28 listopada 2021

Maria Dębska

 

Maria Dębska (ur. 22 maja 1991 w Warszawie) – polska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna. Ukończyła pierwszy rok na Wydziale Fortepianu Akademii Muzycznej w Łodzi w klasie prof. Marka Drewnowskiego. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (2017). Za tytułową rolę w „Marii Stuart” w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego została nagrodzona Grand Prix za wybitną osobowość sceniczną i Nagrodą Publiczności 34. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, Nagrodą aktorską na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Brnie, a także łódzką „Złotą Maską” za najlepszy debiut aktorski w sezonie 2015/2016. Na profesjonalnej scenie debiutowała w Teatrze Studio w Warszawie w spektaklu „Ripley pod ziemią” Radosława Rychcika. Wystąpiła m.in. w filmach „Zabawa, zabawa”, „Cicha noc”, „Moje córki krowy” i „Demon”, występuje w serialu Barwy szczęścia jako Jaga, grała Weronikę Nowacką w serialu W rytmie serca oraz Zosię Joachim w serialu Wojenne dziewczyny. Od 2021 roku wciela się w rolę Wiktorii w serialu Kuchnia. Od 2017 r. występuje w Teatrze Polskim im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. Wybrana filmografia: 2015 Moje córki krowy / 2017 Cicha noc / 2018 Plan B / 2019 Piłsudski / 2021 Bo we mnie jest seks.

            źródło: wikipedia            

25 listopada 2021

Jacek Borkowski


  

Jacek Borkowski (ur. 16 kwietnia 1959 w Warszawie) – polski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny oraz wokalista. Jako wokalista zadebiutował publicznie w 1970 na Festiwalu Piosenki Harcerskiej w Siedlcach. Laureat Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (1975). Jest absolwentem XIII LO w Warszawie oraz Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1980. Od 7 marca 2009 do 25 kwietnia 2009 występował w programie Jak oni śpiewają, w którym zajął 8. miejsce wśród 14 startujących, przegrywając rywalizację z Bożeną Dykiel. Wybrana filmografia: 1980: Urodziny młodego warszawiaka − porucznik tańczący w restauracji z Jadźką / 1981: Miłość ci wszystko wybaczy − student / 1982: Klakier − „niemowa”, striptizer w lokalu / 1985: Sceny dziecięce z życia prowincji − Józef / 1995−1998: Matki, żony i kochanki − Jakub Reutt / od 1997: Klan − psycholog Piotr Rafalski, biologiczny ojciec Jasia, mąż Beaty / 2002−2003: Gorący remat − Adam Gromski / 2003: Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście − prezes Weber / 2005-2008: Na dobre i na złe − profesor Jerzy Jaskólski / 2006: Pensjonat pod Różą − dyrektor banku Wiesław Murawski / 2006-2010: My Baby − dyrektor Teodor / 2007-2014: Świat według Kiepskich / 2008-2009: Na Wspólnej − Mariusz Pęczek / 2008−2011: Pierwsza miłość − Zabrzycki / 2010: Hotel 52 − Tadeusz Zawadzki / 2014: Świat według Kiepskich – mężczyzna / 2015: Powiedz tak! – Emil Szancer, producent filmowy i telewizyjny / 2017: Lekarze na start – Stanisław Zbierski, ojciec Łukasza / 2019-2020: W rytmie serca – reżyser Karpowiak.

