Tomasz Kammel

 

Tomasz Kammel, do 2004 znany jako Tomasz Kamel (ur. 12 lipca 1971 w Jeleniej Górze) – polski dziennikarz, prezenter telewizyjny, producent, scenarzysta, trener i okazjonalnie aktor. W 1997 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej. Przygotowywał i współprowadził z Karoliną Korwin Piotrowską magazyn filmowy Filmidło. Później był gospodarzem wielu programów rozrywkowych stacji: Randka w ciemno (1998–2005), Wykrywacz kłamstw, Show Express, Sekrety rodzinne (2006–2007), a także prowadził serwis informacyjny Teleexpress (2004–2005). Między 1997 a 2007 był prezenterem studia oprawy TVP1. Razem z Piotrem Kraśką przygotowywał relację z Rajdu Paryż-Dakar w 2002. Był konferansjerem podczas licznych festiwali w Polsce, takich jak m.in. Festiwal Jedynki, Sopot Festival i Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. Wspólnie z Nataszą Urbańską prowadził Rewię Sylwestrową 2005/2006. 1 sierpnia 2007 prowadził koncert Nadzieja to my organizowany przez TVP1 w Częstochowie. 14 września 2007 TVP poinformowała o rozwiązaniu umowy z prezenterem. Kilka miesięcy później powrócił do pracy w stacji i prowadził programy telewizyjne TVP2: Pytanie na śniadanie (2008–2009), Dzieciaki górą! (2008–2009), a także cykl koncertów Hity Na Czasie 2008 oraz Sopot Hit Festiwal 2008. 8 maja 2009 TVP ponownie rozwiązała z nim umowę. Zatrudnił się wówczas w telewizji Polsat, dla której współprowadził program Stand up. Zabij mnie śmiechem (2010). 17 marca 2011 powrócił do TVP i od tamtej pory prowadzi programy stacji: A normalnie o tej porze (2011), Pytanie na śniadanie, The Voice of Poland (od 2013), Tylko Ty! (2014), The Voice Kids (od 2018), Dance Dance Dance (od 2019) i The Voice Senior (2019). Prowadził audycję Znaki szczególne w Radiowej Trójce oraz Kammel Show w Radiu Złote Przeboje (2011–2012). We wrześniu 2019 został dziennikarzem Radia Zet, który został głosem i gospodarzem Loterii marzeń. Ponadto prowadził czwartkową audycję poradnikową Kammel Czanel, w której dzielił się własnym doświadczeniem i doradzał słuchaczom, jak odnaleźć się w mniej lub bardziej oczywistych sytuacjach. Współpracę z Radiem Zet zakończył w kwietniu 2020. Od 2005 jest wykładowcą metodyki dziennikarstwa telewizyjnego oraz autoprezentacji i wystąpień publicznych w Instytucie Dziennikarstwa Wyższej Szkoły Humanitas w Sosnowcu.

źródło: wikipedia 

Aleksandra Nykiel

 

Aleksandra Nykiel (ur 23 kwietnia 1997 roku) Pochodzi z Bystrej, jednak często podróżuje do Oświęcimia. Przygodę z muzyką zaczęła w wieku 7 lat. Kocha śpiewać, bo jak sama mówi - swoim głosem daje nadzieję i szczęście. Uwielbia pracę z ludźmi. Zdobywa wykształcenie do zawodu rejestratorki medycznej. Największą pasją Aleksandry Nykiel jest oczywiście śpiewanie. W swojej karierze wykonywała już między innymi, takie hity jak: Łatwopalni, Już nie ma dzikich plaż, czy chociażby Gram o wszystko. Piosenkarka brała udział o główną nagrodę w Debiutach podczas 56. Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Na jednej scenie rywalizowała z laureatami poszczególnych odcinków specjalnych wydań Szansy na Sukces. O głosy walczyła z Michaliną Skraburską, Natalią Ryś, Moniką Bubniak, Marcinem Szlachtą, Joanną Siwik oraz siostrami Julia i Wiktoria Szlachta. Aleksandra Nykiel okazała się najlepsza i zdobyła wówczas upragniony tytuł. Z pewnością sukces ten był swego rodzaju motorem napędowym nakręcającym do kolejnych działań i wyzwań. Artystka zdecydowała, że powalczy o bilet uprawniający do reprezentowania Polski na Konkursie Piosenki Eurowizji.

