Ronaldinho

Ronaldinho lub Ronaldinho Gaúcho (Ronaldo de Assis Moreira; ur. 21 marca 1980 w Porto Alegre) – brazylijski piłkarz, który grał zazwyczaj na pozycji pomocnika lub napastnika, mistrz świata 2002, mistrz Ameryki Południowej 1999, zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA 2005/2006. Posiada obywatelstwo brazylijskie i hiszpańskie. Został dwukrotnie uznany Piłkarzem Roku przez FIFA (2004, 2005), a także UEFA w roku 2005, a magazyn France Football w 2005 roku nagrodził go Złotą Piłką. W 2004 roku został wybrany przez Pelégo na listę FIFA 100 (100 najlepszych żyjących piłkarzy w historii).

Talent Brazylijczyka został zauważony przez działaczy Grêmio Porto Alegre i właśnie w tym klubie Ronaldinho zaczął stawiać swoje pierwsze piłkarskie kroki. Warto wspomnieć tu o dość niecodziennym zdarzeniu – w jednym ze spotkań drużyn młodzieżowych strzelił 23 bramki w tym 2 bezpośrednio z rzutów rożnych. Ronaldinho swoje pierwsze trofeum zdobył na Mistrzostwach Świata do lat 17, przy okazji zostając królem strzelców. W 2001 roku Ronaldinho przeszedł do Paris Saint-Germain za 9 mln euro. Świetny występ na Mundialu spowodował, że o pozyskanie Brazylijczyka zaczęły starać się najlepsze wówczas kluby piłkarskie w Europie. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Angielski klub potrzebował następcy dla Davida Beckhama, Real szukał kolejnej gwiazdy, a Barca musiała się wzmocnić po nieudanym sezonie. Ostatecznie Brazylijczyk zawitał do klubu ze stolicy Katalonii, a do kasy paryskiego klubu wpłynęło 32,25 mln euro. Od początku sezonu 2008/2009, Ronaldinho występował w zespole A.C. Milan. Podczas przerwy zimowej sezonu 2010/2011 Ronaldinho zmienił klub na CR Flamengo. Wartość odstępnego wynosiła 3 mln euro. 31 maja 2012 z powodu zaległości finansowych klubu wobec niego, drogą sądową rozwiązał kontrakt. Cztery dni później został zawodnikiem Atlético Mineiro. 5 września 2014 r. podpisał kontrakt z meksykańskim zespołem Querétaro FC. Później występował jeszcze we Fluminense FC. 16 stycznia 2018 poinformował o przejściu na sportową emeryturę. 

źródło: wikipedia     

Edgars Rinkēvičs

Edgars Rinkēvičs (ur. 21 września 1973 w Jurmale) – łotewski polityk i urzędnik państwowy, poseł na Sejm, w latach 2011–2023 minister spraw zagranicznych, od 2023 prezydent Łotwy. 

W latach 1993–1994 pracował jako dziennikarz w łotewskim radiu publicznym Latvijas Radio, specjalizując się w tematach polityki międzynarodowej. Od 1995 do 1996 był zatrudniony w departamencie polityki w Ministerstwie Obrony, awansując na stanowisko dyrektora departamentu. Od 1996 do 1997 pełnił funkcję podsekretarza stanu ds. polityki obrony w Ministerstwie Obrony, a od 1997 do 2008 zajmował stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie. W latach 1998–2004 należał do partii politycznej Łotewska Droga. W latach 2005–2007 pracował jednocześnie w biurze ds. organizacji Szczytu NATO w Rydze. Od października 2008 do października 2011 zajmował stanowisko szefa Kancelarii Prezydenta Republiki Łotewskiej (w okresie prezydentury Valdisa Zatlersa). 25 października 2011 objął urząd ministra spraw zagranicznych w trzecim rządzie Valdisa Dombrovskisa. W styczniu 2012 przystąpił do Partii Reform Zatlersa. W wyborach w 2014 uzyskał mandat posła na Sejm XII kadencji z listy Jedności, z której startowali działacze Partii Reform. Na stanowisku ministra spraw zagranicznych pozostał w pierwszym rządzie Laimdoty Straujumy, jej drugim gabinecie oraz w rządzie Mārisa Kučinskisa. W wyborach w 2018 i 2022 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję na kolejne kadencje Sejmu. Pozostawał ministrem spraw zagranicznych w utworzonym w styczniu 2019 pierwszym rządzie Artursa Krišjānisa Kariņša oraz w powołanym w grudniu 2022 jego drugim gabinecie. W maju 2023 roku został zgłoszony przez Nową Jedność jako kandydat na urząd prezydenta. W trzeciej turze wyborów prezydenckich, które odbyły się 31 maja, uzyskał wsparcie 52 posłów, wygrywając z Uldisem Pīlēnsem. Poparli go wówczas także deputowani Związku Zielonych i Rolników oraz partii Postępowi. Funkcję ministra spraw zagranicznych pełnił do 7 lipca tegoż roku, kiedy to obowiązki ministra czasowo przejął premier Arturs Krišjānis Kariņš. Następnego dnia został zaprzysiężony na urząd prezydenta Łotwy.  

źródło: wikipedia     

Mariusz Kałamaga

 

 

Mariusz Kałamaga (ur. 8 listopada 1981 w Bytomiu) – polski artysta kabaretowy, prezenter radiowy i telewizyjny, były członek i lider kabaretu Łowcy.B. 

W 2003 na XIX Przeglądzie Kabaretów PaKA w Krakowie otrzymał nagrodę specjalną za „fantastyczność”. W 2009 zdobył nagrodę Świry w kategorii Artysta. W latach 2008–2009 współprowadził program Piotr Bałtroczyk na żywo, w którym przeprowadził rozmowy z zaproszonymi gośćmi w barze U Piotra. W 2010 współprowadził programy rozrywkowe telewizji Polsat: Tylko nas dwoje. Just the Two of Us i Stand up. Zabij mnie śmiechem. Jest jednym ze współtwórców Punkowej Grupy Rozweselającej o nazwie Ja mmm chyba ściebie, z którą wystąpił w programie Must Be the Music. Tylko muzyka (2011) i na Przystanku Woodstock (2013). 19 grudnia 2014 ogłosił, że opuszcza grupę Łowcy.B. Od 2015 pracuje w radiu RMF FM, w którym współprowadzi poranny program Wstawaj, szkoda dnia. Wiosną 2017 brał udział w siódmej edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Wiosną 2019 poprowadził program rozrywkowy Polsatu Śpiewajmy razem. All Together Now. W 2021 wraz z Elżbietą Romanowską został prowadzącym program rozrywkowy Fort Boyard na Viaplay Polska. Od 1 czerwca 2023 jest jednym z komentatorów satyryczno-publicystycznego programu Szkło kontaktowe w TVN24. 

