31 maja 2021

Zuzana Čaputová


Zuzana Čaputová (ur. 21 czerwca 1973 w Bratysławie) – słowacka polityk, działaczka społeczna i prawniczka, w latach 2018–2019 wiceprzewodnicząca partii Postępowa Słowacja. Od 2019 prezydent Słowacji, będąca pierwszą kobietą w historii Słowacji pełniącą tę funkcję. Przed objęciem urzędu prezydenta pracowała jako prawniczka, praktykowała jako adwokat. Współtworzyła i była wiceprzewodniczącą liberalnego ugrupowania Postępowa Słowacja. Działała także w sektorze pozarządowym, współpracując ze stowarzyszeniem obywatelskim VIA IURIS, zajmującym się wzmacnianiem praworządności i promowaniem sprawiedliwości. W 2016 jako prawniczka obywatelskiej inicjatywy, której celem było zamknięcie składowiska odpadów w Pezinoku, otrzymała Nagrodę Goldmanów. Problemem tego wysypiska zajmowała się kilkanaście lat. W 2017 ogłosiła odejście z zespołu VIA IURIS, planując dalszą działalność zawodową przy kwestiach związanych z ochroną środowiska. Na konferencji prasowej 29 maja 2018 ogłosiła swoją kandydaturę na prezydenta Słowacji w wyborach w 2019. Jako jeden z powodów startu wskazała zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka i jego partnerki Martiny Kušnírovej. Nie uważała swojej płci za przeszkodę w wyborach. Wymagane do rejestracji swojej kandydatury podpisy złożyła w styczniu 2019. W lutym oficjalnie poparł ją zajmujący wysokie miejsce w sondażach Robert Mistrík, który zrezygnował z kandydowania. Wsparcie dla kandydatki deklarował też nieubiegający się o reelekcję prezydent Andrej Kiska. Poza własnym ugrupowaniem ostatecznie do głosowania na nią wezwały też partie Wolność i Solidarność, Zwyczajni Ludzie i SPOLU. W trakcie kampanii wyborczej Maroš Šefčovič publicznie podnosił wątpliwości co do prawidłowości i dopuszczalności prowadzenia przez nią działalności gospodarczej w trakcie odbywania aplikacji adwokackiej. Zuzana Čaputová stwierdziła, że konkurent błędnie interpretował stan prawny, który w tamtym czasie był odmienny. Nie złożyła jednak zawiadomienia do słowackiej adwokatury o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej podczas aplikacji, jednakże w tamtym czasie nie funkcjonowała jeszcze komisja zajmująca się takimi wnioskami. Prezydencka inauguracja odbyła się 15 czerwca 2019 w bratysławskiej Reducie. Na uroczystym posiedzeniu Rady Narodowej Zuzana Čaputová o 12:07, złożyła przed prezesem Sądu Konstytucyjnego Republiki Słowackiej przysięgę przewidzianą w słowackiej konstytucji. Do zaprzysiężenia doszło z siedmiominutowym opóźnieniem. Wynikało ono z nieoczekiwanego wystąpienia przewodniczącego Rady Narodowej Andreja Danki, które wywołało pewne kontrowersje wokół tego, kto był wówczas głową państwa. Protokolant Ladislav Špaček stwierdził, że nikt nim nie jest. Z kolei Peter Kubina, nowy doradca Zuzany Čaputovej do spraw konstytucyjnych, uznał, że Andrej Kiska pozostawał prezydentem do czasu złożenia przysięgi przez następcę. Następnie odbyły się defilada wojskowa, spacer do katedry św. Marcina, ekumeniczne nabożeństwo, symboliczne przejęcie urzędu i pałacu, obiad z seniorami w Pałacu Prezydenckim, złożenie kwiatów pod pomnikiem w Devínie i na grobie Michala Kováča oraz uroczyste przyjęcie. Przyjęcie odbyło się w Reducie, gdyż część Zamku Bratysławskiego została wynajęta na koncert, przez co uznano, że zapewnienie bezpieczeństwa byłoby utrudnione.

