Piotr Cugowski

Piotr Cugowski (ur. 5 października 1979 w Lublinie) – polski muzyk, wokalista i współzałożyciel zespołu Bracia. Od 1997 wokalista zespołu Bracia, z którym wydał sześć albumów studyjnych: Dzieci Wszystkich Gwiazd (2003), Fobrock (2005), A Tribute to Queen (2008), Kolędy (2009), Zapamiętaj (2009) i Zmienić zdarzeń bieg (2013). Występuje także solowo, uczestniczył m.in. w nagraniach płyt licznych polskich artystów, takich jak Marek Raduli, Ewa Małas-Godlewska, Martyna Jakubowicz, Bogusław Mec, Jan Borysewicz, Seweryn Krajewski, Harlem, Wanda i Banda, Leash Eye (2011) czy Endefis. Współpracował także z Adamem Sztabą. W 2002 zdobył główną nagrodę za wykonanie utworu Czesława Niemena „Jednego serca” w konkursie Festiwalu Zjednoczonej Europy w Zielonej Górze. W 2005 premierę miał film Disneya Kurczak Mały, na którego potrzeby nagrał polskie wersje kilku piosenek – „Ten mały błąd” (oryg. „One Little Slip”) i „Tylko tyle wiem” (oryg. „All I Know”). W 2007 nagrał z orkiestrą Adama Sztaby utwór „Dwoje” na potrzeby akcji społecznej Partnerska rodzina oraz był jurorem w programie MTV Rockuje! W 2009 nagrał swoją interpretację piosenki Michaela Jacksona „Dirty Diana” na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Kochaj i tańcz. W 2010 podczas Smooth Festival Złote Przeboje Bydgoszcz 2010 wykonał utwór zespołu Red Hot Chili Peppers „Under the Bridge”. W 2011 wraz z Jonem Lordem wykonał „Pieśni Ocalenia” autorstwa Czesława Niemena podczas koncertu poświęconego ofiarom katastrofy smoleńskiej. W 2013 nagrał z Anią Wyszkoni piosenkę „Syberiada” do filmu Janusza Zaorskiego Syberiada Polska. W 2014 był współproducentem oraz współautorem kompozycji albumu pt. Kill the King, międzynarodowego projektu WAMI. W 2019 był jednym z trenerów w dziewiątej edycji programu TVP2 The Voice of Poland. W 2021 wystąpił w widowisku telewizyjnym pt. Zakochany Mickiewicz oraz został trenerem w trzeciej i czwartej edycji programu TVP2 The Voice Senior. 

źródło: wikipedia   

Bradley Walsh

 

Bradley John Walsh (ur. 4 czerwca 1960) to angielski aktor, prezenter telewizyjny, komik, piosenkarz i były zawodowy piłkarz. Role aktorskie Walsha w telewizji to Danny Baldwin w telenoweli ITV Coronation Street (2004–2006), DS Ronnie Brooks w serialu proceduralnym Law & Order: UK (2009–2014) oraz Graham O'Brien w serialu naukowym BBC One serial Fi Doctor Who (2018–2022). Prezentował także różne telewizyjne teleturnieje, w tym Wheel of Fortune (1997), The Chase (2009 – obecnie), Odd One In (2010–2011), Keep It in the Family (2014–2015), Cash Trapped (2016–2016–2011). 2019) i Blankety Blank (2020 – obecnie). Walsh był gospodarzem programu rozrywkowego ITV Tonight w London Palladium (2016–2019) i był kapitanem drużyny w programie panelowym o tematyce sportowej Play to the Whistle (2015–2017). Wystąpił jako trener w komedii Mike Bassett: England Manager z 2001 roku. Od 2019 r. występuje u boku swojego syna Barneya w Bradley Walsh & Son: Breaking Dad, a w 2024 r. obaj zaczęli organizować ponowne uruchomienie Gladiatorów w BBC One. Często pojawia się też na scenie, szczególnie w pantomimach. Jako piosenkarz Walsh wydał albumy studyjne Chasing Dreams (2016) i When You're Smiling (2017), przy czym oba osiągnęły odpowiednio 10 i 11 miejsce na brytyjskiej liście albumów.