źródło: wikipedia     

Marcin Dorociński

 

Marcin Grzegorz Dorociński (ur. 22 czerwca 1973 w Milanówku) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy oraz działacz społeczny. Sześciokrotnie nominowany do Orłów za role w filmach: Boisko bezdomnych (2008), Rewers (2009), Róża (2011), Obława (2012), Jack Strong (2014) i Moje córki krowy (2015). Laureat Paszportu Polityki za 2012 rok w kategorii „film”. Wystąpił m.in. w Torowisku (1999) Urszuli Urbaniak, jako „Despero” w Pitbullu (2005) Patryka Vegi, Barbórce (2005) Macieja Pieprzycy i Ogrodzie Luizy (2007) Macieja Wojtyszki. Na scenie warszawskiego Teatru Dramatycznego pracował m.in. z Grzegorzem Jarzyną, Krystianem Lupą, Krzysztofem Warlikowskim i Agnieszką Glińską. 

 Na drugim roku studiów Krystyna Janda powierzyła mu główną rolę Dona Rodryga w telewizyjnej wersji Cyda (1995) Pierre’a Corneille’a w tłumaczeniu Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Telewizji. Na trzecim roku studiów zadebiutował na kinowym ekranie niewielką rolą studenta w kontrowersyjnym filmie Andrzeja Żuławskiego Szamanka (1996) z Bogusławem Lindą, a w telewizji był studentem w serialu Jana Łomnickiego Dom (1996). W latach 1997–2011 występował w warszawskim Teatrze Dramatycznym. W tym okresie pojawiał się również w serialach: Ekstradycja 3 (1998), Na dobre i na złe (1999, 2007), Dom (2000), Rodzina zastępcza (2000) i Sfora (2002). Rozpoznawalność zapewniła mu rola podkomisarza Sławomira „Despero” Desperskiego w sensacyjnym filmie kryminalnym Patryka Vegi Pitbull (2005), za którą odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego i nagrodę Jantar za najlepszą rolę męską na Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” w Koszalinie. Popularność wśród telewidzów zyskał jako Roman Trojański, były mąż Heli (Anna Guzik) w sitcomie TVN Hela w opałach (2007). Jako kapral Armii Krajowej o pseudonimie „Wydra”, postać inspirowana wojennymi losami Adama Krzyształowicza, w dramacie wojennym / dreszczowcu Marcina Krzyształowicza Obława (2012) i za rolę w filmie Róża został uhonorowany Paszportem „Polityki”. W styczniu 2013 znalazł się na okładce miesięcznika „Film” w mundurze Ryszarda Kuklińskiego, oficera Ludowego Wojska Polskiego, w którego wcielił się na planie dreszczowca szpiegowskiego Władysława Pasikowskiego Jack Strong (2014). Następnie wystąpił jako Borys w dramacie Wojciecha Smarzowskiego Pod Mocnym Aniołem (2014). W 2018, po 11 latach, powrócił na kinowy ekran jako komisarz Sławomir Desperski „Despero” vel Mateusz Wółkowski „Hycel” w sensacyjnym filmie kryminalnym Pitbull. Ostatni pies. W tym samym roku Dorociński zagrał Wasilija Borgowa w głośnym serialu Netflixa Gambit królowej. W październiku 2022 potwierdził informacje, że wystąpi w kolejnych częściach kinowego przeboju Mission Impossible. Wybrana filmografia: 1999: Kiler-ów 2-óch jako „Młody wilk” Mirosław / 2001: Przedwiośnie jako Antoni Lulek / 2004: Vinci jako komisarz Łukasz Wilk / 2005: Pitbull jako Podkomisarz Sławomir ‘Despero’ Desperski / 2006: Francuski numer jako Mateusz / 2006: Wszyscy jesteśmy Chrystusami jako Anioł Zła / 2008: Rozmowy nocą jako Bartek / 2009: Idealny facet dla mojej dziewczyny jako Kostek Chmurski / 2009: Miłość na wybiegu jako Fotograf Kacper / 2013: Drogówka jako sierżant sztabowy Krzysztof Lisowski / 2014: Pod Mocnym Aniołem jako Borys / 2014: Jack Strong jako pułkownik Ryszard Kukliński / 2015: Moje córki krowy jako Grzegorz, mąż Kasi / 2018: Pitbull. Ostatni pies jako Sławomir Desperski „Despero” / 2020: Psy 3. W imię zasad jako Witkowski „Wit” / 2023: Mission: Impossible – Dead Reckoning jako kapitan okrętu podwodnego "Sewastopol". 

źródło: wikipedia     

Chivas

 

 

Chivas, właśc. Krystian Gierakowski (ur. 23 kwietnia 1998 w Łodzi) – polski piosenkarz, producent muzyczny, twórca tekstów. 

Artysta miał podpisany kontrakt z wytwórnią płytową New Bad Label. W okolicach sierpnia 2020 zerwał kontrakt z wcześniej wymienioną wytwórnią aby podpisać nowy z GUGU. Pod jej szyldem wydał swój debiutancki album Nauczyłem się przeklinać, który zanotował 4. miejsce na liście OLiS. Następnie 22 września 2022 roku wydał swój drugi studyjny album noszący nazwę młody say10 który uplasował się na pierwszym miejscu listy OLiS. 25 stycznia 2024 roku czyli po ponad rocznej przerwie wydał trzeci album studyjny Deathcore, który również zajął pierwsze miejsce na liście OLiS.  

źródło: wikipedia     

Bogdan Kalus

 

Bogdan Kalus (ur. 15 czerwca 1965 w Chorzowie) – polski aktor filmowy i teatralny, artysta kabaretowy. 

Po ukończeniu szkoły podstawowej trafił do szkoły muzycznej. Założył zespół rockowy, gdzie grał na perkusji. W latach 1987–1992 występował w różnych grupach kabaretowych. W 1990 wraz z Michałem Brysiem i Grzegorzem Wolniakiem założył Teatr Korez w Katowicach, w którym grał w latach 1990-2014. Od 2008 współpracuje z Teatrem Capitol w Warszawie. Współzałożyciel kabaretu KaŁaMaSz od 2011. Jest kapitanem Hokejowej Reprezentacji Artystów Polskich. W 2020 uczestniczył w 11. edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami.  Wybrana filmografia: 1999-2008: Święta wojna - Gerard Nowok, kolega Bercika / 2003: Kasia i Tomek - szef fachowców / 2004: Karol. Człowiek, który został papieżem - urzędnik PZPR / 2006–2016: Ranczo - Tadeusz Hadziuk / 2006–2008: Egzamin z życia - inspektor Gabryś Waligóra / 2007: U Pana Boga w ogródku - muzyk Stefan Witaszek / 2007: Halo Hans! – Ślązak von Slodovy / 2016: Druga szansa - prawnik / 2019–2020: M jak miłość - ojciec Julkiv / 2020: Ojciec Mateusz - Ludwik Stępień / 2020: Lombard. Życie pod zastaw - Boguś, kolega Zefla / 2021: Brigitte Bardot cudowna - Lubow. 

