Krzysztof Baranowski

Krzysztof Tadeusz Baranowski (ur. 26 czerwca 1938 we Lwowie) – żeglarz, kapitan jachtowy, dziennikarz, nauczyciel, krótkofalowiec SP5ATV. Jako pierwszy Polak dwukrotnie opłynął samotnie kulę ziemską. Absolwent Politechniki Wrocławskiej (inżynier elektronik) i Studium Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (dziennikarz). W latach 60. XX wieku był redaktorem w „Trybunie Ludu”, gdzie zajmował się popularyzacją nauki. Od 1969 roku należał do PZPR. W latach 1965–1966 brał udział w wyprawie naukowo-żeglarskiej jachtu Śmiały wokół Ameryki Południowej (kpt. Bolesław Kowalski). Wielokrotnie występował w różnorakich programach TVP dla młodzieży (Ekran z bratkiem, Teleranek, Latający Holender), propagując żeglarstwo. Od roku 1977 był komentatorem TVP. 17 czerwca 1972 zajął 12 miejsce w transatlantyckich regatach samotnych żeglarzy OSTAR z Plymouth (Wielka Brytania) do Newport (Stany Zjednoczone) na jachcie Polonez, po czym odbył dalszą samotną drogę dookoła świata drogą na Horn. Był pierwszym Polakiem, który przebył tę trasę samotnie. Władysław Wagner, czyli pierwszy Polak, który opłynął świat także drogą na Horn, nie płynął samotnie. Natomiast Leonid Teliga płynął samotnie, ale trasą łatwiejszą, przez Kanał Panamski. Baranowski w ciągu 272 dni pokonał 35 424 mil morskich na trasie Newport – Kapsztad – Hobart (Tasmania) – Stanley (Falklandy) – Plymouth. Opłynął m.in. przylądki Dobrej Nadziei, Leeuwin i Horn. Rejs zakończył się 24 czerwca 1973 roku. Jako jedyny dotychczas Polak odbył rejs dookoła świata po raz drugi, również samotnie, ale w przeciwnym kierunku. Dokonał tego od 2 października 1999 do 30 sierpnia 2000 na jachcie Lady B. Rozpoczął i zakończył rejs w portugalskim porcie Villamoura, przepłynął 24 tys. mil morskich trasą równikową, zawijając do 20 portów. Szlak podróży prowadził m.in. przez Wyspy Kanaryjskie, Karaiby, Kanał Panamski, Tahiti, Australię, Seszele, Morze Czerwone i Śródziemne. Był inicjatorem budowy Poloneza oraz dwóch żaglowców rejowych: STS „Pogoria” oraz STS „Fryderyk Chopin”. Drugi kapitan polskiego prototypowego żaglowca – barkentyny STS „Pogoria”. Prowadził „Pogorię” w regatach „Tall Ships’ Races 80” i w rejsie z naukowcami PAN na Antarktydę. Pomysłodawca i założyciel Szkoły pod Żaglami, którą jako kapitan poprowadził w latach 1983–1984 na żaglowcu STS „Pogoria”, a w 1992 na żaglowcu STS „Fryderyk Chopin”, który zbudowała jego Fundacja – Międzynarodowa Szkoła Pod Żaglami. W 1981 na skutek błędnego odczytu wskazań radaru doprowadził do kolizji STS „Pogoria” z MS Generał Stanisław Popławski, Izba Morska w orzeczeniu obciążyła winą za spowodowanie kolizji kapitana „Pogorii” w 80%.  Był redaktorem naczelnym czasopisma „Jachting”. Od 2009 prowadzi Fundację „Szkoła Pod Żaglami Krzysztofa Baranowskiego” opartą o wolontariat młodzieży niosącej innym pomoc. Prywatnie mąż Bogumiły Wander.

źródło: wikipedia      

The 69 Eyes

 