Agnieszka Żulewska

 

Agnieszka Żulewska (ur. 26 czerwca 1987 w Ozimku) – polska aktorka filmowa i telewizyjna. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi. Laureatka Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rok 2015. Wybrana filmografia: 2008–2009: Na Wspólnej – jako Maja Kochanowska / 2012: Bez tajemnic – jako Olga Staroń / 2012: Prawo Agaty – jako Katarzyna Wnuk / 2012–2013: Przepis na życie / 2013–2014: M jak miłość – jako Paulina Głowacka / 2014: Lekarze – jako córka pacjenta Wojciecha / 2015: Chemia – jako Lena / 2018: Druga szansa – jako Marta Marczak / 2019: Żmijowisko – jako Kamila Duszyńska, żona Arka / 2020: Erotica 2022 / 2020: Ostatni komers. 

źródło: wikipedia

Aleksander Bańka

Aleksander Bańka ur. 1979, dr hab. filozofii, politolog, świecki lider Centrum Duchowości Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Katowickiej. Autor książek (Przychodzi nowy powiew ducha / Sekretne życie aniołów / 4 wymiary uzdrowienia), artykułów oraz audiobooków poświęconych filozofii i duchowości chrześcijańskiej. Współpracownik Radia eM i Gościa Niedzielnego. Pracuje w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Śląskiego. Członek Rady Duszpasterskiej Archidiecezji Katowickiej i przewodniczący Komisji ds. świeckich II Synodu Archidiecezji Katowickiej. Prywatnie mąż i ojciec.

Jakub Wolny

 

Jakub Dawid Wolny (ur. 15 maja 1995 w Bielsku-Białej) – polski skoczek narciarski, reprezentant klubu LKS Klimczok Bystra. Indywidualny i drużynowy mistrz świata juniorów z Val di Fiemme 2014. Pierwszy skok na nartach oddał w 2002 roku, w sezonie 2004/2005 rozpoczął starty w cyklu Lotos Cup. Jako junior początkowo uprawiał też kombinację norweską, jednak w oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS w tej dyscyplinie sportu wystąpił tylko raz – 15 lutego 2011 w Libercu zajął 34. miejsce w zawodach zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy (Gundersen HS100/7,5 km). W FIS Cup w skokach narciarskich zadebiutował w styczniu 2011 w Szczyrku, dwukrotnie zajmując 57. miejsce. Pierwsze punkty zdobył w Wiśle 8 września 2012, zajmując 19. miejsce. W maju 2013 wystąpił w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, gdzie zdobył 3 złote medale (2 indywidualnie i 1 drużynowy). Jako jeden z czterech nowych zawodników znalazł się w kadrze juniorów reprezentacji Polski na sezon 2013/2014. 19 stycznia 2014 zadebiutował w Pucharze Świata, w zawodach w Zakopanem zajmując 45. miejsce. 31 stycznia Wolny zwyciężył w konkursie skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014, będącym dla niego pierwszym w zawodach tej rangi. Następnego dnia zdobył złoty medal w konkursie drużynowym wraz z Krzysztofem Biegunem, Klemensem Murańką i Aleksandrem Zniszczołem. W 2014 zadebiutował w Letnim Grand Prix. Kilkukrotnie zdobył punkty tego cyklu, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 11. pozycji, w zawodach w Hakubie. Regularnie startował w zawodach Letniego Grand Prix 2016. Najwyżej sklasyfikowany był na 20. pozycji w Wiśle. W zimowej części sezonu 2016/2017 występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W najlepszym występie zajął 8. miejsce w zawodach w Zakopanem. W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 9. pozycji, w rozgrywanych w lipcu zawodach w Hinterzarten. W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie występował w tym cyklu. W najlepszym występie, w konkursie w Innsbrucku, znalazł się na 15. miejscu. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 36. pozycji z 73 punktami. W lutym 2018 startował w Pucharze Kontynentalnym. Trzy razy zajął 2., a raz – 3. lokatę. 4 sierpnia 2018 zajął 4. miejsce w konkursie LGP w Einsiedeln. Łącznie w ramach Letniego Grand Prix 2018 czterokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata dwukrotnie zajmował indywidualnie pozycje w najlepszej dziesiątce. W obu przypadkach miało to miejsce na skoczniach mamucich – 3 lutego 2019 był 6. w Oberstdorfie, a 17 marca w zawodach w Vikersund rozgrywanych w ramach Raw Air 2019 zajął 4. pozycję. Na skoczni dużej najwyżej sklasyfikowany był na 11. miejscu, w listopadzie 2018 w Kuusamo. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata zakończył na 22. lokacie. Dodatkowo zajął 11. miejsce w Pucharze Świata w lotach 2018/2019 oraz 8. w Raw Air. W ramach Letniego Grand Prix 2019 trzykrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce w zawodach indywidualnych. Najwyżej sklasyfikowany został na 6. miejscu, w sierpniu w Courchevel. Regularnie startował w konkursach Pucharu Świata 2019/2020, w większości z nich nie zdobył jednak punktów. W najlepszym występie, w grudniu 2019 w Niżnym Tagile, zajął 16. pozycję. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 38. miejscu z 58 punktami. 

