Paulina Holtz

Paulina Holtz (ur. 23 lutego 1977 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i filmowa. Jest córką filmowca Witolda Holtza i aktorki Joanny Żółkowskiej. Ukończyła studia na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Na egzamin dyplomowy przygotowała monolog Diana Juliusza Słowackiego i fragmenty powieści Márqueza. W wieku sześciu lat wzięła udział w przedstawieniu Teatru Telewizji Małżeństwo Marii P.. Jej pierwszym doświadczeniem scenicznym była rola Pazia w Szekspirowskiej sztuce Romeo i Julia (1990) w reżyserii Andrzeja Wajdy na scenie stołecznego Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera. Postanowiła zostać reżyserem, jednak nie udało jej się dostać do szkoły filmowej. Studiowała dziennikarstwo, etnologię i antropologię. W 1997 wygrała casting do roli Agnieszki Lubicz, córki Krystyny (Agnieszka Kotulanka) i Pawła (Tomasz Stockinger) w telenoweli TVP1 Pawła Karpińskiego Klan, która przyniosła jej popularność. W produkcji kinowej debiutowała w roli zakonnicy w dramacie psychologicznym Magdaleny Łazarkiewicz Na koniec świata (1999) u boku Justyny Steczkowskiej i Aleksandra Domogarowa. Następnie pojawiła się w komedii w serii „off-owej” Waldemara Dzikiego, promującej młodych, zdolnych reżyserów, scenarzystów i aktorów Przemysława Angermana Jak to się robi z dziewczynami (2002) w roli prostytutki Magdy. W 2002 związała się na stałe z Teatrem Powszechnym. Występowała także na deskach warszawskiego Teatru Scena Prezentacje (2004). W 2003 otrzymała nagrodę „Feliks Warszawski” w kategorii najlepszego aktora, który pracuje nie dłużej niż pięć lat od uzyskania absolutorium za rolę Jenny w spektaklu Kształt rzeczy. Wybrana filmografia: od 1997: Klan jako Agnieszka Lubicz, córka Krystyny i Pawła / 1999: Ja, Malinowski jako Obsada aktorska / 2002: Jak to się robi z dziewczynami jako prostytutka Magda / 2007: Ryś jako Winidur, kasjerka na Poczcie Głównej w Warszawie / 2008: Ile waży koń trojański? jako ciężarna aptekarka / 2012: Na dobre i na złe jako Matylda Rugucka, żona Roberta / 2017: Ucho prezesa jako Joanna, dziewczyna Ryszarda z Nowoczesnej / 2019: W rytmie serca jako Aneta Pietrzyk, matka Wiktorii i babcia Klary / 2020: Osiecka jako Joanna.

