János Áder

 

János Áder (ur. 9 maja 1959 w Csornie) – węgierski polityk i prawnik, przewodniczący węgierskiego parlamentu w latach 1998–2002, eurodeputowany od 2009 do 2012. Prezydent Węgier w latach 2012–2022. Pod koniec lat 80. zaangażował się w działalność polityczną. W 1987 uczestniczył w spotkaniu opozycyjnych działaczy w Lakitelek, w czasie którego zadecydowano o utworzeniu Węgierskiego Forum Demokratycznego. W kolejnym roku znalazł się wśród założycieli Związku Młodych Demokratów, na bazie którego powstała partia Fidesz. W 1989 brał udział w rozmowach opozycji z władzami przy okrągłym stole dotyczącym transformacji ustrojowej w kraju i zakończenia jednopartyjnych rządów Węgierskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej. Od 1990 do 2009 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego, przy czym od 18 czerwca 1998 do 15 maja 2002 zajmował stanowisko jego przewodniczącego, a w latach 1997–1998 oraz 2006–2009 wiceprzewodniczącego. Od 1996 do 2002 pełnił funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego Fideszu, a w latach 2002–2003 prezesa partii. W 1990, 1994 i 1998 kierował kampanią wyborczą swojego ugrupowania. W wyborach europejskich w 2009 uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z czwartego miejsca listy krajowej swojego ugrupowania. Został członkiem grupy Europejskiej Partii Ludowej. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji ds. Środowiska, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywnościowego. Po rezygnacji ze stanowiska szefa państwa przez Pála Schmitta w związku z wykryciem plagiatu w jego pracy doktorskiej, został 16 kwietnia 2012 wyznaczony przez premiera Viktora Orbána, a następnie zatwierdzony przez klub parlamentarny Fideszu, kandydatem na urząd nowego prezydenta, zaś 2 maja został wybrany na ten urząd przez Zgromadzenie Narodowe. Był jedynym kandydatem, uzyskując poparcie 262 z 386 deputowanych. 40 deputowanych opozycyjnej partii Jobbik zagłosowało przeciwko jego kandydaturze, podczas gdy deputowani pozostałych dwóch partii opozycyjnych, Węgierskiej Partii Socjalistycznej i stronnictwa Polityka Może Być Inna, zbojkotowali głosowanie. Urzędowanie rozpoczął 10 maja. W trakcie kadencji korzystał z prawa weta wobec niektórych rządowych ustaw m.in. związanych z prawem do informacji publicznej. 13 marca 2017 został ponownie wybrany przez Zgromadzenie Narodowe na stanowisko prezydenta, będąc kandydatem rządzącego Fideszu i koalicyjnej KDNP. W pierwszej turze głosowania otrzymał 131 głosów poparcia. Ponieważ nie uzyskał wymaganej większości 2/3 głosów, konieczne było przeprowadzenie drugiej tury, w której ponownie zdobył 131 głosów, podczas gdy jego kontrkandydat László Majtényi, popierany przez lewicową opozycję z dawnej koalicji Jedność, dostał 39 głosów. Rozpoczęcie drugiej kadencji prezydenta nastąpiło 10 maja 2017. 10 maja 2022 na stanowisku zastąpiła go Katalin Novák. 

źródło: wikipedia 

Samuel Palmer

 

Samuel Palmer przyszedł na świat 12 maja 1981 roku w Poznaniu. Jego matka jest Polką, a ojciec pochodzi z Ghany. Związał się ze sztuką i światem show-biznesu, chociaż zawsze twardo stąpał po ziemi. Ukończył ekonomię na Harvardzie i rozwijał swoją karierę w firmie doradczej. Okazało się, że posiada także ogromny talent wokalny i aktorski.  Samuel Palmer zadebiutował na ekranie występując w 2007 roku w programie Szansa na sukces. Uśmiechnięty, pogodny… Samuel Palmer potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji i dąży do jasno wytyczonych celów. Zawsze gnał za marzeniami i nic dziwnego, że postanowił wykorzystać możliwości, które dał mu los. Aktor brał udział w programach Gwiazdy tańczą na lodzie czy Jak oni śpiewają. Bez wątpienia, scena to jego żywioł! Największą popularność zyskał występując w serialu Barwy szczęścia. Samuel Palmer wcielał się w rolę prawnika Sama, narzeczonego Kasi (w tej roli Katarzyna Glinka). Prowadził także felietony w Pytanie na śniadanie oraz program Droga do Sopot Hit Festiwal. Media poświęcały także wiele uwagi jego życiu prywatnemu. Łączono go z pięknościami polskiego show-biznesu. Po pewnym czasie artysta zniknął ze sceny, chociaż mówiło się, że ma szansę na rozwinięcie swojej kariery i wypróbowanie swoich sił w roli prezentera. Jak można przeczytać w sieci, Samuel Palmer w 2010 roku wyjechał za granicę. Aktor wiedzie spokojne życie w Nowym Jorku.

Katarzyna Nosowska

 

