Dżem

 

Dżem – polski zespół muzyczny grający muzykę z pogranicza rocka i bluesa, który w 1973 roku założyli bracia Adam i Beno Otrębowie oraz Paweł Berger. Zaliczany do najważniejszych zespołów w historii polskiej muzyki rockowo-bluesowej. 

Sebastian Jerzy Riedel (ur. 2 marca 1978 w Tychach) – polski muzyk i gitarzysta. 

Adam Andrzej Otręba (ur. 7 grudnia 1952 w Katowicach) – polski muzyk rockowy, gitarzysta i jeden z założycieli grupy Dżem, młodszy brat basisty Dżemu Benedykta Otręby.

Benedykt Jan „Beno” Otręba (ur. 27 czerwca 1951 w Katowicach) – polski gitarzysta basowy, muzyk zespołu Dżem. 

Jerzy Stanisław Styczyński (ur. 16 lutego 1958 w Krakowie) – polski gitarzysta, muzyk zespołu Dżem od 1979, z przerwą w 1981 roku. 

Janusz Andrzej Borzucki (ur. 6 stycznia 1970 w Rudzie Śląskiej) – polski muzyk.

Zbigniew Szczerbiński (ur. 12 kwietnia 1967 w Rudzie Śląskiej) – polski perkusista rockowy, muzyk zespołu Dżem.

W grudniu 1973 roku do zespołu dołączył wokalista Ryszard Riedel, a następnie w 1978 roku – gitarzysta Jerzy Styczyński. W latach 1973–1979 działalność formacji była bardzo nieregularna i aż do 1980 roku miała status amatorski. Po występach na kilkunastu festiwalach w Polsce, w tym debiut na festiwalu w Jarocinie, oraz zagranicznej trasie koncertowej 1985 roku ukazał się debiutancki album studyjny – Cegła, który uznawany jest za jeden z najważniejszych albumów zespołu oraz historii polskiego rocka. Rok później wydany został koncertowy album Absolutely Live nagrany podczas koncertu w teatrze STU w Krakowie. W drugiej połowie lat 80. Ryszard Riedel stopniowo oddalał się od zespołu popadając w nałóg narkotykowy, przez co w 1986 i 1987 roku grupa koncertowała z Tadeuszem Nalepą oraz 1988 roku wydała wspólnie z Nalepą album Numero Uno. Wcześniej jednak ukazały się dwa albumy z pierwotnym wokalistą – Zemsta nietoperzy oraz koncertowy Lunatycy – czyli tzw. przeboje całkiem Live. W 1989 roku ukazały się albumy Najemnik oraz instrumentalny The Band Plays On.... Dwa lata później wydany zostaje album Detox na którym znajdują się takie przeboje jak „List do M.”, „Jak malowany ptak” czy „Sen o Victorii”. W tym samym czasie dyskografię uzupełnia album The Singles gromadzący wszystkie single zespołu. W 1993 roku ukazuje się Autsajder a rok później – akustyczny album Akustycznie. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia Riedla w ramach konkursu wyłoniony został nowy wokalista, Jacek Dewódzki. 30 lipca 1994 roku Ryszard Riedel zmarł w szpitalu na zawał serca. W ramach hołdu dla zmarłego artysty odbył się koncert utrwalony na płycie List do R. na 12 głosów. Z Dewódzkim zespół nagrał cztery albumy: hardrockowy Kilka zdartych płyt wydany w 1995 roku, Pod wiatr w 1997 roku, dwupłytowy album koncertowy Dżem w Operze cz. 1 i 2 w latach 1998−1999 oraz Być albo mieć w 2000 roku. W 2001 roku wokalistą został Maciej Balcar, który zadebiutował na albumie 2004. 27 stycznia 2005 w wypadku samochodowym zginął Paweł Berger, klawiszowiec zespołu. Z tego powodu w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu odbył się koncert zarejestrowany na albumie Pamięci Pawła Bergera. W jego miejsce do składu wszedł Janusz Borzucki, który gra w Dżemie do dziś. 27 maja 2010 zespół Dżem wystąpił jako support przed australijską grupą hardrockową AC/DC na warszawskim lotnisku Bemowo. 27 lipca 2020 zmarł Michał Giercuszkiewicz perkusista grupy w latach 1981–1986, wziął udział w nagraniu debiutanckiej płyty Cegła. W nocy z 30 czerwca na 1 lipca 2021 zmarł kolejny perkusista grupy w latach 1975–1980 Leszek Faliński, zaś 13 maja 2023 zmarł pierwszy perkusista zespołu Aleksander Wojtasiak. 21 grudnia 2023 zespół Dżem ogłosił zakończenie wspólnego artystycznego działania z dotychczasowym wokalistą – Maciejem Balcarem wraz z dniem 6 kwietnia 2024 roku. Tym samym ogłoszono, że wokalista do tego dnia będzie wspólnie koncertował z zespołem. 10 stycznia 2024 zespół poinformował, że nowym wokalistą grupy został Sebastian Riedel. 

