtworzonych przez znanych muzyków z innych zespołów (np. wspólnie z Alem Jourgensenem z Ministry tworzy zespół Lard). Porusza się swobodnie w różnych stylach muzycznych, osadzonych w muzyce alternatywnej, od jazz-core’a, przez industrial do noise’a. Nie stroni przy tym od prowokacji artystycznych, wymierzonych we własnych fanów, np. w 1994 nagrał wraz z Mojo Nixonem płytę w stylu country. Wtedy też zarzucano mu zdradę ideałów – wpływowy zine „Maximum Rock’n’Roll” odmówił w związku z tym zamieszczania reklam Alternative Tentacles. Biafra nazwał to zachowanie „punkowym fundamentalizmem”. Został też zaatakowany i ciężko pobity przez osoby, które określiły go jako „sprzedajną gwiazdę rocka”. W 1998 odmówił reaktywowania Dead Kennedys, co zaowocowało wytoczeniem mu procesu przez pozostałych członków zespołu, w którym oskarżyli go m.in. o przywłaszczenie sobie praw autorskich do nagrań. Biafra zarzucał im natomiast używanie muzyki Dead Kennedys w celach komercyjnych, co uznał za sprzeczne z ideałami głoszonymi przez zespół (chodziło głównie o wykorzystanie piosenki „Holiday in Cambodia” w reklamie jednej z wielkich korporacji produkujących odzież). Ostatecznie zespół został reaktywowany w 2001 bez Biafry. W 2000 Green Party wysunęła jego kandydaturę w wyborach na prezydenta USA. Biafra określa swoje poglądy jako anarchistyczne, jednak uważa, że ludzkość nie jest jeszcze gotowa na taką organizację społeczeństwa. Po raz pierwszy wystąpił w Polsce 1 lipca 2010 (jako Jello Biafra and The Guantanamo School of Medicine). Koncert miał miejsce w łódzkim klubie muzycznym Dekompresja. W lipcu 2012 zagrał wraz z The Guantanamo School of Medicine na Jarocin Festiwal i został bardzo gorąco przyjęty przez publiczność, która żywiołowo reagowała na jego charyzmatyczne zapowiedzi poszczególnych utworów. 

źródło: wikipedia

Jacek Santorski

  

Jacek Santorski (ur. 30 maja 1951 w Warszawie) – polski psycholog, psychoterapeuta, wydawca i przedsiębiorca. W drugiej połowie lat 90. zajął się prowadzeniem działalności jako konsultant przedsiębiorców w zakresie psychologii biznesu. Został współwłaścicielem firmy doradczej (Grupa Firm Doradczych VALUES) i Laboratorium Psychologii Zdrowia prowadzącego szkolenia dla lekarzy. Objął funkcję dyrektora programowego Akademii Psychologii Przywództwa, autorskiego programu dla menedżerów stworzonego z Witoldem Orłowskim. W latach 2012–2014 był członkiem Rady Gospodarczej przy Prezesie Rady Ministrów. 

źródło: wikipedia

Kinga Preis

 Kinga Anna Preis (ur. 31 sierpnia 1971 we Wrocławiu) – polska aktorka. W 1996 ukończyła wrocławską filię PWST w Krakowie. Jest aktorką Teatru Polskiego we Wrocławiu. Za swe teatralne wystąpienia i role filmowe zyskała wiele nagród. Jest pięciokrotną laureatką Orła za pierwszoplanowe role w filmach Cisza i Komornik oraz za drugoplanowe w filmach Wtorek, W ciemności i Pod Mocnym Aniołem. Zdobyła także 10 nominacji, przez co stała się najczęściej nagradzaną i nominowaną aktorką w historii tej nagrody. W 2001 czytelnicy miesięcznika „Film” przyznali jej Złotą Kaczkę dla najlepszej aktorki roku. Za role w Poniedziałku, Ciszy i Komorniku przyznano jej nagrody na festiwalu w Gdyni. W 2006 została laureatką Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego, przeznaczonej dla „młodych aktorów wyróżniających się wybitną indywidualnością". W 2008 została nagrodzona, za rolę Wandy Boniszewskiej w spektaklu Stygmatyczka Sceny Fakty Teatru Telewizji, podczas VIII Festiwalu Teatru Telewizji Polskiej i Polskiego Radia „Dwa Teatry” w Sopocie. W 2020 odebrała Telekamerę w kategorii „najlepsza aktorka”. W spektaklu Kombinat w ramach 23. Przeglądu Piosenki Aktorskiej zaśpiewała utwór Psy Pawłowa. Od 2010 jest ambasadorem Fundacji „Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci” we Wrocławiu.Wybrana filmografia: 1996: Opowieści weekendowe: Niepisane prawa – Jolanta / 2000–2001: Przeprowadzki – Róża Szczygieł / 2004: Nigdy w życiu! – Kinga / 2005: Karol. Człowiek, który został papieżem – matka Józefa / 2005: Komornik – Gosia Bednarek / 2005: Boża podszewka II – Maryśka Jurewicz-Lulewicz / 2006: Samotność w sieci – Iwona, przyjaciółka Ewy / od 2008: Ojciec Mateusz – Natalia Borowik, gospodyni księdza / 2009: Dom zły – Bożena Dziabasowa / 2009: Idealny facet dla mojej dziewczyny – Plesicowa / 2011: Sala samobójców – psychiatra Karolina / 2012: Ja to mam szczęście! – Joanna Polak / 2013: Prawo Agaty – Alicja Romaniuk / 2014: Bogowie – matka Ewki / 2014: Pod Mocnym Aniołem – Mania / 2015: Córki dancingu – wokalistka Krysia / 2018: Plan B – Natalia / od 2019: Stulecie Winnych – Bronisława Winna / 2020: Prawdziwe życie aniołów – Agnieszka, żona Adama. 

