In-Grid

In-Grid, właśc. Ingrid Alberini (ur. 11 września 1978 w Guastalli) – włoska piosenkarka wykonująca muzykę pop i dance głównie w języku francuskim, ale także angielskim. 

Działalność artystyczną rozpoczęła od nawiązania współpracy z włoskim duetem producentów: Alfredem „Larrym” Pignagnoli i Marco Soncinim. Zadebiutowała w lipcu 2002 singlem „Tu es foutu”, który osiągnął sukces komercyjny. Następnie wydała single „In-Tango” i „Shock”, którymi promowała swój album pt. Rendez-Vous z 2003. Dużą popularnością cieszy się szczególnie w Polsce, gdzie w 2003 była muzycznym gościem reality show Bar w telewizji Polsat, a w 2004 wystąpiła podczas polskich eliminacji do Konkursu Piosenki Eurowizji. W 2004 wydała album pt. La vie en rose, na którym umieściła standardy francuskiej muzyki popularnej zaaranżowane w stylistyce dance. Wróciła do Polski, występując podczas koncertu „Viva la France” na festiwalu w Sopocie. W 2005 wydała album pt. Voilà !, który promowała przebojem „Mama mia”. W 2006 była jedną z jurorek Sopot Festivalu. Pod koniec listopada 2007 do radia trafiła piosenka „I Love”, którą nagrała w duecie ze Stachurskym i którą wykonała z piosenkarzem jako gość muzyczny w programie Piosenka dla Europy 2008.W kwietniu 2009 wydała singiel „Le Dragueur”, którym zapowiadała album pt. Passion. Latem zajęła z tą piosenką czwarte miejsce w konkursie na zagraniczny hit lata podczas Sopot Hit Festiwal 2009. W 2011 wydała album pt. Lounge Musique zawierający muzykę chilloutową oraz wystąpiła jako gość specjalny w jednym z odcinków rumuńskiej wersji programu X Factor. We wrześniu 2012 wydała singiel „La Trompette”, który nagrała we współpracy z Garym Caosem i Rico Bernasconim.

źródło: wikipedia      

Paweł Wawrzecki

Paweł Wawrzecki (ur. 12 lutego 1950 w Warszawie) – polski aktor filmowy oraz teatralny, prezenter telewizyjny i artysta kabaretowy. Najbardziej znany z ról w serialach telewizyjnych: Złotopolscy, Graczykowie, Graczykowie, czyli Buła i spóła, Daleko od noszy oraz Kowalscy kontra Kowalscy. 

Jego ekranowym debiutem była rola w filmowej adaptacji Mazepy Gustawa Holoubka (1975). Zagrał Jeremiego w filmie Akcja pod Arsenałem Jana Łomnickiego (1977) i Pawła w filmie Spirala Krzysztofa Zanussiego (1978), a w 1980 roku zagrał epizod w komedii Stanisława Barei Miś. W 1998 roku dostał jedną z głównych ról w telenoweli Złotopolscy, w której kreował postać Wiesława Gabriela, syna Eleonory, komendanta posterunku policji na Dworcu Centralnym w Warszawie, za którą był trzykrotnie nominowany do Telekamer (1999, 2004 i 2005). W 1999 roku związał się z kolejną produkcją, serialem komediowym Graczykowie (później przemianowanym na Graczykowie, czyli Buła i spóła), gdzie przez dwa lata grał jedną z głównych ról Romana „Bułę” Bułkowskiego. W międzyczasie zagrał w komedii romantycznej Zakochani (2000) Piotra Wereśniaka z Magdaleną Cielecką i Bartoszem Opanią. W latach 2001–2003 grał jedną z głównych ról doktora Kidlera w sitcomie Szpital na perypetiach, od 2003 roku znanym jako Daleko od noszy. Od 2021 roku grał Zenona Kowalskiego w serialu Polsatu pt. Kowalscy kontra Kowalscy. W 2002 roku został laureatem nagrody dla Najlepszego Aktora Komediowego, wręczonej podczas III Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście.  

źródło: wikipedia      

Fisz

 

Fisz, właśc. Bartosz Waglewski (ur. 19 marca 1978 w Warszawie) – polski muzyk, kompozytor, wokalista i instrumentalista, a także producent muzyczny. Pisze teksty, zwykle oparte na zabawie słowem. Zajmuje się także malarstwem. Członek zespołów Tworzywo Sztuczne, Bassisters Orchestra, Kim Nowak oraz radiowej orkiestry The Redaktors. Wraz z ojcem – Wojciechem Waglewskim – prowadził audycję „Magiel Wagli” w Programie Trzecim Polskiego Radia, a aktualnie audycję „Wagle” w internetowym Radiu Nowy Świat. W 2011 roku Waglewski został sklasyfikowany na 22. miejscu listy 30 najlepszych polskich raperów według magazynu Machina. Jest synem muzyka Wojciecha Waglewskiego i starszym bratem Piotra Waglewskiego.

 

Styl Fisza nie mieści się w jednym gatunku muzycznym. Na początku był członkiem hip-hopowego warszawskiego zespołu RHX. Na pierwszym solowym albumie, Polepione dźwięki (2000), nadal ocierał się o hip-hop; wskazywano na jego inspiracje twórczością Mos Defa. Rok później ukazał się kolejny album Fisza zatytułowany Na wylot. W 2002 roku jako pierwszy artysta hip-hopowy wystąpił w Muzycznym Studio Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Później rozpoczął eksperymenty muzyczne między innymi z jazzem na płycie F3, by wrócić do swoich hiphopowych korzeni na płycie Piątek 13.  Fisz zdobył 8 nominacji do Nagrody Akademii Fonograficznej Fryderyk. W 2001 roku kolejna nominacja album roku hip hop („Na wylot”). W 2003 Fisz i Emade jako Tworzywo Sztuczne zostali nominowani w kategorii album roku muzyka klubowa („F3”). Tworzywo Sztuczne zdobyło nominację do Fryderyka 2004 za album roku muzyka alternatywna („Wielki Ciężki Słoń”). W 2006 roku Fisz razem z bratem Emade otrzymał dwie nominacje do Fryderyków – album roku hip hop / r&b (Piątek 13) i grupa roku (FiszEmade). Fisz zdobył nagrodę Machiner 2000 w kategorii „Płyta niszowa” oraz za sprawą Pawła Sito, wówczas szefa Radiostacji, nominację do „Paszportu Polityki” w kategorii „Jazz, Rock, Pop, Estrada”. „Polepione dźwięki” wybrane zostały polską płytą roku 2000 przez redakcję pisma „Fluid”. Hiphopowy miesięcznik „Klan” nazwał Fisza „najlepszym / najważniejszym wykonawcą polskim 2001”, jego brata Emade „najlepszym / najważniejszym producentem polskim 2001” a video do singla „Tajemnica” – „najlepszym klipem polskim 2001”. W kwietniu 2005 roku cała trójka – Fisz, Emade oraz ich ojciec Wojciech Waglewski – otrzymała wspólnie (obok 4 innych wyróżnionych) „Fenomen”, nagrodę tygodnika „Przekrój”. W styczniu 2007 otrzymał razem z Emade Paszport „Polityki” w kategorii pop-rock-estrada za (jak napisano w uzasadnieniu): „twórcze poszukiwania i wyznaczanie standardów na krajowej scenie, nową definicję hip-hopu i konsekwentny kurs pod prąd”. Fisz Emade otrzymali również nominację do nagrody Asy Empiku w kategorii najlepszy album hip hop 2006 za „Piątek 13". W 2012 roku wraz z Emade uzyskał nominację do Fryderyka za album Zwierzę bez nogi w kategoriach Album roku hip-hop/reggae/R&B i Najlepsza oprawa graficzna albumu. 

