Michał Mikołajczak

 

Michał Mikołajczak (ur. 19 sierpnia 1986 w Czaplinku) – polski aktor telewizyjny, filmowy i teatralny. Na profesjonalnej scenie zadebiutował 1 lutego 2009 w Teatrze Rozmaitości w Warszawie w sztuce Piera Paolo Pasoliniego Teoremat w reżyserii Grzegorza Jarzyny. W 2010 grał na deskach Teatru Collegium Nobilium w spektaklach dyplomowych: Kwiaty polskie Juliana Tuwima, Stracone zachody miłości Williama Szekspira oraz Bracia Karamazow Dostojewskiego. Na scenie krakowskiego Teatru Scena STU wystąpił w przedstawieniach w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego: Hamlet warszawski (2012) w roli tytułowej, Wyzwolenie (2012) jako Konrad, Wesele (2013) jako Poeta i Wędrowanie (2014) jako Poeta, Konrad i Jakub. W 2012 został aktorem Teatru Współczesnego w Warszawie. W latach 2012–2015 grał rolę Bartosza Janowskiego, asystenta Agaty (Agnieszka Dygant) w serialu TVN Prawo Agaty. W 2016 przyjął rolę perfidnego aplikanta prawa Dariusza Żbika w telenoweli TVN Na Wspólnej. Zwyciężył w trzecim sezonie programu TVN Agent – Gwiazdy, który był emitowany od 21 lutego do 16 maja 2018. Odbył tournée po Polsce z warszawskim Teatrem „Fabryka Marzeń”, w którym zagrał postać pracodawcy Smitha w farsie Chcesz się bawić? Zadzwoń! (2018) i Norberta w sztuce Marca Camolettiego Pomoc domowa (2019), w przekładzie Bartosza Wierzbięty i reż. Rafała Sisickiego. W sezonie jesienno-zimowym 2019 został ambasadorem zegarków marki Boss. W 2022 wystąpił w trzynastej edycji programu Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Jego partnerką została tancerka Julia Suryś - para odpadła w piątym odcinku programu. Aktywnie wspiera akcje na rzecz zwierząt oraz promuje zdrowy tryb życia, w tym m.in. racjonalne żywienie. Znalazł się na okładkach dwutygodnika „Świat Seriali” (w czerwcu 2017, w lipcu 2019) i „Super TV” (w maju 2020). Wybrana filmografia: 2009: Teraz albo nigdy! – Kamil, sąsiad Basi / 2010: Usta usta / 2012-2015: Prawo Agaty – Bartek Janowski / 2014: Miasto 44 – Aleksander, brat Biedronki / 2015: Komisarz Alex – aktor Patryk Bielecki / od 2016: Na Wspólnej – Dariusz Żbik / 2017: W rytmie serca – Patryk, narzeczony Karoliny / 2019: Underdog – Nagan / 2020: 365 dni – szef ochrony.

źródło: wikipedia 

Gustaph

 

Gustaph, właśc. Stef Caers (ur. 5 lipca 1980 w Leuven) – belgijski piosenkarz. Reprezentant Belgii w 67. Konkursu Piosenki Eurowizji (2023). Profesjonalną karierę muzyczną rozpoczął podczas studiów w Konserwatorium Królewskim w Gandawie, początkowo używając pseudonimu „Steffen”. W 2000 roku wydał singiel „Gonna Lose You”, z którym zajął 22. miejsce na flanderskiej liście przebojów Ultratop 50 Singles, a tego samego roku z tym utworem zwyciężył kategorię debiutów w plebiscycie Radio 2 Summer hit. Następnie wydał swój drugi singiel, „Sweetest Thing”, który nie odniósł sukcesu, przez co Caers zajął się głównie pisaniem i komponowaniem muzyki dla innych artystów, jak i jej produkcją. Tworzył jingle dla stacji radiowych, m.in. Radio Donna i Q-music, ale pozostał aktywny na scenie, będąc pianistą lub wokalistą wspierającym dla innych wokalistów, jak np. Natalia i Truus Druyts, Lady Linn, Mama's Jasje, Willy Sommers i raper Krewcial, oraz zespołów Zap Mama i Moiano. W 2008 roku zaczął występować solowo pod pseudonimem artystycznym Gustaph. W 2012 roku został wokalistą i pisarzem tekstów dla zespołu Hercules & Love Affair. Opuścił grupę w 2018. Jest nauczycielem w akademii muzycznej Hogeschool w Gandawie w obrębie gatunków pop i jazz. W 2016 flamandzki nadawca publiczny Vlaamse Radio- en Televisieomroep (VRT) zaproponował mu udział w krajowych eliminacjach do 61. Konkursu Piosenki Eurowizji, jednak z powodu problemów z harmonogramem nie mógł w nich wystąpić. Od tego czasu wystąpił on w charakterze chórzysty w trakcie eurowizyjnych występów reprezentantów kraju: Sennek (w 2018) i Hooverphonic (w 2021). W 2023 roku wziął udział w krajowych eliminacjach do 67. Konkursu Piosenki Eurowizji z piosenkami „Because of You” i „The Nail”; ostatecznie przystąpił do finału z utworem „Because of You”, z którym 14 stycznia 2023 zwyciężył, uzyskując tym samym prawo do reprezentowania Belgii na Eurowizji 2023. 13 maja wystąpił w finale konkursu i zajął w nim siódme miejsce. 

