Gitanas Nausėda

Gitanas Nausėda (ur. 19 maja 1964 w Kłajpedzie) – litewski ekonomista, bankowiec, nauczyciel akademicki i polityk, członek zarządu Banku Litwy w latach 1998–2000. Od 2019 prezydent Litwy. W latach 1982–1987 studiował na wydziale ekonomiki przemysłu Uniwersytetu Wileńskiego, a od 1987 do 1989 kształcił się na wydziale ekonomicznym tej uczelni. Doktoryzował się w 1993 z nauk społecznych na macierzystym uniwersytecie, pracę przygotowując podczas stażu naukowego na Uniwersytecie w Mannheim (1990–1992). Staże naukowe odbywał później w Bundestagu w Bonn (1994) i w Banku Światowym w Waszyngtonie (1998). W latach 1992–1993 pracował w instytucie badawczym zajmującym się zagadnieniami z zakresu ekonomii i prywatyzacji. Od 1993 do 1994 kierował wydziałem rynków finansowych w państwowej służbie do spraw cen i konkurencji. W połowie lat 90. publikował w dziale ekonomicznym dziennika „Lietuvos rytas”. Od 1994 związany z Bankiem Litwy, był zastępcą kierownika wydziału w departamencie nadzoru nad bankami komercyjnymi (1994–1996), dyrektorem departamentu polityki pieniężnej (1996–2000) i członkiem zarządu Banku Litwy (1998–2000). W 2000 podjął pracę w Vilniaus bankas jako doradca prezesa zarządu. W 2008, po przejęciu tego banku przez Skandinaviska Enskilda Banken i przekształceniu w SEB bankas, pozostał na dotychczasowym stanowisku. W latach 2004–2009 był równocześnie doradcą prezydenta Valdasa Adamkusa. Zajął się także działalnością akademicką, w latach 1987–2004 pracował w katedrze finansów Uniwersytetu Wileńskiego. W 2010 zaczął wykładać w działającej na tej uczelni szkole biznesowej na stanowisku profesorskim. Autor m.in. monografii Pajamų politika ir ekonomikos stabilizavimas z 1994. W 2019 wystartował jako niezależny kandydat w wyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania z 12 maja otrzymał 30,9% głosów ważnych, zajmując drugie miejsce i przechodząc do drugiej tury z Ingridą Šimonytė (bezpartyjną kandydatką wspieraną przez Związek Ojczyzny, która dostała 31,2% głosów). W głosowaniu z 26 maja dostał 65,9% głosów ważnych, pokonując tym samym swoją konkurentkę i wygrywając wybory. Urzędowanie rozpoczął 12 lipca 2019. W tym samym miesiącu złożył pierwszą wizytę zagraniczną w Polsce.

         źródło: wikipedia             

Dariusz Dziekanowski

 

