Małgorzata Kidawa-Błońska

Małgorzata Maria Kidawa-Błońska z domu Grabska (ur. 5 maja 1957 w Warszawie) – polska polityk i producentka filmowa, z wykształcenia socjolog. Marszałek Sejmu VII kadencji (2015), marszałek Senatu XI kadencji (od 2023). 

Posłanka na Sejm V, VI, VII, VIII i IX kadencji (2005–2023), senator XI kadencji (od 2023). W latach 2014–2015 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, rzecznik prasowy drugiego rządu Donalda Tuska (2014) oraz rządu Ewy Kopacz (2015), w latach 2015–2023 wicemarszałek Sejmu VIII i IX kadencji. Kandydatka na urząd prezydenta RP w pierwszych wyborach w 2020. W grudniu 2021 została wiceprzewodniczącą Platformy Obywatelskiej. W 2023 została kandydatką KO do Senatu w okręgu nr 43. Uzyskała mandat senatora XI kadencji, otrzymując 231 122 głosy. 10 listopada 2023 została ogłoszona kandydatką na marszałka Senatu z poparciem KO, Polski 2050, PSL i Nowej Lewicy. 13 listopada na pierwszym posiedzeniu Senatu XI kadencji została wybrana na ten urząd, otrzymując 66 głosów (zgłoszonego przez PiS Marka Pęka poparło 33 senatorów).

źródło: wikipedia  

Kubańczyk

Kubańczyk, właśc. Jakub Michał Flas (ur. 14 marca 1995 w Szczecinie) – polski raper, piosenkarz i były freak fighter. 

Założył kanał na YouTube w 2010, choć zaczął nagrywać w 2012 roku. Współpracował z Lordem Kruszwilem oraz Kamerzystą. W 2020 roku wydał swój debiutancki album studyjny „Cały ja”. W 2021 roku wydał swój drugi album „Młody kot”. W 2021 roku wydał swój trzeci album studyjny „Dzień po dniu 2”. Na początku stycznia 2022 wspólnie z Eweliną Lisowską wydał soundtrack „Wartości” wraz z teledyskiem, promujący film Patryka Vegi. 23 czerwca 2023 ma wydać czwarty album studyjny pt. W zeszłym roku. Płytę promuje singlami takie jak: „Ciuchy za drzwiami” czy „Szachy". Karierę we freak fightach rozpoczął od wyzwania do walki youtubera Michała „Boxdela” Barona, który zaakceptował rzucone wyzwanie. 22 czerwca 2019 roku w Częstochowie podczas gali Fame MMA 4 technicznie znokautował Boxdela już w pierwszej rundzie. Drugą walkę na zasadach MMA stoczył 28 marca 2020 roku podczas gali Fame MMA 6, na której to wygrał ponownie przez TKO. Rywalem Kubańczyka był producent muzyczny Mateusz „L-Pro” Łapot. W trzecim pod banderą federacji Fame MMA zawalczył w walce przeciwko Marcinowi Malczyńskiemu na gali Fame 9: Let’s Play. Ten pojedynek zakończył także technicznym nokautem, jednak tym razem nie po ciosach, a niskich kopnięciach w stronę rywala. W stawce tego pojedynku był w posiadaniu przez Malczyńskiego pas mistrzowski Fame MMA w kategorii średniej (do 83,9 kg), który po wygranej walce odebrał Kubańczyk. 14 maja 2022 podczas trwającej gali Fame 14 zwakował pas mistrzowski Fame MMA. Powodem tej decyzji były jego problemy zdrowotne, przez które był nieaktywny i nie mógł bronić tego tytułu przeciwko kolejnym potencjalnym rywalom. Powrót Kubańczyka do freak fightowych startów miał miejsce 21 lipca 2023 roku podczas walki wieczoru gali Fame Friday Arena 1, która odbyła się we wrocławskiej Hali Stulecia. Podczas tego wydarzenia walczył w formule kick-bokserskiej na zasadach K-1. Jego rywalem został Alberto Simao. Pierwotnie do pojedynku raperów miało dojść 17 czerwca 2023 na gali High League 7: Grand Prix w krakowskiej Tauron Areni, jednak wydarzenie to zostało odwołane. Ostatecznie w nowym terminie walki pokonał rywala kontrowersyjnym werdyktem niejednogłośnie na punkty. Dwóch punktujących sędziów wskazało zwycięstwo Kubańczyka, zaś jeden na wygraną Alberto. Od 2019 pozostaje w konkubinacie z modelką Olą Ciupą.

źródło: wikipedia  

Piotr Świerczewski

 

Piotr Jarosław Świerczewski (ur. 8 kwietnia 1972 w Nowym Sączu) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika, reprezentant Polski, trener piłkarski, freak fighter. Młodszy brat Marka Świerczewskiego. Posiada również obywatelstwo francuskie. 

 

Zdobył wicemistrzostwo olimpijskie w Barcelonie 1992, Puchar Intertoto w 1997 jako zawodnik SC Bastia, cztery razy Puchar Polski (w sezonach 1990/91, 1992/93 w barwach GKS Katowice, 2003/04 w barwach Lecha Poznań oraz 2006/07 w barwach Dyskobolii), dwa razy Superpuchar Polski (w 1992 w barwach Katowic oraz w 2004 w barwach Lecha). 26 listopada 1992 zadebiutował w reprezentacji Polski w meczu przeciwko Argentynie. Uczestniczył w mistrzostwach świata w Korei Południowej i Japonii w 2002, w których wystąpił w dwóch meczach. Łącznie w reprezentacji rozegrał 70 spotkań i strzelił jednego gola. W połowie 2010 zakończył profesjonalną karierę piłkarską. W 2012 rozegrał jeszcze dwa spotkania w nieistniejącej już Tęczy '34 Płońsk, a w 2014 był krótko zawodnikiem Tarnovii Tarnowo Podgórne. Od 15 kwietnia 2011 do zakończenia sezonu 2010/11 wraz z Maciejem Śliwowskim tworzył duet trenerski w Zniczu Pruszków. W 2012 pracował jako szkoleniowiec ŁKS Łódź. Po spadku klubu do I ligi, z dniem 1 czerwca 2012 został mianowany jego dyrektorem sportowym. Od 12 września 2012 był trenerem Motoru Lublin. Od 19 lutego 2015 był asystentem Marcina Dorny, selekcjonera reprezentacji Polski do lat 21. Wiosną 2018 brał udział w trzecim sezonie programu TVN Agent – Gwiazdy. 21 grudnia 2019 zadebiutował w tzw. freak fightach, w walce na zasadach mieszanych sztukach walki, gdzie podczas gali Free Fight Federation 2 pokonał jednogłośnie na punkty Grzegorza „Grega Collinsa" Chmielewskiego. 21 lipca 2023 w drugiej walce na zasadach MMA zmierzył się z Dariuszem „Daro Lwem" Kaźmierczukiem podczas gali Fame Friday Arena 1. Wygrał przez niezdolność rywala do kontynuowania walki po pierwszej rundzie. 

