Patrick Wilson

 

Patrick Joseph Wilson (ur. 3 lipca 1973 w Norfolk) – amerykański aktor, piosenkarz, reżyser i producent. Urodził się w Norfolk w stanie Wirginia jako syn Mary Kathryn (z domu Burton), nauczycielki emisji głosu i wokalistki, i Johna Franklina Wilsona, prezentera wiadomości WTVT w Tampa. Miał dwóch starszych braci – Paula i Marka. Dorastał w St. Petersburg na Florydzie, gdzie uczęszczał do Shorecrest Preparatory School. W 1995 ukończył studia na wydziale dramatu w Carnegie-Mellon University w Pittsburghu w stanie Pensylwania. W 1995 zadebiutował na Broadwayu jako Chris Scott w musicalu autorstwa Claude-Michela Schönberga Miss Saigon. Potem wystąpił jako Billy Bigelo w musicalu Richarda Rodgersa i Oscara Hammersteina II Carousel. W 1999 za rolę Jamiego Conwaya w musicalu Jasne światła, wielkie miasto (Bright Lights, Big City) na Off-Broadwayu był nominowany do Drama League Award i Drama Desk Award. Za rolę Jerry'ego Lukowskiego w komedii Goło i wesoło (The Full Monty, 2000-2001) i jako Curly McLain w musicalu Oklahoma! (2002) na Broadwayu zdobył nominację do Drama Desk Award i Tony Award. Jego kariera filmowa rozpoczęła się w 2001 po roli Quinna w komediodramacie Wesele mojej siostry (My Sister's Wedding). Potem zagrał postać Raoula w ekranizacji musicalu Upiór w operze (2004). Rola homoseksualnego mormona republikanina Joego Pitta w miniserialu telewizyjnym HBO Anioły w Ameryce (Angels in America, 2003) Mike'a Nicholsa przyniosła mu nominację do Złotego Globu i Emmy. W dramacie Wieczór (Evening, 2007) z Claire Danes, Meryl Streep i Glenn Close zagrał rolę wielkiej miłości głównej bohaterki. W dreszczowcu psychologicznym Rodrigo Garcíi Ocaleni (Passengers, 2008) z Anne Hathaway pojawił się jako tajemniczy Erik. 8 sierpnia 2005 ożenił się z aktorką Dagmarą Domińczyk, z którą ma dwóch synów: Kalina Patricka (ur. 2006) i Kassiana McCarrella (ur. 9 sierpnia 2009). Wybrana filmografia: 2003: Anioły w Ameryce (Angels in America) jako Joe Pitt / 2004: Upiór w operze (The Phantom of the Opera) jako Raoul de Chagny / 2009: Watchmen: Strażnicy jako Dan Dreiberg / Nite Owl II / 2010: Drużyna A (The A-Team) jako agent Lynch / 2010: Naznaczony (Insidious) jako Josh Lambert / 2010: Dzień dobry TV (Morning Glory) jako Adam Bennett / 2011: Kobieta na skraju dojrzałości (Young Adult) jako Buddy Slade / 2012: Prometeusz (Prometheus) jako ojciec Elizabeth Shaw / 2013: Obecność (The Conjuring) jako Ed Warren / 2013: Naznaczony: rozdział 2 (Insidious: Chapter 2) jako Josh Lambert / 2014: Jack Strong jako David Forden / 2016: Batman v Superman: Świt sprawiedliwości jako prezydent USA / 2016: Obecność 2 (The Conjuring 2) jako Ed Warren / 2018: Pasażer jako detektyw Alex Murphy / 2018: Aquaman jako Orm Marius/Ocean Master / 2019: Midway jako Edwin Layton / 2021: Obecność 3: Na rozkaz diabła jako Ed Warren / 2023 Aquaman i Zaginione Królestwo jako Orm Marius/Ocean Master. 

źródło: wikipedia  

Josh Barnett

 

 

Josh Lawrence „Josh” Barnett (ur. 10 listopada 1977 w Seattle) − amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) oraz wrestler. Były mistrz UFC w wadze ciężkiej (2002), od 2003 roku Król Pancrase w kategorii otwartej. Pierwszą profesjonalną walkę stoczył w styczniu 1997 roku. Wygrawszy 6 pojedynków z rzędu, w 2000 roku został zaangażowany przez UFC, największą amerykańską organizację MMA. W swojej drugiej walce, w lutym 2001 roku doznał pierwszej porażki w karierze, gdy został znokautowany przez Pedro Rizzo. Jednak następne dwa pojedynki − z Semem Schiltem i Bobbym Hoffmanem − wygrał przed czasem. Wskutek wpadki dopingowej wyjechał do Japonii, gdzie od lutego 2003 do maja 2004 roku występował jako wrestler w organizacji New Japan Pro Wrestling. Równocześnie kontynuował tam karierę MMA. 31 sierpnia 2003 roku pokonał w Tokio przez duszenie zza pleców Yūkiego Kondō, zdobywając tytuł Króla Pancrase w kategorii otwartej. Cztery miesiące później, podczas organizowanej przez Antonio Inokiego sylwestrowej gali Inoki Bom-Ba-Ye 2003 po raz drugi w karierze wygrał z Semem Schiltem (dźwignia na staw łokciowy). Sukcesy te sprawiły, że podpisała z nim kontrakt ówcześnie największa organizacja MMA na świecie, PRIDE Fighting Championships. Pierwsze zwycięstwo w PRIDE FC zanotował w lutym 2006 roku, gdy podczas PRIDE 31 wygrał przez duszenie zza pleców z Kazuhiro Nakamurą. W 2006 roku Barnett stoczył w PRIDE jeszcze dwie walki − wygraną przed czasem z Pawłem Nastulą i przegrany przez decyzję rewanż z Nogueirą. W 2007 roku PRIDE FC została sprzedana właścicielom UFC i w praktyce przestała funkcjonować, a Barnett został wolnym agentem. Po 6 latach od chwili odejścia z UFC Barnett stoczył w lipcu 2008 roku swoją pierwszą walkę na terenie USA. Podczas gali Affliction: Banned zrewanżował się Pedro Rizzo za nokaut sprzed 7 lat, samemu nokautując Brazylijczyka lewym sierpowym w drugiej rundzie. W 2010 roku stoczył dwie wygrane walki poza granicami USA. We wrześniu tego samego roku ogłoszono, że podpisał kontrakt z drugą po UFC najważniejszą amerykańską organizacją − Strikeforce. 23 października 2020 roku po powrocie do walk stoczył swój pierwszy pojedynek w formule boksu na gołe pięści z możliwością używania uderzeń łokciami, podczas pierwszej gali nowo powstałej organizacji Genesis. Walkę wygrał z byłym mistrzem KSW − Marcinem Różalskim, gdyż ten nie był zdolny wyjść do 3 rundy. 

