Kasia Smutniak

Kasia Smutniak, właśc. Katarzyna Anna Smutniak (ur. 13 sierpnia 1979 w Pile) – polsko-włoska aktorka filmowa i telewizyjna, modelka, która największą popularność zdobyła we Włoszech, gdzie pracuje i mieszka od lat. Doceniana za kreacje dramatyczne, jak i komediowe, bywa nazywana „młodszą siostrą Moniki Bellucci”. 

W wieku 15 lat w Warszawie zajęła drugie miejsce w eliminacjach do konkursu The Look Of The Year. Wyjechała na trzy miesiące do Tokio i uczyła się modelingu. Mając 17 lat, przeniosła się do Włoch, gdzie rozpoczęła karierę jako modelka i została dostrzeżona przez agencję mody Why Not w Mediolanie. Wystąpiła w reklamach telewizyjnych, w tym operatora sieci komórkowej Telecom Italia Mobile. Prezentowała kolekcje ubrań projektantów, takich jak Dolce & Gabbana, Mila Schön, Alessandro Sport Max, Laura Biagiotti, Romeo Gigli czy Valentino. Pojawiała się m.in. w „Elle”, „Vogue”, „Marie Claire” i „GQ”. W 2000 zadebiutowała aktorsko jako Serena w komedii Al momento giusto. W 2002 w Polsce, za namową Bogusława Lindy, Janusz Zaorski obsadził ją w komedii sensacyjnej Haker z Bartoszem Obuchowiczem. W 2009 została twarzą włoskich perfum „Idole D’Armani” Giorgia Armaniego. We francuskim filmie akcji Pozdrowienia z Paryża (From Paris with Love, 2010) według scenariusza Luca Bessona z Johnem Travoltą i Jonathanem Rhys-Meyersem wcieliła się w postać Caroline. W 2016 zagrała Evę, jedną z głównych bohaterek włoskiego przeboju kinowego Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie. W tę samą postać wcieliła się w polskim remaku filmu (Nie)znajomi (2019). W czerwcu 2018 dostała angaż w nowej hollywoodzkiej wersji przygód Doktora Dolittle według powieści Hugh Loftinga The Voyage of Doctor Dolittle, gdzie obok Roberta Downeya Jr. w roli tytułowej, w gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się: Antonio Banderas, Tom Holland, Selena Gomez, Emma Thompson, Ralph Fiennes, Octavia Spencer, Carmen Ejogo, Marion Cotillard, Frances de la Tour i John Cena. W 2023 zadebiutowała jako reżyserka filmem dokumentalnym Mur o wydarzeniach na granicy polsko-białoruskiej. 

     źródło: wikipedia  

Gregory Porter

 

Gregory Porter (ur. 4 listopada 1971 Sacramento, California, U.S.) to amerykański piosenkarz, autor tekstów piosenek i muzyk. Dwukrotnie zdobył nagrodę Grammy za najlepszy jazzowy album wokalny: najpierw w 2014 roku za Liquid Spirit, a następnie ponownie w 2017 roku za Take Me to the Alley.

