Natalia Zastępa

 

Natalia Zastępa (ur. 28 maja 2002 w Krapkowicach) – polska piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka. Zwyciężczyni Premier na 58. KFPP w Opolu. Finalistka pierwszej edycji programu The Voice Kids (2018) oraz dziewiątej edycji programu The Voice of Poland emitowanego przez TVP2 (2018). W 2018 roku nagrała singel „Za późno”, który dostał się na 30. pozycję listy przebojów AirPlay – Top. W 2019 nagrała dwa utwory, notowane w wielu polskich listach przebojów, kolejno „Nie żałuję” oraz „Kłopoty”. W pierwszej połowie 2020 roku nagrała kolejne dwa utwory muzyczne: „Rudy” oraz „Niech się stanie”. 2 września 2020 roku został wydany teledysk do utworu Natalii Zastępy oraz Marcina Sójki pt. „Ślady. Jak Zostać Gwiazdą”, który promuje polską komedię Jak zostać gwiazdą. 7 października 2020 wydała utwór „Lava Lamp”. 21 maja 2021 roku ukazał się debiutancki album Natalii Zastępy pt. Nie żałuję. 4 września 2021 roku wystąpiła na LVIII Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w konkursie Super Premier z singlem „Wiesz jak jest”, za którą otrzymała dwie nagrody: za najlepszą muzykę oraz nagrodę jury.

źródło: wikipedia  

Captain Jack

 

Captain Jack – niemiecki zespół eurodance powstały w Niemczech w 1995 roku. Jego członkami (od 2000) byli Francisco Alejandro Gutierrez (pseudonim: Franky Gee) oraz Sunny. Pierwotnie, podczas debiutu w 1995, wokalistką była Liza da Costa, zastąpiona w 1999 przez Marię Lucię „Maloy” Lozanes, którą w 2001 roku zastąpiła Ilka-Anna-Antonia Traue (pseudonim: Illi Love). Muzyka oraz postać Captain Jacka była stylizowana na wzór treningu wojskowego. Kostium Franky’ego składał się z munduru wojskowego, z czerwonym nakryciem głowy, jaki noszą amerykańscy Marines. Franky wybrał ten styl ze względu na służbę w Armii Stanów Zjednoczonych. Gdy jego armia zakończyła stacjonowanie w Niemczech, Franky postanowił zostać i rozpoczął solową karierę pod pseudonimem Westside. Grupa zdobyła 19 złotych i platynowych płyt w Europie. Grupa zawiesiła działalność w wyniku śmierci Frankiego spowodowanej krwotokiem śródmózgowym, która nastąpiła po 5 dniach przebywania w śpiączce, 22 października 2005 roku. Po śmierci Frankiego zespół wydał składankę Greatest Hits w 2005 roku, którą promował utwór Capitano, a później zawiesił działalność. Powrócili w 2008 roku z singlem Turkish Bazar, który promuje ich nowy album Captain Jack Is Back oraz ukazała się nowa wersja utworu Captain Jack w wykonaniu Johna Le DJ. W maju 2010 wydano singel Deutschland Schiess Ein Tor jako niemiecki hymn Mistrzostw świata w piłce nożnej w RPA 2010. 22 kwietnia 2011 roku ukazał się nowy album grupy Back To The Dancefloor album jest promowany przez singel People Like To Party, który został wydany jeszcze w 2010 roku. 