źródło: wikipedia      

Ewa Bem

 

 

 

Ewa Maria Bem-Sibilska (ur. 23 lutego 1951 w Warszawie) – polska wokalistka jazzowa, wykonująca także muzykę pop oraz blues, autorka tekstów piosenek. Uznawana za jedną z najpopularniejszych wokalistek jazzowych w Polsce, nazywana „pierwszą damą polskiego jazzu”. Do historii piosenki jazzowej i rozrywkowej weszły jej wykonania utworów: „Żyj kolorowo”, „Moje serce to jest muzyk”, „Pomidory”, „Gram o wszystko” czy „Wyszłam za mąż, zaraz wracam”. Współpracowała z czołówką muzyków jazzowych, takimi jak Andrzej Jagodziński, Marek Bliziński czy Jan Ptaszyn Wróblewski, poza tym występowała także z grupami Big Warsaw Band, Alex Band i Górny Orchestra. Koncertowała w Polsce i na całym świecie, m.in. na Kubie, w Indiach, państwach skandynawskich, Czechosłowacji, państwach Europy Zachodniej oraz USA.  

 

Karierę artystyczną rozpoczęła w 1969 w Grupie Bluesowej Stodoła. W 1970 wystąpiła z kwartetem Zbigniewa Seiferta na festiwalu Jazz Jamboree w ramach koncertu „Nowe twarze w polskim Jazzie”. W tym samym roku została wokalistką zespołu Bemibek (potem nazwa została zmieniona na Bemibem). Z zespołem wypromowała przeboje takie jak: „Kolorowe lato”, „Sprzedaj mnie wiatrowi” czy „Podaruj mi trochę słońca”. Po rozpadzie grupy w 1974 rozpoczęła karierę solową. W czerwcu 1975 z utworem „Miłość jest jak niedziela” wystąpiła w koncercie „Premier” na 13. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, ponadto odebrała nagrodę za interpretację za wykonanie piosenki „Kolega Maj”. W latach 1983–1984 i 1986–1987 została okrzyknięta wokalistką roku w plebiscycie „Jazz Forum”. W lipcu 1986 za wykonanie utworu „Gram o wszystko” otrzymała wyróżnienie na 23. KFPP w Opolu. W 1995 przerwała karierę, koncentrując się na życiu rodzinnym. W 1997 powróciła na rynek fonograficzny albumem pt. Bright Ella’s Memorial, za który odebrała Fryderyka za Najlepszy album jazzowy. W 2000 świętowała 30-lecie pracy artystycznej występem z kompilacją swoich największych hitów na 37. KFPP w Opolu. Rok później wydała album Mówię tak, myślę nie, za który otrzymała Fryderyka w kategorii Album roku – pop, ponadto odebrała statuetkę dla wokalistki roku.  W latach 2000–2003 była przewodniczącą jury w programie TVN Droga do gwiazd. W 2007 wydała album pt. Kakadu, za który rok później odebrała status złotej płyty. W 2008 otrzymała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 19 sierpnia wystąpiła w koncercie TVN24 #Nasze20Lecie w ramach Top of the Top Sopot Festival 2021, a 18 października wydaniem utworu „Wyrzeźbiłam twoją twarz w powietrzu” zapowiedziała album koncertowy pt. Live. 

źródło: wikipedia      

Beata Rybotycka

 

 

Beata Maria Anna Rybotycka (ur. 21 lipca 1964 w Gliwicach) – polska aktorka i piosenkarka. 

Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (dyplom w 1987). Zadebiutowała w teatrze w 1988. Występowała w: Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1987–1997), Teatrze STU (1990, 1992, 1995, 1998, 2000-2023), Piwnicy pod Baranami (od 1989), Teatrze Ludowym w Nowej Hucie (1990), Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni (1994). Jest żoną Krzysztofa Jasińskiego. Jej ciotką była aktorka Lidia Rybotycka-Zaremba.

źródło: wikipedia      

KęKę

 

 

KęKę, również Kę, Kędzior, Kiki, Mr Kękę, KęKi, właśc. Piotr Dominik Siara (ur. 15 września 1983 w Radomiu) – polski raper. Swoją karierę rozpoczął w radomskim podziemiu w 2001 roku. Od 2013 roku związany z wytwórnią Prosto, w której wydał krążki Takie rzeczy (2013) oraz Nowe rzeczy (2015). Obie płyty okazały się ogromnym sukcesem sprzedażowym, pierwszy krążek otrzymał certyfikat platynowej płyty,  kolejny potrójną platynę. Powołał do życia własną wytwórnię, w której w 2016 roku wydał swój trzeci album pt. Trzecie Rzeczy. Tytuł bardzo szybko przypadł do gustu fanom i niedługo po premierze uzyskał status podwójnej platyny.