            źródło: wikipedia            

20 listopada 2021

Bartosz Gelner


  

Bartosz Gelner (ur. 25 kwietnia 1988 w Katowicach) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy. W latach 2004–2007 uczęszczał do Akademickiego Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Chorzowie, a w latach 2005–2006 był Przewodniczącym Rady Młodzieżowej I Liceum Ogólnokształcącego w tej placówce. Z kolegami z liceum tworzył „Kabaret na 3/4”. Po maturze zdawał do szkół teatralnych w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, jednak nigdzie się nie dostał. Przez rok uczęszczał do Policealnego Studium Aktorskiego Lart studiO (2008) w Krakowie, a później został przyjęty na wrocławski wydział lalkarski, filię PWST w Krakowie. W 2012 ukończył studia w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. W 2008 zadebiutował na scenie Narodowego Starego Teatru w Trans-Atlantyku Witolda Gombrowicza w reżyserii Mikołaja Grabowskiego jako jeden z chłopców Gonzala (Jan Peszek). Po ukończeniu studiów przeprowadził się do Warszawy, gdzie rozpoczął współpracę z Nowym Teatrem. W 2013 zdobył Wyróżnienie Sekcji Krytyków Teatralnych ZASP za kreację Cetha - młodego chłopca, którego bierze do trójkąta para gejów - Jamie (Maciej Stuhr) i James (Piotr Polak) w Kabarecie warszawskim w reż. Krzysztofa Warlikowskiego. W 2014 był wśród aktorów czytających przed Pałacem Kultury Golgotę Picnic. 5 czerwca 2016 znalazł się w trójce finalistów ogłoszonej przez radiową Trójkę VII edycji konkursu dla młodych twórców „Talenty Trójki” w kategorii teatr. Już po pierwszym roku dostał rolę w serialu Przystań (2009) o grupie młodych ludzi odbywających szkolenie w bazie ratownictwa wodnego. Na trzecim roku studiów zadebiutował z kolei na kinowym ekranie w roli Aleksandra Lubomirskiego, kolegi Dominika (Jakub Gierszał) w dramacie psychologicznym Jana Komasy Sala samobójców (2011). Po bardzo dobrze przyjętym i wielokrotnie nagradzanym filmie, dostał kilka propozycji zagrania w serialach, już bez castingu. Zdecydował się wtedy na Czas honoru (2011) jako porucznik Alan Krawczyk, który zostaje zrzucony razem z pułkownikiem Skotnickim (Hubert Urbański) z Włoch jako pomoc dla Cichociemnych. W latach 2012–2016 występował w roli Bartosza Koszyka w serialu TVP2 Barwy szczęścia. Po wygranym castingu do dramatu Tomasza Wasilewskiego Płynące wieżowce (2013) i otrzymał pierwszą propozycję pierwszoplanowej postaci w filmie fabularnym. Rola homoseksualnego Michała, chłopaka głównego bohatera (Mateusz Banasiuk) przyniosła mu Nagrodę im. Piotra Łazarkiewicza dla Młodego Talentu na Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles. Płynące wieżowce okrzyknięto pierwszym polskim filmem gejowskim, który znalazł się w gorącym centrum debaty o homofobii, sytuacji osób LGBT, związkach partnerskich. Odtwórcy głównych ról (Gelner z Banasiukiem) trafili na okładkę „Wprost”, opatrzoną tytułem: „Zabić geja. Witajcie w tolerancyjnej Polsce”. Z kolei skrajnie prawicowa „Fronda” informowała o „homoataku” na swoją redakcję („Pętla homoseksualnego oblężenia zaciska się wokół nas”), polegającą na tym, że baner reklamujący film było widać z redakcyjnych okien. Wystąpił w serialach takich jak Krew z krwi (2015) jako Mateusz „Młody”, który wdaje się w romans z córką szefowej mafii, i Singielka (2016) w roli Krystiana, sąsiada tytułowej bohaterki - świeżo upieczonego absolwenta ASP i wziętego grafika, który pracuje w agencji reklamowej. W dramacie Jakuba Pączka Reakcja łańcuchowa (2017) zagrał postać Pawła Czarnieckiego, ambitnego i niespełnionego filmowca, który w celach zarobkowych zajmuje się oglądaniem i ocenianiem filmów pornograficznych. Brał udział w sesjach fotograficznych dla magazynów „K-MAG” i „L’Officiel Hommes”. Wybrana filmografia: 2009: Przystań – Olaf Kozłowski / 2010: Ratownicy – Gąsior / 2011: Sala samobójców – Aleksander „Aleks” Lubomirski, kolega Dominika / 2011: Czas honoru – porucznik Alan Krawczyk / 2012: Komisarz Alex – Tomasz Wolski / 2012–2016: Barwy szczęścia – Bartek Koszyk / 2013: Ojciec Mateusz – Igor / 2016: Singielka – Krystian, sąsiad Natalii i Roberta / 2018: Drogi wolności – Albert Rudzki / 2019: Odwróceni. Ojcowie i córki – Karol Iwaniszczuk / 2019: Legiony – Tadeusz Zbarski / 2020–2021: Szadź – Tomasz Mrówiec / 2021: Sexify – Konrad.