The 69 Eyes – fiński zespół muzyczny grający szeroko pojętą muzykę hard rockową. Założony w 1989 roku w Helsinkach wykonywał początkowo muzykę z pogranicza glam metalu i hard rocka, by ostatecznie zmienić stylistkę na mieszankę rocka gotyckiego, dark wave'u i rocka alternatywnego. Zespół został założony latem 1989 roku w Helsinkach przez pięciu fanów Ramones – Jyrkiego „Jyrkiego 69” Linnankiviego, Arto "Archziego" Ojajärviego, Timo "Timo-Timo" Pitkänena, Pasiego "Baziego" Moilanena oraz Lotta. Ich pierwszym wydawnictwem była 7-calowa epka „Sugarman” z 1990 rok. Kolejna epka, zatytułowana „Barbarella”, ujrzała światło dzienne rok później. Tuż przed wydaniem debiutanckiego albumu „Bump 'n' Grind” (wydanego nakładem fińskiej wytwórni Gaga Goodies w 1992 roku, z zespołu odszedł Lotto i został zastąpiony przez Jussiego "Jussiego 69" Vuoriego. W tym samym roku zespół wydał dwie kolejne 7-calowe epki – „Juicy Lucy” i „High Times Low Lives”. W 1994 roku ukazał się kompilacyjny album „Motor City Resurrection”. Rok później ukazała się płyta „Savage Garden”, a dwa lata później „Wrap Your Troubles in Dreams” będąca zwieńczeniem glam metalowego okresu grupy. Wydany w 1999 roku „Wasting the Dawn” stanowił odejście w kierunku rocka gotyckiego i zaznaczał pojawienie się dwóch postaci – nieformalnego „szóstego członka” zespołu, producenta Johnny'ego Lee Michaelsa, oraz Ville Valo z formacji HIM, który od tego czasu często gościł na kolejnych wydawnictwach. Przełomem w karierze okazał się wydany w 2000 roku album „Blessed Be”, który dotarł do 1. miejsca fińskiej listy przebojów i okrył się złotem. Panowie zagościli ponownie na pierwszych miejscach listy przebojów kolejnym albumem – wydany w 2002 roku „Paris Kills”, który po czasie zyskał status platynowej płyty. Była to ostatnia płyta studyjna wydana pod szyldem Gaga Goodies. W 2003 roku wydano jeszcze album kompilacyjny „Framed in Blood – The Very Blessed of the 69 Eyes”, wieńczący 11 lat współpracy. W 2004 roku zespół podpisał umowę z EMI/ Virgin Records i pod jej szyldem wydał płytę „Devils”. Produkcją albumu zajęli się Lee Michaels i Hiili Hiilesmaa. Do głównego singla – „The Lost Boys” – nakręcony został teledysk, którego reżyserem został Bam Margera. Kolejne trzy lata zespół spędził w trasie. W 2007 wydał album „Angels”, będący kontynuacją wątków podjętych na „Devils”. Ponownie produkcją zajął się duet Hiilesmaa/Lee Michaels. W tym samym roku zespół nagrał ponownie utwór „Wrap Your Troubles in Dreams”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Margery „Dream Seller”. W 2008 roku zespół wystąpił w hollywoodzkim klubie-legendzie Whisky a Go Go. Materiały z tego koncertu został wydany w postaci albumu „The 69 Eyes: Hollywood Kills”. Rok później wydany został krążek „Back in Blood”, poprzedzony singlem „Dead Girls Are Easy”. W 2012 roku pojawiła się kolejna płyta zatytułowana „X”. Początek roku 2016 zespół skwitował singlem „Jet Fighter Plane”, a następnie albumem „Universal Monsters”. 

         źródło: wikipedia      

Dariusz Tokarzewski

 

Dariusz Tokarzewski (ur. w Zamościu) wokalista Grupy Vox, muzyk. Ukończył II LO i szkołę muzyczną, grał w miejscowych zespołach młodzieżowych. Podczas studiów na UMCS (IWA) występował z zespołem „Camerata” (wiolonczelista) w wielu krajach Europy, jako wiolonczelista również z orkiestrą K. Namysłowskiego i teatrem Muzycznym w Lublinie, z kabaretem „Loża 44” wystąpił w „Spotkaniach z balladą”, był kierownikiem muzycznym w Teatrze Lalki i Aktora w Lublinie, a z własnym zespołem „Za 110” Zdobył wyróżnienie na festiwalach studenckich w Krakowie, grał w lubelskim zespole „Taxi” (z J.Słotą), był nauczycielem muzyki w Świdniku. Od 1987 śpiewa, nagrywa w znanej w Polsce „Grupie Vox” (występował m.in. w Ameryce i Australii). Uhonorowany wyróżnieniem Zasłużony dla Kultury Polskiej (2014).