Katarzyna Nosowska, występująca też jako Nosowska (ur. 30 sierpnia 1971 w Szczecinie) – polska piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka, felietonistka i osobowość medialna. Honorowa Ambasadorka Szczecina. W latach 1992–2017 wokalistka zespołu rockowego Hey, z którym wydała 11 albumów studyjnych: Fire (1993), Ho! (1994), ? (1995), Karma (1997), Hey (1999), sic! (2001), Music Music (2003), Echosystem (2005), Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy! (2009), Do rycerzy, do szlachty, doo mieszczan (2012) i Błysk (2016). Wydała też osiem albumów solowych: puk.puk (1996), Milena (1998), Sushi (2000), UniSexBlues (2007), Osiecka (2008), 8 (2011), Basta (2018) i Degrengolada (2023). Za sprzedaż solowych albumów odebrała jedną podwójnie platynową płytę, jedną platynową i cztery złote. Laureatka Paszportów „Polityki”, Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, trzykrotnie nagrody za najlepszą kreację aktorską na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film i 27-krotnie nagrody „Fryderyka”, w tym 11 z zespołem Hey, odebrała statuetki m.in. dla autora roku (1996, 2000, 2005, 2008, 2010) i wokalistki roku (2005, 2008, 2009). W 2010 została ogłoszona najlepszą polską wokalistką według redakcji magazynu „Machina”. W 2013 odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Ukończyła naukę w Technikum Odzieżowym w Szczecinie. Po zdaniu matury, za namową Agaty Kuleszy, podeszła do egzaminów wstępnych do Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, jednak nie dostała się do tej szkoły. Podjęła wówczas pracę na poczcie, gdzie wprowadzała dane do komputera. Śpiewała w chórze Politechniki Szczecińskiej. Będąc nastolatką, pojechała w ramach Ochotniczego Hufca Pracy do NRD, gdzie poznała Marka, gitarzystę zespołu Włochaty Odkurzacz, który zachęcił ją do występów scenicznych. Pierwszym zespołem, w którym profesjonalnie śpiewała, były Szklane Pomarańcze, natomiast pierwszy raz publicznie wystąpiła z zespołem Włochaty podczas koncertu w szczecińskim klubie „Pinokio” w 1989. Następnie współpracowała z grupami Kafel, Dum-Dum, No Way Out czy Vivid oraz nagrywała chórki dla Pidżamy Porno i Aliansu. W 1990 zaczęła występować gościnnie w piosenkach wielu polskich wykonawców, m.in. Świetlików, Dezertera, Ścianki, Voo Voo, Piotra Banacha czy Pidżamy Porno. W 1992 została wokalistką zespołu Hey założonego przez Piotra Banacha. Po występie na festiwalu w Jarocinie, na którym zdobyli nagrodę dziennikarzy, otrzymali od Katarzyny Kanclerz propozycję nagrania albumu studyjnego. Płyta pt. Fire ukazała się 8 lutego 1993 i osiągnęła sukces pod względem sprzedaży. Łącznie wydała z Hey 11 płyt studyjnych. W październiku 2017 ogłosiła zawieszenie działalności zespołu. Solowo debiutowała 16 września 1996, kiedy to wydała album pt. puk.puk, za który otrzymała Fryderyka w kategorii album roku muzyka alternatywna. W latach 1997–1999 była jurorką w programie Mini Playback Show. 8 marca 1998 wydała drugi solowy album pt. Milena, a 15 maja 2000 – trzeci pt. Sushi, za który odebrała Fryderyka w kategorii „album roku muzyka alternatywna”. W 2000 była jedną z bohaterek filmów dokumentalnych: Dzieci Jarocina. W 2001 uczestniczyła w projekcie Yugoton i zaśpiewała w trzech utworach z albumu Michała Żebrowskiego pt. Lubię, kiedy kobieta. W 2003 była jedną z bohaterek dokumentu Przystanek Woodstock – Najgłośniejszy Film Polski. 28 maja 2007 wydała album pt. UniSexBlues, za który otrzymała Fryderyka w kategorii album roku – muzyka alternatywna; dodatkowo za singiel „Era retuszera” odebrała statuetki za piosenkę roku i wideoklip roku. 28 listopada 2008 wydała płytę pt. Osiecka, na której zawarła piosenki z tekstami Agnieszki Osieckiej. Wydawnictwo zapewniło jej „Fryderyka” w kategorii „album roku – piosenka poetycka”. W 2008 była jedną z bohaterek dokumentu Historia polskiego rocka (2008). W latach 2009–2011 współprowadziła z Pawłem Krawczykiem audycję „Tranzytem do niebytu” w Roxy FM. W 2009 zagrała gościnnie w jednym odcinku serialu Niania oraz nagrała z zespołem Pustki piosenki „Wiedza” i „Notes”, które umieszczono na ich albumie pt. Kalambury. Ponadto uczestniczyła w nagraniu koncertowego DVD Pustek z serii Najmniejszy koncert świata, które ukazało się 29 października 2010. 23 września 2011 wydała album pt. 8. W 2012 została dyrektorką artystyczną projektu Męskie Granie i nagrała singiel promujący „Ognia!” z Markiem Dyjakiem. W 2013 ponownie została dyrektorką trasy, na której potrzeby nagrała utwór „Jutro jest dziś” z O.S.T.Rym. W 2014 zagrała w spektaklu Cienie. Eurydyka mówi w reżyserii Mai Kleczewskiej, koprodukcji Teatru Polskiego w Bydgoszczy, Teatru IMKA w Warszawie i Teatru Capitol we Wrocławiu. W 2018 nakładem Wydawnictwa Wielka Litera ukazała się debiutancka powieść Nosowskiej pt. „A ja żem jej powiedziała…”, którą wyróżniono tytułem Bestsellera Empiku 2018 w kategorii „literatura polska”. 12 października 2018 wydała kolejny album solowy pt. Basta, za który odebrała „Fryderyka” w kategorii „album roku alternatywa”. W listopadzie opublikowała własną wersję piosenki „Coraz bliżej święta”, wykorzystaną w kampanii reklamowej Coca-Coli, w której wystąpiła. Również w 2018 zagrała niewielką rolę w serialu Druga szansa i w filmie Władysława Pasikowskiego Pitbull. Ostatni pies. W 2019 po raz trzeci została dyrektorem artystycznym Męskiego Grania, na potrzeby promocji trasy nagrała utwór „Sobie i Wam” wraz z Tomaszem Organkiem, Krzysztofem Zalewskim i Igo w ramach supergrupy Męskie Granie Orkiestra 2019. Oprócz tego wystąpiła w spotach reklamowych ING Banku Śląskiego. W 2020 wzięła udział w akcji #hot16challenge2, promującej zbiórkę funduszy na rzecz personelu medycznego pracującego w czasie trwania pandemii COVID-19, i wydała drugą książkę pt. „Powrót z Bambuko”. 19 maja 2023 wydała ósmy solowy albumu pt. Degrengolada. 

