Ronaldinho

Ronaldinho lub Ronaldinho Gaúcho (Ronaldo de Assis Moreira; ur. 21 marca 1980 w Porto Alegre) – brazylijski piłkarz, który grał zazwyczaj na pozycji pomocnika lub napastnika, mistrz świata 2002, mistrz Ameryki Południowej 1999, zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA 2005/2006. Posiada obywatelstwo brazylijskie i hiszpańskie. Został dwukrotnie uznany Piłkarzem Roku przez FIFA (2004, 2005), a także UEFA w roku 2005, a magazyn France Football w 2005 roku nagrodził go Złotą Piłką. W 2004 roku został wybrany przez Pelégo na listę FIFA 100 (100 najlepszych żyjących piłkarzy w historii).

Talent Brazylijczyka został zauważony przez działaczy Grêmio Porto Alegre i właśnie w tym klubie Ronaldinho zaczął stawiać swoje pierwsze piłkarskie kroki. Warto wspomnieć tu o dość niecodziennym zdarzeniu – w jednym ze spotkań drużyn młodzieżowych strzelił 23 bramki w tym 2 bezpośrednio z rzutów rożnych. Ronaldinho swoje pierwsze trofeum zdobył na Mistrzostwach Świata do lat 17, przy okazji zostając królem strzelców. W 2001 roku Ronaldinho przeszedł do Paris Saint-Germain za 9 mln euro. Świetny występ na Mundialu spowodował, że o pozyskanie Brazylijczyka zaczęły starać się najlepsze wówczas kluby piłkarskie w Europie. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Angielski klub potrzebował następcy dla Davida Beckhama, Real szukał kolejnej gwiazdy, a Barca musiała się wzmocnić po nieudanym sezonie. Ostatecznie Brazylijczyk zawitał do klubu ze stolicy Katalonii, a do kasy paryskiego klubu wpłynęło 32,25 mln euro. Od początku sezonu 2008/2009, Ronaldinho występował w zespole A.C. Milan. Podczas przerwy zimowej sezonu 2010/2011 Ronaldinho zmienił klub na CR Flamengo. Wartość odstępnego wynosiła 3 mln euro. 31 maja 2012 z powodu zaległości finansowych klubu wobec niego, drogą sądową rozwiązał kontrakt. Cztery dni później został zawodnikiem Atlético Mineiro. 5 września 2014 r. podpisał kontrakt z meksykańskim zespołem Querétaro FC. Później występował jeszcze we Fluminense FC. 16 stycznia 2018 poinformował o przejściu na sportową emeryturę. 

źródło: wikipedia     

Edgars Rinkēvičs

Edgars Rinkēvičs (ur. 21 września 1973 w Jurmale) – łotewski polityk i urzędnik państwowy, poseł na Sejm, w latach 2011–2023 minister spraw zagranicznych, od 2023 prezydent Łotwy. 

W latach 1993–1994 pracował jako dziennikarz w łotewskim radiu publicznym Latvijas Radio, specjalizując się w tematach polityki międzynarodowej. Od 1995 do 1996 był zatrudniony w departamencie polityki w Ministerstwie Obrony, awansując na stanowisko dyrektora departamentu. Od 1996 do 1997 pełnił funkcję podsekretarza stanu ds. polityki obrony w Ministerstwie Obrony, a od 1997 do 2008 zajmował stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie. W latach 1998–2004 należał do partii politycznej Łotewska Droga. W latach 2005–2007 pracował jednocześnie w biurze ds. organizacji Szczytu NATO w Rydze. Od października 2008 do października 2011 zajmował stanowisko szefa Kancelarii Prezydenta Republiki Łotewskiej (w okresie prezydentury Valdisa Zatlersa). 25 października 2011 objął urząd ministra spraw zagranicznych w trzecim rządzie Valdisa Dombrovskisa. W styczniu 2012 przystąpił do Partii Reform Zatlersa. W wyborach w 2014 uzyskał mandat posła na Sejm XII kadencji z listy Jedności, z której startowali działacze Partii Reform. Na stanowisku ministra spraw zagranicznych pozostał w pierwszym rządzie Laimdoty Straujumy, jej drugim gabinecie oraz w rządzie Mārisa Kučinskisa. W wyborach w 2018 i 2022 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję na kolejne kadencje Sejmu. Pozostawał ministrem spraw zagranicznych w utworzonym w styczniu 2019 pierwszym rządzie Artursa Krišjānisa Kariņša oraz w powołanym w grudniu 2022 jego drugim gabinecie. W maju 2023 roku został zgłoszony przez Nową Jedność jako kandydat na urząd prezydenta. W trzeciej turze wyborów prezydenckich, które odbyły się 31 maja, uzyskał wsparcie 52 posłów, wygrywając z Uldisem Pīlēnsem. Poparli go wówczas także deputowani Związku Zielonych i Rolników oraz partii Postępowi. Funkcję ministra spraw zagranicznych pełnił do 7 lipca tegoż roku, kiedy to obowiązki ministra czasowo przejął premier Arturs Krišjānis Kariņš. Następnego dnia został zaprzysiężony na urząd prezydenta Łotwy.  