źródło: wikipedia

Roksana Węgiel

 

 

Roksana Węgiel-Mglej, występująca pod pseudonimem Roxie i Roxie Węgiel (ur. 11 stycznia 2005w Jaśle) – polska piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka, popowa. Zwyciężczyni pierwszej edycji programu The Voice Kids (2018), 16. Konkursu Piosenki Eurowizji Junior (2018) i trzeciej edycji programu tanecznego Dance Dance Dance (2021). Laureatka Europejskiej Nagrody Muzycznej MTV dla najlepszego polskiego wykonawcy (2019). 

W 2016 wzięła udział w programie Telewizji Polskiej Petersburski Music Show. Jesienią 2017 wzięła udział w pierwszej edycji programu TVP2 The Voice Kids. Podczas tzw. „przesłuchań w ciemno” zaśpiewała piosenkę Beyoncé „Halo” i przeszła do kolejnego etapu, dołączając do drużyny Edyty Górniak. Zakwalifikowała się do odcinków na żywo i dotarła do finału rozgrywanego 24 lutego 2018. W finale wykonała trzy piosenki, m.in. premierowy utwór „Żyj”, i ostatecznie zajęła pierwsze miejsce w głosowaniu telewidzów. W ramach nagrody podpisała kontrakt płytowy z Universal Music Polska. 21 września 2018 została ogłoszona przez TVP reprezentantką Polski z utworem „Anyone I Want to Be” w 16. Konkursie Piosenki Eurowizji Junior w Mińsku. W październiku zaprezentowała kolekcję ubrań „Roxie”, którą stworzyła z odzieżową marką Reporter Young, ponadto premierę miał singiel „Zatrzymać chwilę”, który nagrała w duecie z Edytą Górniak na potrzeby promocji filmu animowanego Hotel Transylwania 3. Również w tym filmie użyczyła głosu postaci Lucy. 25 listopada zwyciężyła w finale Eurowizji Junior 2018, zdobywając łącznie 215 punktów, w tym 136 pkt od widzów (1. miejsce) i 79 pkt od jury (7. miejsce). 1 grudnia wydała singiel „Święta to czas niespodzianek”, który nagrała z Zuzanną Jabłońską i 4Dreamers. W styczniu 2019 uzyskała nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka w kategorii fonograficzny debiut roku. W lutym wystąpiła na gali rozdania Bestsellerów Empiku 2018 z piosenkami „Anyone I Want to Be” i „Żyj”, za który w trakcie gali otrzymała złotą płytę za sprzedaż albumu w ponad 15 tys. nakładzie. 14 maja pojawiła się gościnnie podczas pierwszego półfinału 64. Konkursu Piosenki Eurowizji w Tel Awiwie. 22 sierpnia podczas jesiennej ramówki TVP wraz z Idą Nowakowską i Aleksandrem Sikorą została ogłoszona prowadzącą Konkursu Piosenki Eurowizji Junior 2019. 4 lutego podczas gali Bestselery Empiku 2019 otrzymała platynową płytę za album Roksana Węgiel. W styczniu 2021 prowadziła codzienny magazyn Ferie z TVP na TVP3. W tym czasie odrzuciła propozycję reprezentowania Polski w 65. Konkursie Piosenki Eurowizji w Rotterdamie. Wiosną w parze z Oliwią Górniak zwyciężyła w finale trzeciej edycji programu tanecznego TVP2 Dance Dance Dance. 26 maja wystąpiła w koncercie TVP Nie ma jak u mamy. 11 stycznia 2023, w dniu swoich 18. urodzin, wydała singiel „Ciche szepty” i zapowiedziała wydanie albumu pt. 13+5. Płytę promowała także singlami: „Miasto” i „Jak na filmach”. W lipcu 2023 wydała utwór „Just Us”, nad którym pracowała wspólnie z Tribbsem, a w październiku – piosenkę „Łobuz” w duecie z Beatą Kozidrak. Wiosną 2024 w parze z Michałem Kassinem zajęła drugie miejsce w finale 14. edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. We wrześniu 2024 premierę miał teledysk do utworu „Damą być”, który nagrała w duecie z Marylą Rodowicz, która zaśpiewała ten utwór po raz pierwszy w 1976.