źródło: wikipedia

Woody Allen

 Woody Allen, właśc. Allan Stewart Konigsberg (ur. 1 grudnia 1935 w Nowym Jorku) – amerykański scenarzysta, reżyser, aktor, muzyk, producent, pisarz i kompozytor. Znany jako twórca „intelektualnej komedii”. Jest jednym z najbardziej uznanych amerykańskich reżyserów. Jego filmy bazują na literaturze, seksualności, filozofii, psychologii, jego żydowskim pochodzeniu, filmie europejskim i Nowym Jorku, gdzie cały czas mieszka. Debiutował w filmie w 1965 roku, występując w komedii Co słychać, koteczku? Clive’a Donnera. W 1966 dokonał przeróbki japońskiej komedii sensacyjnej Kokusai himitsu keisatsu: Kagi no kagi (Jak się masz koteczku?). W 1969 zadebiutował jako reżyser filmowy parodią filmu gangsterskiego Bierz forsę i w nogi. Jest klarnecistą jazzowym. Jego występy jako klarnecisty w Europie były przedmiotem filmu dokumentalnego Wild Man Blues. 28 grudnia 2008 wystąpił z zespołem Woody Allen and his New Orleans Jazz Band w warszawskiej Sali Kongresowej. Drugi swój koncert w Polsce dał 23 marca 2011 roku w Centrum Kultury Katowice im. Krystyny Bochenek.

źródło: wikipedia

Ewa Kasprzyk

Ewa Jadwiga Kasprzyk, także Ewa Kasprzyk-Bernatowicz (ur. 1 stycznia 1957 w Stargardzie Szczecińskim) – polska aktorka teatralna, telewizyjna i filmowa. Niedługo po ukończeniu szkoły aktorskiej dołączyła do zespołu gdańskiego Teatru Wybrzeże, w którym występowała od 1983 przez kolejnych szesnaście lat, do 2000. W tym czasie zagrała w przedstawieniach m.in. Kazimierza Kutza (Batałajkin i spółka), Stanisława Różewicza (Sztukmistrz z Lublina według Singera) i Mikołaja Grabowskiego (Stąd do Ameryki), a także Krzysztofa Babickiego i Barbary Sass. Do największych osiągnięć aktorki z tego okresu zalicza się główne role w Antoniuszu i Kleopatrze Szekspira (Kleopatra), Tutam Shaeffera (Ona), Trzech siostrach Czechowa (Olga) i Dwojgu na huśtawce Gibsona (Ona). Równocześnie występuje w odważnych monodramach. Krytyka wysoko oceniła jej tytułową rolę w Patty Diphusa, teatralnej adaptacji jednego z opowiadań Pedro Almodóvara. W przedstawieniu, prezentowanym m.in. na scenie Teatru „Polonia” i w warszawskim klubie Le Madame, wcieliła się w postać światowej gwiazdy porno. W 2006 zagrała Marilyn Monroe w Marilyn i papież. Listy między piekłem a niebem. Od 2011 występowała w roli piosenkarki Violetty Villas, w spektaklu kostiumowym Kallas, czyli spotkanie dwóch legend... Marcina Szczygielskiego, u boku Joanny Kurowskiej, która wcielała się w rolę innej gwiazdy polskiej estrady – Kaliny Jędrusik. W 1985, w wieku dwudziestu ośmiu lat, rolą zaradnej Kwiryny w Dziewczętach z Nowolipek Barbary Sass, zadebiutowała w filmie. Niedługo potem możliwości aktorki na różne sposoby wykorzystał Roman Załuski. W dramacie Głód serca (1986) Kasprzyk wcieliła się w postać nieufnej matki, samotnie wychowującej syna. Jeszcze inaczej zaprezentowała się w jego komediach – w Koglu-moglu (1988) i Galimatiasie, czyli koglu-moglu II (1989) była histeryczną żoną docenta Wolańskiego, a w Komedii małżeńskiej (1993) – Marią, kurą domową, która decyduje się na porzucenie rodziny i rozpoczęcie samodzielnej kariery w Warszawie. W latach 90. ograniczyła występy w filmie, skupiając się na pracy teatralnej. W tym czasie zagrała jedynie kilka drugoplanowych ról, m.in. w serialu Radio Romans. W 1998 znalazła się w obsadzie telenoweli Złotopolscy, która wkrótce zyskała olbrzymią popularność wśród masowej widowni. Jej Ilona Clark-Kowalska – zdecydowana, silna, pewna siebie, nowoczesna, dojrzała kobieta – była zapowiedzią nowego typu postaci, które następnie powtórzyła w Karierze Nikosia Dyzmy (2002) i Warszawie (2003) oraz produkcjach telewizyjnych: Magdzie M. i Codziennej 2 m. 3. W 2001 za rolę w filmie Bellissima otrzymała nagrodę za pierwszoplanową rolę żeńską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Na nieco innym biegunie znajdują się jej role w skromnych, ambitnych filmach, najczęściej u młodych debiutantów. W komedii lirycznej Cudownie ocalony (2004) z dużą dozą autoironii zagrała starą prostytutkę-oszustkę Lolę Katafalk, pojawiła się również u Marcina Wrony w Człowieku magnesie (2001). Do najważniejszych aktorskich dokonań Kasprzyk należy rola niezrównoważonej, egzaltowanej, rozczarowanej gwiazdy, zafascynowanej Violettą Villas, która swoje niespełnione ambicje artystyczne próbuje zrekompensować posyłając córkę na konkursy i przesłuchania, w Bellissimie (2000) Artura Urbańskiego. Kreacja spotkała się z dobrymi recenzjami krytyków oraz uznaniem jurorów 26. FPFF w Gdyni, którzy przyznali jej nagrodę dla najlepszej aktorki (ex-aequo z Kingą Preis). Wybrana filmografia: 1980 – Królowa Bona / 1988 – Kogel-mogel jako Barbara Wolańska / 1989 – Galimatias, czyli kogel-mogel II jako Barbara Wolańska / 1993 – Komedia małżeńska jako Maria Kozłowska / 1993 – Pajęczarki jako żona Brunona / 1997 – Kochaj i rób co chcesz jako Nowakowa, matka Agnieszki / 1999 – O dwóch takich, co nic nie ukradli jako żona burmistrza / 2002 – Kariera Nikosia Dyzmy jako senator Anna Walewska / 1998–2010 – Złotopolscy (serial) jako Ilona Clark-Kowalska / 2005–2007 – Magda M. (serial) jako Teresa Miłowicz, matka Magdaleny Miłowicz / 2008–2012 – Na dobre i na złe (serial) jako Elżbieta Żak, dyrektorka administracyjna szpitala w Leśnej Górze / 2009 – Wojna polsko-ruska jako matka Silnego / 2011 – Och, Karol 2 jako mama Karola / 2012 – Prawo Agaty jako matka Oli / 2012–2018 – Przyjaciółki jako Maria Strzelecka, matka Pawła / 2019 – Miszmasz, czyli kogel-mogel 3 jako Barbara Wolańska / 2019 – Polityka jako Beata Szydło / 2021 Koniec świata, czyli kogel-mogel 4.