 źródło: wikipedia

Filatov & Karas and Mahan Moin

Filatov & Karas – rosyjski duet muzyczny tworzący muzykę house i deep house. Grupę tworzą Dmitrij Fiłatow i Aleksiej Osokin. Aktualnie grupa wydaje głównie własne kompozycje, odświeża stare utwory oraz remiksuje przeboje znanych artystów. Fiłatow i Osokin spotkali się w 2012, po ponad 10 latach pracy osobno, wydając solowe single, albumy, zdobywając lokalne nagrody i prowadząc audycje radiowe. Sławę przyniósł im remiks utworu The Good, The Bad and Crazy francuskiej piosenkarki Imany. Przez 10 tygodni utrzymywał się na pierwszym miejscu rosyjskiej listy iTunes, został również dobrze przyjęty przez rozgłośnie radiowe. Duet odniósł szczególne sukcesy w Polsce. Wydane w 2016 i 2017 kolejne dwa single (cover Taylor Dayne Tell It To My Heart oraz autorski Time Won't Wait) znalazły się na szczycie polskich list przebojów. W Rosji natomiast olbrzymią popularnością cieszą się nowe wersje starych utworów takie jak m.in. Lirika (cover zespołu Siektor Gaza) czy Ostatsia S Toboj (sampel z utworu Gruppa Krowi (zespołu Kino).

Dmitrij Fiłatow

Urodził się 21 września 1981. Karierę muzyczną rozpoczął w 1998. Od 2004 do 2006 był jednym z członków projektu muzycznego Sound Fiction. W 2006 został rezydentem brytyjskiej wytwórni Solaris Recordings. Od 22 listopada 2005 był autorem i prezenterem programu radiowego Dinamika na stacji Megapolis 89,5 FM. W styczniu 2007 został nagrodzony nagrodą Russian Dance Music Awards w kategorii Klubowy Utwór Roku za utwór Utrom ja Sołnce. W latach 2009-2014 program radiowy Dinamika był emitowany w radiu DFM. 

Aleksiej Osokin

Urodził się 19 maja 1979 w Moskwie. Didżejką zainteresował się w latach 90. Oprócz twórczości pod pseudonimem Karas, tworzył jako DJ Barmaley, DJ Moto oraz Raduga. Stworzył oficjalne remiksy utworów m.in. Filippa Kirkorowa, Ałły Pugaczowej czy grupy Mumij Troll. Razem z DJ Icem tworzył grupę Man-Ro. Ich utwór Bamabarbia został zauważony przez włoskie wydawnictwo Hit! Records i wydany we Francji w 2005. W 2007 jego program DancePłoszczadka był wiodącym w radiu JUFM. W 2012 był rezydentem radia DFM i jednym z uczestników festiwalu "Stancyja 2012". Jest założycielem wytwórni Adapter Records.