źródło: wikipedia  

Artur Gadowski

 

 

Artur Dionizy Gadowski (ur. 1 czerwca 1967 w Szydłowcu) – polski muzyk rockowy, wokalista zespołu Ira. W 1985 wraz z kolegami ze szkoły założył zespół Kurcze Blade, który po niecałym roku działalności się rozpadł. Następnie założył zespół Landrynki dla dziewczynki, w którym początkowo grał na gitarze, a następnie zajął miejsce wokalisty Dariusza Śniocha, gdy ten został powołany do wojska. Grupa wylansowała przebój „Piosenka”, którego tekst oparty był na wierszu Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. W 1986 grupa zgłosiła się do udziału na Festiwalu w Jarocinie, ale bez powodzenia. W maju 1987 zdobył z zespołem nagrodę na Przeglądzie Kapel Rockowych w klubie „Mewa” w Radomiu. Jednym z jurorów konkursu był Kuba Płucisz, który w październiku 1987 zaproponował Gadowskiemu współpracę w formującym się zespole Ira. Po jednym z koncertów otrzymali zaproszenie do występu na 25. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, na którym wystąpili w czerwcu 1988, a Gadowski otrzymał festiwalową nagrodę dla młodego adepta sztuki estradowej. W grudniu 1989 wydał z Irą debiutancki album pt. Ira, a także odbył trasę po Polsce oraz krajach byłego ZSRR. W pierwszej połowie lat 90. muzycy Iry stawali się coraz popularniejsi w Polsce. Największy sukces komercyjny zapewnił im drugi album pt. Mój dom. W kolejnych latach Gadowski z Irą regularnie nagrywał i wydawał następne albumy (w tym m.in. studyjny 1993 rok oraz koncertowy Ira Live). Zespół koncertował w Polsce, grając rocznie ponad 150 koncertów, wspierał też wiele rockowych oraz hardrockowych zagranicznych zespołów, m.in. w maju 1994 zagrał przed koncertem Aerosmith. W drugiej połowie lat 90. zespół popadał w kryzys, coraz mniej koncertował, a nagrane kolejne dwa krążki nie osiągnęły sukcesu komercyjnego, co poskutkowały zawieszeniem działalności Iry we wrześniu 1996. W kwietniu 1997 na zaproszenie Marka Kościkiewicza zaśpiewał piosenkę „Szczęśliwego Nowego Jorku”, która stała się piosenką przewodnią filmu o tym samym tytule. We wrześniu rozpoczął pracę nad nagraniem solowej płyty, zatytułowanej po prostu Artur Gadowski, która ukazała się 20 kwietnia 1998. Płytę promował m.in. utworami „Ona jest ze snu” i „Szczęśliwego Nowego Jorku”, które stały się przebojami i podbiły listy przebojów w Polsce. 30 września wystąpił w warszawskiej Stodole w roli supportu przed gitarzystą zespołu Queen, Brianem Mayem. W marcu wystąpił w roli supportu przed Joe Cockerem w Warszawie oraz Poznaniu. W sierpniu 2000 premierę miał utwór „Najlepsi z najlepszych”, który nagrał wspólnie z Grzegorzem Markowskim oraz Ryszardem Rynkowskim i który został zatwierdzony przez sztab olimpijski jako hymn polskiej reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Sydney. W 2002 wyprodukował płytę Szymona Wydry i Carpe Diem pt. Teraz wiem. W 2007 wystąpił na Rynku Głównym w Krakowie na Festiwalu Zaczarowanej Piosenki organizowanym przez Annę Dymną oraz na koncercie „Breakout Festiwal” w Rzeszowie, który był poświęcony pamięci Miry Kubasińskiej oraz Tadeusza Nalepy. 31 marca 2014 wydał trzeci solowy album pt. TanGado, który nagrał z zespołem Tangata Quintet. 

 

źródło: wikipedia  

Robert Małecki

 

Robert Małecki (ur. 1 Lutego 1977 w Łódź) - jest współczesnym, polskim pisarzem powieści kryminalnych, który urodził się w 1977 roku. Pisarz pochodzi z Torunia i do dziś dnia związany jest z miastem rodzinnym. Małecki z wykształcenia i zawodu jest filozofem i dziennikarzem. Co ciekawe, pisarz jest również nauczycielem kreatywnego pisania. Pracował jako dziennikarz w Gazecie Pomorza i Kujaw „Nowości”, a także w Urzędzie Miasta i w administracji Toruńskich Wodociągów. Niemniej jednak w ostatnim czasie został również zawodowym pisarzem. Aktualnie Robert Małecki zaangażowany jest w promowanie działalności literackiej oraz artystycznej jako prezes Fundacji Kult Kultury.  Robert Małecki jest autorem bestsellerowych powieści o tematyce kryminalnej. Kryminałem i thrillerem zafascynował się w 2009 roku, po czym sam spróbował swoich sił pisząc pierwszą książkę, choć ostatecznie nie zdecydował się na jej publikację i ukazanie jej treści szerszemu gronu odbiorców. Robert Małecki swój pierwszy sukces osiągnął w 2013 roku, kiedy zajął drugie miejsce w konkursie na opowiadanie kryminalne „Kryminalna Piła”. W 2016 roku nastąpił przełom w karierze pisarza kryminalnego, po publikacji książki „Najgorsze dopiero nadejdzie”. Robert Małecki serca czytelników podbił książkami kryminałami o komisarzu Bernardzie Grossie, serię tworzą pozycje w kolejności: „Skaza”, „Wada” i „Zadra”. Kolejny sukces przyniosła trylogia o dziennikarzu Marku Benerze, w skład której wchodzą książki „Najgorsze dopiero nadejdzie”, „Porzuć swój strach” i „Koszmary zasną ostatnie”. Co ciekawe, Robert Małecki w 2020 roku zadebiutował w roli autora thrillerów, wydając powieść „Żałobnica”. Dlatego utwory Roberta Małeckiego są obowiązkową pozycją dla wielbicieli książek z kategorii kryminał, thriller.  Powieściopisarz kryminalny jest laureatem wielu nagród literackich i wyróżnień. Za swoją twórczość otrzymał Nagrodę Wielkiego Kalibru oraz Nagrodę Kryminalną Piły. Do sukcesów autora należy również zdobycie Złotej Karety, nagrodę przyznaną Robertowi Małeckiemu przez działający w Toruniu dziennik „Nowości”. Jego książka „Skaza” została okrzyknięta najlepszym kryminałem miejskim 2018 roku.