źródło: wikipedia  

Marian Gold

Marian Gold, właśc. Hartwig Schierbaum (ur. 26 maja 1954 w Herford, RFN) – niemiecki wokalista, kompozytor i autor tekstów. W 1982 roku dołączył do Lloyda i Franka Mertensów w zespole Forever Young, który wkrótce stał się Alphaville. Śpiewał główne wokale w popowych singlach Alphaville z lat 80., w tym „Forever Young”, „Big in Japan”, „Sounds Like a Melody”, „Dance with Me” i „Jerusalem”. Od 2022 roku jest ostatnim pozostałym oryginalnym członkiem zespołu, którego najnowszy album Eternally Yours ukazał się w 2022 roku. Gold nagrał dwa solowe albumy – So Long Celeste w 1992 oraz United. Był gościem jednego z odcinków programu TVP2 Załóż się.

źródło: wikipedia  

Iwona Bielska

 

Iwona Bielska, właśc. Iwona Bielska-Grabowska (ur. 7 września 1952 w Łodzi) – polska aktorka filmowa i teatralna. Po ukończeniu XXVIII LO w Łodzi rozpoczęła studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Łódzkiego, które po dwóch latach przerwała. Zdawała do łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera, ale nie dostała się. Jako przyczynę podano tembr głosu. Studiowała w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, którą ukończyła w 1977 roku. Debiutowała w tym samym roku na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego, grając Hankę w Moralności Pani Dulskiej, związana była z tą sceną przez siedem lat. Przez kolejne sezony często zmieniała miejsca pracy, grała w teatrze STU w Krakowie, Rozmaitości w Warszawie oraz w Nowym w Łodzi. W Teatrze Nowym zagrała jedną ze swoich największych ról, wcieliła się w postać królowej Elżbiety w Królowej i Szekspirze, sztuka ta była grana również w Teatrze STU i Iwona Bielska chętnie do niej wracała. Otrzymała za tę rolę łódzką „Złotą Maskę” (Kraków 1997, Łódź 2000), nagrodę na XL Kaliskich Spotkaniach Teatralnych i „nagrodę Ludwika” w Krakowie. W 1996 powróciła do Teatru im. Juliusza Słowackiego, aby po sześciu latach przejść do Starego Teatru. Gościnnie występuje w warszawskim Teatrze IMKA. W 2010 roku zagrała żonę Makbeta w spektaklu telewizyjnym Makbet. Jej filmowym debiutem miała być rola Marty w Na srebrnym globie Andrzeja Żuławskiego, do którego zdjęcia rozpoczęto w 1976 roku, lecz produkcja została przerwana i ostatecznie weszła na ekrany w 1989. Z tego powodu pierwszym filmem z jej udziałem, który wszedł na ekrany były Znaki zodiaku w reżyserii Gerarda Zalewskiego. Szczyt jej kariery filmowej obejmował pierwszą połowę lat 80. XX wieku, biorąc pod uwagę jej urodę, aparycję i talent aktorski obsadzano ją w głównych rolach takich obrazów jak Próba ognia i wody, Ćma, Grzechy dzieciństwa, Okno, Wilczyca i in. Później skupiła się na grze scenicznej, powracając na ekrany w Pułkowniku Kwiatkowskim Kazimierza Kutza. Cztery lata później pojawiła się w epizodycznej roli w filmie Jak narkotyk, a w 2000 w Wyroku na Franciszka Kłosa. W tym samym roku po raz pierwszy zagrała w serialu telewizyjnym Adam i Ewa. W 2004 wystąpiła w Weselu w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego, za którą otrzymała Polską Nagrodę Filmową, czyli Orła. Talent aktorski pozwala Bielskiej grać postacie o skrajnie różnych osobowościach, dzięki czemu jest chętnie zapraszana do gościnnego uczestniczenia w telenowelach i serialach m.in. Niania, Hela w opałach i Magda M. Od 2011 grała w serialu Przepis na życie, wystąpiła też w serialu Aida, a w 2014 w serialu Baron24. Wybrana filmografia: 1983: Dolina szczęścia jako Basia Głowacka / 1995: Pułkownik Kwiatkowski jako Blondyna / 1999: Jak narkotyk jako ciotka Anny / 2000: Wyrok na Franciszka Kłosa jako Sroczyna / 2001: Adam i Ewa jako Renata Kłos-Kamieńska / 2006–2009: Niania jako Janina Rożen, ciotka Frani / 2006: Magda M. jako Krystyna Zader / 2010: Śniadanie do łóżka jako matka Bartka / 2011: Aida jako Kalina Misztal / 2013: Wałęsa. Człowiek z nadziei jako Ilona, sąsiadka Wałęsów / 2014: Pod Mocnym Aniołem jako królowa Kentu / 2015: Córki dancingu – Szatniarka Rajstopa / 2017: Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej jako matka Stacha / 2018: Twarz jako matka Dagmary / 2018: Kler jako pielęgniarka Kaczorowska / 2018: Botoks jako Grażyna Brzyska, matka Marka / 2019: Polityka jako Krystyna Pawłowicz / 2019: Stulecie Winnych jako akuszerka Karwasiowa / 2023: Klara jako Ala Kozłowska, matka Klary. 

