Jacek Poniedziałek

Jacek Poniedziałek (ur. 6 sierpnia 1965 w Krakowie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny oraz tłumacz. Na początku lat 80. fascynował się zespołem Maanam i był fanem Kory, z którą się zaprzyjaźnił kiedy miał 17 lat. Ukończył szkołę zawodową i trzyletnie Technikum Łączności w Krakowie, gdzie założył z kolegami teatr, w którym wystawili Zwierzęta hrabiego Cagliostro Andrzeja Bursy. Będąc w klasie maturalnej, zajął drugie miejsce w ogólnopolskim konkursie recytatorskim, po czym postanowił zdawać na Wydział Aktorski do krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, którą ukończył w 1990 i obronił dyplom aktorski dzięki roli Waltera w spektaklu Roberta Musila Szkice z „Człowieka bez właściwości” w reżyserii Krystiana Lupy z Krzysztofem Głuchowskim i Anną Radwan. Jego wykładowcami byli też: Jan Peszek, Krzysztof Globisz i Jerzy Stuhr. Podczas studiów warsztatem z Białych nocy Dostojewskiego rozpoczęła się stała współpraca Poniedziałka z Krzysztofem Warlikowskim. Na początku swojej kariery występował w krakowskim Teatrze KTO. Po studiach, w latach 1990–1992 był związany z Teatrem im. Juliusza Słowackiego, gdzie można go było zobaczyć w przedstawieniach: Apokryf wigilijny (1990) w reż. Marka Fiedora, Obóz wszystkich świętych (1991) Tadeusza Nowakowskiego w reż. Mikołaja Grabowskiego i Burza (1992) Williama Szekspira w reż. Jerzego Golińskiego. W latach 1992–1997 pracował w Teatrze Starym w Krakowie, gdzie został dostrzeżony w roli Pedra Velsqueza w Rękopisie znalezionym w Saragossie (1992) Jana Potockiego w reż. Tadeusza Bradeckiego i otrzymał wyróżnienie na 28. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w Opolu. Na deskach Starego Teatru grał Hrabię w Markizie O. (1993) Heinricha von Kleista w reż. Krzysztofa Warlikowskiego, Leona w Śnie srebrnym Salomei (1993) Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Jarockikiego, Olivera w Jak wam się podoba (1993) Szekspira w reż. Tadeusza Bradeckiego, przechodnia w Reformatorze (1995) Mykoły Kulisza w reż. Rudolfa Zioła, diabła, ducha nocnego i Satyra w Dziadach – dwunastu improwizacjach (1995) Adama Mickiewicza w reż. Jerzego Grzegorzewskiego oraz Małpy i Pana Młodego w Peer Gyncie (1996) Henryka Ibsena w reż. Marka Fiedora. Został też zaangażowany przez niemiecką reżyser Karin Beier do inscenizacji Snu nocy letniej w teatrze w Düsseldorfie. W 1997 Jerzy Grzegorzewski zatrudnił młodego aktora do Teatru Narodowego, gdzie wystąpił jako Satyr drugi w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego otwierającej odbudowaną scenę oraz w wybitnym Ślubie (1998) Gombrowicza w reż. Grzegorzewskiego i Saragossie (1998) Jana Potockiego w reż. Tadeusza Bradeckiego. W Teatrze Studio im. Witkiewicza wystąpił w roli Karola w Zachodnim wybrzeżu (1998) Bernarda-Marie Koltesa w reż. Warlikowskiego i w Talk Radiu (1999) Erica Bogosiana w reż. Jacka Orłowskiego. W latach 1999–2006 występował w warszawskim TR Warszawa (wcześniej Teatr Rozmaitości) w inscenizacjach Warlikowskiego. Grał tytułowego duńskiego księcia w Hamlecie (1999) Szekspira, Penteusza w Bachantkach (2001) Eurypidesa, Roda w Oczyszczonych (2001) Sarah Kane i Stefana w Burzy (2003) Szekspira, Hejnecha/Samuela Kernera w Dybuku (2003) Szymona An-skiego i Hanny Krall, tytułową postać w Krumie (2005) Hanocha Levina i Louisa