Mahan Fathi Moin (ur. 11 marca 1982) – szwedzka piosenkarka i autorka tekstów pochodzenia irańskiego, uczestniczka Melodifestivalen 2014. W 2011 zdobyła trzecie miejsce w Googoosh Music Academy, perskiej wersji programu telewizyjnego Idol. W 2014 z piosenką „Aleo”, którą napisała i skomponowała razem z Wrethov’em, wzięła udział w Melodifestivalen 2014, serii koncertów mających na celu wyłonienie reprezentanta Szwecji w 59. Konkursie Piosenki Eurowizji w Kopenhadze. W listopadzie 2016 użyczyła głosu do piosenki „Spirit” polskiego DJ-a Gromee’ego. Singel w Polsce został certyfikowany platyną za sprzedaż w ponad 20 tysiącach kopii. 19 kwietnia 2017 ukazał się kolejny wspólny singel duetu, „Runaway”. Oba nagrania oraz utwór „Lingo” trafiły na debiutancki album studyjny Gromee’ego, zatytułowany Chapter One. Jest współautorką piosenki „Light Me Up” Gromee’ego i Lukasa Meijera, która w maju 2018 reprezentowała Polskę w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji w Lizbonie.

 źródło: wikipedia

Edyta Geppert

Edyta Urszula Geppert-Loretz (ur. 27 listopada 1953 w Nowej Rudzie) – polska piosenkarka, członkini Akademii Fonograficznej ZPAV. Przed rozpoczęciem nauki na Wydziale Piosenki w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”. Przed śpiewaniem w zespole i na szkolnych akademiach – jak sama artystka wspomina – śpiewała, odkąd pamięta. Pochodzi z muzykalnej rodziny – matka Edyty Geppert była Węgierką, dlatego też bliskie są artystce czardasze węgierskie. Edyta Geppert zaprezentowała się po raz pierwszy szerszej publiczności w 1984. Zdobyła wówczas I nagrodę na V Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix XXI Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Sukcesy na opolskim festiwalu odnosiła jeszcze w 1986, 1995 i 2014 roku. Jest jedyną polską piosenkarką, która do tej pory otrzymała aż czterokrotne Grand Prix na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu – 1984 – „Jaka róża, taki cierń”, 1986 – „Och, życie kocham cię nad życie” i 1995 – „Idź swoją drogą” (romans oparty na folklorze cygańskim według słów J. Kofty do muz. E. Dębickiego)-, 2014- za całokształt dotychczasowej działalności. Edyta Geppert śpiewa nie tylko spokojne i nastrojowe piosenki, jest wszechstronna – mierzy się także z piosenką dramatyczną, refleksyjną, liryczną i kabaretową. Wykonywała także utwory z muzyką country, hardrockową i heavymetalową oraz rap. Jej twórczość klasyfikowana jest najczęściej jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana, choć artystka tych klasyfikacji nie lubi. Jej odpowiedzią na próby „zaszufladkowania” jest to, że jest piosenkarką, która śpiewa piosenki. Piosenka dla Edyty Geppert „to rodzaj wiersza krótkiego, do którego dodaje się muzykę, aby był śpiewany przy okazjach towarzyskich takich, jak: przy stole, z przyjaciółmi, z ukochaną, aby lżej znosić nudę, jeśli się jest bogatym oraz aby lżej znosić nędzę, jeśli się jest biednym”. Preferuje własny recital jako najlepszą formę kontaktu z publicznością. W swojej działalności artystycznej dała ok. 3 tys. recitali na żywo. Każdy recital, to misternie przygotowany spektakl. W ostatnich latach na recitale artystki składają się utwory pochodzące z wszystkich albumów, a także utwory nigdy niewydane, jak również największe, znane przeboje. Teksty do jej piosenek są autorstwa znanych polskich twórców, do których należą m.in. Jacek Cygan, Magda Czapińska, Bożena Ptak, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Marek Dagnan, Jerzy Ficowski i inni. Z Edytą Geppert w latach 1985–2002 na stałe współpracowali: Tomasz Bajerski – fortepian, i Henryk Alber – gitara. Obecnie artystce towarzyszą muzycy: Krzysztof Herdzin (lub Piotr Matuszczyk) – fortepian, Jerzy Szarecki – trąbka oraz zespół Kroke. 