źródło: wikipedia  

Edyta Jungowska

Edyta Romana Jungowska (ur. 1 lutego 1966 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1989). Pierwszy sukces teatralny to rola Panny Maliczewskiej w spektaklu „Zapolska, Zapolska”, w reżyserii Adama Hanuszkiewicza w 1990. W telewizji zadebiutowała rolą Konstancji Weber w „Amadeuszu” Petera Shaffera, w reżyserii Macieja Wojtyszki (Teatr Telewizji). Następnie zagrała kolejne prawie 30 ról w Teatrze Telewizji, m.in. brawurową Elizę Doolittle w wyreżyserowanym przez Macieja Wojtyszkę przedstawieniu Pigmalion (1998). W latach 1995–2000 występowała w Kabarecie Olgi Lipińskiej. Szeroką popularność zdobyła dzięki roli siostry Bożenki w serialu Na dobre i na złe, występowała także w programie dla dzieci Ala i As. Była gościem jednego z odcinków pierwszej edycji programu Top Model. Zostań Modelką! na TVN. W 2010 otworzyła wydawnictwo Jung-off-ska, pod którego szyldem wydaje audiobooki oraz książki dla dzieci i młodzieży. Wybrana filmografia: 1990 Maria Curie / 1993 Czterdziestolatek. 20 lat później / 1994 Faustyna / 1998 Ekstradycja 3 / 2000 - 2012 Na dobre i na złe / 2004 Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście / 2005 Boża podszewka II / 2010 - 2014 Klan / 2019 Ojciec Mateusz. 

źródło: wikipedia 

Artur Pontek

 

Artur Pontek (ur. 10 maja 1975 w Warszawie) – polski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i dubbingowy, były aktor dziecięcy. Po raz pierwszy na ekranie pojawił się w filmie Janusza Rzeszewskiego Misja specjalna (1987). W dzieciństwie najbardziej zasłynął z ról Pająka (Banda Rudego Pająka), Arnolda ze szkoły przyszłości (Pan Kleks w kosmosie), Stasia (Zmowa) oraz Misia Malinowskiego (Mów mi Rockefeller). Pracował również w radiu i występował w teatrze. W latach 1997–2004 był aktorem Teatru im. Żeromskiego w Kielcach. Od 2005 jest aktorem Teatru Polskiego w Warszawie. W 2011 występuje gościnnie w zespole Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku. Od 2008 gra jednego z policjantów - sierżanta Mariana Marczaka w popularnym serialu TVP1 Ojciec Mateusz. Od 11 września do 9 października 2015 brał udział w czwartej edycji programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami, emitowanego w telewizji Polsat. Jego partnerką taneczną była Natalia Głębocka, z którą odpadł w piątym odcinku, zajmując 7. miejsce. Wybrana filmografia: 1987: Misja specjalna – Artur / 1988: Pan Kleks w kosmosie – Arnold, uczeń nr 3 szkoły im. Stanisława Lema / 1989: Rififi po sześćdziesiątce / 1990: Mów mi Rockefeller – Michał „Misio” Malinowski / 1993: Uprowadzenie Agaty – rudy filmowiec / 1993: Pajęczarki – kolega Andrzeja / 2002–2003: Szpital na perypetiach – sanitariusz „Wiewiór” / 2004–2007: Kryminalni – rysownik policyjny / od 2008: Ojciec Mateusz – policjant sierżant Marian Marczak / 2010–2011: Prosto w serce – Mateusz Banaś. 

źródło: wikipedia 

Ron Ferdinand

 