źródło: wikipedia  

Thomas Anders

 

Thomas Anders, właściwie Bernd Weidung (ur. 1 marca 1963 w Münstermaifeld) – niemiecki piosenkarz, kompozytor i producent muzyczny. Znany przede wszystkim jako członek duetu Modern Talking (1984–1987 i 1998–2003), śpiewającego w języku angielskim. Jego kariera zaczęła się w 1980 r., kiedy wygrał konkurs młodych talentów w Radiu Luxemburg i podpisał kontrakt z wytwórnią CBS. Wówczas wydał pierwszy singiel „Judy”. Przez pięć semestrów studiował muzykologię na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji. W 1983 r. kompozytor Dieter Bohlen, zafascynowany głosem Thomasa, zaproponował mu nagranie niemieckiej wersji utworu F.R. Davida, pt. „Pick Up The Phone” („Was macht das schon”). Nagrali również niemiecki cover piosenki „Send Me an Angel” („Heißkalter Engel”), australijskiej grupy Real Life. W 1984 r. Dieter Bohlen i Thomas Anders założyli duet Modern Talking, z którym bardzo szybko odnieśli międzynarodowy sukces. Głównym powodem pierwszych konfliktów i nieporozumień między Bohlenem a Andersem była ówczesna żona Thomasa Andersa, Nora-Isabelle Balling. Para pobrała się 27 lipca 1985, Nora-Isabelle Balling chciała być menadżerem Andersa, buntowała go przeciw Bohlenowi, naciskając by mąż się usamodzielnił i rozpoczął karierę solową. Rozpad zespołu nie był jednak jeszcze wtedy możliwy, gdyż kontrakt z wytwórnią zakładał wydanie sześciu albumów. Pozostałe dwie płyty były pisane w dużym pośpiechu. W 1987 r. zespół zawiesił działalność. W 1998 r. nastąpiła reaktywacja Modern Talking i wydanie albumu Back For Good. W 1999 Thomas rozwiódł się z Norą, a rok później 15 lipca 2000 wziął ślub z Claudią Hess, z którą ma syna Alexandra Micka (ur. 27 czerwca 2002). 21 czerwca 2003 roku w Berlinie Modern Talking dali pożegnalny koncert i zespół przestał istnieć. W 1989 r. Anders wydał swoją pierwszą solową płytę Different, przy współpracy z byłym producentem Eltona Johna – Gusem Dudgeonem. Jednak ta i następne sześć płyt nie przyniosły mu większego sukcesu. Wystąpił także w dreszczowcu Stockholm Marathon (1994) w roli Ypsilona, filmie krótkometrażowym Phantomschmerz (1997) jako kierowca oraz telewizyjnym filmie kryminalnym Mühle – Dame – Mord (2001) jako złodziej samochodów Dietmar, który zostaje uwikłany w coraz większe zbrodnie. W 2004 r. została wydana solowa płyta This Time, a w 2006 roku jazzowo-swingowy album Songs Forever. W lutym 2010 wydał album Strong, tylko w Rosji i na Ukrainie. Album ten uzyskał status platynowej płyty w Rosji. 10 czerwca 2011 miała miejsce premiera albumu Two, który utworzył w duecie ze znanym niemieckim producentem Uwe Fahrenkrogiem-Petersenem, który komponował m.in. dla znanej niemieckiej piosenkarki Neny. W pierwszym tygodniu sprzedaży album zajął 11. miejsce na niemieckiej liście albumów (utrzymał się na liście przez 5 tygodni), jest on także dostępny w Austrii i Szwajcarii. Pierwszy singiel z nowej płyty nosi tytuł „Gigolo” i zadebiutował na 40. miejscu w Niemczech, utrzymując się na liście sprzedaży przez 4 tygodnie. Nowy projekt duetu Anders/Fahrenkrog od 13 czerwca 2011 jest także dostępny w Rosji (17. miejsce na liście sprzedaży), na razie brak informacji mówiących o polskim wydaniu. 16 listopada 2012 Anders wydał swój pierwszy świąteczny album Christmas for You. Po dłuższej przerwie, bo dopiero w maju 2016 ukazał się album History, zawierający przearanżowane hity z czasów Modern Talking, a także dwie całkiem nowe piosenki („Lunatic” oraz „Take the Chance”). 2017 rok to dla Thomasa Andersa powrót do muzycznych korzeni, po bardzo długim okresie śpiewania po angielsku wraca do języka ojczystego nagrywając płytę Pures Leben. Okazuje się to „strzałem w dziesiątkę”, Anders w końcu osiąga solowy sukces w swojej ojczyźnie. Jeszcze większy sukces odnosi wydany w październiku 2018 album Ewig Mit Dir dwa single z tego albumu, „Das Leben ist jetzt” i „Sie Sagte Doch Sie Liebt Mich” (duet nagrany z prezenterem niemieckiej telewizji publicznej Das Erste Florianem Silbereisenem) długo okupywały wysokie miejsca na niemieckiej liście przebojów. W maju 2019 Thomas Anders odbył swoją pierwszą solową trasę koncertową po Niemczech zatytułowaną Ewig Mit Euch. Po sukcesie „Sie Sagte Doch Sie Liebt Mich” Thomas Anders postanowił pójść za ciosem i nagrał kolejną piosenką z Florianem Silbereisenem – „Sie Hat Es Wieder Getan”. Utwór także odniósł sukces na niemieckiej liście przebojów. W grudniu 2019 roku Anders wpadł na pomysł wydania z Silbereisenem wspólnego albumu. Szerszej publiczności zostało to ogłoszone 11 stycznia 2020 podczas programu telewizyjnego Schlagerchampions 2020. Początkowo, wydanie płyty zaplanowane było na 13 marca 2020. Data została jednak zmieniona ze względu na pandemię koronawirusa, która spowodowała odwołanie telewizyjnego show, podczas którego album miał być zaprezentowany. Ostatecznie album został wydany 5 czerwca 2020, a przedtem światło dzienne ujrzał jeszcze jeden singiel promujący Das Album (tak zdecydowano się nazwać wspólny album Thomasa Andersa i Floriana Silbereisena). Singel „Versuch’s nochmal mit mir” został wydany 22 maja 2020. 25 grudnia 2020 premierę miał singel „Cosmic Rider”, będący zapowiedzią nowego albumu angielskojęzycznego Cosmic, który z kolei został wydany 26 marca 2021. Jest to pierwszy album artysty nagrany w języku angielskim po prawie 5-letniej przerwie związanej z jego działalnością na rynku niemieckojęzycznym. 12 stycznia 2024 zaplanowano premierę drugiego albumu Thomasa Andersa i Floriana Silbereisena pod nazwą Nochmal! (po polsku: Jeszcze raz!). Album będą promować utwory: Wir tun es nochmal, Alles wird gut, Neonfarbenwelt i Alles funkelt! Alles glitzert!