źródło: wikipedia             

29 maja 2021

Maciej Szczęsny


 

Maciej Wawrzyniec Szczęsny (ur. 28 czerwca 1965 w Warszawie) – polski piłkarz występujący na pozycji bramkarza. Ojciec Wojciecha Szczęsnego. W latach 1991–1996 reprezentant Polski. Jedyny zawodnik, który zdobył mistrzostwo Polski z czterema różnymi klubami. Po zakończeniu kariery sportowej fotograf, trener, komentator telewizyjny i ekspert piłkarski. Początkowo zawodnik drugoligowej Gwardii Warszawa (1983–1987), następnie gracz Legii Warszawa. W jej barwach 8 sierpnia 1987 roku zadebiutował w I lidze w przegranym 0:2 meczu ze Śląskiem Wrocław. Razem z Legią dwukrotnie został mistrzem Polski (1994, 1995) i trzykrotnie sięgnął po puchar kraju (1990, 1994, 1995). Ponadto regularnie występował w europejskich pucharach. W sezonie 1995/1996 był podstawowym bramkarzem warszawskiego klubu w rozgrywkach Ligi Mistrzów – wystąpił m.in. w meczach z Blackburn Rovers i Panathinaikosem, w których zachował „czyste konto”. O miano pierwszego bramkarza Legii walczył przez wiele lat ze Zbigniewem Robakiewiczem. W 1996 roku przeszedł do Widzewa Łódź, którego był podstawowym zawodnikiem w sezonie 1996/1997. Występował wówczas w rozgrywkach Ligi Mistrzów. Ponadto z łódzkim klubem zdobył mistrzostwo Polski (1997). W latach 1998–2000 był graczem Polonii Warszawa, z którą został mistrzem kraju (2000) i wywalczył Superpuchar (2000). Następnie grał w Wiśle Kraków, zdobył z nią mistrzostwo Polski (2001) i Puchar Ligi (2001). W reprezentacji Polski zadebiutował 13 marca 1991 roku w zremisowanym 1:1 meczu z Finlandią, w którym na początku drugiej połowy zmienił Kazimierza Sidorczuka. Łącznie w barwach narodowych rozegrał siedem spotkań: sześć towarzyskich i jedno w eliminacjach do mistrzostw Europy 1996. W reprezentacji grał, kiedy jej selekcjonerami byli Andrzej Strejlau (1991), Henryk Apostel (1994–1995), Władysław Stachurski (1996) i Antoni Piechniczek (1996). Szczęsny pracę szkoleniową zaczynał od trenowania bramkarzy w krakowskiej Wiśle. W 2004 krótko był dyrektorem sportowym Polonii Warszawa, a następnie został włączony do sztabu trenera Waldemara Fornalika w Amice Wronki. Pod koniec sezonu 2010/2011 pracował jako trener bramkarzy w drugoligowym Zniczu Pruszków. W czerwcu 2011 roku został trenerem bramkarzy ekstraklasowej Korony Kielce. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został komentatorem i ekspertem Telewizji Polskiej, komentującym i analizującym rozgrywki w piłce nożnej. Jest wyłącznym ekspertem nadawcy publicznego przy Ekstraklasie. Prowadzi też emitowany w TVP Sport i na sport.tvp.pl stały felieton w magazynie "Gol", w którym podsumowuje wybrane wydarzenia minionej kolejki najwyższej klasy rozgrywek w Polsce. Współpracuje, także z firmą Milenium Zakłady Bukmacherskie. 

