Maria Sadowska

Maria Sadowska (ur. 27 czerwca 1976 w Warszawie) – polska piosenkarka wykonująca muzykę jazz, pop, funkową i elektroniczną, scenarzystka i reżyserka filmowa. Członkini Akademii Fonograficznej ZPAV. Na początku lat 90. była członkinią muzycznego zespołu dziecięcego Tęcza, z którym występowała w programie Tęczowy Music Box i dawała koncerty. W 1990 zespół nagrał płytę, na której znalazły się solowe występy Sadowskiej, w tym m.in. piosenka „My wariatki, ładne kwiatki” jej autorstwa. W 1993 wydała debiutancki, solowy album pt. Jutro, który został wydany pod szyldem Firmy Fonograficzno–Handlowej STD. W 1997 wydała kolejne dwa, solowe krążki: Lucky Star i Crazy, które ukazały się na japońskim rynku muzycznym. W wieku 19 lat wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie grała muzykę dance. Podczas pobytu w Ameryce współpracowała z producentami m.in. Madonny i Spice Girls. Po powrocie z USA rozpoczęła pracę nad nową płytą, a w 2004 wydała album pt. Marysia Sadowska, na którym umieściła utwory z wierszami Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, a także jeden z tekstem Juliana Tuwima oraz jeden z tekstem samej Sadowskiej. W 2005 z piosenką „Tylko tu i teraz” zajęła czwarte miejsce w konkursie premier 42. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, a podczas imprezy zdobyła także nagrodę fotoreporterów. W 2007 wydała kolejną płytę pt. Tribute to Komeda, która była inspirowana twórczością Krzysztofa Komedy, a także pierwszy świąteczny album studyjny pt. Gwiazda dla każdego. W 2009 wydała dwie nowe płyty: Demakijaż, za którą otrzymała nominację do nagrody Fryderyk 2010, oraz Spis treści. 11 czerwca 2013 odbyła się premiera albumu Sylwii Grzeszczak pt. Komponując siebie, na którym znalazł się utwór pt. „Zaćmienie” z tekstem autorstwa Sadowskiej. 25 sierpnia wystąpiła podczas koncertu Lata ZET i Dwójki w Uniejowie z utworem „Spis treści”, a także zaśpiewała w trio wraz z Edytą Górniak oraz Markiem Piekarczykiem podczas prezentacji piosenki „Tysiące głosów”, napisanej przez Marka Kościkiewicza na potrzeby promocji trzeciej edycji programu The Voice of Poland. W marcu wydała kolejny album pt. Dzień kobiet, a w październiku zapowiedziała udział w projekcie muzycznym United States of Beta. 1 kwietnia 2014 wydała kolejną, solową płytę pt. Jazz na ulicach, która zawierała taneczną muzykę jazzową. W 2020 wydała płytę pt. Początek nocy, łączącą w sobie utwory jazzowe i elektroniczne. Album promowała utworami: „Marakeczi” (nagrany z Leszekiem Możdżerem), „Początek nocy” i „Kocham Cię”, który nagrała z Kayah i do którego zrealizowała teledysk. W 2012 podczas 37. Festiwalu Filmowym w Gdyni miał premierę jej pełnometrażowy debiut – dramat Dzień kobiet, do którego także napisała muzykę i współtworzyła scenariusz. Film brał udział w konkursie głównym festiwalu. Jest laureatką Nagrody im. Janusza Morgensterna „Perspektywa” przyznawanej najbardziej obiecującym, debiutującym reżyserom oraz była nominowana do Nagrody Filmowej im. Andrzeja Munka w kategorii „debiut reżyserski". W 2017 wyreżyserowała Sztukę kochania, filmową biografię Michaliny Wisłockiej, znanej lekarki-seksuolog z czasów PRL.

