18 marca 2024

Mateusz Ziółko



Mateusz Ziółko (ur. 20 czerwca 1986 w Zubrzycy Dolnej) – polski piosenkarz popowy, pianista i autor piosenek. Brał udział w koncertowych projektach muzycznych, takich jak np. Michael Jackson Symfonicznie, Freddie Mercury Symfonicznie czy Queen Story. Występował jako support podczas organizowanych w Polsce koncertów zagranicznych wykonawców, takich jak m.in. Amy Macdonald, Coolio czy John Miles. W wieku 15 lat założył swój pierwszy zespół muzyczny De Vils, w którym m.in. grał na fortepianie i śpiewał. Początkowo tworzyli muzykę do tekstów autorstwa jego matki. W 2008 zajął czwarte miejsce w finale pierwszej edycji programu TVN Mam talent! Następnie zaczął gościnnie występować w charakterze solisty w programie TVP1 Jaka to melodia?. W 2012 został półfinalistą czwartej edycji programu telewizji Polsat Must Be the Music. Tylko muzyka. W styczniu 2013 wydał debiutancki singiel, „Tak wiele”. W tym samym roku zwyciężył w finale trzeciej edycji programu TVP2 The Voice of Poland, a w nagrodę podpisał kontrakt z wytwórnią muzyczną. W czerwcu 2014 za interpretację piosenki Czesława Niemena „Wspomnienie” zajął pierwsze miejsce w konkursie „SuperDebiuty” w ramach 51. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 19 czerwca 2015 wystąpił na koncercie Andrei Bocellego w ramach Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu. W październiku 2016 wydał singiel „7 rzeczy”, który nagrał z raperem Liberem. 26 maja 2017 wydał debiutancki album studyjny pt. Na nowo, który w dniu premiery uzyskał status złotej płyty. Płytę promował singlami: „W płomieniach”, „Szkło” i „Bezdroża”, który nagrał z Sylwią Grzeszczak. W 2018 zwyciężył w finale 10. edycji programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo, jego występ w roli Zbigniewa Wodeckiego został obejrzany ponad 15 mln razy w serwisie YouTube. Wiosną 2024 weźmie udział w programie rozrywkowym Twoja twarz brzmi znajomo. Najlepsi w Polsacie. 

źródło: wikipedia   

14 marca 2024

Danny Trejo


Danny Trejo (ur. 16 maja 1944 w Los Angeles) – amerykański aktor charakterystyczny i producent filmowy meksykańskiego pochodzenia. Często występuje w filmach Roberta Rodrigueza. Po opuszczeniu zakładu karnego skończył z nałogami i pracował jako opiekun młodzieży uzależnionej od narkotyków. W 1985 roku trafił przypadkiem na plan filmowy, gdy nastoletni pacjent poprosił go o wsparcie w związku z problemami z kokainą podczas kręcenia dramatu sensacyjno-przygodowego Andrieja Konczałowskiego Uciekający pociąg (Runaway Train). Scenarzysta filmu Edward Bunker, znał Trejo z umiejętności bokserskich z więzienia San Quentin, stąd zaoferował mu 320 dolarów dziennie za lekcje boksu dla Erica Robertsa. Reżyser Konczałowski zaangażował go do pracy jako statystę w scenach więziennych i postanowił zaoferować mu niewielką rolę boksera. Trejo następnie zaczął pojawiać się w wielu innych filmach, na ogół niskobudżetowych filmach akcji klasy B, zwykle jako czarny charakter – twardy przestępca lub złoczyńca, ze względu na charakterystyczny wygląd „twardziela”, w tym długie włosy, groźny wyraz twarzy i liczne tatuaże. Do 2020 roku grane przez niego postaci zostały „zabite” w 65 filmach, pobijając tym samym rekord w kinematografii. Początkowo głównie statystował lub grał w epizodach, a pierwszą drugoplanową postać złoczyńcy wymienioną z imienia zagrał w filmie Życzenie śmierci 4 z 1987 roku. Przełom w jego karierze przyszedł w 1995 roku, gdy pojawił się w filmach Gorączka oraz Desperado, który zapoczątkował jego długoletnią współpracę z Robertem Rodriguezem. Większą rolę zagrał także w jego horrorze Od zmierzchu do świtu. Dzięki tym filmom, stał się znanym aktorem epizodycznym, o utrwalonym wizerunku ekranowym. Kolejnym przełomem była po raz pierwszy rola pozytywnego głównego bohatera o przezwisku Maczeta w serii filmów, zapoczątkowanej w 2010 roku przez film o tym tytule. Swój wizerunek eksploatował także w filmach dla dzieci, jak Muppety: Poza prawem. Do 2019 roku zagrał role w około 400 filmach. Jego wizerunek był wykorzystany też w grach; Def Jam: Fight for NY (2004) jako żołnierz po stronie Crow, dodatku do gry Call of Duty: Black Ops (2010) - Call of the Dead i Fallout: New Vegas (2010) jako Raul Alfonso Tejada. Był też częścią interaktywnego samouczka w grze The Fight. W 2015 wystąpił w teledysku do utworu Repentless zespołu Slayer. Wybrana filmografia: 1985: Uciekający pociąg jako bokser / 1990: Naznaczony śmiercią jako Hector / 1995: Desperado jako Navajas / 1996: Od zmierzchu do świtu jako Razor Charlie / 1997: Anakonda jako Poacher / 2001: Mali agenci jako Isidoro „Machete” Cortez / 2003: Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2 jako Cucuy / 2005: Bękarty diabła jako Rondo / 2007: Halloween jako Ismael Cruz / 2010: Maczeta jako Machete Cortez / 2010: Predators jako Cuchillo / 2012: Bad Ass: Twardziel jako Frank „Bad Ass” Vega / 2013: Maczeta zabija jako Machete Cortez / 2015: Dobry, zły i martwy jako Mateo Perez / 2020: SpongeBob Film: Na ratunek jako El Diablo.