źródło: wikipedia     

Mariusz Kałamaga

 

 

Mariusz Kałamaga (ur. 8 listopada 1981 w Bytomiu) – polski artysta kabaretowy, prezenter radiowy i telewizyjny, były członek i lider kabaretu Łowcy.B. 

W 2003 na XIX Przeglądzie Kabaretów PaKA w Krakowie otrzymał nagrodę specjalną za „fantastyczność”. W 2009 zdobył nagrodę Świry w kategorii Artysta. W latach 2008–2009 współprowadził program Piotr Bałtroczyk na żywo, w którym przeprowadził rozmowy z zaproszonymi gośćmi w barze U Piotra. W 2010 współprowadził programy rozrywkowe telewizji Polsat: Tylko nas dwoje. Just the Two of Us i Stand up. Zabij mnie śmiechem. Jest jednym ze współtwórców Punkowej Grupy Rozweselającej o nazwie Ja mmm chyba ściebie, z którą wystąpił w programie Must Be the Music. Tylko muzyka (2011) i na Przystanku Woodstock (2013). 19 grudnia 2014 ogłosił, że opuszcza grupę Łowcy.B. Od 2015 pracuje w radiu RMF FM, w którym współprowadzi poranny program Wstawaj, szkoda dnia. Wiosną 2017 brał udział w siódmej edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Wiosną 2019 poprowadził program rozrywkowy Polsatu Śpiewajmy razem. All Together Now. W 2021 wraz z Elżbietą Romanowską został prowadzącym program rozrywkowy Fort Boyard na Viaplay Polska. Od 1 czerwca 2023 jest jednym z komentatorów satyryczno-publicystycznego programu Szkło kontaktowe w TVN24. 

źródło: wikipedia     

Marcin Dorociński

 

Marcin Grzegorz Dorociński (ur. 22 czerwca 1973 w Milanówku) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy oraz działacz społeczny. Sześciokrotnie nominowany do Orłów za role w filmach: Boisko bezdomnych (2008), Rewers (2009), Róża (2011), Obława (2012), Jack Strong (2014) i Moje córki krowy (2015). Laureat Paszportu Polityki za 2012 rok w kategorii „film”. Wystąpił m.in. w Torowisku (1999) Urszuli Urbaniak, jako „Despero” w Pitbullu (2005) Patryka Vegi, Barbórce (2005) Macieja Pieprzycy i Ogrodzie Luizy (2007) Macieja Wojtyszki. Na scenie warszawskiego Teatru Dramatycznego pracował m.in. z Grzegorzem Jarzyną, Krystianem Lupą, Krzysztofem Warlikowskim i Agnieszką Glińską. 