źródło: wikipedia    

Ed Sheeran

 Ed Sheeran, właśc. Edward Christopher Sheeran (ur. 17 lutego 1991 w Halifaksie) – brytyjski piosenkarz, autor tekstów, gitarzysta, producent muzyczny i aktor, wykonujący muzykę z pogranicza popu, rocka, folku i hip-hopu. W 2005 nagrywał swoje pierwsze utwory, trzy lata później przeniósł się do Londynu, by móc dalej rozwijać karierę muzyczną. W tym czasie wydał trzy EP-ki: The Orange Room, Ed Sheeran i Want Some?. W 2009 zagrał 312 koncertów, chcąc pobić wynik 200 koncertów Jamesa Morrisona. W tym samym roku ukazał się jego kolejny minialbum, zatytułowany You Need Me. W 2010 nagrał trzy nowe minikrążki: Loose Change, Songs I Wrote with Amy oraz Live at the Bedford. Na początku 2011 wydał ósmą EP-kę zatytułowaną No. 5 Collaborations Project, która zdobyła uwagę szerszej publiczności. Trzy miesiące później Sheeran podpisał kontrakt z wytwórnią Asylum/Atlantic Records, pod szyldem której ukazały się jego kolejne EP-ki: One Take EP, iTunes Festival: London 2011 Performance EP, Thank You EP, The Slumdon Bridge (nagrana we współpracy z Yelawolfem) i iTunes Festival: London 2012 Performance EP. W czerwcu 2011 wydał swój pierwszy singiel „The A Team”, który zadebiutował na trzecim miejscu brytyjskiej listy przebojów. Na fali sukcesów singli „The A Team” i „Lego House” jego debiutancki album, zatytułowany +, uzyskał w kraju status czterokrotnej platynowej płyty, rozchodząc się w ponad 1,2 miliona egzemplarzy. W 2012 Sheeran zdobył dwie nagrody Brit Awards w kategoriach „Najlepszy artysta” oraz „Najlepszy przełomowy wykonawca”, a za utwór „The A Team” otrzymał nagrodę Ivor Novello Awards. 29 października 2012 premierę miała piosenka „Little Things” brytyjsko-irlandzkiego boysbandu One Direction, którą Sheeran napisał w wieku 16 lat. Wcześniej stworzył też utwory „Moments” i „Over Again”, które także znalazły się w repertuarze zespołu. 13 marca 2013 piosenkarz wyruszył wraz z Taylor Swift w jej trasę koncertową promującą płytę pt. Red. W 2013 nagrał i wydał piosenkę „I See Fire”, która została napisana i nagrana w celu promocji filmu Hobbit: Pustkowie Smauga. W 2014 wydał swój drugi album studyjny, zatytułowany X, na którym znalazło się dwanaście utworów, w tym single „Sing”, „Don’t” i „Thinking Out Loud”. Rozszerzona wersja płyty została wzbogacona o pięć nowych piosenek, m.in. o singiel „I See Fire”. W sierpniu Sheeran wyruszył w trasę koncertową promującą płytę. W styczniu 2015 zdobył nominację do Nagród Brytyjskiego Rynku Fonograficznego w czterech kategoriach: Teledysk roku brytyjskiego wykonawcy i Brytyjski singiel roku (za utwór „Thinking Out Loud”), a także Brytyjski album roku według MasterCard (za płytę X) i Brytyjski artysta roku, za wygraną w których ostatecznie otrzymał dwie statuetki. Oprócz tego, podczas gali, zorganizowanej 25 lutego w O2 Arena, zaśpiewał utwór „Bloodstream”. Również w lutym 2015 roku artysta wystąpił po raz pierwszy w Polsce na warszawskim Torwarze. 