źródło: wikipedia             

26 maja 2021

Anna Dereszowska



Anna Dagmara Dereszowska (ur. 7 stycznia 1981 w Mikołowie) – polska aktorka teatralno-musicalowa, filmowa i telewizyjna oraz piosenkarka. Na stałe związana z teatrem muzycznym Studio Buffo w Warszawie. W 1999 ukończyła Prywatne Studium Muzyczne w Mikołowie pod patronatem ISME w klasie fortepianu. Jest też absolwentką III Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Katowicach. W 2003 ukończyła Akademię Teatralną w Warszawie. 14 września 2002 debiutowała rolą Marii Antonownej w Rewizorze Mikołaja Gogola w reż. Andrzeja Domalika na scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie. Od 2003 jest aktorką Teatru Dramatycznego w Warszawie. Współpracuje z warszawskimi teatrami Studio Buffo i Teatr Syrena. Rozpoznawalność przyniosły jej role w popularnych serialach telewizyjnych, takich jak: Złotopolscy, Glina, Tango z aniołem, Klub szalonych dziewic, Prawo Agaty, Przyjaciółki. W 2010 wygrała Złoty Samowar za wykonanie utworu „Aktrisa” na Festiwalu Piosenki Rosyjskiej w Zielonej Górze. W 2011, nakładem EMI Music Poland, wydała debiutancki album studyjny pt. Już nie zapomnisz mnie. Wystąpiła w teledyskach do piosenek De Mono: „Siedem dni”, „Patrzę w Ciebie”, „Listy wiatrem unoszone” i „Jednym zdaniem”, a także w wideoklipie do utworu zespołu Buldog „Elita”. Była uczestniczką programów rozrywkowych Polsatu: Ranking gwiazd (2008) i Twoja twarz brzmi znajomo (2017), w którym zajęła trzecie miejsce w finale, wcześniej wygrywając dwa odcinki konkursowe, a także opiekunką zwycięskiej drużyny drugiej edycji programu TVN Mali giganci (2015), bohaterką reality show TVN Starsza pani musi fiknąć (2019). Kilkukrotnie gościła w talk-show Kuby Wojewódzkiego (odc. 135, 199, 253, 258 i 314), uczestniczyła w jednym z odcinków teleturnieju Kocham cię, Polsko! (2018). Od 2021 roku gra postać Inspektor Patrycji Madalińskiej w serialu Komisarz Mama. Wybrana filmografia: 2001: Klan jako fryzjerka Marysia / 2002–2010: Złotopolscy jako starszy posterunkowy Kalina Fatalska / 2003: Zróbmy sobie wnuka jako Basia, dziewczyna Janka / 2007: Testosteron jako doktor Ślaska, była partnerka „Robala” / 2007: Świadek koronny jako Laura Różycka, żona „Skalpela” / 2008: Lejdis jako Karolina Korbowicz „Korba”, korektorka / 2009: Nigdy nie mów nigdy jako Ama Bilska / 2010: Klub szalonych dziewic jako Magda Mazurek / 2011–2014: Na dobre i na złe jako Magda Soszyńska / 2012: Sęp jako Magda Leman / 2013–2015: Prawo Agaty jako mecenas Iwona Czerska / 2014: Przyjaciółki jako Paulina, żona Szymona / 2014: Kamienie na szaniec jako kobieta podoficera SS / 2016: Pitbull. Niebezpieczne kobiety jako Jadźka / 2017: Porady na zdrady jako Dominika Fretkowska „Fretka”, przyjaciółka Kaliny / od 2021: Tajemnica zawodowa jako Kinga Górska. 

źródło: wikipedia             

23 maja 2021

Frank-Walter Steinmeier


Frank-Walter Steinmeier (ur. 5 stycznia 1956 w Detmold) – niemiecki polityk i prawnik, działacz Socjaldemokratycznej Partii Niemiec i w 2008 p.o. przewodniczącego partii, szef Urzędu Kanclerza Federalnego w okresie rządów Gerharda Schrödera w latach 1999–2005, minister spraw zagranicznych w latach 2005–2009 i 2013−2017, od 2007 do 2009 wicekanclerz, deputowany do Bundestagu, kandydat SPD na kanclerza Niemiec w 2009. Od 2017 prezydent Niemiec. W listopadzie 2016 został ogłoszony przez kanclerz Angelę Merkel kandydatem koalicji rządowej na stanowisko prezydenta Niemiec w wyborach w 2017. W związku z tym w styczniu 2017 zakończył urzędowanie na stanowisku ministra spraw zagranicznych, przekazując obowiązki swojemu następcy, dotychczasowemu ministrowi gospodarki i energii Sigmarowi Gabrielowi. 12 lutego 2017 został wybrany przez Zgromadzenie Federalne w pierwszej turze wyborów na urząd prezydenta Niemiec, zagłosowało na niego 931 spośród 1253 obecnych elektorów. Urząd prezydenta Niemiec objął 19 marca 2017, trzy dni później nastąpiło jego oficjalne zaprzysiężenie.