źródło: wikipedia

Oscar Pistorius

Oscar Pistorius (ur. 22 listopada 1986 w Johannesburgu) – południowoafrykański lekkoatleta, biegacz niepełnosprawny. Uczestnik paraolimpiad, gdzie zdobył sześć złotych medali. 15 lipca 2007 na mitingu IAAF, biegnąc na specjalnych protezach z włókna węglowego, wystąpił jako pierwszy niepełnosprawny biegacz razem ze sprawnymi zawodnikami. Pistorius w wyniku wrodzonych wad stracił obydwie nogi w pierwszym roku życia (11 miesięcy). Mimo zaawansowanego stopnia kalectwa od zawsze intensywnie uprawiał sport – rugby, tenis, piłkę wodną, boks i zapasy. Jest rekordzistą wśród niepełnosprawnych w biegach na dystansie 100, 200 i 400 m, z czasami odpowiednio 10,91 s, 21,30 s i 45,07 s. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2012 w Londynie Pistorius został pierwszym paraolimpijczykiem po amputacji obu kończyn, który wziął udział w igrzyskach olimpijskich. Pistorius brał udział w wyścigu na 400 metrów i był częścią reprezentacji RPA w 4 × 400 metrów, gdzie był przekaźnikiem zespołu. Wziął również udział w Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich 2012, gdzie wystąpił w wyścigach na 100 metrów, 200 metrów i 400 metrów w klasyfikacji T44, a w T42-T46 4 × 100 metrów znów był przekaźnikiem. Zdobył złote medale w wyścigu na 400 metrów, pobijając dotychczasowy paraolimpijski rekord (46,68 s) oraz w biegu 4 × 100 metrów – pobijającym dotychczasowy rekord (41,78 s). Pistorius również zdobył srebro w wyścigu na 200 metrów, gdzie w półfinale ustanowił kolejny rekord Świata (21,30 s). 14 lutego 2013 został zatrzymany przez policję i oskarżony o to, że w swoim domu w Pretorii zastrzelił swoją dziewczynę, 29-letnią modelkę Reevę Steenkamp, a następnie strzelał do już nieżyjącej, trafiając w głowę i ramię. Pistorius oświadczył policji, że wziął Reevę za włamywacza. W akcie oskarżenia prokurator zarzucił Pistoriusowi morderstwo z premedytacją i nielegalne posiadanie amunicji, żądając dla niego kary dożywotniego więzienia. Rozprawa, która rozpoczęła się wiosną 2014, zakończona została 21 października 2014 wyrokiem skazującym za zabójstwo na pięć lat bezwzględnego więzienia (plus dodatkowo trzy lata w zawieszeniu, za nielegalne posiadanie broni). 3 grudnia 2015 Najwyższy Sąd Apelacyjny RPA przychylił się do wniosku prokuratora i uznał Pistoriusa winnym morderstwa, jednocześnie kierując sprawę do ponownego rozpatrzenia. 6 lipca 2016 mężczyzna został skazany na 6 lat pozbawienia wolności. W kolejnym procesie w 2017 został skazany na 13 lat więzienia za zabójstwo.

źródło: wikipedia

Bad Boys Blue

 Bad Boys Blue – międzynarodowy zespół śpiewający muzykę pop i euro disco utworzony w Kolonii. W skład grupy wchodzili: Andrew Thomas, Trevor Taylor i John McInerney. Później także: Trevor Bannister, Kevin McCoy, Mo Russel, Rui Carlos Ferreira i Kenny "Krayzee" Lewis. Nagrali wspólnie wiele hitów, jak: "You’re a Woman", "Pretty Young Girl", "I Wanna Hear Your Heartbeat" i "Come Back and Stay". W 1984 założyciele wytwórni Coconut Records, Tony Hendrik i Karin van Haaren, postanowili stworzyć muzyczny projekt. W latach 2005–2009 istniał projekt pod nazwą The Real Bad Boys Blue, w którego skład wchodzili: Kevin McCoy, Andrew Thomas i Herb McCoy, którego w 2008 zastąpił Jerome Cummins. Był to projekt złożony wyłącznie z amerykańskich wykonawców. Później Herb McCoy utworzył solowy projekt istniejący do dziś będący kolejną wersją Bad Boys Blue.  Od 2012 John McInerney na koncertach występuje razem ze swoją drugą żoną, Sylvią, oraz jej siostrą-bliźniaczką Edith Miracle, które występują na scenie od 2005. Obie wokalistki są Polkami.

