23 grudnia 2021

John Legend


John Legend, właściwie John Stephens (ur. 28 grudnia 1978 w Springfield) – amerykański piosenkarz R&B, kompozytor i pianista, zdobywca Oscara 2015 za najlepszą piosenkę („Glory”). W wieku czterech lat Legend rozpoczął edukację muzyczną; wykonywał utwory gospel na pianinie klasycznym. Rok później dołączył do kościelnego chórku dziecięcego. W wieku 16 lat ukończył Springfield North High School, następnie uczęszczał do uniwersytetu w Pensylwanii, w którym przewodził Counterparts, grupie śpiewającej a cappella. Pracował w Boston Consulting Group w Bostonie, a później w Nowym Jorku. Występował w mniejszych klubach w Nowym Jorku, Filadelfii i Waszyngtonie. Współlokator Johna, Devon Harris, przedstawił go swojemu kuzynowi, wtedy jeszcze wschodzącej gwieździe hip-hopu, Kanye Westowi. Od tego momentu Legend i West często pracowali razem. Legend podpisał także kontrakt z wytwórnią Kanyego Westa, G.O.O.D. Music, w której wydał swój debiutancki album. Asystował również Westowi podczas produkcji jego pierwszego albumu, The College Dropout, śpiewając chórki w niektórych refrenach. Debiutancki album Johna Legenda zatytułowany Get Lifted został wydany pod koniec 2004 roku. Nad materiałem piosenkarz pracował z takimi artystami, jak raper i producent Kanye West czy Snoop Dogg. Legend grał również na pianinie w piosence Lauryn Hill „Everything is Everything”, „You Don't Know My Name” Alicii Keys, „High Road” Fort Minor i „Like that” The Black Eyed Peas. W 2006 roku wydał swoją drugą płytę studyjną zatytułowaną Once Again. Promował ją utwór „Save Room”. W 2008 roku ukazał się trzeci studyjny album artysty zatytułowany Evolver. Promowały go single „Everybody Knows” czy „It’s Over”, który był wykonany wspólnie z Kanye’em Westem. 30 sierpnia 2013 roku premierę miała jego czwarta płyta studyjna zatytułowana Love in the Future, która była promowana przez single „Who Do We Think We Are”, „Made to Love”, „All of Me” i „You & I (Nobody in the World)”. W 2015 roku zdobył Nagrodę Akademii Filmowej w kategorii „Najlepsza piosenka oryginalna” za utwór „Glory”, który nagrał z raperem Commonem na potrzeby filmu Selma. 2 grudnia 2016 roku ukazał się piąty album studyjny piosenkarza zatytułowany Darkness and Light, na którym znalazły się m.in. single „Love Me Now” i „Penthouse Floor”. 25 lutego 2019 dołączył jako trener w 16. edycji amerykańskiego programu The Voice, zastępując Jennifer Hudson. Artysta wystąpił w filmie La La Land wcielając się w postać Keitha, wokalisty zespołu. Specjalnie na tę okazję nauczył się grać na gitarze. Choć utwory Legenda są głównie nasycone R&B i soulem, sam artysta przyznaje, że duży wpływ na ich całokształt ma muzyka gospel, głównie dlatego, że była to muzyka jego dzieciństwa. Jedną z ważniejszych ról odgrywa także fortepian, na którym Legend uczył się grać od najmłodszych lat, i co jest także jednym z powodów, dla których artysta sam komponuje swoje utwory.

         źródło: wikipedia           

15 grudnia 2021

Missy Peregrym

  

Missy Peregrym, właśc. Melissa Peregrym (ur. 16 czerwca 1982 w Montrealu) – kanadyjska aktorka i modelka (swoją karierę zaczęła w wieku 18 lat). Zagrała obok Jessiki Alby w Cieniu anioła. Wybrana filmografia: 2000–2005: Andromeda jako Lissett / 2000–2002: Cień anioła jako Hottie Blood / 2001: Tajemnice Smallville jako Molly Griggs / 2004–2005: Life As We Know It jako Jackie / 2007–2009: Żniwiarz jako Andi Prendergast / 2017 Nocna zmiana jako Lt. Reagan / 2017–2018 Van Helsing jako Scarlett Harker/Van Helsing / od 2018 FBI jako Maggie Bell.

         źródło: wikipedia           

12 grudnia 2021

Marcin Troński


Marcin Troński (ur. 13 czerwca 1954 w Warszawie) – polski aktor filmowy, teatralny i dubbingowy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie (PWST) w 1977 i w tym samym roku debiutował w teatrze. W latach 1977–1997 występował w Teatrze Współczesnym w Warszawie, a w latach 1997–2007 w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. W latach 1978–1993 był jednym z wykładowców PWST w Warszawie. W 2015 otrzymał przyznawaną przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia nagrodę „Wielki Splendor”, a w 2017 nagrodę publiczności za słuchowisko (autorstwo i reżyseria) „Nie jestem wielbłądem” na XVII Festiwalu Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” w Sopocie. Wybrana filmografia: 1981: Debiutantka – młody architekt / 1982–2000: Dom – funkcjonariusz UB / 1984: Kobieta w kapeluszu – Orłowski / 1987: 07 zgłoś się – zawodowy zabójca Kurt Rolson / 1988: Pan Kleks w kosmosie – Premier Planety / 1989: Stan strachu – aktor Witek Mesarz / 1989: Po własnym pogrzebie – policjant „Wyżeł” / 1990: Mów mi Rockefeller – nauczyciel w-f / 1993–1994: Zespół adwokacki – Leszek Matusiak / 1995: Nic śmiesznego – kierowca / 1996: Nocne graffiti – „Aleks” / 1998–2013: Klan – Detektyw Bogdan Sawicki / 1998: Ekstradycja 3 – Członek sztabu kryzysowego / 2002: Dzień świra – Polityk na mównicy sejmowej / 2004–2005: Pensjonat pod Różą – Prawnik Misiecki / 2008: Plebania – weterynarz Witold Siedlak / 2009–2010: Na dobre i na złe – Tadeusz Maciejewski, ojciec Marcina / 2009: Ojciec Mateusz – trener Rafał Rozwałka / 2012–2013: Lekarze – Łącki, wiceprezydent Torunia / 2013: Syberiada polska – cywil. Polski dubbing: 1996: Kosmiczny mecz – Michael Jordan / 2002: Asterix i Obelix: Misja Kleopatra – Marnypopis / 2004: 7 krasnoludków: Historia prawdziwa – Ślisk / 2004: Pamiętnik księżniczki 2: Królewskie zaręczyny – Premier / 2004: Terminal – Thurman / 2004: W 80 dni dookoła świata – Książę Hapi / 2006: 7 krasnoludków: Las to za mało – historia jeszcze prawdziwsza – Ślisk / 2007: Simpsonowie: Wersja kinowa / 2008: Renifer Niko ratuje święta – Przywódca reniferów / 2009: Księżniczka i żaba – James / 2014: Batman i Liga Sprawiedliwości – Lex Luthor / 2017: Strażnicy Galaktyki vol. 2 – Charlie-27 / 2001-2004: Liga Sprawiedliwych – Lex Luthor / 2006-2007: Fantastyczna Czwórka – Doktor Doom / 2008-2014: Gwiezdne wojny: Wojny klonów – Senator Taa. 