Dariusz Paweł Dziekanowski (ur. 30 września 1962 w Warszawie) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski, przewodniczący Klubu Wybitnego Reprezentanta. Jako piłkarz najczęściej występował na pozycji napastnika, ewentualnie grał jako pomocnik. Karierę piłkarską rozpoczął jako zawodnik Polonii Warszawa, w której grał w latach 1973–1979. W pierwszej lidze zadebiutował w Gwardii Warszawa, w barwach której występował w latach 1979–1983. Uchodził za jednego z najbardziej utalentowanych młodych piłkarzy początku lat 80., w 1983 trafił do Widzewa Łódź za wysoką wówczas kwotę 21 milionów złotych. W barwach łódzkiej drużyny zdobył Puchar Polski w 1985. W tym samym roku powrócił do Warszawy, przechodząc do Legii Warszawa. Z klubem tym zdobył Puchar Polski w 1989 oraz wywalczył wicemistrzostwo Polski w 1986. W 1988 z 20 bramkami wywalczył tytuł króla strzelców ligi. W 1989 przeniósł się do szkockiego zespołu Celtic F.C., gdzie rozegrał 48 ligowych spotkań i strzelił 10 goli. W 1992 przeniósł się do angielskiej drużyny Bristol City, w której występował do 1993. W rundzie jesiennej sezonu 1993/1994 rozegrał 6 meczów w barwach Legii Warszawa, ostatecznie opuścił warszawski zespół. Dzięki tym kilku występom znalazł się jednakże na liście zawodników, którzy zdobyli w tym sezonie mistrzostwo Polski. W 1994 był zawodnikiem niemieckiej drużyny Alemannia Aachen, a w latach 1994–1995 1. FC Köln. Wiosną 1996 powrócił do Polonii Warszawa, z którą wywalczył awans do pierwszej ligi. W barwach tego klubu rozegrał jeszcze kilka meczów w rundzie jesiennej sezonu 1996/1997, po czym zakończył karierę piłkarską. W reprezentacji Polski w latach 1981–1990 rozegrał 63 mecze i strzelił 20 goli. W 1986 brał udział w mistrzostwach świata w Meksyku. Największe sukcesy reprezentacyjne odnosił jako junior: w latach 1980–1981 dwukrotnie zdobywał tytuł wicemistrza Europy do lat 18. Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się działalnością komentatorską w telewizji i prasie sportowej. Od 2002 pracował w Polskim Związku Piłki Nożnej jako selekcjoner reprezentacji juniorów, a od lipca 2006 do sierpnia 2008 był asystentem Leo Beenhakkera w reprezentacji Polski, która wystąpiła na mistrzostwach Europy w 2008. Następnie powrócił do aktywnej działalności komentatorskiej, współpracując ze stacją Polsat Sport. W 2013 został również stałym felietonistą „Przeglądu Sportowego”, a także został delegatem UEFA. Objął funkcję prezesa zarządu Polskiego Stowarzyszenia Byłych Piłkarzy, a w 2012 przewodniczącego Klubu Wybitnego Reprezentanta zastępując na tym stanowisku Władysława Żmudę. Zaangażował się w działania prowadzone przez Stowarzyszenie „Nigdy Więcej” i sieć Futbol Przeciwko Rasizmowi w Europie (FARE) mające na celu eliminację rasizmu ze stadionów, brał udział przy organizacji mistrzostw Polski oraz mistrzostw świata dzieci z domów dziecka w piłce nożnej. Zagrał epizodyczną rolę filmową, występując jako Dykta, zawodnik fikcyjnego klubu Powiśle Warszawa, w filmie Piłkarski poker w reżyserii Janusza Zaorskiego (1988). 

         źródło: wikipedia             

Florin Cezar Ouatu

 

Florin Cezar Ouatu, znany także jako Cezar (ur. 18 lutego 1980 roku w Ploeszti) – rumuński piosenkarz, pianista, reprezentant Rumunii podczas 58. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2013 roku. Urodził się w rodzinie flecisty, nauczyciela na Uniwersytecie Mozarteum w Salzburgu. Zaczynał grę na fortepianie w wieku 6 lat. Ukończył szkołę "Carmen Silva" w Ploeszti oraz Konserwatorium w Mediolanie, gdzie poznawał przede wszystkim muzykę barokową. Podczas studiów we Włoszech zdał przedmiot ze śpiewu klasycznego w stylu bel canto na najwyższe oceny. W 2001 roku dostał się do Akademii Muzycznej im. Giuseppe Verdiego w Mediolanie, którą ukończył w 2004 roku. W 2003 roku wygrał nagrodę dla Najlepszego kontrtenora podczas Międzynarodowego Konkursu Śpiewackiego im. Francisco Viñasa. W 2007 roku Cezar zadebiutował w operze La Fenice w Wenecji. Od tamtego czasu występował w sztukach związanych z operą barokową. W grudniu 2012 roku Ouatu wydał swój pierwszy pop operowy singiel „Cinema Paradiso”. W lutym 2013 roku został zakwalifikowany do stawki półfinałowej krajowych eliminacji eurowizyjnych Selecția Națională 2013 z utworem „It’s My Life” jako jeden z 32 uczestników wybranych spośród wszystkich propozycji nadesłanych do siedziby lokalnego nadawcy publicznego. Piosenkarz wystąpił w pierwszym półfinale selekcji i zakwalifikował się do finału, w którym zdobył ostatecznie największe poparcie jurorów i telewidzów, dzięki czemu został reprezentantem Rumunii podczas 58. Konkursu Piosenki Eurowizji. 16 maja zaprezentował się jako ostatni, 17. w kolejności w drugim półfinale konkursu i z piątego miejsca awansował do finału (w tym z pierwszego w rankingu telewidzów), w którym zajął ostatecznie 13. miejsce z 65 punktami na koncie. Tydzień po udziale w Konkursie Piosenki Eurowizji, tj. 25 maja, Ouatu wystąpił u boku Andrei Bocelliego i Angeli Gheorghiu podczas koncertu w Romexpo w Rumunii, po którym nawiązał współpracę z greckim muzykiem, Vangelisem. 