źródło: wikipedia     

Anna Samusionek

Anna Samusionek (ur. 24 czerwca 1971 w Olsztynie) – polska aktorka teatralna i filmowa. 

W latach 90. występowała w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. Na ekranie zadebiutowała w 1996 epizodyczną rolą w drugiej serii serialu Ekstradycja. W 1997 premierę miał film Darmozjad polski, w którym zagrała jedną z głównych ról. W tym samym roku była hostessą w teleturnieju TVP Koło Fortuny w zastępstwie Magdy Masny z powodu urlopu macierzyńskiego dotychczasowej hostessy. Za rolę Zosi w filmie została nagrodzona Złotym Lwem w kategorii „Najlepsza drugoplanowa rola kobieca”. W 2007 uczestniczyła w piątej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami. W kwietniu 2008 wspólnie z Markiem Szambelanem założyła fundację „Razem Lepiej”, w której pełniła funkcję wiceprezesa zarządu. Od 2009 gra w serialu TVN Na Wspólnej, w którym wciela się w postać Ilony Zdybickiej. Wybrana filmografia: 1997: Złotopolscy – Marysia Biernacka / 1998: Matki, żony i kochanki – Janka, żona Kazika / 2000: Zakochani – Violetta Pytlasińska, asystentka Bobickiego / 2001: Na dobre i na złe – Grażyna Nowak, matka Samanty / 2003-2006: Plebania – Konstancja Rozwadowska-Tracz / 2008: Trzeci oficer – prokurator Renata Misiuwaniec / od 2009: Na Wspólnej – Ilona Zdybicka / 2010 Samo życie – Katarzyna Kryńska / 2011-2012: Przepis na życie – Kasia Kołacz / 2013: Hotel 52 – Paulina, była żona Jana Wilczyńskiego / 2016: Smoleńsk – prawicowa dziennikarka / 2017: Pod wspólnym niebem – Bożena Kapulecka / 2019-2025: Na dobre i na złe – Lucyna Sikorka / 2022: Gierek – lekarka / od 2025: Pierwsza miłość – Łucja Reterska, teściowa Amelii. 

źródło: wikipedia     

Graham Masterton

 

Graham Masterton (ur. 16 stycznia 1946 w Edynburgu) – brytyjski pisarz, twórca horrorów. 

Po szkoleniu dziennikarskim wydawał magazyn dla mężczyzn „Mayfair”. W wieku dwudziestu czterech lat został wybrany na redaktora naczelnego magazynów „Penthouse” i „Penthouse Forum”. Debiut Grahama Mastertona jako autora horrorów, z czego jest najbardziej znany, wiąże się wraz z wydaniem Manitou (The Manitou) w 1976 roku – opowieści o indiańskim szamanie narodzonym ponownie w obecnych czasach, aby zemścić się na białym człowieku. Powieść bardzo szybko stała się światowym bestsellerem. Książkę zekranizowano w 1978, film do dziś cieszy się uznaniem wśród widzów. Od tego czasu Masterton opublikował mnóstwo horrorów, w tym Kostnicę (Charnel House), który dostał nagrodę Special Edgar od Mystery Writers of America, Zwierciadło piekieł (Mirror), nagrodzone Srebrnym Medalem przez West Cost Review of Books, oraz Wizerunek zła (Family Portrait), który to był jedynym niefrancuskim zdobywcą prestiżowej nagrody Prix Julia Verlanger. Trzy spośród opowieści Grahama Mastertona zostały przeniesione na ekran w serialu z gatunku horroru Tony’ego Scotta: Mroczne żądze (The Hunger), a opowiadanie o które oparto odcinek Sekretna księga Shih Tan, w którym w roli głównej wystąpił Jason Scott Lee znalazło się na liście nominowanych do nagrody Brama Stokera przyznawanej przez organizację Horror Writers Association. Inna krótka opowieść, Podłóżkowo (Underbed), o chłopcu odnajdującym tajemniczy świat pod swoimi kocami, została uznana najlepszą krótką opowieścią przez Horror Critics Guild. Dziecko ciemności (The Chosen Child), którego akcja ma miejsce w kanałach ściekowych Warszawy, została uznana najlepszą powieścią roku z gatunku horror przez Science Fiction Chronicle i wysoko oceniona przez „Publisher’s Weekly”. W 2019 roku Masterton otrzymał nagrodę Brama Stokera za całokształt twórczości, a w 2021 został uhonorowany przez miasto Wrocław krasnalem z brązu trzymającym w dłoni powieść Manitou przed Art Hotelem na ulicy Kiełbaśniczej - jednym z ponad sześciuset wrocławskich krasnali. Oprócz wyżej wymienionych Masterton otrzymał jeszcze wiele mniej prestiżowych nagród za swoje opowiadania i powieści, a niektóre z jego dzieł przez dłuższy czas utrzymywały się na listach bestsellerów. Akcja kilku jego książek toczyła się w Polsce, co miało związek z pochodzeniem jego żony, ale także z polskim przodkiem, dziadkiem jego matki. Graham Masterton jest również autorem poradników z dziedziny erotyki. Obecnie Masterton regularnie pisuje do takich czasopism jak „Cosmopolitan”, „Men’s Health”, „Woman”, „Woman's Own”, a nawet takich jak polskojęzyczna „Nowa Fantastyka”. Wydaje także nowe książki i zbiory opowiadań. Mieszka w Surrey w Anglii. Ma trzech synów; jego żona Wiescka (Wiesława) była dzieckiem emigrantów polskich, zmarła 27 kwietnia 2011. 

źródło: wikipedia     

Filip Pławiak

Filip Pławiak (ur. 26 września 1989 w Nowym Sączu) – polski aktor filmowy i teatralny. 

Urodził się 26 września 1989 w Nowym Sączu jako syn Marka Pławiaka, nauczyciela i działacza samorządowego oraz Ireny Pławiak, nauczycielki i poetki. Dzieciństwo spędził w Witowicach Górnych. Maturę zdał w II LO w Nowym Sączu. W trakcie nauki w liceum szlifował swój talent aktorski w Miejskim Ośrodku Kultury w Nowym Sączu. Wyższą Szkołę Filmową i Teatralną w Łodzi ukończył w 2012. Na 32. Międzynarodowym Festiwalu Szkół Filmowych i Teatralnych w Moskwie jego przedstawienie dyplomowe zdobyło nagrodę specjalną. Związany z Teatrem na Woli. Występuje w teatrze i filmach. 10 marca 2025 r. FIlip Pławiak został nagrodzony za najlepszą główną rolę męską podczas 27. gali nagrody Polskiej Akademii Filmowej Orły 2025. Zwycięstwo przyniosła mu rola w filmie Marcina Koszałki "Biała odwaga". Wybrana filmografia: 2011: Pokaż kotku, co masz w środku reż. Sławomir Kryński, rola: Jacek Paluch / 2012: Pokłosie reż. Władysław Pasikowski, rola: posterunkowy Góral / 2013: Bilet na Księżyc reż. Jacek Bromski, rola: Adam Sikora / 2014: Kamienie na szaniec reż. Robert Gliński, rola: Zygmunt Kaczyński ps. „Wesoły” / 2016: Wołyń reż. Wojciech Smarzowski, rola: kpt. Zygmunt Krzemieniecki / 2017: Listy do M. 3 reż. Tomasz Konecki, rola: Rafał / 2018: 303. Bitwa o Anglię reż. David Blair rola: Mirosław ,,Ox'' Ferić / 2018–2021: Chyłka, Kordian Oryński „Zordon” / 2024: Biała odwaga, reż. Marcin Koszałka, rola: Andrzej / 2025: Aniela „Armani”. 