 źródło: wikipedia

Rosanne Cash

Rosanne Cash (ur. 24 maja 1955) - Amerykańska piosenkarka i autorka tekstów. Najstarsza córka popularnego muzyka Johnny’ego Casha. Na swoim koncie ma współpracę z między innymi Emmylou Harris, Trishą Yearwood, Vincem Gillem i Dolly Parton.  Urodziła się 24 maja 1955r, jako córka słynnego artysty country Johnny’ego Casha i jego pierwszej żony Vivian Liberto. Rosanna po rozwodzie rodziców na początku lat 60. przeniosła się do matki do Południowej Kalifornii. Długo nie interesowała się twórczością ojca i w ogóle estradą. Wszystko zmieniło się w momencie ukończenia studiów. Przez następne trzy lata występowała podczas tras w chórkach i od czasu do czasu solo. Ciągle niepewna, co do swojej muzycznej kariery, grywała jedynie na basie podczas rodzinnych występów, pracując także jako sekretarka w Londynie i intensywnie podróżując.  Po nagraniu w 1978 roku solowej płyty, która nie została jednak wydana, podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia i rozpoczęła występy z teksańskim wokalistą i kompozytorem Rodney’em Cromwellem, który stał się producentem trzech piosenek na jej debiutanckim albumie „Right or Wrong” z 1979 roku. Trzy single z tej płyty trafiły do Top25 listy Billboard, między innymi „No Memories Hangin' Round”, zaśpiewany w duecie z Bobby Bare.  W tym samym roku Rosanne wyszła za mąż za Crowella.  Dwa lata później Cash osiągnęła komercyjny sukces za sprawą płyty „Seven Year Ache”, z której trzy single uplasowały się na szczycie list przebojów country, a tytułowa piosenka trafiła do Top 30 listy pop Billboard.  Następny album - „Somewhere in the Stars” nagrywała będąc już w zaawansowanej ciąży. Niestety nie powtórzył on sukcesu poprzedniczki. Po trzyletniej przerwie powróciła albumem „Rhythm and Romance”, które stało się jej największym artystycznym osiągnięciem. Album był udaną fuzją country i muzyki pop. Trzy single z tej płyty stały się nr 1. na liście country, między innymi „I Don't Know Why You Don't Want Me” i cover Toma Petty'ego – „Never Be You”.  W 1987 roku wydała longplay - „King's Record Shop” nawiązujący do tradycji country, przynoszący kolejne hity na liście country – „The Way We Make a Broken Heart”, „Tennessee Flat Top Box” ( hit jej ojca z 1961 roku), „If You Change Your Mind” i „Runaway Train”.  W 1989 r. na rynku ukazał się retrospektywny zbiór jej utworów na płycie „Hits 1979 - 1989”, gdzie jedną z kilku nowych piosenek był cover The Beatles – „I Don't Want to Spoil the Party”.  Dwa lata później jej małżeństwo rozpadło się, a jego artystycznym pokłosiem był wydany w 1993 roku album „The Wheel”. Po trzech latach przerwy wróciła do aktywności muzycznej w 1996r.  Obecnie mieszka w Nowym Yorku z drugim mężem, Johnem Leventhalem, którego poślubiła w 1995 roku. Mają syna Jakoba. Z poprzedniego związku artystka ma trzy córki - Caitlin, Chelsea i Carrie.  Napisała książkę, którą Viking wydał w 2009 roku. Na poczatku października ukazał się jej kolejny album studyjny - „The List”. Znalazło się na nim dwanaście, spośród stu utworów podarowanych jej przez ojca, Johnny'ego Casha z okazji osiemnastych urodzin.