źródło: wikipedia                 

20 maja 2021

Boggie


Boglárka Csemer, występująca też pod pseudonimem Boggie (ur. 30 listopada 1986 w Budapeszcie) – węgierska piosenkarka, która zdobyła rozgłos w 2014 dzięki utworowi „Parfüm” i zrealizowanemu do niego teledyskowi krytykującemu współczesny konsumpcjonizm i kult perfekcyjności promowany w mediach. Reprezentowała Węgry w 60. Konkursie Piosenki Eurowizji (2015). W kwietniu 2013 wraz z Sebestyénem opublikowała debiutancką płytę studyjną, zatytułowaną Boggie. W październiku 2014 wydała drugi album studyjny, zatytułowany All Is One Is All. W grudniu zostali ogłoszeni jednym z trzydziestu uczestników węgierskich eliminacji eurowizyjnych A Dal, do których zgłosili się z utworem „Wars for Nothing”, opowiadającym o „bezsensowności rozgrywających się na świecie konfliktów i tragedii”. Zakwalifikowali się do finału selekcji, w którym zdobyli największe poparcie komisji jurorskiej i telewidzów, dzięki czemu zajęli pierwsze miejsce, zostając reprezentantami Węgier w 60. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Wiedniu. W trakcie wszystkich występów w eliminacjach (tj. w ćwierćfinale, półfinale i finale) Csemer zawarła w wizualizacjach piosenki zwroty dotyczące liczby ofiar rozgrywających się na świecie konfliktów i tragedii. Kontrowersje wzbudziło m.in. zdanie 2014. Gaza. Dwie trzecie ofiar to cywile, w tym ponad 500 dzieci, nawiązującego do konfliktu izraelsko-palestyńskiego i operacji wojskowej, którą Izrael przeprowadził przeciwko Hamasowi latem 2014. Oburzenie wobec prezentacji scenicznej wyraził Ilan Mor, ambasador Izraela na Węgrzech, który domagał się wycofania węgierskiej propozycji ze stawki konkursowej. Jak podał francuski dziennik Le Figaro, jeden z przedstawicieli węgierskich władz miał zapewnić izraelskiego ambasadora, że w piosence nie ma odniesień do wydarzeń w Strefie Gazy. Sama Boggie odpadła zarzuty, mówiąc, że „to piosenka nie tylko o pokoju, ale także naszej zdolności do brania odpowiedzialności za nasze działania”. W maju Csemer wystąpiła jako dziesiąta w kolejności w pierwszym półfinale Konkursu Piosenki Eurowizji i zakwalifikowała się do finału. Zaśpiewała w nim jako dwudziesta druga w kolejności i zajęła ostatecznie dwudzieste miejsce. 27 czerwca 2016 wydała singiel „Szeretem őt”, zapowiadający jej trzecią płytę studyjną. Album, zatytułowany 3, ukazał się 15 września 2017. 