źródło: wikipedia   

Mietek Szcześniak

 

 

Mietek Szcześniak, właśc. Mieczysław Wojciech Szcześniak (ur. 9 lipca 1964 w Kaliszu) – polski wokalista, kompozytor i autor tekstów, magister sztuki, absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach o specjalności wokalistyka jazzowa, a także wykładowca tej uczelni. Równocześnie z karierą solową, współpracował z artystami, takimi jak Anna Jurksztowicz, Majka Jeżowska, Kayah, Anna Maria Jopek, Lora Szafran, Edyta Górniak czy Natalia Kukulska. Zdobywca Bursztynowego Słowika, trzykrotny laureat Fryderyków. Reprezentant Polski w 44. Konkursie Piosenki Eurowizji. Do katowickiej uczelni dostał się za drugim podejściem razem z Lorą Szafran. Do momentu ukończenia studiów magisterskich dwukrotnie gościł na scenie Jazz Jamboree. W latach 80. zaczął śpiewać w zespole Funk Factory, z którym w 1984 zarejestrował swe pierwsze nagrania dla Polskiego Radia w Szczecinie. Występ w konkursie Śpiewać każdy może i Ogólnopolskim Młodzieżowym Przeglądzie Piosenki we Wrocławiu dał mu przepustkę do występu na 22. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie w 1985 za wykonanie piosenki „Przyszli o zmroku” otrzymał główną nagrodę im. Anny Jantar. W 1985 r. zdobył nagrodę Srebrny Samowar na XXI Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W 1987 nagrał dwie piosenki („Mój Harley Davidson” i „Gdzieś tam...”) na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Opowieść Harleya. W 1989 na XXVI Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie zajął drugie miejsce w międzynarodowym konkursie oraz otrzymał nagrodę Grand Prix „Bursztynowy Słowik”. W 1990 otrzymał pierwszą nagrodę na festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii. Jest jednym z założycieli zespołu New Life’m, grającego muzykę rozrywkową z przesłaniem chrześcijańskim. W latach 1993–1996 był bojkotowany przez ogólnopolskie media z powodu powielanych w branży nieprawdziwych informacji o jego maniakalnym podejściu do kwestii religijnych. W 1998 nagrał z Edytą Górniak utwór „Dumka na dwa serca” do filmu Ogniem i mieczem. W maju 1999, reprezentując Polskę z utworem „Przytul mnie mocno”, zajął 18. miejsce w finale 44. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanym w Jerozolimie. 14 czerwca 2006 zaprezentował teledysk do piosenki „Wstawaj”, którą nagrał wspólnie z Mezem i Tabbem. Również w czerwcu 2006 wydał album studyjny pt. Zwykły cud. W 2007 wziął udział w 44. KFPP w Opolu, wykonując premierową piosenkę „Bajka że to ja” oraz występując z Justyną Steczkowską i Kasią Cerekwicką. Wielokrotnie współpracował z zespołem TGD jako solista. W 2010 wziął udział w koncercie związanego z nagraniem płyty zespołu, Liczy się każdy dzień (2011). Śpiewał czołówki w wersji polskiej wielu disneyowskich seriali, takich jak Kacze opowieści, Dzielny Agent Kaczor czy Chip i Dale: Brygada RR. W 2015 wziął udział w 52. KFPP w Opolu, gdzie wraz z Edytą Górniak wykonał utwór „Dumka na dwa serca”. W październiku 2015 wydał album studyjny pt. Songs from Yesterday, który nagrał z pianistą Krzysztofem Herdzinem. Na krążku znalazły się piosenki z repertuaru takich wykonawców, jak m.in. The Beatles, Stevie Wonder i The Rolling Stones w interpretacji duetu. 

źródło: wikipedia   

Mateusz Ziółko

Mateusz Ziółko (ur. 20 czerwca 1986 w Zubrzycy Dolnej) – polski piosenkarz popowy, pianista i autor piosenek. Brał udział w koncertowych projektach muzycznych, takich jak np. Michael Jackson Symfonicznie, Freddie Mercury Symfonicznie czy Queen Story. Występował jako support podczas organizowanych w Polsce koncertów zagranicznych wykonawców, takich jak m.in. Amy Macdonald, Coolio czy John Miles. W wieku 15 lat założył swój pierwszy zespół muzyczny De Vils, w którym m.in. grał na fortepianie i śpiewał. Początkowo tworzyli muzykę do tekstów autorstwa jego matki. W 2008 zajął czwarte miejsce w finale pierwszej edycji programu TVN Mam talent! Następnie zaczął gościnnie występować w charakterze solisty w programie TVP1 Jaka to melodia?. W 2012 został półfinalistą czwartej edycji programu telewizji Polsat Must Be the Music. Tylko muzyka. W styczniu 2013 wydał debiutancki singiel, „Tak wiele”. W tym samym roku zwyciężył w finale trzeciej edycji programu TVP2 The Voice of Poland, a w nagrodę podpisał kontrakt z wytwórnią muzyczną. W czerwcu 2014 za interpretację piosenki Czesława Niemena „Wspomnienie” zajął pierwsze miejsce w konkursie „SuperDebiuty” w ramach 51. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 19 czerwca 2015 wystąpił na koncercie Andrei Bocellego w ramach Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu. W październiku 2016 wydał singiel „7 rzeczy”, który nagrał z raperem Liberem. 26 maja 2017 wydał debiutancki album studyjny pt. Na nowo, który w dniu premiery uzyskał status złotej płyty. Płytę promował singlami: „W płomieniach”, „Szkło” i „Bezdroża”, który nagrał z Sylwią Grzeszczak. W 2018 zwyciężył w finale 10. edycji programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo, jego występ w roli Zbigniewa Wodeckiego został obejrzany ponad 15 mln razy w serwisie YouTube. Wiosną 2024 weźmie udział w programie rozrywkowym Twoja twarz brzmi znajomo. Najlepsi w Polsacie. 