         źródło: wikipedia           

9 grudnia 2021

Ralph Kaminski


Ralph Kaminski, właśc. Rafał Stanisław Kamiński (ur. 8 listopada 1990 w Jaśle) – polski piosenkarz, kompozytor, autor piosenek, multiinstrumentalista, producent muzyczny wykonujący muzykę z pogranicza popu alternatywnego, czerpiącego z kameralistyki. Urodził się i wychował w Jaśle. Jego matka jest nauczycielką. Ma młodszego brata Wiktora. Jego kuzynem jest Michał Szpak, chociaż sam Ralph tego nigdy nie potwierdził. Ukończył wokalistykę na Wydziale Jazzu i Muzyki Estradowej Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Studiował też na Wydziale Popu na Codarts University for the Arts w Rotterdamie. W 2009 wystąpił w jednym z odcinków programu TVP2 Szansa na sukces, wykonując piosenkę zespołu Perfect „Objazdowe nieme kino”. W 2011 zdobył Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu „Carpathia 2011” za utwór „The Hill”. Po konkursie został dostrzeżony przez Marka Kościkiewicza, który zaproponował mu współpracę menedżerską. W 2012 wziął udział w przesłuchaniach do drugiej edycji talent show stacji TVN X Factor podczas eliminacji wykonał piosenkę Norah Jones „Don’t Know Why”; odpadł na etapie tzw. „bootcampu”. W 2013 odebrał główną nagrodę na Międzynarodowym Kampusie Artystycznym „FAMA” oraz zaczął grać koncerty z zespołem My Best Band In The World. W 2014 był nominowany do nagrody artNoble w kategorii „muzyka”. 6 czerwca 2016 wystąpił na koncercie „Scena alternatywna” podczas 53. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 14 listopada wydał debiutancki album studyjny pt. Morze. Album promował singlami: „Podobno”, „Zawsze” i „Meybick Song”. Również w 2016 pojawił się gościnnie w piosence Macieja „MaJLo” Milewskiego „Lights”. W 2017 wystąpił na Open’er Festival, a w czerwcu 2018 – na Orange Warsaw Festival. W 2019 zwyciężył w finale 40. Przeglądu Piosenki Aktorskiej, dzięki wykonaniu utworów „Witajcie w naszej bajce” z Akademii Pana Kleksa i „Na zakręcie”. Również w 2019 wydał single „Kosmiczne energie” i „Wszystkiego najlepszego”, który zapowiadał drugi album studyjny. W sierpniu wystąpił na Pol’and’Rock Festival, a jesienią wydał singiel „Czy Ty słyszysz mnie?”, który nagrał z Darią Zawiałow, Michałem Kushem i Schafterem na potrzeby projektu PUMA Talents marki odzieżowej Puma. 22 listopada wydał album pt. Młodość, który dotarł do 17. miejsca oficjalnej listy sprzedaży w Polsce. W latach 2018–2019 współprowadził podcast CGM.pl Dwa światy. W czerwcu 2021 odbył się specjalny spektakl muzyczny artysty podczas finału Przeglądu Piosenki Aktorskiej, będący zapowiedzią nowej płyty z utworami Kory i Maanamu. W sierpniu wydał singel „Pięć minut łez” promujący film Łukasza Grzegorzka Moje wspaniałe życie. 