źródło: wikipedia

Grace Jones

 

 

Grace Beverly Jones (ur. 19 maja 1948 w Spanish Town) – jamajska piosenkarka, autorka tekstów i aktorka, była modelka; ikona światowej popkultury lat 70. i 80., znana ze swojego oryginalnego stylu i androgynicznego wizerunku. Karierę rozpoczęła jako modelka na początku lat 70., pozując dla takich projektantów jak Yves Saint Laurent i Kenzō Takada oraz pojawiając się na okładkach m.in. „Elle” i „Vogue”. W roku 1977 wydała swój pierwszy album muzyczny. Początkowo nagrywała w stylistyce disco, jednak w latach 80. ukierunkowała swoją twórczość na reggae i muzykę nowofalową, a następnie na bardziej komercyjny pop. Jej najbardziej znane przeboje to „Pull Up to the Bumper”, „Slave to the Rhythm”, „I’m Not Perfect (But I’m Perfect for You)” oraz covery „I’ve Seen That Face Before (Libertango)”, „La vie en rose”, „Love Is the Drug” i „Private Life”. W 1984 zadebiutowała w roli Zuli w dużej produkcji filmowej Conan Niszczyciel u boku Arnolda Schwarzeneggera i Sarah Douglas. Następnie zagrała May Day w filmie o przygodach Jamesa Bonda Zabójczy widok (1985). Była muzą takich artystów jak Andy Warhol i Jean-Paul Goude. Grace Jones wywarła silny wpływ na twórczość takich artystów jak m.in. Annie Lennox, Róisín Murphy, La Roux, Lorde, Lady Gaga i Rihanna. Kanał muzyczny VH1 umieścił ją w swoim rankingu stu najlepszych piosenkarek, a magazyn Billboard uznał ją za jedną z czterdziestu najlepszych wykonawców muzyki klubowej wszech czasów.