Ironsona w Aniołach w Ameryce (2007) Tony’ego Kushnera. U Krystiana Lupy w Stosunkach Klary (2003) Dei Loher był Georgiem, a u Grzegorza Jarzyny w 2007: Macbeth (2007) wg Szekspira grał Lenoxa. W 2008 otrzymał angaż w Nowym Teatrze w Warszawie, gdzie grał w kolejnych przedstawieniach Warlikowskiego, takich jak (A)pollonia (2009), Koniec (2010), Opowieści afrykańskie według Szekspira (2011), Kabaret Warszawski (2013), Francuzi (2015) czy Wyjeżdżamy (2018), Krzysztofa Garbaczewskiego: Życie seksualne dzikich (2011), re//mix Miron Be (2011) i Uczta (2018) oraz Michała Borczucha: Apokalipsa (2014) i Zew Cthulhu (2017) H.P. Lovecrafta. Gościnnie wystąpił w Teatrze Polskim w Poznaniu jako Donald w K. (2017) Pawła Demirskiego w reż. Moniki Strzępki. Jego rolę francuskiego socjologa Didiera Eribona w koprodukcji Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie i Nowego Teatru w Warszawie Powrót do Reims (2020) w reż. Katarzyny Kalwat, prezentowanej w ramach Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia, oceniono jako jedną z najlepszych w karierze i przyznano mu nagrodę w plebiscycie „O!Lśnienia 2021” w kategorii „teatr”, przyznawaną przez Onet.pl i Kraków. Na swoim koncie ma spektakle we własnej reżyserii. Wyreżyserował m.in. Enter. Slamowana i śpiewana historia miłosna między dwoma mężczyznami, których dzieli bardzo wiele (2010) wspólnie z Anną Smolar w Nowym Teatrze w Warszawie, Osamę bohatera (2011) w warszawskim Teatrze IMKA, sztuki Tennessee Williamsa – Szklana menażeria (2014) w opolskim Teatrze im. Jana Kochanowskiego i Kotka na gorącym blaszanym dachu (2013) w Teatrze Ludowym w Krakowie oraz Kto się boi Virginii Woolf? (2016) Edwarda Albee w Teatrze „Polonia”. Zadebiutował na ekranie w roli Aleka, człowieka Marcusa (Andrzej Precigs) w filmie sensacyjnym Stanisława Kuźnika Moja Angelika (1999). Na szklanym ekranie pojawił się jako Rafał Lubomski, były partner Marty Mostowiak (Dominika Ostałowska) w operze mydlanej TVP2 M jak miłość (2000–2008). W 2005 w plebiscycie Trendy „Elle” otrzymał nagrodę dla „najlepszego aktora”. Wystąpił w teledysku zespołu Łzy do piosenki „Gdybyś był” (2006) oraz jako ksiądz w wideoklipie formacji Czerwone Świnie „Parafiańszczyzna” (2019). Jesienią 2008 uczestniczył w czwartej edycji programu telewizji Polsat Jak oni śpiewają. Odpadł w siódmym odcinku, zajmując 10. miejsce. Powrócił na kinowy ekran w czarnej komedii Borysa Lankosza Rewers (2009), dramacie wojennym Jerzego Hoffmana 1920 Bitwa warszawska (2011) jako Józef Haller, filmie Grzegorza Królikiewicza Sąsiady (2014), dreszczowcu Lankosza Ziarno prawdy (2015), dramacie Katarzyny Rosłaniec Szatan kazał tańczyć (2016) i filmie Serce miłości (2017). W dramacie Krzysztofa Zanussiego Eter (2018) zagrał główną rolę doktora, lekarza mieszkającego w Cesarstwie Rosyjskim, który po oskarżeniu o próbę morderstwa i gwałtu na młodej pacjentce w ostatniej chwili zostaje uratowany przed karą śmierci i zesłany na Syberię. Wybrana filmografia: 1999: Moja Angelika jako Alek / 2003–2008: M jak miłość jako Rafał Lubomski / 2005: Magda M. jako Rafał Żywiecki / 2008: 39 i pół jako Kundel / 2010: Klub szalonych dziewic jako Jan Szwarc / 2018: Druga szansa jako Marek Strzałkiewicz / 2019: Pod powierzchnią jako mecenas Kot / 2021: Chyłka Inwigilacja jako Messer / 2021: Hiacynt jako dygnitarz. 