źródło: wikipedia  

Adam Woronowicz

Adam Woronowicz (ur. 25 grudnia 1973 w Białymstoku) – polski aktor, w latach 1997–2001 i od 2008 aktor Teatru Rozmaitości w Warszawie (TR Warszawa). Ukończył V Liceum Ogólnokształcące w Białymstoku i studia na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej w Warszawie w 1997. Występował w warszawskich teatrach: Rozmaitości (w latach 1997–2001) i w Powszechnym (w latach 2001–2009). Za role Fadinarda w „Słomkowym kapeluszu” Eugène’a Labiche’a w Teatrze Powszechnym w Warszawie oraz Mirona w spektaklu Teatru Telewizji „Pamiętnik z powstania warszawskiego” według Mirona Białoszewskiego otrzymał nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza za sezon 2004/2005 od redakcji miesięcznika „Teatr”. Od 2009 jest aktorem TR Warszawa. Zagrał rolę księdza Jerzego Popiełuszki w filmie Rafała Wieczyńskiego Popiełuszko. Wolność jest w nas (2009). We wrześniu 2018 na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora.Od 2021 występuje w filmach reklamowych piwa Łomża. Wybrana filmografia: Kryminalni (2004) jako Janusz Szlaka / Popiełuszko. Wolność jest w nas (2009) jako ks. Jerzy Popiełuszko / Rewers (2009) jako pan Józef / Klub szalonych dziewic (2010) jako Paweł Braniecki / Drogówka (2012) jako prokurator Czech / Body/Ciało (2015) jako ordynator / Diagnoza (2017–2019) jako prof. dr hab. n. med. Jan Artman / Pitbull. Ostatni pies (2018) jako Junior / Zimna wojna (2018) jako konsul / Kamerdyner (2018) jako Hermann von Krauss / Teściowie (2021) jako Tadeusz / Skazana (2022) jako kierownik penitencjarny Sylwester Hepner.