 źródło: wikipedia

Antoni Wit

 

Antoni Piotr Wit (ur. 7 lutego 1944 w Krakowie) – polski dyrygent, kompozytor, prawnik, profesor dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. II miejsce w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie w 1971 zapoczątkowało jego karierę. W 1973 doskonalił swoje umiejętności pod kierunkiem Stanisława Skrowaczewskiego i Seiji Ozawy w Tanglewood. Współpracował z Teatrem Wielkim w Warszawie i Malmö Stadsteater oraz dyrygował orkiestrami zagranicznymi – symfonicznymi, radiowymi i telewizyjnymi w Berlinie, Mediolanie, Turynie, Lipsku, Salzburgu. W latach 1983–2000 dyrektor naczelny i artystyczny Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, 2002–2013 dyrektor naczelny i artystyczny Filharmonii Narodowej w Warszawie. Antoni Wit w latach 1974–1977 był zastępcą dyrektora do spraw artystycznych Filharmonii Pomorskiej i pierwszym dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Pomorskiej. W Bydgoszczy uzyskał samodzielność repertuarową i możliwość realizowania tych dzieł, które najbardziej sobie cenił. Zapraszał dyrygentów ze świata (Kozuhiro Koizumi, Enrico de Mori, Harold Bauer) i polską czołówkę z Bohdanem Wodiczką, Andrzejem Straszyńskim, Henrykiem Debichem, Jerzym Maksymiukiem. Sprowadzał również solistów, m.in.: Witolda Małcużyńskiego, Edwarda Auera, Wandę Wiłkomirską, Krystiana Zimermanna, Konstantego Kulkę. W 1976 r. orkiestra symfoniczna FP pod jego batutą wystąpiła na prestiżowym festiwalu „Berlinner Festwochen”. Nie zaniedbywał też swojej indywidualnej kariery dyrygenckiej. W Japonii przygotował pierwsze w tym kraju wystawienie „Halki” S. Moniuszki (Tokio,1975), dyrygował symfonicznymi koncertami m.in. w Hiszpanii, USA, na Kubie. W 1977 r. wrócił do rodzinnego Krakowa, gdzie objął kierownictwo Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i Telewizji. Przez siedemnaście lat (1983–2000) kierował Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (dawniej Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia). W latach 1987–1992 był dyrygentem Orquesta Filarmónica de Gran Canaria. Od 1998 jest profesorem dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 2002 do 2013 roku był dyrektorem naczelnym i artystycznym Filharmonii Narodowej w Warszawie. W latach 2005 i 2010 dyrygował Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej podczas przesłuchań finałowych na Międzynarodowych Konkursach im. Fryderyka Chopina. 

 źródło: wikipedia

Andżelika Piechowiak

  

Andżelika Piechowiak (ur. 16 września 1980 w Świnoujściu) – polska aktorka teatralna i filmowa. Wspólnie z Michałem Lesieniem jest założycielką agencji produkcyjnej „Palma”. Jej felietony ukazują się na łamach czasopisma „Kocie sprawy”. Wybrana filmografia: 2004–2006: Pensjonat pod Różą – Marta, matka Kingi / 2004–2005: Lokatorzy – Hania Muszyńska, kuzynka Krysi / 2008–2015: M jak miłość – Mirka Kwiatkowska / 2011: Och, Karol 2 – narzeczona Eustachego / 2013, 2015: Ojciec Mateusz – Inka Hanisz / 2018: W rytmie serca – Karolina Kubiak.

