Boże Ciało – polski film obyczajowy z 2019 w reżyserii Jana Komasy, zrealizowany według scenariusza Mateusza Pacewicza. Światowa premiera filmu odbyła się 2 września 2019 w sekcji Venice Days na 76. MFF w Wenecji.
Z kolei polska premiera odbyła się 11 października 2019. Film został
również zakwalifikowany do sekcji Contemporary World Cinema na 44. MFF w Toronto. 13 września 2019 komisja oscarowa Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej pod przewodnictwem producentki Ewy Puszczyńskiej ogłosiła Boże Ciało jako polskiego kandydata do rywalizacji o Oscara. 13 stycznia 2020 roku film został nominowany do Oscara. Film otrzymał 10 nagród na 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, w tym m.in. za najlepszą reżyserię (dla Jana Komasy), najlepszy scenariusz (dla Mateusza Pacewicza), najlepszą drugoplanową rolę kobiecą (dla Elizy Rycembel), Nagrodę Dziennikarzy, Nagrodę Publiczności oraz Kryształową Gwiazdę Elle i Nagrodę Onetu (dla Bartosza Bieleni). Jury przyznające w 2019 roku Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego Bartoszowi Bieleni, nagrodziło go za rolę w Bożym Ciele.
"Boże ciało" inspirowane jest prawdziwą historią 20-letniego chłopaka Daniela (Bartosz Bielenia),
który przechodzi duchową przemianę w więzieniu i po warunkowym
zwolnieniu trafia do niewielkiego miasteczka w Polsce. Pod nieobecność
miejscowego księdza Tomasza (Łukasz Simlat),
chłopak wykorzystuje okazję i udając nowego duchownego zaczyna pełnić
posługę kapłańską. Jego niekonwencjonalne metody i charyzma zaczynają
poruszać ludzi pogrążonych w tragedii, która niedawno wstrząsnęła
lokalną społecznością.
Joanna Honorata Brodzik (ur. 11 stycznia 1973 w Krośnie Odrzańskim) – polska aktorka, znana z seriali Graczykowie, Kasia i Tomek, Magda M. oraz Dom nad Rozlewiskiem (i jego kontynuacjach, tj.: Miłość nad rozlewiskiem, Życie nad rozlewiskiem, Nad rozlewiskiem i Cisza nad rozlewiskiem). W 2003 roku otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki komediowej na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście, a w 2004 dostała „nagrodę Wiktora” dla najlepszej aktorki za rolę w serialu Kasia i Tomek.
Była laureatką konkursu „Z Cinema do Cannes”. W 2006 odcisnęła swoją
dłoń na Bursztynowej Promenadzie Gwiazd podczas Festiwalu Gwiazd w Gdańsku. W 2007 została nagrodzona Telekamerą w kategorii Najlepsza aktorka. W tym samym roku otrzymała tytuł „Najpiękniejsza 2006” przyznany przez dwutygodnik „Viva!” i „Kobieta Roku Glamour 2006” w pierwszej polskiej edycji konkursu na „Kobietę Glamour” organizowanym przez miesięcznik „Glamour”. Została uznana za „Najlepszą aktorkę w serialu obyczajowym” (rola Magdy Miłowicz w serialu Magda M.) i Najlepsza aktorkę w filmie fabularnym (rola Sygity w filmie Jasne błękitne okna) na Cieszyńskim Festiwalu Filmowym w 2007 roku. Jej rola w Jasnych błękitnych oknach została doceniona również za granicą. Joanna Brodzik otrzymała za nią nagrodę dla najlepszej aktorki (ex aequo z Beatą Kawką) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Madrycie. Zagrała w teledysku Krzysztofa Kiljańskiego z Kayah do piosenki „Prócz Ciebie nic”. Nominowana do Telekamer 2010 jako najlepsza aktorka.
Jej partnerem życiowym jest aktor Paweł Wilczak.
Paweł Wilczak (ur. 29 lipca 1965 w Poznaniu) – polski aktor. Zasłynął z roli Tomka w serialu komediowym Kasia i Tomek. W 2003 otrzymał Wiktora w kategorii Najpopularniejszy aktor. Na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście w tym samym roku dostał nagrodę w kategorii Najlepszy aktor komediowy. W 2004 otrzymał Telekamerę w kategorii Najlepszy aktor. 4 lipca w Międzyzdrojach zostawił odcisk swojej dłoni w mosiądzu na Promenadzie Gwiazd. Wystąpił w teledyskach Jacka „Perkoza” Perkowskiego (m.in. 6/12).