Mając 18 lat przeprowadziła się do Nowego Jorku i rozpoczęła karierę jako modelka z agencją Wilhelmina Modelling. Zamieszkała w Paryżu, gdzie pracowała dla takich projektantów mody i stylistów jak m.in. Yves Saint Laurent, Kenzō Takada i Claude Montana. Dzieliła paryski apartament z Jerry Hall i Jessicą Lange. Po powrocie do USA podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Island Records i nagrała swój debiutancki album Portfolio, wydany w 1977 roku. Nagrała później jeszcze dwa albumy utrzymane w stylu disco: Fame (1978) i Muse (1979). Wystylizowana przez ówczesnego partnera, francuskiego kreatora mody Jean-Paula Goude, jej nowy image był prowokujący, ambiwalentna seksualnie i androgyniczny. Jej czwarta płyta, wydana w 1980 roku Warm Leatherette, zawierała własne wersje utworów z repertuaru takich wykonawców jak m.in. The Pretenders, Roxy Music i Tom Petty. W 1981 roku artystka wydała album Nightclubbing, który zawierał covery piosenek takich wykonawców jak Iggy Pop, Flash and the Pan czy Bill Withers. Album spotkał się z pozytywnym przyjęciem krytyków oraz sukcesem komercyjnym, a single „I’ve Seen That Face Before (Libertango)” i „Pull Up to the Bumper” stały się jednymi z największych przebojów Jones. Następna płyta, Living My Life, ukazała się w 1982 roku i również okazała się sukcesem, przynosząc kolejne przeboje: „Nipple to the Bottle” i „My Jamaican Guy”. Pierwszą dużą rolę aktorską w hollywoodzkiej produkcji Jones zagrała w filmie Conan Niszczyciel (1984) z odtwarzającym rolę tytułową Arnoldem Schwarzeneggerem. Następnie wcieliła się w postać demonicznej May Day w czternastym z kolei oficjalnym filmie z cyklu o Jamesie Bondzie – Zabójczy widok (1985) u boku Rogera Moore’a. Jej ekranowy duet z Christopherem Walkenem uchodził za jedną z najwyrazistszych par czarnych charakterów w historii filmów o przygodach Jamesa Bonda, a dzięki m.in. spektakularnej scenie skoku ze spadochronem z Wieży Eiffla, swoją rolą Jones przyćmiła prawdziwą dziewczynę Bonda graną przez Tanyę Roberts. Razem ze swoim ówczesnym chłopakiem Dolphem Lundgrenem pozowała do sesji zdjęciowej dla Helmuta Newtona, która ukazała się w lipcowej edycji magazynu Playboy. Jones nawiązała współpracę z producentem Trevorem Hornem, z którym zrealizowała płytę Slave to the Rhythm, wydaną jesienią 1985. W 1986 roku Jones zagrała dobrze przyjętą rolę w filmie Wamp. Jej kolejna płyta, Inside Story, została wydana pod koniec 1986 przez Manhattan Records. W 1989 roku nakładem Capitol Records ukazała się kolejna płyta Jones, Bulletproof Heart. Jones nagrała też piosenkę „Storm” do filmu Rewolwer i melonik. W roku 2006 artystka pierwszy raz w swojej karierze wystąpiła w Polsce (3 lutego w Sali Kongresowej w Warszawie). Jesienią 2008 roku, piosenkarka otrzymała Q Idol Award. Wtedy też wydała swój pierwszy od 19 lat album studyjny, Hurricane. W 2012 roku Jones wystąpiła podczas koncertu z okazji diamentowego jubileuszu panowania brytyjskiej królowej Elżbiety II, wzbudzając sensację wykonaniem utworu „Slave to the Rhythm”, podczas którego nieprzerwanie obracała biodrami hula-hoop. W 2014 roku nagrała utwór „Original Beast” na scieżkę dźwiękową do filmu Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1.

źródło: wikipedia

Joanna Jędrzejczyk

Joanna Jędrzejczyk (ur. 18 sierpnia 1987 w Olsztynie) – polska zawodniczka MMA, muay thai, kickboxingu i boksu. Pierwsza Polka w organizacji MMA – Ultimate Fighting Championship oraz mistrzyni tejże organizacji w wadze słomkowej (do 52 kg) w latach 2015–2017. Po zdobyciu pasa UFC w 2015 roku, pięciokrotnie broniła tytułu mistrzowskiego, dwukrotna mistrzyni Europy oraz czterokrotna amatorska mistrzyni świata, trzykrotna mistrzyni Europy i pięciokrotna mistrzyni Polski w boksie tajskim, wicemistrzyni Polski w amatorskim boksie z 2011 roku. 