źródło: wikipedia 

Rita Ora

 

 

Rita Ora-Waititi (ur. 26 listopada 1990 w Prisztinie) – angielska wokalistka pochodzenia albańskiego, aktorka i autorka tekstów. Urodziła się w Prisztinie, mieście leżącym wówczas na terenie Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii (dzisiejsze Kosowo), w albańskiej rodzinie. Jako roczne dziecko wyemigrowała wraz z matką jako uchodźcy polityczni do Wielkiej Brytanii. Dorastała w zachodnim Londynie, uczęszczając do szkoły St Cuthbert & St Matthias w Earl`s Court, a później do Sylvia Young Theatre School. W 2004 zagrała w filmie Kłopotliwy towar. W 2008 pojawiła się gościnnie w piosence Where's Your Love Craiga Davida. Rok później wzięła udział w castingu, który miał wyłonić brytyjskiego reprezentanta do 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2009, ale w późniejszym etapie wycofała się z tego pomysłu. W tym czasie coraz częściej pojawiała się w londyńskich barach, prezentując swój potencjał wokalny, szybko wzbudzając zainteresowanie poszukiwaczy talentów z Roc Nation. Wkrótce rozpoczęła współpracę z raperem Jay-Z oraz Drake. 27 sierpnia 2012 wydała swój debiutancki album studyjny pt. Ora, który zadebiutował na szczycie bestsellerów w Wielkiej Brytanii i Szkocji, sprzedając się w liczbie 40 tys. egzemplarzy w pierwszym tygodniu. 25 maja 2017 wydała singiel „Your Song”, który nagrała we współpracy z Edem Sheeranem. 20 października wydała singiel „Anywhere”, do którego teledysk nakręcono w Nowym Jorku. 12 listopada poprowadziła galę MTV Europe Music Awards 2017 w Londynie. 23 listopada 2018 wydała drugi album studyjny pt. Phoenix. We wrześniu 2019 potwierdziła rozpoczęcie pracy nad trzecim albumem studyjnym. W maju 2023 wystąpiła jako gość muzyczny podczas pierwszego półfinału 67. Konkursu Piosenki Eurowizji w Liverpoolu. W tym samym roku wydała album pt. You & I. 

źródło: wikipedia 

Wojciech Mecwaldowski

 

Wojciech Mecwaldowski (ur. 5 kwietnia 1980 w Dusznikach) – polski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny.  Przed rozpoczęciem studiów zajmował się handlem antykami. W 2004 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego we Wrocławiu. W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Polskiego we Wrocławiu. Wybrana filmografia: 2002: Dzień świra jako piłkarz / 2004: Pręgi jako uczestnik prywatki u Wojciecha / 2004–2006: Pierwsza miłość jako Karol Kruczek, student Akademii Medycznej we Wrocławiu, kolega Marysi Radosz / 2005: Fala zbrodni jako Bartek, chłopak Gai / 2005–2006: Tango z aniołem jako Rafał Brzozowski, brat Mikołaja / 2006: Apetyt na miłość jako Marcin Wilski / 2007: Testosteron jako Yarek Depczak, krytyk / 2007: PitBull jako Robert Fogiel / 2008: Trzeci oficer jako Wiesiek / 2008: Lejdis jako Erwin Tuszyński, grafik / 2008–2009: 39 i pół jako Stanisław Kos / 2009–2010: Tancerze jako Jerzy Biegacz / 2010–2011, od 2020: Usta usta jako Piotr Nowak / 2010: Ciacho jako Ciasny Wiesiek / 2011: Wojna żeńsko-męska jako Pe, przyjaciel Barbary / 2011: Jak się pozbyć cellulitu jako Krystian Parzyszek / 2013–2014: Lekarze jako Michał Karkoszka, syn Tadeusza / 2013: Last minute jako Tomasz / 2015: Prawo Agaty jako Mirek Dąbrowa / 2016–2018: Druga szansa jako Grzegorz Rak, mąż Lidki / 2017: Ucho Prezesa jako Paweł / 2018: Przyjaciółki jako Kuba, kochanek Wiki / 2019: 1800 gramów jako Jacek Wysocki, brat Ewy / 2019: Pan T. / 2019: 39 i pół tygodnia jako Stanisław Kos / 2020: W lesie dziś nie zaśnie nikt jako kierownik obozu / 2022: Niebezpieczni dżentelmeni jako Bronisław Malinowski.