Ron Ferdinand to amerykański rysownik, który od 1981 roku pracował nad „Dennis the Menace” Hanka Ketchama. Zaczynał od komiksu „Dennis” firmy Marvel Comics, a od końca 1982 roku jest głównym artystą komiksu w niedzielnej gazecie. Po przeprowadzce do kalifornijskiego studia Ketchama we wrześniu 1981 roku, Ferdinand otrzymał początkowo zadanie rysowania historii do komiksu „Dennis the Menace” autorstwa Marvel Comics (1981-1982), wraz z Karen Matchette i Brianem Lumem. Kiedy Bob Bugg, który tworzył niedzielne komiksy Dennisa, odszedł, Ferdinand i Matchette otrzymali zadanie stworzenia tego cotygodniowego kolorowego komiksu dla gazet. Ferdinand ostatecznie stał się wyłączną osobą odpowiedzialną za narysowanie tej niedzielnej funkcji. Ketcham sprawował nadzór, ale większość czasu poświęcał codziennemu panelowi, dopóki nie przekazał go Marcusowi Hamiltonowi w 1994 roku. Ron Ferdinand, mieszkający w Pine Bush w stanie Nowy Jork, kontynuował produkcję niedzielnego komiksu „Dennis the Menace” po tym, jak Ketcham śmierć w 2001 roku. Zarówno on, jak i artysta dzienników Hamilton zostali przypisani dopiero w styczniu 2003 roku. Od 2010 roku obaj artyści pracują pod nadzorem syna twórcy, Scotta Ketchama, który jest również aktywnie zaangażowany w pisanie, edytowanie i tuszowanie. Dystrybuowany przez King Features Syndicate do około 1000 gazet na całym świecie film fabularny „Dennis the Menace” obchodził 70. rocznicę powstania 12 marca 2021 r. Ron Ferdinand, urodzony w tym samym roku co Dennis, spędził ponad 40 lat rysując przygody rodziny Mitchellów, Wilsonowie z sąsiedztwa i dzieciaki z sąsiedztwa Margaret, Joey i Gina. Po tych wszystkich latach Dennis pozostał tym samym psotnym „pięciolatkiem” w czerwonym kombinezonie z blond włosami i kosmykiem. Zgodnie z oryginałem Ketchama, spustoszenie, jakie Dennis powoduje, jest nadal niezamierzone.

źródło: wikipedia 

Benjamin Clementine

 

 

Benjamin Sainte-Clementine (ur. 7 grudnia 1988 w Londynie) – brytyjski muzyk, pianista, piosenkarz, kompozytor i autor tekstów piosenek. W 2012 wyjechał z Wielkiej Brytanii do Paryża w celu poszukiwania artystycznych inspiracji. Początkowo grywał w paryskim metrze, wykonując swoje interpretacje utworów artystów, takich jak np. James Brown, Bob Marley czy Nina Simone. Na jednym z pokazów został dostrzeżony przez pracowników wytwórni Ekleroschock, którzy zaprosili go do współpracy. W 2013 wydał pierwszą EP-kę, zatytułowaną Cornerstone, a rok później – drugi minialbum pt. Glorious You. Na początku 2015 wydał pierwszy solowy album studyjny, zatytułowany At Least for Now. W lutym po raz pierwszy wystąpił w Polsce na minikoncercie organizowanym przez Program Trzeci Polskiego Radia w Muzycznym Studiu im. Agnieszki Osieckiej. W czerwcu wystąpił na Orange Warsaw Festival. 15 września 2017 wydał swój drugi album studyjny, zatytułowany I Tell a Fly.

źródło: wikipedia 

Jarosław Boberek

 