         źródło: wikipedia             

Andrzej Zieliński

Andrzej Zieliński (ur. 14 października 1962 w Tarnowie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy. Ukończył III Liceum Ogólnokształcące w Tarnowie. W 1986 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Był aktorem Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1987–1989) i Teatru Ateneum w Warszawie (1989–2001). Od 1 września 2001, jest aktorem warszawskiego Teatru Współczesnego. Wybrana filmografia: 1993: Lazarus / 1996: Ekstradycja 2 jako Sachar / 1999: Operacja Samum jako Thomas, agent CIA w Iraku / 1999-2011 Na dobre i na złe jako doktor Adam Pawica / 2002: Quo vadis jako Epafrodyt, sługa Nerona / 2002: Pianista (The Pianist) jako Żydowski policjant / 2006: Wszyscy jesteśmy Chrystusami jako kolega Adasia / 2007: Odwróceni jako Andrzej Basiak „Mnich” / 2007: Świadek koronny jako Andrzej Basiak „Mnich” / 2011: Och, Karol 2 jako szef Karola / 2013: Lekarze jako Michał Zduniak, mąż Janiny / 2014: Prawo Agaty jako Górecki / 2014, 2017, 2019: Wataha jako komendant mjr Konrad Markowski / 2017: Volta jako Bruno Volta / 2019: Odwróceni. Ojcowie i córki jako Andrzej Basiak "Mnich" / od 2021: Tajemnica zawodowa jako Wiktor Bielski, ojciec Julii.

         źródło: wikipedia             

Egils Levits

Egils Levits (ur. 30 czerwca 1955 w Rydze) – łotewski prawnik, polityk i dyplomata, w latach 1993–1994 wicepremier i minister sprawiedliwości, sędzia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (1995–2004) oraz Trybunału Sprawiedliwości (2004–2019). Od 2019 prezydent Łotwy. W okresie przemian politycznych wziął udział w opracowaniu łotewskiej deklaracji niepodległości z 4 maja 1990. W latach 1991–1992 był doradcą łotewskiego parlamentu w zakresie prawa międzynarodowego i konstytucyjnego. Dwukrotnie sprawował urząd ambasadora – w latach 1992–1993 w Niemczech i w Szwajcarii, w latach 1994–1995 w Austrii, w Szwajcarii i na Węgrzech. Między tymi okresami pełnił funkcję wicepremiera i ministra sprawiedliwości, był w tym czasie związany z ugrupowaniem Łotewska Droga. Od 1995 do 2004 był sędzią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Od 1997 członek Trybunału Koncyliacji i Arbitrażu w ramach OBWE, a od 2001 członek Stałego Trybunału Arbitrażowego. W 2004 został pierwszym łotewskim sędzią w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej. 29 maja 2019 został wybrany przez Sejm na urząd prezydenta Republiki Łotewskiej, uzyskując poparcie głównie posłów z ugrupowań współtworzących rząd Artursa Krišjānisa Kariņša. 8 lipca 2019 złożył w Sejmie przysięgę prezydencką, obejmując swój urząd. 