Obecnie związany jest z aktorką Joanną Brodzik. 2 lipca 2008 został ojcem bliźniaków: Jana i Franciszka. Wybrana filmografia: 1992: 1968. Szczęśliwego Nowego Roku − jako Marek Włodarczyk / 1993: Pajęczarki / 1995: Ekstradycja /
1999: Kiler-ów 2-óch / 2000–2003: Na dobre i na złe − jako Mareczek / 2002–2004: Kasia i Tomek − jako Tomek / 2006–2010: Faceci do wzięcia − jako Roman Jackiewicz / 2010–2011: Usta usta − jako Adam Dawidzki / 2019: Pan T. jako T.
Małgorzata Gadecka - Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W latach
1987-92 występowała w Teatrze Nowym w Zabrzu. Od roku 1993 aktorka
Teatru Rozrywki w Chorzowie. Zagrała m.in. w sztukach tj. Okno na Parlament, Sen nocy letniej, Na szkle malowane, Evita. Gra w musicalach – Skrzypek na dachu, Jesus Christ Superstar, Dyzma-musical, Rent, Oliver!, oraz w bajce Pan Plamka i jego kot. Artystka występuje jako solistką wszystkich koncertów rozrywkowych i
sylwestrowych. Jest członkiem formacji kabaretowej ,,Moherowe Berety”. Widzowie telewizyjni mogli oglądać ją w serialach tj. Licencja na wychowanie, Z odzysku, Angelus, Święta wojna. Została nominowana do Nagrody Artystycznej Złota Maska 2004 (za rolę tytułowej bohaterki w monodramie Shirley Vanentine) oraz do Nagrody Prezydenta Chorzowa w dziedzinie kultury (2004).
Max Raabe (ur. 12 grudnia 1962 w Lünen, Niemcy) – niemiecki wokalista, lider orkiestry Palast Orchester.
Specjalizuje się wraz ze swoim zespołem w odtwarzaniu nastroju utworów
niemieckich z lat 20. i 30. XX wieku oraz z przewrotnych i dwuznacznych
interpretacji piosenek kabaretowych z epoki weimarskiej,
aranżacji w dawnym stylu współczesnych amerykańskich przebojów. Znany
ze swojego ironicznego poczucia humoru i dystansu do muzyki filmowej i
rozrywkowej. Oprócz utworów z tej epoki (np. z repertuaru Comedian Harmonists), zespół słynie z rearanżacji współczesnych przebojów w dawnym stylu, co w połączeniu z groteskową interpretacją wokalną Raabego, stawia te utwory na granicy ich parodii. W dyskografii znajdują się rearanżacje takich przebojów jak: Oops, I did it again (Britney Spears), "Around the world (la la la)" (ATC), "Angel" (Shaggy), "Blue (da ba dee)" (Eiffel 65), "Kiss" (Prince), "Let's talk about sex" (Salt'n'pepa), "Mambo No. 5" (Lou Bega), "Sex Bomb" (Tom Jones), "We Will Rock You" (Queen) i wiele innych. W 1999 zagrał w Operze za trzy grosze Bertholta Brechta, u boku Niny Hagen. Występował także na weselu Marilyna Mansona i Dity Von Teese w irlandzkim zamku Gottfrieda Helnweina, 3 grudnia 2005.
Zonderling, to holenderski duet, który podbija rynek muzyczny swoim
oryginalnym i niepowtarzalnym stylem. Ich przebój “Crazy” (wyprodukowany
wspólnie z Lost Frequencies) bije rekordy odtworzeń, a to nie koniec
sukcesów, bo idą za ciosem, duet rozwija współpracę z Don Diablo. Zonderling stworzyli własną wersję dzisiejszej muzyki tanecznej. Dziwaczne dźwięki upartego duetu pracującego nad impulsami muzycznymi, prowadzące do serii potężnych wydawnictw z własnym charakterem.
Zbigniew Jacek Namysłowski (ur.* 9 września 1939 w Warszawie, zm.† 07.02.2022) – polski saksofonista jazzowy. Współpracował między innymi z Krzysztofem Komedą, Czesławem Niemenem, Michałem Urbaniakiem, Januszem Muniakiem, Krzysztofem Herdzinem i Leszkiem Możdżerem.