źródło: wikipedia 

Sylwia Gruchała

 

Sylwia Gruchała (ur. 6 listopada 1981 w Gdyni) – polska florecistka, czterokrotna olimpijka i dwukrotna medalistka olimpijska. Urodziła się 6 listopada 1981 roku w Gdyni. Ma 8 lat starszego brata Marka, 4 lata starszą siostrę Aleksandrę i 9 lat starszą siostrę Martę. Była wychowywana przez ojca, mechanika, po tym jak matka wyemigrowała do USA, gdy Sylwia miała 5 lat. Szermierkę zaczęła trenować w gdańskiej Szkole Podstawowej nr 70 w klubie AZS AWF Gdańsk. Jest trzykrotną indywidualną mistrzynią Europy we florecie (2000, 2002 i 2005), a także wicemistrzynią świata z 2003 i brązową medalistką Letnich IO 2004. W 2008 uczestniczyła w ósmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami i wystąpiła gościnnie w teledysku do piosenki zespołu Feel „Jak anioła głos”. W 2011 pojawiła się gościnnie w jednym z odcinków serialu komediowego, Wszyscy kochają Romana, w 2013 roku wystąpiła gościnnie w serialu Rodzinka.pl. Była żołnierzem 3. Batalionu Zabezpieczenia Dowództwa Wojsk Lądowych w Warszawie.

źródło: wikipedia 

Nataša Pirc Musar

 

Nataša Pirc Musar (ur. 9 maja 1968 w Lublanie) – słoweńska prawniczka, dziennikarka, urzędniczka, w latach 2004–2005 komisarz do spraw dostępu do informacji publicznej, następnie do 2014 rzecznik informacji. Od 2022 prezydent Słowenii. W 1992 ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Lublańskim, w 1997 zdała egzamin zawodowy i uzyskała uprawnienia adwokata. W 2015 doktoryzowała się na Uniwersytecie Wiedeńskim. Pracowała początkowo jako dziennikarka i prezenterka telewizyjna, prowadziła programy informacyjne TV Dnevnik w publicznej telewizji RTV Slovenija oraz 24UR w prywatnej stacji POP TV. Kształciła się w międzyczasie University of Manchester, odbywała staże m.in. w BBC i Sky News, współpracowała z prasą i rozgłośniami radiowymi. W 2001 przeszła do przedsiębiorstwa finansowego Aktiva Group, w którym kierowała działem komunikacji. W 2003 objęła stanowisko dyrektora centrum edukacji i komunikacji w Sądzie Najwyższym. W lipcu 2004 Zgromadzenie Państwowe wybrało ją na stanowisko komisarza do spraw dostępu do informacji publicznej. W grudniu 2005, po połączeniu tego urzędu z inspektoratem do spraw ochrony danych osobowych, objęła nowo utworzone stanowisko rzecznika informacji. W maju 2009 powołana na drugą kadencję, stanowisko to zajmowała do lipca 2014. Była wiceprzewodniczącą (2009–2013) i przewodniczącą (2013–2014) JSB Europol, organu tej agencji nadzorującego kwestie związane z obiegiem i przetwarzaniem danych. Założyła następnie własną kancelarię adwokacką, podejmując praktykę w zawodzie. Reprezentowała m.in. Melanię Trump. W 2021 weszła w skład rady wykonawczej słoweńskiej adwokatury. W czerwcu 2022 zapowiedziała swój start w wyborach prezydenckich w tym samym roku; poparcie dla niej zadeklarowali m.in. byli prezydenci Milan Kučan i Danilo Türk. W pierwszej turze z października 2022 zajęła drugie miejsce z wynikiem niespełna 27% głosów. Przeszła do drugiej tury, w której jej konkurentem został Anže Logar z SDS. W listopadzie 2022 wygrała w drugiej turze, otrzymując około 53,9% głosów. Urząd prezydenta Słowenii objęła 22 grudnia 2022, stając się pierwszą kobietą pełniącą tę funkcję.

źródło: wikipedia 

Tomasz Ossoliński

 

Tomasz Ossoliński (ur 1977 roku na Śląsku w Katowicach. Jest jednym z najbardziej znanych i cenionych projektantów mody w naszym kraju. Specjalizuje się szczególnie w modzie męskiej i garniturach. Już od samego początku wiedział co chce robić w życiu. Pierwsze spodnie uszył sobie w wieku 6-7 lat. To jego babcia pokazała mu jak szyć z wykorzystaniem popularnej wtedy maszyny do szycia Łucznik. Jego droga zawodowa i pomysł na siebie pojawił się w jego głowie, gdy był już małym chłopcem. Jako nastolatek zdecydował się na naukę w technikum odzieżowym, które znajdowało się w katowickiej Dobrówce Małej. W młodości jego idolem był projektant Jerzy Antkowiak i gdy Tomasz Ossoliński miał 15 lat spotkał się z nim przy okazji konkursu organizowanego przez czasopismo „Burda”. W konkursie Tomasz Ossoliński zaprezentował swoje umiejętności szyjąc odpowiedni gorset. Swoją pierwszą autorską kolekcję Tomasz Ossoliński zaprezentował w wieku 16 lat. Został zaproszony przez dziennikarkę TVP w Katowicach Halinę Szymurę do prowadzonego przez siebie programu i w końcu zagościł tam cyklicznie, m.in. prezentując tam swoje kolekcje. W wieku 17 lat odebrał swoją pierwszą nagrodę – Guzik Farenheita. Mając zaledwie 18 lat został głównym projektantem marki odzieżowej Bytom. W ten sposób przez kilka lat zdobywał szlify w rzemiośle krawieckim i odkrył swoją największą namiętność, czyli garnitur. Pierwszy efekt jego pracy miał miejsce podczas gali otwarcia słynnych Targów Poznańskich. Uszył wtedy aż trzysta garniturów. Od tamtej pory jego specjalnością jest moda męska, lecz moda damska nie jest mu obca, czego dowodem są pojedyncze i specjalnie sprofilowane kreacje dla prawdziwych dam. W 2005 roku projektant powołał do istnienia markę Tomasz Ossoliński. Wśród fanów jego projektów są gwiazdy, artyści, sportowcy czy biznesmeni. Kilkukrotnie ubierał polskich aktorów i reżyserów na festiwale filmowe organizowane w Cannes, Berlinie czy Wenecji. Czterokrotnie szył stroje na oscarową galę. Jest także autorem kostiumów do ponad 30 spektakli teatralnych, filmów i opery. Prowadził takie programy telewizyjne jak: “Project Runway” i “Stylowy Projekt”. 