 

Przed rozpoczęciem kariery rapera pracował jako listonosz w Radomiu. W 2007 roku stworzył wraz z raperem i producentem muzycznym Kotzim album EP Weź nas podrób, nagranym w ramach projektu KoKę. Wcześniej, na początku roku ukazał się drugi nielegal KęKę nagrany we współpracy Kotzim zatytułowany BoaSnake’s, sygnowany jako produkcja Boa’s. W 2012 roku KęKę został zaproszony do udziału w projekcie Popkiller młode wilki 2012. 4 listopada 2013 Na początku 2014 roku został opublikowany trzeci teledysk promujący Takie rzeczy – „Zostaję” ukazał się pierwszy album rapera zatytułowany Takie rzeczy. Latem muzyk wystąpił na kolejnych festiwalach m.in.: na Hip Hop Raport Projekt w Ełku, Hip Hop Na Żywca 2014, Mazury Hip Hop Festiwal oraz Hip Hop Kemp w Czechach.W październiku do sprzedaży trafiła kompilacja nagrań Nowe pokolenie 14/44 z udziałem KęKę. W międzyczasie raper gościł na debiutanckim albumie producenckim Pawbeatsa – Utopia, drugiej płycie Czarnego Nokturny & demony oraz płycie Made in Heaven projektu rapera Palucha i producenta Chrisa Carsona – PCC. 

źródło: wikipedia      

Lola Young

Lola Emily Mary Young (ur. 4 stycznia 2001 w Londynie) – brytyjska wokalistka oraz autorka tekstów piosenek. 

Jak przekazała w jednym z wywiadów, od zawsze tworzy muzykę, a pierwszą piosenkę napisała w wieku 11 lat. Young uczęszczała do BRIT School, gdzie doskonaliła swoje umiejętności i została wybrana zwycięzcą konkursu wokalnego Open Mic UK w wieku 15 lat za piosenkę „Never Enough”. W 2016 roku Young pojawiła się w brytyjskim talent show Got What It Takes? emitowanym przez CBBC, gdzie zajęła drugie miejsce. W 2018 roku ukończyła BRIT School i kontynuowała występy na lokalnych koncertach i wydarzeniach open mike. W ten sposób zwróciła uwagę Nicka Shymansky'ego (byłego menedżera Amy Winehouse) oraz Nicka Huggetta (byłego współpracownika Adele). Wkrótce obaj zostali jej menedżerami. W 2019 roku Young podpisała kontrakt z Island Records i wydała swój debiutancki singiel „6 Feet Under”, po którym ukazała się EP Intro. Jej kolejna EP, Renaissance, została wydana 28 kwietnia 2020 roku. W 2021 roku Young zyskała szersze uznanie dzięki występowi w The Late Late Show with James Corden i interpretacji „Together in Electric Dreams w świątecznej reklamie Johna Lewisa. Została nominowana do Brit Awards w kategorii Wschodząca Gwiazda. Główny singiel Young z jej debiutanckiego albumu, „Stream of Consciousness”, został wydany 25 listopada 2022 roku, a następnie odbyła udaną trasę koncertową po Europie. Album My Mind Wanders and Sometimes Leaves Completely został wydany w 2023 roku. 21 czerwca 2024 roku Young wydała swój drugim album This Wasn't Meant for You Anyway, który zawierał single: „Wish You Were Dead”, „Conceited”, „Big Brown Eyes” oraz platynowy singiel numer 1 „Messy. „Messy” przez cztery tygodnie znajdowało się na szczycie listy przebojów UK Singles Chart. Utwór ten uczynił również Young najmłodszą brytyjską solową artystką, która osiągnęła pierwsze miejsce od czasu singla Dua Lipy „New Rules” z 2017 rok. W kwietniu 2025 roku „Messy” stało się najpopularniejszym singlem brytyjskiego artysty na świecie. 21 stycznia 2025 roku Young wykonała utwór „Messy” w programie The Tonight Show Starring Jimmy Fallon. 11 kwietnia 2025 roku wystąpiła na Coachella Festival 2025. 16 maja 2025 wydała singiel „One Thing” stanowiący zapowiedź jej trzeciego albumu. 18 czerwca 2025 roku wydała kolejny singel „Not Like That Anymore”, zapowiadając premierę albumu I’m Only F**king Myself na 19 września 2025. 

źródło: wikipedia      

Lara Gessler

 

 

Lara Gessler (ur. 18 września 1989) - to restauratorka, absolwentka socjologii, autorka książek kucharskich. 

 

Lara Gessler: restauratorka, socjolożka, autorka książek kucharskich, osobowość medialna. Urodziła się w rodzinie, gdzie kuchnia zawsze odgrywała znaczącą rolę. Jako córka restauratorki Magdy Gessler i cukiernika Piotra Gesslera początkowo nie planowała iść w ślady swoich rodziców. Uzyskała dyplom prywatnej uczelni Collegium Civitas w Warszawie w zakresie socjologii i perfekcyjnie opanowała dwa języki - angielski i hiszpański. Jednak jej wrodzony talent kulinarny szybko dał o sobie znać. Najpierw gotowała dla przyjaciół, a potem zaczęła robić piękne torty. Cukiernictwo okazało się jej prawdziwą pasją, dlatego zdecydowała się kształcić w tym kierunku. Uczęszczała do szkoły cukierniczej w Londynie, a potem uczyła się w French Culinary Institute w Nowym Jorku. Praktyki zdobywała w prestiżowej restauracji wyróżnionej trzema gwiazdkami Michelin, a po powrocie do Polski wraz z mamą zaczęła zarządzać renomowanymi lokalami gastronomicznymi "Słodki Słony" i "U Fukiera". Swoje zdolności w zakresie socjologii wykorzystuje do zarządzania zespołem. Oprócz tego wydała dwie książki kucharskie "Orzechy i pestki" oraz "Słodki zielnik". Lara Gessler uwielbia swoją pracę, ale sprawy zawodowe nie przeszkadzają jej w budowaniu szczęśliwego życia prywatnego. W 2020 r. urodziła się jej córka Nena. Inspiracją do nadania tak oryginalnego imienia była książka "Kobiety Witkacego", w której żona słynnego dramaturga była nazywana w ten sposób. Jak się okazuje, imię to ma też korzenie w kulturze hebrajskiej i rzymskiej.  Znana z: Świat show-biznesu przedstawia ją przede wszystkim jako córkę słynnej restauratorki Magdy Gessler. Jednak Lara Gessler dała się poznać z wielu innych stron. Prowadziła swój program śniadaniowy w ramach "Dzień dobry TVN" i gościła w polskiej edycji programu "MasterChef". Oprócz tego można było ją na kanapie u Kuby Wojewódzkiego, a także w programie "Ameryka Express" - wraz ze swoim towarzyszem Piotrem Sałatą zajęła 6 miejsce. Restauratorka jest bardzo aktywna w mediach społecznościowych, a jej konto na Instagramie obserwuje prawie 250 tys. osób. Jest też znana ze swoich odważnych zdjęć - do swojej sesji ciążowej pozowała nago. Wiadomo też, że nie je mięsa i prowadzi zdrowy tryb życia. Swoją miłość i podziw dla rodziców wyraziła m.in. tatuażem na plecach, który przedstawia nóż, widelec, serwetkę oraz inicjały Magdy Gessler i Piotra Gesslera. 