Urodził się 9 września 1939 r., wkrótce po wybuchu II wojny światowej, w pociągu ewakuującym jego rodziców z Warszawy do Wilna. Jego rodzice zginęli podczas wojny, wychowywała go później babka, z
którą po wojnie powrócił do Polski – do Warszawy, następnie Krakowa. Rozpoczął tam edukację w szkole muzycznej, a od 1954 roku przeniósł się
do Warszawy, gdzie włączył się w aktywne tam środowisko jazzowe. Gry na fortepianie, a następnie na wiolonczeli uczył się szkołach muzycznych w Krakowie i Warszawie. Swoją przygodę z graniem jazzu rozpoczął w 1957 r. w Klubie Studenckim Hybrydy, potem wystąpił na dugim Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie. Grał między innymi z zespołami All Stars i Modern Combo. Początkowo fascynował go jazz tradycyjny – grał na puzonie w znanych polskich zespołach dixielandowych, był liderem grupy Modern Dixielanders. Potem odkrył jazz nowoczesny i rozpoczął karierę saksofonisty. Z zespołem The Wreckers Andrzeja Trzaskowskiego odbył w 1962 roku trasę po USA. W latach 60. grał we własnych zespołach: Jazz Rockers i Zbigniew Namysłowski Quartet. Brał też udział w nagrywaniu płyt innych artystów, m.in. Astigmatic Krzysztofa Komedy i Enigmatic Czesława Niemena. 5 czerwca 2007 roku został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Björn Rune Borg (ur. 6 czerwca 1956 w Södertälje) – szwedzki tenisista, lider rankingu ATP singlistów, zwycięzca 11 turniejów wielkoszlemowych, zdobywca Pucharu Davisa. Uważany za jednego z najlepszych tenisistów w historii tej dyscypliny. W 1972 roku, jeszcze jako junior, Borg wygrał singlową rywalizację chłopców podczas Wimbledonu. W szczytowych latach swojej kariery imponował spokojem i
skutecznością gry z głębi kortu. Potrafił w krótkim czasie przestawić
się z gry na nawierzchni ziemnej na korty trawiaste, dzięki czemu wygrał
sześć razy French Open i pięć razy z rzędu Wimbledon. Dodatkowo raz był uczestnikiem finału na Wimbledonie i cztery razy dochodził do finału na US Open. Dwa razy był najlepszy w kończącym sezon turnieju Masters Grand Prix i dwa razy osiągał finał. Łącznie zwyciężył w 64 turniejach rangi ATP World Tour i 24 razy awansował do finału. W deblu triumfował w czterech turniejach z cyklu ATP World Tour i trzykrotnie osiągał finał. W 1975 roku przyczynił się do zwycięstwa Szwecji w Pucharze Davisa. Odniósł dwa singlowe zwycięstwa i jedno deblowe (w parze z Ove Bengtsonem) w finale przeciwko Czechosłowacji, dzięki czemu Szwedzi triumfowali w rywalizacji 3:2. Wiele pojedynków Borga z wybitnymi rywalami, szczególnie Amerykanami Johnem McEnroe i Jimmym Connorsem, przeszło do historii tenisa. W rankingu gry pojedynczej Borg najwyżej był na 1. miejscu (23
sierpnia 1977). Łącznie prowadził w tej klasyfikacji przez 109 tygodni. W 1987 roku Borg został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Od września 2017 pełni funkcję kapitana Drużyny Europejskiej w międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Lavera.
Brigitte Anne Marie Bardot (ur. 28 września 1934 w Paryżu) – francuska modelka, piosenkarka i aktorka filmowa, symbol seksapilu w latach 50. i 60. XX wieku, jedna z największych gwiazd francuskiego kina; później także działaczka na rzecz ochrony praw zwierząt.
W 1949 Brigitte Bardot pozowała dla magazynu „Jardin des Modes”, którym zarządzała przyjaciółka jej matki, dziennikarka Hélène Lazareff. W 1950 pracowała dla marcowego wydania francuskiego „Elle”. Podczas sesji została zauważona przez młodego reżysera Rogera Vadima (jej późniejszego męża), który postanowił poznać ją ze scenarzystą Markiem Allégretem. Ten jednak uznał ją za niezbyt atrakcyjną. Zadebiutowała w 1952 w komedii Wioska w Normandii (Le Trou Normand). W latach 1952–1956 pojawiła się w siedemnastu filmach. W 1953 zagrała rolę w sztuce Jeana Anouilha Zaproszenie do zamku (L'Invitation au château). Media zwróciły na nią uwagę, kiedy pojawiła się na Festiwalu Filmowym w Cannes w kwietniu 1953. Filmy, w których grała Brigitte Bardot z początku i połowy lat 50.,
to głównie romantyczne komedie z rolami młodych dziewcząt. Zagrała
epizodyczne role w trzech filmach anglojęzycznych: brytyjskiej komedii Doctor at Sea (1955) i amerykańskich Helena Trojańska (1954) oraz Act of Love (1954) z Kirkiem Douglasem.