             źródło: wikipedia             

Sobel

 

Sobel to młody artysta, który od niedawna nie schodzi z list przebojów. Jego utwory cieszą się również dużą ilością odtworzeń na serwisach i aplikacjach muzycznych. Mimo, że trafia raczej do młodszego grona odbiorców, już teraz może pochwalić się licznym gronem fanów. Młody raper, w branży muzycznej posługuje się nazwiskiem, a z racji tego wiele osób zastanawia się, jak naprawdę ma na imię. Otóż okazuje się, że ulubieniec młodzieży nazywa się Szymon. Wiadomo również, że pochodzi ze Świdnicy. Jego znakiem rozpoznawczym, zaraz po charakterystycznym brzmieniu, są tatuaże, które licznie zdobią jego ciało. Chłopak może pochwalić się bardzo szerokim spektrum brzmieniowym, co niewątpliwie wyróżnia go wśród wielu raperów młodej generacji. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest jedną z najbardziej unikatowych person z najmłodszej grupy wiekowej muzyków tego typu. Jedną z najchętniej odtwarzanych piosenek, które stworzył młody artysta jest utwór Impreza. Kawałek przez długi czas utrzymywał się na czołowym miejscu różnorakich notowań. Oprócz tego, może pochwalić się milionami odtworzeń na przykład na platformie Youtube. Na swoim koncie ma również współpracę z innymi znanymi wokalistami. Między innymi był to Michał Szczygieł, któremu udało się zasłynąć po sukcesie w programie ,,The Voice of Poland’’. Dużą popularnością cieszą się również piosenki Fiołkowe pole, Bandyta oraz Każdego dnia. Dla wszystkich fanów muzyki Sobela mamy dobrą wiadomość. Mianowicie, pojawiła się jego Ep-ka zatytułowana ,,Kontrast’’. Jak można się domyślać, nie stało się to bez powodu. Utwory, które się na niej znajdują pokazują, jak bardzo zróżnicowaną muzykę jest w stanie tworzyć młody raper. W 2021 roku na rynku muzycznym ukazała się jego płyta Pułapka Na Motyle, która okazała się być prawdziwym hitem.