źródło: wikipedia      

António Costa

 

António Luís Santos da Costa (ur. 17 lipca 1961 w Lizbonie) – portugalski polityk i prawnik, minister, poseł i eurodeputowany. Od 2007 do 2015 burmistrz Lizbony, od 2014 sekretarz generalny Partii Socjalistycznej, od 2015 premier Portugalii. Zasiadał w radzie miejskiej Lizbony, a od 1991 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Republiki. W rządach socjalistów pełnił funkcję sekretarza stanu ds. parlamentarnych (1995–1997), następnie w do 1999 ministra ds. parlamentarnych. Później do 2002 był ministrem sprawiedliwości. Po odejściu z rządu kierował frakcją deputowanych Partii Socjalistycznej. W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Był członkiem Grupy Socjalistycznej i wiceprzewodniczącym PE. W 2005 zrezygnował z zasiadania w Europarlamencie w związku z objęciem urzędu ministra stanu oraz ministra administracji i spraw wewnętrznych w gabinecie José Sócratesa. Z administracji rządowej odszedł w 2007 w związku z wyborem na stanowisko burmistrza Lizbony. Reelekcję uzyskał w 2009. W 2014 został liderem portugalskich socjalistów. Urząd burmistrza portugalskiej stolicy sprawował do kwietnia 2015, gdy zrezygnował, by skupić się na prowadzeniu kampanii wyborczej. W wyborach w październiku tego samego roku socjaliści ulegli centroprawicowej koalicji, António Costa uzyskał natomiast mandat posła do Zgromadzenia Republiki. Lider socjalistów odmówił wsparcia mniejszościowego rządu Pedra Passosa Coelho. Sam uzyskał wsparcie ze strony ugrupowań eurosceptycznych i komunistycznych – Bloku Lewicy oraz Unitarnej Koalicji Demokratycznej, z którymi przegłosował wotum nieufności dla gabinetu centroprawicy. 24 listopada został desygnowany na urząd premiera, a dwa dni później zaprzysiężony wraz z ministrami swojego mniejszościowego rządu. W wyborach w 2019 ponownie został wybrany do parlamentu; kierowani przez niego socjaliści odnieśli wówczas wyborcze zwycięstwo. 8 października, dwa dni po wyborach, otrzymał od prezydenta misję sformowania nowego gabinetu. Niespełna dwa tygodnie później przedstawił ostateczną listę kandydatów na ministrów i sekretarzy stanu. 26 października doszło do zaprzysiężenia członków jego mniejszościowego rządu, który rozpoczął tym samym funkcjonowanie. W styczniu 2022, kilka miesięcy po odrzuceniu przez parlament projektu budżetu, odbyły się przedterminowe wybory. António Costa uzyskał poselską reelekcję, a jego ugrupowanie zdobyło samodzielną większość w Zgromadzeniu Republiki.

