Eric Roberts

Eric Anthony Roberts (ur. 18 kwietnia 1956 w Biloxi) – amerykański aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent filmowy. Urodził się w Biloxi w stanie Missisipi jako najstarsze dziecko i jedyny syn Betty Lou Motes (z domu Bredemus) i Waltera Grady’ego Robertsa, wykładowców amatorskiej sztuki teatralnej w Actors and Writers Workshop w Atlancie. Jego rodzina była pochodzenia angielskiego, niemieckiego, szwedzkiego, irlandzkiego, szkockiego i walijskiego. Ma dwie młodsze siostry rodzone – Lisę (ur. 1965) i Julię (ur. 1967) − i jedną siostrę przyrodnią, Nancy Motes (ur. 1976), z drugiego małżeństwa jego matki. Dorastał w Atlancie w stanie Georgia. Miał zaledwie cztery lata, gdy wystąpił jako niemy klaun. W 1972 jego rodzice rozwiedli się. W wieku siedmiu lat pojawił się w lokalnej telewizji, a rok później występował na scenie teatrów objazdowych. Od szesnastego roku życia był wychowywany tylko pod opieką ojca. Po ukończeniu szkoły średniej Grady High School w Atlancie, w latach 1973-1974 studiował w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej w Londynie i w latach 1974-1975 w Amerykańskiej Akademii Sztuk Dramatycznych w Nowym Jorku. W 1976 zadebiutował w profesjonalnym nowojorskim teatrze Public Theatre w przedstawieniu Rebeliantka (Rebel Women), a następnie trafił na mały ekran w operze mydlanej NBC Inny świat (Another World, 1977) w roli Teda Bancrofta. W 1977, po śmierci swojego chorującego na raka ojca, uzależnił się od narkotyków, kokainy, alkoholu i kobiet. Natychmiast po debiutanckiej kinowej roli zbuntowanego przeciw zwyczajom wnuka cygańskiego króla w dramacie Król Cyganów (King of the Gypsies, 1978) został doceniony przez krytyków, otrzymując nominację do Złotego Globu. Zwrócił na siebie uwagę w roli marynarza zadurzonego w dużo starszej od siebie operatorce telefonicznej (Sissy Spacek) w dramacie Przybłęda (Raggedy Man, 1981) oraz jako dziennikarz cierpiący na depresję spowodowaną przez swojego wydawcę w telewizyjnej adaptacji powieści Nathanaela Westa Miss samotnych serc (Miss Lonelyhearts, 1981). W czerwcu 1981 przeżył poważny wypadek samochodowy, znalazł się w stanie trzydniowej śpiączki, w wypadku doznał licznych złamań, paraliżu, obrażeń twarzy i poważnego urazu mózgu. Po dwóch latach powrócił triumfalnie na ekran w nominowanej do nagrody Złotego Globu i uhonorowanej nagrodą krytyków w Bostonie kreacji zaślepionego własną ambicją agresywnego menadżera, przyjaciela i męża fotomodelki w dramacie biograficznym Boba Fosse Star 80 (1983). Drugoplanowa rola więźnia uciekającego z zakładu karnego na Alasce w dramacie sensacyjno-przygodowym Andrieja Konczałowskiego Uciekający pociąg (Runaway Train, 1985) przyniosła mu nominację do nagrody Oscara i Złotego Globu. W 1987 odniósł sukces sceniczny i otrzymał nagrodę Theatre World Award za broadwayowską rolę szalonego i nieobliczalnego outsidera Pale’a w przedstawieniu Lanforda Wilsona Spal to (Burn This), jednak ponownie uzależnił się od kokainy, marihuany, stosował przemoc w domu i zaczął się jąkać. Przyjmował bezkrytycznie wszystkie role, często w filmach klasy „B” lub produkcjach mało wyszukanych. Jego życie osobiste uległo przemianie po narodzinach córki Emmy i wsparciu miłością żony Elizy. Zdobył uznanie także wśród telewidzów. W serialu CBS Falcone (2000) zagrał gangstera. Za drugoplanową postać Willa Butlera w sitcomie ABC Mniej niż doskonały (Less Than Perfect, 2002-2005) odebrał nagrodę Złotej Satelity. W dramacie sensacyjno−kryminalnym Dziewczyny na sprzedaż (Skin Traffik, 2015) został obsadzony jako czarny charakter władca wykonawczy u boku Mickeya Rourke’a, Gary’ego Danielsa i Dominique Swain. Wystąpił w teledyskach do piosenek: „Mr. Brightside” (2004) i „Miss Atomic Bomb” (2012) zespołu The Killers, „We Belong Together” (2005) i „It’s Like That” (2005) Mariah Carey, „Smack That” (2006) Akona i Eminema, „Hey You” (2007) grupy gODHEAD oraz „Bitch better have my money” (2015) Rihanny.

źródło: wikipedia