 źródło: wikipedia

Hanna Zdanowska

 

Hanna Elżbieta Zdanowska z domu Aleksandrzak (ur. 23 marca 1959 w Łodzi) – polska inżynier środowiska, samorządowiec, polityk, posłanka na Sejm VI kadencji, od 2010 prezydent Łodzi. W 2006 została członkinią tej partii; w tym samym roku z jej listy uzyskała mandat radnej Rady Miejskiej w Łodzi. W styczniu 2007 zrezygnowała z zasiadania w niej w związku z powołaniem na stanowisko zastępcy prezydenta miasta ds. związanych z edukacją, sportem, a także funduszami unijnymi. W 2007 została wybrana do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej. Kandydując w okręgu łódzkim, uzyskała wówczas 11 506 głosów. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Polsko-Tajwańskiego Zespołu Parlamentarnego. W wyborach samorządowych w 2010 została zgłoszona jako kandydatka na prezydenta Łodzi z ramienia Platformy Obywatelskiej. W pierwszej turze wyborów z 21 listopada 2010 zdobyła 69 613 (34,04%) głosów, zajmując pierwsze miejsce wśród kandydatów. 5 grudnia tego samego roku zwyciężyła w drugiej turze wyborów z Dariuszem Jońskim z wynikiem 60,65% głosów, 13 grudnia została zaprzysiężona na stanowisko prezydenta miasta, stając się pierwszą w historii kobietą pełniącą funkcję zarządcy Łodzi. Z jej inicjatywy przebudowano trasę W-Z, łączącą dwa największe w Łodzi osiedla: Retkinię i Widzew Wschód. Przystąpiono również do realizacji nowego budynku dworca stacji Łódź Fabryczna, kontynuowano pracę przy rewitalizacji zabytkowej elektrociepłowni EC-1 i tworzeniu Nowego Centrum Łodzi. Stworzono i realizowano projekt rewitalizacji łódzkich kamienic „Mia100 kamienic”. W 2014 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, wygrywając w pierwszej turze głosowania z wynikiem 54,08% głosów. W drugiej kadencji z inicjatywy prezydent zrealizowano w mieście m.in. inwestycje sportowe, na które przeznaczono prawie 400 milionów złotych. Hanna Zdanowska działała na rzecz organizacji w Łodzi Expo 2022, do którego prawa uzyskało jednak Buenos Aires. Łódź została natomiast w 2018 wybrana na organizatora Expo Horticultural w 2024. W wyborach samorządowych w 2018 po raz trzeci została wybrana na prezydenta Łodzi, otrzymując w pierwszej turze głosowania 70,22% głosów. 

 źródło: wikipedia

Agnieszka Grochowska

 