źródło: wikipedia

Waris Dirie

Waris Dirie (som. Waris Diiriye, ar. واريس ديري; ur. ok. 1965 w Somalii) – somalijska modelka i pisarka. W latach 1997–2003 ambasadorka ONZ. Pochodzi z muzułmańskiej rodziny, z plemienia nomadów. Jej imię oznacza „pustynny kwiat”. Jej siostra i dwie kuzynki zmarły wskutek tradycyjnego obrzezania. Uciekła z domu z powodu nakazu małżeństwa z sześćdziesięciojednoletnim mężczyzną. Przebywała u rodziny w Mogadiszu, a następnie w domu wuja w Londynie jako służąca. Tam odkryta przez jednego z najsłynniejszych fotografów mody Terence’a Donovana. Dzięki niemu w roku 1987 znalazła się na okładce kalendarza Pirelli. Po tym wydarzeniu kariera Waris jako modelki nabrała tempa. Wzięła udział w dziesiątkach kampanii reklamowych, m.in. Chanel, Revlon, Levi's czy L’Oréal. Była gwiazdą wybiegów Mediolanu, Londynu, Nowego Jorku i Paryża. Jej zdjęcia zdobiły okładki najważniejszych magazynów mody: „Elle”, „Vogue” czy „Glamour”. W 1987 zagrała epizod w filmie W obliczu śmierci o przygodach agenta 007. W roku 1997 udzieliła przełomowego wywiadu do „Marie Claire”, w którym opowiedziała o tym, jak została obrzezana w wieku 5 lat. W tym samym roku Waris Dirie została ambasadorem ONZ i rozpoczęła walkę o zniesienie rytuału obrzezania kobiet w krajach Trzeciego Świata. Waris Dirie opublikowała opartą na wspomnieniach książkę Kwiat pustyni, w której opisuje niezwykłą historię swojego życia. Książka okazała się sukcesem wydawniczym i doczekała się wydań na całym świecie. W samej tylko Polsce sprzedano ponad 250 tysięcy egzemplarzy. Fakt ten skłonił Waris Dirie do wydania kolejnych książek o swoim życiu. W marcu 2008 niemiecka reżyser Sherry Hormann przystąpiła do prac nad filmową adaptacją Kwiatu pustyni. Rolę Waris Dirie zagrała etiopska modelka Liya Kebede. Premiera filmu odbyła się jesienią 2009 roku. Waris Dirie posiada obywatelstwo austriackie. Jej starszy syn Aleeke, którego ojcem jest amerykański muzyk jazzowy, mieszka w USA. Związana z Polską, mieszka w Gdańsku, jak mówi, gdy zobaczyła polskie morze, zakochała się w nim. W wywiadzie w 2011 roku wspominała, że zamierza na stałe opuścić Polskę, jednak w 2013 roku dalej tu mieszkała. 

źródło: wikipedia

Dalajlama

Dalajlama (tyb.: ཏཱ་ལའི་བླ་མ་, Wylie: taa-la'i bla-ma, ZWPY: Dalai Lama) – przedstawiciel szkoły gelug – jednej z czterech największych szkół buddyzmu tybetańskiego. Buddyści tybetańscy uważają Dalajlamę za manifestację bodhisattwy współczucia Awalokiteśwary, który odradza się, aby udostępniać wyzwalające z cierpienia nauki innym czującym istotom. Określenie dalajlama pochodzi z połączenia słów ta-le (ocean) i bla-ma – lama. Tytuł dalajlamy nadał lamie Sonam Gjaco (bSod-nams-rgya-mtsho, Sönam Gjaco; 1543–1588), ówczesnemu przywódcy tybetańskiej tradycji buddyjskiej gelug, wódz Mongołów, Altan-chan podczas ich spotkania w 1578 roku. Tytuł ten miał oznaczać lamę (o mądrości) jak ocean. Retrospektywnie tytułu tego używa się w odniesieniu do Gedun Druba (dGe-'dun-grup), czyli Dalajlamy I oraz Gedun Gjatso (dGe-'dun-rgya-mtsho), Dalajlamy II – poprzedzających Sonam Gjaco zwierzchników klasztoru Drepung, Sera i Taszilunpo. Sami Tybetańczycy używają w odniesieniu do dalajlamy (a często i innych najważniejszych inkarnacji tybetańskich – np. karmapy) terminu Gjalła Rinpocze (rgyal-ba-rin-po-che) – Zwycięski Rinpocze. Według buddyzmu tybetańskiego dalajlama jest jednym z tulku – istot, które po śmierci świadomie wybierają swoje kolejne wcielenie. Dalajlamowie wielokrotnie przepowiadali za życia, gdzie narodzi się ich następna inkarnacja. Tym samym, zgodnie z tybetańskim światopoglądem, jest tylko jeden dalajlama, a kolejne numery oznaczają jedynie kolejne wcielenia tej samej osoby. Dalajlamowie wraz z panczenlamami stanowią najbardziej znaczącą historyczną linię przekazu nauk tantrycznych w szkole gelug będąc sobie wzajemnie nauczycielami, mistrzami i wychowawcami w kolejnych odrodzeniach. Od 1751 do 1950 kolejni dalajlamowie byli świeckimi władcami Tybetu, od 1912 roku faktycznie niepodległego. Po tym czasie dalajlama nadal jest świeckim przywódcą Tybetańczyków poprzez Centralny Rząd Tybetański, tj. tybetański rząd na uchodźstwie z siedzibą w Dharamsali w Indiach. 