Marcel Borowiec

 

 

Marcel Borowiec (ur. 25 września 1990 roku w Zielonej Górze) – aktor, model i lektor. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (2014). 20 września 2002 roku zadebiutował na deskach Teatru Syrena w Warszawie, uczestnicząc w spektaklu Żołnierz Królowej Madagaskaru Juliana Tuwima w reżyserii Wojciecha Adamczyka, wcielając się w postać Kazia.  W 2013 roku został absolwentem wydziału aktorskiego PWST w Krakowie. Współpracuje z Krakowskim Teatrem Scena STU.  W latach 2016-2018 występował w serii reklam telewizyjnych sieci sklepów „Saturn” (obecnie MediaMarkt), wraz z Wojciechem Mannem.  Prywatnie jest synem znanego lektora filmowego i telewizyjnego, Piotra Borowca, z wykształcenia aktora. 

Dawid Tyszkowski

 

 

Dawid Tyszkowski (ur. 11 lipca 2002 w Wołczynie) – polski piosenkarz, autor tekstów i kompozytor. Pochodzi z miejscowości Wołczyn w województwie opolskim. W 2022 roku zadebiutował singlem „Koszulka”, wydanym w wytwórni Fonobo. 10 czerwca 2022 wydał debiutancki minialbum, pt. Nadal nie śpię, a w 2023 debiutancki album Mój kot zaginął i już raczej nie wróci. 

źródło: wikipedia      

Olga Tokarczuk

Olga Nawoja Tokarczuk (ur. 29 stycznia 1962 w Sulechowie) – polska pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, psycholożka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018 , laureatka The Man Booker International Prize 2018 za powieść Bieguni oraz dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej „Nike” za powieści: Bieguni (2008) i Księgi Jakubowe (2015).

Zadebiutowała w 1979 na łamach pisma „Na przełaj”, gdzie pod pseudonimem „Natasza Borodin”. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 1993 wydaną wówczas Podróżą ludzi Księgi. Książka uzyskała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Publikowała m.in. w „Mandragorze”. W latach 1997–2000 była stałą współpracowniczką czasopisma „Charaktery”, pisząc dlań eseje. W 1995 ukazała się jej druga powieść, E.E. Książka opowiada o dojrzewaniu dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne. Dużym sukcesem Tokarczuk okazała się wydana w 1996 powieść Prawiek i inne czasy. Rok 1997 przyniósł zbiór opowiadań zatytułowany Szafa, a w 1998 pisarka opublikowała powieść pt. Dom dzienny, dom nocny. W 2004 ukazały się Ostatnie historie. Jest twórczynią opowiadania Bardo. Szopka, zawierającego opis ruchomej szopki z klasztoru redemptorystów w Bardzie. W 2006 roku ukazała się jej powieść Anna In w grobowcach świata. W pierwszej połowie października 2007 ukazała się jej powieść Bieguni. W rankingu tygodnika Wprost, obejmującym najlepiej zarabiających pisarzy w Polsce w 2019, zajęła 3. miejsce. Do sierpnia 2020 była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, następnie przystąpiła do stowarzyszenia Unia Literacka. W latach 2019–2021 asystentką Olgi Tokarczuk była ukraińska poetka Iryna Wikyrczak, następnie asystentką została tłumaczka i dziennikarka Jana Karpienko. W 2019 roku brytyjski dziennik The Guardian umieścił powieść Prowadź swój pług przez kości umarłych na liście 100 najlepszych książek XXI wieku na miejscu 75. W 2023 roku niemiecki tygodnik Die Zeit opublikował listę 100 najlepszych książek literatury światowej, znalazła się na niej książka Bieguni. W 2024 roku amerykański dziennik The New York Times umieścił powieść Empuzjon na liście 100 najlepszych książek roku, a amerykański tygodnik Time umieścił Prowadź swój pług... na miejscu 73 na liście 100 najlepszych thrillerów opublikowanych po 1800 roku. W 2025 roku niemiecki tygodnik Der Spiegel opublikował listę 100 najlepszych książek z lat 1925-2025, znalazły się na niej Księgi Jakubowe. Der Spiegel wyróżnił jeszcze Sklepy cynamonowe Brunona Shulza, w pozostałych przypadkach książki Olgi Tokarczuk były jedynymi wyróżnionymi pozycjami z Polski. 2 grudnia 2019 we Wrocławiu zapowiedziała powołanie fundacji, z siedzibą w willi Tymoteusza Karpowicza przy ul. Krzyckiej 29, która za swoje cele obierze m.in. wspieranie i promocję polskiej kultury, w tym pisarzy i tłumaczy; działanie na rzecz praw człowieka, w tym przeciwdziałanie dyskryminacji i ograniczaniu swobód obywatelskich oraz ochronę środowiska, w tym walkę o prawa zwierząt. Pisarka na fundusz założycielski przekaże 350 tys. zł z nagrody Nobla. W 2025 została wybrana na zastępczynię przewodniczącego międzynarodowego stowarzyszenia pisarzy PEN International. Według Instytutu Książki do października 2019 ukazały się 193 tłumaczenia książek Olgi Tokarczuk. Następnych 12 pojawiło się pod koniec 2019 i w 2020, m.in. w Bułgarii, Egipcie, Izraelu, Korei Południowej, Serbii i na Ukrainie. 90 tłumaczy przełożyło jej książki na 37 języków, w tym na najczęściej używane na świecie, m.in.: angielski, arabski, chiński, hindi, hiszpański, japoński, niemiecki, perski, portugalski i rosyjski. 

źródło: wikipedia      

Przemysław Skowron

 

 

Przemysław Jan Skowron (ur. 4 marca 1974 w Rzeszowie) – polski dziennikarz radiowy, od 1997 związany z RMF FM. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, student Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej i dziennikarstwa w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. 