OneRepublic

 

OneRepublic – amerykański pop-rockowy zespół muzyczny, w skład którego wchodzą Ryan Tedder (wokalista, kompozytor), Zach Filkins (gitara), Drew Brown (gitara), Brent Kutzle (bas, wiolonczela), Eddie Fisher (perkusja) oraz Brian Willett (keyboard). Do tej pory zespół wydał sześć albumów studyjnych. 

Pierwszy singel zapowiadający album „Apologize” został wydany w 2007 roku. Utwór przyniósł zespołowi pierwszą nominację do nagrody Grammy za najlepsze popowe wykonanie w grupie/zespole. Debiutancki album zespołu, zatytułowany Dreaming Out Loud został wydany 20 listopada 2007 roku. Drugi singel z albumu, „Stop and Stare” wydany w marcu 2008 roku znalazł się w pierwszej dziesiątce oficjalnych notowań w ośmiu krajach na całym świecie. Kolejnym singlami promującymi album Dreaming Out Loud zostały piosenki „Say (All I Need)”, „Mercy” oraz „Come Home” z gościnnym udziałem Sary Bareilles. Drugi album studyjny zespołu zatytułowany Waking Up został wydany 17 listopada 2009 roku. Pierwszy singel z płyty, „All the Right Moves” zadebiutował na osiemnastej pozycji na liście Billboard Hot 100 i pokrył się dwukrotną platyną. Podobny sukces odniósł drugi singel „Secrets”. Trzeci singel z albumu, „Marchin On” największy sukces odniósł w Austrii i Niemczech, gdzie został wybrany do promocji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010. Największy sukces z albumu Waking Up odniósł czwarty singel „Good Life”, wydany w listopadzie 2010 roku. Utwór wykorzystano w filmach Jedz, módl się, kochaj, Jeden dzień i serialach takich jak: Plotkara, Pogoda na miłość czy 90210, a także w reklamach Disneya i Hondy. W 2009 roku zespół wystąpił gościnnie na drugim albumie Leony Lewis zatytułowanym Echo śpiewając wspólnie z artystką utwór „Lost Then Found”. W czerwcu 2010 roku zespół wystąpił jako support podczas trasy koncertowej Pink zatytułowanej Funhouse Summer Carnival Tour oraz kilku koncertów zespołu Bon Jovi, a także pod koniec roku 2010 podczas trasy koncertowej Maroon 5. Pierwszy singel zapowiadający album Native zatytułowany „Feel Again” został wydany 27 sierpnia 2012 roku. 8 stycznia 2013 roku został wydany pierwszy globalny singel „If I Lose Myself” zapowiadający nowy album. 22 marca 2013 roku ukazał się album Native. 14 czerwca 2013 roku ukazał się trzeci singel „Counting Stars”, który odniósł największy sukces z albumu i okazał się największym sukcesem zespołu w ciągu ostatnich lat. W lipcu 2014 roku zespół nagrał swoją pierwszą piosenkę soundtrack zatytułowaną „Ordinary Human”. Piosenka promuje film „Dawca pamięci”, którego światowa premiera odbyła się 15 sierpnia 2014 roku. Od 2014 roku zespół pracował nad czwartym albumem studyjnym. W maju 2016 roku wokalista zespołu, Ryan Tedder poinformował, że singel zapowiadający płytę będzie nosił tytuł „Wherever I Go”. 12 sierpnia 2016 roku został wydany kolejny singel zapowiadający płytę zespołu zatytułowany „Kids”. 25 sierpnia zespół zapowiedział, że nowy album będzie zatytułowany Oh My My i ukaże się 7 października. 8 września udostępniono singel promocyjny „Future Looks Good”. 7 października ukazał się album Oh My My. 17 maja 2019 roku ukazał się singel „Rescue Me” zapowiadający piąty album studyjny grupy. 6 września oficjalnie został wydany singel „Wanted”. 13 marca 2020 roku ukazał się kolejny singel „Didn’t I”. Tego samego dnia zespół ogłosił, że album zatytułowany Human zostanie wydany 8 maja 2020 roku. 15 maja 2020 roku został wydany singel Kygo „Lose Somebody” z gościnnym udziałem zespołu. 5 maja 2021 roku został wydany kolejny singiel zapowiadający piąty album grupy, „Run”. 27 sierpnia ukazał się album Human, który szybko zdobył status złotej płyty w Szwajcarii. Kolejny singel z albumu – „Someday” został wydany w dzień premiery krążka. 27 października grupa zagrała koncert One Night in Malibu, który był transmitowany na żywo. 10 listopada ukazał się singel „Sunshine”, a 31 grudnia minialbum Sunshine. The EP zawierający remiksy utworu. 4 lutego 2022 grupa wydała swój pierwszy album koncertowy zatytułowany One Night in Malibu, będący zapisem koncertu o tym samym tytule. 25 lutego 2022 ukazał się singel „West Coast”. 13 maja ukazał się singel „I Ain’t Worried” będący częścią ścieżki dźwiękowej do filmu Top Gun: Maverick. 26 maja 2023 roku grupa wydała singel „Runaway”. 22 września ukazał się singel „Mirage” nagrany wraz z Mishaalem Tamer. Piosenka promuje grę komputerową Assassin's Creed Mirage. 10 maja ukazał się utwór „Fire”, oficjalny hymn na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2024. 12 lipca został wydany szósty album studyjny zespołu, Artificial Paradise. 

źródło: wikipedia  

Tomasz Ziętek

Tomasz Ziętek (ur. 28 czerwca 1989 w Inowrocławiu) – polski aktor, muzyk i gitarzysta. Członek zespołu The Fruitcakes. Solowo występuje z projektem The Ape Man Tales. 

W teatrze zadebiutował w 2005 w sztuce Betleyem polskie na deskach Nowego Teatru w Słupsku, a w filmie w 2011 rolą Zbyszka Godlewskiego w filmie Czarny czwartek. W 2014 wcielił się w Jana Bytnara „Rudego” – jednego z głównych bohaterów filmu Kamienie na szaniec. Był trzykrotnie nominowany do Polskiej Nagrody Filmowej „Orzeł” za role w filmach Cicha noc (2017), Boże Ciało (2019) i Żeby nie było śladów (2021).  Za występ w filmie Hiacynt (2021) otrzymał nominację do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. W 2007 razem ze swoim zespołem muzycznym zdobył Grand Prix na II Ogólnopolskim Festiwalu Młodych Talentów „Niemen Non Stop” w Słupsku. Indywidualnie otrzymał nagrodę publiczności. Od 2013 jest gitarzystą i wokalistą trójmiejskiego zespołu The Fruitcakes. Występuje również solowo z projektem The Ape Man Tales. W listopadzie 2023 wydał debiutancki solowy album studyjny pt. Some Old Songs, który promował singlami: „Your Kiss”, „C’mon” i „Some Old Gum”.