źródło: wikipedia      

Eric Roberts

Eric Anthony Roberts (ur. 18 kwietnia 1956 w Biloxi) – amerykański aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent filmowy. Urodził się w Biloxi w stanie Missisipi jako najstarsze dziecko i jedyny syn Betty Lou Motes (z domu Bredemus) i Waltera Grady’ego Robertsa, wykładowców amatorskiej sztuki teatralnej w Actors and Writers Workshop w Atlancie. Jego rodzina była pochodzenia angielskiego, niemieckiego, szwedzkiego, irlandzkiego, szkockiego i walijskiego. Ma dwie młodsze siostry rodzone – Lisę (ur. 1965) i Julię (ur. 1967) − i jedną siostrę przyrodnią, Nancy Motes (ur. 1976), z drugiego małżeństwa jego matki. Dorastał w Atlancie w stanie Georgia. Miał zaledwie cztery lata, gdy wystąpił jako niemy klaun. W 1972 jego rodzice rozwiedli się. W wieku siedmiu lat pojawił się w lokalnej telewizji, a rok później występował na scenie teatrów objazdowych. Od szesnastego roku życia był wychowywany tylko pod opieką ojca. Po ukończeniu szkoły średniej Grady High School w Atlancie, w latach 1973-1974 studiował w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej w Londynie i w latach 1974-1975 w Amerykańskiej Akademii Sztuk Dramatycznych w Nowym Jorku. W 1976 zadebiutował w profesjonalnym nowojorskim teatrze Public Theatre w przedstawieniu Rebeliantka (Rebel Women), a następnie trafił na mały ekran w operze mydlanej NBC Inny świat (Another World, 1977) w roli Teda Bancrofta. W 1977, po śmierci swojego chorującego na raka ojca, uzależnił się od narkotyków, kokainy, alkoholu i kobiet. Natychmiast po debiutanckiej kinowej roli zbuntowanego przeciw zwyczajom wnuka cygańskiego króla w dramacie Król Cyganów (King of the Gypsies, 1978) został doceniony przez krytyków, otrzymując nominację do Złotego Globu. Zwrócił na siebie uwagę w roli marynarza zadurzonego w dużo starszej od siebie operatorce telefonicznej (Sissy Spacek) w dramacie Przybłęda (Raggedy Man, 1981) oraz jako dziennikarz cierpiący na depresję spowodowaną przez swojego wydawcę w telewizyjnej adaptacji powieści Nathanaela Westa Miss samotnych serc (Miss Lonelyhearts, 1981). W czerwcu 1981 przeżył poważny wypadek samochodowy, znalazł się w stanie trzydniowej śpiączki, w wypadku doznał licznych złamań, paraliżu, obrażeń twarzy i poważnego urazu mózgu. Po dwóch latach powrócił triumfalnie na ekran w nominowanej do nagrody Złotego Globu i uhonorowanej nagrodą krytyków w Bostonie kreacji zaślepionego własną ambicją agresywnego menadżera, przyjaciela i męża fotomodelki w dramacie biograficznym Boba Fosse Star 80 (1983). Drugoplanowa rola więźnia uciekającego z zakładu karnego na Alasce w dramacie sensacyjno-przygodowym Andrieja Konczałowskiego Uciekający pociąg (Runaway Train, 1985) przyniosła mu nominację do nagrody Oscara i Złotego Globu. W 1987 odniósł sukces sceniczny i otrzymał nagrodę Theatre World Award za broadwayowską rolę szalonego i nieobliczalnego outsidera Pale’a w przedstawieniu Lanforda Wilsona Spal to (Burn This), jednak ponownie uzależnił się od kokainy, marihuany, stosował przemoc w domu i zaczął się jąkać. Przyjmował bezkrytycznie wszystkie role, często w filmach klasy „B” lub produkcjach mało wyszukanych. Jego życie osobiste uległo przemianie po narodzinach córki Emmy i wsparciu miłością żony Elizy. Zdobył uznanie także wśród telewidzów. W serialu CBS Falcone (2000) zagrał gangstera. Za drugoplanową postać Willa Butlera w sitcomie ABC Mniej niż doskonały (Less Than Perfect, 2002-2005) odebrał nagrodę Złotej Satelity. W dramacie sensacyjno−kryminalnym Dziewczyny na sprzedaż (Skin Traffik, 2015) został obsadzony jako czarny charakter władca wykonawczy u boku Mickeya Rourke’a, Gary’ego Danielsa i Dominique Swain. Wystąpił w teledyskach do piosenek: „Mr. Brightside” (2004) i „Miss Atomic Bomb” (2012) zespołu The Killers, „We Belong Together” (2005) i „It’s Like That” (2005) Mariah Carey, „Smack That” (2006) Akona i Eminema, „Hey You” (2007) grupy gODHEAD oraz „Bitch better have my money” (2015) Rihanny.

