Chick Corea

 

Chick Corea, właśc. Armando Anthony Corea  (ur.* 12 czerwca 1941 w Chelsea, zm.† 9 lutego 2021) – amerykański pianista jazzowy i kompozytor. Laureat NEA Jazz Masters Award w 2006. Był promotorem scjentologii. Pianista Chick Corea jest stawiany pośród niewielu absolutnych mistrzów języka jazzowego, choć posiadającego wielu naśladowców w dzisiejszym świecie muzyki. Fakt, iż czas jego dorastania przypadł na okres bebopu, sprawił, że to właśnie jego gwiazdy i pionierzy jak Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Bud Powell, Horace Silver czy Lester Young odcisnęli niebywałe piętno na Corei, co w późniejszym, dojrzalszym pianiście słychać bardzo wyraźnie. W wieku lat ośmiu podjął on także naukę gry na perkusji, co umożliwiło mu później obchodzenie się z fortepianem trochę jak z instrumentem perkusyjnym. Dziedzictwo obszaru Bostonu jest także wyraźnie słyszalne w jego wstępie do "Nefertiti" na Circle – Paris Concert jako kompozycji Wayne'a Shortera. Corea jest jednym z wielkich pionierów fusion, a pośród gatunków, na które znacząco wpłynął, można jednych tchem wymienić post-bop, jazz latynoski, free jazz, jazz awangardowy oraz ten klasyczny. Jest rzadkością w swojej biegłości oraz charakterystyczności sposobu grania zarówno na klawiszach, jak i syntezatorach; jest jednym z pierwszych, którzy w pełni wykorzystali potencjał instrumentów elektronicznych. „Żaden muzyk nie wykorzystał koncepcji fusion z taką różnorodnością, inteligencją oraz nieskazitelnym smakiem jak Chick Corea” napisał Len Lyons, znany autor i krytyk jazzowy, w swojej książce 101 najlepszych albumów jazzowych (The 101 Best Jazz Albums). Amerykański magazyn „Downbeat” nazwał Coreę "najbardziej różnorodną i nieprzewidywalną postacią w jazzie". Pośród muzyków, którzy wpłynęli na Coreę, wymienia się Mozarta, Beethovena, Arta Tatuma, Theloniousa Monka, Billa Evansa oraz, przede wszystkim, Buda Powella. Jest stawiany na półce razem z Herbiem Hancockiem i Keithem Jarrettem jako najbardziej wpływowy klawiszowiec drugiej połowy XX wieku. Do najważniejszych momentów swojej kariery Corea może chyba zaliczyć współpracę z Milesem Davisem podczas nagrania albumu Bitches Brew w 1969 roku oraz utworzenie grupy będącej kamieniem milowym fusion – Return to Forever. Takie standardy jazzowe jak "Spain", "La Fiesta", "Now He Sings, Now He Sobs", "Armando's Rhumba" czy "Matrix" to tylko niektóre spośród wielu, które napisał i skomponował. Jego znakiem szczególnym w muzyce jest wielobarwna liryczność przepełniona akordami dominantowymi, dynamiczne figuracje chromatyczne i pasaże oparte na akordach zmniejszonych, oraz "ogniste" rysowanie fraz w granych przezeń utworach. Jest także rozpoznawany z uwagi na swoje niepowtarzalne brzmienie elektroniczne, techniki eksperymentalne jak np. szarpanie strun pianina, ale też w wielu utworach traktowanie go po części jako instrument perkusyjny. Niektórzy krytycy twierdzą, iż karierę Corei charakteryzują sporadyczne, mało ciekawe przestoje, podczas których powstają słabe, pisane pod publikę dzieła na pokaz. Jego ogromna dyskografia otrzymała zaskakująco dużą ilość dość kiepskich recenzji. Około 40 procent jego albumów dostaje notę poniżej sześciu, w skali od jednego do dziesięciu, w dwóch największych amerykańskich magazynach jazzowych; ta liczba może dziwić biorąc pod uwagę całą serię korzystnych recenzji w ostatnich latach. Z drugiej strony jednak tak niskie oceny otrzymuje mniej niż 5 procent jego płyt w największym na świecie serwisie internetowym – amazon.com, przy czym gorszy wynik uzyskują dzieła uważane ogólnie za najsłabsze. Tak czy owak, nawet tych kilka mniej cenionych albumów nie jest w stanie przesłonić imponującego dorobku twórczości Chicka Corei, która to wpłynęła już na styl i rozwój tysięcy młodych pianistów (i nie tylko ich), a najprawdopodobniej wpłynie na jeszcze wielu innych. 

źródło: wikipedia