Aby wypromować młodą aktorkę, Vadim zrealizował w 1956 film I Bóg stworzył kobietę z Bardot i Jeanem-Louisem Trintignantem. Do postrzegania Brigitte Bardot jako symbolu seksu i zmysłowości w dużym
stopniu przyczyniły się, poza filmami, zdjęcia, które jej robił
fotograf Sam Levin. Wiele zdjęć aktorki z lat 50. i 60. wykonał również brytyjski fotograf Cornel Lucas.
29 października 1956 uczestniczyła (między innymi z Marilyn Monroe) w dorocznej gali z udziałem Elżbiety II
w Empire Theatres w Londynie. W 1974, dla uczczenia swych 40. urodzin,
Bardot zdecydowała się na nagą sesję zdjęciową we włoskiej edycji
magazynu „Playboy”. Po rozwodzie w 1957 Bardot w 1959 wyszła za mąż za Jacques’a Charriera, z którym zagrała w Babette idzie na wojnę (1959). Grała w filmach u boku takich aktorów, jak Alain Delon (Sławne miłości, Trzy kroki w szaleństwo), Jean Gabin (Na wypadek nieszczęścia), Sean Connery (Shalako), Jean Marais (Gdyby Wersal mógł mi odpowiedzieć, Przyszłe gwiazdy), Lino Ventura (Bulwar Rumu), Annie Girardot (Nowicjuszki), Claudia Cardinale (Królowe Dzikiego Zachodu), Jeanne Moreau (Viva Maria!), Jane Birkin (Don Juan). W 1973 oznajmiła, że rezygnuje z aktorstwa. W 1974, na dzień przed swoimi 40. urodzinami (po występach w ponad 40.
filmach i nagraniu kilku płyt), wycofała się z filmu i postanowiła
wykorzystać swoją sławę do promowania praw zwierząt. W 1986 założyła fundację The Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals i została wegetarianką. W świecie mody Bardot spopularyzowała dekolt typu „odkryta szyja oraz
oba ramiona”, nazwany od jej imienia „bardot”. Jest stosowany w krojach
swetrów, bluzek, sukienek i topów. Wprowadziła do mody choucroute
(„kapusta”), fryzurę i bawełniany materiał w kratkę, który zawierał
strój zaprojektowany przez Jacques’a Esterela na jej ślub z Jacques’em
Charrierem. Aktorka była bohaterką niektórych dzieł Andy’ego Warhola.
Coma – polski zespół rockowy założony w czerwcu 1998 roku w Łodzi. Muzyka grupy inspirowana jest dokonaniami takich zespołów jak Illusion, Pearl Jam czy Led Zeppelin. Grupa powstała w 1998 roku w Łodzi z inicjatywy gitarzysty Dominika
Witczaka i perkusisty Tomasza Stasiaka, obaj występujący wcześniej w
grupie Ozoz. Wkrótce do zespołu dołączył basista Rafał Matuszak, a
następnie gitarzysta Wojciech Grenda i wokalista Piotr Rogucki. W 2001 roku w wyniku nieporozumień z zespołu odszedł Wojciech Grenda, którego zastąpił Marcin Kobza.
Pierwszym wydawnictwem grupy był singel Skaczemy/Pasażer. Pod koniec 2003 roku udało się grupie podpisać kontrakt z BMG Poland, co umożliwiło rozpoczęcie nagrań do debiutanckiej płyty – Pierwsze Wyjście z Mroku. Przed wydaniem pierwszego studyjnego albumu zespół zyskał popularność koncertując u boku Kazika, Sweet Noise, Acid Drinkers i T.Love. Zespół w 2001 roku dotarł do ostatniego etapu przesłuchań konkursu debiutów w Opolu, zajął pierwsze miejsce na Festiwalu Rockowym w Węgorzewie w 2004, a 15 marca 2005 roku zdobył statuetkę Fryderyka w kategorii Album Roku – Rock – za płytę Pierwsze wyjście z mroku. W 2007 roku, zespół otrzymał dwa Fryderyki w kategoriach: „Album roku – rock/metal” za Zaprzepaszczone Siły Wielkiej Armii Świętych Znaków oraz „Zespół roku”. W tym samym roku, zespół otrzymał również nagrodę publiczności Przystanku Woodstock „Złotego Bączka”. W 2009 roku zespół otrzymał kolejne 2 Fryderyki w kategoriach: „Zespół roku” oraz „Album roku – rock” za swój ostatni krążek Hipertrofia, a wokalista grupy – Piotr Rogucki został wyróżniony statuetką Fryderyka w kategorii „Wokalista roku”. Jako jedyny łódzki zespół rockowy przez 20 tygodni nie opuszczał pierwszego miejsca na liście przebojów Radia Łódź. Trzykrotnie – 13 czerwca 2004, 4 czerwca 2006 i 25 stycznia 2009 koncertował na antenie Programu III PR. W lipcu 2006 roku wystąpił na XII Przystanku Woodstock w Kostrzynie n. Odrą oraz na Tyskim festiwalu muzycznym im. Ryśka Riedla „Ku przestrodze”. 13 czerwca 2007 zespół Coma zagrał przed Linkin Park i Pearl Jam podczas ich koncertu na Stadionie Śląskim w Chorzowie, a 12 sierpnia 2007 wystąpił przed Toolem, Dir en grey i Fair to Midland na Metal Hammer Festival.
