Damian Zimoń

 

Damian Zimoń (ur. 25 października 1934 w Niedobczycach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych w zakresie liturgiki, biskup diecezjalny katowicki w latach 1985–2011 (od 1992 arcybiskup metropolita katowicki). 

Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 grudnia 1957 w Katowicach miejscowy biskup pomocniczy Juliusz Bieniek. Magisterium uzyskał w 1971 na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Licencjat z teologii w zakresie liturgiki otrzymał w 1973 na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Tamże w 1977 na podstawie dysertacji Uczestnictwo wiernych we Mszy św. na ziemiach polskich w XIX wieku w świetle modlitewników i podręczników liturgicznych. Studium historyczno-liturgiczne uzyskał doktorat z nauk teologicznych w zakresie liturgiki, praca powstała pod kierunkiem ks. Wacława Schenka. Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Marii Magdaleny w Tychach (1958–1962), Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Pszowie (1962–1966), Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach (1966–1967). W latach 1967–1969 był wikariuszem adiutorem, a w latach 1975–1985 proboszczem w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach. Równocześnie w latach 1975–1982 pełnił funkcję dziekana dekanatu Katowice-Północ. Brał udział w pracach I Synodu Diecezji Katowickiej (1972–1975), zasiadając w komisjach liturgicznej i doktrynalnej. W 1974 wszedł w skład kolegium redakcyjnego „Gościa Niedzielnego”. 3 czerwca 1985 został prekonizowany biskupem diecezjalnym diecezji katowickiej. 18 czerwca 1985 kanonicznie objął diecezję. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1985 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście kardynała Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego, Jerzego Stroby, arcybiskupa metropolity poznańskiego, i Józefa Kurpasa, biskupa pomocniczego katowickiego. 25 marca 1992, w związku z reorganizacją podziału administracyjnego Kościoła katolickiego w Polsce, w wyniku której utworzona została metropolia katowicka, został ustanowiony jej metropolitą. Paliusz metropolitalny odebrał 29 czerwca 1992 w bazylice św. Piotra w Rzymie. 29 października 2011 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity katowickiego. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa Ogólnego (1989–2006), a także podjął obowiązki opiekuna Duszpasterstwa Głuchych w Polsce. Uczestniczył w pracach Komisji Głównej II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego i Krajowego Komitetu Obchodów Wielkiego Jubileuszu 2000. W 1994 z nominacji papieża Jana Pawła II brał udział w IX Synodzie Biskupów w Rzymie, obradującego nad sprawami życia konsekrowanego i jego posłannictwa w Kościele i świecie. W 2002 odebrał Wielki Krzyż Pro Piis Meritis zakonu maltańskiego. W zakonie bożogrobców otrzymał rangę Komandora z Gwiazdą. Przyznano mu honorowe obywatelstwo: Rybnika (2000), Chorzowa (2004), Tychów (2004), Piekar Śląskich (2005), Katowic (2011) i Rudy Śląskiej (2011). W 2007 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego. 

      źródło: wikipedia     

Zalia

 

 

Zalia, właśc. Julia Izabella Zarzecka (ur. 29 października 2000 w Warszawie) – polska piosenkarka, autorka tekstów piosenek, kompozytorka i aktorka dubbingowa.

 

Uczęszczała do 21 Społecznego Liceum Ogólnokształcącego im. Jerzego Grotowskiego (matura 2019). Uczyła się śpiewu i pisania tekstów na BIMM Institute w Londynie. W 2016 uczestniczyła w programie rozrywkowym Hit, Hit, Hurra! Była członkinią zespołu Blue Jazz. W 2019 wystąpiła w musicalu Les Misérables wystawianym przez Śródmiejski Teatr Muzyczny w Warszawie. 30 listopada 2022 nakładem wytwórni Agora wydała swój debiutancki album studyjny, pt. Kocham i tęsknię. W 2023 była nominowana do nagrody Fryderyka za fonograficzny debiut roku. W 2024 z utworem „Znowu sam” wzięła udział w konkursie o Bursztynowego Słowika w ramach Top of the Top Sopot Festival 2024. W czerwcu 2025 współprowadziła z Tribbsem i Bovską koncert „Debiuty” w ramach 62. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 

      źródło: wikipedia     

Drupi

 

Drupi, właśc. Giampiero Anelli (ur. 10 sierpnia 1947 w Pawii) – włoski piosenkarz. 