         źródło: wikipedia      

Cissy Houston

 

Emily „Cissy” Houston, właściwie Emily Drinkard (ur. 30 września 1933 w Newark) – amerykańska piosenkarka soul i gospel, matka Whitney Houston. Cissy Houston jest najmłodsza z ośmiorga rodzeństwa. Gdy miała 5 lat, jej matka doznała udaru mózgu, a trzy lata później zmarła. Jej ojciec zmarł na raka żołądka w 1951 roku. W 1954 roku wyszła za mąż za Freddiego Garlanda. Dwa lata później rozwiedli się, gdy Cissy była ciąży. W 1959 roku wyszła za mąż za Johna Russella Houstona, a w 1963 roku urodziła córkę Whitney Houston. W 1969 roku rozpoczęła karierę solową, wydając album, który zawierał kilka przebojów: „I’ll Be There” i „Be My Baby”. Reprezentowała USA na World Popular Song Festival w 1979 roku z utworem „You’re the Fire”. Zajęła drugie miejsce, zdobywając nagrodę Most Outstanding Perfomance. W 1996 i 1998 roku otrzymała Nagrody Grammy dla Najlepszego Tradycyjnego Albumu Soul Gospel (Grammy Award for Best Traditional Gospel Album) za wydawnictwa Face to Face oraz He Leadeth Me. 11 lutego 2012 roku córka Cissy Houston – Whitney – zmarła w hotelu The Beverly Hilton w Los Angeles. 26 lipca 2015 roku po półrocznej śpiączce – w wieku 22 lat – zmarła wnuczka Cissy, Bobbi Kristina Brown.

         źródło: wikipedia      

Apoloniusz Tajner

 

Apoloniusz Leopold Tajner (ur. 17 kwietnia 1954 w Goleszowie) – polski zawodnik kombinacji norweskiej, trener i działacz sportowy. Od 2006 pełni funkcję prezesa Polskiego Związku Narciarskiego. W młodości uprawiał kombinację norweską. Kilkakrotnie został mistrzem Polski juniorów oraz zajął piąte miejsce na mistrzostwach świata w tej kategorii. Ukończył Technikum Mechaniczne w Ustroniu, a w 1980 został absolwentem krakowskiej AWF z tytułem trenera narciarstwa klasycznego II klasy. Po ukończeniu studiów zajął się szkoleniem zawodników w Olimpii Goleszów, gdzie pracował od 1979. W latach 1983–1984 był zatrudniony w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Bielsku-Białej. Od 1984 do 1990, prowadził reprezentację Polski w kombinacji norweskiej. Pojechał z nią na igrzyska olimpijskie do Calgary. Następnie przerwał karierę trenerską. W latach 1994–1999 pełnił funkcję wiceprezesa ds. sportowych w Polskim Związku Narciarskim. Na początku swej pracy zatrudnił, jako trenera głównego kadry skoczków, Czecha Pavla Mikeskę. Po rezygnacji Mikeski w 1999, reprezentację tymczasowo prowadził Piotr Fijas, którego zastąpił Tajner. Wprowadził wówczas do sztabu szkoleniowego fizjologa, dr Jerzego Żołądzia, oraz psychologa, dr Jana Blecharza. Wkrótce sukcesy zaczął odnosić Adam Małysz, który pod wodzą Tajnera trzykrotnie z rzędu zdobył Puchar Świata, trzykrotnie mistrzostwo świata i jedno wicemistrzostwo świata oraz wygrał 49. Turniej Czterech Skoczni, a na igrzyskach w 2002 w Salt Lake City zdobył brązowy i srebrny medal. Uzyskał tytuł trenera klasy mistrzowskiej, został też wyróżniony tytułem Trenera Roku 2001 w plebiscycie Przeglądu Sportowego (razem z Jerzym Engelem). Polska reprezentacja 9 grudnia 2001 po raz pierwszy w historii stanęła na podium w konkursie drużynowym PŚ, plasując się na trzecim miejscu, za Finami i Japończykami. W 2002 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. 14 marca 2004 podał się do dymisji z powodu słabych wyników jego zawodników i z przyczyn osobistych. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 bez powodzenia kandydował z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego w okręgu śląskim, uzyskując 7265 głosów. Od października 2004 pełnił funkcję dyrektora sportowego w PZN, a od 6 listopada sekretarza generalnego związku. W listopadzie 2005 przez ministra sportu mianowany został kuratorem PZN. 2 lutego 2006 Tajnera wybrano na prezesa tej organizacji. W czasie Walnego Zjazdu w Krakowie, uzyskał 38 głosów. 