 

Pracę w radiu rozpoczął w sierpniu 1997, w krakowskim radiu Wanda, gdzie trafił po wielomiesięcznej podróży po Ameryce Północnej. W listopadzie 1997 poprowadził w RMF FM pierwszy ze swoich, nocnych programów, stanowiących cykl poświęcony szeroko rozumianej tematyce UFO, duchów i wszelkiego rodzaju zjawisk paranormalnych. W 1998 pracował jako wydawca informacyjnego serwisu lokalnego, a w 1999 objął nocne pasmo – Kobranocka FM; popularną audycję w ramach której prezentował i czytał najlepsze opowiadania literatury kryminalnej, SF i horrory. W ramach audycji przeczytał również powieść „Czterej pancerni i pies”. W 2000 został wydawcą, autorem i współprowadzącym programu Misja Specjalna dotyczącego historii i tajemnic XX wieku. Od roku 2001 współprowadził z Witoldem Lazarem popołudniowy magazyn naukowy Świat na żółto i na niebiesko. Jest autorem licznych pozycji satyrycznych pojawiających się na antenie RMF FM; „Krzyżacy”, „Kanon Lektur Szkolnych”, „Czerwone Słoneczko – fanklub Leszka Millera”, „Słownik damsko-męski”, „Wiadomości z przyszłości”, „Polska Kronika Radiowa”, „Mobilki” i wiele innych. W 2003 był jednym z pierwszych prowadzących radia RMF Classic, a w 2004 został, wraz z Tomaszem Olbratowskim, Marcinem Ziobro i Witoldem Lazarem prowadzącym porannego pasma RMF FM – Wstawaj szkoda dnia. W latach 2005–2006 można go było usłyszeć na antenie radia RMF Maxxx, gdzie prezentował efekty swojej poetyckiej twórczości. W latach 2013–2015 poranny program prowadził wraz z Robertem Karpowiczem, w latach 2015–2016 z Mariuszem Kałamagą, w latach 2016–2017 z Kamilem Baleją, a od września 2017 z Tomaszem Olbratowskim i Mariuszem Kałamagą. W latach 2006–2007 związany był z krakowskim ośrodkiem Telewizji Polskiej, prowadząc programy o tematyce kulturalnej; „Regiony kultury. Nowości” oraz „Wejściówka”. Współpracował również ze stacją przy innych programach o tematyce kulturalnej i społecznej. 

źródło: wikipedia      

Andrzej Poniedzielski

 

Andrzej Poniedzielski (ur. 4 lipca 1954 w Iwaniskach) – polski poeta, pieśniarz, konferansjer, autor tekstów piosenek, satyryk, humorysta, gitarzysta, twórca scenariuszy, reżyser, artysta kabaretowy i aktor. Członek Akademii Fonograficznej Związek Producentów Audio-Video (ZPAV). 

Jest autorem łącznie ponad 400 wierszy i piosenek, w tym tekstów ponad 20 piosenek Elżbiety Adamiak. W 1984 roku opublikował tomik swoich wierszy pt. Chyba już można..., zawierający kilkadziesiąt tekstów, wierszy i piosenek z lat 1977–1982, m.in. Bawitko, Kardiogram, Koń, szabelka i butelka, Nos Kościuszki oraz Piosenkę o chyba jeszcze miłości. Pisał także teksty dla Edyty Geppert, Anny Marii Jopek, Seweryna Krajewskiego, Maryli Rodowicz, Lory Szafran, Anny Treter, Grzegorza Turnaua i Tadeusza Woźniaka. Pisał teksty do muzyki Elżbiety Adamiak, Seweryna Krajewskiego, Włodzimierza Nahornego, Janusza Strobla, Jerzego Satanowskiego. W 1987 nakładem wytwórni Pronit wydał album muzyczny pt. Elżbieta Adamiak & Andrzej Poniedzielski - Live.W latach 90. zajmował się biznesem związanym z artykułami motoryzacyjnymi. W 1995 założył kabaret literacki Przechowalnia. W 1999 wspólnie z Arturem Andrusem zaczął prowadzić wieczory kabaretowe w „Przechowalni”. 4 lipca 2002 roku w ramach Olsztyńskich Spotkań Zamkowych „Śpiewajmy Poezję” wydał album pt. 13 łatwych utworów tanecznych, za który otrzymał nominację do Fryderyków w kategorii „piosenka poetycka”. Od 2001 roku pisze felietony dla łódzkiego miesięcznika kulturalnego „Kalejdoskop”. Od kwietnia 2003 do 2009 roku pisał „Felietony z wierszem” dla miesięcznika „Zwierciadło”. W marcu 2007, przyjmując propozycję Gustawa Holoubka, objął kierownictwo literackie „Sceny na dole” w warszawskim Teatrze Ateneum. 24 kwietnia 2012 roku wydał album koncertowy pt. Chyba już można... będący zapisem jego występu w Teatrze Małym w Łodzi. W 2014 roku miał premierę program jubileuszowy z okazji 60 urodzin pt. „Monday-Day, czyli Sing, Spring & Drink” w warszawskim Teatrze Ateneum, w którym Poniedzielski prezentował swoje najlepsze piosenki z całej swojej twórczości. W październiku 2016 roku nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazało się najpełniejsze wydanie wierszy i piosenek Andrzeja Poniedzielskiego pod tytułem Dla duszy – gram. W 2017 wydał album Melo Nie Dramat, który nagrał z Sylwią Różycką. Od lipca 2020 do lutego 2025 na antenie internetowego Radia Nowy Świat prowadził w niedzielne wieczory muzyczną audycję pt. Piosennik. 

źródło: wikipedia      

Robert El Gendy

 

 

Robert El Gendy to polski dziennikarz i prezenter telewizyjny, który zyskał popularność dzięki swojemu profesjonalizmowi i charyzmatycznej osobowości. Urodził się 21 grudnia 1978 roku i od wielu lat jest związany z mediami, w szczególności z Telewizją Polską (TVP). Jego kariery zawodowej nie można rozpatrywać bez wspomnienia o programie „Pytanie na Śniadanie”, gdzie pełni rolę prowadzącego. Dzięki swojemu naturalnemu urokowi i zdolności do nawiązywania kontaktu z widzami, szybko stał się jednym z ulubionych prezenterów w Polsce.  Oprócz pracy w telewizji, Robert El Gendy jest także aktywny w mediach społecznościowych, gdzie dzieli się z fanami fragmentami swojego życia zawodowego i prywatnego. Jego zaangażowanie i profesjonalizm przyciągają uwagę zarówno widzów, jak i współpracowników. Robert jest również znany z udziału w różnych projektach charytatywnych, co dodatkowo podkreśla jego społeczną odpowiedzialność i zaangażowanie.  Jego rozpoznawalność i popularność nie ograniczają się jedynie do telewizji. Dzięki swojej otwartości i autentyczności, Robert El Gendy zdobył sympatię szerokiego grona odbiorców, co czyni go postacią godną uwagi zarówno na ekranie, jak i poza nim. 

Beata Tadla

Beata Edyta Tadla (ur. 14 czerwca 1975 w Legnicy) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna oraz prezenterka telewizyjna. 