Z zawodu hydraulik, w latach 60. jako nastolatek występował w amatorskich zespołach, naśladujących The Beatles i Adriano Celentano. Karierę solową rozpoczął na początku lat 70. Wystąpił na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1973 z piosenką Vado Via, z którą zajął ostatnie, 32. miejsce. Jednak piosenkę zakupiło wydawnictwo muzyczne Ricordi i w tym samym roku wydało ją na singlu. Piosenka stała się przebojem i była codziennie prezentowana przez Radio Monte Carlo oraz rozgłośnię Europe 1. Francuski oddział RCA Victor wydał płytę, która osiągnęła w ciągu lata 1973 nakład 200 000 sprzedanych egzemplarzy. Wkrótce Drupi zaczął być znany i modny za granicą (mniej we Włoszech). Miesięcznik muzyczny „Musica e Dischi” wybrał Drupiego „piosenkarzem roku 1975”, a jego piosenki prezentowane w telewizyjnym plebiscycie „Festivalbar” zajmowały czołowe miejsca list przebojów. W 1975 piosenka Piccola e fragile, w 1976 roku Due i Sambario, w 1977 Come va, w 1978 Provincia, w 1979 Buona notte, w 1980 Sera. Pod koniec lat 70. cieszył się bardzo dużą popularnością w Polsce, której szczyt przypadł na 1978 rok, kiedy wystąpił na festiwalu w Sopocie z przebojem Sereno é. 6 sierpnia 2013 wydano dwupłytowy album Ho sbagliato secolo. Na pierwszej płycie znajdują się nowe piosenki, natomiast druga to zestaw największych przebojów Drupiego. 

      źródło: wikipedia     

Marek Niedźwiecki

 

Marek Wojciech Niedźwiecki (ur. 24 marca 1954 w Sieradzu) – polski dziennikarz muzyczny, najbardziej znany jako redaktor w Programie III Polskiego Radia w latach 1982–2007 i 2010–2020. 

 We wczesnej młodości grał w szkolnej orkiestrze akordeonistów i brał udział w konkursach recytatorskich i należał do drużyny harcerskiej. W 1973 ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Zduńskiej Woli, a w 1979 – Wydział Budownictwa Politechniki Łódzkiej ze specjalnością w zakresie technologii i organizacji budownictwa. Tuż po rozpoczęciu studiów w 1973 rozpoczął karierę radiową jako redaktor Studenckiego Radia „Żak”, w którym działał do 1981. 1 maja 1978 rozpoczął pracę jako spiker w Radiu Łódź, później został redaktorem Programu I Polskiego Radia, dla którego współprowadził Listę przebojów Studia Gama. 5 kwietnia 1982 rozpoczął stałą pracę w Trójce. 24 kwietnia 1982 zadebiutował jako prowadzący Listę Przebojów Programu Trzeciego. Był pomysłodawcą audycji Top wszech czasów oraz serii płytowej Smooth Jazz Cafe, jak też gospodarzem audycji: Zapraszamy do Trójki, W tonacji Trójki, Markomania, Trzeci do pary, Pół perfekcyjnej płyty, Frutti di Marek i Chillout Cafe. W 1985 i 1986 współprowadził Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie. W 1987 występował w programie Magazyn 102. Od 1988 do 1996 prowadził w TVP2 Wzrockową Listę Przebojów. W 1992, 1994 i 1999 ponownie współprowadził MFP w Sopocie, a w 1995 i 1996 współprowadził galę rozdania Fryderyków. W 1998 prowadził program Ulubione kawałki w RTL 7. W późniejszych latach prowadził Listę wszech czasów w MTV Classic, W tonacji Premium na kanale nPremium HD i W tonacji+ w Canal+, a także prowadził Festiwal w Jarocinie. 31 lipca 2007 odszedł z Trójki, a w styczniu 2008 rozpoczął pracę w Radiu Złote Przeboje, dla którego prowadził Listę przebojów Marka Niedźwieckiego oraz audycje Złote, słodsze, najsłodsze i Top wszech czasów. 1 kwietnia 2010 wrócił do pracy w Trójce, ponownie podejmując się współprowadzenia Listy przebojów Programu Trzeciego, a także audycji: Markomania, LP Trójka, W tonacji Trójki, Do południa i ABC Listy. W 2010 prowadził także Muzyczną Jedynkę w Programie I PR. 1 kwietnia 2012 z okazji 50-lecia Trójki współprowadził główne wydanie Wiadomości. Jest jednym z bohaterów „Ballady o Baronie, Niedźwiedziu i Czarnej Helenie” nagranej przez Artura Andrusa z okazji 1500. wydania Listy przebojów Programu Trzeciego. Po odejściu z Trójki w maju 2020 został jednym z założycieli i dziennikarzy internetowego Radia 357. Okazjonalnie współpracuje z prasą jako autor artykułów w „Non Stop”, „Tylko Rock”, „Playboyu”, „Machinie” i innych czasopismach. 