źródło: wikipedia  

Marta Żmuda Trzebiatowska

Marta Anna Żmuda Trzebiatowska (ur. 26 lipca 1984 w Człuchowie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. 

W 2005 zadebiutowała jako aktorka rolą Belli w serialu Dom niespokojnej starości, który miał emisję dopiero w 2010. Następnie zagrała kolejne drugoplanowe role serialowe: Jagody Rajewskiej w Magdzie M. (2006), Izy Dorosz w Dwóch stronach medalu (2007) i Haliny Słomińskiej w Twarzą w twarz (2007). Rozpoznawalność zyskała dzięki pierwszoplanowym rolom: Ani w filmie Nie kłam, kochanie (2008) i Marty Orkisz w serialu TVN Teraz albo nigdy! (2008–2009); za występ w serialu otrzymała Telekamerę w kategorii aktorka. Również w 2008 w parze z Adamem Królem została półfinalistką ósmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami oraz wystąpiła w teledysku do piosenki „Thing We’ve Got” zespołu Afromental. W kolejnych latach pojawiła się jeszcze w teledyskach do utworów: „Wierność jest nudna” (2010) Natalii Kukulskiej, „Wizja dźwięku” (2011) Piotra Roguckiego i „Gente que si” (2011) Carlosa Libedinsky’ego. W 2010 została aktorką Teatru Kwadrat w Warszawie. Zagrała Joannę Konieczną w serialu TVP1 Chichot losu (2010) i Monikę Miller w Julii (2011–2012) oraz wykreowała główne role filmowe: Basi w Ciachu (2010) i Pauliny w Och, Karol 2 (2011). Wystąpiła także jako Klara w Ślubach panieńskich (2010), Kasia w Grach małżeńskich (2011) i Kornelia w Wygranym (2011). Za rolę Elsy Krauze w Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć (2012) otrzymała Węża dla najgorszej aktorki, została też nominowana do antynagrody za najgorszy duet na ekranie (z Tomaszem Kotem). Za występ w roli Czesławy Zmrażdżyckiej w filmie Wkręceni 2 otrzymała drugiego w karierze Węża, tym razem za najbardziej żenującą scenę, poza tym była nominowana do antynagrody dla najgorszej aktorki. Od 2018 gra Hannę Sikorkę w serialu Na dobre i na złe, a w 2019 wcieliła się w rolę Sylwii Kubus w serialu Blondynka. Za rolę Jakubcowej w filmie Xawerego Żuławskiego Mowa ptaków (2019) otrzymała nominację do nagrody Orła za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą. Wybrana filmografia: 2006–2007 Dwie strony medalu / 2006 Magda M. / 2008 Nie kłam, kochanie / 2008–2009 Teraz albo nigdy! / 2010 Och, Karol 2 / 2014 Ojciec Mateusz / 2015 Przyjaciółki / 2015 Listy do M. 2 / od 2018 Na dobre i na złe / 2019–2021 Blondynka / 2022 Mój agent. 

źródło: wikipedia  

Bartosz Obuchowicz

Bartosz Obuchowicz (ur. 3 marca 1982 w Warszawie) – polski aktor. W 2001 studiował psychologię, jednak po dwóch latach zrezygnował z dalszych studiów na rzecz nauki w Szkole Aktorskiej Haliny i Jana Machulskich. 

Kiedy miał osiem lat, zaczął uczęszczać na zajęcia do teatru tańca i muzyki, po czym trafił do tanecznej grupy hip-hopowej Tintilo. W młodości przez dwa lata grał koszykarskiej sekcji Legii Warszawa. Występował również w musicalach oraz grał w spotach reklamowych (m.in. sieci fast foodów Pizza Hut). Zagrał również Nemeczka, głównego bohatera spektaklu Teatru Telewizji Chłopcy z Placu Broni w reż. Macieja Dejczera. Wraz z przyjaciółmi założył Teatr ZOO, z którym wystawił w Teatrze Nowym spektakl Guwernantki w reż. Roberta Kuderskiego. Za główną rolę Huberta w filmie Cwał (1995) otrzymał nagrodę indywidualną za rolę dziecięcą na 21. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W latach 1995–1997 współprowadził z Jackiem Łączyńskim program TVN Rzut za 3, w którym opowiadał o koszykówce. Zagrał również m.in. Fryderyka w jednym z odcinków serialu 13 posterunku (1997). W 1999 zaczął występować w roli Tomasza Burskiego w Na dobre i na złe, który zapewnił mu największą rozpoznawalność. Za rolę w Stacji (2001) otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego na 26. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Zagrał również m.in. główną rolę Marcina Makowskiego w filmie Haker (2002) i Darka w serialu Julia (2012). Jest także aktorem dubbingowym, użyczył głosu m.in. Zeke’owi w polskiej wersji filmów z serii High School Musical oraz Stanowi Marshowi w kilku sezonach polskojęzycznej wersji animacji Miasteczko South Park. W 2007 uczestniczył w piątej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami i choć w parze z Kingą Jurecką byli jednymi z głównych faworytów do wygranej, odpadli w siódmym odcinku, zajmując piąte miejsce. Do 2010 prowadził program Brejk na kanale ZigZap. Bierze udział w zawodach Rallycross. Wybrana filmografia: 1996: Gry uliczne – syn Anny i Tadeusza / 1996: Tajemnica Sagali – Hort / 1999–2011: Na dobre i na złe – Tomasz Burski / 2005: Czas surferów – Bonus / 2006: Ja wam pokażę! – Filip, chłopak Tosi / 2012: Prawo Agaty – Jacek Bartosik / 2016: Druga szansa – raper Dipol / 2017: Listy do M. 3 – Pingwin / 2019: Polityka – Paweł / 2019: Underdog – Mądrala / 2024: Korona królów. Jagiellonowie - Jan z Czyżowa.

źródło: wikipedia  

Artur Szpilka

 

 

Artur Szpilka (ur. 12 kwietnia 1989 w Wieliczce) – polski bokser oraz zawodnik mieszanych sztuk walki wagi ciężkiej. 