Jarosław Boberek (ur. 14 czerwca 1963 w Szczecinku) – polski aktor filmowy, dubbingowy i teatralny, lektor, reżyser polskiego dubbingu. Ogólnopolską rozpoznawalność zapewniła mu rola posterunkowego w serialu Polsatu Rodzina zastępcza. Wystąpił w wielu filmach, m.in.: Łowca. Ostatnie starcie, Gracze, Pułkownik Kwiatkowski, Cwał, Wirus, Córy szczęścia, Ostatnia misja, Wiedźmin, Tam, gdzie żyją Eskimosi, Pieniądze to nie wszystko, Pod powierzchnią, Wyjazd integracyjny, 1920 Bitwa warszawska, Underdog i Miłość do kwadratu oraz w serialach telewizyjnych: Twarzą w twarz, Ojciec Mateusz, Barwy szczęścia i Wataha. Wystąpił także gościnnie w serialach: 13 posterunek, Ekstradycja, Dom, Boża podszewka, Miodowe lata, Wiedźmin, Przeprowadzki, Na dobre i na złe, Pitbull, Halo Hans!, Londyńczycy, Lekarze, Komisarz Alex, W rytmie serca i Ucho Prezesa. Jest jedną z czołowych postaci polskiego dubbingu. Jego najpopularniejszą i najbardziej popisową rolą jest Kaczor Donald. Dubbingował także postać króla lemurów Juliana w filmie Madagaskar oraz nagrał utwór Wyginam śmiało ciało do tego filmu. Użyczył swojego głosu wielu postaciom z Cartoon Network, m.in. Edowi z Ed, Edd i Eddy, Czerwonemu z Krowy i Kurczaka. Od niedawna udziela głosu kilku postaciom w serialach 4fun.tv, m.in. w Troo. Podkłada głos pod Jackie Chana w Karate Kid, W 80 dni dookoła świata, Kung Fu Panda i Nasza niania jest agentem a także pod Jacka Blacka w Epoka lodowcowa i Rybki z ferajny. Znany jest również polskim graczom komputerowym. Użyczył głosu w grze przygodowej The Longest Journey: Najdłuższa podróż, gdzie wcielił się w postać Kruka; w 2006 powrócił do tej roli w kontynuacji Najdłuższej podróży zatytułowanej Dreamfall: The Longest Journey. Dubbingował także tytułową postać w grze Prince of Persia: Dwa trony. Wcielił się w królika Maxa w grze Sam & Max: Sezon 1 oraz w detektywa Gustava McPhersona w grze przygodowej Still Life. Użyczył też głosu kostce Hexowi, złej postaci w grze Disney Universe. Inne gry, w których użyczył głosu, to m.in. Rayman 3, Gothic , Gothic II, Gothic II: Noc Kruka, Gothic III, Warcraft III, Baldur’s Gate II, Świątynia pierwotnego zła, Neverwinter Nights 2, Heroes of Might & Magic V, Colin McRae Rally 04, Age of Empires III, Age of Empires III: The WarChiefs, Wiedźmin, Assassin’s Creed, Mass Effect, Ghost Master, Burnout: Paradise, Killzone 2, Uncharted 2: Among Thieves, Uncharted 3: Oszustwo Drake’a, Uncharted 4: Kres Złodzieja, Dragon Age: Początek, Cold Zero: Ostatni Sprawiedliwy, Mirror’s Edge, Starcraft 2, Harry Potter i Komnata Tajemnic, Buzz! Świat quizów. Użyczył również głosu Sercu w cyklu reklam TP S.A. oraz Orange Polska Serce i Rozum. Jako reżyser dubbingu ma na swoim koncie mniej znane produkcje, takie jak: Disco robaczki, Ryś i spółka, czyli zwierzaki kontratakują, Miś Yogi czy Delfin Plum. 

źródło: wikipedia 

Maria Mena

 

