Lara Gessler

 

 

Lara Gessler (ur. 18 września 1989) - to restauratorka, absolwentka socjologii, autorka książek kucharskich. 

 

Lara Gessler: restauratorka, socjolożka, autorka książek kucharskich, osobowość medialna. Urodziła się w rodzinie, gdzie kuchnia zawsze odgrywała znaczącą rolę. Jako córka restauratorki Magdy Gessler i cukiernika Piotra Gesslera początkowo nie planowała iść w ślady swoich rodziców. Uzyskała dyplom prywatnej uczelni Collegium Civitas w Warszawie w zakresie socjologii i perfekcyjnie opanowała dwa języki - angielski i hiszpański. Jednak jej wrodzony talent kulinarny szybko dał o sobie znać. Najpierw gotowała dla przyjaciół, a potem zaczęła robić piękne torty. Cukiernictwo okazało się jej prawdziwą pasją, dlatego zdecydowała się kształcić w tym kierunku. Uczęszczała do szkoły cukierniczej w Londynie, a potem uczyła się w French Culinary Institute w Nowym Jorku. Praktyki zdobywała w prestiżowej restauracji wyróżnionej trzema gwiazdkami Michelin, a po powrocie do Polski wraz z mamą zaczęła zarządzać renomowanymi lokalami gastronomicznymi "Słodki Słony" i "U Fukiera". Swoje zdolności w zakresie socjologii wykorzystuje do zarządzania zespołem. Oprócz tego wydała dwie książki kucharskie "Orzechy i pestki" oraz "Słodki zielnik". Lara Gessler uwielbia swoją pracę, ale sprawy zawodowe nie przeszkadzają jej w budowaniu szczęśliwego życia prywatnego. W 2020 r. urodziła się jej córka Nena. Inspiracją do nadania tak oryginalnego imienia była książka "Kobiety Witkacego", w której żona słynnego dramaturga była nazywana w ten sposób. Jak się okazuje, imię to ma też korzenie w kulturze hebrajskiej i rzymskiej.  Znana z: Świat show-biznesu przedstawia ją przede wszystkim jako córkę słynnej restauratorki Magdy Gessler. Jednak Lara Gessler dała się poznać z wielu innych stron. Prowadziła swój program śniadaniowy w ramach "Dzień dobry TVN" i gościła w polskiej edycji programu "MasterChef". Oprócz tego można było ją na kanapie u Kuby Wojewódzkiego, a także w programie "Ameryka Express" - wraz ze swoim towarzyszem Piotrem Sałatą zajęła 6 miejsce. Restauratorka jest bardzo aktywna w mediach społecznościowych, a jej konto na Instagramie obserwuje prawie 250 tys. osób. Jest też znana ze swoich odważnych zdjęć - do swojej sesji ciążowej pozowała nago. Wiadomo też, że nie je mięsa i prowadzi zdrowy tryb życia. Swoją miłość i podziw dla rodziców wyraziła m.in. tatuażem na plecach, który przedstawia nóż, widelec, serwetkę oraz inicjały Magdy Gessler i Piotra Gesslera. 

Marcel Borowiec

 

 

Marcel Borowiec (ur. 25 września 1990 roku w Zielonej Górze) – aktor, model i lektor. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (2014). 20 września 2002 roku zadebiutował na deskach Teatru Syrena w Warszawie, uczestnicząc w spektaklu Żołnierz Królowej Madagaskaru Juliana Tuwima w reżyserii Wojciecha Adamczyka, wcielając się w postać Kazia.  W 2013 roku został absolwentem wydziału aktorskiego PWST w Krakowie. Współpracuje z Krakowskim Teatrem Scena STU.  W latach 2016-2018 występował w serii reklam telewizyjnych sieci sklepów „Saturn” (obecnie MediaMarkt), wraz z Wojciechem Mannem.  Prywatnie jest synem znanego lektora filmowego i telewizyjnego, Piotra Borowca, z wykształcenia aktora. 