Po ukończeniu Highland High School w 1989 roku otrzymał pełne stypendium sportowe jako liniowy futbolu amerykańskiego z San Diego State University (SDSU Aztecs), ale kontuzja barku w trzecim roku przerwała jego karierę futbolową.  Matka Portera zmarła na raka, gdy miał 21 lat. Na łożu śmierci powiedziała mu: „Śpiewaj, kochanie, śpiewaj!” Porter wydał dwa albumy w wytwórni Motéma razem z Membran Entertainment Group, Water z 2010 roku i Be Good z 2012 roku, zanim podpisał kontrakt z Blue Note Records (w ramach Universal Music Group) 17 maja 2013 roku. Jego trzeci album, Liquid Spirit, został wydany 2 września 2013 roku w Europie i 17 września 2013 roku w USA. Album, wyprodukowany przez Briana Bacchusa, zdobył nagrodę Grammy 2014 w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny. Liquid Spirit odniósł komercyjny sukces rzadko osiągany przez albumy w gatunku jazzowym, docierając do pierwszej dziesiątki na brytyjskich listach przebojów. Płyta uzyskała certyfikat złotej płyty BPI, sprzedając się w ponad 100 000 egzemplarzy w Wielkiej Brytanii. Jego czwarty album, Take Me to the Alley, ukazał się 6 maja 2016 r. W brytyjskim The Guardian został uznany za album tygodnia Alexisa Petridisa. 26 czerwca 2016 r. Porter wystąpił na Pyramid Stage podczas festiwalu Glastonbury 2016. Neil McCormick, pisząc dla The Daily Telegraph, powiedział: „Ten otyły jazzman w średnim wieku może być najdziwniejszą gwiazdą popu na świecie, ale jest orzeźwiającym świadectwem idei, że najważniejszym organem do muzycznego doceniania zawsze powinny być nasze uszy. A Porter ma jeden z najbardziej przyjemnych dla ucha głosów w muzyce popularnej, kremowy baryton, który płynie gęsto i gładko przez bogate ciasto soczystej melodii. To głos, który sprawia, że ​​chcesz oblizać usta i zanurzyć się w nim”. 28 sierpnia 2020 r. Porter wydał swój szósty album studyjny All Rise. 5 listopada 2021 r. Porter wydał składankę Greatest Hits zatytułowaną Still Rising - The Collection w wytwórni Blue Note. Tego samego dnia wykonał piosenkę „Revival” w The Graham Norton Show. W Sylwestra 2021 r. Porter wystąpił w corocznym programie Hootenanny Jools. 2 czerwca 2022 r. Porter, w towarzystwie London Community Gospel Choir, zaśpiewał specjalnie skomponowaną piosenkę „A Life Lived with Grace” na rozświetlenie platynowych latarni jubileuszowych The Queen. 14 września 2023 r. Porter wydał singiel „Somebody” we współpracy z TSHA i Ellie Goulding. 13 grudnia 2023 r. Porter wystąpił w Royal Albert Hall w ramach programu „Christmas at The Royal Albert Hall”.

     źródło: wikipedia  

Adam Nowak

 

 

Adam Nowak (ur. 28 września 1963 w Poznaniu) – polski muzyk i tekściarz. Lider, twórca większości tekstów, gitarzysta i wokalista zespołu Raz, Dwa, Trzy.

Rozwijał artystyczne umiejętności w zielonogórskim środowisku kabaretowym. Był aktorem kabaretów: Drugi Garnitur (1988–1989, kierownik) i Grupy Działań Odurzających – Kibuc, a w 1989 współpracował z kabaretem Potem. W 1990 założył zespół Raz, Dwa, Trzy. W 1997 stworzył muzykę do filmu Jerzego Stuhra Historie miłosne, za którą otrzymał nagrodę Polskiego Radia Kraków na 22. FPFF. W 2004 wydawnictwo „Paganini” wydało książkę pt. „Trudno nie wierzyć w nic” – wywiad-rzekę z Adamem Nowakiem (rozmowę prowadził Cezary Sękalski). W wywiadzie tym artysta przeanalizował swoje utwory przez pryzmat doświadczeń duchowych, zwłaszcza religijnych. W 2008 poprowadził koncert „Debiuty” podczas 45. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Od 4 października 2021 w Radiu Nowy Świat prowadzi autorską audycję Dziękuję za wypowiedź.

     źródło: wikipedia  

Marcia Hines

 

Marcia Elaine Hines AM (ur. 20 lipca 1953) jest urodzoną w Ameryce australijską piosenkarką i osobowością telewizyjną. Hines zadebiutowała w wieku 16 lat w australijskiej produkcji musicalu Hair, a następnie wcieliła się w rolę Marii Magdaleny w Jesus Christ Superstar.  

Największe sukcesy komercyjne jako artystka nagraniowa odniosła pod koniec lat 70. XX wieku, wydając kilka przebojów, w tym covery „Fire and Rain”, „I Just Don't Know What to Do with Myself”, „You” i „Something's Missing (In My Life)”; a także albumy z pierwszej dziesiątki: Marcia Shines, Shining i Ladies and Gentlemen. Hines była trzykrotnie z rzędu wybierana przez czytelników tygodnika TV Week „Królową Popu” od 1976 roku. Hines przestała nagrywać na początku lat 80., aż do powrotu z Right Here and Now w 1994 r., w tym samym roku, w którym uzyskała obywatelstwo australijskie. Była bohaterką biografii Diva: the life of Marcia Hines z 2001 r., która zbiegła się z wydaniem albumu kompilacyjnego Diva. Od 2003 do 2009 r. i ponownie w 2024 r. była jurorem w Australian Idol, a jej wysoki profil doprowadził do odnowionego zainteresowania nią jako artystką. Jej album z 2006 r., Discotheque, osiągnął szczyt na 6. miejscu na liście albumów Australian Recording Industry Association (ARIA). Hines została wprowadzona do ARIA Hall of Fame 18 lipca 2007 r. Hines jest matką piosenkarki Deni Hines, z którą wystąpiła w singlu duetowym „Stomp!” (2006). Hines sprzedała 2,6 miliona albumów i była pierwszą australijską artystką, której album osiągnął status platynowej płyty, a także pierwszą kobietą, której siedem kolejnych albumów znalazło się w pierwszej dwudziestce.