Andrzej Piaseczny

Andrzej Tomasz Piaseczny, znany także jako Piasek (ur. 6 stycznia 1971 w Pionkach) – polski piosenkarz, autor tekstów i osobowość telewizyjna. W latach 1992–1997 wokalista zespołu Mafia, z którym wydał trzy albumy studyjne: Mafia (1993), Gabinety (1995) i FM (1996). Od 1998 artysta solowy, wydał dziesięć albumów studyjnych: Piasek (1998), Popers (2000), Andrzej Piaseczny (2003), Jednym tchem (2005), 15 dni (2008), Spis rzeczy ulubionych (2009), To co dobre (2012), Kalejdoskop (2015), O mnie, o tobie, o nas (2017) i 50/50 (2021) oraz W blasku światła (2011) ze Stanisławem Sojką i Zimowe piosenki (2012) z Sewerynem Krajewskim, a także album koncertowy Na przekór nowym czasom – live (2009). Za sprzedaż albumów odebrał dwie podwójnie platynowe płyty, sześć platynowych i jedną złotą. Laureat czterech Superjedynek, Wiktora, Fryderyka, Telekamery i Eska Music Award. Zdobywca drugiego miejsca na Festiwalu Piosenki Krajów Nadbałtyckich w 1999. Reprezentant Polski w 46. Konkursie Piosenki Eurowizji w 2001. W latach 1997–2010 grał Kacpra „Górniaka” Złotopolskiego w serialu TVP2 Złotopolscy. Użyczył głosu jednej z postaci filmu animowanego Magiczny miecz – Legenda Camelotu. Był kapitanem jednej z drużyn w programie Bitwa na głosy i trenerem w kilku edycjach The Voice of Poland i The Voice Senior. W 1992 zwyciężył w Ogólnopolskim Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki we Wrocławiu, dzięki czemu został zakwalifikowany do udziału w koncercie „Debiutów” na 29. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Wkrótce został wokalistą zespołu Mafia, z którym w listopadzie 1993 wydał pierwszy album studyjny, również zatytułowany Mafia. W lutym 1995 wydał z Mafią album pt. Gabinety. Pozostając członkiem Mafii, nawiązał współpracę z saksofonistą Robertem Chojnackim, który początkowo zaproponował mu napisanie tekstów do piosenek na jego debiutancki album, następnie – nagranie wersji demo utworów, a ostatecznie także właściwych partii wokalnych na płycie. Wydany w grudniu 1995 album pt. Sax & Sex, promowali utworami „Budzikom śmierć”, „Prawie do nieba” i „Niecierpliwi”, które stały się przebojami. Za album uzyskali certyfikat dwukrotnej platynowej płyty. Również w 1996 wydał z Mafią album pt. FM, a w 1997 nagrał z zespołem piosenkę „Wolność w nas” na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Macieja Ślesickiego pt. Sara. Wkrótce odszedł z Mafii, skupiając się na karierze solowej. W latach 1997–2010 występował w roli Kacpra Złotopolskiego w serialu telewizyjnym TVP2 Złotopolscy. 14 stycznia 1998 wydał debiutancki, solowy album pt. Piasek, który promował singlami „Mocniej” i „Jeszcze bliżej”, notowanymi na listach przebojów Polskiego Radia, a także piosenką „Pogodniej (Złoty środek)”, wykorzystaną jako główny motyw muzyczny serialu TVP2 Złotopolscy. Również w 1998 wydał singel „Wciąż bardziej obcy”, który nagrał z gościnnym udziałem Jana Borysewicza, a także „Jesteś blisko mnie” i „Znam drogę swą”, które nagrał z Natalia Kukulską na potrzeby ścieżki dźwiękowej filmu animowanego Magiczny miecz – Legenda Camelotu. Także w 1998 premierę miała książka biograficzna Piasek. O sobie samym, będąca wywiadem-rzeką z Piasecznym, który przeprowadziła Marta Szelichowska-Kiziniewicz. 16 lutego 2000 wydał drugi solowy album studyjny pt. Popers. W 2001 został wybrany wewnętrznie przez Telewizję Polską na reprezentanta Polski podczas 46. Konkursu Piosenki Eurowizji w Kopenhadze. 12 maja z piosenką „2 Long”, stworzoną z Robertem Chojnackim i Johnem Porterem, zajął 20. miejsce w finale konkursu. W 2002 nagrał utwór „Oj Kot”, który promował film kostiumowy Andrzeja Wajdy Zemsta. 10 listopada 2003 wydał trzeci solowy album studyjny, zatytułowany po prostu Andrzej Piaseczny, który promował singlami „Szczęście jest blisko”, „Teraz płacz” i „Jedna na milion”. W 2004 zaśpiewał gościnnie w singlu Krzysztofa Krawczyka „Przytul mnie życie”. W 2005 wziął udział w nagraniach płyty pt. Słowa, zawierającej piosenki skomponowane do wierszy Jana Pawła II. 3 września za piosenkę „Z głębi duszy” zdobył główną nagrodę Bursztynowego Słowika podczas Festiwalu w Sopocie. 19 września wydał kolejny album solowy pt. Jednym tchem. 7 kwietnia 2008 wydał kolejny solowy album studyjny pt. 15 dni, który nagrał z okazji 15-lecia działalności artystycznej. Pod koniec marca 2009 wydał album pt. Spis rzeczy ulubionych z muzyką skomponowaną przez Seweryna Krajewskiego. Płytę promował singlem „Chodź, przytul, przebacz”, który został wyróżniony m.in. w programie muzycznym Hit Generator. 30 listopada wraz z Krajewskim wydał wspólny album koncertowy pt. Na przekór nowym czasom – live. W styczniu 2010 odebrał Telekamerę w kategorii Muzyka, a miesiąc później – Złotego Dzioba za album pt. Spis rzeczy ulubionych. Również w 2010 zagrał dyrektora szkoły w improwizowanym spektaklu telewizyjnym Spadkobiercy. 15 kwietnia 2011 wspólnie ze Stanisławem Sojką wydał album pt. W blasku światła, na którym znalazła się muzyka Sojki i Seweryna Krajewskiego ilustrująca poematy Karola Wojtyły. Również w 2011 został trenerem w pierwszej edycji programu rozrywkowego The Voice of Poland. 23 stycznia 2012 wydał siódmy solowy album pt. To co dobre, który promował singlami: „To co dobre, to co lepsze” i „Z dwojga ciał”. Płyta dotarła do pierwszego miejsca listy OLiS. Również w 2012 zwyciężył w finale trzeciej edycji programu TVP2 Bitwa na głosy, prowadząc grupę wokalną z Kielc, a także nagrał z Sewerynem Krajewskim płytę pt. Zimowe piosenki, która w dniu premiery uzyskała status platynowej płyty. W 2014 był gościem muzycznym finału pierwszej polsatowskiej edycji programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Pod koniec marca 2015 wydał kolejny album pt. Kalejdoskop, który nagrał z orkiestrą Metropole Orkest. Również 2015 ponownie został trenerem w The Voice of Poland, zasiadając w gronie trenerów szóstej edycji programu. 5 marca 2016 był gościem muzycznym finału krajowych eliminacji do 61. Konkursu Piosenki Eurowizji, w trakcie koncertu zaśpiewał piosenki „Kalejdoskop szczęścia” i „W świetle dnia” i przebój Edyty Bartosiewicz „Ostatni”. Jesienią 2016 zasiadł w gronie trenerów w siódmej edycji The Voice of Poland. W 2017 otrzymał tytuł „Honorowego Obywatela Miasta Pionki”, był jednym z trenerów w ósmej edycji The Voice of Poland i wydał album pt. O mnie, o tobie, o nas. Jesienią 2018 wspołprowadził poranne pasmo Twój dzień z Melo w Meloradiu. W 2019 zasiadał w gronie trenerów w pierwszej polskiej edycji The Voice Senior oraz wystąpił wraz z matką w jednym z odcinków reality show TVN Starsza pani musi fiknąć. W styczniu 2021 był jednym z trenerów w drugiej edycji The Voice Senior. Wiosną prowadził audycję 50/50 w Meloradiu. W maju wydał płytę pt. 50/50, którą promowały single „Przedostatni”i „Miłość”. 