Tomasz Ossoliński urodził się w 1977 roku na Śląsku. Pochodzi z Katowic. Już od samego początku wiedział co chce robić w życiu. Pierwsze spodnie uszył sobie w wieku 6-7 lat. To jego babcia pokazała mu jak szyć z wykorzystaniem popularnej wtedy maszyny do szycia Łucznik. Jego droga zawodowa i pomysł na siebie pojawił się w jego głowie, gdy był już małym chłopcem. Jako nastolatek zdecydował się na naukę w technikum odzieżowym, które znajdowało się w katowickiej Dobrówce Małej. W młodości jego idolem był projektant Jerzy Antkowiak i gdy Tomasz Ossoliński miał 15 lat spotkał się z nim przy okazji konkursu organizowanego przez czasopismo „Burda”. W konkursie Tomasz Ossoliński zaprezentował swoje umiejętności szyjąc odpowiedni gorset. Swoją pierwszą autorską kolekcję Tomasz Ossoliński zaprezentował w wieku 16 lat. Został zaproszony przez dziennikarkę TVP w Katowicach Halinę Szymurę do prowadzonego przez siebie programu i w końcu zagościł tam cyklicznie, m.in. prezentując tam swoje kolekcje. W wieku 17 lat odebrał swoją pierwszą nagrodę – Guzik Farenheita. Mając zaledwie 18 lat został głównym projektantem marki odzieżowej Bytom. W ten sposób przez kilka lat zdobywał szlify w rzemiośle krawieckim i odkrył swoją największą namiętność, czyli garnitur. Pierwszy efekt jego pracy miał miejsce podczas gali otwarcia słynnych Targów Poznańskich. Uszył wtedy aż trzysta garniturów. Od tamtej pory jego specjalnością jest moda męska, lecz moda damska nie jest mu obca, czego dowodem są pojedyncze i specjalnie sprofilowane kreacje dla prawdziwych dam. W 2005 roku projektant powołał do istnienia markę Tomasz Ossoliński. Wśród fanów jego projektów są gwiazdy, artyści, sportowcy czy biznesmeni. Kilkukrotnie ubierał polskich aktorów i reżyserów na festiwale filmowe organizowane w Cannes, Berlinie czy Wenecji. Czterokrotnie szył stroje na oscarową galę. Jest także autorem kostiumów do ponad 30 spektakli teatralnych, filmów i opery. Prowadził takie programy telewizyjne jak: “Project Runway” i “Stylowy Projekt”.

Źródło: https://zyciorysy.info/tomasz-ossolinski/ | Zyciorysy.info

Tomasz Ossoliński urodził się w 1977 roku na Śląsku. Pochodzi z Katowic. Już od samego początku wiedział co chce robić w życiu. Pierwsze spodnie uszył sobie w wieku 6-7 lat. To jego babcia pokazała mu jak szyć z wykorzystaniem popularnej wtedy maszyny do szycia Łucznik. Jego droga zawodowa i pomysł na siebie pojawił się w jego głowie, gdy był już małym chłopcem. Jako nastolatek zdecydował się na naukę w technikum odzieżowym, które znajdowało się w katowickiej Dobrówce Małej. W młodości jego idolem był projektant Jerzy Antkowiak i gdy Tomasz Ossoliński miał 15 lat spotkał się z nim przy okazji konkursu organizowanego przez czasopismo „Burda”. W konkursie Tomasz Ossoliński zaprezentował swoje umiejętności szyjąc odpowiedni gorset. Swoją pierwszą autorską kolekcję Tomasz Ossoliński zaprezentował w wieku 16 lat. Został zaproszony przez dziennikarkę TVP w Katowicach Halinę Szymurę do prowadzonego przez siebie programu i w końcu zagościł tam cyklicznie, m.in. prezentując tam swoje kolekcje. W wieku 17 lat odebrał swoją pierwszą nagrodę – Guzik Farenheita. Mając zaledwie 18 lat został głównym projektantem marki odzieżowej Bytom. W ten sposób przez kilka lat zdobywał szlify w rzemiośle krawieckim i odkrył swoją największą namiętność, czyli garnitur. Pierwszy efekt jego pracy miał miejsce podczas gali otwarcia słynnych Targów Poznańskich. Uszył wtedy aż trzysta garniturów. Od tamtej pory jego specjalnością jest moda męska, lecz moda damska nie jest mu obca, czego dowodem są pojedyncze i specjalnie sprofilowane kreacje dla prawdziwych dam. W 2005 roku projektant powołał do istnienia markę Tomasz Ossoliński. Wśród fanów jego projektów są gwiazdy, artyści, sportowcy czy biznesmeni. Kilkukrotnie ubierał polskich aktorów i reżyserów na festiwale filmowe organizowane w Cannes, Berlinie czy Wenecji. Czterokrotnie szył stroje na oscarową galę. Jest także autorem kostiumów do ponad 30 spektakli teatralnych, filmów i opery. Prowadził takie programy telewizyjne jak: “Project Runway” i “Stylowy Projekt”.

