8 kwietnia 2020

Gosia Andrzejewicz


Małgorzata Andrzejewicz, występująca głównie jako Gosia Andrzejewicz (ur. 14 stycznia 1984 w Bytomiu) – polska piosenkarka, której twórczość klasyfikowana jest jako pop, ballada, hip-hop, r&b, swing, muzyka elektroniczna, disco, house i dance-pop. Debiutowała na rynku muzycznym w 2004. Do 2019 wydała pięć albumów studyjnych i wylansowała przeboje, takie jak „Pozwól żyć”, „Słowa”, „Trochę ciepła” czy „Otwórz oczy”. Otrzymała dwie złote płyty. Śpiewała w jazzowo-popowym zespole założonym przez studentów Akademii Muzycznej w Katowicach. Zadebiutowała na rynku muzycznym w 2004 płytą Gosia Andrzejewicz, którą wydała niezależnie. Album promowany był przez dwa single: „Nieśmiały chłopak” i „Wielbicielka”. W 2005 towarzyszyła zespołowi Ivan i Delfin podczas występu w 50. Konkursie Piosenki Eurowizji w Kijowie. W tym samym roku udzieliła się gościnnie w nagraniach innych wykonawców, m.in. „First Sight” projektu Bitter Sweet czy „Waiting for Love” Krista Van D. Z piosenką „Miłość” wygrała konkurs Rap Eskadra, organizowany przez portal Wirtualna Polska oraz Radio Eska, dzięki czemu podpisała kontrakt z wytwórnią My Music. W 2006 z utworem „Dangerous Game” startowała w białoruskich eliminacjach do 51. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zajęła w nich przedostatnie, 14. miejsce. Kolejny wydany przez nią singel, „Pozwól żyć”, stał się jej pierwszym ogólnopolskim przebojem i utorował drogę do dalszej kariery. W kwietniu ukazała się reedycja jej pierwszej płyty zatytułowana Gosia Andrzejewicz Plus, zawierająca dodatkowy krążek z nowymi utworami, w tym z „Pozwól żyć”. Album pokrył się złotem, a latem piosenka „Słowa” pobiła kolejne rekordy popularności. Jesienią 2006 wydała album pt. Lustro, który zawierał singel „Trochę ciepła”. Piosenka okazała się ogromnym sukcesem, a płyta powtórzyła sukces poprzedniej, stając się złotą. Andrzejewicz została uhonorowana nagrodami jako debiutantka roku na galach Złote Dzioby i Eska Music Awards. W marcu 2007 wydała singel „Lustro”, a miesiąc później premierę miało wydawnictwo The Best of Gosia Andrzejewicz, będące kompilacją utworów z poprzednich płyt. Następnie wydała teledysk do piosenki „Siła marzeń”, w którym odniosła się do jej ówczesnego konfliktu z nauczycielką śpiewu i krytykiem muzycznym, Elżbietą Zapendowską. Pojawiła się na składance Zimno? Przytul mnie!, firmowanej przez Radio Eska. Na płytę trafiły trzy jej piosenki, w tym kolejny hit – „Magia świąt”. Część dochodów ze sprzedaży płyty została przekazana na rzecz programu „Pajacyk” Polskiej Akcji Humanitarnej. W 2008 wydała swoją kolejną solową płytę, zatytułowaną Wojowniczka, którą utrzymała w repertuarze muzyki elektronicznej. Album promowany był przez single: „Zabierz mnie”, „Wojowniczka” i „Otwórz oczy”, który został wykorzystany w jednym z odcinków serialu Polsatu Przyjaciółki. W 2010 z piosenką „You” startowała w szwajcarskich eliminacjach do 56. Konkursu Piosenki Eurowizji, jednak nie zakwalifikowała się do finałowego etapu selekcji. Wiosną 2012 w warszawskim klubie „Mirage” premierowo zaprezentowała taneczny singiel „Loverboy”, który nagrała w duecie z Dr. Albanem. Na początku sierpnia zaprezentowała balladę – „Film”, do którego teledysk wydała na początku sierpnia 2014. Jesienią 2012 wydała singiel „Choose to Believe”, w którym gościnnie pojawił się NatStar, zwycięzca ogłoszonego przez Andrzejewicz konkursu dla raperów. 25 listopada 2014 wydała dwupłytowy album pt. Film, który promowała singlami: „Ciszej”, „Klucz”, „Obiecaj mi” i tytułowym. W 2016 wydała singiel „Moc”, w 2017 – „Doceń to”, a w 2019 – „Dlaczego”. Była jurorką drugiej edycji programu muzycznego Viva Polska Shibuya (2007) i uczestniczką trzeciej edycji programu rozrywkowego TVP2 Gwiazdy tańczą na lodzie (2008). Jest uczestniczką trzynastej edycji programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo (2020).