            źródło: wikipedia            

18 listopada 2021

Ewa Bem



 
 
Ewa Maria Bem-Sibilska (ur. 23 lutego 1951 w Warszawie) – polska wokalistka jazzowa, wykonująca także muzykę pop oraz blues, autorka tekstów piosenek. Uznawana za jedną z najpopularniejszych wokalistek jazzowych w Polsce, nazywana „pierwszą damą polskiego jazzu”. Do historii piosenki jazzowej i rozrywkowej weszły jej wykonania utworów: „Żyj kolorowo”, „Moje serce to jest muzyk”, „Bo we mnie jest seks”, „Gram o wszystko” czy „Wyszłam za mąż, zaraz wracam”. Współpracowała z czołówką muzyków jazzowych, takimi jak Andrzej Jagodziński, Marek Bliziński czy Jan Ptaszyn Wróblewski, poza tym występowała także z grupami Big Warsaw Band, Alex Band i Górny Orchestra. Koncertowała w Polsce i na całym świecie, m.in. na Kubie, w Indiach, państwach skandynawskich, Czechosłowacji, państwach Europy Zachodniej oraz USA. Jest córką pianisty. Miała dwóch braci, Aleksandra i Jarosława. Jest absolwentką Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie oraz Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie wokalistyki jazzowej. Karierę artystyczną rozpoczęła w 1969 w Grupie Bluesowej Stodoł. W 1970 wystąpiła z kwartetem Zbigniewa Seiferta na festiwalu Jazz Jamboree w ramach koncertu „Nowe twarze w polskim Jazzie”. W tym samym roku została wokalistką zespołu Bemibek (potem nazwa została zmieniona na Bemibem). Z zespołem wypromowała przeboje takie jak: „Kolorowe lato”, „Sprzedaj mnie wiatrowi” czy „Podaruj mi trochę słońca”. Po rozpadzie grupy w 1974 rozpoczęła karierę solową. W czerwcu 1975 z utworem „Miłość jest jak niedziela” wystąpiła w koncercie „Premier” na 13. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, ponadto odebrała nagrodę za interpretację za wykonanie piosenki „Kolega Maj”. W czerwcu 1979 wystąpiła podczas 17. KFPP w Opolu, na którym za wykonanie utworu „Żyj kolorowo” otrzymała nagrodę w plebiscycie „Studia Gama”. W tym samym roku odebrała Srebrny Krzyż Zasługi. W czerwcu 1980 zwyciężyła z utworem „Z Tobą bez ciebie” podczas koncertu „Premier” na 18. KFPP w Opolu, na którym zaśpiewała także piosenkę „Tak mało chcę”, nagrodzoną Grand Prix festiwalu. Również w 1980 wystąpiła w Teatrze Narodowym w Warszawie w Dekameronie w reżyserii Adama Hanuszkiewicza oraz zaśpiewała pastorałkę „Lulejże mi lulej” w komedii Stanisława Barei Miś, a dwa lata później wykonała z Andrzejem Zauchą piosenki do filmu Orinoko. W latach 1983–1984 i 1986–1987 została okrzyknięta wokalistką roku w plebiscycie „Jazz Forum”. W lipcu 1986 za wykonanie utworu „Gram o wszystko” otrzymała wyróżnienie na 23. KFPP w Opolu. W 1995 przerwała karierę, koncentrując się na życiu rodzinnym. W 1997 powróciła na rynek fonograficzny albumem pt. Bright Ella's Memorial, za który odebrała Fryderyka za Najlepszy album jazzowy. W 2000 świętowała 30-lecie pracy artystycznej występem z kompilacją swoich największych hitów na 37. KFPP w Opolu. Rok później wydała album Mówię tak, myślę nie, za który otrzymała Fryderyka w kategorii Album roku – pop, ponadto odebrała statuetkę dla wokalistki roku. W latach 2000–2003 była przewodniczącą jury w programie TVN Droga do gwiazd. W 2007 wydała album pt. Kakadu, za który rok później odebrała status złotej płyty. W 2008 otrzymała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2015 wzięła udział w nagraniu albumu Albo Inaczej, na którym wykonała hip-hopowy utwór zespołu Stare Miasto „Minuty” w jazzowej aranżacji. Po śmierci córki w listopadzie 2017 odwołała wszystkie zaplanowane występy, poza tym rozpoczęła terapię. W kwietniu 2018 ogłosiła powrót do aktywności, jednak już dwa miesiące później ogłosiła zakończenie kariery. 15 czerwca 2021 w programie TVN Dzień dobry TVN ogłosiła powrót na scenę muzyczną. 31 lipca obchodziła 50-lecie pracy artystycznej podczas Ladies’ Jazz Festival w Gdyni. 19 sierpnia wystąpiła w koncercie TVN24 #Nasze20Lecie w ramach Top of the Top Sopot Festival 2021, a 18 października wydaniem utworu „Wyrzeźbiłam twoją twarz w powietrzu” zapowiedziała album koncertowy pt. Ewa Bem Live, którego premiera zaplanowana jest na listopad.