źródło: wikipedia   

11 marca 2024

Krystian Ochman



 

Krystian Jan Ochman (ur. 19 lipca 1999 w Melrose) – amerykańsko-polski piosenkarz i kompozytor, który w swojej twórczości łączy brzmienie śpiewu klasycznego z repertuarem rozrywkowym. Zwycięzca 11. edycji programu The Voice of Poland (2020). Zdobywca Nagrody Publiczności w koncercie „Premiery” na 58. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (2021). Reprezentant Polski w 66. Konkursie Piosenki Eurowizji (2022), w którym zajął 12 miejsce. Urodził się w Melrose w stanie Massachusetts, a dorastał nieopodal Waszyngtonu, dokąd jego rodzice – Dorota i Maciej Ochmanowie – wyjechali jeszcze w czasach komunistycznych. Pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach – jego ojciec grał na syntezatorze w zespole Róże Europy i był dźwiękowcem w amerykańskiej telewizji Discovery, a dziadek, Wiesław Ochman, jest śpiewakiem operowym. Ma starszą siostrę i młodszego brata. Jako dziecko fascynował się sportem, pływał i chciał zostać piłkarzem, a za namową rodziców zaczął uczyć się gry na fortepianie i trąbce. W ostatniej klasie gimnazjum podjął naukę śpiewu i zagrał księcia w szkolnym przedstawieniu musicalowym Kopciuszek. W wieku 18 lat wrócił do Polski i podjął studia na Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie wokalistyki klasycznej prof. Jana Ballarina. W 2020 zwyciężył w finale 11. edycji programu rozrywkowego typu talent show The Voice of Poland. Dołączywszy do drużyny Michała Szpaka. Po finale wydał swój debiutancki, autorski singiel „Światłocienie”, a następnie kolejne single: „Wielkie tytuły”, „Wspomnienie” i „Ten sam ja”. We wrześniu 2021 otrzymał Nagrodę Publiczności w koncercie „Premiery” na 58. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, w którym wykonał utwór „Prometeusz”. 19 listopada wydał debiutancki album, zatytułowany po prostu Ochman, za który był nominowany do zdobycia nagrody w kategorii „Odkrycie Empiku – muzyka” na gali rozdania Bestsellerów Empiku 2021. 19 lutego 2022 z utworem „River” zwyciężył w finale programu Tu bije serce Europy! Wybieramy hit na Eurowizję!, zostając reprezentantem Polski w 66. Konkursie Piosenki Eurowizji odbywającym się w Turynie. Choć przed występem w półfinale uchodził za jednego z faworytów do wygrania konkursu, zajął 12. miejsce w finale Eurowizji. 27 stycznia 2023 wydał singiel „Cry for You”, który współtworzył z zespołem Kalush Orchestra. W tym samym roku wystąpił jako gość specjalny w programie TVP Tu bije serce Europy! Wybieramy hit na Eurowizję! i podczas koncertu Polish Eurovision Party w Warszawie.