     źródło: wikipedia  

Jan Młynarski

 

 

Jan Emil Młynarski (ur. 1979 w Warszawie) – polski muzyk, kompozytor, wokalista i multiinstrumentalista, a także dziennikarz radiowy związany z Trzecim Programem Polskiego Radia (2018–2020 i od 2024) i Radiem Nowy Świat (2020-2022). Znawca i popularyzator polskiej muzyki z lat 1918–1949, jak i propagator życiorysów wykonujących ją artystów. 

W wieku 19 lat rozpoczął studia na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Ze względu na dużą liczbę koncertów, podjętych studiów nie ukończył (studiował tam półtora roku). W wieku 27 lat wyjechał do USA, gdzie ukończył Drummers Collective w Nowym Jorku. Od 2009 jest członkiem zespołu Warszawskie Combo Taneczne, wykonującym przede wszystkim utwory przedwojennych pieśniarzy warszawskich. Współpracował ponadto m.in. z takimi wykonawcami jak: WWO, Kayah, Gaba Kulka czy Gordon Haskell. W latach 2018–2020 na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia w niedzielne popołudnia prowadził audycję „Dancing, salon, ulica”. W czerwcu 2023 ukazała się jego płyta z przedwojennymi piosenkami pt. Narkotyki. To pierwsze przedsięwzięcie płytowe w jego karierze, które sygnowane jest wyłącznie jego nazwiskiem, jako wokalisty. Miesiąc później, w lipcu TVP2 i TVP Polonia wyemitowały kolejny koncert z cyklu Polskie biesiady, w którym wystąpił wraz ze swoim Warszawskim Combo Tanecznym. Wydarzenie to było poświęcone piosenkom związanym z Warszawą. Wraz z grupą zaśpiewał kilka przedwojennych piosenek, m.in.: Stachu! i Ballada o Felku Zdankiewiczu. 7 kwietnia 2024 powrócił na antenę Trzeciego Programu Polskiego Radia jego popołudniowy program „Dancing, salon, ulica", który nadawany jest co niedzielę. Artysta wygłasza także prelekcje, na których przybliża historię muzyki folkowo-rozrywkowej, głównie z lat dwudziestych ubiegłego wieku. Podczas spotkań indywidualnie lub z Warszawskim Combo Tanecznym wykonuje także piosenki z tego okresu. Jan Młynarski jest synem piosenkarza i poety Wojciecha Młynarskiego oraz aktorki Adrianny Godlewskiej. Ma dwie starsze siostry – dziennikarki Agatę Młynarską i Paulinę Młynarską-Moritz. 

     źródło: wikipedia  

Andrzej Nejman

 

 

Andrzej Wojciech Nejman (ur. 5 listopada 1974 we Włocławku) – polski aktor, reżyser, prezenter i tłumacz.

Zadebiutował na małym ekranie jako 10-latek w roli Felka Miecucha w miniserialu Rozalka Olaboga (1984). Rozpoznawalność zdobył dzięki roli Waldka Złotopolskiego w telenoweli Złotopolscy. Wystąpił w komedii młodzieżowej Waldemara Szarka Sposób na Alcybiadesa (1998) i komedii Olafa Lubaszenki Poranek kojota (2001). W 1998 został aktorem Teatru Kwadrat im. Edwarda Dziewońskiego w Warszawie, którego był dyrektorem w latach 2010–2023. Debiutował na ekranie w 1984 występem w roli Felka Miecucha w miniserialu Rozalka Olaboga. W 1996 odegrał rolę Marcina w filmie Roberta Glińskiego Matka swojej matki. W kolejnych latach zagrał m.in. w filmach Szamanka (1996), Sposób na Alcybiadesa (1997), Poranek kojota (2001). Tajemnica kwiatu paproci (2004), 1409. Afera na zamku Bartenstein (2005), Legenda (2005) i Szaleńcy (2007). Ogólnopolską popularność zdobył dzięki roli Waldka Złotopolskiego w serialu TVP2 Złotopolscy, w którym występował w latach 1997–2008. Wystąpił również w serialach, m.in.: Kasia i Tomek (2002−2003), Camera Café (2004), Zakręcone (2005) i Niania (2005−2006). Jest również aktorem dubbingowym. Użyczył głosu postaciom w filmach animowanych, w tym np. tytułowemu Tarzanowi (1999) czy rycerzowi Rodrigo w kreskówce El Cid – legenda o mężnym rycerzu (2003). Uczestniczył w pierwszej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami (2005) i pierwszej edycji programu Polsatu Jak oni śpiewają (2007). Prowadził teleturniej Krzyżowka 13-latków, program interaktywny TVP1 Szalona aukcja (2007) i program polonijny TVP Polonia Ludzie listy piszą. 

