Uma Thurman

Uma Karuna Thurman (ur. 29 kwietnia 1970 w Bostonie) – amerykańska aktorka filmowa i modelka. Występowała w wielu filmach, od komedii romantycznych i dramatów po science fiction i filmy akcji. Po występach na okładkach brytyjskiego „Vogue” z grudnia 1985 i maja 1986, zagrała w filmie Niebezpieczne związki (1988). Zyskała międzynarodowy rozgłos dzięki występowi w Pulp Fiction (1994), za który otrzymała nominację do nagrody Oscara, BAFTA oraz Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Często okrzyknięta muzą Quentina Tarantino, zagrała główną rolę w obu filmach Kill Bill (2003-2004), która przyniosła jej dwie dodatkowe nominacje do Złotego Globu. W 1997 zajęła 99. miejsce na liście „100 gwiazd filmowych wszech czasów” brytyjskiego magazynu „Empire”, który zamieścił Umę Thurman również na 20. miejscu listy „100 najseksowniejszych gwiazd w historii kina” w 1995. W wieku 15 lat opuściła swoją szkołę z internatem w Massachusetts i wyruszyła do Nowego Jorku. Podpisała kontrakt z agencją Click Models i rozpoczęła pracę jako modelka. Pojawiła się na okładce „Glamour”. W grudniu 1985 i maju 1986 znalazła się na okładce brytyjskiej edycji magazynu „Vogue”. Reżyserzy najchętniej obsadzali ją w rolach uwodzicielek. Dopiero rola żony Henry’ego Millera (Fred Ward) w biograficznym dramacie erotycznym Philipa Kaufmana Henry i June (1990) przekonała producentów i krytyków, że jest aktorką o dużych możliwościach. W filmie przygodowym Johna Irvina Robin Hood (1991) zagrała postać Maid Marian. Za kreację niewidomej Heleny Robertson w dreszczowcu Bruce’a Robinsona Jennifer 8 (1992) z Andy'm Garcíą i Johnem Malkovichem odebrała nagrodę na Cognac Festival du Film Policier. W dramacie sensacyjnym Phila Joanou Diagnoza zbrodni (1992) wystąpiła w roli pacjentki Richarda Gere i młodszej siostry Kim Basinger. W komediodramacie kryminalnym Dziewczyna gangstera (1993) z Robertem De Niro pojawiła się jako barmanka Glory. Jednak za rolę Sissy Hankshaw w komediodramacie Gusa Van Santa I kowbojki mogą marzyć (1994), jednym z najgorszych filmów dekady, była nominowana do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka”. Z kolei dała prawdziwy popis sztuki aktorskiej w roli żony gangstera w fenomenalnym filmie Quentina Tarantino Pulp Fiction (1994). Otrzymała MTV Movie Award w kategorii „Najlepsza scena taneczna” z Johnem Travoltą, a także wiele nominacji do różnych nagród, w tym do Oskara, Złotego Globu i Davida di Donatello. Po występie Umą Thurman zainteresował się nawet sam Louis Malle, który chciał ją obsadzić w roli Marleny Dietrich w filmie biograficznym o tej niesamowitej aktorce, ale śmierć reżysera w 1995 przekreśliła te plany. W dramacie science-fiction Andrew Niccola Gattaca – szok przyszłości (1996) z Ethanem Hawke i Judem Law zagrała genetycznie idealną, wrażliwą piękność Irene Cassini. Rola jednego z czarnych charakterów, podstępnej Kobiety-Trujący Bluszcz w czwartym i ostatnim z pierwszej serii filmów o Batmanie Batman i Robin (1997) w reżyserii Joela Schumachera przyniosła jej nominację do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka drugoplanowa”. Za postać Emmy Peel w komedii przygodowej fantastycznonaukowej Jeremiaha S. Chechika Rewolwer i melonik (1998) zdobyła dwie nominacje do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka” i „Najgorsza ekranowa para” z Ralphem Fiennesem. Zagrała u boku Seana Penna i Samanthy Morton w komediodramacie muzycznym Woody’ego Allena Słodki drań (1999). W 2003 została uhonorowana Złotym Globem dla najlepszej aktorki w miniserialu lub filmie telewizyjnym za rolę Debby Miller, która wraz ze swą przyjaciółką (Juliette Lewis) szuka miłości swego życia, wplątując się w krótkotrwałe romanse, w dramacie HBO Histeryczna ślepota (2002) w reżyserii Miry Nair. Dużą popularność przyniosła jej kreacja Beatrix Kiddo w obu częściach filmu Quentina Tarantino Kill Bill (2003, 2004).

źródło: wikipedia