źródło: wikipedia                                                                                                                                    

7 kwietnia 2020

Cody Lovaas

Cody Lovaas to kalifornijski piosenkarz i gitarzysta, który swoje proste i wyznające teksty opiera na uduchowionym wokalu. Premiera płyt Lovaas miała miejsce na Billboard, Idolator, Culture Collide, Ones to Watch i We Found New Music. W 2017 roku wydał swój debiutancki singiel „Lie”, który zdobył ponad 5 milionów odtworzeń i pojawił się na listach odtwarzania Chill Vibes i Pop Chillout Spotify. W następnym roku porzucił „Find”, singiel wyprodukowany z artystami Shallou i Kasbo, który osiągnął 17 milionów strumieni, a także „Prove It”, który zdobył 3 miliony strumieni i miejsce na liście odtwarzania Starbuck's Coffeehouse. Najnowsze wydawnictwa Lovaas Talk Slow i Nareszcie Fallen zyskały ponad 50 miejsc na liście odtwarzania, a także Apple Song Of The Day. Oba utwory pochodzą z jego nadchodzącej EPki, która ukaże się 31 maja.

www.codylovaas.com

5 kwietnia 2020

Eros Ramazzotti

Eros Luciano Walter Ramazzotti (ur. 28 października 1963 w Rzymie) – włoski piosenkarz i autor piosenek. Jeden z najpopularniejszych włoskich piosenkarzy. W 1984 wygrał w kategorii młodych wykonawców Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo, wykonując piosenkę "Terra promessa". W następnym roku na festiwalu prezentował piosenkę "Una storia importante" z albumu Cuori agitati. Zwycięstwo w San Remo w 1986 z piosenką "Adesso tu" potwierdziło popularność Ramazzottiego we Włoszech. Zainteresowały się nim też melomani z innych krajów. Piosenka "Adesso tu" znalazła się w albumie Nuovi eroi. W 1987 wydał kolejny album, zatytułowany I certi momenti. Trasa koncertowa, towarzysząca wydaniu albumu, trwała dziewięć miesięcy, podczas których artystę obejrzało ponad milion widzów: był to pierwszy włoski koncert rockowy, który zgromadził tak szeroką widownię. W 1988 wyszedł minialbum "Musica e" (z piosenką "Musica e" – duet Eros Ramazzotti i Andrea Bocelli), który podbił rynek wydawniczy i sprzedał się znacznie lepiej niż "In certi momenti". Po dwóch latach przerwy w koncertowaniu, Eros wydał kolejną płytę: "In ogni senso", poprzedzającą pierwszy występ artysty w Stanach Zjednoczonych – show zorganizowany w Radio City Hall w Nowym Jorku. Czas spędzony na tournée zamyka się nowym albumem live "Eros in concert". Koncert w Barcelonie (z tej trasy) był transmitowany w Interwizji. Po trzech latach Eros nagrywa kolejny album – "Tutte storie" - najbardziej pracochłonny i skomplikowany, dzięki któremu wchodzi na szczyty wszystkich list przebojów w Europie. Videoclip "Cose della vita" (nagrany później – w 1997 roku – jako duet z Tiną Turner) – pierwszy z albumu, został nakręcony przez Spike’a Lee. Tournée europejskie było jednym z najważniejszych tras artysty i skończyło się za oceanem, gdzie Eros występował w piętnastu krajach latynoamerykańskich. Po przyjeździe do Polski, Włoch zainicjował występ trio: Erosa Ramazzotti, Pino Daniele i Jovanotti. W listopadzie 1994 artysta został zaproszony do wystąpienia na żywo na koncercie MTV Awards w Berlinie. W tym okresie Ramazzotti tworzy nowe przedsięwzięcie - "Radiorama" i podpisał kontrakt dyskograficzny z wytwórnią BMG International. Podczas lata 1995 Eros wziął udział w Summer Festival - muzycznym happeningu z takimi gwiazdami muzyki jak Rod Stewart, Elton John i Joe Cocker. 13 maja 1996 ukazał się album "Dove c'e musica" - pierwszy w pełni wyprodukowany przez artystę. Sprzedano ponad siedem milionów egzemplarzy tej płyty. Tournée europejskie, które towarzyszy wyjściu krążka, kończy się na kilka dni przed urodzeniem Aurory Sophie - córki Erosa i Michelle Hunziker. W następnych miesiącach napisał "That’s All I Need To Know" dla Joe Cockera. W październiku 1997 wyszła płyta "Eros - Greatest Hits". Eros skompletował szesnaście piosenek: część ze swej rockowej przeszłości, kilka największych przebojów i dwa utwory, które nie były jeszcze wydane. W lutym 1998 rozpoczął tournée światowe do Południowej Ameryki, Stanów Zjednoczonych Ameryki i Europy. Trwało ono osiem miesięcy. 24 kwietnia zostało przerwane ze względu na ślub Erosa i Michelle Hunziker, świętowany w Kościele Pałacu Odescalchi w Bracciano, niedaleko Rzymu. W maju Eros uczestniczył w koncercie "Pavarotti i Przyjaciele" w reżyserii Spike'a Lee, gdzie występował w duecie z Luciano Pavarotti – "Se bastasse una canzone". Nowy album "Eros live" wyszedł w końcu października. Artysta występował z Tiną Turner i Joe Cockerem przy okazji koncertu Księcia Baviery. W marcu 1999 Eros Ramazzotti został nagrodzony w Hamburgu niemieckim Oskarem muzycznym L'Echo Award w kategorii "Najlepszego artysty międzynarodowego". Przy końcu wieku pojawiły się nowe projekty Erosa. Powstały nowe biura "Radiorama": studio nagrań i dwa studia postprodukcyjne. W nich odbywała się prezentacja nowego albumu Gianni Morandi "Come fa bene l’amore", gdzie Eros był producentem i autorem tekstów i muzyki. W trakcie lata Eros wziął udział w kilku festiwalach w Niemczech i międzyczasie przygotowując nowy album, który wyszedł w końcu roku 2000: Stilelibero. W 2013 roku wydał singel "Un Ángel Como El Sol Tú Eres". Dyskografia: Cuori agitati (1985) / Nuovi eroi (1986) / In certi momenti (1987) / Musica è (1988) / In ogni senso (1990) / Tutte storie (1993) / Dove c'è musica (1996) / Stilelibero (2001) / 9 (2003) / Calma apparente (2005) / Ali e radici (2009) / Noi (2012) / Perfetto (2015) / Vita ce n'è (2018).