Źródło: https://zyciorysy.info/tomasz-ossolinski/ | Zyciorysy.info

Lesław Żurek

 

 

 

Lesław Żurek (ur. 30 czerwca 1979 we Wrocławiu) – polski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Podczas studiów, w 2005, zdobył wyróżnienie za rolę Merkucja w tragedii Szekspira Romeo i Julia w reżyserii Ewy Kutryś na XXIII Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. W latach 2005–2007 występował na deskach krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego w Kordianie Słowackiego. Grywał również w prywatnych warszawskich teatrach Wytwórnia, Kamienica i Bajka, Capitol. Na ekranie zadebiutował epizodyczną rolą w noweli Andrzeja Jakimowskiego Torba, będącej częścią dramatu społecznego Solidarność, Solidarność... (2005). Następnie zagrał w dramacie Oda do radości (2005) wyreżyserowanym przez trójkę reżyserów Annę Kazejak-Dawid, Jana Komasę i Macieja Migasa, a także w serialu Egzamin z życia (2005–2008) jako Grzegorz Kopczyński, brat Konrada (Michał Sitarski). Wystąpił też gościnnie w serialach: Na dobre i na złe (2006), Magda M. (2006) czy Ekipa (2007). Zagrał główną rolę męską Karola w nagrodzonym na Festiwalu w Wenecji dramacie Kena Loacha Polak potrzebny od zaraz (It’s a Free World, 2007). Przełomem w jego karierze okazała się kreacja porucznika Michała Janickiego, polskiego oficera zakochanego w żonie rosyjskiego pilota w miniserialu polsko-rosyjskim i melodramacie Waldemara Krzystka Mała Moskwa (2008), który został bardzo dobrze przyjęty przez publiczność i krytyków oraz przyniósł nominację do Złotej Kaczki, Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. W międzynarodowej produkcji – dreszczowcu politycznym Izolator (Warsaw Dark, 2008), w reżyserii australijskiego operatora i reżysera Chrisa Doyle’a, wystąpił jako policjant Paul. Pracował też na planie Kryminalnych (2004–2008), Układu warszawskiego (2011), Przyjaciółek (2012–2016) czy Barw szczęścia (2012–2016). Dołączył do obsady serialu komediowo-politycznego Ucho Prezesa (2017–2018) jako Ryszard z Nowoczesnej i opery mydlanej Polsat Pierwsza miłość (2019) jako Mateusz Stik, znany i ceniony w branży trener biznesu, z którym bliskie kontakty miała Emilka (Anna Ilczuk). Użyczył swojego głosu, m.in. w Thor ratuje przyjaciół (2011), Krudowie (2013), Hobbit: Pustkowie Smauga (2013), Hobbit: Bitwa Pięciu Armii (2014) i Wiedźmin 3: Dziki Gon (2015). Wystąpił w teledysku do piosenki Haliny Mlynkovej „Kobieta z moich snów” (2011) i Ani Rusowicz „Ja i Ty” (2011). W 2013 wziął udział w kampanii społecznej zorganizowanej przez Muzeum Powstania Warszawskiego „Rozejrzyj się. Może go znasz?”. Po dziewięciu odcinkach czternastej edycji programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo (2021) dotarł do finału; zwyciężył, wcielając się w Zbigniewa Wodeckiego z piosenką „Chałupy Welcome To”.

źródło: wikipedia 

Olivia Addams

Olivia Addams, właściwie Adriana Livia Opriș (ur. 17 września 1996 w Bukareszcie) – rumuńska piosenkarka, autorka tekstów, producentka muzyczna, youtuberka, tiktokerka, członkini zespołu Jealous Friend. Największą popularność zdobyła po wydaniu singla „Dumb”. Przed karierą muzyczną jako piosenkarka Olivia Addams śpiewała na ślubach, po 30 ślubów rocznie. W 2018 roku Olivia wystąpiła w singlu Pete Kingsmana pod tytułem „Love Poison” (wydanym poprzez Atlast. Nie dostał się on do żadnych list przebojów, jednak w serwisie Spotify do 2020 roku został odtworzony ponad 750 tysięcy razy. Następnie wystąpiła gościnnie w utworze Pete Kingsmana i Alexa Parkera pod tytułem „Not a Goodbye”. Utwór ma ponad 700 tysięcy wyświetleń na serwisie YouTube, a także ponad 4 mln odtworzeń w Spotify. W 2019 roku wokalistka nagrała swój pierwszy solowy singiel pod tytułem „Sick Lullaby”. Utwór był odtwarzany na terenie Wspólnoty Niepodległych Państw i stał się przebojem na terenie Ukrainy. W tym samym roku dołączyła do zespołu Jealous Friend, z którym w 2019 roku nagrała 3 utwory: „Who’s Gonna Love You” (z gościnnym występem Jesse Zagata), „In My Mind” oraz „Cold”. Pierwszym singlem Olivii Addams w 2020 roku był utwór „I’m Lost”. Kolejnie wydała swój najpopularniejszy utwór – „Dumb”. Dostał się on do polskiej listy AirPlay – Top na 9. pozycję. Wraz z opublikowaniem utworu, w aplikacji TikTok ruszyła kampania #UreSoDumb, która ma prawie 120 milionów wyświetleń. Był on 39. najczęściej odtwarzanym utworem w Rumunii w 2020 roku. W grudniu 2020 roku wydała świąteczny singiel „Merry Tik Tok”, wraz z rumuńskim piosenkarzem, Emilem Renglem. 16 kwietnia 2021 roku wydała singiel „Stranger” poprzez wytwórnie Global Records i Creator Records. Już przedpremierowo, 12 kwietnia 2021 roku utwór został puszczony na antenie polskich radiów, m.in. RMF FM. Singiel stał się przebojem na terenie Wspólnoty Niepodległych Państw. Zajął ponadto szczyt polskiej listy Shazam. Tego samego dnia co singiel solowy wydała wraz z zespołem Jealous Friend singiel „Believe”. W maju 2021 przyjechała z Rumunii do Polski. Podczas tego pobytu udzieliła wywiadu dla Pauliny Krupińskiej i Damiana Michałowskiego w programie Dzień dobry TVN. Zaśpiewała także w duecie z Sanah jej utwór pt. „Invisible Dress”. 24 czerwca 2021 roku wydała singiel „Heart Attack” wraz z rumuńskim zespołem Akcent. Olivia Addams wystąpiła na festiwalu Magiczne Zakończenie Wakacji 2021, który odbył się 28 sierpnia w Kielcach. Na początku 2022 roku wydała singel „Scrisori în minor”, którego muzykę i tekst stworzył rumuński zespół Carla’s Dreams. W lutym opublikowała singel „Never Say Never”.