         źródło: wikipedia       

Måneskin

 

Måneskin (duń. światło księżyca) – włoski zespół muzyczny założony w 2016 w Rzymie. W jego skład wchodzą: wokalista Damiano David, basistka Victoria De Angelis, gitarzysta Thomas Raggi oraz perkusista Ethan Torchio. Zespół zyskał rozgłos w 2017 po zajęciu drugiego miejsca w 11. sezonie programu X Factor. Międzynarodową rozpoznawalność przyniosła im wygrana z utworem „Zitti e buoni” w finale Konkursu Piosenki Eurowizji 2021. Zespół założono w 2016, a jego nazwa w języku duńskim oznacza światło księżyca. Pomysłodawczynią tej nazwy jest członkini zespołu – Victoria De Angelis, która jest pochodzenia duńskiego. W 2017 wzięli udział w 11. edycji włoskiej wersji programu X Factor; zajęli drugie miejsce. W tym samym roku wydali swoją pierwszą EP-kę Chosen, którą promował singel o tej samej nazwie. W 2018 ukazał się ich pierwszy album studyjny pt. Il ballo della vita, który odniósł sukces w kraju, docierając do pierwszego miejsca włoskiej listy sprzedaży oraz osiągając status trzykrotnej platynowej płyty. W 2021 zwyciężyli w 71. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z utworem „Zitti e buoni”. Zostali tym samym reprezentantami Włoch w finale 65. Konkursie Piosenki Eurowizji, w którym wygrali zdobywszy 524 punkty, w tym 318 pkt od telewidzów (1. miejsce) i 206 pkt od jurorów (4. miejsce). 

         źródło: wikipedia           

De Su

 

De Su – polskie żeńskie trio wokalne, założone w 1993 roku. Zespół został założony w lutym 1993 przez Małgorzatę „Margo Su” Pruszyńską (ur. 17 stycznia 1965 w Gdyni). Grupa swój początek miała w musicalu Metro, gdzie śpiewały i poznały się cztery wokalistki: Małgorzata Pruszyńska, Daria Druzgała i Beata Kacprzyk, a także Anna Mamczur, która jeszcze w 1993 roku opuściła zespół. Początkowo wokalistki pojawiły się jako chórek na płycie Elf Varius Manx. Następnie lider grupy, Robert Janson, napisał kompozycje na solową płytę De Su, która pojawiła się na rynku w 1996 roku. Płytę promowała piosenka „Życie cudem jest”, będąca jednym z największych hitów tria. Po paśmie sukcesów i dwuletniej przerwie zespół wydał drugą płytę pt. Uczucia, która jednak nie odniosła już sukcesu komercyjnego. W 2000 roku do zespołu dołączyła Katarzyna Rodowicz. Wtedy został nagrany świąteczny przebój pt. „Kto wie?”. Z czasem z trio odeszła Beata Kacprzyk, chcąca skupić się na życiu prywatnym. Następnie z zespołu odeszła Daria Druzgała, która zaczęła śpiewać w teleturnieju Gra w przeboje, emitowanego na prywatnej stacji RTL 7. W efekcie tego grupa przestała istnieć. Kilka miesięcy później Małgorzata Pruszyńska reaktywowała grupę pod nazwą 2Su, w skład której weszła ona sama i Katarzyna Rodowicz. Duet wydał singel z dwiema piosenkami – premierową „Jedna dzika noc” oraz ponownie nagraną „Kto wie?”. 2Su po krótkim czasie rozpadł się na początku XXI wieku. Po rozpadzie zespołu Pruszyńska wydała jeszcze singiel „Nie jestem aniołem”, który nie został zauważony w mediach. Artystki wycofały się z życia publicznego. 

         źródło: wikipedia           

 

Imagine Dragons

 