Maria Viktoria Mena (ur. 19 lutego 1986 w Oslo) – norweska piosenkarka pop. Maria Mena urodziła się w artystycznej rodzinie. Matka artystki, rodowita Norweżka, pisuje sztuki teatralne. Ojciec, perkusista pochodzenia nikaraguańskiego lecz wychowany w Nowym Jorku, grywał w kilku zespołach w Oslo, co w dużym stopniu ukierunkowało artystkę w stronę muzyki. Gdy miała 9 lat, jej rodzice się rozwiedli, w rezultacie czego Maria cierpiała z powodu depresji oraz zaburzeń odżywiania. Zarówno ona, jak i jej brat Tony otrzymali imiona po postaciach z musicalu "West Side Story" autorstwa Leonarda Bernsteina. W wieku 13 lat Mena zamieszkała z ojcem. W tym okresie pisanie tekstów oraz śpiewanie traktowała przede wszystkim jako formę terapii. Nie wszystkie teksty jej autorstwa stały się piosenkami, jak miało to miejsce w wypadku utworu "My Lullaby", opisującego przeżycia i ból związane z rozwodem rodziców. Z pomocą ojca, wykorzystującego swoje kontakty w przemyśle muzycznym, stworzyła nagranie demo, które następnie zostało zaprezentowane kilku wytwórniom płytowym. Ostatecznie podpisała kontrakt z Sony Music. W roku 2002 wydała w Norwegii swój debiutancki singel "Fragile (Free)", jednakże nie odniósł on sukcesów. Utwór "My Lullaby" został opublikowany jako drugi i błyskawicznie wskoczył na piąte miejsce na Norweskiej Liście Przebojów. Stał się bardzo popularny i często emitowany w Norweskim radiu i telewizji, w wyniku czego młoda piosenkarka szybko pozyskała fanów a także zdobyła swoją pierwszą platynową płytę. Po tym sukcesie wydała w Norwegii debiutancki album "Another Phase", który osiągnął szóste miejsce w norweskich rankingach. 20 Lipca 2004 roku Mena pojawiła się w amerykańskim programie telewizyjnym "The Late Show with David Letterman", gdzie zaprezentowała swój pierwszy międzynarodowy album "White Turns Blue", osiągający po tygodniu od debiutu pierwsze miejsce na liście "Top Heatseekers" magazynu muzycznego "Billboard", a w zestawieniu "Billboard 200" miejsce 102. Wskoczyła na międzynarodowe listy przebojów z piosenką "You're the Only One". Była to jej jedyna piosenka, jakiej udało się zaistnieć na amerykańskiej liście Billboardu "Top 40 Mainstream" - notowana na 25. pozycji. Ten sam utwór uzyskał 30. miejsce na liście "Dutch Top 40" oraz 19. w duńskim zestawieniu "Mega Single Top 100". W międzyczasie opublikowała w Norwegii swój drugi album "Mellow", który wprawdzie nie powtórzył sukcesu debiutu z 2002 roku, ale i tak osiągnął 7. miejsce na norweskich listach. Drugim singlem z obu albumów był utwór "Just a Little Bit", który okazał się komercyjną klapą. W roku 2005 w Norwegii oraz kilku innych krajach europejskich ukazał się album "Apparently Unaffected". Jego opublikowanie poprzedziła emisja singli "Miss You Love" i "Just Hold Me". Album odniósł znaczący sukces w Norwegii, otrzymał trzy nominacje do Spellemannprisen (norweski odpowiednik Grammy) w kategoriach najlepsza artystka, najlepszy przebój oraz najlepszy teledysk. W Holandii album ukazał się w czerwcu 2006 i zadebiutował na listach na pozycji 82., żeby po 27 tygodniach osiągnąć szczytowe 11. miejsce. Pierwszym międzynarodowym singlem artystki był utwór "All This Time", który został opublikowany we wrześniu 2008. Między innymi jego sukcesowi Mena zawdzięcza otrzymanie w 2008 roku nagrody Spellemannprisen w kategorii najlepszej artystki. W 2010 r. Maria napisała piosenkę "Home for Christmas" do filmu "Hjem til Jul". 27 maja 2011 r. ukazał się najnowszy singiel artystki zatytułowany "This Too Shall Pass", zwiastujący jej nowy album "Viktoria", którego wydanie planowane jest na jesień 2011 r. Maria wzięła udział w niemieckiej części imprezy Live Earth, która miała miejsce 7 lipca 2007 w Hamburgu. 29 maja 2009 Maria Mena była jedną z gwiazd odbywającego się w Bydgoszczy Smooth Festivalu. Singiel Meny miał swoją premierę w połowie czerwca 2008 w norweskim radiu. Był to pierwszy singel z albumu Cause and Effect. Pierwszym międzynarodowym singlem było "All This Time". Krążek Cause and Effect zapewnił jej nagrodę Spellemannprisen dla Najlepszej Artystki Pop. Piosenka Meny pojawiła się w trzecim sezonie amerykańskiej edycji So You Think You Can Dance, a jej "What's Another Day" zagościło w czwartej serii tego samego programu. Utwór "Where Were You" pojawił się natomiast w szóstej edycji polskiej wersji show. 

źródło: wikipedia