 

W lutym 2008 nie zdołał uzyskać kwalifikacji na turniej bokserski letnich Igrzysk Olimpijskich 2008 w Pekinie. ierwsze pięć zawodowych walk stoczył w kategorii junior ciężkiej (do 91 kg). W październiku 2009 r. miał stoczyć kolejny pojedynek z Wojciechem Bartnikiem, ale 23 października podczas oficjalnego ważenia został zatrzymany, a następnie osadzony w zakładzie karnym w Tarnowie, gdyż uprawomocnił się wyrok 18 miesięcy pozbawienia wolności za pobicie. Po wyjściu z zakładu karnego przeszedł do kategorii ciężkiej. 25 czerwca 2011, podczas „Wojak Boxing Night” stoczył swoją pierwszą walkę w wadze ciężkiej, wygrywając błyskawicznie w pierwszej rundzie przez nokaut. 15 października 2011, podczas kolejnej gali „Wojak Boxing Night” w Katowicach, pokonał Owena Becka przez techniczny nokaut po trzeciej rundzie pojedynku. 5 listopada 2011 Szpilka stoczył pojedynek z Amerykaninem Davidem Saulsberrym. Mimo że Polak w pierwszej rundzie, po raz pierwszy w zawodowej karierze, był liczony, to w drugim starciu znokautował swojego przeciwnika. Tuż po tej walce Szpilka został po raz pierwszy uwzględniony w rankingu federacji WBC, gdzie sklasyfikowano go na 33. pozycji. Pod koniec marca 2012 menadżer boksera, Andrzej Wasilewski poinformował, że Szpilka będzie sparingpartnerem dla mistrza świata, Wołodymyra Kłyczko w czerwcu 2012. 1 lutego 2013 Artur Szpilka pokonał Mike’a Mollo. 25 stycznia 2014 Szpilka poniósł pierwszą porażkę w zawodowej karierze, gdy w nowojorskiej hali Madison Square Garden uległ Bryantowi Jenningsowi przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie pojedynku. 8 listopada 2014 Artur Szpilka jednogłośną decyzją sędziów zwyciężył z Tomaszem Adamkiem na gali boksu w Krakowie („Polsat Boxing Night III”). 20 lipca 2019 został znokautowany w drugiej rundzie przez Derecka Chisorę na gali w londyńskiej O2 Arenie. 29 marca 2022 Martin Lewandowski – jeden z właścicieli Konfrontacji Sztuk Walki (KSW), największej polskiej organizacji promującej mieszane sztuki walki (MMA) potwierdził za pomocą mediów społecznościowych, że Szpilka podpisał kontrakt z tą federacją. 12 lipca 2022 High League, federacja typu freak show fight ogłosiła zakontraktowanie Artura Szpilki oraz jego walki na galę High League 4: Natsu vs. Lexy 2, która odbyła się 17 września 2022 w Arenie Gliwice. Podczas gali XTB KSW Colosseum 2, która odbyła się 3 czerwca 2023 na warszawskim Stadionie PGE Narodowym stoczył walkę z Mariuszem Pudzianowskim. Szpilka mimo problemów w pierwszej rundzie tego pojedynku ostatecznie wygrał z rywalem w następnej przez TKO, po tym jak trafił popularnego Pudziana lewym sierpowym i dobił uderzeniami w parterze. 

 

źródło: wikipedia  

Camila Cabello

Camila Cabello, właśc. Karla Camila Cabello Estrabao (ur. 3 marca 1997 w Cojimar, Hawana) – amerykańska piosenkarka i autorka tekstów pochodzenia kubańskiego i meksykańskiego. Zyskała rozpoznawalność w lipcu 2012 jako jedna z wokalistek girlsbandu Fifth Harmony utworzonego podczas drugiej edycji amerykańskiej wersji programu The X Factor. Podpisały kontrakt z wytwórniami Syco Music oraz Epic Records, które wydały ich dwa albumy studyjne. Od 2016 artystka solowa, która początkowo śpiewała gościnnie w singlach innych wykonawców, takich jak „Bad Things” Machine Guna Kelly’ego, który uplasował się w pierwszej piątce listy Billboard Hot 100. Wydała jeden solowy album studyjny pt. Camila (2018), z którym osiągnęła sukces komercyjny, m.in. docierając z nim do pierwszego miejsca listy Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych. Płytę promowała singlem „Havana” z gościnnym udziałem Younga Thuga, który stał się światowym hitem, docierając na szczyt list przebojów, takich jak np. UK Singles Chart, Irish Singles Chart, Scottish Singles Chart, OLiS, ARIA Charts czy Hot 100. Laureatka statuetek muzycznych, takich jak Billboard Music Awards, American Music Awards, MTV Video Music Awards, MTV Europe Music Awards czy Teen Choice Awards. 

W 2012 wzięła udział w przesłuchaniach do programu The X Factor organizowanych w Greensboro w Karolinie Północnej. Została wyeliminowana z programu na pierwszym etapie, lecz wkrótce jurorzy zaproponowali jej i czterem innym uczestniczkom stworzenie grupy, znanej później jako Fifth Harmony. W finale programu zespół uplasował się na trzecim miejscu. Wspólnie wydały minialbum pt. Better Together oraz albumy Reflection (2015) i 7/27 (2016). 18 grudnia 2016 Cabello ogłosiła odejście z zespołu. W maju 2017 zapowiedziała wydanie debiutanckiego, solowego albumu pt. The Hurting. The Healing. The Loving., który opisała jako „historię swojej podróży z ciemności do światła oraz czasu, gdy była zagubiona do momentu, w którym znalazła siebie ponownie”. 19 maja zaprezentowała debiutancki singiel „Crying in the Club”. W lipcu 2017 została supportem Bruno Marsa podczas jego światowej trasy koncertowej pt. 24K Magic World Tour. Następnie wydała singiel „Havana”, z gościnnym udziałem Younga Thuga, który osiągnął międzynarodowy sukces, docierając na szczyt list przebojów w wielu krajach. Zrealizowany do piosenki teledysk osiągnął ponad 1,5 mld odtworzeń w serwisie YouTube. 12 stycznia 2018 wydała album pt. Camila. W kwietniu wyruszyła w pierwszą solową trasę koncertową pt. Never Be the Same Tour, a także została supportem na trasie Taylor Swift pt. Taylor Swift's Reputation Stadium Tour. Podczas 25. ceremonii rozdania nagród Billboard Music Awards została czwartym laureatem (trzecim żeńskim) statuetki Billboard Chart Achievement oraz wystąpiła na jej scenie z nagraniem „Havana”, a także premierowo wykonała utwór „Sangria Wine” z gościnnym udziałem Pharrella Williamsa, który wydała dwa dni przed galą. Dwoma ostatnimi singlami z krążka pt. Camila zostały utwory „Real Friends” (wraz ze Swaem Lee) i „Consequences”, którego oficjalny teledysk wydała dzień po 46. rozdaniu nagród American Music Awards, na której odebrała cztery statuetki. W kwietniu 2019 ogłoszono, że zagra tytułową rolę w filmie muzycznym Kopciuszek wytwórni Sony Pictures Entertainment.  

źródło: wikipedia  

Przemysław Cypryański

Przemysław Cypryański (ur. 2 sierpnia 1981 we Wrześni) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy. 