Imagine Dragons – amerykański zespół popowy założony w 2008 w Las Vegas w Nevadzie. Dan Reynolds poznał gitarzystę Wayne’a Sermona w 2008 r. w Utah, gdzie Dan chodził do szkoły, a Wayne mieszkał po skończeniu szkoły muzycznej. Skład kapeli został uformowany w Las Vegas. W jej skład wchodzili Dan Reynolds, Wayne „Wing” Sermon, Ben McKee, Andrew Tolman i Brittany Tolman. Członkowie kapeli żyli razem w Las Vegas, gdzie nagrali i wydali swoje pierwsze trzy EP'ki. Kapela wydała dwie EP'ki zatytułowane Imagine Dragons EP i Hell and Silence EP w 2010 r. Obie zostały nagrane w Battle Born Studios. W roku 2011 powrócili do tego studia i nagrali kolejną EP pod tytułem It's Time. Wcześniejsi członkowie Andrew oraz Brittany Tolman opuścili zespół w lipcu 2011 r. i zostali zastąpieni przez obecnego perkusistę Daniela Platzmana. Imagine Dragons podpisali kontrakt z wytwórnią Interscope Records w listopadzie 2011 r. Pracowali z producentem Alexem Da Kid, z którym nagrali swój pierwszy wydany album przez Westlake Recording Studios w zachodnim Hollywood, Kalifornii, EP pod nazwą Continued Silence który został wydany 14 lutego 2012 r. Krótko po tym został wydany singiel It's Time, który osiągnął 15. miejsce w Billboard Hot 100. Teledysk zadebiutował 17 kwietnia 2012 r. we wszystkich stacjach MTV. Teledysk został nominowany do MTV Video Music Awards w kategorii „Best Rock Video”. It's Time został oznaczony podwójną platyną przez RIAA oraz złotem przez ARIA. Zespół skończył nagrywać swój album Night Visions w lecie 2012 r. w Studio X które znajduje się w Palms Casino Resort. Album został wydany w USA 4 września 2012 r. Night Visions osiągnął 2. miejsce w tabeli Billboard 200, w pierwszym tygodniu zostały sprzedane 83 000 kopii. Night Visions osiągnął także pierwsze miejsce w rankingu Billboard Alternative i Billboard Rock oraz osiągnął Top 10 w Austrii, Kanadzie, Irlandii, Portugalii i Szkocji. W wyniku tego, płyta Night Visions uzyskała status złotej nadany przez RIAA. Drugi singiel Radioactive osiągnął trzecie miejsce w notowaniu Billboard Hot 100 oraz dwunaste na liście UK Singles Chart. Billboard oznaczył ich jako jednych z „najbardziej jasnych, nowych gwiazd 2012 roku”. Amazon.com nazwał ich „ulubioną kapelą roku 2012”. W tym samym roku utwór „Radioactive” został wykorzystany przez firmę Ubisoft w spocie reklamowym gry Assassin’s Creed III. Imagine Dragons wystąpili na żywo w show The Tonight Show with Jay Leno (2012), Jimmy Kimmel Live! (2012), Late Night with Jimmy Fallon (2012) oraz w Conan (2013). Zespół wziął udział również w show Late Show with David Letterman (2013) i The Tonight Show with Jay Leno (2013). Kapela także zaplanowała występ w Good Morning America na 5 lipca 2013 r. Imagine Dragons zrobiła trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz po krajach Europy. Opublikowano informacje o trasie koncertowej North America Amphitheatre Tour. W 2013 r., z rodziną Tylera Robinsona założyli fundację The Tyler Robinson Foundation pomagającą walczyć młodym ludziom z rakiem. 18 września 2014 r. z okazji rozpoczęcia mistrzostw świata w League of Legends, zespół wydał kolejny numer pod tytułem „Warriors”, nawiązujący klipem do owej gry. 11 lutego 2015 r. zespół wydał swój drugi album Smoke + Mirrors. 2 lutego 2016 r. Imagine Dragons zagrali koncert w Atlas Arena w Łodzi, co było jednocześnie ich pierwszym występem na żywo w Polsce. 3 czerwca 2017 r. wystąpili na Orange Warsaw Festival jako główna gwiazda dnia. W tym samym miesiącu ukazał się trzeci album studyjny grupy pt. Evolve. Krążek promowały trzy single „Believer”, „Thunder” oraz „Whatever It Takes”. 21 lutego 2018 r. ukazał się singel „Next to Me”, który pochodzi z reedycji krążka Evolve. W czerwcu 2018 r. został wydany utwór „Born to Be Yours”, nagrany wspólnie z norweskim DJ Kygo. W tym samym czasie zespół nagrywał nowy materiał na czwarty album, czego efektem jest pierwszy singel „Natural”. Kolejnym utworem promującym płytę został „Zero”. 9 listopada 2018 r. miał swoją premierę krążek Origins. 