         źródło: wikipedia           

4 grudnia 2021

Renata Gabryjelska



 
Renata Gabryjelska (ur. 6 marca 1972 w Olsztynie) – polska modelka, aktorka i reżyserka filmowa. I wicemiss Miss Polonia 1993. Studiowała prawo na Uniwersytecie Warszawskim, ponadto ukończyła studia w Warszawskiej Szkole Filmowej na wydziale reżyserii, a potem w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy na wydziale dokumentu i fabuły. Podyplomowo studiowała także marketing w Szkole Głównej Handlowej oraz Coaching i Mentoring na SWPS. W 1993 zdobyła tytuł I wicemiss Polonia. W 1994 podpisała roczny kontrakt z paryską agencją modelek Metropolitan i Elite Models, odbywała sesje modowe dla magazynów: Cosmopolitan, Madame Figaro, 3Suisses, Molton. W Polsce pracowała głównie dla Anny Brodzińskiej i Teresy Rosati. W 1995 zadebiutował jako aktorka rolą kobiecą w Girl Guide Juliusza Machulskiego. Pracowała jako reporterka dla telewizji Polsat i prowadziła program Pop Planeta dla Atomic TV. W latach 1997–2003 grała Ewę Kowalską w serialu Złotopolscy, co zapewniło jej ogólnopolską popularność. W 1999 jej reportaż z podroży po Afryce Wschodniej opublikowano w magazynie „Viva”. Współpracowała też z agencją public relations BCC. Zagrała też w serialach Tygrysy Europy oraz Tak czy Nie. Dwukrotnie pozowała do polskiej edycji „Playboya” (wydania: listopad 1999 i listopad 2002). W 2002 przeprowadziła się do Krakowa, a w 2003 wycofała się z życia publicznego. Wkrótce zaczęła realizować krótkometrażowe filmy dokumentalne. Wyreżyserowała dokumenty Janek i Pogodna, a także fabularny film Szkiełko. W 2017 ruszyła w wyprawę na Himalaje, a z podróży zrealizowała ośmioodcinkowy serial Moc dziewuch. W 2019 zadebiutowała anglojęzycznym filmem fabularnym Safe Inside, który zdobył m.in. nagrodę za najlepszy thriller na międzynarodowym festiwalu filmowym w San Diego. Brała czynny udział w klubie dyskusyjnym dziennika „Rzeczpospolita”. Grała w meczu koszykówki po stronie polskich gwiazd z amerykańską drużyną marzeń Harlem Globetrotters. Prowadzi działalność charytatywną poświęconą zwierzętom ze schronisk. Wybrana filmografia: 1994: Spółka rodzinna – Jola / 1994: Piękna warszawianka – Maryśka / 1997: Złotopolscy – Ewa / 1999: Tygrysy Europy – modelka Sandra / 2002: Rób swoje, ryzyko jest twoje – była żona Emila / 2003: Tak czy nie?. 

            źródło: wikipedia           

1 grudnia 2021

Pedro Almodóvar



Pedro Almodóvar Caballero (ur. 25 września 1949, choć niektóre źródła podają rok 1951w Calzada de Calatrava) – hiszpański reżyser i scenarzysta filmowy. Podwójny zdobywca Oscara, jeden z najbardziej znanych i cenionych na świecie reżyserów kina autorskiego. Zasiadał w jury konkursu głównego na 45. MFF w Cannes (1992). Przewodniczył obradom jury na 70. MFF w Cannes (2017). Urodził się w Calzada de Calatrava, w prowincji Ciudad Real, Kastylia-La Mancha. W wieku 16 lat z rodzinnego miasta przeprowadził się do Madrytu. Były to czasy autorytarnej dyktatury Francisca Franco, ograniczenia wolności wypowiedzi. Kontrast między tamtym światem a dzisiejszą Hiszpanią można zobaczyć w filmie Drżące ciało. Żyjąc na marginesie tamtego systemu, Almodóvar przez wiele lat utrzymywał się z prac dorywczych, aż w końcu, na okres 12 lat, został zatrudniony w największej hiszpańskiej firmie telekomunikacyjnej – Telefónica. Stała praca umożliwiła mu zakup pierwszej kamery. Był jedną z czołowych postaci hiszpańskiego la movida madrileña, kulturalnego renesansu po śmierci generała Franco. Opublikował powieść Fuego en las entrañas oraz zwierzenia fikcyjnej gwiazdy porno Patty Diphusa, drukowane w czasopiśmie „La Luna de Madrid”. Już od roku 1972 tworzył filmy krótkometrażowe, jego pierwszy pełnometrażowy film został jednak wyświetlony dopiero w roku 1980. Zdjęcia do Pepi, Luci, Bom i innych dziewczyn z dzielnicy trwały ponad 18 miesięcy. Film, który kosztował około 13 tysięcy funtów, stał się przebojem i pozwolił Almodóvarowi założyć wraz z bratem wytwórnię filmową El Deseo (1985). Almodóvar, mający wyrazisty, autorski styl reżyserii, jest jednym z najbardziej znanych hiszpańskich i europejskich reżyserów. To on odkrył talent aktorski Antonia Banderasa i Penélope Cruz. Do swoich filmów sam pisze scenariusze, reżyseruje je, a w większości występuje w epizodycznych rolach i jest ich producentem. Filmy Almodóvara to najczęściej melodramatyczne, pełne nieprawdopodobnych sytuacji historie, z elementami czarnego humoru i swobodnie wplatające do tematyki obyczajowej wątki homoseksualne. Bohaterami są często postaci z nizin społecznych, marginesu społecznego (dilerzy narkotyków, prostytutki, kryminaliści). Jego motywy są takie jak w przypadku surrealistów: oburzenie drobnomieszczańskiej moralności. W swej twórczości Almodóvar przeszedł ewolucję od skandalizujących, utrzymanych w estetyce punkowej filmów z lat osiemdziesiątych i początku lat dziewięćdziesiątych (np. Kika) do psychologicznych komedii o kobietach (np. Wszystko o mojej matce). Jest zdobywcą ponad 90 prestiżowych nagród filmowych m.in. Oscarów w kategorii najlepszy film zagraniczny za Wszystko o mojej matce (2000) oraz za scenariusz do filmu Porozmawiaj z nią (2003). W Polsce Remigiusz Grzela dokonał adaptacji teatralnej zbioru felietonów Pedra Almodóvara pt. Patty Diphusa (jedynej w Polsce autoryzowanej przez Almodóvara), w której zagrała Ewa Kasprzyk, najpierw w Teatrze Rozmaitości, a później w Teatrze „Polonia”. 