źródło: wikipedia  

Krzysztof Zalewski

Krzysztof Zalewski - Brejdygant, dawniej pod pseud. Zalef (ur. 24 sierpnia 1984 w Lublinie) – polski piosenkarz wykonujący rock i pop, multiinstrumentalista, kompozytor, autor tekstów, aktor i prezenter radiowy. W 2002, po trzyletnim okresie gry na gitarze w lokalnym zespole Loch Ness, wziął udział w drugiej edycji wokalnego talent show Idol telewizji Polsat, którego został laureatem. W ramach nagrody wydał w 2004 swój debiutancki album studyjny pt. Pistolet. Wykonywał wówczas muzykę z pogranicza heavy metalu i rocka. Po zakończeniu promocji Pistoletu do 2014 pracował jako instrumentalista innych wykonawców: Katarzyny Nosowskiej, Brodki oraz zespołów Nie-bo i Hey, ponadto był członkiem grup Japoto (2010–2012) i Muchy (2012–2014). Od 2013 ponownie nagrywa i występuje solowo. Od tego czasu wydał cztery albumy studyjne: Zelig (2013), Złoto (2016), Zalewski śpiewa Niemena (2018) i Zabawa (2020) oraz album koncertowy MTV Unplugged (2021). W 2018, 2019 i 2022 był częścią supergrupy Męskie Granie Orkiestra, w ramach której nagrał single: „Początek”, „Sobie i Wam” oraz „Jest tylko teraz”. Laureat pięciu Fryderyków, Mateusza i Bestsellera Empiku. Jego nagrania zostały certyfikowane przez Związek Producentów Audio-Video: jedno diamentową płytą, jedno potrójnie platynową, jedno podwójnie platynową, trzy platynową i cztery złotą. Albumy Zalewski śpiewa Niemena, Zabawa i MTV Unplugged były notowane w pierwszej piątce ogólnopolskiej listy sprzedaży OLiS. Osiem utworów Zalewskiego dotarło do pierwszej dziesiątki Listy przebojów Programu Trzeciego, z czego cztery do miejsca pierwszego. Cztery piosenki Zalewskiego zajęły miejsca w pierwszej dziesiątce ogólnopolskiej listy AirPlay – Top. Zagrał w kilku filmach i serialach, między innymi w Historii Roja (2016) i Bo we mnie jest seks (2021). Prowadził audycję radiową Zalef Zgiełku dla Programu Trzeciego Polskiego Radia. W 2022 został gospodarzem autorskiej audycji Zelig w Radiu 357. Jest synem aktora, reżysera i scenarzysty Stanisława Brejdyganta. W 2002 wziął udział w przesłuchaniach do drugiej edycji talent show telewizji Polsat Idol. W odcinku finałowym 16 lutego 2003 zaprezentował „Jeremy” Pearl Jamu i dzięki zdobyciu 51% głosów z oddanych ponad miliona zwyciężył edycję, wygrywając kontrakt na album muzyczny z wytwórnią BMG Poland. 10 marca 2003 do sprzedaży trafił album pt. Idol Top 10 cz. 2, zawierający utwory finalistów programu, w tym „Hot Stuff” Donny Summer w wykonaniu Zalewskiego. Na płycie znalazł się także premierowy, wydany również na singlu utwór „Czy…” w wykonaniu wszystkich finalistów, do którego Zalewski współtworzył tekst. Dzięki pośrednictwu Krupy, który pracował też jako realizator dźwięku podczas trasy koncertowej zespołu Hey, teksty do trzech utworów napisała Katarzyna Nosowska. Album, zatytułowany Pistolet, ukazał się 1 marca 2004. W latach 2009–2012 grał na instrumentach klawiszowych podczas trasy Hey, promującej album pt. Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy! W 2013, wciąż występując w Muchach, zaczął grać również podczas koncertów Brodki, a dzięki znajomości z piosenkarką zyskał kontrakt z wytwórnią Kayax. 16 października 2013 pod szyldem Kayaxu wydał „Jaśniej” – swój pierwszy singiel od dekady. 11 listopada 2013 odbyła się premiera albumu studyjnego Zelig, zawierającego nagrania, nad którymi Zalewski pracował przez ostatnie osiem lat. Jesienią 2016 wydał kolejne single ze swojego trzeciego albumu: „Miłość miłość” (19 października), „Polsko” i „Jak dobrze” z gościnnym udziałem Natalii Przybysz (oba 18 listopada). 18 listopada 2016 wydał album pt. Złoto, nad którym pracował m.in. z Andrzejem Smolikiem i duetem Plan B. W marcu 2017 otrzymał nominacje do Fryderyków w kategoriach: album roku rock (Złoto) i teledysk roku („Miłość miłość”). 26 stycznia 2018 odbyła się premiera albumu Zalewski śpiewa Niemena, wyprodukowanego przez Jerzego Zagórskiego. W 2018 został mianowany dyrektorem artystycznym Męskiego Grania. Na potrzeby projektu napisał i nagrał singiel „Początek”, w którym zaśpiewali także Dawid Podsiadło i Kortez. 9 marca 2019 pojawił się na gali Fryderyki 2019, na której odebrał nagrody w kategoriach: nowe wykonanie (Zalewski śpiewa Niemena) i utwór roku („Początek”). W 2019 ponownie został współtwórcą Męskie Granie Orkiestry, tym razem z Katarzyną Nosowską, Igorem Walaszkiem i Tomaszem Organkiem. 30 maja 2019 odbyła się premiera ich nagranego na rzecz tegorocznej trasy singla „Sobie i Wam”. 12 lipca 2019 odbyła się premiera coveru „Miłość rośnie wokół nas”, nagranego przez Zalewskiego, Melę Koteluk, Paulinę Przybysz, Natalią Przybysz i Vito Bambino w ramach promocji filmu Król Lew. 18 września 2020 wydał solowy album pt. Zabawa. 29 stycznia 2021 wydał cover piosenki „Kolorowy wiatr” z repertuaru Edyty Górniak, nagrany w celu promocji programu Planeta doskonała stacji BBC Earth. 5 sierpnia 2021 wykonał singiel „Annuszka” podczas gali Fryderyki 2021, w trakcie której odebrał nagrody w kategoriach: album roku pop alternatywny (za Zabawę), producent muzyczny roku (wraz z Andrzejem Markowskim) i autor roku. Podczas odbioru statuetki dla autora roku pocałował na scenie wręczającego ją Ralpha Kaminskiego, co było szeroko komentowane w mediach. 26 listopada 2021 odbyła się premiera albumu koncertowego Zalewskiego z serii MTV Unplugged. Wystąpił w dubbingowej roli Wita w serialu animowanym Kajko i Kokosz platformy strumieniowej Netflix, zrealizowanym na podstawie serii komiksów Janusza Christy pod tym samym tytułem, udostępnianym od 28 lutego 2021.