         źródło: wikipedia           

John Legend

John Legend, właściwie John Stephens (ur. 28 grudnia 1978 w Springfield) – amerykański piosenkarz R&B, kompozytor i pianista, zdobywca Oscara 2015 za najlepszą piosenkę („Glory”). W wieku czterech lat Legend rozpoczął edukację muzyczną; wykonywał utwory gospel na pianinie klasycznym. Rok później dołączył do kościelnego chórku dziecięcego. W wieku 16 lat ukończył Springfield North High School, następnie uczęszczał do uniwersytetu w Pensylwanii, w którym przewodził Counterparts, grupie śpiewającej a cappella. Pracował w Boston Consulting Group w Bostonie, a później w Nowym Jorku. Występował w mniejszych klubach w Nowym Jorku, Filadelfii i Waszyngtonie. Współlokator Johna, Devon Harris, przedstawił go swojemu kuzynowi, wtedy jeszcze wschodzącej gwieździe hip-hopu, Kanye Westowi. Od tego momentu Legend i West często pracowali razem. Legend podpisał także kontrakt z wytwórnią Kanyego Westa, G.O.O.D. Music, w której wydał swój debiutancki album. Asystował również Westowi podczas produkcji jego pierwszego albumu, The College Dropout, śpiewając chórki w niektórych refrenach. Debiutancki album Johna Legenda zatytułowany Get Lifted został wydany pod koniec 2004 roku. Nad materiałem piosenkarz pracował z takimi artystami, jak raper i producent Kanye West czy Snoop Dogg. Legend grał również na pianinie w piosence Lauryn Hill „Everything is Everything”, „You Don't Know My Name” Alicii Keys, „High Road” Fort Minor i „Like that” The Black Eyed Peas. W 2006 roku wydał swoją drugą płytę studyjną zatytułowaną Once Again. Promował ją utwór „Save Room”. W 2008 roku ukazał się trzeci studyjny album artysty zatytułowany Evolver. Promowały go single „Everybody Knows” czy „It’s Over”, który był wykonany wspólnie z Kanye’em Westem. 30 sierpnia 2013 roku premierę miała jego czwarta płyta studyjna zatytułowana Love in the Future, która była promowana przez single „Who Do We Think We Are”, „Made to Love”, „All of Me” i „You & I (Nobody in the World)”. W 2015 roku zdobył Nagrodę Akademii Filmowej w kategorii „Najlepsza piosenka oryginalna” za utwór „Glory”, który nagrał z raperem Commonem na potrzeby filmu Selma. 2 grudnia 2016 roku ukazał się piąty album studyjny piosenkarza zatytułowany Darkness and Light, na którym znalazły się m.in. single „Love Me Now” i „Penthouse Floor”. 25 lutego 2019 dołączył jako trener w 16. edycji amerykańskiego programu The Voice, zastępując Jennifer Hudson. Artysta wystąpił w filmie La La Land wcielając się w postać Keitha, wokalisty zespołu. Specjalnie na tę okazję nauczył się grać na gitarze. Choć utwory Legenda są głównie nasycone R&B i soulem, sam artysta przyznaje, że duży wpływ na ich całokształt ma muzyka gospel, głównie dlatego, że była to muzyka jego dzieciństwa. Jedną z ważniejszych ról odgrywa także fortepian, na którym Legend uczył się grać od najmłodszych lat, i co jest także jednym z powodów, dla których artysta sam komponuje swoje utwory.

         źródło: wikipedia           

Krystian Ochman

Krystian Ochman (ur. 19 lipca 1999) – polski piosenkarz i kompozytor, który w swojej twórczości łączy brzmienie śpiewu klasycznego z repertuarem rozrywkowym. Zwycięzca 11. edycji programu The Voice of Poland. Urodził się i dorastał nieopodal Waszyngtonu, gdzie jego rodzice wyjechali jeszcze w czasach komunistycznych. Pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach – jego ojciec grał na syntezatorze w zespole Róże Europy, a dziadek, Wiesław Ochman, jest śpiewakiem operowy. Początkowo fascynował się sportem, pływał i chciał zostać piłkarzem, ostatecznie za namową rodziców zaczął uczyć się gry na fortepianie i trąbce. W okresie licealnym podjął naukę śpiewu, ponadto wcielił się w rolę księcia w szkolnym przedstawieniu musicalowym Kopciuszek. Za namową dziadka podjął studia na Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie wokalistyki klasycznej. W 2020 wziął udział w przesłuchaniach do 11. edycji programu rozrywkowego typu talent show The Voice of Poland. Dołączywszy do drużyny Michała Szpaka, przeszedł pomyślnie przez kolejne etapy konkuru i ostatecznie dotarł do finału, w którym zdobył największe poparcie widzów. Po finale wydał swój debiutancki, autorski singel „Światłocienie”. W kolejnych miesiącach wydał single: „Wielkie tytuły”, „Wspomnienie” i „Ten sam ja. We wrześniu 2021 otrzymał Nagrodę Publiczności w koncercie „Premiery” na 58. 58. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, w którym wykonał utwór „Prometeusz”. 

         źródło: wikipedia