            źródło: wikipedia            

8 listopada 2021

Toni Braxton

Toni Michele Braxton (ur. 7 października 1967) to amerykańska piosenkarka, autorka tekstów, pianistka, aktorka i osobowość telewizyjna. Sprzedała ponad 70 milionów płyt na całym świecie i jest jedną z najlepiej sprzedających się artystek R&B w historii. Braxton zdobył siedem nagród Grammy, dziewięć nagród Billboard Music Awards, siedem nagród American Music Awards i wiele innych wyróżnień. W 2011 roku Braxton odsłoniła na Music Hall of Fame swą gwiazdę. W 2017 roku została uhonorowana nagrodą Legend Award podczas Soul Train Music Awards. Pod koniec lat 80. Braxton zaczęła występować ze swoimi siostrami w grupie muzycznej znanej jako The Braxtons; grupa została podpisana do Arista Records. Po zwróceniu uwagi producentów Antonio „L.A.” Reid i Kenneth „Babyface” Edmonds i podpisując kontrakt z LaFace Records, Braxton wydała swój debiutancki album studyjny w 1993 roku. Album osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard 200 i sprzedał się w 10 milionach egzemplarzy na całym świecie. Ponadto single „Another Sad Love Song” i „Breathe Again” stały się międzynarodowym sukcesem. Album przyniósł Braxton trzy nagrody Grammy, w tym Grammy dla najlepszego nowego artysty. Braxton odniósła nieustanny sukces dzięki albumom Secrets (1996), w którym znalazły się hity nr 1 w USA „You're Makin' Me High/Let It Flow” i „Un-Break My Heart”; i The Heat (2000), który dotarł na 2. miejscu na liście Billboard 200 i zawierał hit USA #2 „He Wasn't Man Enough”. Kolejne albumy studyjne Braxtona, More Than a Woman (2002), Libra (2005) i Pulse (2010), zostały wydane w trakcie sporów kontraktowych i problemów zdrowotnych. W 2014 roku Braxton i długoletni współpracownik Babyface wydali album duetu zatytułowany Love, Marriage & Divorce, który przyniósł duetowi nagrodę Grammy za najlepszy album R&B w 2015 roku. Dalsze zmiany w wytwórni spowodowały wydanie Sex & Cigarettes (2018) i Spell My Name (2020). Braxton jest także producentem wykonawczym i osobowością telewizyjną. Wystartowała w siódmym sezonie serialu reality show Taniec z gwiazdami. Była producentem wykonawczym i zagrała w Braxton Family Values, serialu telewizyjnym reality, który jest emitowany w telewizji We TV od 2011 roku. Była także producentem wykonawczym Tamar & Vince, serialu reality show spin-off z jej młodszą siostrą Tamar. 