źródło: wikipedia

Ryszard Stadniuk

  

Ryszard Tadeusz Stadniuk (ur. 27 października 1951 w Szczecinie) – polski wioślarz, brązowy medalista olimpijski z Moskwy. Był zawodnikiem SKS Czarni Szczecin. Wielokrotnie był mistrzem Polski w różnych osadach. Brał udział w IO 76. Największe sukcesy odnosił w parze z Grzegorzem Stellakiem. Razem zdobyli srebro mistrzostw świata w 1975 w dwójce ze sternikiem (Ryszard Kubiak). Cała trójka znalazła się w brązowej osadzie IO 80. Po zakończeniu kariery został działaczem sportowym a obecnie pełni funkcje prezesa Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, przewodniczy również Europejskiej Federacji Wioślarskiej. 

źródło: wikipedia

Joanna Balasz

  

Joanna Balasz również jako Joanna Balas (ur. 1991) – polska aktorka teatralna i filmowa. W 2018 roku ukończyła Wydział Aktorski Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Od 2018 jest aktorką Teatru Capitol w Warszawie. Wybrana filmografia: 2015 Na Wspólnej / 2016 O mnie się nie martw / 2018 Plan B / 2018 Barwy szczęścia / 2019 Ojciec Mateusz / 2019 Odwróceni. Ojcowie i córki / 2020 Zawsze warto / Komisarz Alex.

źródło: wikipedia

Whigfield

Whigfield, właśc. Sannie Charlotte Carlson (ur. 11 kwietnia 1970 w Skælskør) – duńska wokalistka eurodance. Najbardziej znana ze swego singla Saturday Night (1994). Artystka wydała 8 longplayów. Ostatni singel Was a Time został wydany w 2004. W 2005 pojawiła się na albumie ...Phobia włoskiego duetu Benassi Bros. Jako Naan wystąpiła w utworze Rocket in the Sky. 

źródło: wikipedia

Eryk Lubos

 

Eryk Lubos (ur. 6 września 1974 w Tarnowskich Górach) – polski aktor filmowy i teatralny. W 1993 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Stefanii Sempołowskiej w Tarnowskich Górach, w 1998 ukończył studia na Wydziale Aktorskim we Wrocławiu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. W 1996 zadebiutował w teatrze. Był aktorem Teatru Współczesnego we Wrocławiu, obecnie występuje w TR Warszawa oraz Teatrze 6.piętro. Laureat m.in. Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego w roku 2009 za rolę w filmie Moja krew oraz nagrody dla najlepszego aktora Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach (2012). Wybrana filmografia: Wszystkie pieniądze świata (1999) jako Bolek / Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem (2003) jako jeździec / Oficer (2004–2005) jako Leszek Januchta Juby, człowiek Granda / Karol. Człowiek, który został papieżem (Karol, un uomo diventato papa, 2005) jako UB-ek w redakcji Tygodnika Powszechnego / PitBull (2005) jako diler Łazienny / Pensjonat pod Różą (2005) jako Jureczek, ojciec Antosia / Magiczne drzewo (2006–2008) jako Mechanik/Akustyk / Ryś (2007) jako płatny zabójca Dukan / Magda M. (2007) jako Krystian Kołek, właściciel Pucia / Janosik. Prawdziwa historia (2009) jako Gabor / Piotrek trzynastego (2009) jako Freddy Krueger / Londyńczycy (2009) jako ksiądz / Janosik. Prawdziwa historia (2009) jako Gabor / Skrzydlate świnie (2010) jako Moher / Dzień kobiet (2012) jako Eryk Gąsiorowski, szef Haliny Radwan / Drogówka (2013) jako sierżant sztabowy Marek Banaś / Czas honoru (2013) jako Lebiediew, pułkownik NKWD / Służby specjalne (2014) jako Rafun / Pod Mocnym Aniołem (2014) jako Bukowski / Prawo Agaty (2015) jako Michał Cybulski, przyrodni brat Agaty / Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej (2017) jako Jurek / Belle Epoque (2017) jako Henryk Skarżyński, przyjaciel Jana / Psy 3. W imię zasad (2020) jako Spinaker / Osaczony (2020) jako detektyw Kron. 