 

Przed rozpoczęciem profesjonalnej kariery sportowej uprawiała koszykówkę, piłkę ręczną oraz taekwondo. Mając 16 lat, zapisała się na zajęcia z boksu tajskiego do klubu Camel Fight Club. Po pół roku treningów została mistrzynią Polski w boksie tajskim. W 2006 wyjechała do Bangkoku na swoje pierwsze Mistrzostwa Świata w muay thai; przegrała w pierwszej walce z zawodniczką z Kirgistanu Walentiną Szewczenko. Tam też poznała wielokrotnego mistrza świata Pawła Słowińskiego, u którego zaczęła trenować, a następnie Ernesto Hoosta, którego została podopieczną. Jeszcze dwukrotnie w amatorskiej karierze mierzyła się z Szewczenko na Mistrzostwach Świata – w 2007 przegrała z nią w ćwierćfinale, a w 2008 uległa jej w finałowej walce. Przez następne pięć lat była niepokonana, zdobywając rok za rokiem złote medale mistrzostw świata oraz Europy. W 2009 zdobyła pierwszy profesjonalny tytuł, pokonując Japonkę Satoko Sasaki i zostając mistrzynią świata federacji J-Girls w wadze piórkowej. W 2010 została dwukrotnie mistrzynią Europy organizacji WKF oraz WMC-EMF oraz mistrzynią świata WKN pokonując Białorusinkę Allę Iwaszkiewicz. W 2011 straciła tytuł mistrzyni WKN na rzecz Białorusinki Jekatieriny Wandarjewy, przegrywając z nią na punkty. W 2013 po raz ostatni wystartowała w zawodach boksu tajskiego; zdobyła pas mistrzyni świata WBKF i wystartowała w turnieju Muay Thai Angels w Tajlandii, kończąc udział na ćwierćfinale. Po turnieju skupiła się na karierze zawodniczki MMA. Od 2012 zawodowo startuje w MMA. Zadebiutowała 19 maja 2012 w walce z Sylwią Juśkiewicz, którą pokonała na punkty. 20 czerwca 2013 na pierwszej walce MMA poza granicami Polski pokonała Juliję Bieriezikową przez jednogłośną decyzję sędziów. W lipcu jako pierwsza Polka zadebiutowała w największej amerykańskiej organizacji UFC. Na gali UFC on Fox: Lawler vs Brown pokonała jednogłośną decyzją Julianę Limę. W nocy z 14 na 15 marca 2015 na gali UFC 185 w Dallas przystąpiła do walki o mistrzostwo UFC w wadze słomkowej, mierząc się z Carlą Esparzą. Jędrzejczyk znokautowała rywalkę w drugiej rundzie pojedynku, stając się pierwszą polską mistrzyni UFC. 20 czerwca 2015 podczas UFC Fight Night: Jędrzejczyk vs. Penne w Berlinie przystąpiła do pierwszej obrony mistrzowskiego pasa. Wygrała przez TKO w trzeciej rundzie z Amerykanką, Jessicą Penne. 14 listopada 2015 obroniła tytuł mistrzowski w walce z Valerie Letournau. 12 listopada na UFC 205 w Madison Square Garden obroniła po raz czwarty tytuł mistrzowski, pokonując jednogłośnie na punkty Karolinę Kowalkiewicz. 13 maja 2017 podczas gali UFC 211 w Dallas przystąpiła do piątej obrony tytułu, mierząc się z Brazylijką, Jessicę Andrad. Wygrała jednogłośną decyzją sędziów. 4 listopada podczas gali UFC 217 w Nowym Jorku przegrała przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Rose Namajunas, tracąc tytuł mistrzyni wagi słomkowej UFC oraz notując pierwszą zawodową porażkę w karierze MMA. 7 marca 2020 podczas UFC 248 zawalczyła o pas mistrzowski wagi słomkowej z Zhang Weili. Przegrała przez niejednogłośną decyzję sędziów po widowiskowej walce. Ponad dwa lata później, w terminie 11 czerwca 2022 podczas UFC 275 w Singapurze odbyła się rewanżowa walka z Chinką, którą również przegrała, tym razem przez nokaut w drugiej rundzie. Po zakończeniu walki ogłosiła decyzję o zakończeniu kariery sportowej. 10 marca 2024 podczas gali UFC 299 w Miami ogłoszono, że Jędrzejczyk została dodana do Galerii Sław UFC.