             źródło: wikipedia             

6 listopada 2021

Varius Manx





Varius Manx – polski zespół muzyczny założony w 1989 w Łodzi przez Roberta Jansona oraz braci Michała i Pawła Marciniaków. Zespół został założony pod koniec 1989 z inicjatywy członków łódzkiej grupy muzycznej Skewer: Roberta Jansona oraz braci Michała i Pawła Marciniaków. W 1991 do zespołu dołączyli: Sławomir Romanowski – perkusista oraz śpiewający gitarzysta, Robert Amirian. Na przełomie listopada i grudnia 1993 do składu zespołu dołączyła Anita Lipnicka, z którą muzycy nagrali materiał na trzecią płytę studyjną. Na początku 1994 podpisali kontrakt z wytwórnią Zic Zac, a w marcu do rozgłośni radiowych trafił utwór „Zanim zrozumiesz”. W kwietniu do sprzedaży trafiła kaseta, natomiast w czerwcu płyta kompaktowa pt. Emu. Anita Lipnicka została uznana przez wiele pism za największy talent i odkrycie 1994, a „Piosenka księżycowa”, trzeci singiel promujący album Emu. W marcu 1995 otrzymali platynową płytę, w wyniku przekroczenia sprzedaży 270 tys. egzemplarzy. Kilka miesięcy później, podczas gali rozdania nagród muzycznych Fryderyki 1994, odebrali za utwór „Zanim zrozumiesz” nagrody w kategoriach: Piosenka roku i Najlepszy teledysk. 24 kwietnia 1995 wydali album pt. Elf. Pierwszym utworem promującym wydawnictwo był utwór „Zabij mnie”, wydany na singlu wraz z utworem „Pocałuj noc”. Album promowały również utwory: „Oszukam czas”, „Zamigotał świat” oraz „Wstyd”. Pod koniec 1995 Lipnicka odeszła z zespołu, by rozpocząć karierę solową. Nową wokalistką Varius Manx została wówczas 18-letnia Katarzyna Stankiewicz, zwyciężczyni programu Szansa na sukces. Wiosną 1996 wydali pierwszy singiel z nową wokalistką, „Orła cień”, który stał się wielkim przebojem. W międzyczasie, podczas rozdania nagród Fryderyki 1995, otrzymali nagrody w kategoriach: Zespół roku, Album roku (Elf), natomiast Janson otrzymał miano Kompozytora roku. 21 czerwca wydali piąty album studyjny pt. Ego który promowali singlami „Orła cień”, „Ten sen” i „Dom – gdzieś blisko mnie”. 8 września wydali kolejny album studyjny pt. End. Krążek promowali sinlami „Pilnujcie marzeń”, „Najmniejsze państwo świata” i „Kiedy mnie malujesz”. W kolejnych latach członkowie zespołu pracowali nad solowymi projektami; w 1997 na rynku ukazała się debiutancka płyta solowa Jansona pt. Trzeci wymiar, a dwa lata później – album pt. Nowy świat. W tym samym roku premierę miała także pierwsza solowa płyta Stankiewicz, zatytułowana po prostu Kasia Stankiewicz oraz album pt. Emphasis, nagrany przez pozostałych muzyków zespołu pod szyldem Sigma. W marcu 2000 muzycy powrócili do wspólnego grania, jednak już bez saksofonisty Rafała Kokota, który opuścił zespół. Wydali pierwszy album kompilacyjny pt. Najlepsze z dobrych, na której umieścili najpopularniejsze piosenki w dorobku oraz cztery premierowe utwory. Kilka miesięcy później Stankiewicz opuściła zespół, a jej miejsce zajęła Monika Kuszyńska. Wraz z nową wokalistką, grupa rozpoczęła pracę nad kolejnym albumem pt. Eta,  który ukazał się wiosną 2001. Album promowali singlami „Maj” i „Jestem Twoją Afryką”. Przebojem promowali kolejny album pt. Eno, na którym znalazły się również single „Jest w nim” i „Znów być kochaną”. W styczniu 2003 wzięli udział z utworem „Sonny” w krajowych eliminacjach do 48. Konkursu Piosenki Eurowizji. Nagrali również „Kilka sekund”, polskojęzyczny cover zagranicznego przeboju „7 Seconds” autorstwa Youssou N’Dour i Neneh Cherry, który znalazł się na składance płytowej radia RMF FM pt. RMF FM – Moja i Twoja Muzyka. 