źródło: wikipedia                 

18 maja 2021

Tomasz Organek







Tomasz Organek (ur. 30 listopada 1976 w Suwałkach) – polski muzyk, kompozytor, piosenkarz i autor tekstów. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV, współzałożyciel i członek zespołu SOFA, twórca projektu Ørganek. W 2001 ukończył filologię angielską na UMK w Toruniu. Przez dwa lata pracował jako nauczyciel. Kształcił się muzycznie na Akademii Muzycznej w Katowicach na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, w klasie gitary elektrycznej. Jest jednym z założycieli zespołu SOFA, w którym gra na gitarze i śpiewa obok Kasi Kurzawskiej i MC S.T.U.B. Na debiutancką płytę zespołu zatytułowaną Many Stylez napisał większość tekstów oraz część muzyki. W 2007 wraz z pozostałymi muzykami otrzymał nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego „Fryderyka” w kategorii „Nowa twarz fonografii”. W 2009 grupa wydała drugi album długogrający pt. DoReMiFaSoFa, a w 2012 – trzeci pt. Hardkor i disko, w której udzielił się jako kompozytor, autor tekstów i producent. Jako gitarzysta Organek wystąpił gościnnie na płycie zatytułowanej Sequel autorstwa duetu Jacaszek/Miłka. W 2006 zagrał gościnnie na płycie Andrzeja Smolika pt. 3, z kolei w 2009 na albumie Kayah pt. Skała. W 2010 zaśpiewał w utworze „Mind Goes Blank” z płyty Fox Box Foxa, z którym zdobył nagrodę jury festiwalu TOPtrendy 2010. Rok później zaśpiewał w utworze „Communication Breakdown” Foxa, z którym zdobył nagrodę jury festiwalu WOW! Orange Music Festival 2011. W 2013 powołał zespół pod nazwą Ørganek. Rok później nakładem wytwórni muzycznej Mystic Production ukazał się debiutancki album zespołu zatytułowany Głupi. Pierwszy singel z płyty, piosenka „Kate Moss” dotarła na pierwsze miejsce listy przebojów NRD – Najlepsza Rockowa Dwudziestka radia Eska Rock. Otrzymał również dwie nagrody Prezydenta Miasta Torunia w ramach festiwalu Toruńskie Gwiazdy w kategorii Nadzieja roku 2014 oraz Płyta roku 2014. Również w 2014 zespół wystąpił na koncertach z cyklu Męskie Granie oraz na Orange Warsaw Festival, gdzie zaprezentował nagrania z debiutu płytowego. 22 października 2014 został uhonorowany Nagrodą Muzyczną Programu 3 Polskiego Radia im. Mateusza Święcickiego. W grudniu otrzymał Nagrodę Artystyczną Miasta Torunia im. Grzegorza Ciechowskiego. W czerwcu 2017, w czasie obchodów związanych ze świętem Miasta Toruń, został uhonorowany przez mieszkańców miasta Torunia, odsłaniając swoją Katarzynę w Piernikowej Alei Gwiazd. W czerwcu 2018 odebrał Nagrodę Stowarzyszenia Autorów ZAiKS na 55. Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za „najlepszy tekst” (do piosenki „5 rano”).

źródło: wikipedia                 

9 maja 2021

Tiësto

Tiësto, właściwie Tijs Michiel Verwest (ur. 17 stycznia 1969 w Bredzie) – holenderski DJ i producent muzyczny. Jeden z najpopularniejszych i utytułowanych DJ-ów na świecie. Wielokrotnie wyróżniony tytułem najlepszego DJ-a w plebiscycie czasopisma DJ Magazine. Został nazwany „najlepszym DJ–em wszech czasów” przez magazyn „Mix” w ankiecie głosowanej przez czytelników. W 2013 roku został wybrany przez czytelników DJ Magazine jako „najlepszy DJ ostatnich 20 lat”. Tiësto prowadzi autorską audycję radiową zatytułowaną Tiësto’s Club Life, emitowaną początkowo na antenie holenderskiej rozgłośni Radio 538, a obecnie na antenie 3FM, brytyjskiej BBC Radio 1 oraz włoskiej M2O. Tiësto zyskał popularność za sprawą remiksów, które tworzy od 1999 roku. W 2000 roku jego remiks nagrania „The Silence” Delerium znalazł się na szczytach zestawień muzycznych w USA. W 2001 roku Tiësto uruchomił Magic Music, część wytwórni, która wydaje remiksy jego ulubionych piosenek. Tworzył wspólnie nagrania z takimi producentami jak Armin van Buuren (w projekcie Alibi) czy Ferry Corsten (Gouryella). Ponadto współpracował z takimi wykonawcami jak Timbaland, Justin Timberlake, Maxi Jazz (Faithless) oraz Madonną. Tiësto posiada swoją własną figurę w gabinecie figur woskowych Madame Tussaud. W 2003 zorganizował swój pierwszy solowy koncert. Również w 2003 roku podczas MTV Europe Music Awards zdobył on tytuł najlepszego holenderskiego wykonawcy. W 2004 roku wystąpił podczas koncertu na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach. Specjalnie na tę okazję stworzył album Parade of the Athletes. W tym samym roku firma Reebok podpisała z nim kontrakt na produkcję odzieży sportowej sygnowanej jego imieniem. W 2007 został otwarty klub DJ-a Tiësto o nazwie Cineac w Amsterdamie. Pod koniec 2007 roku wraz z domem mody Giorgia Armaniego, Armani Exchange zaprojektował serię koszulek „Remix the Future”. Dochód ze sprzedaży odzieży został przekazany na rzecz organizacji charytatywnej Mercy Corps. 8 lutego 2015 roku, podczas gali wręczenia nagród Grammy w Los Angeles, otrzymał statuetkę w kategorii Najlepsze zremiksowane nagranie – muzyka rozrywkowa za remiks do utworu „All of Me” Johna Legenda. Czasopismo „DJ Magazine” co roku publikuje listę stu najlepszych międzynarodowych DJ-ów, wybieranych przez publiczność. W latach 2002–2004 DJ Tiësto zajął pierwsze miejsce, w latach 2005, 2007–2009, 2012 zajął drugie miejsce, natomiast w 2006, 2010 i 2011 roku zajął trzecie miejsce. 21 września 2019 poślubił modelkę Annikę Backes.