      źródło: wikipedia      

Małgorzata Rozenek - Majdan

 

Małgorzata Anna Rozenek-Majdan  z domu Kostrzewska (ur. 1 czerwca 1978 w Warszawie) – polska prezenterka telewizyjna, celebrytka, pisarka, aktorka niezawodowa, osobowość telewizyjna i działaczka społeczna. Z wykształcenia prawniczka. 

 

W 2007 wystąpiła gościnnie w programie Zacisze gwiazd na antenie TVP. Występowała jako gość w programach Polsat Café: Kobieta Cafe (2010) i Zrozumieć kobietę (2012). Od 2012 jest związana zawodowo z Grupą TVN. W latach 2012–2014 prowadziła program Perfekcyjna pani domu, a na kanwie programu wydała (nakładem Wydawnictwa Pascal) kilka poradników: Perfekcyjna pani domu. Poradnik (2013). Perfekcyjny ogród. Poradnik (2014), Perfekcyjny rok z perfekcyjną panią domu (2014), Jak dbać o siebie perfekcyjnie (2015), Perfekcyjny organizer (2016), Perfekcyjne maniery (2016) i Perfekcyjny ślub (2017). Kontynuuje współpracę z TVN jako: jurorka w reality show Bitwa o dom (2013–2014), uczestniczka (wraz z Radosławem Majdanem) programów typu reality show: Azja Express (2016) i Iron Majdan (2018), prowadząca programy: Piekielny hotel (2015) i Projekt Lady (2016–2021), współprowadząca Dzień dobry TVN (2022–2023) oraz gościnnie modelka i jurorka w programie Project Runway (2014, 2015). W 2024 była uczestniczką programu Pokonaj mnie, jeśli potrafisz. Prowadziła również programy realizowane dla TVN Style: W dobrym stylu (2016), Warsztat urody (2018) i Poczuj się jak Małgosia Rozenek (2019) oraz była bohaterką programu Rozenek cudnie chudnie (2021). Dla kanału Discovery Life prowadziła reportaż In vitro. Nauka czy cud (2020) oraz cykl dokumentalny In vitro. Nauka czy cud 2 (2022). W 2025 dla TVN7 prowadziła trzecią edycję reality show Królowa przetrwania oraz program Bez kompleksów. Wydała dwie książki nakładem Wydawnictwa Prószyński Media: In vitro. Rozmowy intymne (2019) i Świadoma mama. Praktyczna wiedza i porady (2020). W 2022 wraz z politykami Koalicji Obywatelskiej i lekarzami zainaugurowała zbiórkę podpisów pod Obywatelskim Projektem Ustawy, którego za zadaniem jest m.in. przywrócenie refundacji in vitro przez państwo; w ramach tej działalności została także wiceprzewodniczącą Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej „Tak dla in vitro”. 15 czerwca 2023 wygłosiła w Sejmie przemówienie na temat in vitro. W 2025 prowadziła dla Gazeta.pl podcast wideo zatytułowany Z bliska, w którym przeprowadzała wywiady z osobami publicznymi.  