źródło: wikipedia

Tomasz Karolak

 

Tomasz Paweł Karolak (ur. 21 czerwca 1971 w Radomiu) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, muzyk, lektor, reżyser teatralny, stand uper, przedsiębiorca, satyryk i piosenkarz. Wokalista zespołu Pączki w Tłuszczu, który współtworzy z Bartoszem Miecznikowskim. Założyciel i dyrektor artystyczny Teatru IMKA. 

Za czwartym podejściem dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, którą ukończył w 1997. Pracę magisterską obronił w 2016 w związku z kandydowaniem na stanowisko dyrektora Teatru Ateneum w Warszawie. Debiutował w teatrze 16 grudnia 1995 w roli mistrza ceremonii w spektaklu „Biesy albo Mały Plutarch żywotów nieudanych” według powieści „Biesy” Fiodora Dostojewskiego w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Występował w teatrach krakowskich: im. Juliusza Słowackiego (1997–1999), Sceny STU (1997–1999), Nowym w Łodzi (1999–2003, 2005) oraz teatrach warszawskich: Montownia (2002), Narodowym (2003–2004), Rozmaitości (2005) i Centrum Artystycznym M25 [Mińska 25] (2006). W 2003 podczas XXVIII Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w Opolu odebrał nagrodę aktorską za rolę Drania w spektaklu „Kurka wodna” Witkacego w Teatrze Nowym w Łodzi. Na dużym ekranie debiutował rolą posterunkowego w filmie Duże zwierzę (2000). Popularność zdobył rolą starszego aspiranta Szczepana Żałodę w serialu telewizyjnym TVN Kryminalni (2004–2008). Zagrał główną rolę Dariusza Jankowskiego w trzech sezonach serialu 39 i pół oraz Ludwika Boskiego w serialu TVP Rodzinka.pl. W 2020 był nominowany do Telekamery „TeleTygodnia” w kategorii „aktor”. W marcu 2010 otworzył Teatr Imka. Od tamtej pory występował m.in. w spektaklach: Opis obyczajów III, Dzienniki, Operetka, Kwartet oraz Bielska. Boczarska. Grabowski. Karolak (wszystkie w reżyserii Mikołaja Grabowskiego), Król dramatu (w reż. Łukasza Kosa) oraz Henryk Sienkiewicz. Greatest hits (w reż. Krzysztofa Materny). Jest pomysłodawcą i szefem Festiwalu „Polska w IMCE. Niecodzienny Festiwal Teatralny”. W 2015 wyreżyserował bajkę dla dzieci Momotaro. W 2014 został odznaczony przez minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. Małgorzatę Omilanowską Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wraz z Bartoszem Miecznikowskim został członkiem zespołu muzycznego Pączki w Tłuszczu. 1 lutego 2013 wydali pierwszy singiel, „Tylko bądź”, do którego tekst napisał Paweł Kukiz. Piosenka promowała ich debiutancki album studyjny, została także wykonana w walentynkowym odcinku serialu Rodzinka.pl. Uczestniczył w programie rozrywkowym TVN Ameryka Express (2018). Był jurorem w pierwszej edycji programu rozrywkowego Polsatu Tylko nas dwoje (2010) i gościem w jednym z odcinków programu Big Brother. W 2021 roku został ambasadorem oferty na kartę sieci Plus, w spocie reklamowym wcielił się w trzy różne role. Wybrana filmografia: 2004–2008: Bulionerzy jako portier Wiechu / 2004–2008: Kryminalni / 2006: Pod powierzchnią jako Michał / 2006: Tylko mnie kochaj jako Ludwik / 2007: Testosteron jako Fistach, gitarzysta / 2008: Lejdis jako Wojtek Rawski, ortopeda, sąsiad Łucji / 2008–2009: 39 i pół jako Darek Jankowski / 2008: Jeszcze raz jako Kelner / 2009: Miłość na wybiegu jako prezes firmy zamawiającej sesję zdjęciową w Turcji / 2009: Idealny facet dla mojej dziewczyny jako Norbert Plesica / 2010: Śniadanie do łóżka jako Piotr Matysik / 2010: Ciacho jako Dawid, brat Basi / 2011–2020: Rodzinka.pl jako Ludwik Boski, ojciec / 2011–2013: Przepis na życie jako kucharz Mateo / 2011: Wojna żeńsko-męska jako Ogr / 2011: Listy do M. jako Melchior „Mel Gibson” / 2012–2015: Prawo Agaty jako Wojciech Gawron / 2012: Kac Wawa jako Silvo / 2015: Listy do M. 2 jako Melchior „Mel Gibson” / 2016: Planeta singli jako Bogdan / 2017: Listy do M. 3 jako Melchior „Mel Gibson” / 2017: Porady na zdrady jako Tymek / 2018: Planeta singli 2 jako Bogdan / 2019: 39 i pół tygodnia jako Darek Jankowski / 2019: Planeta singli 3 jako Bogdan / 2020: Listy do M. 4 jako Melchior „Mel Gibson” / 2022: Listy do M. 5 jako Melchior „Mel Gibson”. 