31 maja 2004 wydali kolejny album studyjny pt. Emi. Na albumie znalazły się m.in. single „Sonny”, „Pamiętaj mnie” i „Stay in My Heart”, nagrany z raperem Ernestem „Redem” Ivandą. 8 kwietnia 2006 w Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej zagrali koncert, na którym wykonali swoje największe przeboje w symfonicznych aranżacjach. Występ odbył się z udziałem orkiestry smyczkowej pod kierownictwem Marcina Wolniewskiego. Fragmenty koncertu zostały zarejestrowane i wydane na płycie pt. Varius Manx Symfonicznie. Tyle siły mam. Album uzupełniały trzy premierowe nagrania studyjne: „Tyle siły mam”, „Bezimienna” i „Carry”. 28 maja 2006 muzycy ulegli wypadkowi drogowemu pod Miliczem. Samochód, który prowadził Janson, wypadł na zakręcie z drogi i uderzył w drzewo. Poszkodowani odnieśli poważne obrażenia wewnętrzne i zewnętrzne. Ludzi z wraku wyciągnięto dopiero po rozcięciu karoserii. Najbardziej poszkodowana została Monika Kuszyńska, która z urazem kręgosłupa trafiła na oddział neurochirurgii szpitala wojskowego we Wrocławiu. Janson miał złamany prawy bark, złamane żebra i stłuczone płuco. Kolejny z poszkodowanych, Michał Marciniak, miał złamany obojczyk. W lutym 2010 Kuszyńska oficjalnie zakończyła współpracę z Varius Manx, aby skupić się na karierze solowej. Jej miejsce zajęła Anna Józefina Lubieniecka, która po raz pierwszy wystąpiła z zespołem 27 lutego na gali urodzinowej radia RMF FM. W 2011 wydali album studyjny pt. Eli.  W czerwcu 2013 wokalistką zespołu została Edyta Kuczyńska występująca pod pseudonimem Edi Ann. Zaśpiewała „Bardzo kochać chcemy” wykorzystany w ścieżce dźwiękowej filmu Wojna żeńsko-męska. W 2014 wystąpili w akcji Radia RMF FM „Ja Cię Kręcę” z okazji 25-lecia stacji, nagrywając razem z Kacprem Gołdą (zwycięzca wybrany przez zespół) nową wersję utworu Toto „Africa”. W kolejnych miesiącach wydali single „Wierzę w miłość”, „Cudowne dni” i „Spokój”. W 2016 wraz z Katarzyną Stankiewicz, byłą wokalistką zespołu, wyruszyli w ogólnopolską, jubileuszową trasę koncertową z okazji 25-lecia istnienia. Ich pierwszy występ miał miejsce 31 grudnia 2015 podczas koncertu sylwestrowego TVP2 we Wrocławiu, podczas którego zaprezentowali „Orła cień”, „Ruchome piaski” oraz „Set Fire to the Rain” z repertuaru Adele. Pierwszy oficjalny koncert rozpoczynający jubileuszową trasę koncertową zagrali 9 kwietnia we Wrocławiu. Kilka dni później zaprezentowali premierowy singiel „Ameryka”, zaśpiewany przez Stankiewicz. W czerwcu pojawili się na 53. KFPP w Opolu, gdzie zostali ciepło powitany przez publiczność. Wystąpili w kilku koncertach, a za utwór „Ameryka” odebrali nagrodę SuperPremiery. 21 lipca 2016 nagrali koncert w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego, który został zarejestrowany i wydany na albumie pt. 25 Live, który ukazał się 21 października 2016. Album promowali singlem „Piątek”. 10 czerwca 2017 w programie Pytanie na śniadanie zaprezentowali premierowo utwór „Biegnij”, który powstał w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej (jako „Run”). Piosenka została oficjalnym hymnem promującym Światowe Igrzyska Sportowe The World Games 2017, odbywające się w dniach 20-30 lipca we Wrocławiu. 13 kwietnia 2018 wydali ze Stankiewicz wspólny album studyjny pt. Ent. Dziesięć dni później rozpoczęli ogólnopolską trasę koncertową. 