     źródło: wikipedia  

Róisín Murphy

 Róisín Marie Murphy (ur. 5 lipca 1973) – irlandzka wokalistka, współzałożycielka zespołu Moloko. 

Murphy stworzyła zespół Moloko wraz z Markiem Brydonem, którego poznała na zabawie. Pytanie, które wtedy do niego skierowała, Do you like my tight sweater? (ang. „Czy podoba ci się mój obcisły sweter?”) stało się tytułem ich debiutanckiej płyty z 1995 roku. Przed rozpoczęciem współpracy z Brydonem Murphy nie śpiewała zawodowo. Wraz z Moloko Murphy nagrała cztery płyty. Uczestniczyła w pracach nad albumem All Back to the Mine, zawierającego remiksy utworów zespołu. Istotnym elementem, kształtującym muzykę i przekaz zespołu, był wieloletni związek Murphy i Brydona, zakończony po wydaniu w 2002 płyty Statues. Zespół Moloko nie wydał żadnego oficjalnego oświadczenia odnośnie do swojej przyszłości. W wywiadzie udzielonym brytyjskiemu magazynowi Q w maju 2005 Murphy powiedziała: "Rozstaliśmy się bezkonfliktowo po udanej trasie. Podaliśmy sobie ręce, powiedzieliśmy ‘do zobaczenia’, i od tamtej pory nie rozmawialiśmy. Nie wiem, co Mark sądzi o mojej płycie, ani czym się teraz zajmuje. Nie wiem, czy zespół jeszcze zagra, czy też nie. Osobiście, nie mam nic przeciw." Poza śpiewem w grupie Moloko Murphy współpracowała z innymi zespołami i wykonawcami, jak Handsome Boy Modeling School czy DJ Boris Dlugosch, dla którego zaśpiewała klubowy hit „Never Enough”. W 2004 Murphy rozpoczęła współpracę z producentem muzyki elektronicznej Matthew Herbertem. W 2005 wytwórnia Echo Records wydała jej pierwszy solowy album Ruby Blue. Przed premierą na CD Ruby Blue była dostępna na trzech płytach gramofonowych (Sequins #1, Sequins #2 i Sequins #3), wydanych w limitowanej edycji. W 2007 ukazała się jej druga solowa płyta „Overpowered”.

     źródło: wikipedia  

Tomasz Bednarek

Tomasz Bednarek (ur. 29 grudnia 1969 w Pleszewie) – polski aktor, prezenter telewizyjny i radiowy. 

W 1992 ukończył studia we wrocławskiej filii PWST w Krakowie. W latach 1992–1995 był aktorem Teatru Miejskiego w Gdyni, współpracował też krótko z Teatrem Współczesnym w Szczecinie. Występował również w wielu warszawskich teatrach, m.in. w Na Woli, Żydowskim, Ochoty, Bajka, Kamienica, Stanisławowskim i Capitol, a także w berlińskim Hebbel Theater. Ma na koncie wiele ról filmowych (Amok, Ogniem i mieczem, Łowcy skór, Spona, Serce gór) i telewizyjnych (Dom, Radio romans, Sława i chwała, Na Wspólnej, Oficer). Od 1997 występuje w roli Jacka Boreckiego w serialu Klan. Jest aktorem dubbingowym, znanym m.in. z ról głosowych w filmach i serialach Shrek, Tabaluga czy Gwiezdne wojny. Wystąpił w teledysku grupy Firebirds do utworu „24 zachody słońca” (1996). Prowadził teleturniej pt. Zabawy językiem polskim w TVP1. Uczestniczył w trzeciej edycji programu rozrywkowego Jak oni śpiewają w telewizji Polsat. Od maja do grudnia 2013 prowadził program „Stolica Kultury” w Radiu Vox FM, od 2 grudnia 2013 był gospodarzem audycji „Projekt Kultura” w Radiu Plus, a następnie został prowadzącym pasmo muzyczne Przeboje z nutą Nostalgii w tej rozgłośni. Był prowadzącym podróżniczy program 1000 miejsc w Polsce, które musisz zobaczyć w Fokus TV. Od 11 września 2016 prowadzi program podróżniczy Zakochaj się w Polsce w TVP. Wybrana filmografia: od 1997: Klan jako Jacek Borecki / 1999: Ogniem i mieczem (film) jako dworzanin / 2005–2007: Na Wspólnej / 2008: Pierwsza miłość jako Robert Drab, adwokat Andrzeja Pałkowskiego / 2015: Ojciec Mateusz jako Marek Karpiuk. 