źródło: wikipedia      

Maria Szabłowska

 

Maria Anna Szabłowska-Szabel (ur. 26 września 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna. Ukończyła w 1970 studia z zakresu arabistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W 1971 została absolwentką studium dziennikarskiego na UW. Pierwszy raz na antenie radia pojawiła się w Rozgłośni Harcerskiej, wystąpiła tam jako gość i opowiadała o wybranym przez siebie kierunku studiów. Od 1970 zawodowo związana z Polskim Radiem. Współpracowała ze Studiem Rytm i Popołudniem z młodością, w 1973 otrzymała etat w redakcji Muzyki i aktualności, później związana z redakcją muzyczną Programu I. Prowadziła wiele popularnych audycji muzycznych, takich jak Magazyn Muzyczny Rytm oraz Muzyka Nocą, później zaś Muzyczna Jedynka i Leniwa Niedziela. W Telewizji Polskiej zadebiutowała pod koniec lat 70. Była prezenterką młodzieżowej Siódemki i następnie wakacyjnego Studia Lato emitowanego w pierwszym programie TVP. W późniejszych latach prowadziła program Stare, nowe i najnowsze oraz poranny program Kawa czy herbata? (razem z Jackiem Żakowskim). W duecie z Krzysztofem Szewczykiem prowadziła program Dozwolone od lat czterdziestu, który został potem przemianowany na Wideotekę dorosłego człowieka. Maria Szabłowska jest autorką książek Elvis – amerykański sen i Cały ten big beat. W 2001 ukazała się redagowana przez nią płyta pt. Mężczyźni mojego radia. W 2000, za za wybitne zasługi w długoletniej działalności radiowej otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi. W 2011, za wybitne zasługi dla Polskiego Radia, została odznaczona przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015, za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju Polskiego Radia, otrzymała Krzyż Oficerski tego orderu. W 2005 wyróżniona Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 

 

źródło: wikipedia      

Rafał Trzaskowski

Rafał Kazimierz Trzaskowski (ur. 17 stycznia 1972 w Warszawie) – polski polityk i politolog, specjalista w zakresie spraw europejskich, doktor nauk humanistycznych, wykładowca akademicki. Poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2013), w latach 2013–2014 minister administracji i cyfryzacji, w latach 2014–2015 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, poseł na Sejm VIII kadencji (2015–2018), od 2018 prezydent miasta stołecznego Warszawy, od 2020 wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej. Kandydat na urząd prezydenta RP w drugich wyborach w 2020. 

 

źródło: wikipedia      

4Dreamers

 