źródło: wikipedia 

Wynton Marsalis

Wynton Learson Marsalis (ur. 18 października 1961 w Nowym Orleanie) – amerykański trębacz i kompozytor zajmujący się jazzem i muzyką poważną. Odznaczony Narodowym Medalem Sztuki oraz laureat NEA Jazz Masters Award. Urodził się jako drugi z sześciu synów pianisty jazzowego Ellisa Marsalisa i jego żony, Dolores Ferdinand. Pierwszą trąbkę dostał od kolegi swojego ojca – słynnego Ala Hirta. W wieku 8 lat był już wykonawcą tradycyjnej muzyki nowoorleańskiej w Fairview Baptist Church band, którego liderem był wirtuoz banjo Danny Barker. W wieku 14 lat został zaproszony do wykonania Koncertu na trabkę Es-dur Josepha Haydna z orkiestrą Filharmoników Nowoorleańskich. Podczas lat swojej nauki szkolnej był członkiem takich zespołów jak: New Orleans Symphony Brass Quintet, New Orleans Community Concert Band (pod dyrekcją Petera Dombouriana), New Orleans Youth Orchestra, New Orleans Symphony, a w weekendy grał w zespołach jazzowych, jak również w popularnym miejscowym zespole funkowym the Creators. W 1978 przeniósł się do Nowego Jorku do Juilliard School, gdzie szybko zwrócił na siebie uwagę. Dwa lata później, w 1980, został członkiem grupy Art Blakey's Jazz Messengers. Uczył się wówczas pod kierunkiem perkusisty i bandleadera Arta Blakeya. Od niego przejął koncepcję bandleadingu. W 1981 Marsalis odbył tournée po USA i Japonii z kwartetem Herbie'ego Hancocka. Wystąpili wówczas także na festiwalu w Newport. W tych latach był zapraszany do współpracy z takimi wykonawcami jak: Sarah Vaughan, Dizzy Gillespie, Harry Edison, Clark Terry, Sonny Rollins, Eric Clapton i wieloma innymi. W 1982 podpisał kontrakt z wytwórnią fonograficzną Columbia Records i już od 1984 zaczął zdobywać nagrody Grammy zarówno w kategoriach klasyki, jak i jazzu. Jest "ojcem" festiwalu jazzowego w Marciac we Francji. 

źródło: wikipedia 

José Torres

 José Antonio Torres Babot (ur. 19 września 1958 w Hawanie) – kubańsko-polski muzyk. Wielokrotnie wyróżniany tytułem najlepszego polskiego perkusisty w plebiscycie magazynu „Jazz Forum”. W 1984 został deportowany na Kubę z powodu podjęcia pracy zarobkowej podczas studiów, czego zakazywał kubański regulamin studencki. Z uwagi na narodzina syna mógł wrócić do Polski. W tym okresie dorabiał jako grajek uliczny w Berlinie. Kilka miesięcy później wystąpił na swoim pierwszym w karierze festiwalu Jazz Jamboree oraz został muzykiem orkiestry Alex Band Aleksandra Maliszewskiego. Pod koniec lat 80. nawiązał współpracę z Grzegorzem Ciechowskim, z którym nagrał album pt. Tak! Tak!. Występował także z orkiestrą podczas rejsów zarobkowych. Na początku lat 90. założył z żoną firmę, pod której szyldem prowadził agencję koncertową i organizował imprezy muzyczne, m.in. w 1992 zainicjował projekt edukacyjny „Mała Akademia Jazzu” na Śląsku. Kontynuował także współpracę z polskimi artystami, koncertując m.in. z Marylą Rodowicz, Kayah, Ryszardem Rynkowskim, Ewą Bem, Zbigniewem Preisnerem, Michałem Lorencem i Mietkiem Szcześniakiem oraz zespołami Raz, Dwa, Trzy, De Mono i Maanam. Telewizyjną rozpoznawalność przyniosło mu występowanie w charakterze kierownika muzycznego w talk-show TVP2 Wieczór z Jagielskim w latach 1999–2003. W 2000 założył z żoną szkołę tańsa Torres Salsa Group (w późniejszych latach przemianowaną na Torres Art Studio). W tym samym roku stworzył Salsa Tropical, pierwszą orkiestrę salsową w Polsce, z którą koncertuje po kraju i wydał albumy: Jose Torres Y Salsa Tropical (2001) i Torres Salsa Carnaval (2010). W 2003 zainicjował festiwal Carnaval de Salsa. W 2006 obchodził 20-lecie działalności artystycznej w Polsce, z tej okazji zrealizował z TVP2 program telewizyjny Po prostu salsa i wydał książkę autobiograficzną pt. Salsa na wolności. Został także ambasadorem marki odzieżowej Roy.