     źródło: wikipedia  

Arch Enemy

Arch Enemy – szwedzki zespół muzyczny wykonujący melodic death metal, założony w 1996 roku przez Michaela i Christophera Amottów i Johana „Liiva” Axelssona. Po wydanym w 2001 roku albumie Wages of Sin nastąpił stopniowy wzrost popularności zespołu. Kolejne wydawnictwa grupy cieszyły się uznaniem fanów, jak i krytyków muzycznych. Wydany w 2007 roku album Rise of the Tyrant zadebiutował na 84 miejscu listy sprzedaży Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych. Od 2014 roku zespół tworzą wokalistka Alissa White-Gluz, gitarzyści Michael Amott i Jeff Loomis, basista Sharlee D’Angelo oraz perkusista Daniel Erlandsson.

     źródło: wikipedia  

Kazik Staszewski

 

Kazimierz Piotr Staszewski (ur. 12 marca 1963 w Warszawie) – polski piosenkarz, autor tekstów, kompozytor, saksofonista, aranżer, producent muzyczny i felietonista. Współzałożyciel, lider i wokalista zespołów Kult i KNŻ, członek Buldoga oraz licznych innych projektów muzycznych. Prowadzi solową działalność artystyczną. Jeden z pionierów polskiego hip-hopu. Syn Stanisława. Otrzymał wiele nagród, m.in. Fryderyki, Machinery, nagrodę MTV, jednak większości nie odebrał; osobiście przyjął m.in. Paszport „Polityki” (1998).

W 1982 został jednym z założycieli zespołu Kult, którego jest liderem, wokalistą i tekściarzem. W drugiej połowie lat 80. dorabiał, pracując przy budowie metra w Warszawie. W listopadzie 1991 wydał, pod pseudonimem Kazik (przyjętym oficjalnie po sugestii Marka Kościkiewicza), swój solowy album pt. Spalam się. Również w 1991 Staszewski został współzałożycielem zespołu Kazik na Żywo. W tym samym roku wystąpił w filmie dokumentalnym Tata Kazika poświęconym jego ojcu, Stanisławowi Staszewskiemu. W 1995 wydał album pt. Oddalenie, który nagrał w swoim domowym studiu i który samodzielnie wyprodukował. W 1997 wydał album pt. 12 groszy, który osiągnął sukces komercyjny m.in. dzięki tytułowemu przebojowi, notowanemu na pierwszym miejscu Listy przebojów Programu Trzeciego. W 2000 wydał solowy album pt. Melassa, który promował m.in. singlem „4 pokoje” nagranym w duecie z Edytą Bartosiewicz. W 2004 wydał dwupłytowy album pt. Czterdziesty pierwszy m.in. z piosenką „Polska płonie” i autorską wersją przeboju Andrzeja Rosiewicza „Czterdzieści lat minęło…”. W kolejnych latach nagrał muzykę jeszcze do kilku filmów: PitBull (2005), Szaleńcy (2007), „Balladę o Janku Wiśniewskim” do filmu Czarny czwartek (2011) i Yuma (2012). Był felietonistą na łamach „Gazety Wyborczej”, jednak w czerwcu 2005 zrezygnował z publikowania w dzienniku, zarzucając szefom redakcji cenzurę w zakresie treści jego felietonu. W 2007 był felietonistą Wirtualnej Polski i opublikował jeden artykuł w „Gazecie Polskiej”. W 2014 ukazała się książka pt. Tata mimo woli stanowiąca biografię Stanisława Staszewskiego, której autorami są Kazik Staszewski i Jarosław Duś. W tym samym roku jego przebój „12 groszy” został wybrany „piosenką 25-lecia” w plebiscycie TVP zorganizowanym pod hasłem „25 lat wolności”. W 2020 jego utwór „Twój ból jest lepszy niż mój” (o wizycie Jarosława Kaczyńskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, mimo że został on zamknięty z powodu pandemii COVID-19 w Polsce) zajął pierwsze miejsce w 1998. notowaniu Listy przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia. 31 lipca 2020 wydał utwór „25 lat niewinności”, którą napisał na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy. 

     źródło: wikipedia