21 maja odebrał Ivor Novello Award za wygraną w kategorii autor piosenek roku. Pod koniec czerwca został współprowadzącym gali wręczenia Much Music Video Awards organizowanej w Toronto. Podczas gali zaśpiewał piosenki „Thinking Out Loud” i „Photograph”, a także zdobył dwie statuetki za wygraną w kategoriach Najlepszy międzynarodowy artysta oraz Międzynarodowy artysta lub zespół wzbudzający największe zainteresowanie. W tym samym miesiącu wystąpił w Kansas City na otwarciu koncertu zespołu The Rolling Stones w ramach ich trasy koncertowej zatytułowanej Zip Code Tour. Od 10 do 12 lipca zagrał wyprzedane koncerty na londyńskim Stadionie w Wembley. 16 sierpnia stacja NBC wyemitowała relację dokumentalną z widowiska zatytułowaną Ed Sheeran – Live at Wembley Stadium, która zawierała także zakulisowe ujęcia. We wrześniu Sheeran wystąpił podczas ekologicznego Festiwalu Globalnych Obywateli organizowanego w Nowym Jorku. Pod koniec października został jednym z prowadzących 22. galę wręczenia Europejskiej Nagrody Muzycznej MTV odbywającej się w Mediolanie. Podczas ceremonii odebrał statuetki za wygraną w kategoriach: Najlepszy występ na żywo oraz Najlepsza prezentacja sceniczna. 13 grudnia 2015 opublikował na Facebooku oświadczenie, w którym ogłosił przerwę od mediów społecznościowych. Zapowiedział przy okazji pracę nad trzecim albumem studyjnym. 16 lutego 2016 zdobył dwie nagrody Grammy: w kategorii „Piosenka roku” oraz „Najlepszy popowy występ solowy”. 15 września tego samego roku do kin trafił film Bridget Jones 3, w którym Sheeran występuje epizodycznie, grając samego siebie. 5 stycznia 2017 pojawiły się dwie nowe piosenki, promujące trzecią płytę: „Castle on the Hill” i „Shape of You”. 17 lutego 2017 pojawiła się kolejna: „How Would You Feel? (Paean)”. Trzeci album studyjny, zatytułowany ÷, trafił do sprzedaży 3 marca. Film dokumentalny ukazujący kulisy pisania albumu ÷ pt. „Songwriter” miał premierę 23 lutego 2018 roku na Międzynarodowym Festiwalu Filmowego w Berlinie (Berlinale). Do Apple Music film trafił zaś 28 sierpnia 2018 roku. Film jest debiutem reżyserskim kuzyna Eda Sheerana – Murraya Cummingsa. W lipcu 2019 roku wydał czwarty studyjny album No 6. Collaborations Project. 25 czerwca 2021 roku wydał pierwszy singiel promujący nowy album zatytułowany "=". Kolejnymi singlami zostały piosenki „Shivers” oraz „Overpass Graffiti”. Album "=" (czyt. Equals) został wydany 29 października 2021 roku jako jego piąty album studyjny. 3 grudnia 2021 wraz z Eltonem Johnem wydał piosenkę Merry Christmas, z której dochód ma zostać przeznaczony po połowie na fundację Eda, zapewniającą dotacje młodym muzykom w jego rodzinnym mieście w Suffolk oraz na organizację charytatywną Eltona zajmującą się AIDS. W marcu 2022 wypuścił dwa single ze współpracą z J Balvin zatytułowane "Sigue" oraz "Forever My Love". 