źródło: wikipedia                                                                                                                                    

4 kwietnia 2020

Tadeusz Ross


Tadeusz Edward Ross (ur.* 14 marca 1938 w Warszawie, zm. 14 grudnia 2021 tamże) – polski aktor, satyryk, piosenkarz, autor musicali, tekstów piosenek i wierszy dla dzieci, scenarzysta i polityk. Poseł na Sejm VI kadencji, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. Był synem Tadeusza i Karyny. W 1959 ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i zadebiutował w teatrze. Znany z licznych telewizyjnych i estradowych występów satyrycznych i kabaretowych, w szczególności z programu Zulu-Gula. Z Piotrem Fronczewskim tworzył cykliczną audycję satyryczną w Polskim Radio Program III pt. Rossmówki (w ramach audycji 60 minut na godzinę). Samodzielnie stworzył też serię monologów o Staśku, opowiadanych charakterystycznym wysokim, miękkim, sepleniącym głosem. Jest autorem scenariuszy kilku odcinków serialu Miodowe lata. W 2006 został wybrany na radnego miasta stołecznego Warszawy, kandydował z listy Platformy Obywatelskiej na Mokotowie. W wyborach parlamentarnych 2007 uzyskał mandat posła na Sejm VI kadencji, kandydując z listy PO w okręgu warszawskim i otrzymując 2712 głosów. Bez powodzenia startował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 z ramienia PO w okręgu warszawskim. Uzyskał 13 027 głosów i nie objął mandatu. W wyborach w 2011 nie odnowił mandatu poselskiego. W 2013 objął mandat posła do Parlamentu Europejskiego europosła VII kadencji, zastępując Rafała Trzaskowskiego. W PE dołączył do grupy chadeckiej. W 2014 nie uzyskał reelekcji. W tym samym roku został natomiast radnym powiatu piaseczyńskiego. W 2015 wystartował bez powodzenia do Senatu z ramienia PO, zajmując 2. miejsce spośród 5 kandydatów. W wyniku wyborów w 2018 powrócił w skład stołecznej rady miejskiej. W 2019 bezskutecznie wystartował ponownie do Sejmu jako kandydat Koalicji Obywatelskiej. Wybrana filmografia: 1965: Podziemny front – żołnierz AL / 1967: Opowieści niezwykłe – szejk / 1970: Pejzaż z bohaterem – mężczyzna w pociągu / 1971: Milion za Laurę – asystent przewodniczącego komisji / 1997: Klan – Stanisław Lachmanx / 2000: Graczykowie / 2004: Daleko od noszy – różne role / 2007: Niania – mężczyzna w restauracji / 2010: Daleko od noszy 2 – wysoki komisarz unijny / 2010: Plebania – Tutka / 2015: Na dobre i na złe – Lucjan Korzeb / 2016: Blondynka – weterynarz Igor / 2019: Pasjonaci – senator Henryk Grabiński.

źródło: wikipedia                                                                                                                                    

1 kwietnia 2020

Krzysztof Antkowiak



Krzysztof Antkowiak (ur. 23 stycznia 1973 w Poznaniu) – polski piosenkarz, kompozytor, autor tekstów i aktor. Zadebiutował w branży muzycznej jako pięcioletnie dziecko podczas koncertu ojca, gdy bez próby zaśpiewał „Rzeki Babilonu” (Rivers of Babylon) z Orkiestrą PRiTV w Poznaniu Zbigniewa Górnego. W 1986 zdobył nagrodę jury na Festiwalu Piosenki Dziecięcej w Koninie. W połowie lat 80. XX wieku występował w programie telewizyjnym Jacka Cygana pt. Dyskoteka Pana Jacka. Dwie piosenki - „Za mały” i „Przyjaciel wie” - zaśpiewał w filmie przygodowym Waldemara Dzikiego Cudowne dziecko (1986), nagrodzonym Srebrnymi Lwami Gdańskimi na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych '87. W 1988 za wykonanie piosenki „Zakazany owoc" (z tekstem Cygana i muzyką Krzesimira Dębskiego) otrzymał wyróżnienie oraz nagrodę publiczności podczas 25. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Rok później ukazała się jego debiutancka płyta studyjna zatytułowana Zakazany owoc, która otrzymała certyfikat złotej płyty, a następnie złotej kasety w Polsce. Utwór „Zakazany owoc” znalazał się też w filmie młodzieżowym Waldemara Szarka Mów mi Rockefeller (1990). Przez kilka lat grał koncerty w kraju i za granicą (USA, Kanada). W 1990 zdobył I Nagrodę na Festiwalu Piosenki Włoskiej w Zamościu. Został też laureatem plebiscytu słuchaczy audycji Lato z Radiem, a piosenki w jego wykonaniu szybko zajmowały najwyższe miejsca na listach przebojów. W połowie lat 90. XX wieku powrócił na rynek muzyczny, występując m.in. z Edytą Górniak, z którą krótko stanowił parę także w życiu prywatnym. Nawiązał współpracę z Grzegorzem Ciechowskim, co zaowocowało wydaniem w 1997 albumu studyjnego pt. Delfin. W tym samym roku zagrał w filmie Młode wilki 1/2. W 2000 ponownie zawiesił karierę, by skupić się na nauce. 26 września 2000 ukazała się płyta pt. Złota Kolekcja - Jacek Cygan, na której znalazły się wykonanego przez niego piosenki: „Zakazany owoc”, „Za mały”, „Pada śnieg” w duecie z Edytą Górniak oraz „Dłonie” z Anną Jurksztowicz, Pawłem Stasiakiem, Anią Stawieraj i Kasią Zdulską. W lipcu 2001 ukazała się debiutancka płyta studyjna Kai Paschalskiej, której Antkowiak był współautorem i współproducentem. W styczniu 2003 wystąpił w finale krajowych eliminacji do 48. Konkursu Piosenki Eurowizji, śpiewając gościnnie w utworze „Time” Olissy Rae. Przez pewien okres występował w formacji Drum Machina, w tamtym czasie mieszkał m.in. w Niemczech i Szwecji, wraz z zespołem Gaelforce Dance zagrał trasę koncertową w Niemczech. W 2005 z piosenką „Roses All Around” zajął siódme miejsce w wewnętrznych eliminacjach do 50. Konkursu Piosenki Eurowizji. Od maja 2012 pracuje wraz z gitarzystą i kompozytorem Marcinem Domuratem nad projektem muzycznym o nazwie Simplefields. W połowie października ukazał się pierwszy utwór zespołu – „Tenderness”. W 2015 ukazała się ich pierwsza wspólna płyta studyjna zatytułowana Dirt on TV. W 2017, nakładem Wydawnictwa WAM, ukazała się książka Katarzyny Olubińskiej Bóg w wielkim mieście będąca zbiorem wywiadów, m.in. z Krzysztofem Antkowiakiem. Również w 2017 brał udział w ósmej edycji programu Twoja twarz brzmi znajomo. Wygrał pierwszy i szósty odcinek programu, za co dwukrotnie otrzymał czek w wysokości 10 tys. złotych, które przekazał na rzecz Ewy Woźniak, podopiecznej Fundacji „Avalon”, oraz Kacpra z Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Słoneczko”. Po dziewięciu odcinkach dotarł do finału, w którym zajął drugie miejsce. W grudniu 2017 wspólnie ze Stanisławą Celińską nagrał świąteczną piosenkę „Czas pojednań”. W emitowanej przez stację TVP2 operze mydlanej Barwy szczęścia (2018) wcielił się w postać Piotra Wolana, bezdomnego narkomana, który zjawił się na osiedlu „Pod Sosnami”, próbując zdobyć jedzenie przy sklepiku prowadzonym przez Aldonę (w tej roli Elżbieta Romanowska). W 1988 spotykał się z Edytą Górniak.