źródło: wikipedia     

Mateusz Gamrot

 

 

Mateusz Gamrot (ur. 11 grudnia 1990 w Bielsku-Białej) – polski zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Dwukrotny mistrz Europy w amatorskim MMA z 2012 oraz 2013. W latach 2016–2020 międzynarodowy mistrz KSW w wadze lekkiej oraz w latach 2018–2020 międzynarodowy mistrz KSW w wadze piórkowej. Aktualnie związany z UFC.

 

W 2012 zdobył złoty medal na Mistrzostwach Europy w amatorskim MMA (Bruksela) a rok później obronił tytuł mistrzowski ponownie zdobywając złoto w kategorii 70 kg (Budapeszt). W zawodowym MMA zadebiutował 4 lutego 2012 na gali XFS – Night of Champions, wygrywając przed czasem z pochodzącym z Czeczenii – Arbim Szamajewem. Do końca roku stoczył dla tej federacji jeszcze dwa zwycięskie pojedynki po czym związał się z KSW. 8 czerwca 2013 stoczył pierwszą walkę w KSW, pokonując Mateusza Zawadzkiego przez TKO. 28 września na KSW 24 zastąpił w karcie walk kontuzjowanego Macieja Jewtuszkę i zmierzył się z byłym zawodnikiem UFC – Andre Winnerem. Po zaciętym boju zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów. Na gali KSW 27, które odbyło się 17 maja 2014 w Ergo Arenie zmierzył się z Jeffersonem George’em. Zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów (2 x 30-27, 30-26). 13 września 2014 stoczył swój pierwszy zagraniczny pojedynek dla brytyjskiej organizacji Cage Warriors. Podczas Cage Warriors 72 w Newport pokonał Walijczyka Tima Newmana przez poddanie w 1 rundzie. 27 maja 2017 roku zmierzył się z byłym zawodnikiem UFC – Normanem Parke na gali KSW 39: Colosseum. Wygrał walkę przez jednogłośną decyzję. 1 grudnia 2018 na gali KSW 46 zawalczył o drugi pas, tym razem kategorii piórkowej, ze specjalistą od poddań Kleberem Koike Erbstem. Po pięciorundowej dominacji zwyciężył pojedynek, zdobywając drugą koronę organizacji. 11 lipca 2020 w walce wieczoru podczas gali KSW 53 stoczył trzeci pojedynek z Normanem Parke. Polak zwyciężył pojedynek w 3. rundzie przez TKO (przerwanie przez lekarza). 9 marca 2024 podczas UFC 299 w Miami zmierzył się z byłym mistrzem kategorii lekkiej UFC, Rafaelem dos Anjosem. Zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów. Po tej wygranej Gamrot awansował do Top 5 oficjalnego rankingu UFC w wadze lekkiej. Pod koniec kwietnia 2025 roku, podpisał kontrakt na 11 walkę w UFC. 31 maja 2025 podczas walki wieczoru gali UFC on ESPN: Gamrot vs. Klein w Las Vegas, zawalczył ze Słowakiem, Ludovitem Kleinem. Zwyciężył pojedynek jednogłośnie na kartach punktowych.  

źródło: wikipedia     

Bonnie Tyler

Bonnie Tyler, właśc. Gaynor Hopkins-Sullivan (ur. 8 czerwca 1951 w Skewen) – walijska piosenkarka. 

 

W 1975 została zauważona w Townsman Club w Swansea przez łowcę talentów Rogera Bella, który zaprosił ją do Londynu. Jej debiutancki singiel „Lost in France” z 1976 stał się hitem Top 10 w Wielkiej Brytanii. Kolejny utwór, „More Than a Lover”, dotarł do 27. miejsca na liście przebojów. W lutym 1977 wydała album pt. The World Starts Tonight. Tyler wylansowała międzynarodowy hit „It's a Heartache”, który ukazał się pod koniec 1977. Drugi album, Natural Force, wydany w 1978, osiągnął 16. miejsce na liście Billboard 200 i zdobył certyfikat złotej płyty Recording Industry Association of America (RIAA). W 1983 wydała album studyjny pt. Faster Than the Speed of Night, który zapewnił jej światową rozpoznawalność. Płytę promowała m.in. przebojem „Total Eclipse of the Heart”. W tym okresie została uznana za wybitną osobowość muzyki pop i uzyskała nominację do nagrody Grammy. Następnie wylansowała m.in. hity: „If You Were a Woman (And I Was a Man)” (1986) i „A Rockin' Good Way” (1987), który nagrała w duecie z Shakin’em Stevensem. W latach 1991–1994 współpracowała z Dieterem Bohlenem, dzięki czemu zyskała popularność w krajach niemieckojęzycznych. W tym okresie wydała trzy albumy: Bitterblue (1991), Angel Heart (1992) i Silhouette in Red (1993).W 2004 nagrała „Si demain…”, francuskojęzyczną wersję piosenki „Total Eclipse of the Heart”, którą nagrała w duecie z Kareen Antonn. Utwór dotarł do pierwszego miejsca list przebojów we Francji, Belgii i Polsce.Jej przebój „Holding Out for a Hero” pojawił się m.in. w brytyjskim serialu Na sygnale (1987), komedii fantastycznonaukowej Krótkie spięcie 2 (1988), serialu Nowe przygody Supermana (1993) i w filmie Shrek 2 (2004) oraz w reklamie Era GSM. Z kolei piosenkę „Say Goodbye” można było usłyszeć w filmie animowanym Asterix podbija Amerykę (1994). 18 maja 2013, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Believe in Me”, zajęła 19. miejsce w finale 58. Konkursu Piosenki Eurowizji w Malmö. 15 marca 2019 wydała album pt. Between the Earth and the Stars, na którym umieściła m.in. utwory nagrane w duetach: „Battle of the Sexes” z Rodem Stewartem, „Someone's Rockin' Your Heart” z Francisem Rossi i „Taking Control” z Cliffem Richardem. 

źródło: wikipedia     

Zofia Wichłacz

Zofia Wichłacz (ur. 5 kwietnia 1995 w Warszawie) – polska aktorka. Laureatka Orła oraz nagrody Festiwalu Filmowego w Gdyni za pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie Miasto 44. Wyróżniona także tytułem „Europejskiej Gwiazdy Jutra” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. 