4Dreamers – polski boys band założony 24 lutego 2018. W skład zespołu wchodzili: Jakub Szmajkowski, Mateusz Gędek, Maksymilian Więckowski i Tomasz Gregorczyk czyli uczestnicy pierwszej edycji programu TVP2 The Voice Kids. Przed rozpoczęciem współpracy Jakub Szmajkowski, Mateusz Gędek, Maksymilian Więckowski i Tomasz Gregorczyk brali udział solowo w pierwszej edycji programu TVP2 The Voice Kids, emitowanego od stycznia do lutego 2018; Jakub był podopiecznym drużyny Dawida Kwiatkowskiego, Tomasz i Mateusz byli członkami grupy Edyta Górniak, a Maksymilian należał do zespołu Tomsona i Barona. Po finale, w którym uczestniczyli Jakub i Mateusz, wokaliści założyli boys band o nazwie 4Dreamers. Pierwszy wspólny występ zespołu odbył się 24 lutego 2018. Tego samego dnia w sieci pojawił się teledysk do singla „Sekret”, który uzyskał ponad 5 mln wyświetleń w serwisie YouTube. 16 maja zaprezentowali wideoklip do piosenki „Drugi raz”, będącej kolejnym singlem promującym ich debiutancki album studyjny, zatytułowany po prostu 4Dreamers, który wydali 18 maja. Z wydawnictwem zadebiutowali na 6. miejscu polskiej listy najczęściej kupowanych płyt (OLiS). Między majem a lipcem odbyli cykl spotkań w salonach sieci Empik. 29 lipca wystąpili na koncercie „Lato, muzyka, zabawa”, wakacyjnej trasie przygotowanej przez TVP. 1 czerwca zaprezentowali teledysk do utworu „Też tak masz”, a 24 sierpnia – do piosenki „Dni”. Oba wideoklipy nagrali na Cyprze. 31 sierpnia rozpoczęli pierwszą trasę koncertową. Z powodu ogromnego zainteresowania występem, warszawski koncert musiał zostać przeniesiony do większego klubu. W związku z sukcesem komercyjnym debiutanckiej płyty wydali reedycję albumu, wzbogaconą o covery piosenek „Zawsze tam gdzie ty” Lady Pank i „As Long As You Love Me” Backstreet Boys oraz dwa autorskie, premierowe utwory: „Pierwszy raz” i „InstaGirl”. Do reedycji dołączono specjalnie przygotowany sekretnik dla fanów zespołu. Znajdują się w nim wcześniej niepublikowane zdjęcia wokalistów, którzy dzielą się także ciekawostkami ze swojego życia prywatnego. Ponadto, w „Sekretniku” znajduje się miejsce na uzupełnienie indywidualnego planu zajęć czy też zapisanie tytułowych sekretów. 1 marca 2019 wydali album pt. nb. Dzień po premierze rozpoczęli ogólnopolską trasę koncertową promującą płytę. 15 czerwca wystąpili na 56. KFPP w Opolu, z przebojem „Słowa na pół” i zakwalifikowali się do ścisłej trójki w finale konkursu. 24 stycznia 2020 wystąpili podczas koncertu charytatywnego Artyści dla Mai, który odbył się w warszawskim klubie Stodoła. 18 grudnia 2020 ogłosili zakończenie wspólnej drogi muzycznej, a 17 lutego 2021 premierę miała książka pt. 4Dreamers. O czterech takich co nie bali się marzyć, w której opisano historię zespołu. 