             źródło: wikipedia             

Zofia Merle

  

Zofia Maria Merle-Mayzel (ur. 30 marca 1938 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i filmowa. Debiutowała w warszawskim teatrze Studenckim Teatrze Satyryków. Do teatru zawodowego przyciągnął ją Konrad Swinarski, obsadzając w „Operze za trzy grosze” w Teatrze Współczesnym. Wiele lat była związana z warszawską „Komedią”, w roku 1984 Stanisław Tym zaangażował ją do Teatru Dramatycznego w Elblągu. Pracowała z Tymem w wystawianych w Warszawie: „Pralni” (Zmianowa), „Mississippi” (Bufetowa). Od wielu lat współpracuje z Teatrem „Scena Prezentacje” Romualda Szejda. Merle zasłynęła jako aktorka w komediach Stanisława Barei – „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?” (1978), „Miś” (1980), „Alternatywy 4” (1984), „Zmiennicy” (1986). Zagrała też wiele ról filmowych u takich reżyserów jak: Andrzej Barański, Jerzy Antczak, Kazimierz Kutz, Sylwester Chęciński, Łukasz Wylężałek, Andrzej Kondratiuk, Janusz Kondratiuk. Stworzyła wiele znakomitych kreacji filmowych, popularność zyskała przede wszystkim dzięki rozmaitym rolom drugoplanowym. Do ważnych ról w dorobku Merle należą też występy w „Chłopach” (1973) Jana Rybkowskiego, „Nocach i dniach” (1975), w „Niezwykłej podróży Baltazara Kobera” (1988) Wojciecha Jerzego Hasa, „Wszystko, co najważniejsze...” (1992) Roberta Glińskiego, w „Rozmowach kontrolowanych” (1991) Sylwestra Chęcińskiego czy w „Kawalerskim życiu na obczyźnie” (1992) Andrzeja Barańskiego. Jest ceniona także przez Marka Koterskiego, u którego pojawiła się w „Dniu świra” (2002) oraz we „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” (2006). 

             źródło: wikipedia