źródło: wikipedia

Arkadiusz Milik

Arkadiusz Krystian Milik (ur. 28 lutego 1994 w Tychach) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika w SSC Napoli oraz reprezentacji Polski. Uczestnik Mistrzostw Europy 2016 i Mistrzostw Świata 2018. Wychowanek Rozwoju Katowice, w którym trenował od 6. roku życia (m.in. pod okiem Sławomira Mogilana). Wiosną 2010 został włączony do zespołu rezerw tego klubu. W sezonie 2010/2011 dołączył do kadry pierwszej drużyny, grającej w III lidze opolsko-śląskiej. Zadebiutował w niej w wieku 16 lat – 23 października 2010, zdobywając dwie bramki w wygranym 4:0 meczu z KS Krasiejów. 1 lipca 2011 podpisał 5-letni kontrakt z Górnikiem Zabrze. W rozgrywkach Ekstraklasy zadebiutował mając 17 lat, 5 miesięcy i 3 dni. W debiucie przeciwko Śląskowi Wrocław, który miał miejsce 31 lipca 2011, zaliczył asystę przy bramce Pawła Olkowskiego. Na pierwszego gola czekał do 1 kwietnia 2012, kiedy to w spotkaniu przeciwko Koronie Kielce, dwukrotnie wpisał się na listę strzelców. Stał się tym samym najmłodszym strzelcem gola w Ekstraklasie podczas sezonu 2011/2012 oraz siódmym w historii Górnika. Sezon 2012/2013 zawodnik rozpoczął od strzelenia dwóch goli w dwóch pierwszych meczach. W sierpniowym plebiscycie Ekstraklasy uznano go za „Piłkarza Miesiąca”. 17 grudnia 2012 przeszedł do Bayeru Leverkusen i podpisał z niemieckim klubem 5,5-letni kontrakt. W Bundeslidze zadebiutował 3 lutego 2013 w spotkaniu z Borussią Dortmund, zmieniając w 87. minucie spotkania, Stefana Reinartza. 14 lutego 2013, zmieniając w 70. minucie meczu Ligi Europy z Benfiką, Gonzalo Castro, zadebiutował w europejskich pucharach. Ponadto tygodnik „Piłka Nożna” uznał go za „Odkrycie roku”. 30 sierpnia 2013 FC Augsburg oficjalnie poinformował o rocznym wypożyczeniu Milika z Bayeru. Ostatecznie w sezonie 2013/14 Polak wystąpił w lidze osiemnastokrotnie, dokładając ponadto dwa występy w Pucharze Niemiec. Po zakończeniu rozgrywek powrócił do Leverkusen. 15 maja 2014 Ajax Amsterdam potwierdził wypożyczenie Milika na cały sezon 2014/15, dodatkowo zapewniając sobie prawo pierwokupu piłkarza. 1 kwietnia 2015 Ajax oficjalnie poinformował, że wykupił Milika z Bayeru i podpisał z nim 4-letni kontrakt, który wszedł w życie 1 lipca. 1 sierpnia 2016, za ok. 32 mln euro, podpisując 5-letni kontrakt, przeszedł z Ajaksu do włoskiego SSC Napoli. 17 czerwca 2020 pokonując w finale Juventus, zdobył z Napoli Puchar Włoch, a sam wykorzystał ostatnią, decydującą jedenastkę w rozstrzygającym losy meczu konkursie rzutów karnych. Milik od 2011 występował w młodzieżowych reprezentacjach kraju. W 2012 Waldemar Fornalik dwukrotnie umieścił go na liście rezerwowej pierwszej reprezentacji Polski.