źródło: wikipedia 

Mirosław Breguła i Henryk Czich (Universe)

Mirosław Roman Breguła (ur. 10 lutego 1964 w Świętochłowicach, zm. 2 listopada 2007 w Chorzowie) – polski wokalista, gitarzysta i kompozytor. Współzałożyciel i lider zespołu muzycznego Universe utworzonego w 1981 razem z Henrykiem Czichem. Nazwa zespołu nawiązuje do fascynacji Breguły grupą The Beatles, a inspirowana była kompozycją Johna Lennona i Paula McCartneya pt. "Across the Universe". Wraz z zespołem koncertował m.in. w USA, Niemczech i na Kubie. Jego charakterystyczny głos był znakiem firmowym zespołu. Był autorem ponad 150 tekstów, sam komponował oraz aranżował muzykę w zdecydowanej większości utworów zespołu. W 1983 grupa zwyciężyła na Młodzieżowym Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki we Wrocławiu. W 1992 na festiwalu w Opolu, zespół zdobył I nagrodę w konkursie premier za piosenkę "Daj mi wreszcie święty spokój". Rok później na tej samej imprezie Universe zdobył III nagrodę. Do 2000 Mirosław Breguła i Henryk Czich nagrali razem 11 albumów i praktycznie nieprzerwanie koncertowali w całej Polsce. W 2001 Mirosław Breguła wraz z zespołem młodych muzyków nagrał swój solowy album Kto ci jeszcze wierzy?, który zawiera 12 utworów. Od dwudziestego roku życia cierpiał na alkoholizm, bezskutecznie podejmował próby leczenia. W 2006 wykryto u niego raka krtani. Ostatni swój koncert zagrał w Teatrze Rozrywki w Chorzowie, podczas "Festiwalu Stróżów Poranka", 28 października 2007, wraz ze swoim fanem, polskim wokalistą Andrzejem Lampertem i zespołem PIN. Zaśpiewał utwór "Niby Bracia" – piosenka ta pochodzi z płyty Być przy Tobie, wydanej w 1994. 2 listopada 2007 popełnił samobójstwo w chorzowskiej kamienicy przy ul. Wandy, w której mieszkał. Na ciało natknął się na klatce schodowej około godziny 5:20 jego sąsiad. Muzyk pozostawił po sobie list pożegnalny, którego treść nie została podana do publicznej wiadomości. Jego prochy zostały pochowane 7 listopada 2007 na cmentarzu przy kościele pod wezwaniem świętej Marii Magdaleny w Chorzowie-Starym. W pogrzebie wzięło udział ponad 5 tysięcy osób z Polski i zagranicy, w tym rodzina, przyjaciele, muzycy oraz fani. Uroczystość miała bardzo podniosłą oprawę, w kościele wykonano m.in. specjalnie przygotowany utwór "Święty spokój wreszcie masz" śpiewany przez Magdę Anioł, do której przyłączyli się wszyscy obecni. Na cmentarzu przemawiał współzałożyciel zespołu, Henryk Czich, cytując fragmenty tekstów Mirosława Breguły. Fani twórczości Universe składali czerwone róże, stos kwiatów miał wysokość ponad 3 metrów. Ostatnia jak dotąd płyta grupy – Mijam jak deszcz – ukazała się na rynku w 2008. Płyta zawiera trzy wcześniej niepublikowane piosenki, nagrane przez Mirosława Bregułę na kilka miesięcy przed jego śmiercią. Poza tym można usłyszeć na niej znane hity i standardy Universe, w zupełnie nowych, współcześnie brzmiących, pełnych aranżacjach. Pomimo tragicznej śmierci lidera i współzałożyciela, Universe gra nadal, koncertując i przygotowując się do nagrania nowej płyty. Drugim wokalistą, obok Henryka Czicha, został Wojciech Wesołek, gitarzysta grupy. 15 grudnia 2012 roku w Chorzowskim Centrum Kultury miała miejsce premiera filmu dokumentalnego w reżyserii Doroty Pryndy pt. Mirek Breguła – choroba uczuć. Film przedstawia historię Breguły poprzez wspomnienia i przeżycia osób z jego najbliższego i dalszego otoczenia. 

 

Henryk Piotr Czich (ur. 29 listopada 1961 w Halembie – dzielnicy Rudy Śląskiej) – polski wokalista, gitarzysta, klawiszowiec, kompozytor i autor tekstów. Współzałożyciel zespołu muzycznego Universe. Henryk Czich jest autorem wielu przebojów grupy, takich jak Mr Lennon i Deszczowa nieznajoma w parku. Debiutował w młodości na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie wystąpił wraz z Mirosławem Bregułą. 

źródło: wikipedia 

Dominika Ostałowska

Dominika Ostałowska primo voto Zduniak (ur. 18 lutego 1971 w Warszawie) – polska aktorka telewizyjna, filmowa i teatralna. Dwukrotna laureatka Orła za pierwszoplanową rolę w filmie Daleko od okna i drugoplanową rolę w filmie Warszawa. W latach 1994–2000 była aktorką Teatru Ateneum w Warszawie, a za rolę Marianny w wystawianych w tym teatrze Opowieściach lasku wiedeńskiego Odona von Horvatha otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza za sezon 1998/1999, przyznawaną przez redakcję miesięcznika „Teatr”. W latach 2000–2012 występowała w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Zagrała również kilkanaście ról w Teatrze Telewizji, m.in. w Niektórych gatunkach dziewic Domana Nowakowskiego, Dybuku Szymona Anskiego, Grzechach starości Macieja Wojtyszki oraz Tristanie i Izoldzie Ernesta Brylla. Od 2012 pracuje w Teatrze Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie. Najbardziej znane kreacje filmowe stworzyła w Łagodnej Mariusza Trelińskiego na podstawie dzieła Fiodora Dostojewskiego, Historiach miłosnych Jerzego Stuhra, Wojaczku Lecha Majewskiego oraz Daleko od okna Jana Jakuba Kolskiego na podstawie opowiadania Hanny Krall. Ogólnopolską rozpoznawalność zdobyła dzięki roli Marty Mostowiak w serialu TVP2 M jak miłość, w którym gra od 2000. W 2009 zasiadła w jury 34. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Była ambasadorką kanału telewizyjnego ID (Investigation Discovery), na którego antenie prowadziła programy: Tajemnice rezydencji (2012) i Stalking – zła miłość (2013). Została ambasadorką kampanii społecznej Stop Stalking. Wybrana filmografia: 1997: Boża podszewka jako Anusia Jurewicz, siostra Marysi / od 2000: M jak miłość jako Marta Wojciechowska-Budzyńska, córka Mostowiaków / 2011: Głęboka woda jako Wioletta, matka Karoliny / 2013: Prawo Agaty jako minister Barbara Król, żona Andrzeja / 2017: Ojciec Mateusz jako farmaceutka Urszula Jaskólska / 2018–2019: Przyjaciółki jako Olga Bratkowska, pracownica kancelarii / 2021: Szadź 2 jako Teresa Sznajder.