Agnieszka Grochowska-Gajewska (ur. 31 grudnia 1979 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i filmowa, laureatka Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Gdyni za drugoplanową rolę kobiecą w filmie Trzy minuty. 21:37 i za pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie Obce niebo, a także Orła za główną rolę kobiecą w filmie Bez wstydu. Urodziła się w Warszawie w 1979 roku. W okresie szkoły podstawowej uczęszczała do ogniska aktorskiego działającego przy warszawskim Teatrze Ochota prowadzonym przez Halinę i Jana Machulskich. W 2002 roku ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej w Warszawie. Od 2003 roku jest aktorką Teatru Studio w Warszawie. Grochowska, obecnie uważana za jedną z najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia, zadebiutowała w 2001 roku w sztuce Teatru Telewizji Beatryks Cenci, gdzie wcieliła się w postać tytułową. Po ukończeniu studiów wystąpiła w serialu telewizyjnym Zaginiona, gdzie wcieliła się w postać Uli Tokarskiej, która upozorowała własne zaginięcie. Następnie Grochowska otrzymała angaż w Teatrze Studio w Warszawie, na deskach którego grała w spektaklach w reżyserii Zbigniewa Brzozy, m.in. w Mewie u boku Krystyny Jandy oraz w Amadeuszu, gdzie partnerowała Zbigniewowi Zapasiewiczowi. Za rolę w tych sztukach otrzymała nominację nagrody Feliksa za najciekawszy debiut teatralny sezonu. Przed kamerą Grochowska zadebiutowała w 2002 roku, w filmie AlaRm, w reżyserii swojego przyszłego męża, Dariusza Gajewskiego. Z Gajewskim rok później zrealizowała dramat Warszawa, w którym wcieliła się w postać naiwnej Klary. Następnie Agnieszka wcieliła się w główną postać w polsko-szwedzkim filmie Podróż Niny (2004). W tym samym roku aktorka wystąpiła w niemieckim obrazie Unterwegs. Jednak prawdziwym przełomem okazała się postać Tani w filmie Magdaleny Piekorz Pręgi. Za rolę w tym obrazie Grochowska została nominowana do Polskiej Nagrody Filmowej oraz do Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii plebiscytu widzów dla najlepszej aktorki europejskiej. Została również po raz pierwszy nominowana do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Rok 2006 przyniósł rolę w filmie Południe-Północ, gdzie wystąpiła u boku Borysa Szyca, i za którą otrzymała drugą nominację do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. W tym samym roku aktorka wystąpiła również w komedii romantycznej Tylko mnie kochaj, gdzie zagrała u boku Macieja Zakościelnego i Agnieszki Dygant, oraz w adaptacji powieści Janusza Leona Wiśniewskiego Samotność w sieci w reżyserii Witolda Adamka, w którym zagrała drugoplanową rolę Natalii. Następnie Grochowska wystąpiła w filmie Hania w reżyserii Janusza Kamińskiego, gdzie wcieliła się w postać zamężnej Oli, zmęczonej małżeńską rutyną. Zagrała także Dorotę, asystentkę w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w serialu politycznym Agnieszki Holland Ekipa. Użyczyła również swojego głosu w polskiej wersji językowej filmu studia Pixar Ratatuj. W 2007 roku otrzymała nagrodę „Shooting Stars” dla najbardziej obiecującej aktorki, przyznaną podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. W 2008 roku zagrała pierwszoplanową rolę w produkcji amerykańsko-polskiej Mała wielka miłość, w którym partnerował jej Joshua Leonard. Następnie Grochowska rozpoczęła pracę na planie norweskiego filmu Upperdog (2009), w którym wcieliła się w postać Marii, Polki, która postanawia połączyć rozdzielone przed laty rodzeństwo. Za rolę w tym filmie Grochowska otrzymała w 2010 roku nagrodę Amanda dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej oraz została nominowana do nagrody Kanon, przyznawanej podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Kosmorama w Trondheim. W 2010 roku aktorka wystąpiła również w filmie Jana Jakuba Kolskiego Wenecja, oraz w pierwszym tryptyku Macieja Ślesickiego Trzy minuty. 21:37, za którego otrzymała Złotego Lwa za drugoplanową rolę kobiecą podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2010 roku występuje również w filmie koprodukcji belgijsko-polskiej Stepy w reżyserii Vanji d' Alcantary. Grochowska wcieliła się w postać Niny, żony polskiego oficera, która zostaje zesłana wraz z swoim maleńkim dzieckiem w głąb stepów Azji Centralnej, do pracy w sowchozie. Gdy dziecko zaczyna chorować, zdesperowana matka ucieka w poszukiwaniu lekarstwa. Za tę rolę otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmów w Ostendzie w 2011 roku. Obraz został również zakwalifikowany do konkursu głównego 63. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Locarno, a sama Grochowska otrzymała pozytywne recenzje, m.in. w amerykańskim The Hollywood Reporter. W styczniu 2012 roku odbyła się polska premiera filmu Agnieszki Holland W ciemności, w którym Grochowska gra jedną z głównych ról. Obraz został nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny podczas 84. ceremonii wręczenia Oscarów. Sama Grochowska nominowana została do Polskich Nagród Filmowych za najlepszą główną rolę kobiecą w wyżej wymienionym filmie. Nagrody jednak nie otrzymała. W listopadzie 2011 roku ogłoszono, iż Grochowska wcieli się w postać Danuty Wałęsy w filmie Wałęsa. Człowiek z nadziei w reżyserii Andrzeja Wajdy. Obraz opowiada biografię Lecha Wałęsy. 11 kwietnia 2014 została odznaczona brązowym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis". 

 źródło: wikipedia