źródło: wikipedia

Kevin Spacey

 Kevin Spacey Fowler (ur. 26 lipca 1959 w South Orange) – amerykański aktor, reżyser, producent filmowy i komik szwedzkiego i angielskiego pochodzenia, od 2004 dyrektor artystyczny teatru The Old Vic w Londynie. Jest dwukrotnym zdobywcą Oscara. W 1977 ukończył Chatsworth High School w San Fernando Valley. Na swoim ostatnim roku wystąpił jako kapitan von Trapp w musicalu Ernesta Lehmana Dźwięki muzyki (The Sound of Music) z Valem Kilmerem i Mare Winningham. Przez krótki czas uczęszczał do Los Angeles Valley College. Znalazł pracę jako sprzedawca, występował w kabaretach w klubach nocnych. W tym czasie pasjonował się też boksem. Niebawem poznał Robina Williamsa. Zachęcony przez swojego przyjaciela Vala Kilmera, osiadł w Nowym Jorku, gdzie przez dwa lata studiował aktorstwo w Juilliard School.  W 1981, podczas New York Shakespeare Festival, po raz pierwszy pojawił się na profesjonalnej scenie jako posłannik w przedstawieniu Henryk VI. Od 30 sierpnia do 2 października 1982 na Broadwayu grał rolę Oswalda Alvinga w Henrika Ibsena Upiory z Liv Ullmann.W 1986 podjął współpracę ze swoim idolem i przyszłym mentorem, Jackiem Lemmonem. Zadebiutował na kinowym ekranie w roli złodzieja w metrze w komediodramacie Mike’a Nicholsa Zgaga (Heartburn, 1986) z Jackiem Nicholsonem i Meryl Streep. Wkrótce grał drugoplanowe role w dramacie Daniela Petrie Pogrzeb wikinga (Rocket Gibraltar, 1988) z Burtem Lancasterem, Patricią Clarkson i Macaulay’em Culkinem, komedii Pracująca dziewczyna (Working Girl, 1988) z Melanie Griffith, Harrisonem Fordem i Sigourney Weaver, komedii Arthur Hiller Nic nie widziałem, nic nie słyszałem (See No Evil, Hear No Evil, 1989) z Richardem Pryorem i Gene Wilderem, dramacie Tato (Dad, 1989) z Jackiem Lemmonem i Tedem Dansonem. W serialu kryminalnym CBS Cwaniak (Wiseguy, 1988) z Kenem Wahlem wystąpił jako pucołowaty złoczyńca Mel Profitt. W 1991 został uhonorowany Tony Award i Drama Desk Award za sceniczną kreację Louie w komedii Neila Simona Zagubieni w Yonkers. Na ekranie natomiast grał złowrogiego menadżera biura w Glengarry Glen Ross (1992), sadystycznego hollywoodzkiego wykonawcę w czarnej komedii Szkoła Buddy’ego (Swimming with Sharks, 1994) i mordercę, który zabija tych, którzy w jego mniemaniu popełnili jeden z siedmiu grzechów głównych w dreszczowcu Davida Finchera Siedem (Se7en, 1995). Za kreację naocznego świadka zbrodni Rogera „Pleciucha” Kinta w filmie kryminalnym Bryana Singera Podejrzani (The Usual Suspects, 1995) otrzymał Oscara dla aktora w roli drugoplanowej 96. W nawiązującym do poetyki kina noir thrillerze Tajemnice Los Angeles (L.A. Confidential, 1997) wystąpił jako błyskotliwy detektyw Jack Vincennes. W dramacie kryminalnym Clinta Eastwooda Północ w ogrodzie dobra i zła (Midnight in the Garden of Good and Evil, 1997) wcielił się w podejrzanego o morderstwo zamożnego kupca Jima Williamsa. Potem można go było zobaczyć w filmach: Negocjator (The Negotiator, 1998), Podaj dalej (2000), K-PAX (2001), Kroniki portowe (2001) i Życie za życie (2003). W 2000 zdobył swego drugiego Oscara za rolę w filmie American Beauty (Aktor w roli głównej). W 2003 objął funkcję dyrektora artystycznego teatru Old Vic w Londynie, jednej z najstarszych scen w brytyjskiej stolicy, i jednocześnie szefa przedsiębiorstwa zarządzającego tym obiektem. Jego kontrakt obejmuje występy aktorskie w co najmniej dwóch premierach rocznie oraz dodatkową pracę w charakterze reżysera. W 2006 oświadczył, że jego związek z Old Vic potrwa jeszcze co najmniej dziewięć lat i zamierza przyjąć brytyjskie obywatelstwo, gdy tylko spełni odpowiednie kryteria. W 2013 przyjął rolę kongresmena Francisa „Franka” Underwooda w serialu House of Cards, za którą zdobył Złoty Glob (2015) i Nagrodę Gildii Aktorów Ekranowych (2016). Od września 2013 występował w kampanii reklamowej Banku Zachodniego WBK. 16 czerwca 2016 został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego.

źródło: wikipedia

Mena Suvari

Mena Alexandra Suvari (ur. 13 lutego 1979 w Newport) – amerykańska aktorka, projektantka mody i modelka, nominowana do nagrody BAFTA​ w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa​ za rolę w filmie American Beauty (1999). Zdobyła też nominację do ​Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych​ za występ w czwartym sezonie serialu HBO Sześć stóp pod ziemią (2004). W 1995 po raz pierwszy wystąpiła w roli aktorskiej jako Laura w jednym z odcinków serialu ABC Chłopiec poznaje świat. Pojawiła się także w czterech odcinkach jako Jill Marsh w serialu ABC High Incident (1996–1997). W serialu CBS Szpital Dobrej Nadziei (1997) zagrała Ivy Moore zarażoną wirusem HIV. Jej przełom nastąpił w 1999, gdy przyjęła rolę niewinnej Heather z chóru w komedii erotycznej dla nastolatków American Pie (1999) z Jasonem Biggsem, Shannon Elizabeth i Chrisem Kleinem. Chociaż reakcje krytyki były mieszane, film odniósł komercyjny sukces, przynosząc na całym świecie dochód w wysokości 235 milionów dolarów. W komediodramacie Sama Mendesa American Beauty (1999), w którym zagrali Kevin Spacey, Annette Bening i Thora Birch, Suvari wcieliła się w postać Angeli Hayes, próżnej nastolatki, która staje się obiektem zauroczenia mężczyzny przeżywającego kryzys wieku średniego. Film zyskał szerokie uznanie krytyków, był laureatem Oscara za najlepszy film, zarobił 356 milionów dolarów na całym świecie i przyniósł Suvari nominację do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej​. Wybrana filmografia: 1996: Ostry dyżur (ER) jako Laura-Lee Armitage / 1997 Kolekcjoner / 1999 American Pie / 1999 American Beauty / 2001 American Pie 2 / 2004: Sześć stóp pod ziemią jako Edie 2005 Z ust do ust / 2006 Dziewczyna z fabryki / 2006 Final Fantasy VII: Advent Children / 2008 Dzień żywych trupów / 2011 Nie można pocałować panny młodej / 2011: American Horror Story: Murder House jako Elizabeth Short / 2012 American Pie: Zjazd absolwentów / 2013: Chicago Fire jako Isabelle Thomas / 2015 Kwestia honoru / 2018: American Woman jako Kathleen / 2018: American Horror Story: Apokalipsa jako Elizabeth Short / 2019 Morderstwo Nicole Brown Simpson.