            źródło: wikipedia           

28 listopada 2021

Maria Dębska

 

Maria Dębska (ur. 22 maja 1991 w Warszawie) – polska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna. Ukończyła pierwszy rok na Wydziale Fortepianu Akademii Muzycznej w Łodzi w klasie prof. Marka Drewnowskiego. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (2017). Za tytułową rolę w „Marii Stuart” w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego została nagrodzona Grand Prix za wybitną osobowość sceniczną i Nagrodą Publiczności 34. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, Nagrodą aktorską na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Brnie, a także łódzką „Złotą Maską” za najlepszy debiut aktorski w sezonie 2015/2016. Na profesjonalnej scenie debiutowała w Teatrze Studio w Warszawie w spektaklu „Ripley pod ziemią” Radosława Rychcika. Wystąpiła m.in. w filmach „Zabawa, zabawa”, „Cicha noc”, „Moje córki krowy” i „Demon”, występuje w serialu Barwy szczęścia jako Jaga, grała Weronikę Nowacką w serialu W rytmie serca oraz Zosię Joachim w serialu Wojenne dziewczyny. Od 2021 roku wciela się w rolę Wiktorii w serialu Kuchnia. Od 2017 r. występuje w Teatrze Polskim im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. Wybrana filmografia: 2015 Moje córki krowy / 2017 Cicha noc / 2018 Plan B / 2019 Piłsudski / 2021 Bo we mnie jest seks.

            źródło: wikipedia            

25 listopada 2021

Jacek Borkowski


  

Jacek Borkowski (ur. 16 kwietnia 1959 w Warszawie) – polski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny oraz wokalista. Jako wokalista zadebiutował publicznie w 1970 na Festiwalu Piosenki Harcerskiej w Siedlcach. Laureat Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (1975). Jest absolwentem XIII LO w Warszawie oraz Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1980. Od 7 marca 2009 do 25 kwietnia 2009 występował w programie Jak oni śpiewają, w którym zajął 8. miejsce wśród 14 startujących, przegrywając rywalizację z Bożeną Dykiel. Wybrana filmografia: 1980: Urodziny młodego warszawiaka − porucznik tańczący w restauracji z Jadźką / 1981: Miłość ci wszystko wybaczy − student / 1982: Klakier − „niemowa”, striptizer w lokalu / 1985: Sceny dziecięce z życia prowincji − Józef / 1995−1998: Matki, żony i kochanki − Jakub Reutt / od 1997: Klan − psycholog Piotr Rafalski, biologiczny ojciec Jasia, mąż Beaty / 2002−2003: Gorący remat − Adam Gromski / 2003: Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście − prezes Weber / 2005-2008: Na dobre i na złe − profesor Jerzy Jaskólski / 2006: Pensjonat pod Różą − dyrektor banku Wiesław Murawski / 2006-2010: My Baby − dyrektor Teodor / 2007-2014: Świat według Kiepskich / 2008-2009: Na Wspólnej − Mariusz Pęczek / 2008−2011: Pierwsza miłość − Zabrzycki / 2010: Hotel 52 − Tadeusz Zawadzki / 2014: Świat według Kiepskich – mężczyzna / 2015: Powiedz tak! – Emil Szancer, producent filmowy i telewizyjny / 2017: Lekarze na start – Stanisław Zbierski, ojciec Łukasza / 2019-2020: W rytmie serca – reżyser Karpowiak.

            źródło: wikipedia            

20 listopada 2021

Bartosz Gelner


  

Bartosz Gelner (ur. 25 kwietnia 1988 w Katowicach) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy. W latach 2004–2007 uczęszczał do Akademickiego Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Chorzowie, a w latach 2005–2006 był Przewodniczącym Rady Młodzieżowej I Liceum Ogólnokształcącego w tej placówce. Z kolegami z liceum tworzył „Kabaret na 3/4”. Po maturze zdawał do szkół teatralnych w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, jednak nigdzie się nie dostał. Przez rok uczęszczał do Policealnego Studium Aktorskiego Lart studiO (2008) w Krakowie, a później został przyjęty na wrocławski wydział lalkarski, filię PWST w Krakowie. W 2012 ukończył studia w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. W 2008 zadebiutował na scenie Narodowego Starego Teatru w Trans-Atlantyku Witolda Gombrowicza w reżyserii Mikołaja Grabowskiego jako jeden z chłopców Gonzala (Jan Peszek). Po ukończeniu studiów przeprowadził się do Warszawy, gdzie rozpoczął współpracę z Nowym Teatrem. W 2013 zdobył Wyróżnienie Sekcji Krytyków Teatralnych ZASP za kreację Cetha - młodego chłopca, którego bierze do trójkąta para gejów - Jamie (Maciej Stuhr) i James (Piotr Polak) w Kabarecie warszawskim w reż. Krzysztofa Warlikowskiego. W 2014 był wśród aktorów czytających przed Pałacem Kultury Golgotę Picnic. 5 czerwca 2016 znalazł się w trójce finalistów ogłoszonej przez radiową Trójkę VII edycji konkursu dla młodych twórców „Talenty Trójki” w kategorii teatr. Już po pierwszym roku dostał rolę w serialu Przystań (2009) o grupie młodych ludzi odbywających szkolenie w bazie ratownictwa wodnego. Na trzecim roku studiów zadebiutował z kolei na kinowym ekranie w roli Aleksandra Lubomirskiego, kolegi Dominika (Jakub Gierszał) w dramacie psychologicznym Jana Komasy Sala samobójców (2011). Po bardzo dobrze przyjętym i wielokrotnie nagradzanym filmie, dostał kilka propozycji zagrania w serialach, już bez castingu. Zdecydował się wtedy na Czas honoru (2011) jako porucznik Alan Krawczyk, który zostaje zrzucony razem z pułkownikiem Skotnickim (Hubert Urbański) z Włoch jako pomoc dla Cichociemnych. W latach 2012–2016 występował w roli Bartosza Koszyka w serialu TVP2 Barwy szczęścia. Po wygranym castingu do dramatu Tomasza Wasilewskiego Płynące wieżowce (2013) i otrzymał pierwszą propozycję pierwszoplanowej postaci w filmie fabularnym. Rola homoseksualnego Michała, chłopaka głównego bohatera (Mateusz Banasiuk) przyniosła mu Nagrodę im. Piotra Łazarkiewicza dla Młodego Talentu na Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles. Płynące wieżowce okrzyknięto pierwszym polskim filmem gejowskim, który znalazł się w gorącym centrum debaty o homofobii, sytuacji osób LGBT, związkach partnerskich. Odtwórcy głównych ról (Gelner z Banasiukiem) trafili na okładkę „Wprost”, opatrzoną tytułem: „Zabić geja. Witajcie w tolerancyjnej Polsce”. Z kolei skrajnie prawicowa „Fronda” informowała o „homoataku” na swoją redakcję („Pętla homoseksualnego oblężenia zaciska się wokół nas”), polegającą na tym, że baner reklamujący film było widać z redakcyjnych okien. Wystąpił w serialach takich jak Krew z krwi (2015) jako Mateusz „Młody”, który wdaje się w romans z córką szefowej mafii, i Singielka (2016) w roli Krystiana, sąsiada tytułowej bohaterki - świeżo upieczonego absolwenta ASP i wziętego grafika, który pracuje w agencji reklamowej. W dramacie Jakuba Pączka Reakcja łańcuchowa (2017) zagrał postać Pawła Czarnieckiego, ambitnego i niespełnionego filmowca, który w celach zarobkowych zajmuje się oglądaniem i ocenianiem filmów pornograficznych. Brał udział w sesjach fotograficznych dla magazynów „K-MAG” i „L’Officiel Hommes”. Wybrana filmografia: 2009: Przystań – Olaf Kozłowski / 2010: Ratownicy – Gąsior / 2011: Sala samobójców – Aleksander „Aleks” Lubomirski, kolega Dominika / 2011: Czas honoru – porucznik Alan Krawczyk / 2012: Komisarz Alex – Tomasz Wolski / 2012–2016: Barwy szczęścia – Bartek Koszyk / 2013: Ojciec Mateusz – Igor / 2016: Singielka – Krystian, sąsiad Natalii i Roberta / 2018: Drogi wolności – Albert Rudzki / 2019: Odwróceni. Ojcowie i córki – Karol Iwaniszczuk / 2019: Legiony – Tadeusz Zbarski / 2020–2021: Szadź – Tomasz Mrówiec / 2021: Sexify – Konrad.