źródło: wikipedia                                                                                                                                    

29 marca 2020

Christine Elise McCarthy



Christine Elise McCarthy (ur. 12 lutego 1965) jest amerykańską aktorką filmową i telewizyjną. Najbardziej znana z roli Emily Valentine w Beverly Hills, 90210 i Kyle'a w serii Child's Play. Bardzo wcześnie w swojej karierze miała powtarzającą się rolę w ostatnim sezonie China Beach, którą często podaje jako swoje najlepsze doświadczenie zawodowe. W 1993 roku zagrała Jenn Platt w horrorze Body Snatchers. Występowała w drugim sezonie ER (Ostry Dyżur) jako Tracy Harper. McCarthy pracuje także jako producent opowiadań od 2014 roku, produkując takie reality show, jak Hellevator (wraz z Soska Twins), Best Bars in America, Cold Justice, Tamar & Vince i Rich in Faith.

źródło: wikipedia                                                                                                                                    

28 marca 2020

Mousse T.


Mousse T. to Mustafa Gundogdu - urodzony w niemieckim Hagen w 1966 roku. Mousse T. jest właścicielem wytwórni Peppermint Jam, która odniosła wielki międzynarodowy sukces. Jego wkład w rozwój muzyki tanecznej i house jest bez wątpienia ogromny. Poczynając od remiksów dla takich gwiazd jak Michael Jackson, Backstreet Boys, Simply Red, Gloria Estefan, Quincy Jones, Toni Braxton, po tak wielkie własne hity jak 'Horny' czy 'Sexbomb'. Mousse T. jest w stanie zrobić z muzyką wszystko. Nic więc dziwnego, że coraz szersza rzesza wykonawców, takich jak Bootsy Collins pokładają swoje muzyczne losy w jego rękach. Pewnie dlatego był pierwszym Europejczykiem nominowanym do nagrody Grammy, w kategorii "najlepszy remixer".  Kolejnym sukcesem był znany chyba wszystkim kawałek 'Horny'98'. Na długie miesiące, a jak się z perspektywy czasu wydaje i lata, opanował parkiety i stał się pewnym punktem każdej dyskoteki. Gdy już wydawałoby się, ze nigdy więcej nie usłyszymy o Mousse T. Powstał rewelacyjny kawałek 'Sexbomb' który znalazł się na płycie TOMA JONES 'Reload'. Dla obu muzyków okazał się to doskonały powrót. W karierze muzyka jest także polski akcent. Mousse przygotował muzykę do piosenki 'Come On Everybody', którą na płycie 'Norbihouse' wykonywał NORBI.