Debiutowała w 2013 w filmach Był sobie dzieciak (reż. Leszek Wosiewicz) i Niegdyś moja matka (reż. Sophia Turkiewicz). W tym roku wcieliła się też w rolę Meli Dulskiej w spektaklu Teatru Telewizji Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej (reż. Marcin Wrona) oraz gościnnie wystąpiła w drugim sezonie serialu Głęboka woda. Za rolę w Moralności pani Dulskiej uzyskała wyróżnienie aktorskie na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” w Sopocie. W 2014 zagrała jedną z głównych ról w filmie wojennym Miasto 44 w reżyserii Jana Komasy. Za rolę sanitariuszki „Biedronki” otrzymała Orła w kategorii Odkrycie roku oraz nagrodę dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej na 39. Festiwalu Filmowym w Gdyni. Ponadto była nominowana do Orła za najlepszą główną rolę kobiecą. W 2014 wystąpiła również w spektaklu telewizyjnym Magdaleny Łazarkiewicz Karski, przedstawiającym życie Jana Karskiego, w którym wcieliła się w postać squatterki Aśki. W tym roku pojawiła się także w etiudzie szkolnej Będzie lepiej oraz zagrała w kilku odcinkach serialu Lekarze, wcielając się w rolę Hanny Karskiej. W maju 2015 zadebiutowała na deskach teatru rolą Hanny Zach w monodramie Porozmawiajmy po niemiecku, wystawianym w warszawskim Teatrze „Polonia”. Spektakl oparty na pamiętniku Hanny Zach wyreżyserował Łukasz Kos. W 2016 pojawiła się w dwóch etiudach szkolnych: Męski wieczór i Siostrzyczka. Pod koniec 2016 odbyła się premiera ostatniego obrazu w reżyserii Andrzeja Wajdy Powidoki, w którym wcieliła się w postać Hani. W kolejnym roku znalazła się w grupie wyróżnionych tytułem „Europejskiej Gwiazdy Jutra” („Shooting Star”) dla najbardziej obiecujących aktorek i aktorów europejskich na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. W lutym 2017 do kin trafił dramat Pokot oparty na powieści Olgi Tokarczuk Prowadź swój pług przez kości umarłych w reżyserii Agnieszki Holland, w którym Wichłacz zagrała matkę „Matogi”. Miesiąc później premierę miał film kryminalny Kasi Adamik Amok na podstawie opartej na faktach powieści Krystiana Bali o tym samym tytule. Aktorka w filmie wcieliła się w Zofię Balę, żonę Krystiana Bali i otrzymała za swoją rolę nominację do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Pod koniec 2017 premiery miały dwie produkcje z jej udziałem: Twój Vincent – film animowany w którym podłożyła głos Marguerite Gachet w polskiej wersji językowej oraz dramat Macieja Sobieszczańskiego Zgoda, w którym wcieliła się w postać Anny. Ponadto zagrała w dwóch odcinkach drugiego sezonu serialu Belfer, wcielając się w postać Karoliny Gontarskiej. W kolejnych latach zagrała w serialach: Rojst (2018), 1983 (2018), Świat w ogniu: Początki (2019),  DNA (2019), Warszawianka (2022). 

źródło: wikipedia     

Miley Cyrus

 

Miley Ray Cyrus (ur. 23 listopada 1992 we Franklin jako Destiny Hope Cyrus) – amerykańska piosenkarka, aktorka, kompozytorka, autorka tekstów, producentka muzyczna, producentka filmowa, reżyserka i filantropka. Laureatka trzech nagród Grammy, jednej Brit i trzech MTV Video Music Awards. 

Zadebiutowała rolą Miley Stewart / Hannah Montany w młodzieżowym serialu telewizyjnym Hannah Montana (2006–2011) stacji Disney Channel i jego adaptacji filmowej Hannah Montana: Film (2009). Pod fikcyjną postacią Hannah Montany nagrała pięć ścieżek dźwiękowych, z których trzy dotarły do pierwszego miejsca amerykańskiej listy sprzedaży Billboard 200. Równolegle rozpoczęła solową działalność muzyczną z wytwórnią Hollywood Records, z którą wydała trzy albumy studyjne: Meet Miley Cyrus (2007), Breakout (2008) i Can’t Be Tamed (2010), a także minialbum The Time of Our Lives (2009), ponadto wylansowała przeboje takie jak „The Climb” (2009) i „Party in the U.S.A.” (2009). Po zakończeniu prac nad serialem podpisała kontrakt z RCA Records, zainagurowany albumem Bangerz (2013), którego promujący singel „Wrecking Ball” dotarł do pierwszego miejsca amerykańskiego notowania Hot 100. W kolejnych latach wydała albumy Miley Cyrus & Her Dead Petz (2015), Younger Now (2017) i Plastic Hearts (2020) oraz minialbum She Is Coming (2019). Po przeniesieniu do wytwórni Columbia Records wydała album Endless Summer Vacation (2023), za który otrzymała nominację do Grammy za album roku. Promujący go singel „Flowers” był największym przebojem 2023 w skali globalnej i przyniósł jej dwie pierwsze nagrody Grammy, w tym za nagranie roku. W 2025 wydała album Something Beautiful, któremu towarzyszył współreżyserowany przez nią film muzyczny pod tym samym tytułem. Wystąpiła między innymi w filmach Piorun (2008, dubbing), Ostatnia piosenka (2010) i LOL (2012) oraz serialach Crisis in Six Scenes (2016) i Czarne lustro (2019). Była trenerką talent show The Voice (2016, 2017) i reżyserowała kilka swoich teledysków. Jej działalność filantropijna obejmuje między innymi fundację Happy Hippie Foundation, którą założyła w 2015 w celu wsparcia bezdomnych i społeczności LGBT.

źródło: wikipedia     

Joanna Koroniewska

 

 

Joanna Magdalena Koroniewska-Dowbor (ur. 27 maja 1978 w Toruniu) – polska aktorka i prezenterka telewizyjna. 