            źródło: wikipedia            

18 listopada 2021

Ewa Bem



 
 
Ewa Maria Bem-Sibilska (ur. 23 lutego 1951 w Warszawie) – polska wokalistka jazzowa, wykonująca także muzykę pop oraz blues, autorka tekstów piosenek. Uznawana za jedną z najpopularniejszych wokalistek jazzowych w Polsce, nazywana „pierwszą damą polskiego jazzu”. Do historii piosenki jazzowej i rozrywkowej weszły jej wykonania utworów: „Żyj kolorowo”, „Moje serce to jest muzyk”, „Bo we mnie jest seks”, „Gram o wszystko” czy „Wyszłam za mąż, zaraz wracam”. Współpracowała z czołówką muzyków jazzowych, takimi jak Andrzej Jagodziński, Marek Bliziński czy Jan Ptaszyn Wróblewski, poza tym występowała także z grupami Big Warsaw Band, Alex Band i Górny Orchestra. Koncertowała w Polsce i na całym świecie, m.in. na Kubie, w Indiach, państwach skandynawskich, Czechosłowacji, państwach Europy Zachodniej oraz USA. Jest córką pianisty. Miała dwóch braci, Aleksandra i Jarosława. Jest absolwentką Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie oraz Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie wokalistyki jazzowej. Karierę artystyczną rozpoczęła w 1969 w Grupie Bluesowej Stodoł. W 1970 wystąpiła z kwartetem Zbigniewa Seiferta na festiwalu Jazz Jamboree w ramach koncertu „Nowe twarze w polskim Jazzie”. W tym samym roku została wokalistką zespołu Bemibek (potem nazwa została zmieniona na Bemibem). Z zespołem wypromowała przeboje takie jak: „Kolorowe lato”, „Sprzedaj mnie wiatrowi” czy „Podaruj mi trochę słońca”. Po rozpadzie grupy w 1974 rozpoczęła karierę solową. W czerwcu 1975 z utworem „Miłość jest jak niedziela” wystąpiła w koncercie „Premier” na 13. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, ponadto odebrała nagrodę za interpretację za wykonanie piosenki „Kolega Maj”. W czerwcu 1979 wystąpiła podczas 17. KFPP w Opolu, na którym za wykonanie utworu „Żyj kolorowo” otrzymała nagrodę w plebiscycie „Studia Gama”. W tym samym roku odebrała Srebrny Krzyż Zasługi. W czerwcu 1980 zwyciężyła z utworem „Z Tobą bez ciebie” podczas koncertu „Premier” na 18. KFPP w Opolu, na którym zaśpiewała także piosenkę „Tak mało chcę”, nagrodzoną Grand Prix festiwalu. Również w 1980 wystąpiła w Teatrze Narodowym w Warszawie w Dekameronie w reżyserii Adama Hanuszkiewicza oraz zaśpiewała pastorałkę „Lulejże mi lulej” w komedii Stanisława Barei Miś, a dwa lata później wykonała z Andrzejem Zauchą piosenki do filmu Orinoko. W latach 1983–1984 i 1986–1987 została okrzyknięta wokalistką roku w plebiscycie „Jazz Forum”. W lipcu 1986 za wykonanie utworu „Gram o wszystko” otrzymała wyróżnienie na 23. KFPP w Opolu. W 1995 przerwała karierę, koncentrując się na życiu rodzinnym. W 1997 powróciła na rynek fonograficzny albumem pt. Bright Ella's Memorial, za który odebrała Fryderyka za Najlepszy album jazzowy. W 2000 świętowała 30-lecie pracy artystycznej występem z kompilacją swoich największych hitów na 37. KFPP w Opolu. Rok później wydała album Mówię tak, myślę nie, za który otrzymała Fryderyka w kategorii Album roku – pop, ponadto odebrała statuetkę dla wokalistki roku. W latach 2000–2003 była przewodniczącą jury w programie TVN Droga do gwiazd. W 2007 wydała album pt. Kakadu, za który rok później odebrała status złotej płyty. W 2008 otrzymała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2015 wzięła udział w nagraniu albumu Albo Inaczej, na którym wykonała hip-hopowy utwór zespołu Stare Miasto „Minuty” w jazzowej aranżacji. Po śmierci córki w listopadzie 2017 odwołała wszystkie zaplanowane występy, poza tym rozpoczęła terapię. W kwietniu 2018 ogłosiła powrót do aktywności, jednak już dwa miesiące później ogłosiła zakończenie kariery. 15 czerwca 2021 w programie TVN Dzień dobry TVN ogłosiła powrót na scenę muzyczną. 31 lipca obchodziła 50-lecie pracy artystycznej podczas Ladies’ Jazz Festival w Gdyni. 19 sierpnia wystąpiła w koncercie TVN24 #Nasze20Lecie w ramach Top of the Top Sopot Festival 2021, a 18 października wydaniem utworu „Wyrzeźbiłam twoją twarz w powietrzu” zapowiedziała album koncertowy pt. Ewa Bem Live, którego premiera zaplanowana jest na listopad.