26 marca 2020

Łukasz Kadziewicz

Łukasz Kadziewicz (ur. 20 września 1980 w Dobrym Mieście) – polski siatkarz grający na pozycji środkowego. Członek reprezentacji Polski w piłce siatkowej, z którą zdobył wicemistrzostwo świata (2006), a także uczestniczył w Letnich Igrzyskach Olimpijskich (2004 i 2008) oraz w Lidze Światowej (2001, 2003, 2004, 2005 i 2007). W 2001 został powołany do reprezentacji Polski i wystartował w Lidze Światowej, zajmując 7. miejsce. Dwa lata później drużyna zakończyła udział w zawodach na 9. miejscu. W 2004 wystąpił z reprezentacją podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Atenach, kończąc udział na etapie ćwierćfinałowym, a także w Lidze Światowej, zajmując 7. miejsce. W 2005 w Lidze Światowej zajęli 4. miejsce. Od 25 kwietnia do 31 grudnia 2005 był zawieszony w prawach reprezentanta kadry narodowej za „niesportowy tryb życia” (razem z Krzysztofem Ignaczakiem i Andrzejem Stelmachem). W kwietniu 2006 powrócił do reprezentacji i wziął udział w mundialu, na którym z drużyną zdobył wicemistrzostwo świata. W rankingu najlepiej serwujących zawodników zajął 2. miejsce (0,36 pkt/set), a w rankingu najlepiej blokujących uplasował się na 7. miejscu (0,75 pkt/set). W 2007 wystartował w Lidze Światowej (4. miejsce) i mistrzostwach Europy (11. miejsce). Niedługo po udziale w zawodach doznał kontuzji (pęknięcie jednej z kości śródstopia), która wykluczyła go z kadry na turniej prekwalifikacyjny do Letnich Igrzysk Olimpijskich w Pekinie w 2008. Trafił jednak do reprezentacji Polski, kończąc zmagania na etapie ćwierćfinałowym. W 2009 zakończył karierę reprezentacyjną, występując łącznie w 178 spotkaniach. Po odejściu z AZS Olsztyn, w 2004 dołączył do rosyjskiego Gazpromu Surgut, w którym grał do 2005. Następnie został graczem Jastrzębski Węgiel, a w 2007 dołączył do Sparklingu Mediolan. W 2008, w związku z bankructwem klubu, przeniósł się do beniaminka PlusLigi, Trefla Gdańsk. W 2009 podpisał jednoroczny kontrakt z Lokomotiwem Biełgorod. Z zespołem tym wywalczył srebrny medal rosyjskiej Superligi. Po pięcioletniej przerwie wrócił do Gazpromu Surgut. 2 października 2011 podpisał miesięczną umowę z klubem Al Arabi Ad-Dauha, z którym wystąpił m.in. w klubowych mistrzostwach świata. Po zakończeniu kontraktu powrócił do Polski, gdzie, pozostając bez drużyny, trenował razem z siatkarzami AZS-u Olsztyn. 17 października 2011 został oficjalnie zawodnikiem Akademików. 28 lutego 2012 rozwiązał kontrakt „za porozumieniem stron”. 23 marca podpisał kontrakt do końca sezonu z drużyną Casa Modena, dzięki czemu po czterech latach przerwy ponownie mógł zagrać we włoskiej Serie A1. W kwietniu 2015 poinformował o zakończeniu kariery sportowej.