źródło: wikipedia     

Joanna Żółkowska

Joanna Żółkowska (ur. 6 marca 1950 w Siedlcach) – polska aktorka teatralna i filmowa. W 1972 roku ukończyła studia na PWST w Warszawie. Związana jest z Teatrem Powszechnym w Warszawie, gościnnie występuje w Teatrze Scena Prezentacje w Warszawie. W 2013 roku została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis". Siostra aktorki Jolanty Żółkowskiej, matka aktorki Pauliny Holtz. Jej partnerem życiowym jest Robert Gliński – reżyser, b. rektor PWSFTviT. Wybrana filmografia: 1981: 07 zgłoś się jako Magdalena Cieplik, adoptowana córka Rauschów / 1981: Wojna światów – następne stulecie jako kobieta z psem / 1987: Cesarskie cięcie jako Ciężarna Borutowa / 1988: Mistrz i Małgorzata jako Pawłowna / 1990: Superwizja jako Marta, współpracownica Kellera / 1991: Rozmowy kontrolowane jako Jola, działaczka „Solidarności” ukrywająca Ochódzkiego / 1995: Młode wilki jako matka „Cichego” / 1996: Matka swojej matki jako Barbara, przybrana matka Alicji / 2003: Zróbmy sobie wnuka jako Gieńka Koselowa / 2007: Ryś jako Zupa, pracownica banku / 2007: Hela w opałach jako Grażyna Nowacka, żona Waldemara /  2008: Rozmowy nocą jako matka Bartka / 2012: Prawo Agaty jako Zofia / 2014: Lekarze jako Aneta Grabska / 2016: Ojciec Mateusz / 2017: Na dobre i na złe. 

źródło: wikipedia     

DJ Antoine

Dj Antoine, właśc. Antoine Konrad (ur. 23 czerwca 1975) − szwajcarski DJ i producent tworzący muzykę house i electro, pochodzi z miasta Bazylea. Jego kariera zaczęła się w 1995 roku, kiedy otworzył swój klub o nazwie House Café w Bazylei. Od początku swojej kariery wydał 51 płyt. Przełomem w jego karierze było wydanie w 2006 roku albumu o nazwie "DJ Antoine – Live in Moscow" i singla “This Time”. Jest zapraszany do największych klubów w Europie, Azji i Stanach Zjednoczonych. Posiada własne studio nagraniowe "Houseworks". Dj Antoine ma własny, cotygodniowy program radiowy, nadawany przez stacje na całym świecie. 