            źródło: wikipedia            

8 listopada 2021

Toni Braxton

Toni Michele Braxton (ur. 7 października 1967) to amerykańska piosenkarka, autorka tekstów, pianistka, aktorka i osobowość telewizyjna. Sprzedała ponad 70 milionów płyt na całym świecie i jest jedną z najlepiej sprzedających się artystek R&B w historii. Braxton zdobył siedem nagród Grammy, dziewięć nagród Billboard Music Awards, siedem nagród American Music Awards i wiele innych wyróżnień. W 2011 roku Braxton odsłoniła na Music Hall of Fame swą gwiazdę. W 2017 roku została uhonorowana nagrodą Legend Award podczas Soul Train Music Awards. Pod koniec lat 80. Braxton zaczęła występować ze swoimi siostrami w grupie muzycznej znanej jako The Braxtons; grupa została podpisana do Arista Records. Po zwróceniu uwagi producentów Antonio „L.A.” Reid i Kenneth „Babyface” Edmonds i podpisując kontrakt z LaFace Records, Braxton wydała swój debiutancki album studyjny w 1993 roku. Album osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard 200 i sprzedał się w 10 milionach egzemplarzy na całym świecie. Ponadto single „Another Sad Love Song” i „Breathe Again” stały się międzynarodowym sukcesem. Album przyniósł Braxton trzy nagrody Grammy, w tym Grammy dla najlepszego nowego artysty. Braxton odniósła nieustanny sukces dzięki albumom Secrets (1996), w którym znalazły się hity nr 1 w USA „You're Makin' Me High/Let It Flow” i „Un-Break My Heart”; i The Heat (2000), który dotarł na 2. miejscu na liście Billboard 200 i zawierał hit USA #2 „He Wasn't Man Enough”. Kolejne albumy studyjne Braxtona, More Than a Woman (2002), Libra (2005) i Pulse (2010), zostały wydane w trakcie sporów kontraktowych i problemów zdrowotnych. W 2014 roku Braxton i długoletni współpracownik Babyface wydali album duetu zatytułowany Love, Marriage & Divorce, który przyniósł duetowi nagrodę Grammy za najlepszy album R&B w 2015 roku. Dalsze zmiany w wytwórni spowodowały wydanie Sex & Cigarettes (2018) i Spell My Name (2020). Braxton jest także producentem wykonawczym i osobowością telewizyjną. Wystartowała w siódmym sezonie serialu reality show Taniec z gwiazdami. Była producentem wykonawczym i zagrała w Braxton Family Values, serialu telewizyjnym reality, który jest emitowany w telewizji We TV od 2011 roku. Była także producentem wykonawczym Tamar & Vince, serialu reality show spin-off z jej młodszą siostrą Tamar. 