 Na drugim roku studiów Krystyna Janda powierzyła mu główną rolę Dona Rodryga w telewizyjnej wersji Cyda (1995) Pierre’a Corneille’a w tłumaczeniu Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Telewizji. Na trzecim roku studiów zadebiutował na kinowym ekranie niewielką rolą studenta w kontrowersyjnym filmie Andrzeja Żuławskiego Szamanka (1996) z Bogusławem Lindą, a w telewizji był studentem w serialu Jana Łomnickiego Dom (1996). W latach 1997–2011 występował w warszawskim Teatrze Dramatycznym. W tym okresie pojawiał się również w serialach: Ekstradycja 3 (1998), Na dobre i na złe (1999, 2007), Dom (2000), Rodzina zastępcza (2000) i Sfora (2002). Rozpoznawalność zapewniła mu rola podkomisarza Sławomira „Despero” Desperskiego w sensacyjnym filmie kryminalnym Patryka Vegi Pitbull (2005), za którą odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego i nagrodę Jantar za najlepszą rolę męską na Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” w Koszalinie. Popularność wśród telewidzów zyskał jako Roman Trojański, były mąż Heli (Anna Guzik) w sitcomie TVN Hela w opałach (2007). Jako kapral Armii Krajowej o pseudonimie „Wydra”, postać inspirowana wojennymi losami Adama Krzyształowicza, w dramacie wojennym / dreszczowcu Marcina Krzyształowicza Obława (2012) i za rolę w filmie Róża został uhonorowany Paszportem „Polityki”. W styczniu 2013 znalazł się na okładce miesięcznika „Film” w mundurze Ryszarda Kuklińskiego, oficera Ludowego Wojska Polskiego, w którego wcielił się na planie dreszczowca szpiegowskiego Władysława Pasikowskiego Jack Strong (2014). Następnie wystąpił jako Borys w dramacie Wojciecha Smarzowskiego Pod Mocnym Aniołem (2014). W 2018, po 11 latach, powrócił na kinowy ekran jako komisarz Sławomir Desperski „Despero” vel Mateusz Wółkowski „Hycel” w sensacyjnym filmie kryminalnym Pitbull. Ostatni pies. W tym samym roku Dorociński zagrał Wasilija Borgowa w głośnym serialu Netflixa Gambit królowej. W październiku 2022 potwierdził informacje, że wystąpi w kolejnych częściach kinowego przeboju Mission Impossible. Wybrana filmografia: 1999: Kiler-ów 2-óch jako „Młody wilk” Mirosław / 2001: Przedwiośnie jako Antoni Lulek / 2004: Vinci jako komisarz Łukasz Wilk / 2005: Pitbull jako Podkomisarz Sławomir ‘Despero’ Desperski / 2006: Francuski numer jako Mateusz / 2006: Wszyscy jesteśmy Chrystusami jako Anioł Zła / 2008: Rozmowy nocą jako Bartek / 2009: Idealny facet dla mojej dziewczyny jako Kostek Chmurski / 2009: Miłość na wybiegu jako Fotograf Kacper / 2013: Drogówka jako sierżant sztabowy Krzysztof Lisowski / 2014: Pod Mocnym Aniołem jako Borys / 2014: Jack Strong jako pułkownik Ryszard Kukliński / 2015: Moje córki krowy jako Grzegorz, mąż Kasi / 2018: Pitbull. Ostatni pies jako Sławomir Desperski „Despero” / 2020: Psy 3. W imię zasad jako Witkowski „Wit” / 2023: Mission: Impossible – Dead Reckoning jako kapitan okrętu podwodnego "Sewastopol". 

źródło: wikipedia     

Chivas

 

 

Chivas, właśc. Krystian Gierakowski (ur. 23 kwietnia 1998 w Łodzi) – polski piosenkarz, producent muzyczny, twórca tekstów. 

Artysta miał podpisany kontrakt z wytwórnią płytową New Bad Label. W okolicach sierpnia 2020 zerwał kontrakt z wcześniej wymienioną wytwórnią aby podpisać nowy z GUGU. Pod jej szyldem wydał swój debiutancki album Nauczyłem się przeklinać, który zanotował 4. miejsce na liście OLiS. Następnie 22 września 2022 roku wydał swój drugi studyjny album noszący nazwę młody say10 który uplasował się na pierwszym miejscu listy OLiS. 25 stycznia 2024 roku czyli po ponad rocznej przerwie wydał trzeci album studyjny Deathcore, który również zajął pierwsze miejsce na liście OLiS.  

źródło: wikipedia     

Bogdan Kalus

 

Bogdan Kalus (ur. 15 czerwca 1965 w Chorzowie) – polski aktor filmowy i teatralny, artysta kabaretowy. 