źródło: wikipedia   

8 marca 2024

Adam Marjański


Adam Marjański (ur. 1959) – polski aktor teatralny i filmowy. Absolwent warszawskiej PWST. Aktor teatrów łódzkich: im. Jaracza (1985-1993), Nowego (1994-1996) i Powszechnego (od 1996). W latach 1982-1985 występował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Telewidzom i kinomanom znany przede wszystkim z roli Janka Bohatyrowicza w filmie Zbigniewa Kuźmińskiego – Nad Niemnem. Filmografia: Soból i panna (1983), reż. H. Drapella – Józef Trembel / Nad Niemnem (1986), reż. Z. Kuźmiński – Jan Bohatyrowicz / Ucieczka z miejsc ukochanych odc. 1 i 4 (1987), reż. J. Dziedzina – Jędrzej Kunefał, dziad Jasia / Gdańsk 39 (1989), reż. Z. Kuźmiński – Andrzej Solecki, pracownik Generalnego Komisariatu RP w Gdańsku.

źródło: wikipedia   

4 marca 2024

Andrzej Piaseczny


 




Andrzej Tomasz Piaseczny, znany także jako Piasek (ur. 6 stycznia 1971 w Pionkach) – polski piosenkarz, autor tekstów i osobowość telewizyjna. W latach 1992–1997 wokalista zespołu Mafia, z którym wydał trzy albumy studyjne: Mafia (1993), Gabinety (1995) i FM (1996). Od 1998 artysta solowy, wydał dziesięć albumów studyjnych: Piasek (1998), Popers (2000), Andrzej Piaseczny (2003), Jednym tchem (2005), 15 dni (2008), Spis rzeczy ulubionych (2009), To co dobre (2012), Kalejdoskop (2015), O mnie, o tobie, o nas (2017) i 50/50 (2021) oraz W blasku światła (2011) ze Stanisławem Sojką, Zimowe piosenki (2012) z Sewerynem Krajewskim i Jeszcze zanim święta (2023) z Kacprem Dworniczakiem, a także album koncertowy Na przekór nowym czasom – live (2009). Za sprzedaż albumów odebrał dwie podwójnie platynowe płyty, sześć platynowych i jedną złotą. Do jego największych przebojów należą piosenki: „Budzikom śmierć” i „Prawie do nieba” (nagrane z Robertem Chojnackim), „Z głębi duszy”, „I jeszcze...”, „Chodź, przytul, przebacz”, „Rysowane tobie” i „Śniadanie do łóżka”. Laureat czterech Superjedynek, Wiktora, Fryderyka, Telekamery i Eska Music Award. Zdobywca drugiego miejsca na Festiwalu Piosenki Krajów Nadbałtyckich w 1999. Reprezentant Polski w 46. Konkursie Piosenki Eurowizji w 2001. W latach 1997–2010 grał Kacpra „Górniaka” Złotopolskiego w serialu TVP2 Złotopolscy. Użyczył głosu jednej z postaci filmu animowanego Magiczny miecz – Legenda Camelotu. Był kapitanem jednej z drużyn w programie Bitwa na głosy, trenerem w kilku edycjach The Voice of Poland i The Voice Senior oraz jurorem w dwóch edycjach programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Obiektem zainteresowania mediów przez większość kariery Piasecznego jest jego życie prywatne. W 2021 publicznie oznajmił, że jest gejem, czym potwierdził pojawiające się w prasie sugestie na temat jego homoseksualnej orientacji. 