             źródło: wikipedia             

3 listopada 2021

Ewa Kuklińska


Ewa Elżbieta Kuklińska (ur. 26 grudnia 1951 w Gdańsku) – polska aktorka, tancerka, choreograf i piosenkarka, współzałożycielka formacji Naya-Naya i Sabat. 19 listopada 1977 zadebiutowała jako piosenkarka w programie Telewizji Polskiej Bardzo przyjemny wieczór. W latach 1979–1997 związana była z Teatrem Syrena w Warszawie, gdzie zagrała w ponad trzydziestu tytułach, kreując główne i znaczące role m.in. w Czarnej Mańce, Szalonych latach, Broadway - róg Litewskiej, Ostrym makijażu - make up i Manierach miłosnych. Jako choreograf przygotowała ponad 15 sztuk, m.in. Sprawę Romana K., Taniec kogutów czy Cafe pod Minogą. Nagrała kilka płyt oraz koncertowała w Europie, Ameryce Północnej i Australii. Jako piosenkarka, tancerka i aktorka reprezentowała Polskę w programach realizowanych przez telewizje w Hamburgu, Berlinie, Pradze, Belgradzie, Toronto, Chicago i Nowym Jorku. W TV Polonia prowadziła program Schody, pióra, brylanty. Wzięła udział w ponad 100 widowiskach, takich jak np. Kabaret Starszych Panów, Melodie wielkiego ekranu czy Muzyka lekka, łatwa i przyjemna. Grała w przedstawieniach impresaryjnych: Dieta cud (2011) Jana Jakuba Należytego w reż. Piotra Dąbrowskiego w warszawskim Teatrze Palladium, Zwariowany komisariat (2013) Leszka Kwiatkowskiego w reż. Zbigniewa Lesienia, Czysta komercja (2014) Katarzyny Wojtaszak w reż. Wojciecha Dąbrowskiego we Wrocławskim Teatrze Komedia oraz Randka w ciemno na dwie pary (2014) Norma Fostera w reż. Mirosława Połatyńskiego w Teatrze Palladium. 1 października 2015 ukazała się książka Anny Morawskiej Twarze depresji, w której Kuklińska opowiedziała o swoim życiu. W 1995 otrzymała odznaczenie „Zasłużony Działacz Kultury”.  

źródło: wikipedia