źródło: wikipedia  

Maria Peszek

Maria Teresa Peszek (ur. 9 września 1973 we Wrocławiu) – polska aktorka, piosenkarka i autorka tekstów piosenek. Zadebiutowała w 1993 roku jako aktorka filmowa i teatralna. Występowała m.in. na scenie Teatru Juliusza Słowackiego w Krakowie, Teatru Studio i Teatru Narodowego w Warszawie. Ma na swoim koncie szereg kreacji filmowych, telewizyjnych i teatralnych, a także liczne role w spektaklach Teatru Telewizji. W 2005 roku rozpoczęła karierę muzyczną, tworząc widowisko muzyczne i płytę Miasto mania. Trzy lata później nagrała album Maria Awaria. Obie płyty zostały bardzo pozytywnie przyjęte przez krytyków i publiczność, czyniąc z Peszek jedną z najpopularniejszych artystek polskiej sceny alternatywnej. W 2012 roku wydała trzeci album studyjny pt. Jezus Maria Peszek, który był kolejnym sukcesem zarówno artystycznym, jak i komercyjnym. Jej twórczość muzyczna charakteryzuje się kontrowersyjnymi tekstami i występami. Pochodzi z rodziny o tradycjach teatralnych – jej brat Błażej i ojciec Jan są aktorami. Sama jako aktorka zadebiutowała już w 1984 roku w serialu Rozalka Olaboga, gdzie wcieliła się w postać Aldzi Klos. Miała wówczas dziesięć lat. W tym samym roku pojawiła się na deskach krakowskiego Teatru Juliusza Słowackiego w spektaklu Wesele w reżyserii Mikołaja Grabowskiego. Jako aktorka zagrała ponownie w 1993 roku role teatralne i epizodycznie w filmie Lista Schindlera. Po zakończeniu studiów w 1996 roku wyjechała do Warszawy i zagrała w filmie Nocne graffiti Macieja Dutkiewicza. W 2002 roku wzięła udział w filmie Julia wraca do domu Agnieszki Holland i pracowała nad dubbingiem do polskiej wersji serialu anime Mistrzowie kaijudo. W październiku 2005 nakładem wytwórni Kayax (której założycielką jest Kayah) ukazał się debiutancki album muzyczny Marii Peszek zatytułowany Miasto mania. Płyta została nagrana we współpracy z Wojciechem Waglewskim oraz jego synami – Fiszem i Emade. Na początku 2006 roku płyta Miasto mania została wyróżniona Fryderykiem za „produkcję muzyczną roku”, a sama wokalistka otrzymała nagrodę w kategorii „nowa twarz fonografii”. W tym samym roku ukazał się kolejny singel, „Miły mój” oraz minialbum Mania siku, składający się z nagrań koncertowych i nowych utworów. 19 września 2008 roku ukazała się druga płyta długogrająca Marii Peszek zatytułowana Maria Awaria. Był to album koncepcyjny, na którym artystka poruszyła temat seksu i cielesności. W niecały tydzień od premiery album uzyskał status złotej płyty a już 17 października pokrył się platyną. 13 stycznia 2009 Maria Peszek została laureatką nagrody Paszport „Polityki” za album Maria Awaria w kategorii „muzyka popularna”. W kwietniu 2012 artystka zdobyła dwa Fryderyki w kategoriach „autor roku” oraz „album muzyki alternatywnej”. W październiku, nakładem Mystic Production, wydała trzeci album pt. Jezus Maria Peszek, na którym poruszyła temat zmagania się z chorobą, a także religijności, polskości, patriotyzmu czy tradycyjnych ról społecznych. Utwór „Pan nie jest moim pasterzem” był wyraźną manifestacją jej ateizmu, który zadeklarowała również na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Płyta spotkała się z pozytywnym odbiorem publiczności, debiutując na 1. miejscu listy sprzedaży w Polsce i utrzymując się na szczycie przez cztery tygodnie z rzędu. W lutym 2014 wydała koncertowy album JEZUS is aLIVE, a 4 października 2015 roku zagrała ostatni koncert promujący album Jezus Maria Peszek. Jej kolejny album, zatytułowany Karabin, ukazał się 26 lutego 2016 nakładem wytwórni Warner Music Poland. Płytę poprzedził singel „Polska A B C i D”, który cieszył się popularnością i został jej pierwszym numerem 1 na Liście przebojów Trójki. W tym samym roku nakręcono też teledyski „Samotny tata”, z gościnnym udziałem Eryka Lubosa, oraz „Ej Maria”, sfilmowany w Kijowie. Na początku 2020 roku wyruszyła w trasę koncertową Sorry Polsko Super Tour. Premiera piątej studyjnej płyty Marii Peszek, zatytułowanej Ave Maria, odbyła się 10 września 2021. Płyta otrzymała głównie pozytywne recenzje i zadebiutowała na 1. miejscu listy OLiS. 