źródło: wikipedia     

Erna Solberg

 

Erna Solberg (ur. 24 lutego 1961 w Bergen) – norweska polityk, od 2004 przewodnicząca Partii Konserwatywnej (Høyre). Minister samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w latach 2001–2005, w latach 2013–2021 premier Norwegii. W latach 1979–1980 była członkinią Rady Narodowej ds. Szkolnictwa Średniego. W latach 1979–1983 wchodziła w skład rady ds. szkolnictwa w Bergen. Od 1986 do 1988 była członkinią senatu Uniwersytetu w Bergen, a w latach 1997–1989 członkinią komisji edukacyjnej w tym mieście. W 1989 została po raz pierwszy wybrana w skład Stortingu z ramienia Høyre, reprezentując okręg Hordaland. W wyborach w 1993, 1997, 2001, 2005 oraz 2009 odnawiała mandat deputowanej. Od 1993 do 1994 pełniła funkcję przewodniczącej Narodowego Stowarzyszenia Konserwatywnych Kobiet. W latach 1994–1998 była odpowiedzialna za sprawy kobiet w Partii Konserwatywnej. W 2001 została ministrem samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w gabinecie Kjella Magne Bondevika. Przez twardą politykę, jaką prowadziła w swoim resorcie, zyskała w mediach przydomek „Żelaznej Erny” („Jern-Erna”). Urząd ministra zajmowała do 2005. W latach 1995–2002 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Partii Konserwatywnej, a w 2004 została jej przewodniczącą, zastępując na stanowisku Jana Petersena. W 2013 konserwatyści zajęli drugie miejsce w wyborach (Erna Solberg ponownie została wybrana do Stortingu), ustępując Partii Pracy. Koalicja skupiona wokół tej ostatniej utraciła większość parlamentarną. 16 października 2013 objęła urząd premiera Norwegii, stając na czele koalicji z Partią Postępu, którą wsparły również partie liberalna i chrześcijańska. W wyborach w 2017 ponownie uzyskała mandat deputowanej, a wspierająca ją centroprawicowa koalicja utrzymała większość w Stortingu. W styczniu 2018 do rządu dołączyli przedstawiciele liberałów, a w styczniu 2019 funkcje ministerialne objęli też przedstawiciele chadeków. W styczniu 2020 z gabinetu odeszli przedstawiciele Partii Postępu, która negowała m.in. politykę rządu dotyczącą imigrantów. W 2021 wybrana na kolejną kadencję do Stortingu, ugrupowania centroprawicowe utraciły wówczas większość w parlamencie. 14 października tegoż roku na funkcji premiera zastąpił ją Jonas Gahr Støre. 

źródło: wikipedia     

De - Phazz

 

De-Phazz to czołowi przedstawiciele nurtu lounge i downtempo. Ich muzyka to mieszanka łagodnego jazzu, soulu, funku i latino z przestrzenną elektroniką, dubem i breakbeatem.  Zespół powstał w 1997 roku z inicjatywy niemieckiego kompozytora i producenta Pita Baumgartnera, wokalistów: Karla Friersona i Barbary Lahr oraz pianisty Otto Engelharda. Od początku istnienia projekt prowadzi twardą ręką Baumgartner, który właściwie wymienia skład przy nagrywaniu każdej nowej płyty.  Dorobek De Phazz to dziewięć albumów (najnowszy, "Audio Elastique", ukazał się w 1 czerwca 2012 roku; do jego nagrania Baumgartner zaprosił m.in. Pat Appleton, Karla Friersona, Barbarę Lahr oraz Sandie Wollasch) i kilkanaście przebojów, z których do najsłynniejszych należą: "The Mambo Craze", "Jazz Music", "Heartfixed", "Something Special", "Death by Chocolate" i "Hell Alright".  Nagrania formacji ukazały się na wielu prestiżowych kompilacjach takich, jak "Budha Bar", "Hotel Costes", "Paris Lounge" czy "Saint-Germain Des-Pres-Cafe".  Polska publiczność miała szansę poznać De Phazz z rodzimych serii "Smooth Jazz Café", "Pozytywne Wibracje", "City: Music Cocktail" czy "Pinacolada" oraz kilku koncertów.   