      źródło: wikipedia      

Jerzy Mielewski

 

 

Jerzy Mielewski (ur. 27 października 1980) – polski dziennikarz sportowy, komentator sportowy Polsatu, Polsatu Sport. 

Od 2002 pracuje w redakcji sportowej Polsatu. Jest współautorem i prowadzącym programu o siatkówce Punkt, Set, Mecz oraz programu dotyczącego mistrzostw świata w siatkówce Polska 2014. Komentuje głównie mecze siatkówki w Polsacie Sport i Polsacie Sport Extra, prowadzi także serwisy sportowe. W 2017 prowadził naukowe talent-show w telewizji Polsat The Brain. Genialny umysł, a obecnie jest jednym z prowadzących program Ninja Warrior Polska. Od 2020 roku jest także prowadzącym gali Nagród Bukmacherskich, która związana jest z Legalnymi Bukmacherami. W 2019, 2020 i 2021 otrzymał Telekamerę w kategorii – osobowość sport, a w 2022 Złotą Telekamerę. Podczas Gali Polskiej Ligi Siatkówki 2025 został wybrany Dziennikarzem sezonu 2024/2025 PlusLigi.  

      źródło: wikipedia      

Kasia Cerekwicka

Kasia Cerekwicka, właśc. Katarzyna Elżbieta Cerekwicka (ur. 17 marca 1980 w Koszalinie) – polska piosenkarka i autorka tekstów. 

W 1997 za interpretację piosenki Ewy Bem „Wyszłam za mąż, zaraz wracam” zdobyła pierwsze miejsce w jednym z odcinków programu Szansa na sukces, po czym zwyciężyła w koncercie finałowym programu przygotowywanym w Sali Kongresowej w Warszawie. Nagrodą za wygraną był udział w koncercie „Debiutów” podczas 34. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 1998 wzięła udział w koncercie w Sali Kongresowej z okazji jubileuszu pięciolecia Szansy…, śpiewając u boku Violetty Villas oraz laureatek programu piosenkę „Śpiewać każdy może”. Występowała w zespole towarzyszącym Edycie Górniak. W marcu 1999 podpisała kontrakt z wytwórnią płytową Sony Music Entertainment Poland, pod której szyldem w 2000 wydała debiutancki album pt. Mozaika. Ogólnopolską popularność przyniosła jej piosenka „Na kolana”, z którą zajęła drugie miejsce w koncercie Piosenka dla Europy 2006 oraz za którą otrzymała Superjedynkę w kategorii „Przebój roku 2006” na 43. KFPP w Opolu. Utworem promowała album pt. Feniks, na którym umieściła także single: „Ostatnia szansa” i „Potrafię kochać”. Wiosną 2007 uczestniczyła w piątej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami. W październiku 2007 wydała trzeci album studyjny pt. Pokój 203, który promowała utworami: „Zostań” i „S.O.S.”. W listopadzie zaprezentowała singel „Żyj intensywnie”, który w zamyśle promował reedycję płyty Pokój 203. W 2010 wydała utwór „Wszystko czego chcę od ciebie”, którym zapowiadała album pt. Fe-Male wydany 31 maja 2010. W tym samym roku wzięła udział w nagraniu utworu „Muzyki moc” stworzonego z okazji 10-lecia stacji Viva Polska. Była nominowana do nagrody Viva Comet 2010 w kategorii Artysta 10-lecia. Nagrała cover utworu Hanny Banaszak „Żegnaj kotku” na potrzeby ścieżki dźwiękowej do Śniadanie do łóżka. W 2011 nagrała partie wokalne dla Glorii, jednej z głównych bohaterek filmu animowanego Happy Feet: Tupot małych stóp 2, a także została jurorką w programie Viva Polska Hot or Not. Wiosną 2015 uczestniczyła w trzeciej edycji programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo. 26 maja 2015 wydała album pt. Między słowami. Wydawnictwo promowała tytułowym singlem, a także piosenkami: „Puls” (duet z Grzegorzem Hyżym) i „Szczęście”. „Między słowami” i „Szczęście” notowane były na liście najczęściej odtwarzanych utworów w polskich rozgłośniach radiowych AirPlay – Top, kolejno na 17. i 16. miejscu. W listopadzie 2016 wydała album z kolędami zatytułowany Kolędy. W lutym 2017 wydała singiel „Bez Ciebie”, którym zwiastowała swój siódmy album studyjny. 15 września 2017 podczas koncertu Debiuty w ramach 54. KFPP w Opolu zagrała recital z okazji 20 lat pracy artystycznej. Kolejnego dnia festiwalowego wygrała konkurs „Premiery” z utworem „Bez ciebie” i zdobyła Nagrodę im. Karola Musioła, a także nagrodę ZAiKS-u za najlepszy tekst do „Bez ciebie” wspólnie z Romanem Szczepankiem i Anną Dąbrowską. W 2018 zagrała samą siebie w filmie Patryka Vegi Kobiety mafii. 18 września 2020 wydała album pt. Pod skórą, który promowała singlem „Nigdy”. 