Dawid Tyszkowski

 

 

Dawid Tyszkowski (ur. 11 lipca 2002 w Wołczynie) – polski piosenkarz, autor tekstów i kompozytor. Pochodzi z miejscowości Wołczyn w województwie opolskim. W 2022 roku zadebiutował singlem „Koszulka”, wydanym w wytwórni Fonobo. 10 czerwca 2022 wydał debiutancki minialbum, pt. Nadal nie śpię, a w 2023 debiutancki album Mój kot zaginął i już raczej nie wróci. 

źródło: wikipedia      

Olga Tokarczuk

Olga Nawoja Tokarczuk (ur. 29 stycznia 1962 w Sulechowie) – polska pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, psycholożka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018 , laureatka The Man Booker International Prize 2018 za powieść Bieguni oraz dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej „Nike” za powieści: Bieguni (2008) i Księgi Jakubowe (2015).

Zadebiutowała w 1979 na łamach pisma „Na przełaj”, gdzie pod pseudonimem „Natasza Borodin”. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 1993 wydaną wówczas Podróżą ludzi Księgi. Książka uzyskała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Publikowała m.in. w „Mandragorze”. W latach 1997–2000 była stałą współpracowniczką czasopisma „Charaktery”, pisząc dlań eseje. W 1995 ukazała się jej druga powieść, E.E. Książka opowiada o dojrzewaniu dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne. Dużym sukcesem Tokarczuk okazała się wydana w 1996 powieść Prawiek i inne czasy. Rok 1997 przyniósł zbiór opowiadań zatytułowany Szafa, a w 1998 pisarka opublikowała powieść pt. Dom dzienny, dom nocny. W 2004 ukazały się Ostatnie historie. Jest twórczynią opowiadania Bardo. Szopka, zawierającego opis ruchomej szopki z klasztoru redemptorystów w Bardzie. W 2006 roku ukazała się jej powieść Anna In w grobowcach świata. W pierwszej połowie października 2007 ukazała się jej powieść Bieguni. W rankingu tygodnika Wprost, obejmującym najlepiej zarabiających pisarzy w Polsce w 2019, zajęła 3. miejsce. Do sierpnia 2020 była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, następnie przystąpiła do stowarzyszenia Unia Literacka. W latach 2019–2021 asystentką Olgi Tokarczuk była ukraińska poetka Iryna Wikyrczak, następnie asystentką została tłumaczka i dziennikarka Jana Karpienko. W 2019 roku brytyjski dziennik The Guardian umieścił powieść Prowadź swój pług przez kości umarłych na liście 100 najlepszych książek XXI wieku na miejscu 75. W 2023 roku niemiecki tygodnik Die Zeit opublikował listę 100 najlepszych książek literatury światowej, znalazła się na niej książka Bieguni. W 2024 roku amerykański dziennik The New York Times umieścił powieść Empuzjon na liście 100 najlepszych książek roku, a amerykański tygodnik Time umieścił Prowadź swój pług... na miejscu 73 na liście 100 najlepszych thrillerów opublikowanych po 1800 roku. W 2025 roku niemiecki tygodnik Der Spiegel opublikował listę 100 najlepszych książek z lat 1925-2025, znalazły się na niej Księgi Jakubowe. Der Spiegel wyróżnił jeszcze Sklepy cynamonowe Brunona Shulza, w pozostałych przypadkach książki Olgi Tokarczuk były jedynymi wyróżnionymi pozycjami z Polski. 2 grudnia 2019 we Wrocławiu zapowiedziała powołanie fundacji, z siedzibą w willi Tymoteusza Karpowicza przy ul. Krzyckiej 29, która za swoje cele obierze m.in. wspieranie i promocję polskiej kultury, w tym pisarzy i tłumaczy; działanie na rzecz praw człowieka, w tym przeciwdziałanie dyskryminacji i ograniczaniu swobód obywatelskich oraz ochronę środowiska, w tym walkę o prawa zwierząt. Pisarka na fundusz założycielski przekaże 350 tys. zł z nagrody Nobla. W 2025 została wybrana na zastępczynię przewodniczącego międzynarodowego stowarzyszenia pisarzy PEN International. Według Instytutu Książki do października 2019 ukazały się 193 tłumaczenia książek Olgi Tokarczuk. Następnych 12 pojawiło się pod koniec 2019 i w 2020, m.in. w Bułgarii, Egipcie, Izraelu, Korei Południowej, Serbii i na Ukrainie. 90 tłumaczy przełożyło jej książki na 37 języków, w tym na najczęściej używane na świecie, m.in.: angielski, arabski, chiński, hindi, hiszpański, japoński, niemiecki, perski, portugalski i rosyjski. 