             źródło: wikipedia             

6 listopada 2021

Varius Manx





Varius Manx – polski zespół muzyczny założony w 1989 w Łodzi przez Roberta Jansona oraz braci Michała i Pawła Marciniaków. Zespół został założony pod koniec 1989 z inicjatywy członków łódzkiej grupy muzycznej Skewer: Roberta Jansona oraz braci Michała i Pawła Marciniaków. W 1991 do zespołu dołączyli: Sławomir Romanowski – perkusista oraz śpiewający gitarzysta, Robert Amirian. Na przełomie listopada i grudnia 1993 do składu zespołu dołączyła Anita Lipnicka, z którą muzycy nagrali materiał na trzecią płytę studyjną. Na początku 1994 podpisali kontrakt z wytwórnią Zic Zac, a w marcu do rozgłośni radiowych trafił utwór „Zanim zrozumiesz”. W kwietniu do sprzedaży trafiła kaseta, natomiast w czerwcu płyta kompaktowa pt. Emu. Anita Lipnicka została uznana przez wiele pism za największy talent i odkrycie 1994, a „Piosenka księżycowa”, trzeci singiel promujący album Emu. W marcu 1995 otrzymali platynową płytę, w wyniku przekroczenia sprzedaży 270 tys. egzemplarzy. Kilka miesięcy później, podczas gali rozdania nagród muzycznych Fryderyki 1994, odebrali za utwór „Zanim zrozumiesz” nagrody w kategoriach: Piosenka roku i Najlepszy teledysk. 24 kwietnia 1995 wydali album pt. Elf. Pierwszym utworem promującym wydawnictwo był utwór „Zabij mnie”, wydany na singlu wraz z utworem „Pocałuj noc”. Album promowały również utwory: „Oszukam czas”, „Zamigotał świat” oraz „Wstyd”. Pod koniec 1995 Lipnicka odeszła z zespołu, by rozpocząć karierę solową. Nową wokalistką Varius Manx została wówczas 18-letnia Katarzyna Stankiewicz, zwyciężczyni programu Szansa na sukces. Wiosną 1996 wydali pierwszy singiel z nową wokalistką, „Orła cień”, który stał się wielkim przebojem. W międzyczasie, podczas rozdania nagród Fryderyki 1995, otrzymali nagrody w kategoriach: Zespół roku, Album roku (Elf), natomiast Janson otrzymał miano Kompozytora roku. 21 czerwca wydali piąty album studyjny pt. Ego który promowali singlami „Orła cień”, „Ten sen” i „Dom – gdzieś blisko mnie”. 8 września wydali kolejny album studyjny pt. End. Krążek promowali sinlami „Pilnujcie marzeń”, „Najmniejsze państwo świata” i „Kiedy mnie malujesz”. W kolejnych latach członkowie zespołu pracowali nad solowymi projektami; w 1997 na rynku ukazała się debiutancka płyta solowa Jansona pt. Trzeci wymiar, a dwa lata później – album pt. Nowy świat. W tym samym roku premierę miała także pierwsza solowa płyta Stankiewicz, zatytułowana po prostu Kasia Stankiewicz oraz album pt. Emphasis, nagrany przez pozostałych muzyków zespołu pod szyldem Sigma. W marcu 2000 muzycy powrócili do wspólnego grania, jednak już bez saksofonisty Rafała Kokota, który opuścił zespół. Wydali pierwszy album kompilacyjny pt. Najlepsze z dobrych, na której umieścili najpopularniejsze piosenki w dorobku oraz cztery premierowe utwory. Kilka miesięcy później Stankiewicz opuściła zespół, a jej miejsce zajęła Monika Kuszyńska. Wraz z nową wokalistką, grupa rozpoczęła pracę nad kolejnym albumem pt. Eta,  który ukazał się wiosną 2001. Album promowali singlami „Maj” i „Jestem Twoją Afryką”. Przebojem promowali kolejny album pt. Eno, na którym znalazły się również single „Jest w nim” i „Znów być kochaną”. W styczniu 2003 wzięli udział z utworem „Sonny” w krajowych eliminacjach do 48. Konkursu Piosenki Eurowizji. Nagrali również „Kilka sekund”, polskojęzyczny cover zagranicznego przeboju „7 Seconds” autorstwa Youssou N’Dour i Neneh Cherry, który znalazł się na składance płytowej radia RMF FM pt. RMF FM – Moja i Twoja Muzyka. 31 maja 2004 wydali kolejny album studyjny pt. Emi. Na albumie znalazły się m.in. single „Sonny”, „Pamiętaj mnie” i „Stay in My Heart”, nagrany z raperem Ernestem „Redem” Ivandą. 8 kwietnia 2006 w Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej zagrali koncert, na którym wykonali swoje największe przeboje w symfonicznych aranżacjach. Występ odbył się z udziałem orkiestry smyczkowej pod kierownictwem Marcina Wolniewskiego. Fragmenty koncertu zostały zarejestrowane i wydane na płycie pt. Varius Manx Symfonicznie. Tyle siły mam. Album uzupełniały trzy premierowe nagrania studyjne: „Tyle siły mam”, „Bezimienna” i „Carry”. 28 maja 2006 muzycy ulegli wypadkowi drogowemu pod Miliczem. Samochód, który prowadził Janson, wypadł na zakręcie z drogi i uderzył w drzewo. Poszkodowani odnieśli poważne obrażenia wewnętrzne i zewnętrzne. Ludzi z wraku wyciągnięto dopiero po rozcięciu karoserii. Najbardziej poszkodowana została Monika Kuszyńska, która z urazem kręgosłupa trafiła na oddział neurochirurgii szpitala wojskowego we Wrocławiu. Janson miał złamany prawy bark, złamane żebra i stłuczone płuco. Kolejny z poszkodowanych, Michał Marciniak, miał złamany obojczyk. W lutym 2010 Kuszyńska oficjalnie zakończyła współpracę z Varius Manx, aby skupić się na karierze solowej. Jej miejsce zajęła Anna Józefina Lubieniecka, która po raz pierwszy wystąpiła z zespołem 27 lutego na gali urodzinowej radia RMF FM. W 2011 wydali album studyjny pt. Eli.  W czerwcu 2013 wokalistką zespołu została Edyta Kuczyńska występująca pod pseudonimem Edi Ann. Zaśpiewała „Bardzo kochać chcemy” wykorzystany w ścieżce dźwiękowej filmu Wojna żeńsko-męska. W 2014 wystąpili w akcji Radia RMF FM „Ja Cię Kręcę” z okazji 25-lecia stacji, nagrywając razem z Kacprem Gołdą (zwycięzca wybrany przez zespół) nową wersję utworu Toto „Africa”. W kolejnych miesiącach wydali single „Wierzę w miłość”, „Cudowne dni” i „Spokój”. W 2016 wraz z Katarzyną Stankiewicz, byłą wokalistką zespołu, wyruszyli w ogólnopolską, jubileuszową trasę koncertową z okazji 25-lecia istnienia. Ich pierwszy występ miał miejsce 31 grudnia 2015 podczas koncertu sylwestrowego TVP2 we Wrocławiu, podczas którego zaprezentowali „Orła cień”, „Ruchome piaski” oraz „Set Fire to the Rain” z repertuaru Adele. Pierwszy oficjalny koncert rozpoczynający jubileuszową trasę koncertową zagrali 9 kwietnia we Wrocławiu. Kilka dni później zaprezentowali premierowy singiel „Ameryka”, zaśpiewany przez Stankiewicz. W czerwcu pojawili się na 53. KFPP w Opolu, gdzie zostali ciepło powitany przez publiczność. Wystąpili w kilku koncertach, a za utwór „Ameryka” odebrali nagrodę SuperPremiery. 21 lipca 2016 nagrali koncert w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego, który został zarejestrowany i wydany na albumie pt. 25 Live, który ukazał się 21 października 2016. Album promowali singlem „Piątek”. 10 czerwca 2017 w programie Pytanie na śniadanie zaprezentowali premierowo utwór „Biegnij”, który powstał w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej (jako „Run”). Piosenka została oficjalnym hymnem promującym Światowe Igrzyska Sportowe The World Games 2017, odbywające się w dniach 20-30 lipca we Wrocławiu. 13 kwietnia 2018 wydali ze Stankiewicz wspólny album studyjny pt. Ent. Dziesięć dni później rozpoczęli ogólnopolską trasę koncertową. 