źródło: wikipedia  

Roman Rogowiecki

 

 

Roman Rogowiecki (ur. 26 sierpnia 1955 w Elblągu) – polski dziennikarz muzyczny, publicysta, wieloletni prezenter Radiowej Trójki i Radiowej Jedynki, DJ, menedżer i przedsiębiorca, dyrektor muzyczny Polskiego Radia RDC. Ukończył anglistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę w radiu rozpoczął na początku lat 80. W połowie lat 70. publikował na łamach miesięcznika Jazz, potem Non Stop i Magazyn Muzyczny. Autor programów Metalowe Tortury oraz Cały Ten Rock, w których propagował alternatywne zespoły. W latach 1983–1987, jako druh zastępowy poprowadził 31 wydań Listy przebojów Programu Trzeciego. W latach 2011–2016 prowadził wtorkowe wydania „Muzyki Nocą” w Radiowej Jedynce. Od 4 maja 2016 jest dyrektorem muzycznym Polskiego Radia RDC. Pracował w agencji PAGART w latach 80., m.in. jako tłumacz na trasach koncertowych zespołów Budgie, UFO, Iron Maiden, Ultravox, Tangerine Dream, Metallica, Leonard Cohen i Ray Charles. W latach 1989/90 był tour managerem tras zespołów Black Sabbath, Suzi Quatro, Ian Gillan i Smokie na trasach koncertowych w ZSRR. Występował w telewizji w programach Non Stop Kolor, prowadził Grajmy w Zielone, Na Topie' w TV4 i wielu innych. W latach 90. wchodził w skład redakcji edycji polskiego Metal Hammera (na początku głównie był tłumaczem tekstów, później dziennikarzem – krytykiem muzycznym). Autor licznych wywiadów z gwiazdami muzyki rockowej i filmu, jak m.in. Phil Collins, Carlos Santana, Dave Grohl, David Gilmour, David Bowie, Bon Jovi, Mariah Carey, George Clooney, Brad Pitt, Angelina Jolie, Kevin Costner, Daniel Radcliffe, Jim Carrey, Harrison Ford, Christian Bale, Nicolas Cage, Mel Gibson, Al Pacino, Tom Hanks, Slash. Przetłumaczył na język polski książki The Beatles – Anthology i Rolling with the Stones. Był dyrektorem do spraw artystycznych TVP1 oraz szefem artystycznym XLVI Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 2009. Menedżer Katarzyny Skrzyneckiej, Katy Carr i Gordona Haskella. Jest scenarzystą dokumentalnego filmu Poland? Yes!, w którym hollywoodzkie gwiazdy opowiadają o swoich skojarzeniach z Polską. Jest współreżyserem dokumentu Chopin Story by Ian Gillan, gdzie wokalista Deep Purple opowiada o polskich latach F. Chopina. Był konsultantem muzycznym filmu „Tożsamość o JP II”. Sprowadził do Polski na koncerty takie gwiazdy jak m.in. Chris Rea, Nick Cave, The Corrs, Buddy Guy, Rodrigo y Gabriela. Od 2021 prowadzi program dokumentalny o artystach „Gra Warszawa” w TVP3. Kazik Staszewski uwiecznił dokonania Rogowieckiego w utworze „12 groszy”. Roman Rogowiecki brał udział w reklamie telewizyjnej, w której wypowiedział kontrowersyjne zdanie: „Z doświadczenia wiem, że najlepsze płyty to składanki”. W 1984 Roman Rogowiecki towarzyszący Iron Maiden jako tłumacz podczas trasy koncertowej w Poznaniu, zabrał zespół do restauracji Adria, gdzie Iron Maiden zagrało dla swojego fotografa Rossa Halfina z racji jego urodzin na polskim weselu dwa utwory – Smoke on the Water grupy Deep Purple i Tush amerykańskiego ZZ Top. 

źródło: wikipedia 

Janusz Radek

 

Janusz Dariusz Radek (ur. 6 kwietnia 1968 w Starachowicach) – polski wokalista i aktor teatralnych inscenizacji muzycznych. Ukończył w 1987 II Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Starachowicach. Jest absolwentem historii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 2012 został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. Karierę rozpoczynał od śpiewania poetyckiego – komponował piosenki do tekstów Bolesława Leśmiana, Leopolda Staffa i E.E Cummingsa. W latach 1994–1995 współtworzył krakowski kabaret Zielone Szkiełko. W latach 90. śpiewał w zespołach – punkrockowym Gównoprawda i rockowych: Moonwalker, Obcy, Jutro oraz Zanderhaus. Od 1999 często występuje w spektaklach teatralno-muzycznych. Nagrał piosenki (w tym tytułową) do polskiej wersji pierwszej serii anime Pokémon i piosenkę do dobranocki O rety! Psoty Dudusia Wesołka. Zagrał rolę Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w fabularyzowanym dokumencie Do potomnego w reż. Antoniego Krauzego. W 2003 za wykonanie utworu z repertuaru Czesława Niemena „Dziwny jest ten świat” otrzymał nagrodę dziennikarzy na 40. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 2004 z utworem „Pocztówka z Avignon” zajął piąte miejsce w Krajowych Eliminacjach do 49. Konkursu Piosenki Eurowizji. Był jednym z solistów Tryptyku Świętokrzyskiego (oratoria Świętokrzyska Golgota, Tu es Petrus i Psałterz wrześniowy) Zbigniewa Książka i Piotra Rubika. Często zapraszany do udziału w koncertach okolicznościowych, na których wykonuje jednorazowo specjalnie przygotowane utwory lub covery znanych piosenek.  Współpracował z Piotrem Zanderem, Andrzejem Mogielnickim, Zbigniewem Preisnerem, Leszkiem Możdżerem, Piwnicą Pod Baranami, Łukaszem Czujem, Piotrem Rubikiem, Mateuszem Pospieszalskim oraz Robertem Kasprzyckim. Jesienią 2022 brał udział w 17. edycji programu rozrywkowego telewizji Polsat Twoja twarz brzmi znajomo, po dziewięciu odcinkach dotarł do finału, w którym zajął trzecie miejsce. 