      źródło: wikipedia      

Lost Frequencies

 

 

Lost Frequencies, właśc. Felix De Laet (ur. 30 listopada 1993 w Brukseli) – belgijski producent muzyczny i muzyk, wykonujący muzykę z pogranicza elektroniki, electro, dance-popu, edm i house'u. 

 

W 2011 zaczął tworzyć swoje pierwsze nagrania, zaś jego pierwszym remiksem była przeróbka utworu „Crushcrushcrush” zespołu Paramore, którą wysłał kilku wytwórniom muzycznym, jednak nie otrzymał żadnych odpowiedzi. Pod koniec października 2014 pod pseudonimem Lost Frequencies opublikował swój remiks piosenki „Are You with Me” amerykańskiego piosenkarza muzyki country Eastona Corbina. Singel dotarł do pierwszego miejsca belgijskiej listy przebojów, zaś w ciągu kolejnych miesięcy dotarł do czołówki notowań m.in. w Austrii, Szwajcarii, Szwecji, Australii, Wielkiej Brytanii i Polsce. W listopadzie 2014 współtworzył utwór „Eagle Eyes” wraz z niemieckim producentem muzycznym Felixem Jaehnem oraz piosenkarką Linying. W kwietniu 2015 wyprodukował singel „Run” dla belgijskiej piosenkarki Emmy Bale. W lipcu wydał swój drugi singiel – „Reality”, w którym gościnnie zaśpiewał Janieck Devy. W 2017 zapowiedział pracę nad materiałem na drugą płytę. W 2018 wydała dwa utwory: „Melody”, do którego teledysk w serwisie YouTube osiągnął ponad 130 mln wyświetleń, oraz „Like I Love You”, który ma blisko 60 mln wyświetleń. W 2019 wydał album pt. Alive and Feeling Fine. W 2020 zajął 21. miejsce w plebiscycie „DJ MagTop 100 DJ's”. W 2021 r. rozpoczął współpracę z wytwórnią muzyczną Sony Music, z którą nagrał singiel „Rise”. Utwór ten miał swoją premierę 19 marca tego właśnie roku.  

      źródło: wikipedia      

Ewa Gawryluk

 

Ewa Anna Gawryluk (ur. 13 grudnia 1967 w Miastku) – polska aktorka filmowa i teatralna. 