             źródło: wikipedia             

3 listopada 2021

Ewa Kuklińska


Ewa Elżbieta Kuklińska (ur. 26 grudnia 1951 w Gdańsku) – polska aktorka, tancerka, choreograf i piosenkarka, współzałożycielka formacji Naya-Naya i Sabat. 19 listopada 1977 zadebiutowała jako piosenkarka w programie Telewizji Polskiej Bardzo przyjemny wieczór. W latach 1979–1997 związana była z Teatrem Syrena w Warszawie, gdzie zagrała w ponad trzydziestu tytułach, kreując główne i znaczące role m.in. w Czarnej Mańce, Szalonych latach, Broadway - róg Litewskiej, Ostrym makijażu - make up i Manierach miłosnych. Jako choreograf przygotowała ponad 15 sztuk, m.in. Sprawę Romana K., Taniec kogutów czy Cafe pod Minogą. Nagrała kilka płyt oraz koncertowała w Europie, Ameryce Północnej i Australii. Jako piosenkarka, tancerka i aktorka reprezentowała Polskę w programach realizowanych przez telewizje w Hamburgu, Berlinie, Pradze, Belgradzie, Toronto, Chicago i Nowym Jorku. W TV Polonia prowadziła program Schody, pióra, brylanty. Wzięła udział w ponad 100 widowiskach, takich jak np. Kabaret Starszych Panów, Melodie wielkiego ekranu czy Muzyka lekka, łatwa i przyjemna. Grała w przedstawieniach impresaryjnych: Dieta cud (2011) Jana Jakuba Należytego w reż. Piotra Dąbrowskiego w warszawskim Teatrze Palladium, Zwariowany komisariat (2013) Leszka Kwiatkowskiego w reż. Zbigniewa Lesienia, Czysta komercja (2014) Katarzyny Wojtaszak w reż. Wojciecha Dąbrowskiego we Wrocławskim Teatrze Komedia oraz Randka w ciemno na dwie pary (2014) Norma Fostera w reż. Mirosława Połatyńskiego w Teatrze Palladium. 1 października 2015 ukazała się książka Anny Morawskiej Twarze depresji, w której Kuklińska opowiedziała o swoim życiu. W 1995 otrzymała odznaczenie „Zasłużony Działacz Kultury”.  

źródło: wikipedia            

30 października 2021

Goran Bregović & Kayah

 


 
 
Goran Bregović (w zapisie cyrylicą: Горан Бреговић; ur. 22 marca 1950 w Sarajewie) – kompozytor muzyki rockowej, elektronicznej i etnicznej. W swojej twórczości łączy m.in. tradycyjne brzmienia ludowe z męskimi chórami i dźwiękami z syntezatora, chociaż zasłynął jako lider i autor muzyki zespołu rockowego Bijelo dugme. Jest synem Serbki i Chorwata. Wychował się w Sarajewie, stolicy i centrum kulturalnym Bośni. Ma brata Predraga, który mieszka w Nowym Jorku, i siostrę Dajanę, która mieszka w Splicie. W latach 70. i 80. XX wieku był liderem popularnego jugosłowiańskiego zespołu rockowego Bijelo dugme. Współpracował m.in. z reżyserem Emirem Kusturicą, tworząc ścieżkę dźwiękową do filmów Arizona Dream, Czas Cyganów, czy Underground. Współpracował także z Patrice’em Chereau, pisząc muzykę do filmu Królowa Margot. Pracował także nad muzyką dla potrzeb teatru, m.in. do sztuki multimedialnej pt. Silence of the Balkans. Do udziału w nagraniach zapraszał wielu znanych wokalistów, takich jak Cesária Évora, Iggy Pop, Sezen Aksu, Jorgos Dalaras, Ofra Haza, Scott Walker. W Polsce nagrał płyty z Kayah i Krzysztofem Krawczykiem. Był też autorem muzyki do polskiego filmu „Operacja Samum” oraz kilkudziesięciu innych filmów. Bregović unika zagłębiania się w politykę. „Jugosławia to skrzyżowanie wielu światów: prawosławnego, katolickiego, muzułmanów”, mówił Bregović. „Z muzyką, nie mam do reprezentowania nikogo oprócz siebie – bo mówię pierwszym językiem świata, w którym każdy rozumie słowo muzyka”. Jednak w 2015, z powodu występu na terenie zaanektowanego przez Rosję Krymu, anulowano jego koncerty na Ukrainie i w Polsce. 

 

Kayah, właśc. Katarzyna Magda Rooijens z domu Szczot (ur. 5 listopada 1967 w Warszawie) – polska wokalistka, autorka tekstów, producentka muzyczna, prezenterka radiowa i osobowość telewizyjna. Członkini Rady Polskiej Fundacji Muzycznej. Założycielka wytwórni płytowej Kayax. 

          źródło: wikipedia