źródło: wikipedia 

Sambor Czarnota

 

Sambor Czarnota (ur. 16 marca 1977 w Częstochowie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. W 2001 zadebiutował w roli Wolfganga Amadeusa Mozarta w sztuce Petera Shaffera Amadeusz w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego na scenie Teatru Jaracza w Łodzi, z którym związał się na stałe i odnosił sukcesy. Pojawił się w tragedii szekspirowskiej Romeo i Julia (2001) w reż. Waldemara Zawodzińskiego jako Romeo i Parys, Tango, tango Janiny Niesobskiej (2002) i Opowieści Lasku Wiedeńskiego Ödöna von Horvátha (2003) w reż. Jacka Orłowskiego jako Erich. Za rolę Mężczyzny Młodszego kreującego aż pięć postaci - beniaminka korporacji, dilera narkotyków słuchającego hip-hopu i wychowanka domu dziecka – w przedstawieniu Krzysztofa Bizia Toksyny w reż. Wiesława Saniewskiego odebrał nagrodę na III Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu (2003), nagrodę Zarządu Sekcji Teatrów Dramatycznych ZASP-u w X Ogólnopolskim Konkursie na wystawienie polskiej sztuki współczesnej w Warszawie (2004) i wyróżnienie na XXXIX Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie (2004). Został też laureatem nagrody marszałka województwa łódzkiego za sezon 2003/2004. W latach 2003–2005 współpracował z warszawskim teatrem „Scena Prezentacje”, gdzie wystąpił w produkcjach: Cravate Club Fabrice’a Rogera-Lacana w reż. Romualda Szejda w roli Adriena, Czas odnaleziony Marcela Prousta w reż. Andrzeja Domalika jako Morel, Harcerki Jeana-Marie Chevret w reż. Romualda Szejda jako Guillaume Fortin i Kuchnia i uzależnienia Jean-Pierre’a Bacri i Agnès Jaoui w reż. Romualda Szejda w roli Freda. W latach 2006–2007 ponownie zagrał Wolfganga Amadeusa Mozarta w sztuce Petera Shaffera Amadeusz w reż. Jana Machulskiego w Teatrze Muzycznym w Lublinie. W 2008 otrzymał nagrodę aktorską za kreację Łarika w spektaklu Osaczeni Władimira Zujewa w reż. Małgorzaty Bogajewskiej w łódzkim Teatrze Jaracza na VIII Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu. W 2009 został uhonorowany Nagrodą Marszałka Województwa Łódzkiego. W 2012 w Teatrze Syrena został obsadzony w roli Janusza w widowisku Trójka do potęgi Grzegorza Miecugowa w reż. Wojciecha Malajkata. W 2012 wystąpił gościnnie we wrocławskim Teatrze Muzycznym „Capitol” jako Piotr w produkcji Ja, Piotr Rivière, skorom już zaszlachtował siekierom swoją matkę, swojego ojca, siostry swoje, brata swojego i wszystkich sąsiadów swoich (2012) w reż. Agaty Dudy-Gracz. W warszawskim Teatrze Kamienica grał Arthura Spendera w komedii Hiszpańska mucha, czyli erotyczna komedia omyłek Jamesa Lee Astora (2013) w reż. Jakuba Przebindowskiego, Eryka Słonia, animatora całego systemu oszustw w farsie ZUS, czyli Zalotny Uśmiech Słonia Michaela Cooneya (2014) i knującego intrygę męża Filipa w komedii Niespodzianka (2019) – obie w reż. Emiliana Kamińskiego. W 2015 zdobył indywidualną nagrodę aktorską za rolę Fedyckiego w Ich czworo Gabrieli Zapolskiej w reż. Małgorzaty Bogajewskiej w łódzkim Teatrze Jaracza w Konkursie na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa” w Warszawie. W latach 2015–2019 występował gościnnie w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie w roli Colina w przedstawieniu Trener życia w reż. Wojciecha Malajkata. Na kinowym ekranie debiutował w dramacie Mariusza Trelińskiego Egoiści (2000). Następnie wystąpił w roli Jakuba Korpalskiego w telenoweli Czułość i kłamstwa (2000). Po występie w dramacie telewizyjnym Biała sukienka (2003), pojawił się w serialach, w tym Lokatorzy (2003) i Na dobre i na złe (2004). Zagrał Józka w dramacie biograficznym stacji telewizyjnej Hallmark Channel, Karol. Człowiek, który został papieżem (Karol, un uomo diventato Papa, 2005), dziennikarza w serialu Samo życie (2005–2007), błyskotliwego, przebiegłego i inteligentnego Łukasza Wrońskiego, narzeczonego Julii Choroszyńskiej w serialu Egzamin z życia (2005–2007), czarny charakter, byłego żołnierza, który wraca do Polski i fałszuje pieniądze rozprowadzane po kantorach w serialu Fałszerze – powrót Sfory (2006), Włocha tracącego pamięć w serialu Kryminalni (2006) oraz fotografa Marka Blekickiego, chłopaka Mai (Małgorzata Kożuchowska) w Tylko miłość (2007–2009). Był uczestnikiem ósmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami (2008) i gościem świątecznego wydania Szansy na sukces (2011). W 2019 włączył się w akcję społeczną Fundacja Faktu i serwisu internetowego Plejada.pl „Zdrowie jest męskie”, biorąc udział w sesji zdjęciowej do kalendarza na rok 2020. 