Zadebiutowała rolą w filmie Wiatraki z Ranley (1989). Jako aktorka teatralna zadebiutowała po ukończeniu studiów w 1992 rolą Vicki w sztuce Michaela Frayna Czego nie widać w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Popularność przyniosła jej rola Ewy Nowak-Hoffer w serialu TVN Na Wspólnej, w którym gra od 2003. Zagrała Beatę, główną rolę żeńską w filmie Olafa Lubaszenki Sztos 2 (2011). Wystąpiła także w epizodycznych rolach w serialach: Niania (2006), Grzeszni i bogaci (2009), Hotel 52 (2011), Ojciec Mateusz (2013), Komisarz Alex (2014) i Na dobre i na złe (2014). Od 2015 gra Ewę Nowak w serialu Pierwsza miłość w telewizji Polsat. Była zastępcą prezesa zarządu Stowarzyszenia Aktorów Filmowych i Telewizyjnych (SAFT) w kadencji 2005–2009. Wybrana filmografia: 1992: Żegnaj, Rockefeller jako Tamara / 1993: Goodbye Rockefeller jako Tamara / 1995: Matki, żony i kochanki jako Ewa / 1997–1998: Z pianką czy bez jako Beata / od 2003: Na Wspólnej jako Ewa Nowak-Hoffer / od 2015: Pierwsza miłość jako Ewa Nowak / 2018: Podatek od miłości jako matka Klary / 2018–2019: O mnie się nie martw jako Iwona. 

      źródło: wikipedia      

Jacek Krzynówek

 

Jacek Kamil Krzynówek (ur. 15 maja 1976 w Kamieńsku) – polski piłkarz, który występował na pozycji pomocnika, reprezentant Polski. Wystąpił w 96 spotkaniach reprezentacji Polski, zdobywając 15 bramek. Był uczestnikiem turniejów finałowych mistrzostw świata w 2002 i w 2006 oraz Mistrzostw Europy w 2008, rozegrał na tych turniejach łącznie 9 meczów – jest jedynym zawodnikiem reprezentacji, który tego dokonał. Należy do Klubu Wybitnego Reprezentanta. Dwukrotnie wybierany był piłkarzem roku w plebiscycie „Piłki Nożnej” (2003, 2004). 

Karierę piłkarską rozpoczął w LZS Chrzanowice. Następnie w 1994 trafił do RKS Radomsko. W sezonie 1997/1998 awansował z drużyną z Bełchatowa do ekstraklasy. Jeszcze jako zawodnik GKS Bełchatów zadebiutował w reprezentacji Polski, 10 listopada 1998 w meczu ze Słowacją wygranym 3:1. W 1999 przeniósł się do 1. FC Nürnberg występującego w 2. Bundeslidze. Do drużyny narodowej powrócił na początku 2000, po objęciu funkcji selekcjonera przez Jerzego Engela, stając się wkrótce jednym z podstawowych zawodników drużyny, która wywalczyła awans w eliminacjach do Mistrzostw Świata w 2002. W 2002 przyczynił się do awansu 1. FC Nürnberg do 1. Bundesligi, został uznany za najlepszego lewoskrzydłowego 2. Bundesligi, a z reprezentacją Polski pojechał na Mundial w Korei Południowej i Japonii. W 2004 przeszedł do czołowej drużyny 1. Bundesligi – Bayeru 04 Leverkusen. Po nieudanym sezonie 2005/06 przeszedł do VfL Wolfsburg. 2 lutego 2009 Krzynówek przeszedł do Hannover 96, zawierając z tym klubem kontrakt obowiązujący do końca lipca 2010. W ostatnim swoim oficjalnym meczu wystąpił w listopadzie 2009 roku przeciwko Bayernowi Monachium. 15 sierpnia 2011 roku piłkarz oficjalnie ogłosił koniec kariery piłkarskiej. Pożegnalny mecz rozegrał 11 maja 2012 roku w Radomsku. 

      źródło: wikipedia