źródło: wikipedia                                                                                                                                    

24 marca 2020

Marian Woronin

Marian Jerzy Woronin (ur. 13 sierpnia 1956 w Grodzisku Mazowieckim) – polski lekkoatleta, sprinter. Kawaler Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderu Uśmiechu. Wicemistrz olimpijski (igrzyska olimpijskie w Moskwie w 1980) i mistrz Europy (Praga 1978) w sztafecie 4 x 100 metrów, brązowy medalista mistrzostw Europy w biegu na 100 m (Ateny 1982), rekordzista Europy w biegu na 100 m (10,00 s – 9 czerwca 1984, Warszawa – Memoriał Janusza Kusocińskiego – rekord przetrwał 4 lata), wielokrotny zwycięzca halowych mistrzostw Europy na 50 lub 60 m, zawodów o Puchar Świata i Europy, 15-krotny mistrz Polski w biegach na 100 m, 200 m i sztafecie 4 x 100 m. Obecnie przedsiębiorca, działacz sportowy, prezes Fundacji Polskiej Lekkiej Atletyki. W jego rekordowym biegu na 100 m zegar wskazał dokładny pomiar 9,992. Zgodnie z przepisami IAAF dotyczącymi zaokrąglania czasu, oficjalnie uznany został czas 10,00 s. Był zawodnikiem Znicza Pruszków, Polonii Warszawa i Legii Warszawa. Marian Woronin był inicjatorem zawodów Czwartków lekkoatletycznych.

źródło: wikipedia                                                                                                                                        

22 marca 2020

Liz Mitchell

Elizabeth Rebecca Mitchell (ur. 12 lipca 1952 r. na Jamajce) brytyjska wokalistka, najbardziej znana jako wokalistka zespołu Boney M. Rozmowa telefoniczna z agencją Katja Wolff w lutym 1976 r. Przekonała Mitchella do powrotu do Niemiec, aby dołączyła do nowej grupy, którą zgromadził producent płytowy Frank Farian, która stałby się znana jako Boney M. Chociaż początkowym celem grupy było po prostu synchronizacja występów telewizyjnych i dyskotekowych piosenki Farian'a „Baby Do You Wanna Bump”, Boney M. wkrótce stał się legalną grupą nagraniową z Mitchell, Marcia Barrett i producentem Farian jako wokalem. Mitchell stała się powszechnie uważana za główną wokalistę Boney M. Farian stwierdził później, że „Wszyscy członkowie (Boney M.) mogą zostać zastąpieni, z wyjątkiem Liz”. Chociaż Boney M był w dużej mierze pojazdem Farian dla własnego pisania piosenek, Mitchell jest uznawana za współtwórcę piosenki Boney M „African Moon”, która ukazała się na ich albumie Boonoonoonoos (1981). Choć nie przyczyniła się znacząco jako autorka tekstów, wokale Mitchella są powszechnie uważane za najbardziej charakterystyczną część dźwięku Boney M. W 1996 roku Mitchell i jej mąż Thomas Pemberton zbudowali Dove House Studios i założyli Dove House Records. Wraz z nowo założonym fanklubem Mitchell nagrał EP z czterema piosenkami świątecznymi jako specjalny świąteczny prezent dla swoich fanów. W listopadzie 1999 r. Mitchell w końcu wydała swój album Share the World, którego ukończenie zajęło trzy lata. W listopadzie 2000 r. Wydała sezonowy album Christmas Rose, który składał się z częściowo nowego materiału, w tym utworu tytułowego „Lord's Prayer” i „I Want to Go to Heaven”, napisanego wspólnie przez nią, częściowo re-nagrań Boney M. świąteczny album. Mitchell, obecnie narodzona na nowo chrześcijanin, kontynuowała inspirującą ścieżkę na swoim czwartym solowym albumie Let It Be, wydanym w listopadzie 2004 r. Zaledwie kilka miesięcy później album Liz Mitchell Sings the Hits of Boney M., nagrany w Pradze, przy wsparciu czeskiej orkiestry symfonicznej, został wydany. Piosenka nagrana w 2006 r., Zatytułowana „A Moment Of Love”, znajduje się na płycie kompilacyjnej The Magic of Boney M. Nadal koncertuje, zapowiadana jako Boney M. z Liz Liz Mitchell.

źródło: wikipedia