Ukończyła szkołę muzyczną w klasie fortepianu oraz studia na kierunku kulturoznawstwo i zarządzanie instytucjami kultury na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a także studia podyplomowe w zakresie kształcenia głosu i mowy na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym w Warszawie. W trakcie studiów była reporterką i redaktorką warszawskich rozgłośni: Eska, Super FM i Plus, a także rozpoczęła pracę w telewizji – debiutowała na antenie TV Puls. W sierpniu 2004 została prezenterką TVN Style, gdzie do 2006 prowadziła magazyn Klub młodej mamy. Od 13 października 2005 do 27 kwietnia 2012 związana była z redakcją TVN24 – początkowo przygotowywała reportaże emitowane w serwisie informacyjnym Dzień na żywo, następnie prowadziła program, z czasem została też prowadzącą serwisy: Magazyn 24 godziny, Fakty po Faktach i Fakty po południu, a od 6 października 2007 do 22 kwietnia 2012 współprowadziła weekendowe wydania Faktów w TVN. Od 6 listopada 2012 do 3 stycznia 2016 była gospodynią głównego wydania Wiadomości. Od września 2013 do stycznia 2016 prowadziła w TVP Info program Dziś wieczorem, a od grudnia 2012 do czerwca 2013 prowadziła poniedziałkowe wydania porannego programu TVP1 Kawa czy herbata? 2014 pojawiła się gościnnie w serialu Barwy szczęścia. W 2017 pojawiła się w serialu Wataha. Wiosną 2018 w parze z Janem Klimentem zwyciężyła w finale ósmej edycji programu rozrywkowego Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Od stycznia 2019 współpracuje z Radiem Zet, dla którego prowadzi audycje To właśnie weekend. Od lutego do lipca 2019 współprowadziła program Bez ograniczeń w Superstacji. Od marca 2020 do 30 stycznia 2024 była jedną z prowadzących program internetowy Onet Rano. W lutym 2024 powróciła po ośmiu latach do Telewizji Polskiej, gdzie od 3 lutego tego samego roku współprowadzi (z Tomaszem Tylickim) Pytanie na śniadanie w TVP2. 

źródło: wikipedia      

Anna Seniuk

 

Anna Seniuk-Małecka (ur. 17 listopada 1942 w Stanisławowie) – polska aktorka teatralna i filmowa, profesor sztuk teatralnych (1998), od 1998 profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Jest mamą Grzegorza Małeckiego.

 

W 1964 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie i zadebiutowała na scenie rolą Irmy w Wariatce z Chaillot J. Giraudoux w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. W latach 1964–1970 była aktorką Starego Teatru w Krakowie. Następnie wchodziła w skład zespołów Teatru Ateneum (1970–1974, 1991–2003), Teatru Powszechnego w Warszawie (1977–1982) i Teatru Polskiego (1982–1991). Od roku 2003 występuje w Teatrze Narodowym w Warszawie. Tytuł naukowy profesora uzyskała 22 lipca 1998 roku.  Występowała także w Teatrze Telewizji, w filmach i w licznych serialach. Niezapomnianą kreację aktorską Magdy Karwowskiej stworzyła w jednym z najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych: Czterdziestolatku i Czterdziestolatku 20 lat później w reżyserii Jerzego Gruzy. Współpracuje z Teatrem Polskiego Radia od lat 70. XX w. Do tej pory zagrała ponad 40 ról radiowych, wśród nich znalazły się także słuchowiska dla dzieci. Otrzymała wiele nagród. W 1979 roku została nagrodzona Nagrodą Prezesa Rady Ministrów II stopnia za kreacje aktorskie. Laureatka Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr” – za sezon 1991/1992, za rolę Dulskiej w Moralności Pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej w Teatrze TV i Nagrody im. Ireny Solskiej (2016).  Wybrana filmografia: 1965: Głos ma prokurator – Zofia Trepa / 1968: Stawka większa niż życie – Elsa Schmidtke / 1968: Lalka – prostytutka Magdalenka / 1971: Niedziela Barabasza – Żona Barabasza / 1974–1977: Czterdziestolatek – Magda Karwowska / 1974: Potop – Marynia Gasztowtówna-Pacunelka / 1976: Motylem jestem, czyli romans 40-latka – Magda Karwowska / 1981: Konopielka – Handzia / 1984: Szaleństwa panny Ewy – Szymbartowa / 1993: Czterdziestolatek 20 lat później – Magda Karwowska / 1995: Awantura o Basię – doktorowa Budzisz / 1996: Tajemnica Sagali – sąsiadka Zawilskich / 2005: Egzamin z życia – Jadwiga Kleiberg / 2010: Na dobre i na złe – Jagoda Kwiecińska, babcia Bartka / 2011: Wszyscy kochają Romana – Maryla / 2017: Syn Królowej Śniegu – Zofia / 2018 – 2022: Leśniczówka – doktor Czesława Ździebłowska / 2022: Niebezpieczni dżentelmeni – pani Leszczyńska / 2024: Nic na siłę – Halina Madej. 

źródło: wikipedia

Nelly Furtado

Nelly Kim Furtado (ur. 2 grudnia 1978 w Victorii) – kanadyjska piosenkarka, autorka tekstów, producentka muzyczna i aktorka pochodzenia portugalskiego. 