źródło: wikipedia     

Jerzy Grunwald

Jerzy Grunwald, ps. George&G (ur. 7 kwietnia 1950 w Katowicach) – polski wokalista, kompozytor, producent muzyczny, związany niegdyś z nurtem folk rocka, a współcześnie z soft rockiem. Czerpał również z roots rocka. Zaczynał w amatorskich zespołach bigbitowych. Profesjonalnie zadebiutował w zespole No To Co, który współtworzył nurt muzyki skifflowej, aby w latach 70. XX w. zostać frontmanem grupy En Face, wykonującej harmonijnego folk rocka spod znaku The Byrds, America, a przede wszystkim Crosby, Stills and Nash. W takiej właśnie stylistyce utrzymany został najważniejszy album Grunwalda, Sennym świtem (1975), proponując akustyczne brzmienie, wielogłosowe harmonie wokalne oraz melancholijne teksty oscylujące wokół tematyki wolności, samotności i poszukiwania sensu życia. Niektóre spośród nagrań dryfowały w stronę blues rocka i progresywnego rocka, wykonywanego przez towarzyszącą piosenkarzowi grupę Apokalipsa. Nagrana w 1981 roku płyta Grunwalda i Janusza Hryniewicza (występującego pod pseudonimem John Hilton), Try, obok utworów utrzymanych w stylistyce The Eagles i nurtu Americana, zawierała piosenki pop rockowe. Jerzy Grunwald pracuje głównie za granicą, wykonując własne kompozycje soft rockowe i smoothjazzowe. Jak sam mówi, obecne jego dokonania muzyczne prezentują kolejny etap artystycznego rozwoju, a przy tym zasadniczo odmienny stylistycznie od tego, który reprezentował w latach 70. Z wykształcenia jest technikiem mechanikiem oraz skrzypkiem. W wieku 15 lat debiutował jako perkusista. Początkowo (lata 1964–1967) występował w zespołach Ametysty, Monsuny (kwiecień 1965 – wygrana na I Przeglądzie Młodzieżowych Zespołów Muzycznych w Katowicach), Ślęzanie oraz w grupie skifflowej w ramach zespołu Niebiesko-Czarni. Latem 1967 roku wszedł w skład grupy Piotra Janczerskiego No To Co. Z grupą występował do września 1970 r. W tym okresie muzyk nawiązał współpracę z Katarzyną Gaertner biorąc udział w śpiewogrze Janosik, czyli na szkle malowane, z Klubem Piosenki ZAKR, a od stycznia 1971 r. z zespołem Ryszarda Poznakowskiego. Z formacją wziął w imprezie Karnawałowy Poznań nocą oraz dokonał nagrań radiowych. We wrześniu 1971 r. na bazie zespołu R. Poznakowskiego, J. Grunwald utworzył własny zespół En Face, a w roku 1972 został uznany w plebiscytach Panoramy i Na przełaj piosenkarzem roku. W 1973 r. na zaproszenie Alana Freemana (legendarny prezenter Radia Luxembourg), Grunwald gościł w Londynie, gdzie nagrał z piosenkami To Much To Say / Just For You. Zespół En Face zakończył działalność pod koniec 1975 roku a piosenkarz w lutym 1976, zarejestrował singiel dla wytwórni CBS. Latem koncertował także w Belgii i Szwecji. Na stałe zatrzymał się w tym drugim kraju, gdzie nawiązał współpracę z Januszem Hryniewiczem (John Hilton), występując z nim w duetach Guitar Brothers oraz Grunwald & Hilton. Formacja zadebiutowała w 1977 roku singlem Everyday Loves Her / Maria och Consuela. Pozostałe płyty Jerzego Grunwalda z tego okresu to: Try (CBS, 1980) i One More Day (Warner Bros., 1982). Do kraju piosenkarz zawitał dopiero w 1981 biorąc udział w programie telewizyjnym pt. Dobry wieczór – tu Łódź (zaprezentował piosenki Wanted Dead Or Alive i Tennessee Mama) a później promował polską wersję albumu Try. Na MFP Sopot '85 wystąpił z zespołem Grunwald Ice Band, natomiast na IMF Sopot '92 pojawił się jako artysta solowy. Był także menedżerem grupy Bai Bang. W 1993 roku przedsiębiorstwo Sonic wydało album na którym wokalista przedstawił premierowe, anglojęzyczne utwory w tym nowa wersja przeboju grupy No To Co – Gwiazdka z nieba. W kolejnych latach Jerzy Grunwald otworzył własne studio nagraniowe. Wydał płytę So Much To Say nagrany w 2006 r. i wydany pod nazwą George & G; płyta była popularna w Malezji, Singapurze, Tajwanie, Hongkongu, a w lutym 2007 roku w Japonii; płyta sprzedała się łącznie w 200 tysiącach egzemplarz. Polska edycja albumu So Much To Say ukazała się we wrześniu 2007 roku. Ponadto artysta mieszkał przez sześć lat w San Diego, przez rok w Nowym Jorku i pięć miesięcy w Los Angeles. 