źródło: wikipedia                 

7 maja 2021

Adam Bujak

 

Adam Tadeusz Bujak (ur. 12 maja 1942 w Krakowie) – polski fotograf. Kawaler Orderu Orła Białego. Od lat 60. fotografował Karola Wojtyłę, a po wyborze na papieża towarzyszył mu – jako Janowi Pawłowi II – w jego licznych pielgrzymkach. Jest autorem ponad 130 albumów fotograficznych, a ponadto plakatów i kalendarzy. Publikował w „Tygodniku Powszechnym”, z którym w 1989 r. jednak zerwał współpracę. Ponadto jego zdjęcia ukazały się w albumach wydawnictwa Calvarianum, niemieckiego Verlag Herder i austriackiego Verlag Styria. Od 1996 roku nieprzerwanie współpracuje z krakowskim wydawnictwem Biały Kruk, w którym ukazało się blisko 100 pozycji z fotografiami Bujaka. Od 2010 r. jest członkiem redakcji miesięcznika „Wpis”. Od 1967 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Od 1970 należy do Royal Photographic Society w Londynie, a od 1965 do Arcybractwa Męki Pańskiej w Krakowie. Od 2009 jest członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK). Adam Bujak jest laureatem wielu nagród krajowych i międzynarodowych. W 1973 został laureatem Nagrody Miasta Krakowa za „całokształt działalności artystycznej, upowszechniającej piękno Krakowa”. W 2003 otrzymał Nagrodę Totus za „osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej”. 5 października 2005, podczas uroczystości w krakowskim magistracie został uhonorowany przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jego dzieła kilkakrotnie zostały odznaczone książkami roku, m.in. albumy „Ars. Dzieje św. Jana Marii Vianneya” (2009), „Polska. Panoramy” (2011) czy „Wiara” (2012). W 2014 roku został laureatem medalu Per Artem ad Deum (Przez sztukę do Boga), który odebrał 9 czerwca 2014 podczas wystawy Sacroexpo w Kielcach. 5 grudnia 2014 Bujakowi został wręczony Feniks Maltański, nagroda corocznie przyznawana wybitnym osobistościom kultury i sztuki, „za wypełnianie przestrzeni publicznej znaczącymi wydarzeniami artystycznymi, niosącymi przesłanie wartości chrześcijańskich.” W lutym 2017 r. został odznaczony nagrodą Książki Roku 2016 za książkę „Dziedzictwo Chrztu. 966 – 1966 – 2016”. 3 maja 2017, w uznaniu znamienitych zasług w działalności na rzecz rozwoju i popularyzowania kultury chrześcijańskiej, prezydent Andrzej Duda nadał mu Order Orła Białego. 29 maja 2018 został powołany na członka Kapituły Orderu Orła Białego. 30 maja 2019 został odznaczony przez ministra kultury prof. Piotra Glińskiego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Minister podkreślił, że polska kultura ma w osobie Adama Bujaka wielki filar i podporę. 