Po ukończeniu szkoły podstawowej trafił do szkoły muzycznej. Założył zespół rockowy, gdzie grał na perkusji. W latach 1987–1992 występował w różnych grupach kabaretowych. W 1990 wraz z Michałem Brysiem i Grzegorzem Wolniakiem założył Teatr Korez w Katowicach, w którym grał w latach 1990-2014. Od 2008 współpracuje z Teatrem Capitol w Warszawie. Współzałożyciel kabaretu KaŁaMaSz od 2011. Jest kapitanem Hokejowej Reprezentacji Artystów Polskich. W 2020 uczestniczył w 11. edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami.  Wybrana filmografia: 1999-2008: Święta wojna - Gerard Nowok, kolega Bercika / 2003: Kasia i Tomek - szef fachowców / 2004: Karol. Człowiek, który został papieżem - urzędnik PZPR / 2006–2016: Ranczo - Tadeusz Hadziuk / 2006–2008: Egzamin z życia - inspektor Gabryś Waligóra / 2007: U Pana Boga w ogródku - muzyk Stefan Witaszek / 2007: Halo Hans! – Ślązak von Slodovy / 2016: Druga szansa - prawnik / 2019–2020: M jak miłość - ojciec Julkiv / 2020: Ojciec Mateusz - Ludwik Stępień / 2020: Lombard. Życie pod zastaw - Boguś, kolega Zefla / 2021: Brigitte Bardot cudowna - Lubow. 

źródło: wikipedia     

Anna Samusionek

Anna Samusionek (ur. 24 czerwca 1971 w Olsztynie) – polska aktorka teatralna i filmowa. 

W latach 90. występowała w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. Na ekranie zadebiutowała w 1996 epizodyczną rolą w drugiej serii serialu Ekstradycja. W 1997 premierę miał film Darmozjad polski, w którym zagrała jedną z głównych ról. W tym samym roku była hostessą w teleturnieju TVP Koło Fortuny w zastępstwie Magdy Masny z powodu urlopu macierzyńskiego dotychczasowej hostessy. Za rolę Zosi w filmie została nagrodzona Złotym Lwem w kategorii „Najlepsza drugoplanowa rola kobieca”. W 2007 uczestniczyła w piątej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami. W kwietniu 2008 wspólnie z Markiem Szambelanem założyła fundację „Razem Lepiej”, w której pełniła funkcję wiceprezesa zarządu. Od 2009 gra w serialu TVN Na Wspólnej, w którym wciela się w postać Ilony Zdybickiej. Wybrana filmografia: 1997: Złotopolscy – Marysia Biernacka / 1998: Matki, żony i kochanki – Janka, żona Kazika / 2000: Zakochani – Violetta Pytlasińska, asystentka Bobickiego / 2001: Na dobre i na złe – Grażyna Nowak, matka Samanty / 2003-2006: Plebania – Konstancja Rozwadowska-Tracz / 2008: Trzeci oficer – prokurator Renata Misiuwaniec / od 2009: Na Wspólnej – Ilona Zdybicka / 2010 Samo życie – Katarzyna Kryńska / 2011-2012: Przepis na życie – Kasia Kołacz / 2013: Hotel 52 – Paulina, była żona Jana Wilczyńskiego / 2016: Smoleńsk – prawicowa dziennikarka / 2017: Pod wspólnym niebem – Bożena Kapulecka / 2019-2025: Na dobre i na złe – Lucyna Sikorka / 2022: Gierek – lekarka / od 2025: Pierwsza miłość – Łucja Reterska, teściowa Amelii. 

źródło: wikipedia     

Graham Masterton

 

Graham Masterton (ur. 16 stycznia 1946 w Edynburgu) – brytyjski pisarz, twórca horrorów. 