źródło: wikipedia

Aleksander Klepacz & Wierus Wojciech

Aleksander Klepacz (ur. 18 czerwca 1966 w Częstochowie) – polski wokalista, autor tekstów i piosenek, lider grupy Formacja Nieżywych Schabuff. Wojciech Wierus (ur. 1 października 1966) - Formacja Nieżywych Schabuff (dawniej Formacya Nieżywych Schabuf) (FNS) – polski popowy zespół muzyczny założony w 1982 w Częstochowie. Największy rozgłos zespół zdobył w 1988, gdy występował w składzie: Jacek Pałucha (śpiew), Rafał Łuszczyk (bas), Wojciech Wierus (gitara), Aleksander Klepacz i Jacek Otręba (klawisze) oraz Robert Bielecki (perkusja). Wtedy to w Studiu Programu Trzeciego został nagrany ich pierwszy album „Wiązanka melodii młodzieżowych”. W zespole nastąpiły kolejne niewielkie zmiany personalne i już w 1992 roku powstała kolejna płyta Urodziny, wydana w Studiu S4. Piosenki Żółty rower, Hej, cześć, daj coś zjeść dotarły do drugiego miejsca Muzycznej Jedynki. Rok 1995 to kolejna płyta Fantomas. Ukazał się na niej przebój lata, pod tytułem Lato. Dzięki tej piosence zespół odebrał wiele nagród m.in. w plebiscycie RMF FM na przebój roku, Muzyczną Nagrodę Teleexpressu za Przebój roku, dwie nagrody w Plebiscycie Rozgłośni Radiowych PLAY-BOX '96: w kategorii Złota Dziesiątka – 2 miejsce oraz I nagroda za Hit roku radiosłuchaczy. Zespół również otrzymał nominację do Fryderyków '96 w kategorii Piosenka roku. W grudniu artyści zagrali świąteczny koncert pt.: Formacja Nieżywych Schabuff i przyjaciele. Wzięli w nim udział także: Kayah, De Su, Piasek, Andrzej Krzywy. Koncert retransmitowało Radio dla Ciebie oraz telewizja WOT. 20 września 1996 roku wystąpili na warszawskim koncercie Michaela Jacksona. W roku 1997 do zespołu dołączyła Katarzyna Lach i razem z nią rok później grupa nagrała singel „Da da da” (cover niemieckiej grupy Trio), który zyskał ogromną popularność. 30 marca tego samego roku na rynku muzycznym ukazała się płyta FOTO. W czerwcu pojawiła się piosenka z tej płyty Ludzie pragną piękna. Utwór ten jest inspirowany filmem Jak to się robi Janusza Kondratiuka z Janem Himilsbachem i Zdzisławem Maklakiewiczem w rolach głównych. W roku 1999 odbył się jubileusz X-lecia zespołu od wydania pierwszej płyty. 21 czerwca 1999 roku na rynku pojawiła się płyta Z archiwum X-lecia, na której znalazły się przeboje zespołu. Z okazji XX-lecia grupa wzięła także udział w programie TVP2 Szansa na sukces. 2 grudnia 1999 roku w Studio Telewizyjnym w Łęgu Formacja zrealizowała dla TVP2 program Urodziny Formacji Nieżywych Schabuff. Z kolei 31 grudnia program TVP2 zaprosił Formację do udziału w największym przedsięwzięciu telewizyjnym Sylwester 2000. W 2001 pojawiła się kolejna płyta, na której nagrano największe przeboje zespołu Złota Kolekcja – Klub wesołego szampana. Zespół zaczął przygotowywać się do wydania kolejnej płyty. A. Klepacz napisał teksty, a W. Wierus i J. Otręba skomponowali muzykę. Potem grupa nie pojawiała się przez kilka lat na polskiej scenie muzycznej. Latem 2010 roku ukazał się nowy singiel zatytułowany „Serce z piernika”. Kolejny singiel – „Niewidzialny” – ukazał się 10 października 2010 roku. Podczas trasy koncertowej Lato Zet i Dwójki 2015, zespół zaprezentował premierowo utwór „Bursztyn”. 