źródło: wikipedia  

Mamed Chalidow

 

 

Mamed Chalidow, także jako Mamed Khalidov (ur. 17 lipca 1980 w Groznym) – polski zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) pochodzenia czeczeńskiego, były międzynarodowy mistrz KSW w wadze półciężkiej z 2009–2011, w wadze średniej z lat 2015–2018 oraz 2020–2021. Obecny nr 1 rankingu KSW w wadze średniej. Pierwszy kontakt ze sztukami walki miał w Groznym, gdy w wieku 13 lat zaczął trenować karate. Po przyjeździe do Olsztyna trenował taekwondo, zapasy i boks. W zawodowych mieszanych sztukach walki startuje od 2004 roku. Reprezentując klub Arrachion MMA Olsztyn, zdobył międzynarodowe mistrzostwo Polski w MMA w kategoriach do 85 i 90 kg. W 2007 roku związał się z organizacją Konfrontacja Sztuk Walki (KSW). W 2008 roku podpisał kontrakt z amerykańską organizacją EliteXC na 4 walki w wadze półciężkiej (do 205 funtów). 10 października 2008, w swoim amerykańskim debiucie na gali ShoXC, pokonał przez techniczny nokaut Jasona Guidę. W czasie walki złamał palec u prawej ręki. Kolejne występy w Ameryce nie doszły do skutku z powodu zawieszenia działalności przez EliteXC z powodów finansowych. Chalidow powrócił do KSW. Swoją pierwszą walkę po wyleczeniu kontuzji stoczył 15 maja 2009 w Warszawie na gali KSW 11 z Brazylijczykiem Danielem Acacio. Znokautował go w 70. sekundzie walki, zostając pierwszym w historii międzynarodowym mistrzem KSW w wadze półciężkie (ówcześnie do 95 kg). W styczniu 2009 roku podpisał kontrakt na trzy walki z japońską organizacją World Victory Road. Zadebiutował 7 listopada na gali Sengoku 11 w walce przeciwko mistrzowi tej organizacji w wadze średniej, Brazylijczykowi Jorge Santiago, wygrał przez TKO w pierwszej rundzie. Podczas gali KSW 13 stoczył swoją pierwszą walkę w obronie pasa międzynarodowego mistrza KSW w wadze półciężkiej. Jego rywalem był Japończyk Ryuta Sakurai. Po trzech 5-minutowych rundach i 3-minutowej dogrywce sędziowie orzekli remis, tym samym Chalidow zachował tytuł. 19 marca 2011 roku wystąpił w Warszawie podczas gali KSW 15. 12 maja 2012 roku na gali KSW 19, w Atlas Arena w Łodzi, znokautował Rodneya Wallace’a już w pierwszej rundzie oraz kolejny raz otrzymał bonus finansowy – tym razem za „nokaut wieczoru. 28 listopada 2015 na KSW 33 znokautował Michała Materlę w 31 sekundzie pojedynku, odbierając mu tym samym tytuł mistrzowski KSW wagi średniej. 11 Marca 2017 zadebiutował w organizacji Absolute Championship Berkut na gali numer 54 w Manchesterze wygrywając przez TKO w 22 sekundzie walki. 8 lipca 2019 roku Chalidow za pomocą mediów społecznościowych ogłosił powrót do MMA. 10 października 2020 podczas gali KSW 55 zrewanżował się Scottowi Askhamowi już w pierwszej rundzie 36 sekundy. Chalidow tym samym stał się ponownym mistrzem w wadze średniej. 17 grudnia 2022 po kolejnym roku przerwy powrócił podczas XTB KSW 77, gdzie zmierzył się z Mariuszem Pudzianowskim. Walka odbyła się w kategorii ciężkiej (do 120 kg / +205 lb), a zwyciężył ją już w pierwszej odsłonie przez TKO Chalidow, który najpierw rzutem sprowadził Pudzianowskiego do parteru, po czym ubijał go ciosami w tej płaszczyźnie, na koniec bezradny Pudzianowski odklepał w matę (sugerując poddanie się) i zakończył to wszystko sędzia ringowy. 24 lutego 2024 w walce wieczoru specjalnej gali XTB KSW Epic podjął w pojedynku bokserskim Tomasza Adamka. Przegrał przez kontuzję ręki po trzeciej rundzie. 

źródło: wikipedia