źródło: wikipedia 

Małgorzata Hajewska - Krzysztofik

  

Małgorzata Hajewska-Krzysztofik (ur. 14 września 1965 w Sosnowcu) – polska aktorka teatralna i filmowa, pedagog. Odtwórczyni głównych ról w głośnych spektaklach Krystiana Lupy, Krzysztofa Warlikowskiego, Grzegorza Jarzyny. Karierę sceniczną zapoczątkowała w 1990 roku debiutem w sztuce Witolda Gombrowicza Iwona, księżniczka Burgunda w reżyserii Jerzego Stuhra jako Królowa Małgorzata na scenie Teatru Ludowego w Krakowie-Nowej Hucie oraz na deskach Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej, z którym związała się na stałe, w niemal dziewięciogodzinnej adaptacji powieści Fiodora Dostojewskiego Bracia Karamazow w reżyserii Krystiana Lupy w dostrzeżonej przez krytyków drugoplanowej roli Frani. Za tę kreację z niezwykłym wyczuciem stylu odebrała nagrodę na VI Ogólnopolski Przegląd Spektakli Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi oraz zdobyła wyróżnienie za debiut na XIV Konfrontacjach Teatralnych-Klasyka polska w Opolu. W 1994 roku otrzymała nagrodę krakowskiej filii Fundacji Kultury Polskiej. W 2016 roku opuściła Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie i dołączyła do zespołu Nowego Teatru w Warszawie. Występowała także w teatrach: Lalki i Maski „Groteska” w Krakowie (1991) w przedstawieniu Michela de Ghelderode Słońce zachodzi (Le soleil se couche), TR Warszawa (2001–2004), Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (2001). Kreacja unieruchomionej na wózku inwalidzkim Konradowej, która ma pomóc mężowi w stworzeniu studium sumu jego przemyśleń, stając się jego partnerem i ofiarą w spektaklu według prozy Thomasa Bernharda Kalkwerk (Das Kalkwerk) w reżyserii Krystiana Lupy przyniosła jej Grand Prix na XXXVIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych oraz Ludwika – nagrodę krakowskiego środowiska teatralnego. Została dwukrotnie uhonorowana nagrodą Feliksa Warszawskiego w Teatrze Rozmaitości w reżyserowanych przez Krzysztofa Warlikowskiego spektaklach; za drugoplanową rolę Agawe w sztuce Eurypidesa Bachantki (2001) oraz za postać Dupy w przedstawieniu Hanocha Levina Krum (2005). Po raz pierwszy wystąpiła na dużym ekranie w jednym z najżywiej komentowanych filmów polskich na początku lat 90. Śmierć dziecioroba (1990) z Anną Majcher i Beatą Tyszkiewicz oraz dramacie Piotra Szulkina Femina (1990) u boku Hanny Dunowskiej, Aliny Janowskiej i Ewy Sałackiej. W telewizyjnym dramacie Doroty Kędzierzawskiej Wrony (1994) zagrała matkę dziewięcioletniej Wrony. W komedii telewizyjnej Jerzego Stuhra Spis cudzołożnic (1994) pojawiła się w roli Okularnicy. Wyjątkowego warsztatu dramatycznego dowiodła drugoplanową rolą Marty w filmie Małgorzaty Szumowskiej Szczęśliwy człowiek (2000) u boku Jadwigi Jankowskiej-Cieślak. 

źródło: wikipedia 

Maryla Rodowicz

 

Maryla Rodowicz, właśc. Maria Antonina Rodowicz (ur. 8 grudnia 1945 w Zielonej Górze) – polska piosenkarka, gitarzystka i aktorka. W młodości lekkoatletka. Zdobywczyni brązowego medalu w biegu na 80 m przez płotki na Mistrzostwach Polski Młodzików 1959 i złotego medalu w sztafecie 4 × 100 m na Mistrzostwach Polski Młodzików 1962. Równocześnie z karierą sportową działała jako piosenkarka, w 1962 wzięła udział w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Profesjonalną karierę muzyczną rozpoczęła w 1967 startem na Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie oraz zrealizowaniem nagrań w Radiowym Studiu Piosenki Polskiego Radia. Fonograficznie zadebiutowała w 1970 albumem studyjnym pt. Żyj mój świecie. Od tamtej pory wydała ponad 20 polskojęzycznych płyt, a także po jednym albumie z repertuarem w języku angielskim, czeskim, niemieckim i rosyjskim. Za sprzedaż albumów w Polsce uzyskała pięć platynowych płyt i trzy złote. Uczestniczyła w wielu festiwalach muzycznych, m.in. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i festiwalu sopockim, ponadto koncertowała po Europie, Ameryce i Azji oraz w Australii. Pozostaje jedną z najpopularniejszych piosenkarek w historii polskiej muzyki rozrywkowej, uważana także za ikonę polskiej muzyki rozrywkowej i największą gwiazdę rodzimego show-biznesu. Ze względu na swój dorobek (ma w repertuarze ok. 2 tys. piosenek) oraz wkład w rozwój krajowej popkultury często nazywana jest „królową polskiej piosenki”. Wylansowała wiele przebojów, takich jak: „Ballada wagonowa”, „Małgośka”, „Futbol, futbol, futbol”, „Sing-Sing”, „Remedium”, „Gaj”, „Niech żyje bal”, „Łatwopalni”, „Bar przed zakrętem”, „Wszyscy chcą kochać”, „Jest cudnie” czy „Pełnia”. Laureatka wielu nagród muzycznych i odznaczeń, w tym Złotego Krzyża Zasługi, Krzyża Kawalerskiego i Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski i Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Zagrała w kilku filmach i serialach telewizyjnych, użyczyła głosu jednej z postaci serialu animowanego SpongeBob Kanciastoporty, była jurorką w programie rozrywkowym Gwiezdny Cyrk i trzykrotnie w finale krajowych eliminacji do Konkursu Piosenki Eurowizji oraz trenerką w programie The Voice Senior. W czerwcu 2021 została wydana streamingowa reedycja singla Rodowicz „Envy”. W sierpniu została ogłoszona przez Telewizję Polską trenerką trzeciej edycji programu TVP2 The Voice Senior. 

źródło: wikipedia