źródło: wikipedia

Zenon Martyniuk

 Zenon Martyniuk (ur. 23 czerwca 1969 w Gredelach) – polski muzyk i piosenkarz związany z gatunkiem disco polo. Wokalista zespołu Akcent. Występował w zespołach Akord i Centrum. Pod koniec 1989 wraz z Mariuszem Anikiejem założył zespół Akcent. W latach 1991–1993, po wyjeździe Anikieja do Belgii, występował w zespołach Ex-Akcent razem z Henrykiem Mellerem (byłym perkusistą Czerwono-Czarnych) oraz w zespole Crazy Boys. Występował gościnnie w zespole Select, nagrał też jeden album w duecie z Waldemarem Oksztulem. Po powrocie Anikieja do Polski reaktywował zespół Akcent. Wspólnie wylansowali przeboje, takie jak „Gwiazda”, „Królowa nocy” (cover utworu grupy Meffis), „Pragnienie miłości”, „Przez twe oczy zielone” czy „Przekorny los”. Teledysk do „Przez twe oczy zielone” odniósł sukces, zostając drugim klipem do polskiej piosenki, który przekroczył próg 100 mln wyświetleń w serwisie YouTube. W 1994 wydał solowy album studyjny pt. Wspomnienie. 31 grudnia 2016 zaśpiewał podczas Sylwestra z Dwójką w Zakopanem. 25 czerwca 2017 wystąpił w koncercie „25 lat disco polo – gala jubileuszowa". W grudniu zaśpiewał „Przez twe oczy zielone” w orkiestrowej aranżacji na gali 25-lecia telewizji Polsat, a także uświetnił występem plenerowy koncert Sylwester Marzeń z Dwójką w Zakopanem. Jego występ śledziło na żywo ok. 7,4 mln telewidzów. We wrześniu 2018 wystąpił podczas koncertu „Roztańczony PGE Narodowy” emitowanego przez TVP2, a w maju 2019 był jednym z artystów koncertu „Wierzę w miłość” w ramach Polsat SuperHit Festiwal. 26 grudnia na antenie TVP2 został wyemitowany benefis Życie to są chwile z okazji 30-lecia pracy artystycznej Martyniuka, który obejrzało ok. 4 mln telewidzów. 31 grudnia wystąpił na Sylwestrze Marzeń z Dwójką odbywającym się w Zakopanem. 5 lipca 2017 nakładem wydawnictwa Edipresse Polska ukazała się książka biograficzna pt. „Zenon Martyniuk – Życie to są chwile”, będąca wywiadem przeprowadzonym z Martyniukiem przez Martynę Rokitę. Fragmenty biografii były czytane przez pięć dni w tygodniu na antenie Polskiego Radia Białystok. Wystąpił gościnnie w filmie Miszmasz, czyli kogel-mogel 3 (2019). W lipcu 2017 potwierdzono powstanie filmu dokumentalnego o życiu Martyniuka. Premiera filmu Zenek odbyła się 14 lutego 2020, głównego bohatera zagrali Jakub Zając i Krzysztof Czeczot.

źródło: wikipedia

Katarzyna Łaniewska

 

Katarzyna Janina Łaniewska-Błaszczak (ur.* 20 czerwca 1933 w Łodzi, zm.† 7 grudnia 2020 tamże)  – polska aktorka teatralna i filmowa. Oboje rodzice Katarzyny Łaniewskiej pochodzili z Łodzi. Ojciec był działaczem spółdzielczym, byłym legionistą, zamordowanym jako „element niebezpieczny” przez Niemców w Auschwitz, do którego trafił zadenuncjowany przez współpracownika, z pochodzenia Białorusina. Wraz z matką i rodzeństwem przeżyła powstanie warszawskie, przeszła przez obóz w Pruszkowie. Wraz z rodziną wróciła do Warszawy już 17 stycznia 1945 roku. Po wojnie wstąpiła do harcerstwa. W 1955 roku ukończyła PWST w Warszawie, debiutowała 26 listopada tego samego roku. Była przewodnicząca oddziału warszawskiego Związku Artystów Scen Polskich. Od 1992 r. do 2006 r. zasiadała w Komisji Skolimowskiej przy Zarządzie Głównym ZASP. We wrześniu 2013 roku została publicystką tygodnika „W Sieci” (później „Sieci"). Pod koniec lat siedemdziesiątych związała się z opozycją antykomunistyczną. W 1980 roku współtworzyła struktury NSZZ „Solidarność” w Teatrze Ateneum. Uczestniczyła w organizowaniu koncertów patriotycznych i kolportażu podziemnych wydawnictw. Współpracowała w tym okresie z ks. Jerzym Popiełuszką. Wybrana filmografia: 1956 Nikodem Dyzma / 1959 Wszystko o Ewie / 1964 Przerwany lot / 1966 Sublokator / 1971 Złote Koło / 1973 Wielka miłość Balzaka / 1974 Święty Mikołaj pilnie poszukiwany / 1975 Czterdziestolatek / 1979 Godzina „W” / 1982 Popielec / 1986 Tulipan / 1987–1991 Smerfy / 1988 Kogel-mogel / 1989 Galimatias, czyli kogel-mogel II / 1990 W labiryncie / 1993 Czterdziestolatek. 20 lat później / 1997–2001 Klan / 2000–2012 Plebania / 2012 Ojciec Mateusz / 2014 Na dobre i na złe / 2016 Ojciec Mateusz / 2019 Miszmasz, czyli kogel-mogel 3 / 2021 Koniec świata, czyli kogel-mogel 4. 