źródło: wikipedia      

Przemysław Skowron

 

 

Przemysław Jan Skowron (ur. 4 marca 1974 w Rzeszowie) – polski dziennikarz radiowy, od 1997 związany z RMF FM. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, student Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej i dziennikarstwa w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. 

 

Pracę w radiu rozpoczął w sierpniu 1997, w krakowskim radiu Wanda, gdzie trafił po wielomiesięcznej podróży po Ameryce Północnej. W listopadzie 1997 poprowadził w RMF FM pierwszy ze swoich, nocnych programów, stanowiących cykl poświęcony szeroko rozumianej tematyce UFO, duchów i wszelkiego rodzaju zjawisk paranormalnych. W 1998 pracował jako wydawca informacyjnego serwisu lokalnego, a w 1999 objął nocne pasmo – Kobranocka FM; popularną audycję w ramach której prezentował i czytał najlepsze opowiadania literatury kryminalnej, SF i horrory. W ramach audycji przeczytał również powieść „Czterej pancerni i pies”. W 2000 został wydawcą, autorem i współprowadzącym programu Misja Specjalna dotyczącego historii i tajemnic XX wieku. Od roku 2001 współprowadził z Witoldem Lazarem popołudniowy magazyn naukowy Świat na żółto i na niebiesko. Jest autorem licznych pozycji satyrycznych pojawiających się na antenie RMF FM; „Krzyżacy”, „Kanon Lektur Szkolnych”, „Czerwone Słoneczko – fanklub Leszka Millera”, „Słownik damsko-męski”, „Wiadomości z przyszłości”, „Polska Kronika Radiowa”, „Mobilki” i wiele innych. W 2003 był jednym z pierwszych prowadzących radia RMF Classic, a w 2004 został, wraz z Tomaszem Olbratowskim, Marcinem Ziobro i Witoldem Lazarem prowadzącym porannego pasma RMF FM – Wstawaj szkoda dnia. W latach 2005–2006 można go było usłyszeć na antenie radia RMF Maxxx, gdzie prezentował efekty swojej poetyckiej twórczości. W latach 2013–2015 poranny program prowadził wraz z Robertem Karpowiczem, w latach 2015–2016 z Mariuszem Kałamagą, w latach 2016–2017 z Kamilem Baleją, a od września 2017 z Tomaszem Olbratowskim i Mariuszem Kałamagą. W latach 2006–2007 związany był z krakowskim ośrodkiem Telewizji Polskiej, prowadząc programy o tematyce kulturalnej; „Regiony kultury. Nowości” oraz „Wejściówka”. Współpracował również ze stacją przy innych programach o tematyce kulturalnej i społecznej. 

źródło: wikipedia      

Andrzej Poniedzielski

 

Andrzej Poniedzielski (ur. 4 lipca 1954 w Iwaniskach) – polski poeta, pieśniarz, konferansjer, autor tekstów piosenek, satyryk, humorysta, gitarzysta, twórca scenariuszy, reżyser, artysta kabaretowy i aktor. Członek Akademii Fonograficznej Związek Producentów Audio-Video (ZPAV). 