W 2005 debiutował jako aktor w telenoweli TVP1 Klan, w której przez pół roku odgrywał postać Kostka. W 2006 wystąpił w musicalu Skrzypek na dachu w Teatrze Żydowskim w Warszawie oraz podłożył głos tytułowemu bohaterowi filmu fabularnego Alex Rider: Misja Stormbreaker. Ogólnopolską rozpoznawalność przyniosła mu rola Jakuba Ziobra w serialu TVP2 M jak miłość (2006–2012). W tym okresie media określały go mianem „polskiego Jamesa Deana”. Jesienią 2006 uczestniczył w czwartej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami. W 2007 zadebiutował na wielkim ekranie rolą Marka w komedii romantycznej Ryszarda Zatorskiego Dlaczego nie! W 2008 zdał egzamin aktorski przed Związkiem Artystów Scen Polskich, dzięki czemu uzyskał tytuł i uprawnienia aktora zawodowego. Zagrał w filmach: Mariusza Malca Jeszcze raz (2008), Pawła Chochlewa Tajemnica Westerplatte (2009) i Anny Pluteckiej-Mesjasz Nad życie (2012). Wystąpił także w drugoplanowych rolach w serialach: 2XL (2013), Barwy szczęścia (2016–2017) i O mnie się nie martw (2017–2018). W 2015 użyczył głosu Jakubowi w filmie Alicja – dziewczyna Wszechświat oraz uczestniczył w programie Polsatu Celebrity Splash! W 2020 uczestniczył w drugiej edycji programu TVP2 Dance Dance Dance. Wybrana filmografia: 2002: Klan – Kostek, kolega Oli Lubicz / 2006-2012: M jak miłość – Kuba Ziober / 2008: Jeszcze raz – Paweł Woroczyński / 2011: Szpilki na Giewoncie – Tom Ladowski / 2014: Przyjaciółki – Mariusz / 2016: Na dobre i na złe – dziennikarz Waldek / 2016-2017: Barwy szczęścia – Jacek Madejski / 2020-2023: Pierwsza miłość – strażak Marcin Adamczyk / 2021: Święty – ksiądz Marek / 2021: Ojciec Mateusz – mecenas Szydłowski. 

źródło: wikipedia  

Joanna Szczepkowska

Joanna Szczepkowska (ur. 1 maja 1953 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, pisarka i felietonistka, pedagog; w 2010 prezes Związku Artystów Scen Polskich. 

Zadebiutowała jeszcze w czasie studiów w spektaklu Trzy siostry w Teatrze Telewizji. Pierwszy raz w roli filmowej wystąpiła w serialu telewizyjnym Czterdziestolatek (w 1. odcinku) w reżyserii Jerzego Gruzy do scenariusza reżysera i Krzysztofa Teodora Toeplitza. W 1975 ukończyła studia w PWST w Warszawie i zagrała w filmie Con amore (reż. Jan Batory). Za tę rolę dostała w 1976 nagrodę za najciekawszy debiut. W latach 1975–1981 była aktorką Teatru Współczesnego w Warszawie, a w kolejnych latach Teatru Polskiego (1981–1988) i Teatru Powszechnego (1988–1992 i od 2000). Stworzyła kreacje dramatyczne (m.in. w Romeo i Julii, Królu Learze, Wujaszku Wani, Zdaniem Amy) oraz komediowe (Śluby panieńskie, Lekcja, Wesołe kumoszki z Windsoru). Zagrała również w kilkudziesięciu spektaklach Teatru Telewizji (m.in. Skiz Gabrieli Zapolskiej). 28 października 1989 w głównym sobotnim wydaniu Dziennika Telewizyjnego, w rozmowie z prezenterką Ireną Jagielską, ogłosiła:

Proszę Państwa, 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm.

Zdanie to stało się symbolem zmian, jakie nastąpiły w Polsce po wyborach parlamentarnych w 1989, pierwszych częściowo wolnych wyborach od zakończenia II wojny światowej. W 1997 wydała tom wierszy Miasta do wynajęcia, w tym samym roku napisała też monodram Goła baba. W 1999 rozpoczęła stałą współpracę z „Wysokimi Obcasami”. Felietony powstałe w trakcie tej współpracy ukazały się w formie samodzielnych zbiorów, Drugie podwórko (2000) i Sześć minut przed czasem (2004). W 2003 wydała zbiór opowiadań Fragmenty z życia lustra. W 1998, podczas III Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach, odcisnęła dłoń na promenadzie Gwiazd. 2 kwietnia 2010 została wybrana na prezesa Związku Artystów Scen Polskich (jako pierwsza kobieta na tym stanowisku). Prowadzi swój autorski Teatr Na Dole (TND). Wybrana filmografia: 1974: 40-latek (reż. J. Gruza) – Joasia, licealna miłość Karwowskiego / 1982: Matka Królów (reż. J. Zaorski) – Marta Król / 1991: Panny i wdowy – Zuzanna, córka Eweliny / 1996: Boża podszewka (reż. I. Cywińska) – matka chrzestna / 1998: Syzyfowe prace (reż. P. Komorowski) – matka Borowicza / 2006: Ryś (reż. S. Tym) / 2008: Pitbull – Anna Gromska / 2009: Popiełuszko. Wolność jest w nas (reż. R. Wieczyński) – Ewa / 2017: Volta (reż. Juliusz Machulski) – dr Dąbrowska.

źródło: wikipedia  

Jakub Błaszczykowski

 

 

Jakub Błaszczykowski, używający również zdrobnienia Kuba (ur. 14 grudnia 1985 w Truskolasach) – polski piłkarz oraz działacz sportowy i społeczny. W latach 2006–2023 reprezentant Polski w piłce nożnej, w latach 2010–2014 kapitan drużyny narodowej. Uczestnik Mistrzostw Świata 2018 oraz Mistrzostw Europy 2012 i 2016. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta, zawodnik z najdłuższym stażem, drugi pod kątem liczby występów i jeden z sześciu piłkarzy (obok Grzegorza Laty, Michała Żewłakowa, Roberta Lewandowskiego, Kamila Glika i Grzegorza Krychowiaka), który ma na koncie co najmniej 100 występów w reprezentacji Polski.

Zdobywca mistrzostwa Polski z Wisłą Kraków, dwukrotny zdobywca mistrzostwa Niemiec, a także Pucharu Niemiec i Superpucharu Niemiec oraz finalista Ligi Mistrzów UEFA w barwach Borussii Dortmund. Od 2019 ponownie związany z Wisłą Kraków jako piłkarz i współwłaściciel klubu. Dwukrotny laureat Plebiscytu Piłki Nożnej w kategorii „Piłkarz Roku” (2008, 2010). Za „wybitne osiągnięcia sportowe, za działalność społeczną i charytatywną oraz upowszechnianie i rozwój sportu wśród dzieci i młodzieży” odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Za działalność społeczną wyróżniony ponadto Orderem Uśmiechu, Medalem Świętego Brata Alberta i Odznaką „Honoris Gratia”. 