źródło: wikipedia

Radosław Bielecki

 Radosław Jan Bielecki (ur. 15 września 1978 w Lidzbarku Warmińskim) – polski artysta kabaretowy, aktor. Z wykształcenia dziennikarz. Pracował m.in. w Radiu Sfera, Radiu Gra, „Gazecie Olsztyńskiej” i „Gazecie Lidzbarskiej”. Współtwórca kabaretu Snobów, od 2008 członek kabaretu Neo-Nówka. Wokalista lidzbarskiego zespołu Pulsar. Wybrana filmografia: 2006: Paczka / 2006: Gemini / 2007: Mamuśki / 2008: Kocioł – Rysiek. 

źródło: wikipedia

Swiernalis

 Swiernalis, właśc. Paweł Swiernalis (ur. 12 września 1989 w Suwałkach) - polski wokalista, autor tekstów, muzyk i kompozytor. Nie uczęszczał do żadnej szkoły muzycznej, nauczył się grać na gitarze dzięki "ognisku" w lokalnym domu kultury. W 2011 roku startował w wyborach parlamentarnych w 39 okręgu (Poznań) jako reprezentant ruchu "Wolne Konopie" na liście Ruchu Poparcia Palikota. W 2008 roku po skończeniu II Liceum im. Gen. Zygmunta Podhorskiego w Suwałkach, wyprowadził się do Poznania celem rozpoczęcia nauki na nowo otwartej Szkole Fotografii. Alternatywą dla aparatu okazała się kariera producenta w szkole policealnej ROE (Regionalne Ośrodki Edukacyjne), gdzie powstał dwuletni kurs dający uprawnienia technika realizacji nagrań, który to ukończył w 2012 roku. Pierwszym poznańskim zespołem, do którego dołączył jako wokalista, był "Twist the beast", grający psychodelicznego post-punka. Pod koniec 2011 roku poznał Paulinę Jarysz, swoją przyszłą managerkę, która namówiła go na spróbowanie solowego projektu. Tak powstał "Lord & the Liar", jednoosobowy projekt Swiernalisa, w którym pisał teksty oraz muzykę, a na potrzeby koncertów dobierał skład. Wielu muzyków miało swój epizod z tym projektem, między innymi Szymon Żurawski (szymonmówi), Tadeusz Wnuk (HEY HATO) czy Jakub Lemiszewski. "Lord & the Liar" charakteryzowały angielskie teksty o nocnym życiu i dekadenckich przygodach przy psychodeliczno-cyrkowych aranżach muzycznych. Od solowego aż do ośmioosobowego składu, zespół zagrał ponad 150 koncertów, w tym na takich festiwalach jak Opole Songwriters Festival, Halfway w Białymstoku, Suwałki Blues Festival, Asymmetry Festival we Wrocławiu oraz Zandari Festa w Seulu, stolicy Korei Południowej. Kluczowy okazał się 2015 rok i festiwal Spring Break, gdzie zwrócił na siebie uwagę prestiżowego wydawnictwa Kayax. Rok później ukazała się jego płyta o tytule "DRAUMA" (neologizm powstały ze słów "dramat" i "trauma"), stanowiąca podsumowanie przeżyć z dzieciństwa i młodości. Z albumu "DRAUMA" pochodzą takie single jak "Sierść", "Chłopiec z papierosem" i "Dzikie Palmy", które to zwróciły uwagę jury i dały Swiernalisowi nominację do koncertu debiutantów na Festiwalu w Opolu, na którym finalnie nie pojawił się ze względów politycznych. W 2016 roku zdobył na Festiwalu Fama w Świnoujściu nagrodę im. Maksa Szoca za "nieszablonową i kreatywną postawę artystyczną", a rok później, w roku 2017, wygrał nagrodę Trytona "dla największej osobowości artystycznej" podczas tego samego festiwalu. Obecnie posiada swój stały skład, na który składa się czwórka muzyków: Kacper Budziszewski (Duit, Fismoll), Adam Fordon, Adam Świerczyński (Rosalie) i Szymon Siwierski (MIST). Razem stworzyli aranżacje na drugi album, który niewątpliwie różnic się będzie energicznością od melancholijnej "DRAUMY". Do tej pory ukazały się trzy single promujące drugi już album artysty pt. "Psychiczny Fitness", a są to " Pergamin" "Blizny" oraz "Wirus". 