Jest autorem łącznie ponad 400 wierszy i piosenek, w tym tekstów ponad 20 piosenek Elżbiety Adamiak. W 1984 roku opublikował tomik swoich wierszy pt. Chyba już można..., zawierający kilkadziesiąt tekstów, wierszy i piosenek z lat 1977–1982, m.in. Bawitko, Kardiogram, Koń, szabelka i butelka, Nos Kościuszki oraz Piosenkę o chyba jeszcze miłości. Pisał także teksty dla Edyty Geppert, Anny Marii Jopek, Seweryna Krajewskiego, Maryli Rodowicz, Lory Szafran, Anny Treter, Grzegorza Turnaua i Tadeusza Woźniaka. Pisał teksty do muzyki Elżbiety Adamiak, Seweryna Krajewskiego, Włodzimierza Nahornego, Janusza Strobla, Jerzego Satanowskiego. W 1987 nakładem wytwórni Pronit wydał album muzyczny pt. Elżbieta Adamiak & Andrzej Poniedzielski - Live.W latach 90. zajmował się biznesem związanym z artykułami motoryzacyjnymi. W 1995 założył kabaret literacki Przechowalnia. W 1999 wspólnie z Arturem Andrusem zaczął prowadzić wieczory kabaretowe w „Przechowalni”. 4 lipca 2002 roku w ramach Olsztyńskich Spotkań Zamkowych „Śpiewajmy Poezję” wydał album pt. 13 łatwych utworów tanecznych, za który otrzymał nominację do Fryderyków w kategorii „piosenka poetycka”. Od 2001 roku pisze felietony dla łódzkiego miesięcznika kulturalnego „Kalejdoskop”. Od kwietnia 2003 do 2009 roku pisał „Felietony z wierszem” dla miesięcznika „Zwierciadło”. W marcu 2007, przyjmując propozycję Gustawa Holoubka, objął kierownictwo literackie „Sceny na dole” w warszawskim Teatrze Ateneum. 24 kwietnia 2012 roku wydał album koncertowy pt. Chyba już można... będący zapisem jego występu w Teatrze Małym w Łodzi. W 2014 roku miał premierę program jubileuszowy z okazji 60 urodzin pt. „Monday-Day, czyli Sing, Spring & Drink” w warszawskim Teatrze Ateneum, w którym Poniedzielski prezentował swoje najlepsze piosenki z całej swojej twórczości. W październiku 2016 roku nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazało się najpełniejsze wydanie wierszy i piosenek Andrzeja Poniedzielskiego pod tytułem Dla duszy – gram. W 2017 wydał album Melo Nie Dramat, który nagrał z Sylwią Różycką. Od lipca 2020 do lutego 2025 na antenie internetowego Radia Nowy Świat prowadził w niedzielne wieczory muzyczną audycję pt. Piosennik. 

źródło: wikipedia      

Robert El Gendy

 

 

Robert El Gendy to polski dziennikarz i prezenter telewizyjny, który zyskał popularność dzięki swojemu profesjonalizmowi i charyzmatycznej osobowości. Urodził się 21 grudnia 1978 roku i od wielu lat jest związany z mediami, w szczególności z Telewizją Polską (TVP). Jego kariery zawodowej nie można rozpatrywać bez wspomnienia o programie „Pytanie na Śniadanie”, gdzie pełni rolę prowadzącego. Dzięki swojemu naturalnemu urokowi i zdolności do nawiązywania kontaktu z widzami, szybko stał się jednym z ulubionych prezenterów w Polsce.  Oprócz pracy w telewizji, Robert El Gendy jest także aktywny w mediach społecznościowych, gdzie dzieli się z fanami fragmentami swojego życia zawodowego i prywatnego. Jego zaangażowanie i profesjonalizm przyciągają uwagę zarówno widzów, jak i współpracowników. Robert jest również znany z udziału w różnych projektach charytatywnych, co dodatkowo podkreśla jego społeczną odpowiedzialność i zaangażowanie.  Jego rozpoznawalność i popularność nie ograniczają się jedynie do telewizji. Dzięki swojej otwartości i autentyczności, Robert El Gendy zdobył sympatię szerokiego grona odbiorców, co czyni go postacią godną uwagi zarówno na ekranie, jak i poza nim. 

Beata Tadla

Beata Edyta Tadla (ur. 14 czerwca 1975 w Legnicy) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna oraz prezenterka telewizyjna. 