źródło: wikipedia     

Hanna Lis

Hanna Lis z domu Kedaj, po pierwszym mężu Smoktunowicz (ur. 13 maja 1970 w Warszawie) – polska dziennikarka i prezenterkatelewizyjna, z wykształcenia italianistka. Rozpoczęła karierę dziennikarską w 1993. Przez wiele lat prowadziła i współtworzyła czołowe programy informacyjne i publicystyczne w Telewizji Polskiej, TV4 i Polsacie. Po zakończeniu współpracy z TVP na początku 2016 zajęła się tematyką lifestyle’ową: była gospodynią autorskiego programu podróżniczo-kulinarnego Bez planu w TVN Style oraz prowadziła programy talk-show w Polsat Café i w Wirtualnej Polsce. Karierę dziennikarską rozpoczęła w 1993 w TVP1, gdzie prowadziła programy: Teleexpress (1993–2001), a także Klub dobrej książki, Twój dekalog i Stopklatkę. W 2002 miał premierę film Rób swoje, ryzyko jest twoje, w którym wystąpiła epizodycznie. W maju 2003 została prowadzącą i wydawcą Dziennika w TV4, a od listopada 2003 do 2004 była kierownikiem zespołu redakcyjnego. Od października 2004 do września 2007 prowadziła Wydarzenia w telewizji Polsat. Z Polsatu odeszła na znak solidarności wraz ze zwolnionym Tomaszem Lisem. W 2008 została prezenterką głównego wydania Wiadomości w TVP1 i prowadzącą program publicystyczny Temat dnia. Rozmowa jedynki. W grudniu 2008 została bezterminowo odsunięta od prowadzenia Wiadomości jednakże z początkiem stycznia 2009 powróciła na antenę. W kwietniu 2009 ówczesny prezes TVP Piotr Farfał rozwiązał z nią umowę o pracę, podając jako powód „poważne naruszenie zasad etyki dziennikarskiej” przy wydaniu Wiadomości z 20 kwietnia 2009. Przeciwko jej zwolnieniu zaprotestowało 30 dziennikarzy Wiadomości. W czerwcu 2009 Komisja Etyki TVP stwierdziła, że „w ramach wspomnianego wydania Wiadomości Hanna Lis nie dołożyła staranności i postąpiła w sprzeczności z rzetelnością dziennikarską”. W maju 2012 wróciła do TVP, gdzie prowadziła Panoramę w TVP2, a także cykl Kobiecy punkt widzenia, emitowany w programie porannym Pytanie na śniadanie (od września 2012 do czerwca 2013). Od września 2013 do marca 2014 była prowadzącą Panoramę dnia w TVP Info. Od kwietnia 2014 do stycznia 2016 prowadziła program Po przecinku w TVP Info. W styczniu 2016 została zwolniona z TVP w następstwie przemian personalnych, które nastąpiły po zmianie kierownictwa Telewizyjnej Agencji Informacyjnej i zarządu Telewizji Polskiej. Wówczas zapowiedziała, że rezygnuje z pracy w publicystyce i dziennikarstwie informacyjnym. W lutym 2016 została redaktorką lifestylowego działu w portalu naTemat.pl, jednak zrezygnowała z tego stanowiska dwa miesiące później. Jesienią tego roku w parze z Łukaszem Jemiołem wzięła udział w pierwszej edycji programu stacji TVN Azja Express. Równolegle stacja TVN Style wyemitowała pierwszy sezon jej autorskiego programu, podróżniczo-kulinarnego Bez planu. Ze względu na wysoką oglądalność stacja zdecydowała się kontynuować produkcję programu i wiosną 2017 wyemitowała jego drugi sezon. Wiosną 2018 była gospodynią talk-show Między słowami w Polsat Café, w którym decydującym czynnikiem przy wyborze bohatera odcinka były aktualne informacje na jego temat. W czasie nadawania audycji stacja zajmowała trzecie miejsce w rynku telewizyjnym wśród kanałów lifestylowych. Wiosną 2019 przed wyborami do Parlamentu Europejskiego prowadziła cykl wywiadów Studio EuroWyborcza na portalu „Gazety Wyborczej”. W czerwcu 2019 ukazała się jej książka kucharska Mój świat na talerzu. Jesienią tego samego roku prowadziła program Hanna i przyjaciele w Wirtualnej Polsce, w którym rozmawiała z zaproszonym gościem, gotując przy tym. W czerwcu 2020 prowadziła program kulinarny Moje smaki w serwisie Onet.pl. Jest laureatką Wiktora w kategorii „odkrycie roku” za rok 1996 i była także dwukrotnie nominowana w kategorii „najlepszy prezenter TV” za rok 2006 i 2007. W 2009 otrzymała nagrodę „Zacnego uczynku” przyznaną za indywidualną odwagę i uczciwość zawodową. Sześciokrotnie nominowana w plebiscycie „Tele Tygodnia” do Telekamery w kategoriach: „informacje” (2004, 2005, 2006, 2007, 2009) i „prezenter informacji” (2013). Została nagrodzona jako najlepiej ubrana w kategorii „informacja/publicystyka” za rok 2008 w konkursie Oskary Fashion organizowanym przez miesięcznik „Fashion Magazine” oraz nominowana w kategorii „gwiazda stylu” w plebiscycie Gwiazdy Plejady w 2019. Była nominowana do Róży Gali w kategorii „Piękne debiuty” (2005) i dwukrotnie nominowana w plebiscycie dwutygodnika „Viva!” do tytułu „Najpiękniejszej Polki” (2005, 2007). Znajdowała się na liście „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” miesięcznika „Forbes Polska” w latach 2007–2011, zajmując najwyższą, 12. pozycję w 2009. 