 

 W okresie szkolnym grała w Spiętym Teatrze Spinaczy w Toruniu. Następnie współpracowała z warszawskimi teatrami Bajka i Komedia. Pracowała także w Teatrze Polskiego Radia. Powszecną rozpoznawalność zyskała dzięki roli Małgorzaty Mostowiak w serialu M jak miłość w TVP2, w którym grała w latach 2000–2013. W międzyczasie zagrała Magdę, główną bohaterkę filmu Mateusza Dymka Zwierzę powierzchni (2003), który był nagradzany na festiwalach filmów niezależnych i zakwalifikował się do konkursu Polskiego Kina Niezależnego podczas Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni w 2003. Jest aktorką dubbingową; użyczyła głosu np. Maggie Peyton w polskiej wersji językowej filmu Garbi: super bryka (2005), Daisy w filmie Krowy na wypasie (2006), Lorelai w filmie Hannah Montana: Film (2009) i Barbarze w filmie Janosik. Prawdziwa historia (2009). W 2021 weszła w skład kabaretu PanDemon. Wiosną 2006 w parze Robertem Kochankiem została półfinalistką trzeciej edycji programu rozrywkowego Taniec z gwiazdami w TVN. W 2010 uczestniczyła w programie Just the Two of Us. Tylko nas dwoje w Polsacie i była nominowana do tytułu najpiękniejszej Polki w plebiscycie Viva! Najpiękniejsi. W 2012 była kapitanką jednej z drużyn w teleturnieju TVP2 Kocham cię, Polsko!, prowadziła program Matka czy nastolatka i została ambasadorką linii kosmetycznej Avon Solutions. W 2013 wystąpiła w kampanii reklamowej lodów marki Koral i reklamowała obuwniczą firmę Wojas. W 2015 prowadziła program Tajemniczy składnik na antenie Polsatu i nagrała polską wersję audiobooka Pięćdziesiąt twarzy Greya. W 2021 zdobyła nagrodę #Hashtag Roku w kategorii Influencer roku na gali organizowanej przez See Bloggers. Prowadzi program Zróbmy sobie dom, który od 2025 jest emitowany na antenie stacji TVN. 26 grudnia 2014 poślubiła Macieja Dowbora, z którym ma dwie córki: Janinę (ur. 13 sierpnia 2009) i Helenę (ur. 10 lutego 2018). 

źródło: wikipedia     

Jacek Wójcicki

 

Jacek Wójcicki (ur. 21 stycznia 1960 w Krakowie) – polski aktor, śpiewak (tenor) i muzyk.

Dorastał na krakowskim Zwierzyńcu z rodzicami i siostrą Małgorzatą. Gdy był dzieckiem, śpiewał w chórze Filharmonii Krakowskiej, z którym koncertował po świecie. Jako nastolatek grał epizodyczną rolę w spektaklu Dziady w Starym Teatrze w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W latach 1982–1991 był aktorem Teatru Słowackiego w Krakowie, w którym zagrał m.in. główną rolę w spektaklu Niebieski ptak. W 1986 został laureatem Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. W 1987 za wykonanie utworu „Wiersz gazetowo-miłosny” odebrał nagrodę za interpretację na 24. Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. W latach 1992–1997 występował w Kabarecie Olgi Lipińskiej, poza tym wcielał się w Pana Tenorka w telewizyjnym programie dla dzieci Budzik w TVP1. Wykonuje piosenki filmowe i serialowe (Szpital na perypetiach, Konie apokalipsy, Ostatni dzwonek). 9 września 2016 prezydent Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz polskiej kultury oraz za osiągnięcia w pracy artystycznej. 

źródło: wikipedia     

Wiktor Waligóra

Wiktor Waligóra to młody wokalista z Krakowa, który zwrócił na siebie uwagę coverami piosenek publikowanymi na YouTube, na tyle, że gościnnie na jego kanale zaśpiewali m.in. Natalia Przybysz, Dawid Tyszkowski czy Ignacy. W 2023 roku Wiktor Waligóra wydał pierwszy singiel – „Przypomnieć nas”. A kilka miesięcy temu dołączył do niego „Ikar”. To niezwykle poruszający utwór, który celnie trafia w czułe struny. Płynące z niego melancholia i subtelność kontrastują z wyrazistą barwą artysty. Te poszczególne elementy tworzą ultra ciekawą mieszankę. Największy rozgłos Wiktor Waligóra zawdzięcza jednak piosence „Zagrajmy", która trafiła do zestawienia TOP 10 najczęściej granych utworów w polskich radiach, a także do telewizji. Została ona wykorzystana w oficjalnym spocie promującym ramówkę TVN7. Wspomniane single pochodzą z debiutanckiego albumu Wiktora Waligóry, który został zatytułowany „Czekam na świt”. Warto wspomnieć, że ujrzała ona światło dzienne 23 sierpnia 2024 roku. I została doskonale przyjęta przez słuchaczy i słuchaczki, jak również przez rodzimą branżę muzyczną. Był odkryciem zeszłorocznego Męskiego Grania, gdzie pojawił się zarówno w ramach projektu Wodecki Twist, jak i z orkiestrą Miousha. Nagranie z jego występu obejrzano na kanale festiwalu już ponad 3 miliony razy! Wiktor Zaczął 2024 rok z przytupem. Jego utwory „ZAGRAJMY” znajduje się na listach przebojów radia RMFfm i Radio ZET, oraz został użyty do Promesa kanału TVN7.

Mia Wasikowska

Mia Wasikowska (ur. 25 października 1989 w Canberze) – australijska aktorka pochodzenia polskiego. 

Urodziła się 25 października 1989 roku w Canberze. Jej matka, Marzena Wasikowska – z zawodu fotografka – pochodzi z Polski, natomiast jej ojciec, John Reid jest australijskim fotografem i kolażystą. Mia jest drugim z trojga dzieci – ma starszą siostrę i młodszego brata. W 1998 roku, kiedy miała 8 lat, Wasikowska i jej rodzina mieszkała w Szczecinie przez prawie rok. Od czasu do czasu aktorka odwiedza Polskę. W wolnym czasie jest zapaloną fotografką. Wasikowska trenowała balet od 9 do 15 roku życia. Przez dwa lata tego okresu treningi trwały 35 godzin tygodniowo. W wieku 14 lat zrezygnowała z baletu. Powiedziała: „zbyt dużą wagę przywiązywano do zdobywania fizycznej perfekcji, moje nastawienie stało się wtedy negatywne – twoje poczucie własnej wartości może w takiej sytuacji po prostu upaść”. Stała się popularna dzięki roli Sophie w amerykańskim serialu telewizyjnym Terapia. Po nim podjęła próbę w filmach zza oceanu. Seria mniejszych ról poprowadziła ją do pojawienia się w dziełach Tima Burtona Alicja w Krainie Czarów (główna rola), oraz w adaptacji Cary’ego Fukunagi Jane Eyre (2011). W tych dwóch filmach wcieliła się w postać tytułową. Za rolę w filmie Wieczorne słońce została nominowana do Independent Spirit Awards 2009. W wywiadach Mia Wasikowska podkreśla, że jest Polką z Australii i kocha kino Kieślowskiego. Wybrana filmografia: 2006: Szatański plan (Suburban Mayhem) jako Lilya / 2007: Zabójca (Rogue) jako Sherry / 2009: Amelia Earhart (Amelia) jako Elinor Smith / 2010: Alicja w Krainie Czarów (Alice in Wonderland) jako Alicja Kingsleigh / 2011: Jane Eyre jako Jane Eyre / 2011: Albert Nobbs jako Helen / 2012: Gangster (Lawless) jako Bertha Minnix / 2013: Stoker jako India Stoker / 2013: Tylko kochankowie przeżyją (Only Lovers Left Alive) jako Ava / 2014: Mapy gwiazd (Maps to the Stars) jako Agatha Weiss / 2014: Pani Bovary jako Emma Bovary / 2015: Crimson Peak. Wzgórze krwi (Crimson Peak) jako Edith Cushing / 2016: Alicja po drugiej stronie lustra jako Alicja Kingsleigh / 2017: Kryptonim HHhH (HHhH) jako Anna Novak / 2020: Bergman Island jako Ami. 