źródło: wikipedia      

Jon Voight

Jon Voight, właśc. Jonathan Vincent Voight (ur. 29 grudnia 1938 w Yonkers) – amerykański aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Laureat Oscara, festiwalu w Cannes, Złotego Globu, a także nagrody krytyków filmowych w Los Angeles i Nowym Jorku za rolę w filmie Powrót do domu (1978), nominowany do Oscara, laureat Złotego Globu i BAFTA za występ w filmie Nocny kowboj (1969). Pojawił się gościnnie w serialach ABC Naked City (1963), CBS The Defenders (1963) i Gunsmoke (1966-69). W styczniu 1965 wystąpił na scenie Off-Broadwayu jako Rodolfo w sztuce Arthura Millera Widok z mostu (A View from the Bridge). W 1966 spędził sezon w California National Shakespeare Festival. W następnym roku zdobył Theatre World Award za rolę w spektaklu That Summer, That Fall i grał tytułową rolę w komedii fantasy Philipa Kaufmana Nieustraszony Frank (Fearless Frank, 1967). Za kreację hustlera Joego Bucka w dramacie Johna Schlesingera Nocny kowboj (Midnight Cowboy, 1969) u boku Dustina Hoffmana zdobył nominację do Oscara, a także otrzymał nagrodę Złotego Globu i BAFTA. Film zapewnił mu międzynarodową rozpoznawalność. W 1970 odrzucił główną rolę w filmie Love Story. W 1978 został laureatem Oscara za kreację Luke’a Martina, poruszającego się na wózku inwalidzkim weterana wojny wietnamskiej w filmie Powrót do domu (Coming Home). W melodramacie Franco Zeffirelli'ego Mistrz (The Champ, 1979) wcielił się w postać Billy’ego Flynna, byłego mistrza bokserskiego, który zakończył karierę. Zdobył uznanie krytyków za rolę bezwzględnego rabusia bankowego Oscara 'Manny’ego' Manheima w dramacie sensacyjno-przygodowym Andrieja Konczałowskiego Uciekający pociąg (Runaway Train, 1985). Kolejną nominaację do Złotego Globu zdobył jako John Wright w dramacie Johna Singletona Rosewood w ogniu (Rosewood, 1997). Był Noem w biblijnym filmie telewizyjnym Johna Irvina Arka Noego (1999). Grał także w filmach biograficznych: Ali (2001) jako Howard Cosell, Powstaniu (Uprising, 2001) Jona Avneta jako nazistowski oficer Jürgen Stroop i miniserialu telewizyjnym Jan Paweł II (Pope John Paul II, 2005) jako papież Jan Paweł II. W 2013 wygrał Złoty Glob i był dwukrotnie nominowany do nagrody Emmy (w 2013 i 2015 roku) za rolę drugoplanową w serialu Ray Donovan. Był dwukrotnie żonaty. 30 kwietnia 1962 poślubił aktorkę Lauri Peters, z którą rozwiódł się w 1967. 12 grudnia 1971 ożenił się z aktorką i modelką Marcheline Bertrand, z którą ma dwoje dzieci: syna Jamesa Havena (ur. 11 maja 1973) i córkę Angelinę Jolie (ur. 4 czerwca 1975)Po separacji z żoną w 1976 związał się z aktorką Stacey Pickern. Wybrana filmografia: 1969: Nocny kowboj (Midnight Cowboy) jako Joe Buck / 1970: Paragraf 22 (Catch-22) jako Milo Minderbinder / 1974: Akta Odessy (The Odessa File) jako Peter Miller / 1978: Powrót do domu (Coming Home) jako Luke Martin / 1985: Uciekający pociąg (Runaway Train) jako Oscar 'Manny' Manheim / 1986: Pustynny kwiat (Desert Bloom) jako Jack Chismore / 1995: Gorączka (Heat) jako Nate / 1996: Mission: Impossible jako Jim Phelps / 1997: Anakonda (Anaconda) jako Paul Sarone / 1998: Wróg publiczny (Enemy of the State) jako Thomas Brian Reynolds / 1998: Magik (The Fixer) jako Jack Killoran / 1999: Arka Noego (Noah's Ark) jako Noe / 2001: Tomb Raider (Lara Croft: Tomb Raider) jako lord Croft / Lara Croft: Tomb Raider jako lord Richard Croft / 2001: Pearl Harbor jako prezydent Franklin Delano Roosevelt / 2001: Zoolander jako Larry Zoolander / 2004: Skarb narodów (National Treasure) jako Patrick Gates / 2005: Jan Paweł II (Pope John Paul II) jako Jan Paweł II / 2007:: Transformers jako sekretarz Obrony John Keller / 2007: Skarb narodów: Księga tajemnic jako Patrick Gates / 2009: 24 godziny (24) jako Jonas Hodges / 2016: Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć jako Henry Shaw Sr. / 2020: Wyrok na niewinnych jako Warren E.Burger.

źródło: wikipedia      

Przemysław Sadowski

 