źródło: wikipedia     

Piotr Zelt

Piotr Zelt (ur. 10 grudnia 1968 w Łodzi) – polski aktor telewizyjny, teatralny, filmowy i dubbingowy, prezenter telewizyjny. Urodził się w Łodzi. Jego ojciec był inżynierem – budował fabryki włókiennicze za granicą, m.in. w Egipcie, Iranie i Tanzanii, gdzie Piotr spędzał wakacje. Kiedy miał osiem lat, jego rodzice rozstali się, ale zgodnie dzielili się opieką nad synem. Jako nastolatek pomagał zaopatrywać kwiaciarnię znajomej swojej matki. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 46 im. Józefa Chełmońskiego. Naukę kontynuował w III LO im. Tadeusza Kościuszki, gdzie trafił do koła teatralnego, co zaważyło na decyzji o zawodzie aktorskim. Wygrał wtedy kilka konkursów recytatorskich i po maturze postanowił zdawać do PWSFTviT w Łodzi, gdzie studiował m.in. z Piotrem Szwedesem i Aleksandrą Justą. W 1991 debiutował rolą Lorda Mera Londynu w sztuce Williama Shakespeare’a Ryszard III na scenie łódzkiego Teatru Studyjnego '83 im. Juliana Tuwima. W 1992 otrzymał dyplom ukończenia Wydziału Aktorskiego łódzkiej „filmówki”. Grał w teatrach warszawskich: Dramatycznym (1992–2000), Jestem (1994), Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego (1995), Atlantis (1995), Komedia (2004) i Bajka (2006). Prowadził wykłady w Warszawskiej Szkole Filmu Lindy i Ślesickiego. Na ekranie wystąpił po raz pierwszy w 1992 w roli mieszkańca akademika w serialu telewizyjnym Jacka Bromskiego Kuchnia polska. Grał potem w takich filmach jak: Wielka wsypa (1992) Jana Łomnickiego jako zagraniczny gość hotelowy, Trzy kolory. Biały (Trois couleurs: Blanc, 1993) Krzysztofa Kieślowskiego, Tato (1995) Macieja Ślesickiego w roli ochroniarza wynajętego przez teściową Michała (Bogusław Linda), Szamanka (1996) Andrzeja Żuławskiego, Kiler (1997) Juliusza Machulskiego jako ochroniarz Lipskiego, Moja Angelika (1999), Show (2003). Rozpoznawalność przyniosła mu kreacja Arniego w sitcomie telewizji Polsat 13 posterunek (1997–1998, 2000) i Karola w serialu telewizji Polsat Przyjaciółki (od 2021). Występował także w serialach, takich jak np. Tygrysy Europy (1999, 2003), Miasteczko (2000–2001) czy Pierwsza miłość (2007). Uczestniczył w programach rozrywkowych: Gwiazdy tańczą na lodzie (2007) i Taniec z gwiazdami (2009). Prowadził program Polsatu Najzabawniejsze zwierzęta świata i magazyn motoryzacyjny Tele 5 Na osi.

źródło: wikipedia     

Skye Edwards

  

Skye lub Skye Edwards (ur. 27 maja 1974 we wschodnim Londynie jako Shirley Klarise Yonavive Edwards) – brytyjska piosenkarka, autorka tekstów. Zdecydowała się skrócić swoje imię do Skye – skrótowca powstałego z pierwszych liter jej pełnego imienia i nazwiska. Wyszła za mąż za basistę Steve'a Gordona. Mają trójkę dzieci. Skye śpiewała na dwóch akcjach charytatywnych: Perfect Day w 1997 i Band Aid 20 w 2004. Jej kariera zaczęła się w roku 1994, kiedy ona i bracia Godfrey stworzyli zespół Morcheeba i wydali razem pięć albumów z Skye jako główną wokalistką. W tym czasie stworzyła swój pseudonim artystyczny przez połączenie wszystkich pierwszych liter z jej pełnego nazwiska. W 2003 roku opuściła zespół. Debiut Skye – album Mind How You Go został wydany 27 lutego 2006 roku w Europie. Pierwszy singiel Love Show był hitem wśród stacji radiowych. Następnym singlem była piosenka What's Wrong With We. Zostały wydane teledyski do obu piosenek. Pytana o swój album odpowiadała: People ask what this record means to me, but that's an alien question because I've been living and breathing it (...) It's not a question of what it means to me. This record is me. („Ludzie pytają mnie co te nagrania dla mnie znaczy, ale to jest obce pytanie, ponieważ ja żyję i oddycham tym nagraniem (...) To nie pytanie co album znaczy dla mnie. Ja jestem tym nagraniem”). Drugi album Skye Keeping Secrets został wydany w październiku 2009 roku. Pierwszy singiel I Believe został wydany równocześnie z teledyskiem do niego. Wideo razem z kilkoma nowymi piosenkami były umieszczone w serwisie MySpace.com, na jej profilu. W 2008 roku Skye współpracowała z Marcem Collinem z grupy Nouvelle Vague. Collin skompilował album Hollywood, Mon Amour, składający się z popularnych piosenek z filmów z lat 80. XX w. Skye zaśpiewała na nim kilka piosenek między innymi utwór grupy Blondie Call Me i Duran Duran A View To A Kill. Skye wykonała również cover zespołu Gorillaz Feel Good Inc na żywo w radiu KCRW. W 2010 roku wokalistka wróciła do Morcheeby. Razem z zespołem w lipcu 2010 wydała album Blood Like Lemonade. 

źródło: wikipedia