Ukończyła szkołę muzyczną w klasie fortepianu oraz studia na kierunku kulturoznawstwo i zarządzanie instytucjami kultury na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a także studia podyplomowe w zakresie kształcenia głosu i mowy na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym w Warszawie. W trakcie studiów była reporterką i redaktorką warszawskich rozgłośni: Eska, Super FM i Plus, a także rozpoczęła pracę w telewizji – debiutowała na antenie TV Puls. W sierpniu 2004 została prezenterką TVN Style, gdzie do 2006 prowadziła magazyn Klub młodej mamy. Od 13 października 2005 do 27 kwietnia 2012 związana była z redakcją TVN24 – początkowo przygotowywała reportaże emitowane w serwisie informacyjnym Dzień na żywo, następnie prowadziła program, z czasem została też prowadzącą serwisy: Magazyn 24 godziny, Fakty po Faktach i Fakty po południu, a od 6 października 2007 do 22 kwietnia 2012 współprowadziła weekendowe wydania Faktów w TVN. Od 6 listopada 2012 do 3 stycznia 2016 była gospodynią głównego wydania Wiadomości. Od września 2013 do stycznia 2016 prowadziła w TVP Info program Dziś wieczorem, a od grudnia 2012 do czerwca 2013 prowadziła poniedziałkowe wydania porannego programu TVP1 Kawa czy herbata? 2014 pojawiła się gościnnie w serialu Barwy szczęścia. W 2017 pojawiła się w serialu Wataha. Wiosną 2018 w parze z Janem Klimentem zwyciężyła w finale ósmej edycji programu rozrywkowego Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Od stycznia 2019 współpracuje z Radiem Zet, dla którego prowadzi audycje To właśnie weekend. Od lutego do lipca 2019 współprowadziła program Bez ograniczeń w Superstacji. Od marca 2020 do 30 stycznia 2024 była jedną z prowadzących program internetowy Onet Rano. W lutym 2024 powróciła po ośmiu latach do Telewizji Polskiej, gdzie od 3 lutego tego samego roku współprowadzi (z Tomaszem Tylickim) Pytanie na śniadanie w TVP2. 

źródło: wikipedia      

Anna Seniuk

 

Anna Seniuk-Małecka (ur. 17 listopada 1942 w Stanisławowie) – polska aktorka teatralna i filmowa, profesor sztuk teatralnych (1998), od 1998 profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Jest mamą Grzegorza Małeckiego.

 

W 1964 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie i zadebiutowała na scenie rolą Irmy w Wariatce z Chaillot J. Giraudoux w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. W latach 1964–1970 była aktorką Starego Teatru w Krakowie. Następnie wchodziła w skład zespołów Teatru Ateneum (1970–1974, 1991–2003), Teatru Powszechnego w Warszawie (1977–1982) i Teatru Polskiego (1982–1991). Od roku 2003 występuje w Teatrze Narodowym w Warszawie. Tytuł naukowy profesora uzyskała 22 lipca 1998 roku.  Występowała także w Teatrze Telewizji, w filmach i w licznych serialach. Niezapomnianą kreację aktorską Magdy Karwowskiej stworzyła w jednym z najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych: Czterdziestolatku i Czterdziestolatku 20 lat później w reżyserii Jerzego Gruzy. Współpracuje z Teatrem Polskiego Radia od lat 70. XX w. Do tej pory zagrała ponad 40 ról radiowych, wśród nich znalazły się także słuchowiska dla dzieci. Otrzymała wiele nagród. W 1979 roku została nagrodzona Nagrodą Prezesa Rady Ministrów II stopnia za kreacje aktorskie. Laureatka Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr” – za sezon 1991/1992, za rolę Dulskiej w Moralności Pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej w Teatrze TV i Nagrody im. Ireny Solskiej (2016).  Wybrana filmografia: 1965: Głos ma prokurator – Zofia Trepa / 1968: Stawka większa niż życie – Elsa Schmidtke / 1968: Lalka – prostytutka Magdalenka / 1971: Niedziela Barabasza – Żona Barabasza / 1974–1977: Czterdziestolatek – Magda Karwowska / 1974: Potop – Marynia Gasztowtówna-Pacunelka / 1976: Motylem jestem, czyli romans 40-latka – Magda Karwowska / 1981: Konopielka – Handzia / 1984: Szaleństwa panny Ewy – Szymbartowa / 1993: Czterdziestolatek 20 lat później – Magda Karwowska / 1995: Awantura o Basię – doktorowa Budzisz / 1996: Tajemnica Sagali – sąsiadka Zawilskich / 2005: Egzamin z życia – Jadwiga Kleiberg / 2010: Na dobre i na złe – Jagoda Kwiecińska, babcia Bartka / 2011: Wszyscy kochają Romana – Maryla / 2017: Syn Królowej Śniegu – Zofia / 2018 – 2022: Leśniczówka – doktor Czesława Ździebłowska / 2022: Niebezpieczni dżentelmeni – pani Leszczyńska / 2024: Nic na siłę – Halina Madej. 