źródło: wikipedia   

1 marca 2024

Agnieszka Holland

 
Agnieszka Irena Holland (ur. 28 listopada 1948 w Warszawie) – polska reżyserka filmowa i teatralna, scenarzystka filmowa i aktorka, reprezentantka nurtu zwanego kinem moralnego niepokoju, dama Orderu Odrodzenia Polski (II i IV Klasy), córka Henryka Hollanda i Ireny Rybczyńskiej, starsza siostra reżyserki i scenarzystki Magdaleny Łazarkiewicz (ur. 1954). W grudniu 2020 została przewodniczącą Europejskiej Akademii Filmowej. W latach 1966–1971 studiowała na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze, biorąc w międzyczasie udział w wydarzeniach Praskiej Wiosny. Po raz pierwszy uznanie ze strony krytyków zagranicznych zdobyła kameralnym dramatem Aktorzy prowincjonalni (1978), a swoją renomę w Polsce ugruntowała nagrodzonym na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych filmem historycznym Gorączka (1980). Ukończywszy film Kobieta samotna (1981), krytyczny zarówno wobec środowiska „Solidarności”, jak i wobec pełnej marazmu komunistycznej rzeczywistości, wyemigrowała do Francji, gdzie pozostała po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego. Realizując filmy we Francji i Niemczech, a potem głównie w Stanach Zjednoczonych, Holland zasłynęła filmami, takimi jak Gorzkie żniwa (1985, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) czy Europa, Europa (1990, nominowany do Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany) o Zagładzie Żydów, a także mniej politycznymi dramatami pokroju Oliviera, Oliviera (1991) lub Placu Waszyngtona (1997). Od 2007 ponownie kręciła filmy w Polsce, gdzie jej następne dwa dzieła: W ciemności (2011, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) oraz Obywatel Jones (2019), otrzymały Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Jeden z kolejnych filmów Holland – Zielona granica (2023) zdobył natomiast Nagrodę Specjalną Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. W swoich filmach Holland skupia się na jednostkowych doświadczeniach osób znajdujących się na uboczu politycznych wydarzeń. Częstym poruszanym przez nią motywem jest krytyka zbrodni nazistowskich oraz komunistycznych. Holland była wielokrotnie honorowana, między innymi w 2020 otrzymała nagrodę FIPRESCI Platinum Award na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sofii, a w 2021 – Platynowe Lwy za całokształt twórczości. 

źródło: wikipedia   

26 lutego 2024

Julia Wieniawa


 

Julia Marta Wieniawa-Narkiewicz (ur. 23 grudnia 1998 w Warszawie) – polska aktorka, piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka i osobowość medialna. Debiutowała w występach scenicznych w Warsztatowej Akademii Musicalowej w Teatrze Muzycznym „Roma”. Popularność przyniosła jej rola Pauliny w serialu Rodzinka.pl (2013–2020). W kolejnych latach zagrała główne role m.in. w filmach W lesie dziś nie zaśnie nikt (2020) i jego kontynuacji (2021), Wszyscy moi przyjaciele nie żyją (2020) oraz Small World (2021), a także w serialach Zawsze warto (2019–2020) i Teściowie (od 2023). Jako wokalistka wydała album studyjny Omamy (2022). Debiutowała w występach scenicznych w Warsztatowej Akademii Musicalowej w Teatrze Muzycznym „Roma”. W latach 2012–2014 występowała w musicalach wraz z Autorską Szkołą Musicalową Macieja Pawłowskiego (m.in. również w Romie) oraz w projekcie Rock Opera „Szambalia” w reżyserii Macieja Pawłowskiego w Teatrze Rose w Londynie. W 2013 dołączyła do stałej obsady serialu Rodzinka.pl, w którym grała Paulinę, dziewczynę Kuby Boskiego. W kolejnych latach występowała w serialach, takich jak: Klan (2014), Pielęgniarki (2014), Na dobre i na złe (2016), Na Wspólnej (2017), Druga szansa (2017), W rytmie serca (2018) i Za marzenia (2019). Zagrała również drugoplanowe role w filmach Kobiety mafii Patryka Vegi (2018) i Kobieta sukcesu Roberta Wichrowskiego (2018). W 2019 wystąpiła w spektaklu Teatru Telewizji Dołęga-Mostowicz. Kiedy zamykam oczy Marka Bukowskiego. Sztuka spotkała się z pozytywnym odbiorem, a krytycy docenili grę aktorską Wieniawy. W latach 2019–2020 wcielała się w jedną z głównych ról w serialu Zawsze warto. W 2020 zagrała główne role w filmach W lesie dziś nie zaśnie nikt i Wszyscy moi przyjaciele nie żyją, a także pojawiła się w filmie Jana Komasy Sala samobójców. Hejter. Od 2023 gra Andżelikę Nagórską w serialu Teściowie. Wystąpiła w teledysku do piosenki Jeremiego Sikorskiego „Bez niej nie byłoby nas” (2014) oraz Tego Typa Mesa i Justyny Święs „Immunity” (2018). W 2017 podpisała kontrakt fonograficzny z wytwórnią Kayax, pod której szyldem w lipcu wydała singel „Oddycham”. 9 listopada 2018 wydała singel „Nie muszę”, który uzyskał status podwójnie platynowej płyty. W 2020 wydała single: „SMRC”, „Wspólna chwila” z Mery Spolsky i Arkiem Kłusowskim oraz „Niezadowolona” z L.U.C.-iem. W 2021 nagrała duet z Maciejem Musiałowskim „Zabierz tę miłość”, a singlem „Na darmo” zapowiedziała wydanie debiutanckiego albumu. Zaśpiewała także w utworach „Bezpieczny lot” duetu Karaś/Rogucki oraz „Sebiksy” braci Kacperczyk, a we współpracy z Kubą Karasiem nagrała swoją wersję utworu „Nie mam dla ciebie miłości”. 15 lutego 2022 wystąpiła na gali Bestsellery Empiku, podczas której zaśpiewała w duecie z Anitą Lipnicką piosenkę „Zanim zrozumiesz” z repertuaru Varius Manx oraz premierowo utwór „Rozkosz”, drugi singel z debiutanckiej płyty. 3 czerwca podczas Orange Warsaw Festival zagrała swój pierwszy koncert. 17 czerwca wydała debiutancki album pt. Omamy. 25 czerwca i 8 lipca wzięła udział w trasie koncertowej Męskie Granie. W październiku otrzymała nominację do Europejskiej Nagrody Muzycznej MTV dla najlepszego polskiego wykonawcy. W 2023 wydała utwory „Nie całuj” w duecie z Dawidem Tyszkowskim i Kubą Karasiem, „Zima – nisko słonko” z L.U.C.-iem, Rebel Babel Film Orchestra, Ralphem Kaminskim, zespołem Lor i Apolonią Nowak nagrany do filmu Chłopi oraz „Na paluszkach” z Tomaszem Makowieckim. Prowadziła program I Love Violetta (2014) i współprowadziła festiwale muzyczne Polsat SuperHit Festiwal (2019) i Top of the Top Sopot Festival (2023). W parze ze Stefano Terrazzino zajęła drugie miejsce w finale 11. edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami (2020). W sierpniu 2023 została ogłoszona jednym z jurorów 15. edycji talent show Mam talent, którą stacja TVN wyemituje w 2024. 