źródło: wikipedia   

Danny Trejo

Danny Trejo (ur. 16 maja 1944 w Los Angeles) – amerykański aktor charakterystyczny i producent filmowy meksykańskiego pochodzenia. Często występuje w filmach Roberta Rodrigueza. Po opuszczeniu zakładu karnego skończył z nałogami i pracował jako opiekun młodzieży uzależnionej od narkotyków. W 1985 roku trafił przypadkiem na plan filmowy, gdy nastoletni pacjent poprosił go o wsparcie w związku z problemami z kokainą podczas kręcenia dramatu sensacyjno-przygodowego Andrieja Konczałowskiego Uciekający pociąg (Runaway Train). Scenarzysta filmu Edward Bunker, znał Trejo z umiejętności bokserskich z więzienia San Quentin, stąd zaoferował mu 320 dolarów dziennie za lekcje boksu dla Erica Robertsa. Reżyser Konczałowski zaangażował go do pracy jako statystę w scenach więziennych i postanowił zaoferować mu niewielką rolę boksera. Trejo następnie zaczął pojawiać się w wielu innych filmach, na ogół niskobudżetowych filmach akcji klasy B, zwykle jako czarny charakter – twardy przestępca lub złoczyńca, ze względu na charakterystyczny wygląd „twardziela”, w tym długie włosy, groźny wyraz twarzy i liczne tatuaże. Do 2020 roku grane przez niego postaci zostały „zabite” w 65 filmach, pobijając tym samym rekord w kinematografii. Początkowo głównie statystował lub grał w epizodach, a pierwszą drugoplanową postać złoczyńcy wymienioną z imienia zagrał w filmie Życzenie śmierci 4 z 1987 roku. Przełom w jego karierze przyszedł w 1995 roku, gdy pojawił się w filmach Gorączka oraz Desperado, który zapoczątkował jego długoletnią współpracę z Robertem Rodriguezem. Większą rolę zagrał także w jego horrorze Od zmierzchu do świtu. Dzięki tym filmom, stał się znanym aktorem epizodycznym, o utrwalonym wizerunku ekranowym. Kolejnym przełomem była po raz pierwszy rola pozytywnego głównego bohatera o przezwisku Maczeta w serii filmów, zapoczątkowanej w 2010 roku przez film o tym tytule. Swój wizerunek eksploatował także w filmach dla dzieci, jak Muppety: Poza prawem. Do 2019 roku zagrał role w około 400 filmach. Jego wizerunek był wykorzystany też w grach; Def Jam: Fight for NY (2004) jako żołnierz po stronie Crow, dodatku do gry Call of Duty: Black Ops (2010) - Call of the Dead i Fallout: New Vegas (2010) jako Raul Alfonso Tejada. Był też częścią interaktywnego samouczka w grze The Fight. W 2015 wystąpił w teledysku do utworu Repentless zespołu Slayer. Wybrana filmografia: 1985: Uciekający pociąg jako bokser / 1990: Naznaczony śmiercią jako Hector / 1995: Desperado jako Navajas / 1996: Od zmierzchu do świtu jako Razor Charlie / 1997: Anakonda jako Poacher / 2001: Mali agenci jako Isidoro „Machete” Cortez / 2003: Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2 jako Cucuy / 2005: Bękarty diabła jako Rondo / 2007: Halloween jako Ismael Cruz / 2010: Maczeta jako Machete Cortez / 2010: Predators jako Cuchillo / 2012: Bad Ass: Twardziel jako Frank „Bad Ass” Vega / 2013: Maczeta zabija jako Machete Cortez / 2015: Dobry, zły i martwy jako Mateo Perez / 2020: SpongeBob Film: Na ratunek jako El Diablo.