źródło: wikipedia

Nelly Furtado

Nelly Kim Furtado (ur. 2 grudnia 1978 w Victorii) – kanadyjska piosenkarka, autorka tekstów, producentka muzyczna i aktorka pochodzenia portugalskiego. 

Podczas występu w klubie Lee’s Palace w Toronto została dostrzeżona przez Geralda Eatona, który pomógł jej w pracach przy debiutanckim albumie studyjnym pt. Whoa, Nelly!, nagranym na zlecenie DreamWorks Records. Pierwszy singiel – „Party’s Just Begun (Again)” został wydany na ścieżce dźwiękowej do filmu W matni. Album stał się światowym sukcesem po wydaniu trzech kolejnych singli: „I’m Like a Bird” (za który Furtado otrzymała Nagrodę Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance), „Turn Off the Light” i „...on the Radio (Remember the Days)”. 25 listopada 2003 wydała drugi album pt. Folklore, który był promowany na trasie Come as You Are Tour. Na płycie znalazła się m.in. piosenka „Força”, hymn Mistrzostw Europy w piłce nożnej 2004, które odbyły się w Portugalii. Głównym singlem promującym album jest „Powerless (Say What You Want)”. Drugim singlem jest „Try”. Kolejny singiel to „Força”. Dwa ostatnie to „Explode” i „The Grass Is Green”.23 maja 2006 wydała trzeci album pt. Loose, który promowała singlem „Maneater”. Na trzecim albumie gościnnie udzielili się m.in. Pharrell Williams, Timbaland i Ms. Jade. Album stał się numerem jeden w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale też w wielu innych krajach. 16 lutego 2007 rozpoczęła Get Loose Tour. Na cześć tej wizyty lokalne władze ustanowiły 21 marca 2007 Dniem Nelly Furtado. 1 kwietnia 2007 była wykonawcą i gospodarzem na Juno Awards 2007 w Saskatoon. Odebrała wszystkie pięć nagród, do których była nominowana, w tym za Album Roku i Singel Roku. Wystąpiła też na Concert for Diana na stadionie Wembley w Londynie, 1 lipca 2007, gdzie wykonała „Say It Right”, „Maneater” i „I’m Like a Bird”. W 2007 wraz z Justinem Timberlake’iem wzięli udział w nagraniu singla Timbalanda „Give It to Me”. 30 marca 2009 ukazała się płyta Flo Ridy pt. R.O.O.T.S., na której znalazł się utwór „Jump” wykonywany z Nelly Furtado. 14 września piosenkarka wydała czwarty album studyjny pt. Mi Plan. Została zaproszona do współpracy z DJ Tiësto, z którym nagrała utwór „Who Wants to Be Alone”. 12 listopada 2010 wydała składankę pt. The Best of Nelly Furtado. Na potrzeby filmu Gnomeo i Julia Nelly Furtado i Elton John nagrali cover piosenki „Crocodile Rock”. 14 września 2012 wydała kolejny album studyjny pt. The Spirit Indestructible. 31 marca 2017 wydała album studyjny pt. The Ride. Siódmy album studyjny Furtado, 7, został wydany 20 września 2024 roku. 

źródło: wikipedia