Po szkoleniu dziennikarskim wydawał magazyn dla mężczyzn „Mayfair”. W wieku dwudziestu czterech lat został wybrany na redaktora naczelnego magazynów „Penthouse” i „Penthouse Forum”. Debiut Grahama Mastertona jako autora horrorów, z czego jest najbardziej znany, wiąże się wraz z wydaniem Manitou (The Manitou) w 1976 roku – opowieści o indiańskim szamanie narodzonym ponownie w obecnych czasach, aby zemścić się na białym człowieku. Powieść bardzo szybko stała się światowym bestsellerem. Książkę zekranizowano w 1978, film do dziś cieszy się uznaniem wśród widzów. Od tego czasu Masterton opublikował mnóstwo horrorów, w tym Kostnicę (Charnel House), który dostał nagrodę Special Edgar od Mystery Writers of America, Zwierciadło piekieł (Mirror), nagrodzone Srebrnym Medalem przez West Cost Review of Books, oraz Wizerunek zła (Family Portrait), który to był jedynym niefrancuskim zdobywcą prestiżowej nagrody Prix Julia Verlanger. Trzy spośród opowieści Grahama Mastertona zostały przeniesione na ekran w serialu z gatunku horroru Tony’ego Scotta: Mroczne żądze (The Hunger), a opowiadanie o które oparto odcinek Sekretna księga Shih Tan, w którym w roli głównej wystąpił Jason Scott Lee znalazło się na liście nominowanych do nagrody Brama Stokera przyznawanej przez organizację Horror Writers Association. Inna krótka opowieść, Podłóżkowo (Underbed), o chłopcu odnajdującym tajemniczy świat pod swoimi kocami, została uznana najlepszą krótką opowieścią przez Horror Critics Guild. Dziecko ciemności (The Chosen Child), którego akcja ma miejsce w kanałach ściekowych Warszawy, została uznana najlepszą powieścią roku z gatunku horror przez Science Fiction Chronicle i wysoko oceniona przez „Publisher’s Weekly”. W 2019 roku Masterton otrzymał nagrodę Brama Stokera za całokształt twórczości, a w 2021 został uhonorowany przez miasto Wrocław krasnalem z brązu trzymającym w dłoni powieść Manitou przed Art Hotelem na ulicy Kiełbaśniczej - jednym z ponad sześciuset wrocławskich krasnali. Oprócz wyżej wymienionych Masterton otrzymał jeszcze wiele mniej prestiżowych nagród za swoje opowiadania i powieści, a niektóre z jego dzieł przez dłuższy czas utrzymywały się na listach bestsellerów. Akcja kilku jego książek toczyła się w Polsce, co miało związek z pochodzeniem jego żony, ale także z polskim przodkiem, dziadkiem jego matki. Graham Masterton jest również autorem poradników z dziedziny erotyki. Obecnie Masterton regularnie pisuje do takich czasopism jak „Cosmopolitan”, „Men’s Health”, „Woman”, „Woman's Own”, a nawet takich jak polskojęzyczna „Nowa Fantastyka”. Wydaje także nowe książki i zbiory opowiadań. Mieszka w Surrey w Anglii. Ma trzech synów; jego żona Wiescka (Wiesława) była dzieckiem emigrantów polskich, zmarła 27 kwietnia 2011. 

źródło: wikipedia     

Filip Pławiak

Filip Pławiak (ur. 26 września 1989 w Nowym Sączu) – polski aktor filmowy i teatralny. 

Urodził się 26 września 1989 w Nowym Sączu jako syn Marka Pławiaka, nauczyciela i działacza samorządowego oraz Ireny Pławiak, nauczycielki i poetki. Dzieciństwo spędził w Witowicach Górnych. Maturę zdał w II LO w Nowym Sączu. W trakcie nauki w liceum szlifował swój talent aktorski w Miejskim Ośrodku Kultury w Nowym Sączu. Wyższą Szkołę Filmową i Teatralną w Łodzi ukończył w 2012. Na 32. Międzynarodowym Festiwalu Szkół Filmowych i Teatralnych w Moskwie jego przedstawienie dyplomowe zdobyło nagrodę specjalną. Związany z Teatrem na Woli. Występuje w teatrze i filmach. 10 marca 2025 r. FIlip Pławiak został nagrodzony za najlepszą główną rolę męską podczas 27. gali nagrody Polskiej Akademii Filmowej Orły 2025. Zwycięstwo przyniosła mu rola w filmie Marcina Koszałki "Biała odwaga". Wybrana filmografia: 2011: Pokaż kotku, co masz w środku reż. Sławomir Kryński, rola: Jacek Paluch / 2012: Pokłosie reż. Władysław Pasikowski, rola: posterunkowy Góral / 2013: Bilet na Księżyc reż. Jacek Bromski, rola: Adam Sikora / 2014: Kamienie na szaniec reż. Robert Gliński, rola: Zygmunt Kaczyński ps. „Wesoły” / 2016: Wołyń reż. Wojciech Smarzowski, rola: kpt. Zygmunt Krzemieniecki / 2017: Listy do M. 3 reż. Tomasz Konecki, rola: Rafał / 2018: 303. Bitwa o Anglię reż. David Blair rola: Mirosław ,,Ox'' Ferić / 2018–2021: Chyłka, Kordian Oryński „Zordon” / 2024: Biała odwaga, reż. Marcin Koszałka, rola: Andrzej / 2025: Aniela „Armani”. 