Podczas występu w klubie Lee’s Palace w Toronto została dostrzeżona przez Geralda Eatona, który pomógł jej w pracach przy debiutanckim albumie studyjnym pt. Whoa, Nelly!, nagranym na zlecenie DreamWorks Records. Pierwszy singiel – „Party’s Just Begun (Again)” został wydany na ścieżce dźwiękowej do filmu W matni. Album stał się światowym sukcesem po wydaniu trzech kolejnych singli: „I’m Like a Bird” (za który Furtado otrzymała Nagrodę Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance), „Turn Off the Light” i „...on the Radio (Remember the Days)”. 25 listopada 2003 wydała drugi album pt. Folklore, który był promowany na trasie Come as You Are Tour. Na płycie znalazła się m.in. piosenka „Força”, hymn Mistrzostw Europy w piłce nożnej 2004, które odbyły się w Portugalii. Głównym singlem promującym album jest „Powerless (Say What You Want)”. Drugim singlem jest „Try”. Kolejny singiel to „Força”. Dwa ostatnie to „Explode” i „The Grass Is Green”.23 maja 2006 wydała trzeci album pt. Loose, który promowała singlem „Maneater”. Na trzecim albumie gościnnie udzielili się m.in. Pharrell Williams, Timbaland i Ms. Jade. Album stał się numerem jeden w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale też w wielu innych krajach. 16 lutego 2007 rozpoczęła Get Loose Tour. Na cześć tej wizyty lokalne władze ustanowiły 21 marca 2007 Dniem Nelly Furtado. 1 kwietnia 2007 była wykonawcą i gospodarzem na Juno Awards 2007 w Saskatoon. Odebrała wszystkie pięć nagród, do których była nominowana, w tym za Album Roku i Singel Roku. Wystąpiła też na Concert for Diana na stadionie Wembley w Londynie, 1 lipca 2007, gdzie wykonała „Say It Right”, „Maneater” i „I’m Like a Bird”. W 2007 wraz z Justinem Timberlake’iem wzięli udział w nagraniu singla Timbalanda „Give It to Me”. 30 marca 2009 ukazała się płyta Flo Ridy pt. R.O.O.T.S., na której znalazł się utwór „Jump” wykonywany z Nelly Furtado. 14 września piosenkarka wydała czwarty album studyjny pt. Mi Plan. Została zaproszona do współpracy z DJ Tiësto, z którym nagrała utwór „Who Wants to Be Alone”. 12 listopada 2010 wydała składankę pt. The Best of Nelly Furtado. Na potrzeby filmu Gnomeo i Julia Nelly Furtado i Elton John nagrali cover piosenki „Crocodile Rock”. 14 września 2012 wydała kolejny album studyjny pt. The Spirit Indestructible. 31 marca 2017 wydała album studyjny pt. The Ride. Siódmy album studyjny Furtado, 7, został wydany 20 września 2024 roku. 

źródło: wikipedia      

Abradab

AbradAb, właśc. Marcin Marten (ur. 12 listopada 1978) – polski raper, producent muzyczny, przedsiębiorca, autor tekstów, poeta i aktor niezawodowy znany także z występów w zespole Kaliber 44. Od 2002 roku prowadzi solową działalność artystyczną. Czterokrotny laureat nagrody Fryderyka, do której zyskał aż dwanaście nominacji. Udzielał się również w innych projektach, jak rap rockowy zespół Kashell, supergrupa ARKanoid, Męskie Granie, czy kolektyw Baku Baku Skład. Młodszy brat Joki. 

W 1993 wraz ze swoim starszym bratem Michałem, znanym jako Joka, założył zespół Kaliber 44. Wkrótce potem do zespołu dołączył Piotr Łuszcz występujący jako Mag Magik I. W 1995 zespół podpisał kontrakt płytowy z S.P. Records, natomiast. Rok później ukazał się debiutancki album formacji pt. Księga Tajemnicza. Prolog, który wyszedł w dniu osiemnastych urodzin AbradAba. W 1998 po nagraniu drugiej płyty pt. W 63 minuty dookoła świata Piotr „Magik” Łuszcz odszedł z zespołu. Jeszcze w tym samym roku Marcin wraz ze swoim bratem, wystąpili w filmie fabularnym Poniedziałek u boku Pawła Kukiza, czy Bolca. Nagranie trzeciej płyty zatytułowanej 3:44 spowodowało czasowe zawieszenie działalności Kaliber 44, natomiast AbradAb rozpoczął karierę solową. 6 czerwca 2004 roku nakładem S.P. Records ukazał się debiutancki album rapera zatytułowany Czerwony album. 1 grudnia 2005 roku został wydany drugi album AbradAba pt. Emisja spalin. Trzeci album rapera zatytułowany Ostatni poziom kontroli ukazał się 3 października 2008 rok. 4 października 2010 roku ukazał się czwarty album studyjny Martena pt. Abradabing. Otrzymała za nią nagrodę Fryderyka za najlepszy album hip-hop. W 2012 roku ukazał się kolejny album solowy rapera zatytułowany ExtraVertik. W 2012 raper wziął udział w reaktywacji składu Kaliber 44. 2 marca 2016 roku, ukazała się czwarta płyta pod tytułem Ułamek tarcia. Marcin kontynuował swoją solową karierę w roku 2018 wydając album zatytułowany 048. Zaangażował się w utworzenie tria z Rahimem oraz Kleszczem. Ich wspólna płyta, zatytułowana ARKanoid, ukazała się 13 listopada 2020 roku. Koniec roku 2020 był również czasem, kiedy to raper nawiązał współpracę z Comą, zakładając zespół muzyczny o nazwie Kashell. 26 listopada 2021 roku, została wydana ich debiutancka płyta pt. Ka$hell. AbradAb tym samym został jednym z nielicznych polskich raperów śpiewających w zespole rap rockowym. Współpracował z takimi wykonawcami, jak O.S.T.R., Kali, Rahim, Fokus, Pokahontaz, Peja, L.U.C., Ania Dąbrowska, Borixon, Wojtas, Wzgórze Ya-Pa 3, Grzegorz Markowski, Grubson, Ten Typ Mes, Vienio, Molesta Ewenement, Augustus Pablo, Piotr Banach, Gutek, Indios Bravos, Tede, Numer Raz, Warszafski Deszcz, Donguralesko, Vixen, Bosski Roman, Marika, DJ 600V, Thinkadelic, Maciej Maleńczuk, Wojciech Waglewski, Voo Voo, Liroy, Mesajah, Natural Dread Killaz, WSZ, CNE, HST, IGS, Jajonasz, Kleszcz, Happysad, Coma, Buka, Gromee, Afrojax, DJ Decks, DJ Haem, Czesław Mozil, Losza Vera, Jarecki, Cadillac Dale, Miły ATZ, Ryfa Ri, Frenchman czy Czasin. W 2011 roku Marten został sklasyfikowany na 17. miejscu listy 30 najlepszych polskich raperów według magazynu „Machina”. Rok później znalazł się na 14. miejscu analogicznej listy opublikowanej przez serwis Porcys. Poza działalnością artystyczną prowadził wytwórnię muzyczną Inna-My-Twórnia. 

źródło: wikipedia      

Michał Wiśniewski

Michał Chrystian Wiśniewski (ur. 9 września 1972 w Łodzi) – polski piosenkarz, autor tekstów, aktor, przedsiębiorca, filantrop, prezenter telewizyjny i osobowość medialna. 