źródło: wikipedia     

Mika Urbaniak

 

Mika Urbaniak, właśc. Michelle Urbaniak (ur. 8 stycznia 1980 w Nowym Jorku) – polska wokalistka, najczęściej łącząca takie gatunki muzyczne jak jazz, R&B i hip-hop. Jest córką Michała Urbaniaka i Urszuli Dudziak.

 

Gdy miała siedem lat, wystąpiła w teledysku promującym film Dziennik sierżanta Fridaya (1987). W wieku 11 lat skomponowała swoją pierwszą piosenkę – „Cool Wave”. Jej muzycznymi idolami byli m.in. Lauryn Hill, Quest, Michael Jackson, Janet Jackson, Madonna i Prince. Gdy miała 15 lat, występowała z matką, Urszulą Dudziak, podczas rejsów po Morzu Bałtyckim żaglowcem STS Fryderyk Chopin. Występowała z wieloma artystami, m.in. z Mietkiem Szcześniakiem, O.S.T.R–em, Liroyem, Wzgórzem Ya-Pa 3, Grzegorzem Markowskim, Kayah, Natalią Kukulską, Bolcem i Sławkiem Jaskułke. Była główną wokalistką wspierającą Andrzeja Smolika, z którym nagrała kilka płyt oraz występowała podczas koncertów. W 2007 zajęła czwarte miejsce na Vena Festivalu, na którym wystąpiła pod pseudonimem Miss Mika. W 2010 za swój debiutancki album pt. Closer (2009) otrzymała nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego „Fryderyk” w kategorii „album roku pop”. W 2011 zaśpiewała w utworze „Nas dwoje nas troje” na płycie Jarosława Wasika pt. Nie dotykaj. W duecie z Victorem Daviesem nagrała trzy albumy: Follow You, Once in a Lifetime i Art Pop. W 2023 we współpracy z dziennikarką Magdaleną Adaszewską wydała książkę autobiograficzną pt. „Będzie lepiej. Mika Urbaniak szczerze o uzależnieniu, chorobie i miłości”.  

źródło: wikipedia     

Grzegorz Guzik

Grzegorz Guzik (ur. 20 sierpnia 1991 w Suchej Beskidzkiej) – polski biathlonista. Trzykrotny olimpijczyk (2014, 2018 i 2022). Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. 

Pierwsze punkty pucharu IBU zdobył podczas zawodów we włoskiej miejscowości Martell w marcu 2014 roku. Największym sukcesem w dotychczasowej karierze zawodnika było zdobycie w 2016 roku brązowego medalu mistrzostw świata w mieszanym biegu sztafetowym w biathlonie na nartorolkach oraz piątego miejsca w rozgrywanych w Rumunii mistrzostwach świata w biathlonie na nartorolkach w 2015 roku. 5 stycznia 2017, jako pierwszy Polak po blisko 5 latach przerwy i siódmy reprezentant Polski w XXI wieku, zdobył punkty Pucharu Świata, zajmując 26. miejsce w biegu sprinterskim w Oberhofie. 22 sierpnia 2023 ogłosił zakończenie swojej zawodowej kariery sportowej. 

źródło: wikipedia     

Wojciech Mann

 

 

Wojciech Piotr Mann (ur. 25 stycznia 1948 w Świdnicy) – polski dziennikarz muzyczny, satyryk, aktor, pedagog, autor tekstów piosenek, prezenter telewizyjny i radiowy. Przez ponad pięćdziesiąt lat związany z Programem Trzecim Polskiego Radia, w 2020 współzałożyciel Radia Nowy Świat. 

W 1965 związał się z dziennikarstwem radiowym, zostając redaktorem Rozgłośni Harcerskiej. W 1967 dołączył do redakcji Programu III Polskiego Radia, na którego antenie prowadził autorskie programy: Magazyn 4/4, Mój magnetofon, Poranek z radiem, Baw się razem z nami, Muzyczna poczta UKF, W tonacji Trójki, Zapraszamy do Trójki, Bielszy odcień bluesa, Między dniem a snem, Radio Mann, Manniak niedzielny, Manniak po ciemku, Pół perfekcyjnej płyty, Tanie granie (na śniadanie) oraz Piosenki bez granic. W latach 70. rozpoczął współpracę z Telewizją Polską; początkowo prowadził Sobotnie Studio Młodych, a następnie autorski Magazyn pana Manna w ramach audycji Studio 2, której był kierownikiem ds. rozrywki. W latach 1981–1982 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował jako pomocnik w klinice Stanisława Burzyńskiego w Houston. W drugiej połowie lat 80. prowadził program rozrywkowy Kanał oraz współprowadził z Janem Chojnackim program Non stop kolor. W latach 1983–1988 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Non Stop”, jednocześnie współtworzył na antenie TVP2 programy: 5-10-15, Mądrej głowie…, Za chwilę dalszy ciąg programu i Bardzo ostry dyżur. W latach 1985–1986 jako „druh zastępowy” poprowadził osiem wydań Listy Przebojów Programu Trzeciego. Należał do twórców nadawanego w latach 1986–1990 programu rozrywkowego Nie tylko dla orłów. W latach 90. z Krzysztofem Materną opracował formułę stacji radiowej Radio Kolor, obaj prowadzili w niej autorskie audycje, a ich podobizny były elementem ówczesnego logo stacji. W 1993 zaczął prowadzić Szansę na sukces na antenie TVP2. W 1994 z Krzysztofem Materną stworzył telewizyjny talk-show MdM, który był prezentowany na antenie TVP1. W 1995 razem opublikowali książkę Podróże małe i duże, wydaną przez „Twój Styl”. W 1997 z Krzysztofem Materną i Janem Chojnackim współtworzył muzyczną stację Radio Pogoda. W latach 2001–2002 z Krzysztofem Materną prowadził talk-show M kwadrat w TV Puls. W 2007 z Krzysztofem Materną poprowadził program MC², czyli Maszyna czasu Manna i Materny. W 2012 zakończył współpracę przy Szansie na sukces, która po jego odejściu została zdjęta z anteny TVP2. W marcu 2020 odszedł z Trójki. W kwietniu zaangażował się w projekt stworzenia stacji radiowej Radio Nowy Świat, zainicjowany przez spółkę Ratujmy Trójkę. Stacja zaczęła nadawać w lipcu 2020, Wojciech Mann zaczął prowadzić w niej programy: Poranna Manna, Mała kawa i Bez kolejki. Od października 2023 z Krzysztofem Materną zaczął prowadzić podcast Dziady z szuflady w portalu Onet. Jest autorem tekstów do piosenek , m.in. „Znajdziesz mnie znowu” Zbigniewa Wodeckiego, „Bright Days Will Come” Urszuli Sipińskiej (nagrodzoną na festiwalu im. Augustina Lary w Meksyku) oraz „Ja nie mogłam mieć serc dwóch” Anny Jantar. Był też lektorem filmów dokumentalnych, przedstawiających historię muzyki rozrywkowej. Sporadycznie pojawiał się jako aktor, zagrał m.in. w filmach Cudowne dziecko, Uprowadzenie Agaty, Świąteczna przygoda i Serce na dłoni, a także w serialach Czterdziestolatek. 20 lat później i Bank nie z tej ziemi. W filmach Shrek 2 i Shrek Trzeci dubbingował Doris, siostrę Kopciuszka. Wystąpił gościnnie na wydanym w 2006 albumie Grzegorza Turnaua Historia pewnej podróży. Udzielał się również jako konferansjer, m.in. w spektaklach estradowych Janusza Józefowicza. Wraz z Krzysztofem Materną założył przedsiębiorstwo MM Communications, działające w branży promocyjnej. 