źródło: wikipedia   

Krystian Ochman

 

Krystian Jan Ochman (ur. 19 lipca 1999 w Melrose) – amerykańsko-polski piosenkarz i kompozytor, który w swojej twórczości łączy brzmienie śpiewu klasycznego z repertuarem rozrywkowym. Zwycięzca 11. edycji programu The Voice of Poland (2020). Zdobywca Nagrody Publiczności w koncercie „Premiery” na 58. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (2021). Reprezentant Polski w 66. Konkursie Piosenki Eurowizji (2022), w którym zajął 12 miejsce. Urodził się w Melrose w stanie Massachusetts, a dorastał nieopodal Waszyngtonu, dokąd jego rodzice – Dorota i Maciej Ochmanowie – wyjechali jeszcze w czasach komunistycznych. Pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach – jego ojciec grał na syntezatorze w zespole Róże Europy i był dźwiękowcem w amerykańskiej telewizji Discovery, a dziadek, Wiesław Ochman, jest śpiewakiem operowym. Ma starszą siostrę i młodszego brata. Jako dziecko fascynował się sportem, pływał i chciał zostać piłkarzem, a za namową rodziców zaczął uczyć się gry na fortepianie i trąbce. W ostatniej klasie gimnazjum podjął naukę śpiewu i zagrał księcia w szkolnym przedstawieniu musicalowym Kopciuszek. W wieku 18 lat wrócił do Polski i podjął studia na Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie wokalistyki klasycznej prof. Jana Ballarina. W 2020 zwyciężył w finale 11. edycji programu rozrywkowego typu talent show The Voice of Poland. Dołączywszy do drużyny Michała Szpaka. Po finale wydał swój debiutancki, autorski singiel „Światłocienie”, a następnie kolejne single: „Wielkie tytuły”, „Wspomnienie” i „Ten sam ja”. We wrześniu 2021 otrzymał Nagrodę Publiczności w koncercie „Premiery” na 58. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, w którym wykonał utwór „Prometeusz”. 19 listopada wydał debiutancki album, zatytułowany po prostu Ochman, za który był nominowany do zdobycia nagrody w kategorii „Odkrycie Empiku – muzyka” na gali rozdania Bestsellerów Empiku 2021. 19 lutego 2022 z utworem „River” zwyciężył w finale programu Tu bije serce Europy! Wybieramy hit na Eurowizję!, zostając reprezentantem Polski w 66. Konkursie Piosenki Eurowizji odbywającym się w Turynie. Choć przed występem w półfinale uchodził za jednego z faworytów do wygrania konkursu, zajął 12. miejsce w finale Eurowizji. 27 stycznia 2023 wydał singiel „Cry for You”, który współtworzył z zespołem Kalush Orchestra. W tym samym roku wystąpił jako gość specjalny w programie TVP Tu bije serce Europy! Wybieramy hit na Eurowizję! i podczas koncertu Polish Eurovision Party w Warszawie.

źródło: wikipedia   

Adam Marjański

Adam Marjański (ur. 1959) – polski aktor teatralny i filmowy. Absolwent warszawskiej PWST. Aktor teatrów łódzkich: im. Jaracza (1985-1993), Nowego (1994-1996) i Powszechnego (od 1996). W latach 1982-1985 występował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Telewidzom i kinomanom znany przede wszystkim z roli Janka Bohatyrowicza w filmie Zbigniewa Kuźmińskiego – Nad Niemnem. Filmografia: Soból i panna (1983), reż. H. Drapella – Józef Trembel / Nad Niemnem (1986), reż. Z. Kuźmiński – Jan Bohatyrowicz / Ucieczka z miejsc ukochanych odc. 1 i 4 (1987), reż. J. Dziedzina – Jędrzej Kunefał, dziad Jasia / Gdańsk 39 (1989), reż. Z. Kuźmiński – Andrzej Solecki, pracownik Generalnego Komisariatu RP w Gdańsku.