źródło: wikipedia  

Ewa Dałkowska

Ewa Małgorzata Dałkowska (ur. 10 kwietnia 1947 we Wrocławiu) – polska aktorka teatralna, radiowa i filmowa, od 2008 aktorka Nowego Teatru w Warszawie; dwukrotnie zdobyła główne nagrody na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych: nagrodę aktorską (1977) i nagrodę zespołową (1980).

W 1970 ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, w 1972 PWST w Warszawie. W latach 1972–1974 występowała w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, w latach 1974–2008 była aktorką Teatru Powszechnego w Warszawie. W 2008 została aktorką Nowego Teatru w Warszawie. Od 2001 wspiera Prawo i Sprawiedliwość; była m.in. członkiem Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiego w czasie wyborów prezydenckich w 2005; została członkiem Warszawskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010. Jest wykładowcą Akademii Dobrych Obyczajów w Warszawie. Wybrana filmografia: Noce i dnie (1975) – Olesia Chrobotówna / 07 zgłoś się (serial telewizyjny) (1976) – prostytutka „Markiza” (odc. 2 – Wisior) / Kobieta z prowincji (1984) – Andzia Cichalska-Solska z d. Głowacka / Panny i wdowy (1991) – Susanne, córka Eweliny / Komedia małżeńska (1993) – Wanda, przyjaciółka Marii / Trędowata (1999–2000) – Idalia Elzonowska / Szpital na perypetiach (2001) – siostra Gerlach / Prawo Agaty (2012) – Izabela Grabowska / Body/Ciało (2015) – Ewa, przyjaciółka prokuratora / Ojciec Mateusz (2019) – Helena / Śniegu już nigdy nie będzie (2021) – matka Żeni w późnym wieku; rola dubbingowana przez Wiktorię Gorodeckają.

źródło: wikipedia  

Michał Szpak

 

 

Michał Szpak (ur. 26 listopada 1990 w Jaśle) – polski piosenkarz i autor tekstów wykonujący muzykę inspirowaną brzmieniem z lat 80. i 90. XX wieku, z pogranicza popu, rocka, pop-rocka, rocka symfonicznego i ballady. Niektóre piosenki artysty są również nagrane w stylu pop opery, jazzu, muzyki akustycznej, klasycznej i elektronicznej. Zdobywca drugiego miejsca w programie talent show TVN X-Factor (2011). Zwycięzca Festiwalu Piosenki Rosyjskiej z utworem „Oczy czarne” (2013). Laureat nagrody SuperPremiery na 52. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, nagrody w kategorii SuperArtysta oraz Grand Prix Złote Opole 2016 na 53. KFPP i statuetki Bursztynowego Słowika na Top of the Top Sopot Festival 2022. Reprezentant Polski w 61.Konkursie Piosenki Eurowizji (2016). 

Wiosną 2011 wziął udział w przesłuchaniach do pierwszej edycji talent show TVN X Factor. Dzięki wsparciu jurorów przeszedł do etapu odcinków na żywo i ostatecznie dotarł do finału, który został rozegrany 5 czerwca i w którym zajął drugie miejsce w głosowaniu telewidzów. 18 czerwca wystąpił podczas czwartej edycji Orange Warsaw Festival, a w lipcu zagrał jako support przed koncertem Suzanne Vegi w Rzeszowie. Jesienią uczestniczył w 13. edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami (2011). Pod koniec roku wydał debiutancki minialbum studyjny pt. XI. W kwietniu 2015 wydał singiel „Real Hero”, który zwiastował swój debiutancki album długogrający. 12 czerwca opublikował polskojęzyczną wersję „Real Hero” – „Jesteś bohaterem”, z którą 13 czerwca wygrał konkurs „SuperPremiery” podczas 52. KFPP w Opolu. 23 października wydał teledysk do utworu „Byle być sobą”, a 13 listopada premierę miał jego album pt. Byle być sobą, który zadedykował zmarłej matce. 31 grudnia uświetnił występem plenerowy koncert sylwestrowy organizowany na Rynku w Krakowie. W styczniu 2016 wziął udział w nagraniach programu Agent – Gwiazdy, w którym zajął dziesiąte miejsce. W czerwcu 2015 wyraził chęć wzięcia udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji. W grudniu opublikował teledysk do piosenki „Such Is Life”, która miała być jego eurowizyjną propozycją wysłaną do Telewizji Polskiej. Ostatecznie do selekcji zgłosił się z piosenką „Color of Your Life”, z którą zakwalifikował się do finału krajowych eliminacji. 5 marca 2016 wystąpił w finale i zajął pierwsze miejsce (po zdobyciu 35,89% poparcia telewidzów), zostając reprezentantem Polski w 61. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Sztokholmie. 14 maja, pomyślnie przechodząc przez półfinał, wystąpił w finale Eurowizji 2016 i zajął w nim ósme miejsce po zdobyciu 229 punktów, w tym 7 pkt od jurorów (25. miejsce) i 222 pkt od widzów (3. miejsce). W czerwcu wystąpił podczas 53. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, na którym odebrał tytuł „SuperArtysty Roku”. W czerwcu wydał teledysk do singla „Tic Tac Clock” oraz został ogłoszony jednym z trenerów ósmej edycji programu TVP2 The Voice of Poland. W 2018 został trenerem w dziewiątej edycji The Voice of Poland, a 7 września wydał drugi album studyjny pt. Dreamer, z którym zadebiutował na pierwszym miejscu ogólnopolskiej listy sprzedaży OLiS. W lipcu potwierdzono, że będzie trenerem w 10. edycji programu The Voice of Poland. W sierpniu podczas festiwalu Top of the Top Sopot Festival 2019 złożył hołd zmarłej wokalistce Korze, wykonując m.in. piosenkę grupy Maanam „Raz dwa, raz dwa”. W lutym 2022 współprowadził relację zza kulis 23. gali „Bestsellery Empiku”. W czerwcu wydał singiel „24na7”, z którym w sierpniu wystąpił podczas Top of the Top Sopot Festival 2022 i został nagrodzony Bursztynowym Słowikiem. W listopadzie miał premierę jego trzeci album studyjny Nadwiślański mrok. Wiosną 2024 był jednym z jurorów programu rozrywkowego TVN Czas na Show. Drag Me Out.