źródło: wikipedia

Ewa Grzelakowska-Kostoglu

Ewa Grzelakowska–Kostoglu, znana pod pseudonimem Red Lipstick Monster (ur. 3 lutego 1986 w Elblągu) – polska youtuberka, wizażystka i kosmetolożka, która zyskała rozpoznawalność dzięki prowadzeniu kanału na YouTube, na którym prezentuje poradniki związane z urodą i uczy świadomego podejścia do kosmetyków. Jest uznawana za jedną z najistotniejszych influencerek branży beauty w Polsce. Jej kanały w mediach społecznościowych śledzi ponad 3 mln użytkowników, a sam kanał na YouTube subskrybuje 1,4 mln osób. Swój kanał w serwisie YouTube założyła w czerwcu 2012, a już we wrześniu została wyróżniona przez platformę, dostając zaproszenie na szkolenie do siedziby firmy w Londynie. W 2015 r. rozpoczęła pisać swoją pierwszą książką. Po pół roku pracy została wydana „Red Lipstick Monster. Tajniki makijażu”. W roku kolejnym wydała „Tajniki DIY z Red Lipstick Monster”. Według analizy Press Service Monitoring Mediów za 2016 rok posiadała największy ekwiwalent reklamowy wśród wszystkich polskich twórców wideo, który wynosił 17 milionów złotych. W czerwcu 2017 jej kanał zdobył milion subskrypcji, tym samym czyniąc ją pierwszą kobietą w Polsce, której udało się to osiągnąć. W 2019 roku znalazła się w rankingu magazynu Wprost „50 najbardziej wpływowych Polek”. Od kilku lat nie jest związana z żadną siecią partnerską – rozwija swój własny biznes (prowadzi biuro na warszawskim Mokotowie), współpracuje z największymi markami, a także reprezentuje Polskę na zagranicznych eventach z kategorii urodowej. Kilkukrotnie pojawiła się na okładkach magazynów: Vege Viva! (1/2016), Joy (8/2016), (9/2017), Viva! (3/2018), Glamour (9/2019).

źródło: wikipedia

Marek Włodarczyk

 Marek Roman Włodarczyk (ur. 6 października 1954 w Łodzi) – polski aktor telewizyjny, filmowy i teatralny. W 1977 po raz pierwszy odwiedził Berlin Zachodni. Rok później zadebiutował na dużym ekranie w dwóch filmach: Sowizdrzał świętokrzyski (1978) u boku Beaty Tyszkiewicz i Wesela nie będzie (1978) jako Antek. W 1980 występował w teatrach: Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach i im. Stefana Jaracza w Łodzi. Pojawił się potem w filmie psychologicznym Karabiny (1981) z Ignacym Gogolewskim w roli głównej. Mając trzymiesięczną przerwę w teatrze, pojechał w 1981 do Berlina. Od 1 stycznia 1982 dostał angaż w Teatrze Narodowym w Warszawie, ale gdy zaczął się stan wojenny, pozostał w Berlinie. Dorabiał przez półtora roku w warsztacie samochodowym jako mechanik. Ostatecznie osiedlił się w Niemczech, gdzie kontynuował aktorską karierę. Grał przede wszystkim w filmach telewizyjnych i serialach. W 1983 zadebiutował w teatrze; przez dziesięć lat występował na deskach teatrów w Hamburgu, Berlinie i Monachium. Był wykładowcą na uniwersytecie w Berlinie i Strasburgu, gdzie uczył młodzież sztuki aktorskiej. Po sukcesie roli komisarza Adama Zawady w serialu TVN Kryminalni (2004–2008) zdecydował o powrocie do Polski.