źródło: wikipedia     

Peter Pellegrini

 

 

Peter Pellegrini (ur. 6 października 1975 w Bańskiej Bystrzycy) – słowacki polityk i ekonomista, parlamentarzysta, w 2014 minister edukacji, w latach 2014–2016 i 2023–2024 przewodniczący Rady Narodowej, w latach 2016–2018 wicepremier ds. inwestycji, w latach 2018–2020 premier Słowacji, od 2024 prezydent Słowacji. 

W 2006 z ramienia partii SMER został wybrany do Rady Narodowej, z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w 2010 i w 2012. Na początku lipca 2014 objął stanowisko ministra edukacji, nauki, badań naukowych i sportu w drugim rządzie Roberta Ficy. Pod koniec listopada tego samego roku został nowym przewodniczącym Rady Narodowej, zajmował to stanowisko do końca kadencji.W 2016 ponownie wybrany na posła do Rady Narodowej. 15 marca 2018, po rezygnacji złożonej przez premiera Roberta Ficy w związku ze skandalem po zabójstwie dziennikarza Jána Kuciaka, prezydent Andrej Kiska desygnował go na premiera, powierzając mu misję utworzenia nowego rządu. W skład jego gabinetu weszli przedstawiciele partii SMER, narodowców i ugrupowania Most-Híd. Zaprzysiężenie premiera i członków rządu nastąpiło 22 marca tegoż roku. W 2020 utrzymał mandat deputowanego na kolejną kadencję. 20 marca 2020, w dniu pierwszego posiedzenia nowo wybranej Rady Narodowej, złożył dymisję gabinetu, kończąc urzędowanie na stanowisku premiera następnego dnia. Był wiceprzewodniczącym partii SMER. W czerwcu 2020 zapowiedział swoje odejście z tej formacji i utworzenie nowego centrolewicowego ugrupowania. W wyborach w 2023 formacja ta zajęła trzecie miejsce, Peter Pellegrini utrzymał wówczas mandat deputowanego. Jego ugrupowanie podpisało następnie porozumienie koalicyjne z partią SMER oraz narodowcami. W październiku 2023 Peter Pellegrini został ponownie przewodniczącym Rady Narodowej. Wystartował następnie w wyborach prezydenckich w 2024, w których poparła go również koalicyjna partia SMER. W I turze z 23 marca zajął drugie miejsce z wynikiem 37,02% głosów. Przeszedł do II tury razem z wspieranym przez ugrupowania opozycji Ivanem Korčokiem, który dostał 42,51% głosów. Głosowanie odbyło się 6 kwietnia; Peter Pellegrini uzyskał 53,85% głosów, wygrywając tym samym ze swoim konkurentem. W konsekwencji w tym samym miesiącu przestał sprawować funkcję przewodniczącego Rady Narodowej. W czerwcu na stanowisku przewodniczącego partii zastąpił go Matúš Šutaj Eštok. 15 czerwca 2024 objął urząd prezydenta. 

źródło: wikipedia     

Daria ze Śląska

 

 

Daria ze Śląska, właśc. Daria Ryczek-Zając (ur. 21 sierpnia 1990 w Katowicach) – polska wokalistka, autorka tekstów, laureatka Fryderyków 2024 w kategoriach fonograficzny debiut roku i album roku indie pop. 

 

 Pochodzi z katowickiego Giszowca. Ukończyła studium stomatologiczne oraz studia historyczne na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W 2015 roku rozpoczęła współpracę z Michałem Wajdzikiem-Radziejowskim, z którym współtworzyła trip-hopowy duet The Party is Over, w ramach którego uczestniczyła w programie Must Be The Music. Po zaangażowaniu się w projekt „Tak Brzmi Miasto” nawiązała współpracę z Agatą Trafalską, z którą współpracowała przy pierwszych tekstach. W 2022 roku wzięła udział w letniej trasie Korteza „Holiday Tour” oraz występowała na Męskim Graniu i festiwalu Great September. W 2023 wydała debiutancką płytę Tu była. 

źródło: wikipedia   

Klaus Iohannis

Klaus Werner Iohannis (ur. 13 czerwca 1959 w Sybinie) – rumuński polityk, samorządowiec i nauczyciel narodowości niemieckiej, w latach 2000–2014 burmistrz Sybina, długoletni lider Demokratycznego Forum Niemców w Rumunii, w 2014 przewodniczący Partii Narodowo-Liberalnej, w latach 2014–2025 prezydent Rumunii. 

źródło: wikipedia   

Krzysztof Wieszczek

 

Krzysztof Wieszczek (ur. 29 kwietnia 1984 w Elblągu) – polski aktor filmowy i teatralny. 

Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Aktor Narodowego Teatru Starego w Krakowie. Gra również w Teatrze Narodowym w Warszawie. W 2007 debiutował na ekranie rolą w serialu TVP2 M jak miłość. W latach 2010–2012 odgrywał główną rolę męską (Bartka Bachledy) w serialu Polsatu Szpilki na Giewoncie. Od 6 marca do 22 maja 2015 brał udział w trzeciej emitowanej przez telewizję Polsat edycji programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. W parze z Agnieszką Kaczorowską wygrał w finale konkursu. Wybra filmografia: 2007-2009: M jak miłość - Dariusz, mąż Izabelli / 2007: Hela w opałach – seksowny drwal ze snu Heli / od 2009: Na Wspólnej - Mikołaj Leśniewski / 2010-2012: Szpilki na Giewoncie - Bartosz Bachleda / od 2015: Przyjaciółki - Robert / od 2016: Pierwsza miłość - Aleksander Tecław / 2018: Miłość jest wszystkim - Tomek, przyjaciel Zbyszka. 

źródło: wikipedia