źródło: wikipedia 

Ursula von der Leyen

 

 

Ursula von der Leyen z domu Albrecht (ur. 8 października 1958 w Brukseli) – niemiecka polityk i lekarka, działaczka Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), posłanka do Bundestagu, w latach 2005–2009 minister ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży, od 2009 do 2013 minister pracy i spraw społecznych, w latach 2013–2019 minister obrony, od 2019 przewodnicząca Komisji Europejskiej. W latach 1988–1992 była zatrudniona jako lekarz w klinice ginekologii MHH. Następnie przez cztery lata przebywała w Stanford w Kalifornii, gdzie jej mąż pracował jako nauczyciel akademicki. Od 1998 ponownie zawodowo związana z uczelnią medyczną w Hanowerze. Do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej wstąpiła w 1990. W latach 2001–2004 była radną i przewodniczącą frakcji radnych CDU w Sehnde. W 2003 wybrana na posłankę do landtagu Dolnej Saksonii, po czym w marcu tegoż roku objęła stanowisko ministra spraw społecznych w rządzie tego kraju związkowego kierowanym przez Christiana Wulffa. W powołanym w listopadzie 2005 pierwszym gabinecie Angeli Merkel, tworzonym przez tzw. wielką koalicję (CDU/CSU i SPD), została powołana na stanowisko ministra ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży. W 2009 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki do Bundestagu, z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w wyborach w 2013 i 2017. W zaprzysiężonym w październiku 2009 rządzie koalicyjnym CDU-FDP dotychczasowej kanclerz początkowo pozostała na dotychczasowej funkcji. W listopadzie tegoż roku objęła jednak urząd ministra pracy i spraw społecznych. W grudniu 2013, po odnowieniu w kolejnej kadencji wielkiej koalicji i powołaniu trzeciego gabinetu Angeli Merkel, otrzymała nominację na ministra obrony. Pozostała na tym stanowisku również w utworzonym w marcu 2018 czwartym rządzie dotychczasowej kanclerz. 2 lipca 2019 przywódcy państw Unii Europejskiej podczas szczytu Rady Europejskiej wysunęli wspólnie jej kandydaturę na funkcję przewodniczącej Komisji Europejskiej. 15 lipca, dzień przed debatą i głosowaniem w Parlamencie Europejskim, zapowiedziała rezygnację z urzędu ministra niezależnie od decyzji PE. 16 lipca 2019 Europarlament wybrał ją na funkcję przewodniczącej Komisji Europejskiej stosunkiem głosów 383 głosów „za” do 327 „przeciw”. Objęcie urzędu zaplanowano na 1 listopada tego samego roku. 17 lipca zakończyła pełnienie funkcji ministra. Data ta nie została dotrzymana z uwagi na problemy ze skompletowaniem składu KE (głównie przez zmianę rządu w Rumunii). Ostatecznie 27 listopada 2019 Parlament Europejski zaaprobował zaprezentowany przez Ursulę von der Leyen skład nowej Komisji Europejskiej (za zagłosowało 461 posłów, 157 było przeciw, a 89 wstrzymało się od głosu). Nowa Komisja Europejska pod jej przewodnictwem rozpoczęła urzędowanie 1 grudnia 2019. Ursula von der Leyen stała się pierwszą kobietą na stanowisku przewodniczącego KE.

źródło: wikipedia