źródło: wikipedia  

Marek Sierocki

Marek Ryszard Sierocki (ur. 27 lipca 1959 w Zielonce) – polski dziennikarz, konferansjer, piosenkarz i akordeonista. Dyrektor artystyczny festiwali w Opolu i Sopocie. W latach 1986–2023 prowadzący działu muzycznego w Teleexpressie. Członek Rady Akademii Fonograficznej ZPAV kadencji 2011–2012, w sekcji muzyki rozrywkowej. Od połowy lat 80. do grudnia 2023 był prezenterem muzycznym Teleexpressu. W latach 1991–1997 był redaktorem naczelnym polskiej edycji magazynu „Bravo”. W latach 90. nagrał kilka duetów w nurcie disco polo, m.in. z Markiem Hojdą pt. „Całuj mnie”. Występował też z przedstawicielami tego gatunku muzycznego, m.in. Marcinem Millerem na wspólnych koncertach. W drugiej połowie lat 90. koncertował gościnnie z kabaretem OT.TO, rapując do kilku piosenek. W latach 2000–2004 był szefem Redakcji Rozrywki TVP1 oraz dyrektorem artystycznym Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. W latach 2007–2019 współpracował z radiem Vox FM. W 2011 wystąpił na Śląskiej Gali Biesiadnej, podczas której wraz z Anną Popek i Marcinem Kindlą zaśpiewał kilka piosenek, a także grał na akordeonie. W marcu 2012 zaczął prowadzić autorski program Video Mix na antenie Polo TV. Premierowe odcinki tej audycji powstawały do 2015. W kwietniu 2012 poprowadził koncert „Solidarni z Białorusią”, który był retransmitowany później przez kanał Biełsat TV. W latach 2013–2014 prowadził autorski program W rytmie disco na antenie TVP Rozrywka. 2 września 2019 dołączył do redakcji Radia Plus, dla którego prowadzi programy: Prywatka z Radiem Plus, Przebojowa poczta Marka Sierockiego i Muzyczny Alfabet Marka Sierockiego. W 2020 został ponownie dyrektorem artystycznym Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, nadawanego przez Telewizję Polską. W latach 2021-2023 wraz z Aleksandrem Sikorą komentował na antenach TVP1 i TVP Polonia półfinały i finały Konkursu Piosenki Eurowizji i Konkurs Piosenki Eurowizji Junior. W latach 2021-2023 był prowadzącym programu rozrywkowego Szansa na sukces. 30 grudnia 2023 media obiegła informacja, że został zwolniony z Telewizji Polskiej po 37 latach nieprzerwanej pracy dla tego medium. Od marca 2024 w TVP2 prowadzi program informacyjno-muzyczny To jest grane. 

źródło: wikipedia  

Lenny Kravitz

 

Lenny Kravitz, właściwie Leonard Albert Kravitz (ur. 26 maja 1964 w Nowym Jorku) – amerykański muzyk, kompozytor, wokalista, autor tekstów, producent muzyczny i aranżer, a także aktor. Czterokrotny laureat nagrody amerykańskiego przemysłu fonograficznego Grammy. Po przeprowadzce do Los Angeles wraz z rodziną w 1974 roku, Kravitz przez trzy lata śpiewał w chłopięcym chórze kalifornijskim i występował w miejscowej The Metropolitan Opera w takich klasycznych dziełach, jak Czarodziejski flet i Carmen. Śpiewał w Hollywood Bowl pod dyrekcją Erika Leinsdorfa i nagrywał płyty z Zubinem Mehta. W wieku piętnastu lat odszedł od rodziców i zamieszkał w wynajętym samochodzie. W 1982 roku ukończył Beverly Hills High School, gdzie zaprzyjaźnił się ze Slashem, późniejszym gitarzystą zespołu Guns N’ Roses. We wrześniu 1989 roku ukazała się jego debiutancka płyta Let Love Rule, której krytycy zarzucali zbyt duży wpływ twórczości Jimiego Hendriksa, lecz która zyskała przychylność publiczności. W 1990 roku współpracował z Madonną i był kompozytorem inspirowanej rapem piosenki „Justify My Love”. Na początku 1991 roku wydany został jego drugi album Mama Said, który uzyskał w Stanach Zjednoczonych status złotej płyty. Stworzył nową aranżację do utworu Johna Lennona „Give Peace a Chance” i napisał przebój „It Ain’t Over ‘Til It’s Over”, który nagrał pod wspólną nazwą Peace Choir (Chór Pokoju) wraz z Yoko Ono i Seanem Lennonem. W marcu roku 1993 została zrealizowana trzecia płyta Are You Gonna Go My Way, która zdobyła miano złotej, miesiąc później platynowej, a w styczniu 1995 roku album miał w USA status podwójnej płyty platynowej. Jego piosenka „Are You Gonna Go My Way” została nagrodzona przez MTV tytułem najlepszego męskiego teledysku. W maju drugi album Mama Said został także platynowy. W sierpniu tego roku do grona złotych płyt dołączył Let Love Rule. Kolejny album Circus pojawił się we wrześniu 1995 roku, a w maju 1998 roku do sprzedaży trafiła płyta 5, po kilku nominacjach w poprzednich latach w końcu wokalista za utwór „Fly Away” otrzymał nagrodę Grammy w kategorii najlepsza męska piosenka rockowa. Napisał soundtrack do komedii Austin Powers: Szpieg, który nie umiera nigdy (1999) z utworami „American Woman” i „Like Father Like Son” w duecie z Eltonem Jonem. W lutym 2000 roku odebrał drugą nagrodę Grammy za „American Woman”. Na rynku ukazała się składanka najlepszych przebojów Greatest Hits, w kwietniu 2001 została potrójną platynową płytą w USA, a w lutym Kravitz został uhonorowany trzecią z nagrodą Grammy za utwór „Again”. W październiku 2001 roku została wydana płyta Lenny, w grudniu płyta została platynową, a za utwór „Dig In” Lenny otrzymał czwartą w swojej karierze nagrodę Grammy. Pod koniec 2001 roku nagrał przebój „God Gave Me Everything” w duecie z Mickiem Jaggerem. 18 maja 2004 roku w sklepach ukazała się kolejna studyjna płyta Baptism, a 4 lutego 2008 roku ujrzał światło dzienne ósmy album It Is Time for a Love Revolution. W 2011 została wydana studyjna płyta Black And White America. 23 września 2014 roku miał premierę dziesiąty longplay Strut, który promowały single „The Chamber”, „New York City” i „Sex”. Album został pozytywnie przyjęty przez krytyków muzycznych. W 2020 został ambasadorem Y, męskiego zapachu od Yves Saint Laurent Beaute. Pierwszy raz wystąpił w Polsce, koncertując na lotnisku Bemowo w Warszawie w 2004 w ramach trasy koncertowej promującej album Baptism. 20 czerwca 2009 zagrał w ramach krakowskich Wianków. W ramach trasy koncertowej Black and White Europe (płyta Black And White America) zagrał na warszawskim Torwarze (9 listopada 2011 roku). W ramach trasy koncertowej Strut Lenny Kravitz zagrał w łódzkiej Atlas Arenie (15 grudnia 2014 roku), w hali Ergo Arena na granicy Gdańska i Sopotu (8 sierpnia 2015) oraz w krakowskiej Tauron Arenie (8 czerwca 2018). 8 maja 2019 wystąpił ponownie w Atlas Arenie w Łodzi przed ponad 12 tys. widzów. 

źródło: wikipedia