W czerwcu 2008 do zespołu dołączył były perkusista zespołu Normalsi – Adam Marszałkowski, który zastąpił Tomasza Stasiaka. 10 listopada tego samego roku ukazał się trzeci album grupy zatytułowany Hipertrofia. 9 grudnia 2009 zespół Coma w ramach trasy Hipertrofia Tour wystąpił w warszawskiej Arenie Ursynów. Zapis tego koncertu ukazał się pt. Live 24 marca 2010 roku nakładem Mystic Production w formatach DVD, CD i Blu-ray. 17 października 2011 został wydany piąty album studyjny zespołu, potocznie nazywany „Czerwonym albumem”. Jesienią 2012 Coma pojechała w specjalną trasę jubileuszową z okazji
15-lecia zespołu. Trasa ta obejmowała 27 koncertów w 25 miastach i
nosiła nazwę „Ulubiony numerek”. Niezwykłość trasy polegała na losowym
wybieraniu utworów, jakie zespół zagra z dwóch kół losujących podczas
występu. 8 lutego 2013 wydano angielskojęzyczny odpowiednik „Czerwonego albumu” Don't Set Your Dogs On Me – w Polsce ukazał się dzięki Mysticowi, za granicą jest edycją niemieckiej wytwórni EarMusic.
1 września 2019 zespół zapowiedział zawieszenie działalności po 21
latach. Ostatnia trasa koncertowa nosiła będzie nazwę „Game OverI".
Anne-Marie, właściwie Anne-Marie Rose Nicholson (ur. 7 kwietnia 1991 w East Tilbury w hrabstwie Essex) – brytyjska piosenkarka i autorka tekstów. Jako sześciolatka wystąpiła w sztuce Les Misérables na deskach West End Theathre. W wieku 12 lat, razem z Jessie J zagrała w musicalu Whistle Down the Wind. Wykonywane przez nią piosenki kilkukrotnie pojawiały się na brytyjskiej liście przebojów, w tym m.in. piosenka „Rockabye” zespołu Clean Bandit, w której wystąpiła gościnnie wraz z Seanem Paulem, znalazła się na pierwszym miejscu wspomnianej wyżej listy przebojów. W 2015 podpisała kontrakt z wytwórnią Asylum Records, a rok później – z Atlantic Records. Pod koniec 2018 nawiązała współpracę z Warner Bros. Records.
W 2016 zaprezentowała singiel „Alarm”, który osiągnąć sukces komercyjny w
Wielkiej Brytanii (podwójna platynowa płyta za sprzedaż w ponad 600
tys. nakładzie). Do piosenki powstał teledysk, inspirowany historią Romeo i Julii, który po premierze został wyświetlony ponad 50 mln razy. Następnie Anna-Marie nagrała singiel „Rockabye” z zespołem Clean Bandit, który zdobył międzynarodowy sukces.
W 2017 wystąpiła jako support przed koncertami Eda Sheerana w trakcie jego europejskiej trasy koncertowej promującej album pt. Divide.
W trakcie trasy Anne-Marie nagrała akustyczną wersję singla „Ciao
Adios”, w której akompaniował jej Sheeran. Przed jednym z koncertów duet
zaśpiewać wspólnie najnowszy singiel Anne-Marie, „2002”, którego
Sheeran jest współtwórcą. W kwietniu 2018 piosenkarka wydała swój
debiutancki album studyjny, zatytułowany Speak Your Mind, który uzyskał status złotej płyty w Wielkiej Brytanii.