źródło: wikipedia     

Mateusz Gamrot

 

 

Mateusz Gamrot (ur. 11 grudnia 1990 w Bielsku-Białej) – polski zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Dwukrotny mistrz Europy w amatorskim MMA z 2012 oraz 2013. W latach 2016–2020 międzynarodowy mistrz KSW w wadze lekkiej oraz w latach 2018–2020 międzynarodowy mistrz KSW w wadze piórkowej. Aktualnie związany z UFC.

 

W 2012 zdobył złoty medal na Mistrzostwach Europy w amatorskim MMA (Bruksela) a rok później obronił tytuł mistrzowski ponownie zdobywając złoto w kategorii 70 kg (Budapeszt). W zawodowym MMA zadebiutował 4 lutego 2012 na gali XFS – Night of Champions, wygrywając przed czasem z pochodzącym z Czeczenii – Arbim Szamajewem. Do końca roku stoczył dla tej federacji jeszcze dwa zwycięskie pojedynki po czym związał się z KSW. 8 czerwca 2013 stoczył pierwszą walkę w KSW, pokonując Mateusza Zawadzkiego przez TKO. 28 września na KSW 24 zastąpił w karcie walk kontuzjowanego Macieja Jewtuszkę i zmierzył się z byłym zawodnikiem UFC – Andre Winnerem. Po zaciętym boju zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów. Na gali KSW 27, które odbyło się 17 maja 2014 w Ergo Arenie zmierzył się z Jeffersonem George’em. Zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów (2 x 30-27, 30-26). 13 września 2014 stoczył swój pierwszy zagraniczny pojedynek dla brytyjskiej organizacji Cage Warriors. Podczas Cage Warriors 72 w Newport pokonał Walijczyka Tima Newmana przez poddanie w 1 rundzie. 27 maja 2017 roku zmierzył się z byłym zawodnikiem UFC – Normanem Parke na gali KSW 39: Colosseum. Wygrał walkę przez jednogłośną decyzję. 1 grudnia 2018 na gali KSW 46 zawalczył o drugi pas, tym razem kategorii piórkowej, ze specjalistą od poddań Kleberem Koike Erbstem. Po pięciorundowej dominacji zwyciężył pojedynek, zdobywając drugą koronę organizacji. 11 lipca 2020 w walce wieczoru podczas gali KSW 53 stoczył trzeci pojedynek z Normanem Parke. Polak zwyciężył pojedynek w 3. rundzie przez TKO (przerwanie przez lekarza). 9 marca 2024 podczas UFC 299 w Miami zmierzył się z byłym mistrzem kategorii lekkiej UFC, Rafaelem dos Anjosem. Zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów. Po tej wygranej Gamrot awansował do Top 5 oficjalnego rankingu UFC w wadze lekkiej. Pod koniec kwietnia 2025 roku, podpisał kontrakt na 11 walkę w UFC. 31 maja 2025 podczas walki wieczoru gali UFC on ESPN: Gamrot vs. Klein w Las Vegas, zawalczył ze Słowakiem, Ludovitem Kleinem. Zwyciężył pojedynek jednogłośnie na kartach punktowych.  

źródło: wikipedia