 Od 1994 wokalista i lider zespołu Ich Troje, który założył z Jackiem Łągwa. Z zespołem nagrał i wydał jedenaście albumów studyjnych: Intro (1996), ITI Cd. (1997), 3 (1999), Ad. 4 (2001), Po piąte... a niech gadają (2002), 6-ty ostatni przystanek (2004), 7 grzechów głównych (2006), Ósmy obcy pasażer (2008), Pierwiastek z dziewięciu (2017), Projekt X (2022) i Wybiła jedenasta (2025). Za albumy Ad. 4 i Po piąte... a niech gadają uzyskali certyfikat diamentowej płyty za sprzedaż w ponad półmilionowym nakładzie. Z zespołem wylansował wiele przebojów, m.in.: „Prawo”, „Ci wielcy”, „A wszystko to... (bo ciebie kocham)!”, „Powiedz”, „Zawsze z Tobą chciałbym być...”, „Razem a jednak osobno”, „Tango straconych”, „Tobą oddychać chcę”, „Keine Grenzen – Żadnych granic” czy „Babski świat”, ponadto otrzymał liczne wyróżnienia, w tym nagrodę publiczności w konkursie „Premier” podczas 38. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, pięć Superjedynek. Zdobywcy nagrody publiczności i Grand Prix 24. Festiwalu Krajów Nadbałtyckich w 2001. Dwukrotnie reprezentował Polskę w Konkursie Piosenki Eurowizji (2003, 2006). W latach 2000–2003 wokalista i lider zespołu Spooko, z którym nagrał i wydał dwa albumy studyjne: Spooko, to tylko płyta (2000) i Spooko, panie Wiśniewski (2003), który został sprzedany w nakładzie ponad 350 tys. egzemplarzy. W 2004–2005 wokalista i lider zespołu Red Head. W 2005 nawiązał współpracę z ukraińską drag queen Wierką Serdiuczką, z którą współpracował nad projektem Renia Pączkowska oraz nagrał i wydał album studyjny pt. 1, 2, 3... Próba mikrofonu. Działa również się jako artysta solowy, wydał cztery albumy studyjne: Sweterek część 1, czyli 13 postulatów w sprawie rzeczywistości (2012), La Revolucion (2013), Nierdzewny / Remixed (2016) i Sweterek część 2, czyli 13 postulatów w sprawie miłości (2018). Drugą płytę promował teledyskami do singli „Piosenka jak pocałunek” i „Filiżanka”, które były najczęściej oglądanymi wideoklipami w serwisie Onet.pl. Pierwszy i czwarty album solowy nagrał we współpracy z poetą i bardem Andrzejem Wawrzyniakiem. Działalność Wiśniewskiego jest powszechnie komentowana w mediach, m.in. za sprawą skandali obyczajowych i jego kontrowersyjnego wizerunku, a także ujawniania szczegółów życia prywatnego, np. poprzez telewizyjny reality show Jestem jaki jestem, który był emitowany przez stację TVN w latach 2003–2004. Uchodzi za jednego z najbardziej charakterystycznych polskich celebrytów. W 2006 zajął pierwsze miejsce w rankingu „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” sporządzonym przez magazyn „Forbes Polska”.

źródło: wikipedia      

Agata Buzek

Agata Bronisława Buzek (ur. 20 września 1976 w Pyskowicach) – polska aktorka teatralna i filmowa, w latach 1999–2003 aktorka Teatru Ateneum w Warszawie; laureatka nagrody za rolę kobiecą na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (2009) i Polskiej Nagrody Filmowej (2010) za główną rolę kobiecą za rolę Sabiny Jankowskiej w filmie Rewers (2009). Jest córką Jerzego Buzka i Ludgardy Buzek. 

Za rolę główną w filmie Rewers została wyróżniona nagrodą dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni oraz Nagrodą Publiczności im. Zbyszka Cybulskiego. W 2010 roku otrzymała nagrodę za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą Orły 2010. W marcu tego samego roku dostała nominację do nagrody Viva! Najpiękniejsi w kategorii Najpiękniejsza Polka, a w maju nominację do nagrody Wiktory w kategorii Najpopularniejszy Aktor Telewizyjny 2009. W 2010 roku zajęła 61. miejsce w rankingu „Forbes” stu najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu. Wybrana filmografia: 1997: Kochaj i rób co chcesz jako Larysa Kwiatkowska / 2001: Wiedźmin jako Pavetta, królewna Cintry, matka Ciri / 2002: Wiedźmin jako Pavetta, królewna Cintry, matka Ciri / 2007: Ryś jako Rybik, sprzątaczka w komendzie policji w Suwałkach / 2008-2009: Teraz albo nigdy! jako Julia Milton / 2009: Rewers jako Sabina Jankowska / 2014: Obce ciało jako Katarzyna / 2015: 11 minut jako alpinistka / 2019: Ciemno, prawie noc jako Anna Lipiec / 2019: Ja teraz kłamię / 2021: Paradis Sale / 2021: Moje wspaniałe życie jako Joanna „Jo” Lisiecka. 

źródło: wikipedia      

Bogusław Kudłek

 

 

Bogusław Kudłek (ur. 21 stycznia 1978 w Rzeszowie) – polski aktor teatralny, filmowy, kabaretowy i telewizyjny. 

W 2002 roku ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWST w Krakowie. W latach 2007–2009 był aktorem Teatru im. S. Żeromskiego w Kielcach. Wśród dokonań teatralnych aktora warto zwrócić uwagę na główne role w spektaklach Dziady Adama Mickiewicza (Gustaw-Konrad) oraz Kartoteka Tadeusza Różewicza. Obie inscenizacje przygotował Piotr Jędrzejas. Zagrał jedną z głównych ról w serialu Rodzinka, jak również w serialu Egzamin z życia. Wcielił się także w rolę Jonasza w sensacyjnej Fali zbrodni. W latach 2009–2010 grał Bartka Orłowa w serialu Majka emitowanym przez stację TVN. W 2011 roku zagrał Johna Mizere w serialu Prosto w serce emitowanym przez stację TVN. Wybrana filmografia: 2003: Pogoda na jutro jako urzędnik w biurze meldunkowym / 2004: Kryminalni jako Zbyszek Rawik (reż. Ryszard Zatorski) / 2005–2007: Egzamin z życia jako Andrzej Chełmicki / 2005–2008: Fala zbrodni jako reżyser filmu porno Jonasz Szmidt (reż. Krzysztof Lang, Filip Zylber) / 2009: Popiełuszko. Wolność jest w nas jako ksiądz Wacław (reż. Rafał Wieczyński) / 2011: Prosto w serce jako John Mizera, mąż Konstancji Grylak / 2013: Wałęsa. Człowiek z nadziei jako Bogdan Borusewicz (reż. Andrzej Wajda) / 2017: Pierwsza miłość jako Benedykt, przyjaciel Aleksandra / 2019: Planeta Singli 3 jako Menadżer / 2019: Nokaut (serial telewizyjny) jako Kierownik Wacek.  

źródło: wikipedia