źródło: wikipedia

Beth Ditto

 Beth Ditto, właśc. Mary Beth Patterson (ur. 19 lutego 1981 w Searcy w stanie Arkansas, USA) – wokalistka zespołu Gossip, grającego indie rock. Deklaruje się jako lesbijka i feministka. Zaprojektowała ubrania dla marki Evans, które od 9 lipca 2009 są dostępne w brytyjskich sklepach oraz przez Internet. W 2008 Ditto dostała propozycję zaprojektowania linii ubrań dla Topshopu, jednak odrzuciła ją, uznając, że rozmiarówka tej marki lekceważy klientki o bujniejszych kształtach. W lutym 2009 zdjęcie Beth Ditto znalazło się na okładce magazynu Love.

 
źródło: wikipedia

Piotr Adamczyk

Piotr Aleksander Adamczyk (ur. 21 marca 1972 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy. Absolwent XXX LO w Warszawie, PWST w Warszawie (1997). Na drugim roku studiów wyjechał do Londynu na stypendium do Brytyjsko-Amerykańskiej Akademii Teatralnej. Tam w przedstawieniu dyplomowym zagrał tytułową rolę w Hamlecie (w języku angielskim). Od 1995 występował w Teatrze Współczesnym w Warszawie (Tango, Łgarz, Namiętna Kobieta) oraz gościnnie m.in. w Teatrze Polskim w Warszawie (Don Juan) i Teatrze Narodowym w Warszawie w przestawieniu Władza Nicka Deara („Ludwik XIV”). Zagrał także w języku włoskim w Emigrantach Sławomira Mrożka w teatrze Sala Uno w Rzymie. Obecnie można go zobaczyć w teatrze IMKA w „Dziennikach” Witolda Gombrowicza. Występował w filmach i serialach: Boża podszewka, Cwał, Sława i chwała. Zagrał tytułową rolę w filmie Jerzego Antczaka Chopin. Pragnienie miłości, która rozpoczęła jego karierę na dużym ekranie. Wystąpił także w międzynarodowych koprodukcjach Karol. Człowiek, który został papieżem i Karol. Papież, który pozostał człowiekiem, gdzie zagrał Karola Wojtyłę. Znane są także jego role w Teatrze Telewizji, m.in.: Ketchup Schroedera, Legenda o św. Antonim, Portret wenecki, Tango, Sprawa Stawrogina, Dwa teatry, Wniebowstąpienie i Wyzwolenie. Trzykrotny laureat nagrody Telekamera w kategorii najlepszy aktor. W 2011 r. wyróżniono go za rolę w serialu „Przepis na Życie”. 11 kwietnia 2014 został odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wybrana filmografia: 1997 Boża podszewka / 2002 Chopin. Pragnienie miłości / 2002 Kariera Nikosia Dyzmy / 2004–2006 Pensjonat pod Różą / 2004 Karol. Człowiek, który został papieżem / 2005 Karol. Papież, który pozostał człowiekiem / 2007 Testosteron / 2008 Lejdis / 2008 Nie kłam, kochanie / 2009−2014 Czas honoru / 2010 Śniadanie do łóżka / 2011 Och, Karol 2 / 2011 Listy do M. / 2013 Wkręceni / 2015 Listy do M. 2 / 2017 Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej / 2017 Listy do M. 3 / 2019 Kobiety Mafii 2 / 2020 Listy do M. 4.

źródło: wikipedia