źródło: wikipedia   

20 lutego 2024

Baranovski


 

Baranovski (zapis stylizowany: BARANOVSKI), właściwie Wojciech Baranowski (ur. 29 lipca 1991 w Opocznie) – polski wokalista, kompozytor, autor tekstów i pianista. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Piotrkowie Trybunalskim. W marcu 2014 uczestniczył w przesłuchaniach do czwartej edycji programu TVP2 The Voice of Poland; dołączył do drużyny prowadzonej przez Tomsona i Barona, ostatecznie dotarł do odcinków emitowanych na żywo. W 2015 dołączył do zespołu Xxanaxx, z którym nagrał album pt. FWRD. Płyta zajęła 13. miejsce na Oficjalnej Liście Sprzedaży. W 2018 rozpoczął karierę solową, przybierając pseudonim Baranovski. 31 stycznia wydał pierwszy utwór „Mamo”, a miesiąc później – debiutancki singiel „Dym”, z którym dotarł do 21. miejsca AirPlay – Top, będącego zestawieniem najczęściej odtwarzanych utworów w polskich rozgłośniach radiowych. 21 maja zaprezentował drugi singiel „Hey”, 22 sierpnia – trzeci singiel „Luźno”, który dotarł do 10. miejsca w zestawieniu AirPlay – Top, a 17 stycznia 2019 – czwarty singiel „Zbiór”. Piosenki umieścił na debiutanckim, solowym albumie studyjnym pt. Zbiór, którego premiera odbyła się 25 października.