źródło: wikipedia

Anita Werner

 

 

Anita Werner (ur. 28 marca 1978 w Łodzi) – polska dziennikarka telewizyjna, związana ze stacjami grupy TVN, wcześniej aktorka. 

 

Mając 17 lat, zagrała główną rolę żeńską w filmie Słodko gorzki Władysława Pasikowskiego (1996). Oprócz tego wystąpiła w filmach Dzieje mistrza Twardowskiego (1995) i To my (2000). Po roli w serialu Zostać miss (2001) zrezygnowała z kariery aktorskiej. Karierę w mediach rozpoczęła od Wizji Sport. Następnie pojawiła się w TVN24, z którym związana jest od początku istnienia stacji (od 2001). Na antenie TVN24 prowadzi Fakty po południu i Fakty po Faktach. W przeszłości prowadziła również programy: Damę Pik, Serwisy informacyjne, Poranek TVN24, Prosto z Polski, Magazyn 24 godziny, Raport wieczorny, Studio 24, Studio Europa i Wybory 2005. Od stycznia do września 2004 prowadziła główne wydania Faktów w TVN, a od września 2003 do czerwca 2007, na przemian z Patrycją Redo, prowadziła popołudniowe wydania tego programu. Od września 2007 ponownie prowadzi główne wydania Faktów, do grudnia 2011 współprowadziła weekendowe wydania z Grzegorzem Kajdanowiczem. Dla TVN Style zrealizowała film dokumentalny Miss więzienia (2016, z Jowitą Baraniecką). W 2021 przeprowadziła cykl rozmów Tokio. Cena sukcesu emitowany na platformie TVN24 GO i w TVN Style. Jest autorką czterech publikacji książkowych: zbioru wywiadów Dwa ognie (2010, z Pawłem Siennickim), zbioru reportaży Dama Pik (2011), wywiadu z Włodzimierzem Cimoszewiczem Nieoficjalnie (2012) i reportażu Mecz to pretekst. Futbol, wojna, polityka (2020, z Michałem Kołodziejczykiem). Od 2017 jest wykładowczynią na Wydziale Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jest laureatką trzech Wiktorów w kategoriach: „największe odkrycie telewizyjne” (za rok 2003), „najlepszy prezenter telewizyjny” (za rok 2009) i „najlepszy komentator lub publicysta” (za rok 2010). Czterokrotnie nagrodzona w plebiscycie Telekamery „Tele Tygodnia” – otrzymała nagrody w kategoriach: „osobowość – informacje i publicystyka” (2010) i „prezenter informacji” (2017, 2018), w 2019 odebrała Złotą Telekamerę. W 2022 została nagrodzona Telekamerą w kategorii Prezenter informacji 25-lecia. Wspólnie z Jowitą Baraniecką w 2017 otrzymała Nagrodę im. Kazimierza Dziewanowskiego przyznaną przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za rok 2016 za reportaż pt. Miss więzienia. W 2023 otrzymała Medal 600-lecia Łodzi „za działania na rzecz rozwoju Łodzi przyznawane z okazji 600-lecia Miasta”.

źródło: wikipedia