źródło: wikipedia   

Andrzej Piaseczny

 

Andrzej Tomasz Piaseczny, znany także jako Piasek (ur. 6 stycznia 1971 w Pionkach) – polski piosenkarz, autor tekstów i osobowość telewizyjna. W latach 1992–1997 wokalista zespołu Mafia, z którym wydał trzy albumy studyjne: Mafia (1993), Gabinety (1995) i FM (1996). Od 1998 artysta solowy, wydał dziesięć albumów studyjnych: Piasek (1998), Popers (2000), Andrzej Piaseczny (2003), Jednym tchem (2005), 15 dni (2008), Spis rzeczy ulubionych (2009), To co dobre (2012), Kalejdoskop (2015), O mnie, o tobie, o nas (2017) i 50/50 (2021) oraz W blasku światła (2011) ze Stanisławem Sojką, Zimowe piosenki (2012) z Sewerynem Krajewskim i Jeszcze zanim święta (2023) z Kacprem Dworniczakiem, a także album koncertowy Na przekór nowym czasom – live (2009). Za sprzedaż albumów odebrał dwie podwójnie platynowe płyty, sześć platynowych i jedną złotą. Do jego największych przebojów należą piosenki: „Budzikom śmierć” i „Prawie do nieba” (nagrane z Robertem Chojnackim), „Z głębi duszy”, „I jeszcze...”, „Chodź, przytul, przebacz”, „Rysowane tobie” i „Śniadanie do łóżka”. Laureat czterech Superjedynek, Wiktora, Fryderyka, Telekamery i Eska Music Award. Zdobywca drugiego miejsca na Festiwalu Piosenki Krajów Nadbałtyckich w 1999. Reprezentant Polski w 46. Konkursie Piosenki Eurowizji w 2001. W latach 1997–2010 grał Kacpra „Górniaka” Złotopolskiego w serialu TVP2 Złotopolscy. Użyczył głosu jednej z postaci filmu animowanego Magiczny miecz – Legenda Camelotu. Był kapitanem jednej z drużyn w programie Bitwa na głosy, trenerem w kilku edycjach The Voice of Poland i The Voice Senior oraz jurorem w dwóch edycjach programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Obiektem zainteresowania mediów przez większość kariery Piasecznego jest jego życie prywatne. W 2021 publicznie oznajmił, że jest gejem, czym potwierdził pojawiające się w prasie sugestie na temat jego homoseksualnej orientacji. 

źródło: wikipedia   

Agnieszka Holland

 

Agnieszka Irena Holland (ur. 28 listopada 1948 w Warszawie) – polska reżyserka filmowa i teatralna, scenarzystka filmowa i aktorka, reprezentantka nurtu zwanego kinem moralnego niepokoju, dama Orderu Odrodzenia Polski (II i IV Klasy), córka Henryka Hollanda i Ireny Rybczyńskiej, starsza siostra reżyserki i scenarzystki Magdaleny Łazarkiewicz (ur. 1954). W grudniu 2020 została przewodniczącą Europejskiej Akademii Filmowej. W latach 1966–1971 studiowała na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze, biorąc w międzyczasie udział w wydarzeniach Praskiej Wiosny. Po raz pierwszy uznanie ze strony krytyków zagranicznych zdobyła kameralnym dramatem Aktorzy prowincjonalni (1978), a swoją renomę w Polsce ugruntowała nagrodzonym na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych filmem historycznym Gorączka (1980). Ukończywszy film Kobieta samotna (1981), krytyczny zarówno wobec środowiska „Solidarności”, jak i wobec pełnej marazmu komunistycznej rzeczywistości, wyemigrowała do Francji, gdzie pozostała po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego. Realizując filmy we Francji i Niemczech, a potem głównie w Stanach Zjednoczonych, Holland zasłynęła filmami, takimi jak Gorzkie żniwa (1985, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) czy Europa, Europa (1990, nominowany do Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany) o Zagładzie Żydów, a także mniej politycznymi dramatami pokroju Oliviera, Oliviera (1991) lub Placu Waszyngtona (1997). Od 2007 ponownie kręciła filmy w Polsce, gdzie jej następne dwa dzieła: W ciemności (2011, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) oraz Obywatel Jones (2019), otrzymały Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Jeden z kolejnych filmów Holland – Zielona granica (2023) zdobył natomiast Nagrodę Specjalną Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. W swoich filmach Holland skupia się na jednostkowych doświadczeniach osób znajdujących się na uboczu politycznych wydarzeń. Częstym poruszanym przez nią motywem jest krytyka zbrodni nazistowskich oraz komunistycznych. Holland była wielokrotnie honorowana, między innymi w 2020 otrzymała nagrodę FIPRESCI Platinum Award na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sofii, a w 2021 – Platynowe Lwy za całokształt twórczości. 

źródło: wikipedia