źródło: wikipedia   

18 lutego 2024

Andrzej Sikorowski

Andrzej Sławomir Sikorowski (ur. 10 października 1949 w Krakowie) – polski piosenkarz, kompozytor, gitarzysta, autor tekstów. Od 1977 w krakowskiej grupie Pod Budą. Jest absolwentem wydziału filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1970 laureat Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Szerszą karierę sceniczną rozpoczynał w kabarecie Pod Budą, do którego zarekomendował go Bohdan Smoleń w 1975. Jest autorem zdecydowanej większości tekstów piosenek grupy Pod Budą oraz większości kompozycji. Autor przebojów: Ballada o ciotce Matyldzie, Ballada o drugim brzegu, Bardzo smutna piosenka retro (znanej też jako Kap, kap – płyną łzy), Kraków, Piwna 7, Nie przenoście nam stolicy do Krakowa (w duecie z Grzegorzem Turnauem), Rozmowa przez ocean, Rozmowa z Jędrkiem w duecie z Andrzejem Zauchą, To już było i Tokszoł. Jego piosenki wykonywali m.in. Alicja Majewska, Maryla Rodowicz, Gayga, Danuta Rinn i Grzegorz Turnau. Napisał muzykę do ponad 20 filmów animowanych dla dzieci. Dał ponad 4000 koncertów w kraju i za granicą – w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Belgii, Holandii, Szwecji, Wielkiej Brytanii. Stały felietonista piątkowego wydania Dziennika Polskiego. Pisał również felietony dla „Przekroju” i „Hustlera”. Autor audycji „Muzyczna plotka”, nadawanej w I programie Polskiego Radia. Nagrał dwie solowe płyty Moje piosenki (1991) i z okazji 40-lecia pracy artystycznej – Zmowa z zegarem (2010), a także kilkanaście płyt z zespołem Pod Budą. Równolegle do pracy z grupą Pod Budą od kilku lat występuje z Grzegorzem Turnauem w autorskim programie „Pasjans na dwóch”. Jego żoną jest Chariklia Motsiou (obecnie Sikorowska), córka greckich emigrantów politycznych, należąca do pierwotnego składu grupy Pod Budą. Od 2003 roku wraz z córką Mają gra koncerty zatytułowane Dwie ojczyzny. W roku 2005 w duecie z córką wydał płytę Kraków-Saloniki. Rok później nagrali wspólnie płytę Śniegu cieniutki opłatek, a kolejno w 2007 i 2016 roku albumy Sprawa rodzinna i Okno na Planty. Prywatnie przyjaźnił się ze swoim rówieśnikiem – krakowskim muzykiem i piosenkarzem jazzowo-popowym, a także aktorem, Andrzejem Zauchą, który zmarł tragicznie 10 października 1991 roku. Współtworzył również z Andrzejem Zauchą i Krzysztofem Piaseckim kabaret "Sami", który został rozwiązany po śmierci Andrzeja Zauchy. 

źródło: wikipedia   

15 lutego 2024

Danzel


 


Danzel, właśc. Johan Waem (ur. 9 listopada 1976 w Beveren) – belgijski piosenkarz, wykonujący muzykę taneczną. Rozpoczynał karierę muzyczną jako wokalista i basista w zespole Scherp op de Snee. Później śpiewał w chórkach w zespole L.A. Band. W 2003 został jednym z 20 finalistów belgijskiej edycji programu Idol. Pod koniec roku wydał swój pierwszy singiel, „You Are All of That”. Rozgłos uzyskał po wydaniu drugiego singla, „Pump It Up!”, który wydał w 2004. Utwór okazał się hitem europejskich dyskotek, notując wysokie miejsca na światowych listach przebojów, szczególnie w zestawieniach przebojów muzyki klubowej. 15 listopada 2004 wydał debiutancki album studyjny zatytułowany The Name of the Jam. W styczniu 2006 z utworem „Undercover” wziął udział w finale polskich eliminacji do 51. Konkursu Piosenki Eurowizji.Zajął dziewiąte miejsce, zdobywszy 5 punktów, w tym 1 pkt od jurorów i 4 pkt od telewidzów. W 2007 zaprezentował singiel „Jump”, a 8 lutego 2008 wydał drugi album studyjny pt. Unlocked. We wrześniu 2008 nagrał w Rzeszowie teledysk do piosenki „What Is Life”. W maju 2009 zagrał pierwszą trasę koncertową zatytułowaną Danzel Live Tour 2009. 31 grudnia 2021 wystąpił na Sylwestrze Szczęścia z Polsatem, gdzie zaśpiewał piosenkę „Shallow” wraz z Eweliną Lisowską. W 2022 zwyciężył w finale szesnastej edycji polskiego polsatowskiego programu rozrywkowego Twoja twarz brzmi znajomo. 31 grudnia 2023 wystąpił na "Sylwetrowej mocy przebojów" w Polsacie, gdzie zaśpiewał "Pump It Up!". 

źródło: wikipedia