źródło: wikipedia 

Grażyna Błęcka - Kolska

Grażyna Błęcka-Kolska (ur. 16 lutego 1962 w Łodzi) – polska aktorka teatralna i filmowa. Po skończeniu szkoły aktorskiej występowała w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. W 1984 zadebiutowała na ekranie rolą narzeczonej Urbanka w miniserialu Rozalka Olaboga. Popularność przyniosła jej rola Katarzyny Solskiej w komediach filmowych: Kogel-mogel (1988) i Galimatias, czyli kogel-mogel II (1989) Romana Załuskiego. W 2019 roku nastąpiła kontynuacja filmu Miszmasz, czyli kogel-mogel 3. Występowała w Teatrze Telewizji (m.in. w sztuce Wyrok na Franciszka Kłosa Andrzeja Wajdy). W 1994 za rolę w Cudownym miejscu zdobyła nagrodę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Za rolę w Jasminum odebrała Złotą Podkowę na festiwalu Wakacyjne Kadry w 2006. W 2018 na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki. Wybrana filmografia: 1988 Kogel-mogel / 1998 Galimatias, czyli kogel-mogel II / 2000 Wyrok na Franciszka Kłosa / 2003 Pornografia / 2006 Jasminum / 2014 Facet (nie)potrzebny od zaraz / 2019 Miszmasz, czyli kogel-mogel 3 / 2021 Koniec świata, czyli kogel-mogel 4.

źródło: wikipedia

Zdzisław Wardejn

Zdzisław Wardejn (ur. 21 kwietnia 1940 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy. W 1961 roku ukończył studia na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, a w 1973 roku – na Wydziale Reżyserskim tej samej uczelni. Zadebiutował na dużym ekranie jako członek kontroli radiolokacyjnej na lotnisku w filmie Przeciwko Bogom Huberta Drapelli, natomiast debiut teatralny miał miejsce w 1961 roku w sztuce Rekonstrukcja poety na podstawie publikacji Zbigniewa Herberta w reżyserii Jowity Pieńkiewicz. Występował na scenach Zielonej Góry – Teatr Lubuski w latach 1961–1963, Poznania – Teatr Polski w latach 1963–1967 i Krakowa – Teatr Rozmaitości w latach 1967–1968. Od 1968 roku występuje w teatrach warszawskich: Narodowym (1968-82), Ochoty (1983–84), Nowym (1984–93). Od 1993 aktor Teatru Dramatycznego w Warszawie. W październiku 2010 roku został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wybrana filmografia: 1970: Książę sezonu jako ratownik Staszek „Misio” / 1977-1978: Układ krążenia jako doktor Karlewicz / 1977: Lalka jako Maruszewicz / 1978: Koty to dranie / 1978: Wielki podryw jako kolega Sylwika / 1980: Wizja lokalna 1901 jako nauczyciel Koralewski / 1980: Królowa Bona jako Gian Lorenzo Pappacoda / 1980: Zamach stanu jako Felicjan Składkowski-Sławoj, minister spraw wewnętrznych / 1981: Vabank jako właściciel teatru / 1984: Trzy stopy nad ziemią jako dyrektor Kapusta / 1985: Och, Karol – przyjaciel Karola / 1986: Zmiennicy – Waldemar Barewicz / 1987: Ballada o Januszku – Zdzisław Mierzwiak / 1988: Kogel-mogel – Marian Wolański / 1989: Galimatias, czyli kogel-mogel II – Marian Wolański / 1994: Komedia małżeńska – Remek / 1995: Ekstradycja – Peter Novotny / 1996: Nocne graffiti – Kudlicki / 1997: Młode wilki 1/2 jako Fogiel / 1999: Wszystkie pieniądze świata jako Zygmunt Chrzanowski / 1999–2007: Na dobre i na złe jako Kotowicz, ojciec Kamili / 2000–2007: Plebania – Norbert Borosiuk / 2003: Stara baśń jako Stoigniew / 2004–2007: Kryminalni jako Myjas / 2008-2012, 2013: Pierwsza miłość jako Franek, ojciec Edyty / 2010: Usta usta jako Żelisław Nowak, ojciec Piotra Nowaka / 2012: Prawo Agaty jako Tadeusz Morawski, ojciec Dariusza / 2016–2018: Druga szansa jako Michał Kryński / 2019: Miszmasz, czyli kogel-mogel 3 jako docent Marian Wolański / 2019: Boże Ciało jako proboszcz / 2021: Koniec świata, czyli kogel-mogel 4 – jako docent Marian Wolański.

źródło: wikipedia

Grzegorz Tkaczyk

Grzegorz Tkaczyk (ur. 22 grudnia 1980 w Warszawie) – polski piłkarz ręczny, grający na pozycji środkowego lub lewego rozgrywającego, były reprezentant Polski (od 2000 do 2012, w tym 2004-2008 kapitan drużyny narodowej), uczestnik igrzysk olimpijskich (Pekin 2008) i wicemistrz świata z 2007. Od 1 lipca 2011 zawodnik Vive Targów Kielce. Po wygraniu Ligi Mistrzów 29 maja 2016 ogłosił zakończenie kariery. Laureat Plebiscytu Przeglądu Sportowego i Telewizji Polskiej na 10 najlepszych sportowców Polski roku 2007 (zajął w nim 9 miejsce).