Przemysław Sadowski (ur. 18 marca 1975 w Hajnówce) – polski aktor telewizyjny, teatralny i filmowy. Ze względu na role aktorskie i aparycję czasem określany jest mianem „polskiego Richarda Gere”. 4 września 2004 ożenił się z aktorką Agnieszką Warchulską, z którą ma dwóch synów – Jana (ur. 2005) i Franciszka (ur. 2011). Po maturze podjął studia na Wydziale Lalkarskim filii PWST we Wrocławiu. Po roku przeniósł się na Wydział Aktorski do łódzkiej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera, którą ukończył w 1999. Na roku była z nim Anita Sokołowska i Monika Jarosińska. W 1997 zadebiutował na scenie w roli Elfa w komedii szekspirowskiej Sen nocy letniej w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, z którym był związany w latach 1997–1999. Występował potem w teatrach: Polskim w Szczecinie (2000) oraz Scena Prezentacje w Warszawie (2000, 2002–2004). W Teatrze Na Woli w sztuce Tadeusza Słobodzianka Nasza klasa (2006) w reż. Ondreja Spišáka grał Menachema. Po gościnnym udziale jako Tezeusz i Oberon w Śnie nocy letniej (2012) w Teatrze Ateneum, wystąpił w dwóch komediach Teatru Capitol: Następnego dnia rano (The Morning After, 2013) Petera Quiltera w reż. Cezarego Morawskiego w roli lekkoducha Karola i Hawaje, czyli przygody siostry Jane (Nurse Jane Goes to Hawaii, 2016) Allana Strattona w reż. Marcina Sławińskiego jako niezdarny Edgar Chisholm. W 2014 dołączył do obsady spektaklu Marcina Szczygielskiego Kochanie na kredyt Teatru MY w reż. Olafa Lubaszenki w roli Pawła Słodowca, byłego narzeczonego Anki (Agnieszka Sienkiewicz), który myśli, że jest gwiazdą. W Teatrze Komedia został zaangażowany do przedstawień: Jak na wulkanie (2014) Robina Hawdona w reż. Tomasza Dutkiewicza jako Boris Brakowski, Zwariowana terapia (2015) Christophera Duranga w reż. Marcina Sławińskiego w roli Chrisa, Żona potrzebna od zaraz (2016) Edwarda Taylora w reż. T. Dutkiewicza jako Jim Watt, Komedia o napadzie na bank (2017) Henry’ego Lewisa, Jonathana Sayera i Henry’ego Shieldsa oraz Trema (2018) Davida Frencha w reż. Johna Weisgerbera w roli Patricka Flanagana. W 2020 komedii katalońskiego dramatopisarza Jordiego Galcerána Kredyt (El crédito) w reż. Marcela Wiercichowskiego zagrał dyrektora banku. Jeszcze jako student trafił na mały ekran jako asystent w serialu Syzyfowe prace (1998) na podstawie powieści Stefana Żeromskiego, dwa lata potem powstała wersja kinowa. Użyczył głosu policjantowi w serialu animowanym dla dzieci Mordziaki (1998). Po raz pierwszy zagrał rolę kinową bandyty „Francuza” w dreszczowcu Krzysztofa Langa Strefa ciszy (2000) u boku Edyty Olszówki i Roberta Gonery. W dreszczowcu psychologicznym Waldemara Dzikiego Pierwszy milion (2000) został obsadzony w jednej z głównych ról jako Jacek Berger-Kurczewski „Kurtz”, który z dwójką przyjaciół zamierza zdobyć tytułowe pierwsze miliony. W filmie sensacyjnym Enduro Bojz (2000) pojawił się jako Sowiet. Występował gościnnie w drobnych rólkach i epizodach w wielu popularnych serialach telewizyjnych, w tym Więzy krwi (2001), Zostać miss (2001), Klan (2001–2002), Na dobre i na złe (2002), Sublokatorzy (2004) i Bulionerzy (2004). Wkrótce dostał rolę Kacpra Szpunara w serialu Polsatu Samo życie (2002–2010). Można go było oglądać potem w serialu kryminalno-sensacyjnym Fala zbrodni (2003-2004) w roli komisarza Błażeja „Budrysa” Kowala i produkcji TVN Magda M. (2006-2007) w roli Filipa Starskiego, studenckiej miłości i adoratora tytułowej bohaterki (Joanna Brodzik). Uczestniczył w czwartej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami. Wystąpił w teledysku do piosenki Ani Wyszkoni „W całość ułożysz mnie” (2013). Swojego głosu użyczał m.in. w filmach Garfield, Za linią wroga II: Oś zła, Koń wodny: Legenda głębin, Speed Racer, Kapitan Ameryka: Zimowy żołnierz, Dzwoneczek i tajemnica piratów, Ant-Man i Raya i ostatni smok.

źródło: wikipedia