 
źródło: wikipedia                 

5 maja 2021

Emmanuel Macron

Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron (ur. 21 grudnia 1977 w Amiens) – francuski polityk, urzędnik państwowy i bankowiec. Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w latach 2014–2016, prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory od 14 maja 2017. Od 2006 do 2009 był członkiem Partii Socjalistycznej. W 2007 został zastępcą referenta komisji kierowanej przez Jacques’a Attali i zajmującej się kwestią wzrostu gospodarczego Francji. W 2008 przeszedł do pracy w bankowości inwestycyjnej w (kontrolowanym przez rodzinę Rothschildów) Rothschild & Cie Banque, gdzie był zatrudniony do 2012. Zajmował się w szczególności zakupem przez szwajcarskie przedsiębiorstwo Nestlé filii koncernu Pfizer o wartości ponad 9 miliardów euro. W latach 2012–2014 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego w administracji prezydenta François Hollande’a. 26 sierpnia 2014 objął stanowisko ministra gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w rządzie Manuela Vallsa, zastępując Arnauda Montebourga. 6 kwietnia 2016 założył własny ruch polityczny pod nazwą En Marche!, a jego polityczne zaangażowanie zostało w lipcu tegoż roku publicznie skrytykowane przez prezydenta. 30 sierpnia Emmanuel Macron odszedł z urzędu ministra. Wraz z odejściem z rządu zadeklarował start w wyborach prezydenckich w 2017 jako kandydat niezależny, odmawiając udziału w prawyborach zorganizowanych przez socjalistów, w których ostatecznie zwyciężył Benoît Hamon. Poparcie dla jego kandydatury wyrazili politycy z różnych stron sceny politycznej, między innymi François Bayrou, Daniel Cohn-Bendit, Bertrand Delanoë, Bernard Kouchner, Dominique Perben. W pierwszej turze wyborów 23 kwietnia 2017 otrzymał 8 657 326 głosów (24,01%), zajmując 1. miejsce spośród 11 pretendentów. Przeszedł do drugiej tury razem z eurosceptyczną kandydatką Marine Le Pen z Frontu Narodowego, która uzyskała poparcie na poziomie 21,30%. Bezpośrednio po ogłoszeniu sondażowych wyników głosowania poparcie dla niego zadeklarowali François Fillon (zajął 3. miejsce) oraz Benoît Hamon (zajął 5. miejsce). W drugiej turze wyborów 7 maja 2017 otrzymał 20 753 798 głosów (66,10%), wygrywając tym samym wybory i będąc najmłodszą osobą wybraną na ten urząd. Dzień po wyborach ustąpił z funkcji przewodniczącego swojego ugrupowania. 14 maja 2017 Emmanuel Macron został zaprzysiężony na prezydenta Republiki Francuskiej. Następnego dnia powołał na urząd premiera Édouarda Philippe’a z partii Republikanie, a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z kanclerz Niemiec Angelą Merkel.
 
źródło: wikipedia                 

3 maja 2021

Marcia Barrett

 
Marcia Barrett (ur. 14 października 1948 w St. Catherine na Jamajce) – wokalistka niemieckiego zespołu Boney M. Z zawodu sekretarka, wcześniej występowała w dyskotekach, ale bez większego powodzenia. Obecnie śpiewa i wydaje płyty. W 1975 roku dołączyła do Boney M., grupy modelek i tancerek, by tworzyć dyskotekowe i telewizyjne przedstawienia „Baby Do You Wanna Bump”, piosenki nagranej przez producenta muzycznego Franka Farian. Kiedy piosenkarka Claudja Barry odeszła na początku 1976 roku, Barrett zaproponował inną Jamajkę, Liz Mitchell, jako następcę. Mitchell była piosenkarką i Farian zaangażował ją i Barretta do zrobienia kolejnego nagrania „Daddy Cool”. Pierwszy album Boney M., Take the Heat Off Me, nagrali w 1976 roku. Boney M. liczyła czterech oficjalnych członków, ale tylko Barrett i Mitchell byli w studiu nagrań, kiedy nagrywano płyty Boney M. Podczas gdy Mitchell była uważana za główną wokalistkę, ze względu na jej większą liczbę piosenek, w których wykonywała główne wokale, Barrett wniósła harmonię do wielu dobrze znanych piosenek grupy i dzieliła z Mitchellem prowadzenie w hitach takich jak „Daddy Cool”, ” Ma Baker ”,„ Rasputin ”i„ Muszę iść do domu ”. Śpiewała główny wokal w „Belfast”, piosence, którą wykonywała na żywo w latach solowych, która stała się drugim singlem z drugiego albumu Love for Sale. W czerwcu 2018 roku ukazała się biografia Barretts „Naprzód - moje życie z Boney M. i bez niej”.
 
źródło: wikipedia