źródło: wikipedia

Maciej Zakościelny

Maciej Gracjan Zakościelny (ur. 7 maja 1980 w Stalowej Woli) – polski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Pierwszą rolę dostał w serialu Plebania, gdzie zagrał Marka Bednarka. Później wystąpił m.in. w Sforze (jako wspólnik Lipskiego), Na jelenie (Emil) oraz w serialu Samo życie (jako Antoni Knapik). Widzowie mogli go też oglądać w trzech przedstawieniach Teatru Telewizji: Sesja castingowa, Książę nocy oraz 1 września. Jako Igor, kolega serialowego Tomka, zagrał w Na dobre i na złe. W Starej baśni zagrał Wramota, swoją pierwszą rolę kostiumową. W 2004 roku na łódzkim festiwalu szkół teatralnych otrzymał nagrodę za ruch sceniczny i ekspresję. Następnie dołączył do zespołu Teatru Współczesnego. Grał w sztukach Udając ofiarę oraz Porucznik z Inishmore. Również w 2004 roku zaczął pracę nad serialem telewizji TVN Kryminalni, wcielając się w postać podkomisarza Marka Brodeckiego. W 2005 wystąpił w komedii romantycznej Tylko mnie kochaj w reżyserii Ryszarda Zatorskiego. W następnym roku zagrał w kolejnym filmie tego samego reżysera, Dlaczego nie!. W latach 2008–2014 grał postać Bronka Woyciechowskiego w serialu o Cichociemnych, pt. Czas honoru. Występuje również w rolach dubbingowych, m.in. w filmach Eragon (Eragon), Sposób na rekina (PI / Pyś), Harry Potter i więzień Azkabanu (Stan Shunpike), Fałszywa dwunastka (Charlie Baker) czy serialu 6 w pracy (Jonsey). W 2008 roku użyczył głosu głównemu bohaterowi gry komputerowej Prince of Persia. Rok 2008 przyniósł aktorowi kolejne sukcesy. W lutym w Warszawie odbyła się premiera I edycji muzycznego spektaklu „Śpiewając Jazz” w reżyserii Zbigniewa Dzięgiela, w którym Zakościelny po raz pierwszy publicznie zaprezentował swój talent muzyczny (ukończył podstawową i średnią szkołę muzyczną II stopnia w klasie skrzypiec). W projekcie poświęconym „polskiej królowej swingu” Carmen Moreno i jej wnuczce Annie Serafińskiej, pokazał się jako muzyk: grał na skrzypcach i śpiewał swingowe piosenki. W listopadzie 2009 roku Maciej Zakościelny wystąpił w II edycji „Śpiewając Jazz”, śpiewając i grając na premierze spektaklu na Festiwalu Jazz Jamboree, gdzie na scenie towarzyszył Mariannie Wróblewskiej – jednej z najciekawszych wokalistek historii polskiego jazzu i Beacie Przybytek – pianistce, wokalistce jazzowej. Projekt „Śpiewając Jazz” z udziałem Macieja Zakościelnego produkowany jest od 2008 r. przez Fundację Artystyczną im. Kaliny Jędrusik „Kalinowe Serce”. W 2011 roku Maciej Zakościelny wystąpił w programie muzycznym Tak to leciało!, emitowanym w telewizji TVP2. Swoją wygraną, czyli 25 tys. złotych, przekazał fundacji Kaliny Jędrusik „Kalinowe serce”. W latach 2017–2019 grał doktora Michała Wolskiego w serialu TVN Diagnoza. Rola ta przyniosła mu nominację do Telekamery „TeleTygodnia” 2018 w kategorii „Aktor". Wybrana filmografia: 2001–2002: Plebania – Marek Bednarek / 2002–2004: Na dobre i na złe – Igor Kurowski / 2003: Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem – Wramot / 2004–2008: Kryminalni – podkomisarz Marek Brodecki / 2006: Tylko mnie kochaj – Michał / 2007: Dlaczego nie! – Jan / 2008–2014: Czas honoru – Bronek Woyciechowski / 2012: Prawo Agaty – Konrad Nałęcz / 2015: Listy do M. 2 – Robert „Redo” Bartosiewicz / 2016: 7 rzeczy, których nie wiecie o facetach – Kordian / 2017–2019: Diagnoza – dr Michał Wolski / 2018: Dywizjon 303. Historia prawdziwa – Jan „Donald” Zumbach / 2019: Miszmasz, czyli kogel-mogel 3 – Piotr Wolański / 2021: Koniec świata, czyli kogel-mogel 4 – Piotr Wolański.

źródło: wikipedia

Małgorzata Markiewicz

Małgorzata Markiewicz (ur. 6 kwietnia 1986 w Białej Podlaskiej) – polska wokalistka i flecistka. Absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej im. Józefa Elsnera w Warszawie. W 1999 roku, zwyciężyła finał szóstej edycji programu telewizyjnego Szansa na sukces piosenką Violetty Villas. Wygrana finału programu w Sali Kongresowej umożliwiła jej występ w wieku 13 lat w Koncercie Debiutów XXXVI Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (najmłodszy uczestnik w historii festiwalu), gdzie zdobyła nagrodę Programu I Polskiego Radia i dziennika „Rzeczpospolita”. Współpraca z Piotrem Rubikiem przyniosła jej diamentową płytę za album Psałterz Wrześniowy a wykonywana przez nią (w duecie z Januszem Radkiem) piosenka Psalm dla Ciebie była przebojem roku 2007. 8 czerwca 2007 roku Małgorzata Markiewicz i Janusz Radek odebrali nagrodę dla najlepszych polskich wykonawców oraz nagrodę publiczności na Festiwalu TOPtrendy 2007. Tego samego roku odebrała też nagrodę Superjedynkę w kategoriach Płyta Pop oraz Superjedynka publiczności. Lata 2015–2018 przyniosły współpracę z pianistą jazzowym Januszem Skowronem. W czerwcu 2018 roku piosenka „Niebywałe” z muzyką artystki i tekstem Patryka Kienasta została zauważona przez jury konkursu Stowarzyszenia Autorów ZAIKS i Polskiego Radia „Piosenka na Sto” i wyróżniona spośród ponad tysiąca utworów nagrodą za najlepsze wykonanie. Utwór jest pierwszym singlem promującym debiutancki album artystki. Jest także laureatką XIII-tej edycji programu stypendialnego „Młoda Polska”, przyznawanego artystom, którzy mają w swoim dorobku wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki. 30 stycznia 2020 roku, nakładem wydawnictwa Requiem Records ukazała się debiutancka, autorska płyta artystki - "Bring The Light". Współpracowała z takimi artystami jak: Krzesimir Dębski, Adam Sztaba, Grzech Piotrowski, Nikola Kołodziejczyk. Małgorzata Markiewicz jest magistrem psychologii SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego w Warszawie oraz absolwentką PSJ im. F. Chopina w Warszawie w klasie fletu jazzowego. Jest żoną Michała Zaborskiego, członka Atom String Quartet.

źródło: wikipedia